"คุณแมกซ์?!"
คราวนี้รู้สึกตัวแน่แล้ว สมปองกระเด้งลุกขึ้นมานั่งทันใด เด็กหนุ่มหันมองซ้ายขวาหน้าหลัง สัมผัสที่ริมฝีปากยังเปียกชื้นเด็กหนุ่มยกมือขึ้นเช็ดปาก
"ทำอะไรฮะ...แล้วเข้ามาทำไมอ่ะ....คุณแมกซ์เมาอีกแล้วใช่ป่ะ ทำเหมือนวันนั้นอ่ะ...."เด็กหนุ่มโวยวายแต่ก็รู้ว่ามันดึกแล้ว เลยลดเสียงในตอนท่ายประโยคให้เบาลงอีก ดวงตายังมองอีกฝ่ายอย่างระแวดระวัง
"เมาแหงๆเลย เมาชัวร์ๆ...."
"เมา?" สิ่งที่สมปองโวยวายออกทำให้พศวัตทวนคำอย่างไม่เข้าใจ
"ก็เมาอ่ะดิ่ เหมือนวันนั้นไงที่คุณแมกซ์มานั่งกินเหล้าที่ร้านอ่ะ..."เด็กหนุ่มหยุด เขารู้ได้ว่าหน้าของตัวเองกำลังร้อนผ่าว
"คุณแมกซ์อ่ะเมา แล้วก็มาจูบผมด้วย นี่ก็เหมือนกันใช่ป่ะ...."ว่าแล้วแทนที่จะกลัวกลับขยับเข้าไปหมายจะดมกลิ่นเหล้าจากอีกฝ่าย
"นี่ก็ต้องกินมาแน่เลย"
ในขณะเดียวกันคำพูดของสมปองก็ทำให้ชายหนุ่มต้องทวนคำนั้นในใจ...
.....จูบไปแล้ว?....
คิ้วหนาขมวดนั่นก็แปลว่า เค้าได้ทำแบบนั้นลงไปกับคนตรงหน้าแล้วสินะ คิดได้แบบนั้นก็ยิ้มมุมปาก
สมปองขยับเข้าไปจนแทบจะชิดสองมือจับเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมาดม ไม่ได้คิดเลยว่าเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสม เพราะยังไงเสียถ้าอีกฝ่ายเมาก็คงจะเมาจนจำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว แต่ผิดคาดบนเสื้อมีเพียงแค่กลิ่นหอมที่ทำเขาใจเต้นเท่านั้น สมปองเงยหน้าขึ้นมองหน้าของเจ้านายก่อนจะรู้สึกว่าตัวชาหน้าชากับท่าทางของตัวเอง
"ไม่มีกลิ่นเหล้าอ่ะ...."
"จะมีได้ไง ก็พี่ไม่ได้กินมานี่...แต่ไม่เมาก็ทำได้ ...นี่ไง"ว่าแล้วก็ยื่นหน้าไปจูบอีกฝ่ายทันที เขาในตอนนี้จะให้เลิกคิดอะไรแบบนั้นกับสมปองคงไม่ได้แล้ว
"เฮ้ย..." เด็กหนุ่มแทบกระเด้งหนีกลับไปที่หัวเตียงแทบไม่ทัน
"คุณ........"สมปองจะพูดอะไรก็พูดไม่ออก อ้าปากพะงาบหน้าแดงอยู่อย่างนั้น
"คุณแมกซ์อย่าแกล้งผมซิ่ครับ.."
"หึ หึ รู้ล่ะ" ปฏิกิริยาที่ไมได้หวาดกลัวอย่างที่คิดทำให้ชายหนุ่มนึกอะไรออก
"ถ้าดื้ออีก หรือเถียงมากอีก ต่อไปพี่จะลงโทษเราแบบนี้ดีไหม?”ว่าแล้วก็ขยับไปหาสมปองที่หัวเตียงแล้วทำท่าจะจูบอีกรอบ
แต่เด็กหนุ่มกลับยกหมัดขึ้นมาตั้งการ์ดสูง
"ทำอีกผมต่อย" เสียงขู่นั้นไม่ได้มีพลังใดๆเลย สมปองตกใจแทบตาย ในใจเต้นแรงมากจนจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว
"คุณแมกซ์รู้ตัวอยู่ตั้งแต่คราวนั้นแล้วใช่ไหมล่ะ แค่อยากแกล้งผมเล่นใช่ไหมล่ะ...ผมอาจจะโง่นะ แต่ผมไม่ยอมให้แกล้งแบบนี้หรอกนะครับ"
"แกล้ง? .. ใครเขาแกล้งแบบนี้กันวะ?"มือแกร่งจับมือของอีกฝ่ายลงอย่างง่ายดาย
"ทำหน้าแบบนี้นะยิ่งอยากจูบรู้ปะ?"
"......." เด็กหนุ่มนิ่งเงียบ
" ผมจะไปรู้ได้ยังไง.....คุณแมกซ์ฮะ ผมไหว้ล่ะ ออกไปเหอะ..." สมปองแทบยกมือไหว้ท่วมหัว อยู่ๆอีกฝ่ายเป็นอะไรขึ้นมาถึงมาพูดกับเขาแบบนี้ แล้วมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้อีก กลิ่นหอมจากร่างกายของอีกฝ่ายยิ่งทำงานได้ผลดีให้สมองของเขาคิดอะไรไม่ออก ความสับสนที่เหมือนจะจางหายไปหลังจากได้ไปปลดปล่อยไปกับการใช้กำลังแข้งขาไล่เตะฝรั่งหื่นเมื่อคืนก่อนยิ่งกลับมา ทำให้เขาหน้าแดงมากเข้าไปอีก แม้ในความมืดแบบนี้แต่อีกฝ่ายคงรับรู้ได้จากลมหายใจแรงและเสียงหัวใจของเขาที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
"ได้ .. แต่พี่จะเล่าอะไรให้ฟังก่อนแล้วจะไป"ชายหนุ่มถอยออกมานั่งที่ปลายของฟูกอีกด้าน ดวงตาสีเข้มมองออกไปด้านนอก เป็นประกายเมื่อสะท้อนกับแสงไฟที่สาดส่องเข้ามาในห้องเพียงเล็กน้อย "ตอนพี่อายุ15 ไปขึ้นครูครั้งแรกแต่ทำไม่ได้หมอนวดคนนั้นบอกพี่ว่าไงรู้ไหม?" เขาหันมามองหน้าอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มส่ายหน้าพริด
...ขึ้นครู...จะเหมือนครอบครูไหมวะ...
" เขาว่าพี่อาจจะไม่ได้ชอบผู้หญิงว่ะ แต่พี่ไม่เชื่อ คิดอยู่ตลอดว่า...เอ้ย...กูรู้ตัวหรอกน่าว่าไม่ได้ชอบแต่งหน้าทาปาก แล้วทำไมจะชอบผู้หญิงไม่ได้ "ถึงตรงนี้ก็หัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงตอนนั้น ที่ตระเวณไปเที่ยวผู้หญิงที่ขายบริการทุกรูปแบบ แต่สุดท้ายเขาก็ทำไม่สำเร็จ
"แต่แม่งสุดท้าย ก็ทำไม่ได้ว่ะ ของแบบนี้มันเลือกไม่ได้นะเว้ย .. แต่ก็อย่างว่าล่ะ เปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยๆมันก็สนุกดี "พูดจบก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป
"แล้ว...ยังไงครับ? คุณแมกซ์จะบอกว่า ชอบพี่จิ๊บเหรอ" เด็กหนุ่มดูจะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
"พี่ไม่แย่งของคนอื่น "เขาตอบกลับมาโดยไม่ยอมมองหน้า
"ฝันดีครับคุณแมกซ์" เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ยังไม่เข้าใจว่าถ้าอีกฝ่ายไม่คิดจะแย่งของคนอืน แล้ว...มันมีส่วนเกี่ยวอะไรกับตัวเขาหรืออย่างไร เมื่อดูท่าทางสมปองจะไม่เข้าใจ แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้รังเกียจอะไรกับสิ่งที่เขาทำก็ทำให้สบายใจขึ้นได้บ้าง พศวัตเดินออกจากห้องนั้นไปทันทีเพื่อกลับไปที่เรือนใหญ่
ปล่อยให้เด็กหนุ่มนั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะล้มตัวลง...พยายาม....ที่จะข่มตาให้หลับในคืนนี้
+++++++++++++++++
เช้ามืดของวันรุ่งขึ้นสมปองลุกขึ้นจากที่นอนเหมือนคนไม่มีแรง แต่ก็พยายามที่ล้างหน้าล้างตาที่ตอนนี้แผลเริ่มดีขึ้นมาอีกหน่อย รอยช้ำที่แก้มดูจะกลมกลืนกันดีกับรอยคล้ำรอบตาที่เพิ่งได้มาใหม่จากการนอนไม่หลับซึ่งน้อยครั้งมากเลยทีเดียวที่เขาจะเป็นเช่นนี้ เด็กหนุ่มคิดจะแต่งตัวก็นึกขึ้นได้ว่าเสื้อผ้าที่ใส่มานั้นเอาไปซักตากไว้ข้างนอก แต่ก็ต้องหยุดเมื่อมองเห็นว่ามีเสื้อผ้าอีกสองชุดถูกนำมาวางไว้บนโต้ะใช้เขียนหนังสือของกตัญญู
......เมื่อคืนเอามาให้หรอกเหรอ......
สมปองดูลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อนึกไปว่า ถ้าไม่ใส่แล้วจะเป็นยังไงก็จำยอมใส่เสื้อผ้าชุดนั้นเดินออกมาจากห้องจนได้ เจ้านายของเขาเองก็เพิ่งจะเดินลงมาจากเรือนใหญ่ เด็กหนุ่มยกมือไหว้น้อยๆแต่ก็ไม่กล้าพูดจาอะไรมากไปกว่านั้นจะเห็นก็เพียงรอยยิ้มอย่างพึงพอใจของเจ้านายที่มีตลอดทางไปถึงที่ร้าน
กว่าจะเตรียมจัดร้านกันเสร็จตะวันก็ส่องแสงจ้าแสบตาแล้ว สมปองเข้าไปหลบอยู่ที่หลังครัว ความง่วงงุนประเดประดังเข้ามา เด็กหนุ่มทำท่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่จนได้ยินเสียงกระดิ่งดังที่หน้าร้าน เหลือบมองนาฬิกาก็แปลกใจว่ายังไม่ถึงเวลาเปิดร้านคิดได้แบบนั้นก็ชะโงกหน้าขึ้นไปดู
....พี่จิ๊บ....
"อ้าว...น้องจิ๊บเป็นไงบ้าง อาการป่วยเป็นยังไง" ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีปัญหาทางสุขภาพร่างกายขนาดนั้นแต่ก็ต้องเลี่ยงที่จะถามถึงเรื่องส่วนตัวมากจนเกินไป
"สวัสดีครับ พี่แมกซ์ "มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นพนมมือไหว้เจ้าของร้านขอบตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนท่าทางอิดโดรยแต่ก็พยายามยิ้มให้
"ดีขึ้นแล้วครับ พี่ คือ ... จิ๊บขอโทษนะครับที่ลาหยุดบ่อยมาก "อรรถนันท์ยกมือไหว้ชายหนุ่มอีกครั้ง
"เอ่อ...โอ้ย ไม่เป็นไรๆ พี่เข้าใจหรอกนะ ไหนจะมีสอบอีกอะไรอีก...แค่โทรมาบอกกันก่อนก็โอเคแล้วล่ะ...เราไม่ใช่เด็กเหลวไหลนี่นะ" พศวัตว่าพลางยิ้ม มือแกร่งตบลงบนไหล่ของเด็กหนุ่มเบาๆ
แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่ดูจะอารมณ์ดีเงียบลงไปได้ขนาดนี้ พศวัตถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดึงไหล่บางนั้นเข้ามาโอบเอาไว้
"ถ้าไม่สบายใจเรื่องอะไรก็บอกพี่ได้นะ...คิดซะว่าพี่เป็นพี่ชายอีกคนก็ได้" อรรถนันท์ยิ้มจางๆ กับคำพูดอีกฝ่าย มันทำให้เขาสบายใจขึ้นมาก แต่ก็รู้สึกผิดมากขึ้นอีกที่เวลามีปัญหาเล็กๆน้อยๆก็เอาแต่ลางานเพราะฉะนั้นต่อไปเขาจะไม่ลางานอีกแล้ว
สองคนหารู้ไม่เลยว่ามีสมปองมองดูอยู่จากด้านหลัง เสียงหัวใจในอกของเด็กหนุ่มเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บ
...อีกแล้ว...ทำไมเป็นแบบนี้....
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นพลางขยี้หัวแรงๆ โดยไม่ทันได้ตั้งใจก็เพลงเตะฝาตู้เก็บของเข้าให้
ปัง!!
เสียงบานประตูตู้กระแทกเข้าอย่างแรง ได้ยินเสียงหม้อรามชามไหข้างในกลิ้งโค่โร่เสียงดังไปกันใหญ่
"น้อย! ทำอะไรของเราน่ะ?"เจ้าของร้านดุสมปองจากหน้าร้าน ทำเอาอรรถนันท์ต้องขอตัวออกมาดูน้องที่อยู่ในครัว
"น้อย เป็นอะไรรึเปล่า? .... เฮ้ย! หน้าแกไปโดนอะไรมาวะ "มือเรียวจับตามเนื้อตัวที่ช้ำเป็นจ้ำของสมปองพลางถามอย่างเป็นห่วง เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองหน้าของอีกฝ่าย พลางนึกเปรียบเทียบกับภาพใบหน้าของตัวเองที่เห็นในกระจกเมื่อเช้า...
"พี่จิ๊บไม่ได้นอนมาเหรอ"
"ก็..ไม่ค่อยสบาย เลยนอนไม่ค่อยหลับน่ะ ไหนดูซิ ทายารึยัง? "มือเรียวจับหน้าอีกฝ่ายหันไปมาแล้วบ่น
" โอย อย่าเอาหน้าน่ารักๆไปให้โดนต่อยดิวะ เสียดายยยยย "
"พี่จิ๊บนี่ดีเนอะ... "เด็กหนุ่มเอ่ย
"ขนาดไม่ได้หลับไม่ได้นอนยังหน้าตาดีเลย" ตรงกันข้ามสมปองเหมือนจะไม่ได้อยากรับคำชมนั้นซักเท่าไร
"ไม่ต้องเสียดายหรอก เมื่อก่อนก็ต่อยกับคนอื่นเขาเรื่อยนั่นล่ะ...จนไม่ได้เรียนนี่ไง"
"แล้วใครบอกว่าแกหน้าตาไม่ดีวะ ? มานั่งนี่ เดี๋ยวพี่ใส่ยาให้ "พูดจบก็จับสมปองนั่งที่ม้าหินหลังร้าน ส่วนตัวเองก็เดินไปที่หน้าร้าน เพียงไม่นานก็ได้ถุงใส่ยามาจากพศวัต
"ผมทำเองได้ พี่จิ๊บไปช่วยคุณแมกซ์ทำงานเถอะ..." เด็กหนุ่มเอ่ยเสียตั้งแต่อรรถนันท์ยังเดินเอาถุงใส่ยามาให้ไม่ถึงตัวสมปองขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นโดยที่ไม่รู้ตัว ทำไมรู้สึกหงุดหงิดในใจนักเด็กหนุ่มคิด เขาไม่อยากจะเข้าไปอยู่ ระหว่าง สองคนนั้นเลย
"โอเค งั้นใส่ยาซะ เดี๋ยวพี่จะไปเตรียมกาแฟ "
"ครับๆ" สมปองปั้นยิ้มใส่ ก่อนจะรับถุงใส่ยานั้นมา จะใส่ยาเอง แต่นึกได้ว่ามองไม่เห็นหน้าตัวเอง หันซ้ายหันขวาไปเจอรถของพศวัตจอดอยู่ด้านหลัง ไม่ได้ห่างออกไปนักก็เดินออกไปตรงตรอกด้านหลังยืนส่องหน้าตัวเองกับกระจกรถใส่ยาให้ตัวเอง
+++++++++++++++++
"แม่ง ดื้อว่ะ "เงาสะท้อนใบหน้าหล่อเหลาของคนในกระจกจากด้านหลังทำให้สมปองตกใจ
"คุณแมกซ์...." เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก หันไปมองหน้าของอีกฝ่าย มือยังถือสำลีที่ชุบยาใส่แผลอยู่เพิ่งแตะแผลไปได้ทีล่ะหน่อย
"ไหนดูซิ " มือแกร่งจับหน้าอีกฝ่ายให้หันมาทางเขาแล้วแย่งเอาสำลีมาทายาให้ ก่อนจะขื่นหน้ามาจูบริมฝีปากเจ่อนั่นเบาๆ
"หึ หึ ... ดื้อ "
สมปองตาโตเมื่อเจออีกฝ่ายขโมยจูบไปอีกรอบ เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ
"ผมไม่ได้ดื้อ ผมไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำไป..." อ้าปากได้เป็นเถียงทุกครั้ง
"ถ้าจะบอกว่าผมไม่ยอมให้พี่เขาทายาให้เพราะผมอยากให้พี่เขาไปช่วยงานคุณหรอก..." ว่าพลางก็เบี่ยงตัวออกหมายจะเข้าไปทำงานข้างในร้านเหมือนเดิม ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วที่อีกฝ่ายแกล้งเขา อันที่จริงมันตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วด้วยซ้ำ
"ก็ไม่ยอมให้น้องจิ๊บเขาใส่ยาให้ เขาเป็นห่วงเรานะนั่น "คิ้วหนาขมวด
" แบบนี้เรียกว่าดื้อไง "
"คุณแมกซ์บอกแค่ว่าไม่ให้ดื้อกับคุณเท่านั้นไม่ใช่เหรอครับ... "เด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่าย
"หรือเพราะเป็นผมเลยอะไรๆก็ผมดื้อตลอด..."ในดวงตากลมโตที่มองไปยังพศวัตนั้นฉายแววไม่พอใจเป็นความไม่พอใจที่แม้แต่เจ้าตัวก็ให้คำอธิบายได้ยาก
ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง เขาอ่านบางอย่างได้จากสายตาคู่นั้น
"หรือไม่อยากให้พี่ไปคุยกับน้องจิ๊บ? "
"เปล่าฮะ" เด็กหนุ่มปฏิเสธเสียงสูงท่าทางตกใจไม่น้อยกับคำถามนั้น
"ผมจะคิดแบบนั้นทำไม... ผมว่าผมเข้าไปทำงานดีกว่า เดี๋ยวร้านจะเปิดแล้ว..." เด็กหนุ่มร่างผอมโค้งลงเล็กน้อยตอนเดินผ่านร่างสูงไปตลอดทั้งวัน สมปองช่วยทำงานอยู่แต่หลังร้านเพื่อคอยช่วยจัดเตรียมแซนวิชเอาออกไปนำส่งให้พศวัตจัดเสริฟ หน้าตาที่ช้ำอยู่แล้วของสมปองดูจะยิ่งหงิกงอมากขึ้นเพราะเอะใจกับคำถามของพศวัตที่ถามเขาออกมาแบบนั้นเขาจะไม่อยากให้พศวัตคุยกับอรรถนันท์ทำไมกัน
และเพราะมัวแต่ใจลอยคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่แบบนั้นทำให้ออเดอร์หนึ่งเกิดผิดพลาดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อนึกขึ้นได้แล้วจะเดินกลับไปเอากลายเป็นว่าพศวัตเอาออกไปเสริฟลูกค้าเรียบร้อยแล้ว
.........ซวยแน่แล้วกู.......... 
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038443 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก