เวลาใกล้ตีสี่ แต่ไฟที่ชั้นบนและหลังร้านของร้านกาแฟหน้าปากซอยกลับเปิดสว่าง เดินเข้ามาใกล้ประตูด้านหลังที่เปิดทิ้งไว้ ก็ได้ยินเสียงเพลงเกาหลีที่กำลังเป็นที่นิยมตอนนั้นเปิดดังลั่น แต่เพราะเป็นย่านที่รายล้อมไปด้วยสำนักงานจึงไม่น่าเป็นห่วงนักเรื่องเสียงดังรบกวน ร่างผอมเกร็งขยับย้ายไปตามจังหวะด้วยลีลาการขัดถูเครื่องครัวที่เห็นแล้วชวนปวดใจ เสียงร้องเพลงคลอตามนั้นก็ดังไม่ได้เบาไปกว่าเสียงลำโพงเลยแม้แต่น้อย
ส่วนที่หน้าร้าน เจ้าของรถสีแดงสบถกับพวงมาลัยรถของตน
" กูมาทำเชี่ยอะไรที่นี่วะเนี่ย "พศวัตในเสื้อเชิ๊ตสีดำพอดีตัวปลดกระดุมเสียเกือบหมด กับกางเกงยีนส์สีเข้มถอนหายใจแล้วลงมาจากรถคันนั้น ดวงตาคมมองเข้าไปในร้าน ทั้งๆที่ยังเช้ามืด แต่กลับเปิดไฟเสียสว่างไหนจะเพลงป๊อปแบบเกาหลีที่ได้ยินบ่อยๆในผับนั่นอีก
" หน้าบ้านๆ ฟังเพลงเกาหลีกับเขาด้วย เหอะ "ชายหนุ่มจะหัวเราะก็ไม่เชิง ขณะที่เดินเข้ามาในร้าน
แล้วก็ต้องยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นเด็กเสิรฟของร้านกำลังเต้นตามจังหวะเพลงด้วยท่าทางที่พยายามจำมาจากจอทีวีเคเบิ้ลที่อาศัยทางร้านดูมาตลอด ร่างผอมๆในเสื้อยืดย้วยกับกางเกงมวยขาวสั้นพยายามยกขาขยับแขนแต่ดูอย่างไรก็ขัดกับหน้าตานั่นอยู่ไม่น้อย เพราะไม่ได้มีความเป็นเกาหลีเสียเลย
ท่าทางชวนตลกนั่นทำให้พศวัตอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เสียงหัวเราะดังลั่นทำเอาคนที่กำลังแดนซ์กระจายอยู่สะดุ้งเฮือกหันหลังไปมองอย่างช่วยไม่ได้
"......................................" เด็กหนุ่มยืนค้างนิ่งอยู่กับท่าที่กำลังจะโพสต์จบเพลง
"ค...คุณ....แมกซ์" สิ้ยเสียงเรียกชื่อนั้น เด็กหนุ่มรีบจัดท่าทางให้เรียบร้อยก่อนยกมือไหว้
" ไม่เต้นต่อล่ะ?
ที่เมาๆอยู่เห็นเราเต้นน่ะ สร่างเลย ฮะ ฮะ "ชายหนุ่มหัวเราะแล้วเดินเข้ามานั่งยังโซฟานุ่มๆของร้าน
"...ไม่ล่ะครับ...ผมทำงานต่อดีกว่า..เอ่อ...."เด็กหนุ่มหันไปมองนาฬิกาบนผนัง
"คุณแมกซ์มาทำอะไรครับ ยังไม่ตีสี่ครึ่งเลย...."
" มาดูว่ามีใครอู้งานรึเปล่ามั๊ง "เจ้าของร้านเริ่มสวมบทบาทการเป็นเจ้าของร้านที่ดี แต่ในขณะเดียวกัน เด็กคนนี้ก็คงจะต้องเขามาอยู่ในแผนล้มงานแต่งงานของทินกฤตอย่างช่วยไม่ได้แล้ว เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างเกรงๆ
"ผมไม่อู้หรอกครับ...งานพวกนี้ต้องทำให้เสร็จก่อนพี่แมนจะมาตอนตีห้า ไม่งั้นผมโดนตบหัวแบะแน่..." แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นเจ้าของร้านแต่ความกลัวส่วนใหญ่ของสมปองกลับไปตกอยู่กับเชฟของร้านเสียนี่
"แต่...ถ้าคุณแมกซ์จะไม่ว่าอะไรก็ อย่าบอกเรื่องผมเปิดเพลงเต้นตอนทำงานนะครับ พี่แมนคงด่าผมตาย....อ้อ เอ่อ...คุณแมกซ์ก็อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ"เด็กหนุ่มก้มหัวปลกๆ
ท่าทางของสมปองทำให้ชายหนุ่มยิ้มออก เขาอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้างหลังจากที่เห็นอะไรประหลาดๆแบบนี้แต่เช้า
" คิดดูก่อนก็แล้วกัน " เขาอยากแกล้งเด็กคนนี้ขึ้นมาเสียเฉยๆ
และดูท่าจะได้ผลสมปองหน้าซีดหน้าเหยขึ้นมาทันใด
"ผมขอโทษครับคุณแมกซ์ ผมจะไม่ทำอีกแล้วอ่ะครับ จะให้ทำอะไรนะ ผมยอมหมดเลย แต่อย่าตัดเงินเดือนผมนะครับ..."
" ยอมหมดเลย? "ชายหนุ่มทำหน้ากรุ้มกริ่ม ทั้งๆที่ในใจอยากจะลืมๆไปเสียว่าใบหน้าเล็กๆของเด็กผอมๆตอนที่มองใกล้ๆนี่เป็นอย่างไร
...ดำเป็นที่ๆอย่างกับใช้แรงงาน..."ครับๆ ให้ผมเช็ดพื้นถูพื้นซักผ้าหุงข้าววิ่งไปซื้อของห่อของขวัญร้อยมาลัย....ให้ผมไปต่อยไอ้คนที่คุณไม่ชอบขี้หน้าก็ได้ฮะ" สมปองหน้าตาตื่นบอกสรรพคุณของตนเองไปเสร็จสรรพ
ชายหนุ่มมองเด็กในร้าน เป้าหมายที่เขาต้องทำให้สำเร็จคนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า ขาผอมๆภายใต้กางเกงมวยสีแดงนั้นเป็นผิวสีขาวผิดกับช่วงแข้งที่เป็นสีเข้มตัดกันอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต่างกับผิวขาวที่ต้นแขนที่ตัดกับช่วงแขนและหลังมือ
.....แม่ง จีบมันเนี่ยนะ? ...สมปองขมวดคิ้วมองตามสายตาของอีกฝ่ายที่มองมาก่อนพยายามก้มลงมาให้ได้ระดับสายตาเดียวกันว่าอีกฝ่ายมองอะไร
"คุณแมกซ์...มองอะไรเหรอครับ..."ว่าพลางก็หันซ้ายขวา
"ผมยังถูอะไรไม่สะอาดเหรอครับ"
"ตรงนั้นไง
หันหลังไป ก้มลง นั่นแหละ" ชายหนุ่มสั่งการให้อีกฝ่ายหันหลังให้เขา เพื่อจะดูสะโพก เผื่อว่าจะถึงตอนนั้น...เขาก็อยากจะดูให้แน่ใจเสียก่อนและสิ่งที่เห็นก็พอจะลบข้อด้อยในสีผิวที่ไม่ใช่เสปกได้ พอสมควร
...ก้นงอนดีนี่หว่า..."มีตรงไหนอีกไหมครับ" สมปองหันหลังมาถาม ไม่ได้รู้สึกอะไรถึงสายตาที่มองมาอย่างพิจารณาเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย
" ไม่มีแล้ว เอ้อ มีอะไรกินไหม? เมื่อคืนกินแต่เหล้าหิวแล้ว " ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องพลางขยับท่านั่งสบายๆ
"เอ่อ...คุณแมกซ์อยากจะทานอะไรล่ะครับ" สมปองทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจออีกฝ่ายถามอะไรแบบนี้ขึ้นมา
"ในตู้เย็นไม่มีอะไรมาก...แต่ผมทำพายเอาไว้กินเองเมื่อกี้...." ว่าพลางจะเดินเข้าไปในห้องครัว
" พาย? เอามาสิ "ชายหนุ่มมองตามร่างผอมเกร็งของสมปอง ในหัวก็เริ่มหาข้อดีที่เด็กคนนี้ที่พอจะหักกลบสิ่งที่ไม่ใช่เสปกของเขาอกอไปได้บ้าง
..ทำขนมเป็นก็คงไม่เลวนะ..++++++++++++++
ไม่นานเด็กหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับหน้าเหยๆ จานขนมที่หยิบมาด้วยอาจจะไม่ได้เรียกว่าพายได้เต็มที่นัก เพราะสภาพของมันก็เว้าแหว่งแปลกตาไม่ได้ดูสวยงามอะไรเลย
"คือ...ผมเอาเศษแป้งพายของพี่แมนมาทำน่ะครับ....กับชีสแล้วก็มะเขือเทศ...ของเมื่อวาน"
สภาพของ
สิ่งที่เรียกว่าพาย ทำให้พศวัตแทบอยากจะเดินกลับไปเสียเดี๋ยวนั้น แล้วยกเลิกข้อตกลงกับทินกฤตเสีย
" เฮ้ย ไม่เอาล่ะ เอากลับไปกินเองไป ไอ้แมนไม่ได้ทำอะไรไว้รึไง? "
"ก็ตามปรกติก็ฝากท้องกับพี่แมนนั่นล่ะครับแต่...พอดีช่วงนี้อยากลองทำบ้างเลยขอเศษแป้งพายพี่เขามาทำ...ขอโทษนะครับ ผมเอ่อ...เดี๋ยวผมไปซื้ออะไรที่เซเว่นมาให้ก็ได้ครับ ฝากท้องที่นั่นเหมือนกัน" เด็กหนุ่มตอบตามตรง
" เอาโจ๊กนะ "ชายหนุ่มว่าพลางล้วงกระเป๋าเงินแล้วยื่นใบห้าร้อยให้เสียหนึ่งใบ
" ขอนอนแป๊บนึงก็แล้วกัน "พูดจบก็นอนลงกับโซฟายาวนั้น ไม่ได้สนใจอะไรอีก
"ครับๆ" สมปองหยิบเงินที่อีกฝ่ายวางไว้แล้วรีบวิ่งฉิวออกไปจากร้านทันที
+++++++++++++++
ไม่นานเด็กหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับ โจ้กแช่แข็งที่ถูกอุ่นจนร้อนจัดมาหนึ่กล่อง อีกมือก็กำเงินทอนแน่นด้วยกลัวจะตกหายไป
"คุณแมกซ์ครับ...โจ้กมาแล้วครับ" ว่าพลางก็เปิดฝากล่องโจ้ก แล้ววิ่งไปเอาชามกับช้อนมา เทโจ้กใส่เสริฟให้กับอีกฝ่าย พร้อมกับน้ำเย็นๆอีกแล้ว ด้วยความบรรจงเหมือนที่ทำให้กับลูกค้า
ชายหนุ่มมองคัพโจ๊กตรงหน้าก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายบริการเขาอย่างเต็มที่จึง ใช้ช้อนของทางร้านตักโจ๊กใส่ปาก แต่เพียงแค่คำเดียวเท่านั้น
---เคร้ง--พศวัตวางช้อนลงที่เดิม
" ไม่อร่อย "ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
"ขอโทษครับ...งั้นผมจะเอาไปเก็บ" สมปองพูดเหมือนที่ควรพูดกับลูกค้า เด็กหนุ่มเก็บชามนั้นขึ้นมาใส่ถาด แต่พอหันหลังให้ก็พึมพำออกมาเบาๆ
"โจ๊กเซเว่นก็อร่อยดีออก...
เรื่องมากจริง"
" ได้ยินโว้ย "ชายหนุ่มโวยแล้วล้มตัวลงนอนที่เดิม
" ไว้จะเอาที่อร่อยกว่านี้มาให้กิน "ไหล่ที่จับไปคงมีแต่กระดูกของสมปองกระตุกขึ้นอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงโวยนั้น แต่พอหันกลับไปมองก็เห็นอีกฝ่ายล้มตัวลงนอนไปแล้วเรียบร้อย พอจัดการล้างชามทิ้งโจ้กที่อีกฝ่ายไม่ต้องการไปเรียบร้อย สมปองจะเดินกลับมาหน้าร้านอีกรอบก็เห็นว่า เจ้าของร้านร่างสูงกำลังนอนหลับสนิท จึงเลี่ยงเดินกลับไปทำความสะอาดห้องครัวเสียจนเงาวับ จนมองเวลาใกล้จะตีห้าแล้วจึงได้เดินไปเพื่อที่จะปลุกเจ้าของร้านเพราะอีกไม่นานกตัญญูคงจะมาถึงร้านแล้วต้องด่าเขาอีกชุดใหญ่แน่ที่ปล่อยให้เจ้าของร้านนอนอยู่กับโซฟาแบบนั้น
"คุณแมกซ์ครับ ตื่นเถอะครับ ตีห้าแล้ว ไม่กลับตอนนี้รถจะติดนะครับ" สมปองเอ่ยขึ้นเสียงดังพอสมควร
เสียงนั้นทำให้เจ้าของร้านค่อยงัวเงียตื่นขึ้น ด้วยสภาพไม่ค่อยน่าดูนัก ผิดกับชายหนุ่มที่มักมีภาพอยู่ตามหน้าข่าวสังคม พศวัตเองมักจะดูดีในสายตาของคนรอบข้างเสมอ
" กาแฟ...แก้วนึง "เขาสั่งเด็กในร้านก่อนจะยกมือปิดปากที่กำลังหาว
"ครับ เอ่อ...เอากาแฟอะไรดีครับ..." สมปองมึนกับคำสั่งของผู้เป็นนาย ในร้านมีกาแฟหลายชนิด ปรกติจะได้ยินแต่ออเดอร์ ชื่อกาแฟ พอพูดกาแฟเฉยๆ ก็เล่นเอา งงไม่น้อย เด็กหนุ่มเดินไปเตรียมจะชงกาแฟแต่ก็ได้แต่หยุดนิ่งรอคำตอบอยู่อย่างนั้น
" ชงแบบไหนอร่อยที่สุดก็เอามา แล้วไม่ต้องใส่น้ำตาลนะ เอาเข้มๆ "เมื่อถึงถึงพายหน้าตาประหลาดแล้วชายหนุ่มก็สั่งออกไปแบบนั้น เขาเองก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่ากาแฟที่เด็กนี่ทำจะกินได้ไหม แต่มันก็ไม่มีทางเลือก
.....กูไม่มีทางเลือกแล้วใช่ไหม ไอ้เทียน?....ดวงตาคู่คมเข้มมองตามหลังสมปองไป
"ครับ ครับ..." สมปองเอ่ยรับคำน้ำเสียงเจือความไม่สบอารมณ์เล็กๆ ก่อนจะทำกาแฟคาปูชิโนร้อนให้อีกฝ่าย ด้วยวิธีการทำที่ลอกเลียนมาจากจิ๊บ ก่อนจะเดินเอาไปเสิรฟ
"นี่ครับ...อ้อ แล้วนี่ก็เงินทอนครับ" เด็กหนุ่มว่าพลาง ยื่นเงินทอนจากที่ไปซื้อโจ้กคืนให้อีกฝ่าย
พศวัตรับคอในคอ เขารับเงินมาวางบนโตีะ แต่กลับหันไปสนใจคาปูชิโน่ร้อนที่เด็กคนนี้ทำมาด้วยว่ามันเกินความคาดหมายไปเยอะ แถมรสชาติก็....
" ไอ้แมนมันสอนเราทำกาแฟด้วยรึไง? "เขาถามหลังจากที่ดื่มกาแฟไปจนหมดแล้ว
"ผมดูพี่จิ๊บทำครับ...บางทีพี่เขาก็สอน เพราะพี่จิ๊บเขาต้องไปเรียน กับ...ลาหยุดบ่อยๆ" เด็กหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงลำบากใจไม่น้อย
" หึ..
ลาบ่อยๆก็น่าจะมาลาออกซะนะ ว่าไหม? "เจ้าของร้านหนุ่มบอกทีเล่นทีจริงเขารู้หรอกว่าจิ๊บลาหยุดไปทำอะไรกับใคร สมปองแอบพยักหน้าลงเล็กน้อย เขาเห็นด้วยกับความคิดนี้เหมือนกัน เพราะมันก็ไม่ดีต่อตัว จิ๊บเอง
"เงินทอนครบนะครับ... " เสียงเด็กหนุ่มเอ่ย ดึงให้อีกฝ่ายออกจากความคิดถึงพนักงานอีกคนของร้าน ใบหน้าของสมปองเมื่อมองใกล้ๆ ก็ไม่มีจุดเด่นอะไรมากนัก แต่ดวงตาฉายแววอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก
"ถ้าเงินทอนครบ ผมจะขอตัวไปเตรียมของให้พี่แมนต่อในครัว...เอ่อ แล้วถนนข้างหน้านี่รถจะติดนะครับ ถ้ายังไง คุณแมกซ์รีบกลับไปพักผ่อนจะดีกว่านะครับ"
" เออ ไปทำงานต่อเถอะไป "ชายหนุ่มโบกมือไปมาเปนเชิงบอกให้เด็กในร้านทำงานของตนเองต่อไป ส่วนตัวเขาเองก็นั่งอยู่ตรงนั้นซักพักก่อนจะลุกขึ้นแล้วขับรถออกจากร้านไป
+++++++++++++
เจ้าน้อยเดินเข้าไปเตรียมของหลังร้านไม่ได้สนใจจนถึงเวลาที่กตัญญูจะมาจึงได้เดินไปดึงม่านหน้าร้านขึ้นแล้วเห็นว่ามีเงินวางทิ้งเอาไว้อยู่บนโต้ะ จำนวนของมันคือเงินทอนที่เขาเพิ่งส่งให้เจ้าของร้านไป นี่เป็นครั้งที่สองในรอบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วที่มีคนทิ้งเงินเอาไว้ให้เขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแบบนี้
"....อะไรกันล่ะวะเนี่ย...." สมปองพับเงินใส่กระเป๋าไปอย่างงงๆ แต่ก็คิดว่าอีกฝ่ายคงจะมึยจนลืมเป็นแน่
"เอาว่ะ ถ้ามาอีกค่อยคืน"
"ไอ้น้อย...อยู่รึเปล่า เตรียมของรึยัง" ทันใดเสียงของเชฟหนุ่มก็ดังขึ้นจากหลังร้านพร้อมร่างสูงใหญ่ที่เข้ามาพร้อมกับของสดที่ไปแวะซื้อที่ตลาดมาก่อนหน้านี้ เรียกให้สมปองต้องรีบ วิ่งฉิวกลับเข้าไปในห้องครัวเพื่อช่วยอีกฝ่ายเตรียมของตามหน้าที่เหมือนทุกที.........
+++++++++++++
สำหรับมาม่าค่ะ .. ว่าแต่อ่านกันมาสองสามตอนนี่ เจอมาม่ากันรึยังคะ .. 
รีดเดอร์ทุกคน
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038272 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก