มาเอาใจช่วยพี่แมนกันนะคะ
ปล.ใกล้จบแล้วน้า~~~ 
++++++++++++++
การปฏิเสธอย่างไร้เยื่อไย ทั้งๆที่กตัญญุแน่ใจว่าอีกฝ่ายได้ยินที่เขาเรียก และต้องจำเขาได้ทำให้ชายหนุ่มรวบรวมกำลังเคาะประตูอีกครั้งและอีกครั้ง ด้วยท่าทางร้อนใจเขารู้สึกทนไม่ได้ที่ถูกปิดประตูใส่แบบนี้
" มิน นี่พี่แมนนะ! ... เปิดประตูได้ไหม!! "ยิ่งไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใจ จากการเคาะ เริ่มกลายเป็นการทุบ จากช้าเป็นเร็วและถี่ขึ้น อากาศหนาวเหน็บทำให้มือด้านชา จนลืมความเจ็บไปหมดแล้ว
รามินทร์ที่ได้ยินเสียงนั้นเต็มสองหู รู้สึกถึงแรงกระแทกของบานประตูได้อย่างเต็มที่จากแผ่นหลังที่พิงอยู่ ขายหนุ่มกำหมัดแน่นก่อนจะกระแทกหมัดและเท้าเข้ากับประตูอย่างแรง
"จะร้องแร่แห่กระเชิงให้มันได้อะไร!! ถ้ายังเคาะอีกจะเรียกตำรวจให้เขามาลากคอเข้าคุกไปเลย!!" รามินทร์ ตะโกนลั่น
"กลับไปซะ""
ไม่! พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น มินออกมาคุยกับพี่สิ "เชฟหนุ่มร้องขออีกฝ่าย รามินทร์ไม่เคยมีท่าทีแข็งกร้าวกับเขาขนาดนี้เลยที่เขาทำลงไปมันคงเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัยได้จริงๆ แต่ในตอนนี้ ชายหนุ่มก็ไม่เห็นว่าจะมีทางไหนที่จะดีไปกว่าการทำแบบนี้อีกแล้ว
"กลับไปซะ" เสียงนั้นดังมาจากอีกด้านหนึ่งของประตู รามินทร์หลับตาแน่น
"ไม่งั้นผมจะเรียกตำรวจ" ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะเดินหนีออกไปจากบานประตูนั้น ถอดเสื้อโค๊ทออก แล้วเดินไปเปิดฮีทเตอร์และวิทยุที่อยู่ใกล้ๆกับทีวี เสียงเพลงดังพอที่จะกลบเสียงอะไรที่อยู่ด้าหน้าประตูได้ ร่างเล็กเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้เขาแค่ต้องการที่จะนอนหลังจากที่ออกไปทำงานกะดึกและเลทเลยมาจนสายเท่านั้น
++++++++++++++
จนเวลาผ่านไปเกือบสี่โมงเย็น รามินทร์งัวเงียลุกขึ้นมามองนาฬิกา ร่างเล็กเดินไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินไปที่ตู้เย็นเปิดประตูตู่ดูของสดของแช่แข็งในตู้เริ่มร่อยหลอ เห็นแบบนั้นก็เดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์คิดว่าจะออกไปซื้อของมาทำอะไรทาน นั่งดูรายการโปรดอีกนิดหน่อยก่อนที่จะออกไปทำงานช่วงดึก ก่อนจะเปิดประตูก็นึกขึ้นมาได้ ดวงตารีเรียวมองลอดตาแมวออกไป ตรงโถงทางเดินดูว่างเปล่า ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ กตัญญูที่ไม่รู้ภาษาอังกฤษอะไรมา มาถึงตรงนี้ได็ก็คงจะสรรหาวิธีกลับไปได้ไม่ต่างจากขามา แต่แบบนี้ ก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายมาถึงที่นี่ได้อย่างไร
ถึงกระนั้นก็โยน ความสงสัยนั้นทิ้งไป กตัญญูคงจะกลับไปแล้ว ยอมแพ้ง่ายๆทิ้งไปง่ายๆ เหมือนอย่างที่ทำกับเขานั่นล่ะ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเปิดประตูมาแล้วเห็นว่า มีร่างกายใหญ่โตของใครบางคนนอนคู้อยู่ที่พื้นกับกระเป๋าเดินทางอีกใบ
"..............." รามินทร์นิ่งงัน ก่อนจะตัดสินใจก้มลงไปจับร่างนั้นเขย่า
"พี่แมน......" แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อใบหน้าที่หันมานั้นซีดเซียว เมื่อลองพิจารณาร่างนั้นดีๆ รามินทร์หัวใจตกวูบไปอยู่ที่ปลายเท้า เขานั่งรอมาตั้งแต่เช้าจนเย็น จนร่างทั้งร่างสั่นแลดูซีดไปหมด
"พี่แมน! พี่แมน!!" ชายหนุ่มนอนคู้ขวางประตุตรงนั้น ร่างสูงใหญ่ที่ไม่เคยชินกับอากาศหนาวติดลบ ไหนจะอากาศชื้นจนหายใจแทบไม่ออก และอาการเจทแลค ที่ทำให้กตัญญูต้องนอนเพื่อให้ตนเองรู้สึกดีขึ้น ใบหน้าคมเข้มบัดนี้กลับขาวซีด จมูกใหญ่แดง และพยายามหายใจอย่างยากลำบาก ริมฝีปากหนาซีดเซียว
เห็นแบบนั้น รามินทร์ไม่รอช้ามือหนึ่งคว้ากระเป๋าเดินทางของอีกฝ่ายโยนเข้าไปด้านใน ก่อนจะช้อนแขนสองข้างของอีกฝ่ายชึ้น
"ฮึบ....ทนหน่อยนะ" รามินทร์ว่าพลางออกแรงทั้งหมดที่มีดึงร่างสูงใหญ่กว่าตัวเองเข้าไปด้านในห้อง ปลายเท้าอีกข้างก็เขี่ยประตูปิดอย่างทุลักทุเล
"พี่แมนๆ ได้ยินผมไหม..." ร่างเล็กตบหน้าของอีกฝ่ายเบาๆให้ กตัญญูรู้สึกตัว ในขณะที่ออกแรงดึงอีกฝ่ายอีกครั้ง ทั้งดึงทั้งลากจนเข้าไปถึงในห้องน้ำ ที่มีอ่างน้ำขนาดพอดีตัวเขาอยู่ ชายหนุ่มจัดการบิดก๊อกน้ำเปิดจนสุดโดยให้ทั้งน้ำร้อนน้ำเย็นผสมกัน ก่อนจะกลับมารูดซิปเสื้อกันหนาวของอีกฝ่ายออกไปให้พ้นตัว เสื้อผ้าของกตัญญูแม้จะดูเตรียมมาอย่างดี สำหรับความหนาวแต่จากสัมผัสเย็นเฉียบที่แทรกไปทุกอณูของผ้าก็ทำให้รามินทร์ ต้องรีบปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกให้หมด ไม่เหลือแม้แต่ชั้นใน
"พี่แมน ลุกนะผมช่วย ลงไปแช่น้ำก่อนจะได้อุ่นๆนะ" น้ำเสียงเย็นชาเมื่อก่อนหน้ากลับฟังดูร้อนรน ร่างเล็กดึงแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นก่อนจะพาลงไปแช่ในอ่าง
"พี่แมน....พี่แมนได้ยินผมไหม" รามินทร์หันไปคว้าผ้าขนหนูมาชุบน้ำอุ่นซับหน้าตาให้กับอีกฝ่าย
"อือ..มิน..พี่.. "
ดวงตาสีเข้มพยายมลืมตาอย่างยากลำบาก แม้ว่าน้ำจะอุ่นจัดเพียงใด แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอุ่นขึ้นเลย ชายหนุ่มฝืนตนเองอยู่ในที่ๆไม่เคยอยู่มาก่อนในชีวิต ร่างกายย่อมรับไม่ไหวเป็นธรรมดา
"ไม่ต้องพูดแล้ว.... อย่าหลับนะ" รามินทร์คว้ามือของอีกฝ่ายเอาไว้พลางบีบแน่น
"แข็งใจหน่อยนะ ผมจะเติมน้ำร้อนเข้าไปอีกหน่อยให้ตัวพี่อุ่นนะ ...เดี่ยวไปหาเสื้อพี่แม็กซ์มาให้ใส่" ว่าพลางก็วิ่งออกไป ค้นหาเสื้อผ้าของพศวัตมาเตรียมไว้ให้กับอีกฝ่าย
"ขาพี่ขยับได้ใช่ไหม ไม่แข็งไปแล้วนะ" รามินทร์เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ดวงตารีเรียวนั้นมองอีกฝ่ายด้วยความห่วงใย เสื้อผ้าอุ่นๆถูกสวมให้กับกตัญญู โดยที่ตลอดเวลาที่รามินทร์ช่วยดูแล เชฟหนุ่มพยายามที่จะพูดอย่างมากมาย แต่สภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ไม่เอือ้อำนวยเลย
รามินทร์ประคองร่างใหญ่ของเชฟหนุ่มไปนอนที่เตียงในห้องนอนของพศวัต เปิดฮีทเตอร์แรงจนตัวเองก็เริ่มหน้าแดงจากอากาศรอบตัว หยิบผ้าห่มขนศัตว์ผืนหนามาห่มทับให้อีกสองผืน รามินทร์แตะหลังมือกับหน้าผากของอีกฝ่าย ตรวจดูสีหน้าที่เริ่มเห็นสีของเลือดมากขึ้น ก่อนที่มือเรียวจะเริ่มบีบนวดปลายนิ้วให้กับอีกฝ่ายไม่ให้แข็งชา
"ดีขึ้นไหม.....จะกินอะไหม เดี๋ยวไปเอาโกโก้ร้อนมาให้"
" ....มิน "ชายหนุ่มพยายามจะพูดกับเจ้าของห้องอีกครั้ง แต่ดูเหมือนรามินทร์จะไม่รอให้เขาได้พูดอะไร ร่างบางลุกออกไปเตรียมโกโก้ร้อนในครัวทันที ไม่นานนักชายหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับโกโก้ร้อนส่งกลิ่นหอมร่างบางวางแก้วโกโก้ลงที่หัวเตียงในขณะที่ตัวเองก็นั่งลงบนเตียงข้างๆอีกฝ่าย
"ลุกหน่อยนะ กินนี่ซะ จะได้อุ่นๆ" รามินทร์ว่าพลางยื่นแก้วโกโก้ให้กับอีกฝ่าย
"ขอบ..ใจนะ "เสียงของชายหนุ่มแหบแห้งขณะที่รับเอาแก้วโกโก้ร้อนๆนั้นมาจิบ ความร้อนของมันทำให้กตัญญูมีแรงมากขึ้น เมื่อพอมีเวลาให้พักหายใจ รามินทร์พิจารณาใบหน้าของอีกฝ่าย ใบหน้าคมดูจะผอมซูบกว่าที่เคยเห็น บนปลายคางเห็นมีเคราขึ้นเล็กน้อยท่าทางเหมือนยังไม่ได้โกนดวงตาดูบวมช้ำเหมือนคนอดนอนมาซักพักใหญ่ ภาพที่เห็นทำให้ใจหาย
"ทำไมพี่โทรมแบบนี้......."เสียงนั้นแหบพร่าเล็กน้อย สงสาร....เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงกตัญญูจะไม่ใช่คนแคร์อะไรนักกับการแต่งกายแต่เขาก็ยังดูสุขภาพดีไม่ใช่แบบนี้ ท่าทางเหมือนคนป่วยหนักและยังไม่หายเสียด้วยซ้ำไป
"ถ้าพี่ป่วย พี่ก็ไม่น่าจะฝืนมาไกลแบบนี้" เมื่อรู้ตัวว่าเริ่มใจอ่อน รามินทร์พยายามเบือนสายตาไปอีกทาง พยายามหาเรื่องมาต่อว่าอีกฝ่ายอีกครั้ง
" ใช่..พี่ป่วย มินเป็นต้นเหตุ รู้ตัวรึเปล่า? "กตัญญูตอบไปแบบนั้น
คำพูดนั้นทำให้รามินทร์หันกลับไปมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้
" คนบ้านนอกจนๆอย่างพี่ จะมาถึงนิวยอร์กนี่ มินคิดว่ามันง่ายนักเหรอ? "เขาสบตาอีกฝ่ายนิ่งแก้วโกโก้ร้อนๆนั่นน่าจะช่วยให้เขามากำลังจะพูดออกไปได้บ้าง รามินทร์ขมวดคิ้ว มือเรียวหมายจะผลัก แต่เห็นแก้วโกโก้เขาก็คว้าแก้วนั้นออกมาวางโต้ะข้างหัวเตียงทันที ชายหนุ่มหันกลับไปผลัก ไหล่ของอีกฝ่าย
"ถ้าจนนักแล้วถ่อมาทำไม... มาแล้วก็มาโทษคนนั้นคนนี้ว่าผิด....ว่าทำตัวเองป่วย แล้วมาทำไม..."ชายหนุ่มนิ่วหน้า ร่างกายของเขาเคยทนได้มากกว่านี้แท้ๆ แต่เพียงแค่เจออากาศหนาวบ้าๆ และนั่งเครื่องิบนข้ามเวลา มันทำให้ร่างกายเขาเป็นได้ขนาดนี้เชียวหรือชายหนุ่มจับข้อมือนั้นไว้แล้วบีบให้หยุดตีเขาได้แล้ว
"ถ้าไม่มาเจอมิน ชาตินี้ พี่ก็คงเป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิต! เพราะอะไรรู้ไหม? "มือแกร่งออกแรงบีบมากขึ้น
"เพราะพี่ในตอนนี้ มันไม่มีหัวใจอยู่ข้างในแล้ว มันถึงเป็นแบบนี้ไง! "ดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง เขาเจ็บที่มือแกร่งนั้นบีบข้อมือของเขาเอาไว้
"ถ้าอย่างนั้น...พี่ก็รู้แล้วใช่ไหม...ว่า
"คนตาย" น่ะ...มันเป็นยังไง...."รามินทร์ขบกรามแน่นก่อนที่จะพูดออกมาชายหนุ่มดึงแขนกลับ
"นี่ห้องพี่แมกซ์ พี่นอนซะเถอะ......"
"แล้วมินจะทำยังไงกับหัวใจของพี่ล่ะ?" ชายหนุ่มถามเมื่ออีกฝ่ายหันหลังจะเดินออกจากห้องไป
ชายหนุ่มร่างเล็กหยุดที่หน้าประตู เขาตัดสินใจแล้วว่า จะโทรไปบอกที่ทำงานว่าจะขอลางานแต่หลังจากนี้ก็คงไปหาซื้อของที่ซุปเปอร์เหมือนที่ตั้งใจแต่แรก เขาหันกลับมาดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่าย ก่อนจะหลุบลงต่ำเหมือนใช้ความคิด
"อะไรที่เราทำกับใครไว้ มันมักจะมาสนองเราเสมอ...ผมกับพี่ก้องรู้ดีถึงข้อนั้นแล้ว....พี่ล่ะ....คิดว่ายังไง" ชายหนุ่มร่างเล็กยิ้ม
"เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อของ...คืนนี้ผมไม่ไปทำงานแล้วเดี๋ยวจะกลับมาดูอาการใหม่ก็แล้วกัน" รามินทร์พูดพลางปิดไฟในห้อง เป็นทั้งการตัดบทและหวังว่าจะช่วยให้อีกฝ่ายหลับง่ายมากขึ้น
++++++++++++++
ท่ามกลางอากาศหนาวเย็น รามินทร์เดินผ่านผู้คนมากมายที่รูปร่างหน้าตาแตกต่างจากเขาอยู่มากโขไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ไม่ห่างจากอพาร์ตเม้นท์ไปมากนัก คิดในใจว่าที่ห้องยังขาดเหลืออะไรหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นเครื่องปรุงอาหารไทยแบบสำเร็จรูป ก็ทำให้อดนึกถึงคนที่อยู่ๆก็บินข้ามฟ้าข้ามทะเลมาหาไม่ได้ ชายหนุ่มร่างเล็กจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวรู้สึกตัวอีกทีก็เดินถือตระกร้าใส่ของมายื่นให้ที่แคชเชียร์แล้ว มิหนำซ้ำยังแทบจะกวาดพวกเครื่องแกงสำเร็จรูปใส่ตระกร้ามาหมดอีกต่างหาก ทั้งที่ตามปรกติจะทานแต่อาหารสำเร็จรูปของทางนี้มากกว่า เมื่อกลับมาถึง รามินทร์ลอบมองเข้าไปในห้องนอนของพศวัต ไฟด้านในห้องยังคงดับสนิท แขกผู้มาเยือนอาจจะยังไม่ตื่น ร่างเล็กเลือกเอาผงปรุงรสสำเร็จรูปห่อหนึ่งออกมาทำอะไรเล็กๆน้อยๆ วางไว้บนโต้ะ หม้อหุงข้าวที่เตรียมมาก็หุงข้าวต่อไป
เวลาผ่านไปนาน แต่ยังไม่มีทีท่าว่ากตัญญูจะลุกออกมา รามินทร์เองก็จัดการอาหารส่วนของตัวเองไปเรียบร้อย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยก่อนจะเดินเข้าไปดูอาการของอีกฝ่าย
"พี่แมน..." เสียงนุ่มเอ่ยเรียกชื่อของอีกฝ่ายเบาๆ ร่างสูงใหญ่นอนหลับอยู่บนเตียงนั้นท่าทางดูไม่สบายเอาเสียเลย ชายหนุ่มทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย
"อย่ามาเป็นอะไรมากเอาที่นี่นะ"
คิ้วหนาของชายหนุ่มขมวด ด้วยอาการไม่สบายที่ยังคงมีอยู่ มือแกร่งกระชับผ้าห่มผืนหนาให้ขยับมาปิดถึงคอ แม้จะอุ่นขนาดไหน แต่ก็ดูเหมือนมันจะยังไม่พอเลย เห็นแบบนั้นเจ้าของอพาร์ตเม้นท์ก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ มือเรียวยื่นไปแตะหน้าผากของอีกฝ่าย ก่อนจะส่ายหน้า
"เป็นไข้อีก..........รอเดี๋ยวนะ" ว่าพลางก็เดินออกไปที่ห้องน้ำ หาอ่างพลาสติกเล็กๆใส่น้ำและผ้าขนหนูเดินกลับเข้ามานั่งข้างๆ คนที่นอนป่วยโดยไม่ลืมที่จะหยิบยามาพร้อมกับขวดน้ำอีกหนึ่งขวด
รามินทร์วางอุปกรณ์ทุกอย่าง ลงข้างเตียงก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆซับหน้าและลำคอของอีกฝ่าย
"จะกินยาไหวไหมเนี่ย...พี่แมน...." แม้ในใจจะเป็นห่วงมากแต่ปากยังถามออกไปเหมือนเป็นเรื่องลำบากมากนัก แต่ท่าทางของอีกฝ่ายยังไม่ได้สตินักจึงทำให้กตัญญูไม่สามารถทานยาเองได้ท่าทางแบบนั้น รามินทร์สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะบีบปากของอีกฝ่ายให้อ้าออกเล็กน้อย ก่อนจะป้อนทั้งยาและน้ำให้กับกตัญญู สัมผัสที่ริมฝีปากนั้นร้อนแตกต่างจากอุณหภูมิภายนอก รามินทร์ขยับถอยออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกลืนเม็ดยาลงไปแล้ว ว่าพลางขยับดึงผ้าห่มให้คลุมตัวของอีกฝ่ายดีๆ ชายหนุ่มตบเบาๆลงบนผ้าห่มนั้น ดวงตารีเรียวมองใบหน้าที่ดูเหนื่อยของอีกฝ่าย คำพูดของกตัญญูเมื่อตอนเย็นดูจะยังก้องอยู่ในหัว แต่จะให้เขาทำยังไง ในเมื่อ อีกฝ่ายนั่นล่ะที่เป็นคนผลักไสเขามาถึงที่นี่ ร่างเล็กเดินออกจากห้องนอนนั้นไป
รายการทีวีที่อยากดูมาหลายคืนแต่ไม่มีโอกาสได้ดู ไม่ได้น่าดูเหมือนอย่างทุกที จิตใจของรามินทร์ไม่ได้จดจ่ออยู่กับจอทีวีเบื้องหน้า แต่เป็นอาการของคนไข้ที่นอนซมอยู่ในห้องนั่นมากกว่า มองนาฬิกาดูก็เห็นว่าเวลาล่วงเลยไปจนดึกสงัด อากาศหนาวจัดภายนอก อีกไม่นานหิมะคงจะโปรยตัวลงมาอีกแน่ รามินทร์คิดแบบนั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนที่กตัญญูนอนอยู่ ร่างสูงยังไม่ได้สติ
"พี่มาที่นี่ทำไม...."เขานั่งลงที่ข้างเตียง
ปลายนิ้วแตะเขาๆที่ข้อมือแกร่งนั้น ก่อนจะขยับเอนกายลงข้างๆอีกฝ่าย
"มาทำให้ผม...สับสนอีกทำไม" เสียงนุ่มเอ่ยดังแผ่วเบา พร้อมกับเปลือกตาบางที่ปิดลงช้าๆ
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038321 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก