วันรุ่งขึ้น รามินทร์กับกตัญญูที่กลับมาจากต่างจังหวัด หลังงานแต่งงานของกตัญญูถูกยกเลิกไปนั้นก็มาทำงานที่ร้านตามปรกติ แต่ดูรามินทร์จะมาด้วยสีหน้าที่อิดโรยกว่าทุกครั้ง สมปองคิดว่านั่นอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้รามินทร์เป็นลมล้มพับไปแบบนั้น เด็กหนุ่มดูจะร้อนรนสองขานั่งขยับสั่นอยู่หลังจากที่กตัญญูพาร่างไร้สติของรามินทร์ออกไปจากร้าน แม้จะพอดูรู้ว่าทั้งสองคนมีปัญหาอะไรกันบางอย่าง แต่อยู่ๆรามินทร์ก็มาล้มพับเอากลางร้านแบบนี้มันเป็นอะไรที่ไม่ตั้งตัวเลยกตัญญูบอกให้เขาปิดร้านแล้วโทรหาพศวัต เด็กหนุ่มจึงได้แต่เก็บร้านจนโต้ะสุดท้ายทานอาหารกลางวันเสร็จ
"ทำยังไงดีๆ พี่จิ๊บก็หายไปไหนของเขา โทรหาเท่าไรก็ไม่เปิดเครื่องซักที " สมปองได้แต่ภาวนาให้พศวัตรีบเดินทางมาให้ถึงที่ร้านโดยเร็ว ชายหนุ่มร่างสูงบอกว่าจะไปทำธุระแต่นี่ก็ปาไปบ่ายกว่าแล้วยังไม่กลับเข้ามา
"รถติดรึไงน้อ....แล้วจะบอกเรื่องคุณมินดีไหมเนี่ย..."
เสียงรถสปอร์ตสีแดงที่มาจอดยังที่จอดรถประจำของตนเองทำให้สมปองโล่งอก เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปรับเจ้าของร้านทันที
"เป็นไรทำหน้าตาตื่น คิดถึงพี่เหรอ?" พศวัตยักคิ้วให้คนที่มารับ พลางยิ้มอย่างกวนๆ
"โธ่ คุณแมกซ์ ไม่ใช่แบบนั้นน่ะครับ คือ...พอดีเฮียแมนเขา...." เด็กหนุ่มตั้งใจจะอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ถูกสกัดด้วยมุกตลกของอีกฝ่ายไม่พอเมื่อมองไปด้านหลังก็เห็นร่างสูงของคนที่เขาไม่ได้พบมานานเดินเข้ามา
"อ้าว วันนี้ร้านปิดเหรอน้อย"
เสียงที่ไม่ได้ยินมาพักใหญ่ทำให้พศวัตเดินนลงจากรถทันที
" เทียน? มึงมาทำห่าอะไรที่นี่? "พศวัตมองหน้าขาวๆของเพื่อนอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
"อ้าว เฮ้ย...ถามแบบนี้ได้ไง ก็แวะมาดูกิจการร้านมึงบ้างไม่ได้หรือไง...กูนะกินร้านมึงบ่อยจะตาย คิดถึงก็มาไม่ได้เรอะ น้อยพี่ขอกาแฟแก้วซิ่" ว่าพลางหันไปสั่งกาแฟกับเด็กหนุ่มที่ดูจะสับสนว่าจะต้องทำอย่างไร
"พี่เทียนครับ วันนี้ร้านปิดแล้ว...แต่...เอ่อ...."สมปองเหลือบมองดูท่าทางของเจ้าของร้านเล็กน้อย ก่อนจะกลืนน้ำลาย
"แต่ แต่ถ้าแก้วเดียว เดี๋ยวไปชงออกมาให้ได้ครับ"ท่าทางแบบนั้นของสมปองทำให้ทินกฤตยิ้ม พลางเดินเข้าไปตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ
"ให้มันได้งี้ดิ่น้องพี่ ขอเข้มๆนะ...อ้อ แล้วก็นี่..." เขาคว้าไหล่ของอีกฝ่ายให้เดินหันหลังหลบให้พ้นจากสายตาของพศวัตพลางดึงเอาซองสีครีมยื่นให้กับเด็กหนุ่ม
"อะไรครับเนี่ย...." สมปองหันไปยิ้มให้อย่างงงๆ
"การ์ดเชิญงานแต่งของพี่เอง...ไปด้วยนะ โต๊ะจีนใหญ่เบ้อเริ่มเลยล่ะ เอ้า ไป ไปชงกาแฟให้พี่ได้แล้ว" ไม่พูดเปล่าตบก้นไล่เด็กหนุ่มให้เข้าไปด้านในร้าน สิ่งที่ทินกฤตทำตรงหน้าทำให้ พศวัตแทบอยากจะฆ่าอีกฝ่ายมือแกร่งกระชากคอเสื้อของเพื่อนสนิทขึ้นทันที
" มึงจะทำอะไร? "
"ทำอะไร กูทำอะไร?" ทินกฤตทำท่าไม่รู้เรื่องทั้งๆที่ก็รู้ดีอยู่แล้ว ว่าถึงแม้ว่าจะไม่จริงจังแค่ไหนแต่ถ้าพศวัตควงใครอยู่ เขาก็ไม่อยากให้ใครไปตบก้นคนที่ควงอยู่แน่ๆ สัญชาตญาณหวงของ หวงอาณาเขตนี่มันมีกันทั่วไป
"มึงตบก้น
เด็กกู "ชายหนุ่มอยากจะฝากรอยช้ำไว้บนหน้าขาวๆ กวนๆ นี่ซักหมัดสองหมัดเสียจริงๆ
"อ้อ...โทษที ก็แค่เอ็นดู...ว่าแต่..." คำพูดที่อีกฝ่ายใช้ทำให้ทินกฤตยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
"เมื่อกี้มึงบอกว่า อะไรนะ "เด็กกู" อย่างนั้นเหรอ" ว่าพลางก็หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"มึงเรียกเด็กนั่นว่า "เด็กกู" ตั้งแต่เมื่อไร ไหนว่ามึงไม่สนไง สมภารเกิดอยากกินไก่วัดขึ้นมารึไง พอเห็นมันอวบอ้วนขนสวยเข้าหน่อยก็อดใจไม่ไหว?"
" ไม่ใช่เรื่องของมึง รีบๆไปเอากาแฟแล้วกลับไปหาว่าที่เมียมึงเลย "เจ้าของร้านเอ่ยปากไล่
"เออ ไอ้ที่ว่าไปน่ะ กูไปแน่...แต่มึงเอาไอ้นี่ไปก่อน กูโทรหามินไม่ติด..." ว่าพลางก็ดึงเอาซองสีเดียวกับที่ยื่นให้สมปองออกมาสามซอง
"ของบ้านมึง" กลิ่นหอมที่มากับซองจดหมาย ถึงไม่เปิดเขาก็รู้ดีว่ามันคืออะไร ชายหนุ่มไม่สนใจในสิ่งที่อีกฝ่ายเอามาให้แม้แต่น้อย
" กาแฟมึงเสร็จแล้ว "เขาบุ้ยปากไปทางเคาท์เตอร์
" กูจะไปเก็บร้าน "พูดจบก็เดินเข้าไปในร้านทันที
"กูเอามาฝากให้แมนกับมิน....เฮ้ย ไอ้แมกซ์ มึงเลิกทำตัวแบบนี้ซะทีเหอะวะ กูมาเชิญน้องมึงเว้ย มึงไม่อยากให้กูชวนกูก็อุตส่าห์ใจดีโคตรแล้วนะ...ไอ้แมกซ์" แต่ก็ไม่ทัน พศวัตเดินหายเข้าไปในร้านเสียแล้ว มีแต่สมปองที่เดินออกมาพรอมกับแก้วกาแฟในมือ
"พี่เทียนฮะ...กาแฟได้แล้ว" สมปองเอ่ยพลางส่งแก้วกาแฟให้กับอีกฝ่าย
"เออ ขอบใจนะ น้อย เอ้านี่เงิน หักค่ากาแฟแล้วก็เอาไปซื้อขนมนะ" ว่าพลางก็ยัดใส่มือเด็กหนุ่มไปห้าร้อย
"แล้วก็ช่วยเอานี่ไปให้แมนหรือมิน ใครก็ได้ด้วย เป็นการ์ดวันแต่งของพี่เอง อยากให้คนบ้านนี้ไปบ้าง ซักคนก็ยังดี" ทินกฤตว่าพลางทำสีหน้าเหมือนผิดหวัง
"หมอนั่นไม่อยากไปงานแต่งพี่ซักเท่าไร....เสียดายนะ คบกันมาตั้งนาน แล้วเราล่ะ อยากจะไปงานแต่งพี่ไหม" ชายหนุ่มร่างสูงว่าพลางขยี้ผมเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู
"เอ่อ...ผมไม่เคยไปงานแต่งงานหรูๆแบบนั้นหรอกครับ...อย่างมากแถวบ้านผมก็แค่ผูกข้อไม้ข้อมือ...ทำบุญกันก็เสร็จแล้ว... " สมปองเอ่ยเขานึกอายไม่น้อย
"อยากไปก็ไปขอเขานะ...เผื่อเขาจะพาเราไป" ทินกฤตว่าพลางหัวเราะ ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม เขายกนิ้วเป็นเชิงชมในฝีมือของเด็กหนุ่มก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินจากไป
+++++++++++++
สมปองเดินกลับเข้าไปในร้าน ท่าทีของพศวัตทำให้ต้องสะกัดกลั้นความอยากถามของตัวเองเอาไว้จนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะต้องบอกอะไรกับอีกฝ่าย เรื่องสำคัญที่ห้ามลืมเด็ดขาดไม่อย่างนั้นกตัญญูเล่นงานเขาตายแน่
"เฮียแมนบอกให้ปิดร้านครับ....เอ่อ ผมว่า คุณแมกซ์โทรหาเฮียหน่อยจะดีกว่า"
"ทำไม มีอะไร? "เสียงทุ้มนั้นแสดงออกว่ายังอารมณ์ไม่ดีนักกับเรื่องของทินกฤต
"คุณ....เอ่อ....คุณมินไม่สบายครับ...เฮียพาไปหาหมอแล้วแต่...ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไร"สมปองเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ เขารู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายอารมณ์ไม่ดี แล้ว ยังมีเรื่องของรามินทร์เข้ามาอีก เป็นใครคงไม่อยากอยู่เฉย
"ก็..คุณมินเขา...เขายืนอยู่ดีๆ ก็เหมือนตัวสั่นๆ ทำแก้วแตกแล้วก็ล้มวูบลงมาเลยอ่ะ..โชคดีผมเข้าไปรับไว้ก่อนไม่งั้นได้ล้มหัวฟาดแน่ เฮียเลยรีบมาอุ้มเอาคุณมินไปโรงพยาบาล" สมปองเล่าสิ่งที่เขาเห็นออกมาจนหมดท่าทางยังคงตกใจกับสิ่งที่เห็นไม่หาย
น้ำเสียงของเด็กหนุ่มยังคงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พศวัตเอื้อมมือไปลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ
"มินเขาเป็นความดันต่ำน่ะ ถ้าไม่ค่อยได้พัก หรือเหนื่อยมากๆ ก็วูบแบบนี้แหละ นอนโรงพยาบาลหยอดน้ำเกลือซักคืนก็หาย แมนมันดูอยู่ไม่เป็นไรหรอก "
"แล้ว...คุณแมกซ์จะไม่โทรหาเฮียหน่อยเหรอฮะ..." สมปองเงยหน้าขึนมองร่างสูง
"ถ้ามันไม่โทรมา ก็แปลว่าไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไร เอาล่ะ กลับเถอะ"พศวัตบอกแล้วเดินไปปิดร้าน
เด็กหนุ่มทำตามรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่ลืมซองจดหมายสีครีมส่งกลิ่นหอมที่อยู่ในกระเป๋าสองซองนั้นสมปองตั้งใจว่ายังไงเสียก็ต้องยื่นซองหนึ่งให้กับอีกฝ่ายให้ได้
+++++++++++++
อาหารเย็นมื้อนั้นมีเพียงพศวัตที่ทานอาหารกับสมปองเพียงสองคน โดยที่เด็กหนุ่มยังคงช่วยนมใหญ่ทำความสะอาดเล็กๆน้อยๆเช่นทุกครั้ง และเมื่อได้เวลาที่นมใหญ่กับตาน้อยเข้านอน พศวัตเองก็มักจะแวะเวียนมาหาสมปองได้บ่อยๆ ในบางครั้งก็พูดคุยกันบ้าง แต่หลายๆครั้งการพูดคุยก็มักจะจบลงด้วยการลงโทษเพราะความดื้ออีกเด็กหนุ่ม แต่วันนี้กลับแปลกออกไป
" นมใหญ่ครับ คืนนี้ผมจะให้น้อยมันนอนที่เรือนใหญ่นะครับ " เขาขออนุญาตแม่นมที่ดูจะเป็นผู้ปกครองของสมปองอยู่กลายๆในตอนนี้ ชายหนุ่มสังเกตมาตลอดทางว่าเด็กหนุ่มมีท่าทางแปลกไป เหมือนมีอะไรอยากจะคุยกับเขาแต่ก็ไม่กล้า
"เอ๋...จะให้น้อยมันขึ้นไปนอนข้างบนเหรอเจ้าคะ.... "เสียงนมใหญ่ดูจะแปลกใจไม่ได้น้อย
"ใช่ครับ "
"เอ่อ.........."หญิงสูงวัยดูลังเล ส่วนตัวแล้วก็เห็นว่าไม่เหมาะนัก แต่เธอจะพูดอะไรได้
"งั้นเดี๋ยวให้เด็กๆไปช่วยเจ้าหนูนั่นยกฟูกขึ้นไปนะคะ" ว่าพลางก็สะกิดบอกสาวใช้ให้ไปบอกเรียกสมปองพร้อมทั้งให้ช่วยยกฟูกนอนขึ้นไปข้างบน
+++++++++++++
ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็เดินหอบฟูกนอนตามด้วยสาวใช้อีกคนหนึ่งเดินขึ้นไปบนห้องของพศวัต สมปองบอกให้ สาวใช้ซึ่งอายุมากกว่า วางของไว้ตรงหน้าห้องก่อนยกมือไหว้ขอบคุณด้วยความนอบน้อมแล้ว เคาะประตูหน้าห้องของพศวัต แน่นอน ว่า ที่ถือเตรียมมาด้วยก็คือซองจดหมายสองซองนั่นเอง
"คุณแมกซ์ครับ..." เด็กหนุ่มเคาะประตูก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านใน
"มาแล้วครับ..."น้ำเสียงฟังดูก็รู้ว่าระแวงอยู่ในที เด็กหนุ่มยกเอาฟุกนอนเข้าไปปูที่ข้างเตียงของพศวัตทันที
เสียงน้ำจากในห้องน้ำทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่า เจ้าของห้องกำลังอาบน้ำอยู่ สมปองจึงปูฟูกนอนของตนห่างจากเตียงของชายหนุ่มพอสมควร
จนกระทั่งพศวัตเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว มือข้างหนึ่งใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดศีรษะที่เปียกจากการสระผม กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำ ลอยออกมาจากในห้องน้ำ
"เห็นป้าใหญ่บอกว่าคุณแมกซ์ให้ผมขึ้นมานอนที่นี่..."ได้ยินเสียงเปิดประตูก็หันไปมอง ก่อนจะหันหน้าหนีภาพนั้น
"อ่า...ให้ผมออกไปก่อนไหมฮะ"
"ไม่ต้องหรอก"ดวงตาคู่คมมองดูคนที่หันหนีสภาพของเขาในตอนนี้ แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไปอาบน้ำสิ ชอบอ่างไม่ใช่เหรอะ พี่เปิดน้ำอุ่นไว้ให้เราแล้วน่ะ"เขาเอ่ยแซว นึกถึงตอนที่เด็กหนุ่มถูกพาไปสปา ท่าทางจะชอบอ่างอาบน้ำมากจริงๆนั่นแหละ
"ผม..ผมอาบมาแล้วฮะ..." สมปองส่ายหน้าโบกมือปฏิเสธทันควัน เด็กหนุ่มว่าพลางนั่งเรียบร้อยบนฟูกที่ดึงออกมาเสียห่างจากเตียง ท่าทางจะยังงงๆว่าทำไมเขาต้องขึ้นมานอนบนนี้ด้วย
"โอเค"ชายหนุ่มยักไหล่เล็กน้อยแล้วเดินไปทางตู้เสื้อผ้าที่เรียกได้ว่าใหญ่พอจะเป็นห้องอีกห้องหนึ่ง โชคดีของสมปองที่มันอยู่อีกมุม จึงทำให้ไม่ต้องเห็นอะไรนัก
"เอ่อ...คุณแมกซ์ครับ" เสียงสมปองดังมาจากอีกด้านหนึ่งของห้อง
"เรียกผมขึ้นมานอนนี่....มีอะไรรึเปล่าครับ"พศวัตในชุดนอนแบบสบายๆอย่างเสือ้ยืดกับกางเกงผ้าขายาวเดินออกมาจากมุมแต่งตัว เดินกลับมาที่เตียงกว้าง ไม่ห่างจากฟูกนอนของสมปองเท่าไหร่นัก เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะตบที่นอนข้างตัว
" มานั่งนี่สิ นั่งซะห่างเลย กลัวอะไร? "
.......กลัวดิ่ คราวก่อนขึ้นมาเป็นไงล่ะ......สมปองคิดอย่างเป็นห่วงสวัสดิภาพของตัวเอง และแสดงออกทางสีหน้าอย่างไม่มีปิดบัง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่า ตัวเองก็มี "ภารกิจ"อยู่เหมือนกัน เด็กหนุ่มจึงดึงเอาซองสองซองออกมาจากใต้หมอนแล้วค่อยเดินไปนั่งอยู่ตรงพื้นข้างๆเตียง
"อะไร? "เสียงทุ้มที่เมื่อครู่ยังหยอกคนตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้กลับทำเสียงแข็ง พลางหันไปอีกทางกลิ่นหอมที่มากับซองนี้มันก็คงจะใช่ของทินกฤตนั่นแหละ
"เอ่อ...พี่เทียนเขาให้เอามาส่งให้คุณมิน หรือ ไม่ก็พี่แมน พี่เขาบอกว่า เขาอยากให้คนของที่นี่ไปงานพี่เขาซักคนก็ยังดี.....น่ะครับ เลยคิดอยากจะเอามาให้ป้าใหญ่แกไปวางไว้หน้าห้องคุณมิน..."เด็กหนุ่มพยายามอธิบาย
"ส่วนนี่....ของผม" พศวัตรู้ได้จากน้ำเสียงเลยทีเดียวว่าสมปองอยากไปงานนี้ นี่ทินกฤตคงจะบอกว่าเลี้ยงแต่ของอร่อยล่ะสิ ถึงได้อยากไป
"ทำไม อยากไปเหรอ? "ชายหนุ่มถาม พลางสบตาอีกฝ่ายนิ่งเขาก้มลงมองคนที่นั่งตรงพื้น แทบเท้าตัวเอง
"อยากไปครับ..."เด็กหนุ่มตอบตามตรง "คนแบบผมได้รับบัตรเชิญจากเจ้าของงานแบบนี้ ถ้าไม่ไปพี่เทียนคงจะเสียใจ...แต่...ผมไปไม่ถูก อีกอย่าง ก็ไม่รู้ด้วยว่างานแบบนี้ต้องทำตัวยังไง..."
"แล้วมาบอกพี่ทำไม? พี่ไม่ได้อยากไปซักหน่อย "ชายหนุ่มเบือนหน้าไปอีกทาง ท่าทางของสมปองเหมือนลูกหมา มันทำให้เขาใจอ่อน
ตัวที่เล็กอยู่แล้ว เวลามานั่งอยู่แทบเท้าเขาแบบนี้ยิ่งเล็กไปใหญ่
".......เหรอครับ...ไม่เป็นไรครับผม..คงฝันเฟื่องไปเอง" เด็กหนุ่มนั่งมองการ์ดเชิญในมือพลางทำเสียงอ่อน ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"แล้ว..ขอร้องไม่เป็นรึไง? "ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ถอนหายใจ ก่อนจะตบที่นั่งข้างตัวอีกครั้ง
"ว่าไง? ถ้าอยากไปก็ขึ้นมา "
"........... "สมปองอ้าปากจะเถียงแต่ก็ได้แค่พะงาบๆ ก่อนจะขยับขึ้นไปนั่งอยู่ข้างๆตัวของอีกฝ่าย
"คุณแมกซ์จะ.....ไปกับผมได้ไหมครับ..ว้ากกก นี่ผมพูดอะไรไปเนี่ย ขอโทษครับๆๆๆ" เด็กหนุ่มยกมือไหว้ปะหลกๆ
" ขอโทษทำไมล่ะ ฮะ ฮะ .. "เขาจับมือสากด้านของสมปองลง แล้วสบตานิ่ง
"ทุกทีถ้าอยากให้พี่พอใจ ต้องทำยังไงนะ? "
"ก็ลามปามชวนเจ้านายออกงานแบบนี้มันมีที่ไหนกันละครับ" เด็กหนุ่มหลับหูหลับตาว่า แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
"คุณแมกซ์อ่ะ....อย่าเล่นแบบนี้กับผมซิ่ครับ..."
"ว่าไง จะทำไหม? ..ถ้าอยากไปขนาดนั้น "พศวัตย้ำ เขาไม่ได้พูดเล่นแม้แต่น้อย
"............." เด็กหนุ่มเกร็งมือแน่นก่อนจะยกมือไหว้ก่อนอีกหนึ่งรอบเหมือนยกมือไหว้ขอเจ้าพ่อเจ้าแม่ก่อนจะขูดขอหวย แล้วขยับตัวเข้าไปใช้ปลายจมูกแตะข้างแก้มของอีกฝ่ายหนึ่งครั้ง ก่อนจะรีบขยับตัวถอยออกมา
"นี่ เต็มใจไหมเนี่ย? "ชายหนุ่มทำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก แล้วจับหน้าเล็กๆนั่นให้หันมาอีกรอบ
"ต้องให้สอนอีกกี่รอบกัน "เสียงทุ้มกระซิบเบาๆข้างหูก่อนจะจรดปลายจมูกกับผิวแก้มที่หอมจากแป้งเด็ก
"อือ......"สมปองยันหน้าของอีกฝ่ายออก
"ครับๆ....แบบเต็มใจครับ" ก่อนจะหอมแก้มของอีกฝ่ายอีกครั้งหนึ่งฟอดใหญ่เหมือนที่อีกฝ่ายทำ ระยะห่างของคนทั้งคู่ลดน้อยลง
เพราะผลัดกันหอมแก้มกันแบบนี้ กลิ่นของแป้งเด็กผสมกับกลิ่นอาฟเตอร์เชฟกลิ่นหอมเย็นแบบผู้ใหญ่ทำให้พศวัตอดใจให้เป็นแบบทุกครั้งไม่ไหว ชายหนุ่มระเรื่อยกับผิวแก้มก่อนจะแตะริมฝีปากกับอีกฝ่ายเบาๆ มือแกร่งข้างหนึ่งจับท้ายทอยของเด็กหนุ่มให้หันมารับสัมผัส ไม่ให้หนีไปไหน
"อื้อ....." เสียงสมปองประท้วงในลำคอ มือผอมเหมือนจะมีแต่กระดูกนั้นออกแรงพยายามจะดันอีกฝ่ายออก แต่สัมผัสที่รับผ่านริมฝีปากนั้นทำให้ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านอ่อนแรงลงอย่างไม่อาจจะทานไหว เด็กหนุ่มได้แค่พยายามขยับริมฝีปากของตัวเองหนีเมื่ออีกฝ่ายละริมฝีปากออก เพียงเพื่อจะเน้นสัมผัสลงมาอีกครั้ง ริมฝีปากที่เผยอออกนั้น ราวกับตอบรับสัมผัสจากเขา ไม่รอช้าพศวัตส่งปลายลิ้นเข้าไปฉกชิมความหวานภายในทันที มือทั้งสองข้างปัดผ่ายไปทั่วโดยอัตโนมัติ เขาล้วงเข้าไปในเสื้อยืดสัมผัสกล้ามเนื้อที่มีพอสมควร เด็กหนุ่มผวาเฮือกทังความร้อนจากปลายลิ้นที่เข้ามากระหวัดเกี่ยวลิ้นของเขา และความร้อนจากปลายนิ้วที่เข้ามาสัมผัสแถวหน้าท้อง
....ไม่มีแรง...แรงหายไปไหน...+++++++++++
Talk : ไรเตอร์กลับมาจากเมืองกรุงแล้วค่ะ .. ช่วงที่ลงดอยไปก็ไปอยู่กับพีจังแล้วก็ไปอบรมค่ะแต่ก็โพสต์ที่โน่นไม่ได้ กลับมาก็โพสต์ให้หายคิดถึงงงงงงเลยนะคะ !!! 
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038248 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก