กว่าจะหาที่จอดรถได้ทำเอาทินกฤตเสียเวลาไปมาก และเขาก็ไม่รีรอที่จะรีบเดินลงจากรถยนต์ราคาแพงของตัวเองเข้าไปในร้านกาแฟที่เพื่อนของตัวเองหุ้นกับน้องชาย คืนนั้นที่พศวัตไปส่งเขาที่บ้านมันทำให้เขาหงุดหงิด แต่ความหงุดหงิดนั้นกลับช่วยให้เขาไปคิดแผนการมาช่วยให้แผนของเขาเป็นไปได้อย่างราบรื่นมากขึ้นได้ กรอบประตูสีขาวถูกผลักเข้าไปพร้อมกับเสียงกระดิ่งที่แขวนเอาไว้ดังเป็นสัญญาณเตือนให้คนในร้านหันมาสนใจแขก
"เชิญครับ...อ้าวพี่เทียน" เสียงรามินทร์เอ่ยทักอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นทินกฤตเดินเข้ามาด้านในร้าน
"ทำไมวันนี้มาคนเดียวได้...พี่แมกซ์หายไปไหน รู้ละ เมาค้างแหงๆ...เมื่อคืนเหมือนจะกลับเช้าเลยนี่"
"อ้อ...วันนี้ไม่ได้นัดอะไรกันหรอก พอดีพี่มีธุระนิดหน่อย....เออ...มิน เด็กเสริฟอีกคนล่ะ" ร่างสูงโปร่งมองไปรอบๆร้านที่ไม่ค่อยมีคนในช่วงบ่าย
"ใครอ่ะ จิ๊บหรือเจ้าน้อยครับ...ถ้าจิ๊บล่ะก็ไม่อยู่หรอกนะ ไปเที่ยวกับ "แฟน"..."รามินทร์มุ่ยหน้าเล็กน้อย
"ไม่ใช่จิ๊บซิ่...เอ้อ เจ้าน้อยอะไรนั่นน่ะ...พอดีวันก่อนพี่เหมือนจะทำของตกอยู่แถวร้านน่ะ เห็นเด็กมันกวาดๆอะไรอยู่ไม่รู้มันจะเห็นหรือเปล่า" ชายหนุ่มพยายามทำหน้าร้อนรน และดูเหมือนจะได้ผลรามินทร์เชื่อสนิทใจรีบเดินไปเรียกสมปองมาทันที
"น้อย เดี๋ยวดูของให้พี่เทียนด้วยนะ เดี๋ยวพี่ ไปช่วยพี่แมนยกของข้างหลังแป๊บ..."รามินทร์ว่าก่อนจะรีบวิ่งไปด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงกตัญญูร้องเรียก
"มีอะไรให้ช่วยเหรอครับ...." เด็กหนุ่มร่างผอมในชุดพนักงานของร้าน เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าท่าทางนอบน้อมเช่นเดิม
"มีซิ่....มากับพี่หน่อย" เมื่อรามินทร์เดินหายไปหลังร้านเท่านั้น ทินกฤตก็คว้าแขนสมปองให้เดินตามออกมานอกร้านทันที
+++++++++++
"เอ่อๆ คุณ....เทียน....เอ่อจะไปไหนครับ" เด็กหนุ่มพยายามรั้งเอาไว้ แต่ก็ไม่กล้ากระชากแขนกลับเสียทีเดียว
"มากับพี่ก่อนแป๊บนะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังมีเรื่องอยากจะให้เราช่วยเสียหน่อย" ไม่พูดเปล่า ทินกฤตก็กดรีโมทรถดันตัวอีกฝ่ายเข้าไปนั่งทันที
"แต่งานที่ร้าน..."สมปองหันกลับไปมองที่ร้านด้วยความลำบากใจ เพียงเท่านี้คนก็ขาดแทบตายอยู่แล้ว อยู่ๆเขามาหายตัวไปแบบนี้อีกนอกจากกตัญญูจะโวยแล้ว ยังทำให้รามินทร์ลำบากไปอีก
เห็นเด็กหนุ่มทำตาละห้อยหันไปมองร้านแบบนั้น ก็ทำให้ทินกฤตอดสงสารเด็กไม่ได้ เขาคว้าโทรศัพท์มากดหารามินทร์ทันที ในขณะที่อีกมือก็สตาร์ทรถออกไป
"มินเหรอ...พี่เทียนเองนะ เออ พี่ขอยืมตัวลูกจ้างเราหน่อยนะ เดี๋ยวจะพากลับมาส่ง อ้อ แล้ว เรื่องค่าแรง ค่าเสียหายรายได้อะไรวันนี้คิดมานะ พี่จ่ายเอง ไม่ๆ ไม่ได้เกี่ยวกับแมกซ์ พอดีน้องเขาตรงคอนเซ็ปต์ที่บริษัทพี่นิดหน่อยนะ ขอพาตัวไปให้ป๊าดูนิดนึงละกันนะ" ทินกฤตรู้ดีว่าเขาไม่เคยบอกว่า ตัวเองทำหน้าที่การงานอะไรจึงได้พูดกับรามินทร์ออกไปแบบนั้น และรู้ว่าน้องชายของเพื่อนคนนี้จะเชื่อเขา ...เหมือนเช่นทุกๆครั้ง ชายหนุ่มยิ้มเมื่อได้รับคำตอบจากรามินทร์ก่อนจะหันหน้ามามองหน้าของเด็กหนุ่มที่นั่งรถตัวเกร็งอยู่ข้างๆ
"พี่ไม่เอาเราไปต้มยำหรอก เนื้อไม่มี...พอดีจะไปซื้อของให้น้องชายน่ะ แล้วมินน่ะรู้จักกับน้องชายพี่ ถ้าเกิดเขารู้ว่าพี่จะไปซื้อของให้น้องต้องโทรไปบอกกันก่อนแน่มันก็ไม่เซอร์ไพรซ์ซิ่จริงไหม" ทินกฤตยิ้ม
"อ่า....ครับ....ถ้าคุณมินไม่ว่าอะไร ก็ตามแต่คุณเทียนเถอะครับ...."สมปองพยักหน้าลงน้อยๆเขาไม่กล้าขัดอะไรคนพวกนี้อยู่แล้ว
+++++++++++
ทินกฤตพาเด็กหนุ่มมาที่ห้างสรรพสินค้า ไม่รอช้า ลากแขนสมปองเดินเข้าร้านขายเสื้อผ้าทันที
...ถ้ามันไม่สเปคมึงนะกูจะทำให้มันเป็นสเปคมึงให้ได้ ไอ้แมกซ์....ทินกฤตจับสมปองไปยืนหน้ากระจก หยิบเสื้อที่คิดว่าจะเป็นไซส์เดียวกับเด็กหนุ่มขึ้นมาทาบ เขาเลือกแบบที่เหมาะและทำให้ร่างที่ผอมๆนั้นดูมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างและสีก็เลือกโทนสีที่ แมกซ์จะชอบด้วยไม่เพียงแค่นั้นยังบังคับให้ใส่กางเกงยีนส์เนื้อดีราคาแพงอีกด้วย ทินกฤตซื้อทุกอย่างที่ให้น้อยใส่มาอย่างละสองชุดจนแม้แต่หุ่นลองเสื้ออย่างน้อยยังต้องเอ่ยปากถาม
"เอ่อ...คุณเทียนครับ สองชุดเลยเหรอครับ"
"อืม...พี่ซื้อให้เราด้วย ค่าจ้างที่ออกมากับพี่วันนี้...เราอายุเท่าๆกับน้องพี่น่ะ เห็นแล้วก็นึกถึงมัน...ไว้ว่างๆ ออกมากับพี่อีกนะ จะพาไปกินขนม" ทินกฤตพูดโดยที่ลืมไปว่าอีกฝ่ายก็ทำงานอยู่ร้านขนมอยู่แล้ว มือเรียวยกขึ้นขยี้ผมของอีกฝ่าย ดวงตารีเล็กพิจารณา...
"เดี๋ยวไปร้านตัดผมกับพี่หน่อยละกัน พอดีผมพี่มันไม่ค่อยได้ทรงเลยวันนี้...เราอยากตัดทรงไหนก็บอกนะ อยากให้สาวกรี้ดแบบไหนบอกพี่ เดี๋ยวพี่ จัดให้"
+++++++++++
คืนนั้นพศวัตก็ออกไปสนุกเช่นทุกวัน หากแต่คืนนี้เขากลับเที่ยวเพียงลำพัง นับว่าน้อยคืนนักที่เขาจะออกไปตามลำพัง ชายหนุ่มรับไมตรีจากหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักตามสเปกจนแทบเลือกไม่ถูกว่าจะออกไปกับคนไหนดี สุดท้ายก็ออกไปกับฝาแฝดคู่หนึ่งและขับรถออกจากโรงแรมหรูหลังจากเสร็จกิจเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มผิวริมฝีปากอย่างอารมณ์ดี ฝาแฝดคู่นั้นเอาใจเขาเป็นอย่างดี แม้จะรู้สึกสนุกมาก แต่เขาก็ไม่อยากสานต่อนัก เขาไม่ชอบเรื่องยุ่งยากไม่เคยชอบความสัมพันธ์ที่ยาวนานเลยซักนิด
เสียงเพลงเกาหลีดังขึ้นเหมือนเช่นทุกคืน ร่างผอมของสมปองกำลังจะยักย้ายเหมือนทุกที แต่ก็ต้องหยุดเมื่อหันไปมองที่มุมห้องแล้วเห็นถุงใส่เสื้อผ้าราคาแพงวางอยู่ แม้จะเกรงใจอีกฝ่ายแทบตาย พยายามปฏิเสธแค่ไหน แต่ทินกฤตก็ยังยัดถุงพวกนี้ใส่มือเขามาอยู่ดี...เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปใส่เสื้อผ้าพวกนี้กกัน คนแบบเขาแต่งตัวปอนๆก็อาจจะดีแล้วก็เป็นได้
...เอาไว้ใส่ให้สาวกรี๊ดไง...คำพูดของทินกฤตย้อนกลับเข้ามาในหัว เด็กหนุ่มยิ้มอย่างนึกสนุกเมื่อหันไปมองกระจก เห็นผมทรงใหม่ที่เขายังไม่ยอมสระให้ที่เซ็ทอยู่เสียทรงไป ร่างผอมจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ ทินกฤตซื้อให้ เวลาก่อนฟ้าสางยังเป็นเวลาของเขา ขอหล่อตามใจซักวันจะเป็นไร ก่อนที่จะกึ่งกระโดดกึ่งก้าวลงมาตามบันไดตามจังหวะเพลง แต่เมื่อเดินลงมาถึงก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่มาหยุดอยู่ที่ประตูหลังร้าน
"เหวออออ" สมปองกระโดดโหยงด้วยความตกใจ เพราะเขาแค่ลงมาเปิดประตูเอาไว้เฉยๆยังไม่ได้เปิดไฟฟืนใดๆ "ผีหลอกกก" เด็กหนุ่มร้องลั่นเมื่อเห็นแต่เงาร่างดำทะมึน
" ผีอะไร?! "เสียงทุ้มแฝงไปด้วยความเอาแต่ใจอยู่ในคำพูดอยู่เรื่อยไปดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์นัก
สมปองจำเสียงตวาดนั่นได้ขึ้นใจ เด็กหนุ่มรีบกระโดดโหยงไปเปิดไฟฟืนจนสว่างทั้งร้านก่อนจะหันกลับมามองร่างสูงใหญ่ของพศวัต ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดที่ดูแตกต่างจากเมื่อวานด้วยเสื้อเชิ๊ตราคาแพงสีดำกับกางเกงราคาแพงเข้าชุดกัน เข็มขัด เลสข้อมือ นาฬิกา และทรงผมที่ตั้งใจแต่งตัวออกมาจากบ้านมากกว่ากลับมาจากไปเที่ยวเมื่อคืน
พศวัตยื่นถุงใส่โจ๊กให้คนตรงหน้าก่อนจะต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจกับสิ่งที่เห็น เสื้อผ้าที่สมปองใส่อยู่นับว่าแปลกตาและแตกต่างไปจากชุดเครื่องแบบของร้านที่มักจะใส่อยู่ไม่น้อย เสื้อยืดสีขาวสกรีนลายกราฟิตี้ฉวัดเฉวียนแต่ก็ช่วยให้ช่วงไหล่ช่วงอกที่ดูผอมบางของสมปอง ดูมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้าง กางเกงยีนส์เข้ารูปแต่ไม่ใช่รัดทำให้ดูช่วงขาดูทะมัดทะแมงไม่เก้งก้างเหมือนทุกที ทรงผมของเด็กหนุ่มก็ต่างไปจากทุกครั้ง จากเดิมที่อาจจะเรียกได้ว่าไม่ได้ต่างจาก เด็กแว๊นซ์ ตามข้างทาง กลับดูเป็นผู้เป็นคน เปิดโชว์หน้าผากให้เห็นคิ้วคมและดวงตากลมโตของสมปองได้อย่างถนัดตา
" แต่งตัวอะไรมาเนี่ย?... แปลกๆนะ "พศวัตที่ยืนอึ้งอยู่นานเพื่อรวบรวมสติพูดออกมา ถือที่ถือถุงโจ๊กก็ยังยังค้างเอาไว้แบบนั้น
"แปลกเหรอครับ?...."สมปองก้มลงมองเสื้อผ้าที่ใส่
"นั่นซิ่นะครับ...อย่างผมคงไม่เหมาะกับเสื้อผ้าพวกนี้หรอก...เอ่อ คุณแมกซ์ จะรับน้ำอะไรไหมครับ เดี๋ยวผมไปทำให้" เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างผิดหวัง ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
" เฮ้ย เดี๋ยว .. เอ้า ซื้อมาฝาก "พศวัตยื่นถุงใส่โจ๊กให้คนตรงหน้าอีกครั้ง
" ก็ไม่ใช่ว่าไม่เหมาะแค่ไม่ชินมากกว่า "
"อ่ะ ขอบคุณครับ" เด็กหนุ่มยกมือไหว้ก่อนจะรับถุงโจ๊กมา
"มีสองถุง คุณแมกซ์รับด้วยนะครับรอซักครู่นะครับ" ว่าพลางก็วิ่งฉิวไปเอาโจ๊กใส่ชามนำมาเสิรฟให้กับอีกฝ่าย
"เชิญครับ" เด็กหนุ่มยกชามใส่โจ๊กมาเพียงหนึ่งชามพร้อมกับน้ำเปล่าเย็นๆอีกหนึ่งแก้ว
" ก็บอกว่าซื้อมาฝากไง ไปแกะใสชามมากินด้วยกันสิ "พศวัตย้ำในสิ่งที่ตนเองบอก แล้วนั่งรอให้อีกฝ่ายทำตามที่สั่ง
"แต่......." ตั้งใจจะเอ่ยแย้ง แต่เมื่อเจอสายตาที่มองมา ก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องเดินกลับไปเทโจ้กมานั่งกินด้วยจนได้ รสชาตของโจ๊กอร่อยแตกต่างจากโจ๊กเซเว่นที่กินประจำอยู่อย่างไม่น่าเชื่อ เด็กหนุ่มทำตาโตขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
" เห็นไหมล่ะบอกแล้วว่าอร่อย "พศวัตยิ้มกับท่าทางแบบนั้นของสมปอง ก่อนจะมองเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายสวม...เสื้อยืดยี่ห้อนี้ตัวละเกือบสองพัน กางเกงยีนส์ตัวนี้ก็เกือบหมื่น...
" เมื่อวานยังใส่กางเกงมวยอยู่เลยนี่ นึกยังไงมาแต่งตัวเอาเวลานี้ล่ะ? "
"เอ่อ....ก็...ผมไม่ได้ออกไปไหน จะแต่งก็คงแต่งได้ก่อนทำงาน เดี๋ยวว่าจะไปเปลี่ยนแล้วล่ะครับ...แบบนี้คงทำงานไมได้แน่" สมปองตอบไปตามตรง
"ก็แค่นึกสนุกน่ะครับ..."
" ก็.. น่ารักดีนี่ พี่..ว่ามันก็เหมาะกับเราออก "มือแกร่งยกขึ้นจิ้มหน้าผากที่เปิดขึ้นเบาๆก่อนจะเลยไปจับผมที่ยังเป็นทรงอยู่ได้เพราะแวกซ์
" ทำผมด้วย? "
"เอ่อ....ครับ" สมปองพยักหน้าลง ก่อนขยับหลบเล็กน้อย เพิ่งเคยได้ยินพศวัตใช้คำแทนตัวเองว่า "พี่" ก็วันนี้ อดนึกแปลกใจไม่ได้ว่าวันนี้ ทั้งเจ้านายกับ เพื่อนเจ้านายของเขาเป็นอะไรกันไปหมด
"คุณเทียนว่า เผื่อสาวจะกรี้ดขึ้นมาเลยให้ตัดทรงนี้"
" ไอ้เทียนน่ะเหรอ?... "พศวัตขมวดคิ้ว ก่อนจะถามต่อ
" ไอ้เทียนมาหาเราน่ะเหรอ? "
"ครับ..." สมปองพยักหน้ารับ
"คุณเทียนมาที่ร้าน...บอกว่าให้จะไปซื้อเสื้อผ้าให้น้องชาย คุณเทียนว่าเห็นผมตัวเท่าๆน้องชาย เลย...บอกให้ผมไปด้วยกันน่ะครับ" สมปองจำใจต้องตอบออกไปแบบนั้นทั้งๆที่ ในตอนเย็นที่กลับมาถึงร้านเขาต้องบอกว่าทินกฤตให้เขาไปถ่ายรูปเลยจับแต่งตัวแล้วก็เอากลับมาส่งเท่านั้นแต่ในตอนนี้เขากลับพูดตามบทที่ทินกฤตให้มาไม่ได้จริงๆ
" อ้อ... ไอ้ถังน่ะเหรอ? "พศวัตทำเป็นพยักหน้ารับรู้ พอสมปองพูดว่าตัวเองขนาดตัวเท่ากับน้องชายของทินกฤตเขาก็เขาใจทุกอย่างได้ทันที
... มึงจะใช้แผนนี้เลยใช่ไหม?..."เอ่อ เรื่องนั้นผมก็ไม่ทราบ..."เด็กหนุ่มโคลงหัว
"มีอะไรหรือเปล่าครับ ผมไม่น่าออกไปในเวลางานเลย แต่คุณเทียนก็โทรบอกคุณมินแล้ว ผมก็ไม่กล้าปฏิเสธหรอกครับ..." สมปองเห็นท่าทางเหมือนไม่พอใจของอีกฝ่ายจึงรีบบอกออกไปเช่นนั้น
" ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่.. กินต่อสิ ให้หมดนะ มันแพง "เขาชี้ที่ชามโจ๊กของอีกฝ่าย ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินโจ๊กของตัวเองจนหมดชาม สมปองเองก็ได้แต่ทำตามที่อีกฝ่ายสั่ง กินโจ้กไปจนหมดชามด้วยความรวดเร็วเพราะหยุดไม่ได้จากความอร่อยของโจ้กนั่นเอง เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ เมื่อเด็กหนุ่มตักช้อนสุดท้ายเข้าปาก
....อร่อย...เกิดมาไม่เคยกินโจ้กอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย.... " เลอะแล้ว "พศวัตเตือนเมื่อสมปองวางชามโจ๊กนั้นลงกับโต๊ะอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
"เอ้ะ เหรอครับ "สมปองว่าพลางยกหลังมือขึ้นเช็ดปาก ถูไปมา..ก่อนที่เสียงหัวเราะนั้นจะเรียกความสนใจได้ไม่น้อย ดวงตากลมเหลือบมองผู้เป็นนาย
....หัวเราะเป็นด้วยแฮะ..."งั้นเดี๋ยวผมเอาชามไปเก็บก่อนนะครับ.... เปลื่ยนเสื้อผ้าด้วย แบบนี้คง ขัดพื้นไม่ได้..." เด็กหนุ่มว่าพลางลุกขึ้น หมายจะเอาชามไปเก็บในห้องครัว จะได้ทำงานที่ได้รับมอบหมายเสียที
" ผมทรงนี้ก็ดีนะ เซ็ทผมเป็นไหมล่ะ? "จู่ๆ ชายหนุ่มก็พูดขึ้นมา เขายอมรับว่าผมทรงเปิดหน้าผากทรงนี้ทำให้เห็นหน้าเด็กคนนี้ได้ชัดๆมากขึ้น มันคงดีกับธุรกิจของเขามากกว่า ถ้าพนักงานของร้านจะดูดีขึ้นสมปองส่ายหน้าพรืด
"ไม่เป็นหรอกครับ.... อย่างมากก็แค่หวีๆเท่านั้น"
" ตัดมาแล้วก็ต้องเซ็ทมันทุกวันนะ ไปอาบน้ำสระผมเลย เดี๋ยวจะสอนให้ ไปๆ "เขาโบกมือไล่
"อ่ะ ครับๆ "สมปองทำหน้าเหลอหลา ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำสระผมเหมือนที่อีกฝ่ายสั่งด้วยความรวดเร็ว ไม่นานนักก็กลับลงมาพร้อมด้วยเสื้อกล้ามกับกางเกงมวยสภาพปอนๆไม่ต่างจากเมื่อวาน ยิ่งผมชื้นๆจากการสระผมดูยังไงก็เหมือนลูกหมาเพิ่งจะตกน้ำมาหมาดๆ
+++++++++++
" เอ้านี่ แวกซ์ผม เอามือมา "เขาจับมือเล็กแต่สากด้านของสมปองมา แล้วควักแวกซ์ใส่ฝ่ามือนั้น
ก่อนจะจับมือนั้นให้จัดทรงผมอย่างง่ายๆ พร้อมกับอธิบายว่าควรจัดผมตรงไหนก่อนเรียงลำดับไปจนถึงสุดท้าย
" เสร็จละ เข้าใจไหม? "พศวัตที่ยืนซ้อนหลังเด็กร่างผอมเกร็งถาม ริมฝีปากแทบจะติดใบหูนั่นแล้ว
"ค...ครับ เข้าใจครับ" ลมอุ่นที่เป่าเข้ามาข้างหูทำเอา สมปองต้องยักไหล่ขึ้นหลบ
" งั้นต่อไปก็ทำผมแบบนี้ทุกวันนะ โอเค? "พศวัตขยับตัวออก เขาสั่งแล้วเดินไปล้างมือในห้องน้ำ ก่อนจะบอก
" เดี๋ยวขอไปนอนในออฟฟิตแป๊บ จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ "พูดจบก็เดินหายเข้าในห้องทำงาน
"ครับ...." เด็กหนุ่มรับคำอย่างงงๆกับอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้
"เอ้อ คุณแมกซ์ครับ "เด็กหนุ่มว่าพลาง เดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนจะดึงเงินทอนที่อีกฝ่ายวางลืมเอาไว้เมื่อวันก่อนออกมาจากกระเป๋า
" นี่คุณลืมไว้เมื่อวานครับ"
" อ้อ.. นั่นน่ะเหรอ .. ขอบใจนะ "เขายิ้มให้เด็กในร้านเล็กน้อยแล้วรับเงินนั่นมาก่อนจะปิดประตูออฟฟิต
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038183 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก