"น้อย ..รู้รึเปล่าว่าทำไมงานนี้ถึงมีแต่ผู้ชาย?"เขาคิดว่านี่คงถึงเวลาที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้เสียที อย่างน้อยก็ได้อธิบายอะไรให้อีกฝ่ายเข้าใจได้บ้าง
"ก็....พอเข้าใจครับ" เด็กหนุ่มรับคำเสียงเบา
"ใช่ .. แขกในงานนี้ พี่ แล้วก็ไอ้เทียนมัน.......ไม่ได้สนใจผู้หญิง แต่สนใจผู้ชาย"ชายหนุ่มพยายามหาคำให้อีกฝ่ายเข้าใจได้ง่ายๆ เขารู้ดีว่าการที่เติบโตมาแล้วค้นพบว่าตนเองไม่ได้เหมือนคนอื่นนั้นเจ็บปวดเพียงใด สำหรับเขากว่าที่จะยอมรับในสิ่งที่ตนเป็นมันต้องใช้เวลาเช่นกัน
"เรื่องนั้น...ก็พอจะรู้อยู่หรอกครับ...คุณแมกซ์ก็..เคยพูด...แล้ว" เด็กหนุ่มอึกอัก
"แต่ผม..."และเขารู้ตัวดีว่าคืนนั้นที่บ้านของอีกฝ่าย เขาทำอะไรลงไป...
"แต่ผม..ตอนนั้นเพราะคุณมาจับแบบนั้นมันก็เลยตั้งอ่ะดิ่...ตอนนั้นมันช่วยไม่ได้ ผมไม่ใช่...ที่ผมเสร็จไปนั่นมันต้องหมายความว่าผมเป็นด้วยเหรอ" เด็กหนุ่มดูเหมือนลังเล สงสัยเหลือเกินที่ท้ายที่สุดของประโยคแล้วเป็นคำถาม ไม่ใช่ การปฏิเสธอย่างดื้อดึงเหมือนทุกที
"น้อย...มันไม่มีใครบอกได้หรอกว่าเราเป็นอะไร ตัวเรานั่นแหละที่จะรู้ตัวว่าเราเป็นอะไรกันแน่ บางคนรู้ตัวตั้งแต่เด็ก บางคนแต่งงานมีลูกมีเมียแล้ว เพิ่งจะมารู้ตัวเอาตอนแก่ก็มี"ชายหนุ่มอธิบายอย่างใจเย็น
" แต่ของพี่น่ะ ... ตอนแรกพี่ก็ไม่อยากเชื่อหรอกว่าพี่จะไม่รู้สึกอะไรกับผู้หญิงน่ะ"
เขาหลับตานึกภาพในวันนั้นของตัวเอง วันที่ตัวเขาวิ่งออกมาจากสถานบริการที่ได้จ่ายเงิน "ขึ้นครู"ไปแล้ว " แต่มันจริง ... พี่ทำอะไรแบบนั้นกับเขาไม่ได้ แต่ กลับรู้สึกกับผู้ชายถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองเป็น"อะไร "
"แต่...ผมไม่ใช่คุณแมกซ์นี่"เด็กหน่มตอบกลับมาด้วยคำพูดตรงๆ
"แค่ยังไม่ฟันผู้หญิงแล้ว..แล้ว...โธ่เอ้ย ทำไมตอนนั้นต้องรู้สึกแบบนั้นด้วยล่ะ...เห็นคุณมินกับเฮีย.. ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรอ่ะ ผมเสร็จด้วยซ้ำไปตอนเห็นตอนนั้นอ่ะ" เด็กหนุ่มพูดหน้าแดงก่ำ
คำพูดตรงๆนั้นทำเอาพศวัตถึงกับอึ้ง
" เสร็จเลยเหรอ? "
คำถามของพศวัตก็ทำให้คนถูกถามต้องแยกเขี้ยวใส่เหมือนกัน มันเป็นท่าทางเหมือนกับวันที่พศวัตวิ่งเข้าไปแล้วถามว่าสมปองเห็นอะไรไปบ้างไม่ผิดเพี้ยน
"ก็ลองเห็น ฟังเสียงสองคนนั้นดูดิ่...ไม่คิดมากจนตั้งขึ้นมาก็ให้รู้ไป"สมปองเดินไปผลักไหล่ของอีกฝ่ายด้วยความลืมตัว
"เพราะคุณแมกซ์นั่นล่ะ เล่นแผลงๆ ทำให้ผมหงุดหงิด แล้วก็ยังทำเรื่องแบบนั้นอีก...แล้ว...จนผมเป็นแบบนี้อ่ะ ทำไมต้องมาถามแบบนั้นด้วยเล่า"
มือแกร่งดึงมืออีกฝ่ายเข้ามาหาตัวแล้วกอดเอาไว้หลวมๆ แล้วพูดเล่น
" ทำไงดีนะ ...เป็นแบบนี้ไปซะแล้วเนี่ย "ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ
"ปล่อยครับ พอแล้ว ไม่ปล่อยผมจะต่อย" สมปองโวยวาย อีกฝ่ายชอบทำแบบนี้เสมอได้โอกาสก็ดึงเข้าไปกอด มันทำให้เขายิ่งสับสนเข้าไปใหญ่เพราะกลิ่นหอมๆกับความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่ายนั่นล่ะ ที่ทำให้เขา....ปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมาไม่ได้
"เงียบๆ สิ ไม่มีใครสนใจเราหรอก" พศวัตกอดร่างนั้นแรงขึ้นอีกเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลง
"ขออยู่แบบนี้อีกเดี๋ยวนะ"
"ไม่เอา...เดี๋ยวคุณแมกซ์ทำอะไรแปลกๆอีก "สมปองดันอีกฝ่ายออก ช่วงห่างที่มีเพียงแล็กน้อยไม่พอให้เขาง้างหมัดได้เลย
"เดี๋ยวพ่อตีเข่าแมร่งเลยนี่" เสียงสมปองกัดฟันกรอด
"เฮ้ย เห็นแบบนี้ พี่ก็เลือกนะเว้ยว่าจะทำที่ไหนเมื่อไหร่อะ"ชายหนุ่มหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่ายได้อีกแล้ว
"ก็ที่ไหนเมื่อไหร่ ก็บนรถ ที่ร้าน เมื่อกี้ก็ด้วย...คนเขาเห็นกันหมดแล้ว ผมก็อายเป็นนะ" สมปองสวนกลับทันควัน
"ไม่ใช่...นึกจะจูบก็จูบเสียหน่อย" ท้ายคำหน้าสมปองแดงก่ำ ก่อนฉวยโอกาสตอนอีกฝ่ายหัวเราะดันคออีกฝ่ายออกห่างจากตัว ด้วยแรงที่ลืมยั้งไปนิด
"โอ๊ย! เจ็บว่ะ เล่นแรงนะเรา"พศวัตจับต้นคอที่เป็นรอยแดงตัดกับผิวขาวๆนั่นอย่างชัดเจน ไม่แน่ใจว่าได้ยินเสียงกระดูกคอลั่นดังกร็อบแกร็บหรือเปล่า
"ผมเตือนแล้วอ่ะ... ดีนะนักมวยเก่าไม่ตีเข่า ผมน่ะขวาตายซ้ายสาหัสนะครับ" ว่าพลางตั้งการ์ดแบบมวยไทย ไม่ได้เข้ากับชุดแบบเกาหลีที่ใส่อยู่เลย
"แต่ตรงกลางตั้งโด่เด่" พศวัตต่อให้อีกประโยค แล้วขยับออกห่าง มือก็กุมคอ
"เจ็บว่ะ"
"ชิ...."เสียงสมปองทำเสียงไม่พอใจ แต่ก็เดินเข้าไปดูอย่างช่วยไม่ได้
"ขอโทษครับ ผมลืมตัวไป”เด็กหนุ่มยกมือไหว้ ก่อนจะขอดู
"ขอดูหน่อย คอเคล็ดรึเปล่าฮะ ดันไปเต็มแรงเลย..."
"ก็เจ็บน่ะสิ"ชายหนุ่มก้มลงให้อีกฝ่ายดูรอยแดงๆได่ชัดๆ
"เชื่อเลย ตั้งแต่มาสนใจเราเนี่ย พี่นี่เจ็บตัวตลอด " พศวัตบ่นไปเรื่อย
"โทษผมได้ไง โทษตัวเองดิ่........" เด็กหนุ่มผละออกจากอีกฝ่าย
....ผมแทบไม่ได้คิดว่าคุณจะมาสนใจผมด้วยซ้ำ.......
++++++++++++++++++
เสียงอึกทึกดังมาจากด้านใน เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"ผมรู้สึกเหมือนไม่อยากสนุกแล้วซิ่...ไม่น่าสนุกเลยอีหร็อบนี้...แต่ผมยังไม่ได้คุยกับพี่เทียนเลย"
"มีอะไรต้องคุยอีกล่ะ? " พศวัตถามเสียงกระชากเล็กน้อย เขาไม่ชอบใจนักที่สมปองสนใจคนอื่นมากกว่าตนเอง
"ก็...มันวันจะแต่งงานพี่เขาอ่ะ...อยากบอกแสดงความยินดี" เด็กหนุ่มหันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"คุณแมกซ์ ไม่ดีใจที่พี่เขาจะแต่งเหรอครับ การ์ดก็ไม่อยากได้ งานก็ไม่อยากมา..."ว่าพลางก็เดินเข้าไปหามองหน้าของร่างสูงอย่างสงสัย
"หรือคุณแมกซ์ไม่อยากให้พี่เขาแต่ง... "" ก็มันเป็นเกย์ จะแต่งงานกับผู้หญิง ก็เท่ากับการโกหก ไม่ใช่รึไง? " ชายหนุ่มย้อนถาม ดวงตาคู่คมเสมองไปทางอื่น เหตุผลที่อ้าง เขาใช้มาตลอดตั้งแต่ต้น จนต้องทะเลาะกับว่าที่เจ้าบ่าวอย่างรุนแรงหลายหนแต่เหตุผลที่แท้จริงแล้ว
มันก็แค่..........เพราะเขาไม่ต้องการให้ทินกฤตอยู่อย่างไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ด้วยการแต่งงานกับคนที่ไม่มีทางรักได้ก็แค่นั้น ..............
"คุณแมกซ์ชอบทำหน้าแบบนั้น" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงดังพอให้อีกฝ่ายได้ยิน มือสากของเด็กหนุ่มยกขึ้นแตะใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว
"ทำหน้าเหมือนคนเหงา"
"เปล่า..นี่ "ชายหนุ่มปฏิเสธ มือแกร่งจับมือแข็งๆที่แตะหน้าเขาไว้ขึ้นมาจูบเบาๆ
"มีเราอยู่ด้วย พี่จะเหงาได้ยังไง "
"ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณแมกซ์ซักหน่อย...." เด็กหนุ่มดึงมือออกทั้งที่การกระทำเมื่อครู่ของอีกฝ่ายทำให้หน้าของเขาแดงไปหมด สัมผัสบนฝ่ามือ ทำให้ใจเต้นจนทำตัวไม่ถูก
"เข้าไปข้างในกันดีกว่า... อยู่ข้างนอกเห็นคุณแมกซ์ทำหน้าแบบนี้ ผมยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่" ว่าพลางก็เดินเข้าไปด้านใน มือขยี้ผมของตัวเองเพราะไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหนดี
++++++++++++++++++
เมื่อเปิดประตูทางด้านหลังเข้ามา เสียงยังอึกทึกครึกโครมอยู่ไม่เปลี่ยน เจ้าของงานดูจะกำลังสนุกสุดเหวี่ยงเหลือเกินอยู่ที่กลางร้านที่เปลี่ยนสภาพเป็นฟลอร์เต้นรำขนาดย่อมไปแล้ว
"น้อย...มานี่ซิ่ มาเต้นกัน" เมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินเข้ามาทินกฤตก็เดินไปคว้าตัวของสมปองเอาไว้ทันที
"ขอยืมตัวหน่อยนะ พ่อสมภาร" ไม่วานยังกวรประสาทพศวัตก่อนจะดึงมือของเด็กหนุ่มเข้าไปกลางฟลอร์
คนที่เพิ่งถูกเรียกว่าสมภารยักไหล่เล็กน้อยแล้วเดินไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาท์เตอร์ ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะนั่งดิ่มเงียบๆ เพียงไม่นานก็มีคนเข้ามาขอทำความรู้สึก ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ปฏิเสธไมตรี หากว่าไม่ตรีนั้นไม่ได้ทอดสะพานเขาไปยังเรื่องอื่น ดวงตาคู่คมมองร่างเล็กของเด็กหนุ่มที่เต้นกับว่าที่เจ้าบ่าวอยู่กลางฟลอร์ดูเจ้าตัวจะสนุกอยู่ไม่น้อย นั่นก็พอให้วางใจได้
แต่ดูเหมือนว่าความสนุกของสมปองจะไม่ได้ยืนยาวเท่าใดนักเมื่อเพื่อนจากกลุ่มของทินกฤตเดินเข้าพยายามจะเต้นช้อนอยู่ที่ด้านหลังของเด็กหนุ่ม แม้จะพยายามขยับออกห่างแล้วยิ่งเหมือนกับโดนต้อน สมปองเม้มริมฝีปากแน่น เขาพยายามอดทนกับอะไรก็ตามที่ดุนดันอยู่ด้านหลัง จนกระทั่ง... มือของผู้ชายคนนั้นเข้ามาจับเอวของเด็กหนุ่มจนแทบจะรั้งสะโพกของสมปองเข้าหาตัวให้เบียดเสียดกับช่วงล่างของตนเอง
"ตูดงอนดีจัง" เสียงเอ่ยชมดังที่ข้างหูพร้อมกับมือที่ขยำเข้ามาเต็มแรง
"ตูดพ่อมึงซิ่!!" ด้วยความอดทนที่หมดลงอย่างรวดเร็วศอกซ้ายฟันเข้าที่ข้างกกหูของคนนั้นจนเซไปอีกทาง เด็กหนุ่มฉวยจังหวะนั้นฟาดแข้งเข้าไปที่กลางลำตัวของเพื่อนของทินกฤตอีกระลอก่อนจะขยับตัวถอยออกมา มือตั้งการ์ดดวงตาเป็นประกายโรจน์ด้วยความโกรธ
“เฮ้ยยยย” สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ทินกฤตถึงกับหน้าเสีย เมื่อคนที่ลงไปนอนโอดโอยอยู่ข้างล่างนั้นกร่นด่าเด็กหนุ่มอย่างรุนแรง เสียงเพลงที่ดังอึกทึกไปทั้งฟลอร์ถูกปิดทันที
"ห่าแม่งมาจับตูดกู มาเป็นแขกเว้ย ไมได้มาขาย แล้วกูก็ไม่ใช่หมูไม่ต้องมาลองจิ้มว่าสดไม่สด อยากจิ้มแม่งไปจิ้มตูดพ่อมึงเหอะ ไป" เด็กหนุ่มด่าไม่ได้ไว้หน้าทินกฤต เขาโกรธเสียจนลืมตัวไปหมดว่าอยู่ต่อหน้าคนนับสิบ
"ไอ้เทียน! มึงเอาเพื่อนมึงออกไปเลย" พศวัตปราดเข้าไปดึงตัวของสมปองเอาไว้ สายตามองทินกฤตและเพื่อนอย่างเอาเรื่อง เขายอมตามใจสมปองพามาในงานแบบนี้ ไม่คิดเลยว่า "เพื่อน" ของเขาจะให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเด็กคนนี้ได้ มือแกร่งดึงมือสมปองเอาไว้ ทำท่าจะดึงให้กลับด้วยกัน
"มึงนั่นล่ะ เอาเด็กมึงออกไปเลย ไอ้ห่า หวงก้างแล้วพามาไมวะ...." เสียงเพื่อนของทินกฤตสวนกลับทั้งๆที่กำลังจะลุกตามแรงดึงของทินกฤตท่าทางดูจะจุกอยู่ไม่น้อย
"กูไม่ใช่กระดูก เจ้านายกูก็ไม่ใช่หมา...ปากดีเดี๋ยวพ่อหนุมานถวายแหวนให้เลยนี่ เอาอีกดอกไหม" ว่าพลางก็ทำท่าจะกระโจนเข้าไปใส่อีกฝ่ายเสียเอง แต่ทินกฤตเป็นคนเอาตัวเข้ามาบังเอาไว้
"น้อย......นี่มันงานพี่นะ...." ดูท่าทางทินกฤตเองก็ไม่พอใจเช่นกัน
"แต่มันจับตูดผมอ่ะ...." สมปองเถียงเสียงดัง ทินกฤตสบตาพศวัตนิ่ง
"มึงมาคุยกะกู...น้อยด้วย...มา" ทินกฤตว่าขยับเท้าไปทางด้านหลังเล็กน้อยเป็นเชิงชวนให้อีกฝ่ายเดินตามมาแต่ก็ต้องหยุด เมื่อเห็นท่าทางของเพื่อน
" มึง ไล่เพื่อนมึงออกไปด้วย "ชายหนุ่มไม่ยอมเดินตาม เขายืนยันคำเดิม ดวงตาสีเข้มสบตาว่าที่เจ้าบ่าวอย่างเอาเรื่อง
"ทำไมกูจะต้องไล่คนหมู่มากออกไปจากงาน ของกูด้วย" ได้ยินแบบนั้น ทินกฤตหันกลับมามองหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
"ทุกคนมาที่นี่เพื่อจะสนุก กูห้ามไม่ได้ "ทินกฤตมองหน้าของพศวัตนิ่ง "กูไม่ไล่ งานของกู มึงจะทำไม"
"ได้ งั้นมึงก็สนุกต่อก็แล้วกัน ไป น้อย กลับ"พศวัตสบตาอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง มือแกร่งกระตุกมือที่จับแขนเด็กหนุ่มเอาไว้ให้เดินตามเขาไป เจ้าของงานยืนนิ่งอยู่ที่กลางร้าน ก่อนจะเดินตามคนทั้งสองออกไปยังด้านหน้าร้าน...
++++++++++++++++++
"ไอ้แมกซ์...มึงเป็นห่าอะไรอีกวะ...แม่ง ทำงานกูกร่อยหมดเลย..."ชายหนุ่มกระชากไหล่ของร่างสูงเอาไว้
"มีหน้ามาถามอีกเหรอ? เพื่อนมึงทำอะไร มึงก็เห็นนี่ กูจะพาเด็กมันกลับแล้ว "พศวัตหันไปตามแรงกระชาก เขาไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น และแน่นอนว่าทินกฤตเป็นคนผิดเต็มๆ
"มึงก็แค่โกรธ...มึงรู้อยู่แล้วว่าอะไรจะเกิดขึน แต่มึงก็ยังตามใจที่จะพาเด็กมันมา...ทำไม..
หลงเด็กเข้าให้เแล้วหรือไง" ทินกฤตเอ่ยไมได้สนใจเลยว่า สมปองยังยืนอยู่ตรงนั้น
"ไอ้เทียน!"เสียงตะคอกนั้น ทำให้สมปองถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
"น้อย...ไปรอพี่เขาที่รถไป" เมื่อได้ยินเพื่อนขึ้นเสียงแบบนั้นทินกฤตจึงหันไปหาสมปองที่ยังดูตกใจไม่หายให้เดินไปที่รถ ท่าทางเด็กหนุ่มนั้นอึกอักเหมือนอยากจะพูดอะไร
"พี่บอกให้ไปรอ แมกซ์ที่รถไง ขอพวกพี่คุยกันก่อน เดี๋ยวมันก็ตามไปแล้วล่ะ ไม่นานหรอก" แม้น้ำเสียงจะเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตรแต่น้อยเห็นได้ในสายตานั้นว่าอีกฝ่ายกำลังข่มขู่ แต่เขาไม่กล้าโต้ตอบอะไรจึงพยักหน้าดวงตากลมโตเหลือบมองเจ้านายของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปทางที่จอดรถ
++++++++++++++++++
"มีอะไรจะพูดกับกูอีก?" เมื่อสมปองเดินไปที่จอดรถ ชายหนุ่มร่างสูงจึงเอ่ยถาม อารมณ์เขาไม่ได้เย็นลงเท่าไหร่เลย
"มึงนี่...ท่าจะ
หลงเด็กเอาจริงๆซิ่นะ" ริมฝีปากได้รูปของชายหนุ่มร่างสูงยิ้มหยัน
"กูคิดไว้แล้วเชียว อย่างมึงน่ะ...ปากก็พูดดีไปอย่างนั้น..."
" ทำไม? มึงจะบอกว่า เพราะมึงเอามันไปอัพเกรด กูถึงได้สนใจ มารักมาชอบมันรึไง? "คิ้วหนาของพศวัตขมวดอย่างเอาเรื่อง
"หรือมึงจะเถียง.." ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ
"มึง เป็นคนบอกไม่เอาๆ...มึงเป็นคนบอกว่าจะไม่สนใจเด็กนั่น...มึง บอกวามันไม่ใช่สเปคมึงแม้แต่น้อย และมึงเป็นคนบอกให้กูเลิกเล่น
เกมส์นี้เอง" ปลายนิ้วของทินกฤตจิ้มลงไปบนอกของอีกฝ่าย
"ทุกอย่างมันเป็นเพราะมึง...เรื่องมาก...
มึง...ชอบกูมากเกินกว่าจะให้กูไปแต่งงานกับใคร ทั้งๆที่มึงยังไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าว่าที่เมียกูด้วยซ้ำ..."
"หึ... มั่นใจนักนะมึง"แม้ว่าจะถูกตอกกลับถึงทุกสิ่งที่อยู่ในใจ แต่พศวัตก็ดึงมืออีกฝ่ายออกทันที
"แน่นอน...มึงคิดว่ากูเป็นใครล่ะ มึงกับกูรู้จักกันมากี่ปี...ถ้ามึงไม่เรื่องมากกับอีแค่เรื่องจิ๊บจ๊อยแค่นี้...มึงกับกูก็คงไม่ต้องมาเล่นเกมส์นี้ ไม่ซิ่ กูแค่ช่วยตอนแรก พาเด็กไปอัพเกรด แต่มันไม่ใช่กูนี่ที่ทำตัวเป็นพ่อพระ...บอกว่าจะไม่กินเด็กยังเด็กเกินไป .... เป็นมึงต่างหากที่พอเห็นเด็กมันน่ารักเข้าหน่อยก็อดใจไม่ไหว... คนอย่างมึง มันก็ไอ้พวกมือถือสากปากถือศีลไปวันๆล่ะว้า...ไปถึงไหนกันแล้วล่ะ อร่อยไหม"
"หุบปากเน่าๆของมึงซะ ไอ้เทียน"พศวัตตวาดเสียงดัง มือแกร่งกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายมา มืออีกค้างก็ง้างหมัดขึ้นหมายจะต่อยให้หยุดเสียที
"ถ้ามึง
ดูถูกพวกกูอีกครั้งเดียว เจ็บตัวแน่! "
"คุณแมกซ์ไม่ต้องต่อยผมต่อยเอง..." เสียงสมปองดังขึ้นจากด้านหลัง เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหาทั้งสองคน ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความสับสนจากสิ่งที่ได้ยิน เขาเดินกลับมาเพราะคิดว่าไม่อยากจะปล่อยให้พศวัตอยู่กับทินกฤตกันสองคน อาจเป็นเพราะรู้แล้วว่า พศวัตนั้นดูจะให้ความสำคัญกับทินกฤตมากก็เป็นได้
"แต่ก่อนผมต่อย...
มันจริงไหมฮะ คุณแมกซ์ ที่..........พี่....ไม่ซิ่ คุณเทียน พูด"
"ไม่ต้องสนใจมัน น้อย เรากลับเถอะ "พศวัตดึงมือของสมปองให้ตามเขาไป มันไม่ใช่ตอนนี้ เวลานี้ที่ควรบอกเลย
"ไม่...คุณแมกซ์ไม่เคยตอบคำถามผม...ตอบผมซิ่ฮะ..."แต่สมปองกลับดึงมือออกจากการเกาะกุมของพศวัต
" ไม่ใช่ตอนนี้! "
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038399 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก