Warning NC-18 !!
รีดเดอร์ทุกท่านโปรดรับทิชชู่ที่โคไรเตอร์ด่วนค่ะ! (โยนกันเห็นๆ)+++++++++++++++++
"เรื่องเมื่อเช้า โกรธเหรอ?"
"โกรธ?...เรื่องอะไรกันครับ..." เมื่อเจอถามเช่นนั้น เด็กหนุ่มเสตามองไปอีกทาง
"ก็ที่ย้ายคุณน้าไปห้องพิเศษ "เขายื่นมือไปจับหน้าเล็กๆให้หันมามองหน้าดีๆ
"ไม่ครับ...." เด็กหนุ่มตอบ ปัดมืออีกฝ่ายออก
"ผมแค่โกรธตัวเอง...ที่ไม่รวยพอจะทำอะไรให้แม่ได้...จนแม่เป็นแบบนี้" เสียงของสมปองสั่น
"ผมโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้...ต้องทนเห็นแม่ทรมานแบบนี้"
"ก็เราตัวเล็กแค่นี้ ทำดีที่สุดแล้วนี่ .. แล้วยังอยากให้พี่ช่วยอยู่ไหม? "ดวงตาคู่คมสบตากลมนั่นนิ่ง
"................" เด็กหนุ่มก้มหน้านิ่ง
"น้อย มองพี่แล้วตอบมา"
"ผมทำเองไม่ได้.....มันไม่ใช่เเรื่องที่ผมจะทำเองได้" เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้
"แล้วยังอยากให้พี่ช่วยเราอยู่ไหม?"พศวัตถามย้ำ การช่วยเหลือคนอื่นอย่างเต็มที่เป็นนิสัยของเขา แต่เขาก็รู้ดีว่าบางครั้งก็อาจทำให้ผู้ได้รับการช่วยเหลืออึดอัดได้เหมือนกัน
สมปองยกสองมือขึ้นพนมมือ ก่อนจะไหว้พศวัตเหมือนทุกครั้ง
"ผมต้องขอรบกวนคุณแมกซ์ด้วยครับ...ผม...ไม่รู้จะตอบแทนคุณแมกซ์ยังไงดีแล้ว.... " ก่อนที่ร่างเล็กกว่าจะขยับเข้าไปใกล้ สองมือพนมอยู่นั้นกราบลงแทบอกของอีกฝ่าย
คนอายุมากกว่ายกมือลูบผมอีกฝ่ายไปมาก่อนจะแตะไหล่เล็กนั่นให้เงยหน้ามองเขา ทั้งคู่สบตากันนิ่ง
"ขอบคุณครับ..." เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาก่อนจะขยับตัวขึ้นเล็กน้อยเพียงเพื่อจะแตะริมฝีปากลงที่ข้างแก้มของอีกฝ่าย คิ้วหนาขมวดเมื่อไม่ได้ดั่งใจ เขาแตะนิ้วกับริมฝีปากหนาของตนเบาๆ
" ตรงนี้สิ "
"ผมแค่ขอบคุณที่คุณแมกซ์ช่วยแม่...." เด็กหนุ่มตอบทันควัน
"งั้นก็ขอบคุณตรงนี้สิ" ท่าทางเอาแต่ใจได้ทุกครั้งไม่เคยเปลี่ยน ตอนนี้ดูเหมือนพศวัตจะหายเมาแล้ว
"................." ใบหน้าของสมปองแดงก่ำทั้งๆที่ไม่ได้ดื่มอะไรลงไปด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มหลับหูหลับตาจูบอีกฝ่ายที่ริมฝีปาก ในใจยังรู้สึกเจ็บปลาบ อีกครั้งแล้วที่สมปองถูกล่วงล้ำด้วยปลายลิ้นที่หลอกล่อให้จูบผิวเผินกลายเป็นดูดดื่ม มือร้อนทั้งสองข้างจับเอวเล็กให้ขยับขึ้นมานั่งบนตัก แล้วเพิ่มรสจูบให้ร้อนแรงขึ้นไปอีก
"อือ..." เสียงร่างเล็กครางเครือในลำคอเบาๆ สองมือเล็กกว่ายึดอกเสื้อของชายหนุ่มไว้จากเดินที่พยายามจะผลักไสออกไป
"คุณแมกซ์...." เสียงแหบพร่าเล็ดลอดริมฝีปากที่พยายามหนีริมฝีปากร้อนของชายสูงวัยกว่า
"เมาแล้ว..อย่าแกล้งผมแบบนี้"
"ไม่ได้เมา" ชายหนุ่มเถียงแล้วยื่นหน้าไปจูบต่อจนปากที่ทำท่าจะเถียงอยู่ตลอดแดงช้ำจนยอมปล่อยให้สมปองเป็นอิสระ
"เฮ้ออออ"เขาถอนหายใจ ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก
"ผมทำคุณแมกซ์ไม่พอใจอีกใช่ไหม....ตั้งแต่ที่งานพี่เทียน..." เห็นท่าทางแบบนั้นทำให้เด็กหนุ่มถามออกไป เขาขยับลุกขึ้นยืนตรงหน้าอีกฝ่าย หลังจากถูกดึงให้ลงไปนั่งตักอยู่ที่ปลายเตียงเมื่อครู่ หัวใจยังเต้นไม่เป็นส่ำ
พศวัตส่ายหน้าไปมา
" เปล่า .. เรื่องนั้นพวกพี่สองคนผิดเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา " พศวัตหันมาสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง ท่าทางเหมือนไม่ประสิประสานั้นทำให้เขากลุ้มมาแล้วกี่ครั้งต่อกี่ครั้งกัน
"แต่รู้ไหม ทำไมพี่ต้องมานั่งเซ็งแบบนี้ ?”
สมปองส่ายหน้าพรืด เขาไม่รู้จริงๆ...ถ้าไม่ได้โกรธเขาแล้วมันเป็นเพราะอะไร
"คุณแมกซ์ไม่ได้โกรธผมเหรอครับ..."
"เปล่า ก็แค่เซ็งที่ทำไมตัวเองถึงปล่อยเรามาจนป่านนี้ ทำไมถึงยอมปล่อยไปทุกที ทั้งๆที่ .. นานขนาดนี้แล้ว... "ชายหนุ่มเสยผมอย่างหงุดหงิด
"พี่น่าจะได้เราเป็นเมียแล้ว " ได้ยินแบบนั้น เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนมีลมวิ่งออกจากหูใบหน้าเขาชาไปหมด
"พะ...พูดอะไรครับ...ไม่...ไม่เอาหรอก"สมปองแทบผลักอีกฝ่ายหน้าหงาย
...ทำคนอื่นเขาเจ็บแทบตาย แล้วมาพูดแบบนี้ ง่ายๆเหรอ...
...แบบนี้มันน่าต่อยให้คว่ำจริงๆ...."เห็นไหมล่ะ ปฏิเสธทุกที อย่างเซ็งว่ะ "พศวัตชี้หน้าอีกฝ่ายแล้วล้มตัวลงนอน ไปทั้งแบบนั้น
"ก็...ผม..........ผม......." เด็กหนุ่มอึกอัก
" ผมยังไม่เคยนี่" เด็กหนุ่มว่าก่อนจะเดินไปอีกทาง จนป่านนี้เข้าไปแล้วคงไม่มีข้ออ้างไปนอนค้างที่อื่น สมปองเดินไปเปิดตู้ เสื้อผ้า คว้าหมอนสำรองกับผ้าห่มสำรองได้ใบหนึ่งก็ลงไปนั่งตรงที่ว่างข้างเตียงของชายหนุ่มทันทีโดยที่ไม่รอฟังเสียงทัดทาน แต่ดูท่าจะยังไม่ยอมนอนง่ายๆ สมปองตบหมอนดังปับๆ...จนแทบจะต่อยลงไปบนหมอน ก่อนจะหันไปมองหน้าของชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านาย
"คุณแมกซ์ คิดยังไงกับผมกันแน่... " เด็กหนุ่มถาม ด้วยท่าทีที่ทั้งสงสัย และกังวลไปในคราวเดียว
"เคยบอกไปแล้วไม่ใช่รึไง "พศวัตตอบทั้งๆที่นอนลืมตามองเพดานอยู่แบบนั้น
"ผม...ชอบคุณแมกซ์...มาตั้งนานแล้ว" สมปองเอ่ยขึ้นเบาๆ มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้เขาปั่นป่วนมาโดยตลอด
"แต่พอผมคิดว่า...ทุกอย่างที่ผมรู้สึกมันเป็นเรื่องจริง...." เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่เหมือนจะสะอื้น เขารู้สึกเหมือนจะเหลือทนกับอะไรก็ตามที่มันทำให้เขาปวดใจมาจนวันนี้
"ผมก็ได้รู้ว่าบางทีมันอาจจะไม่ใช่...เรื่องจริงไปทั้งหมด แล้วจะให้ผม...กล้าคิดไปต่อได้ยังไง...จนผมไม่อยากจะรับความหวังดีของคุณอีก เพราะผมกลัว...กลัวที่จะรู้สึกแย่.." สมปองสูดลมหายใจเข้าลึก
"แต่พอคุณไม่มาสนใจ ไม่ยิ้มให้ ผมก็รู้สึกแย่...แย่มากๆ...และมันทำให้ผมรู้ว่าผมก็ยังชอบคุณอยู่ดี แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมควรจะเชื่อที่คุณบอกดีไหมฮะ..." ดวงตากลมของเด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างวอนหาคำตอบ
"เฮ้ออออออออ "ชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจยาวแล้วลงจากเตียงไปนั่งอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย มือแกร่งทั้งสองข้างจับใบหน้านั้นให้มองเขาตรงๆ
"เพราะเราโกรธพี่ไม่ใช่รึไง เรื่องพนันบ้าๆนั่น
เรานั่นแหละที่ไม่อยากมองหน้าพี่ด้วยซ้ำ ต้องจับเอาไว้แบบนี้ ถึงจะกล้ามองมาตรงๆไม่ใช่รึไง? "
"ผม......" เด็กหนุ่มอยากจะเสมองไปอีกทาง แต่เขาทำไม่ได้ ดวงตากลมสบตาคมของอีกฝ่ายนิ่ง
"ผมแค่กลัวว่าคุณแมกซ์ที่ผมคิดว่าผมรู้จัก กับ คนครงหน้านี่จะไม่ใช่คนเดียวกัน...ผมกลัวว่าเพราะผมจริงๆ แล้วเป็นแบบนี้...คุณแมกซ์จะไม่ชอบผม ผมที่เป็นแค่ไอ้น้อยแบบนี้ ..." สมปองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ยังไม่มีน้ำตาออกมาให้เห็น ....เขาแค่กลัวมาตลอด...
"แต่ผม.....ผม..ไม่ได้โกรธคุณแมกซ์เลยนะครับ"
คำพูดของเด็กหนุ่มตรงหน้าทำให้หัวใจพองโตได้อย่างประหลาด ริมฝีปากหนายิ้มกว้าง ไม่ได้หยักยิ้มเล็กๆแบบที่อีกฝ่ายเคยเห็นเช่นทุกครั้ง
" จริงนะ? "
เด็กหนุ่มตอบคำถามนั้นด้วยการพยักหน้าลง ใบหน้านั้นแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัดท่ามกลางแสงสีนวลจากโคมไฟตรงหัวเตียง
"ครับ...."
พศวัตเลื่อนนิ้วจากผิวแก้มผอมๆไปแตะที่ริมฝีปากที่เชิดขึ้นเล็กๆนั่นแล้วดึงร่างเล็กนั่นเข้ามาในอ้อมแขน มือเล็กกว่าของเด็กหนุ่มแตะที่ท่อนแขนแกร่งนั้น ปลายจมูกสูดกลิ่นหอมที่เจือด้วยกลิ่นเหล้าจากอกเสื้อของอีกฝ่าย ก่อนขยับขึ้นเล็กน้อยเพียงเพื่อจะสบดวงตาคมนั้นพลางขยับตัวในอ้อมแขนของอีกฝ่ายอีกครั้ง สมปองแตะริมฝีปากกับริมฝีปากของอีกฝ่ายเม้มลงเบาๆ ในแบบที่ไม่เคยทำ โดยเจตนาของตนเองแบบนี้มาก่อน ทำเอาคิ้วหนาต้องเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ
"น้อย?"เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ พศวัตก้มลงเล็กน้อยมองใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนขยับเข้าชิดร่างเล็ก สองมือกระชับร่างของสมปองเข้าหาตัวเองแน่น
"แบบนี้..พี่ไม่หยุดแล้วนะ "เสียงกระซิบติดริมฝีปาก
"ครับ...." เด็กหนุ่มตอบทั้งๆที่ได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเองเต้นรัวอยู่ในอก เขาควรจะตกใจ เขาควรจะตื่นเต้น แต่...ในตอนนี้เขารู้แล้วว่า เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ได้รู้จักกับอีกฝ่ายอย่างเป็นจริงเป็นจัง...มันเป็นแบบนั้นมาตลอดอยู่แล้ว
ร่างเล็กลอยขึ้นจากพื้นพรมของโรงแรม เปลี่ยนเป็นบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ โดยที่มีร่างสูงใหญ่ของพศวัตคร่อมเอาไว้ตาสบตา ก่อนจะแตะริมฝีปากเข้าหากันอีกครั้งและอีกครั้ง ความนุ่มนวล อบอุ่น จากริมฝีปากนุ่มเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน รุกเร้าจากปลายลิ้นที่เจือกลิ่นเหล้าชั้นดี มือร้อนปัดป่ายไปทั่วช่วงอก เอวเล็ก และสะโพกงอน บีบมันเบาๆอย่างพึงใจ
"อื้อ..." เสียงสมปองร้องเหมือนประท้วงอยู่ในทีเมื่อเจอบีบเข้าที่สะโพก ร่างเล็กผวา กึ่งจะเบียดร่างทั้งร่างเข้าหาร่างใหญ่ที่คร่อมทับร่างของตัวเองเอาไว้ อากาศในห้องร้อนขึ้นมาทั้งๆที่แอร์ก็เปิดเย็นฉ่ำ มือเล็กของเด็กหนุ่มพยายามจะแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตยับย่นของตัวเองออกแต่ก็สั่นเกินกว่าจะทำอะไรต่อ
"ไม่เป็นไรนะ .. ไม่ต้องกลัว "เสียงทุ้มต่ำ กระซิบข้างหู เขาบีบมือเล็กที่เย็นเฉียบและสั่นเทานั่นให้ล้วงเข้ามาในอกเสื้อคอโปโล จับมือนั่นลากไปมากับแผ่นอกแข็งแกร่งเพื่อให้หายตื่นกลัว
"ครับ..." เสียงนั้นรับคำอย่างว่าง่าย มือเล็กไล้ตามกการนำทางของอีกฝ่าย ความอบอุ่นจากผิวกายนั้นทำให้เด็กหนุ่มต้องสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนยกศีรษะตัวเองขึ้นจูบที่ซอกคอของอีกฝ่ายเบาๆ เหมือนอย่างที่อีกฝ่ายเคยสัมผัสร่างกายของเขา ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"ผมจำได้แค่นี้..."
คำพุดของเด็กหนุ่มทำเอาพศวัตอดที่จะยิ้มไม่ได้ แล้วก้มลงจูบอีกฝ่ายอีกครั้งแผ่วเบาพอจะให้เคลิบเคลิ้ม จนไม่รู้ตัวเลยว่าเสื้อเชิ๊ตตัวยับๆนั่นหลุดไปจากตัวเมื่อไหร่กว่าจะรู้ตัวก็ต้องสะดุ้งเฮือกกับปลายนิ้วที่ขยี้ที่ยอดอก พร้อมๆกับปลายลิ้นร้อนที่ลากไล้จากลำคอลงมา
"อ่ะ...คุณแมกซ์...." เสียงเรียกชื่อของชายหนุ่มร่างสูงนั้นดังเพียงเสียงกระซิบที่เหมือนจะถูกกลืนหายไปเมื่อเด็กหนุ่มแทบกลั้นหายใจเพราะมือแกร่งที่กำลังจะปลดกากางเกงเขาให้หลุดหายไป
"หืมม์? " เสียงนั้นดังอยู่ที่หน้าท้องที่มีกล้ามลูกเล็กๆ เขาลงปลายลิ้นเบาๆอย่างยั่วเยา แล้วถอดกางเกงขายาวออกไป แล้วลากปลายลิ้นขึ้นตามแนวร่องอก แทรกขาข้างหนึ่งไปที่ระหว่างขาทั้งสองของสมปองก่อนที่จะได้ฟังคำทักท้วงอะไรอีก มือแกร่งก็สัมผัสความร้อนรุ่มเบื้องล่างผ่านผ้าบางๆสีขาว
"อ๊ะ........."เสียงอุทานดังขึ้นก่อนเปลี่ยนเป็นเสียงสูดลมหายใจเบาๆ ร่างเล็กเกร็งแต่ก็เปลี่ยนเป็นโอนอ่อนผ่อนตามแรงสัมผัสของอีกฝ่าย
"คุณแมกซ์..." ดวงตากลมปิดแน่น แต่ปากก็เรียกชื่อของอีกฝ่าย เสียงสั่นแบบนั้นกับร่างที่ขยับตามการลูบไล้เพียงภายนอก พศวัตจูบอีกฝ่ายเบาๆแล้วถอดสิ่งกีดขวางชิ้นเล็กชิ้นสุดท้ายออก ส่วนตัวเขาเองก็ดึงเสื้อพร้อมกสิ่งกีดขวางทุกอย่างออกจากตัว
รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่ละออกห่างจากตัว เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นเล็กน้อย เห็นร่างใหญ่ที่เพิ่งจะดึงอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกจากตัว กล้ามเนื้อแกร่งบนผิวกายขาวดูเป็นมันปลาบจากเหงื่อกาฬที่เริ่มซึมออกมาตามอุณหภูมิของร่างกาย แม้จะเคยเห็นอีกฝ่ายกึ่งเปลือยมาหลายครั้งหลายคราแต่ไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเปลือยหมดจังๆตรงหน้าซักครั้ง ดวงตากลมของเด็กหนุ่มจ้องมองร่างของพศวัตเหมือนไม่เคยเห็น
"ว่าไง มองพี่ทำไมครับ? " คนที่ถูกมองหันมาแซวแล้วก้มลงหาคนที่นอนเปลือยเปล่าไม่ต่างจากตน
ผิวกายที่สัมผัสกันและกันไปทุกสัดส่วนก่อให้เกิดความรู้สึกประหลาด เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ
"อย่า...อย่าถามได้ไหมฮะ....ก็ ...ก็ต้องเปิดตาดูบ้างอะไรบ้าง ผมหลับตามันก็มืดหมดดิ่" เด็กหนุ่มโวยวาย
" งั้นก็มองให้ตลอดล่ะ "พศวัตแหย่ปลายลิ้นเข้าไปที่ใบหูก่อนจะแทะชิมร่างเล็กนั้นอย่างกระหาย มือทั้งสองข้างเคล้นคลึงไปทั่วก่อนจะปลุกปั่นอารมณ์เบิ้องล่างของสมปองอีกครั้ง
"อ๊ะ...โอย...คุณแมกซ์....ผม...โอย" เสียงโอดครวญดังขึ้นเมื่อเจอหยอกล้อเล่นที่เบื้องล่าง ร่างเล็กเกร็งเมื่อเจอปลุกปั่นอารมณ์ ก่อนกระตุกพร้อมเสียงที่ขาดหายไปจากริมฝีปากชื้น สมปองหายใจหอบถี่ ดวงตาที่บอกว่าจะดูสิ่งต่างๆรอบกายปิดแน่น
"คุณแมกซ์ ผม...ไม่ไหว......" คำพูดเหมือนจะเป็นคำเอ่ยอ้อนวอนดังขึ้น ขาทั้งสองถูกดันออกกว้าง แล้วคนที่ถูกร้องขอจึงเลื่อนตัวลงไป
ทันทีที่ปลายลิ้นสัมผัส สมปองก็ถึงกับดิ้นพราด
"อ๊า..." เสียงร้องดังขึ้น มือเรียวคว้าศรีษะของอีกฝ่ายไว้ทันที
"คุณแมกซ์...สก...สกปรก อ๊ะ...ไม่เอาอ๊ะ....." แต่ชายหนุ่มกลับเร่งเร้าจนเด็กหนุ่มร้องลั่น แล้วกระตุกเกร็งไปทั้งตัว ปลดปล่อยรสชาติของตนเองให้พศวัตได้ลิ้มรสในที่สุด สมปองหอบหายใจถี่ร่างที่เกร็งแน่นในอ้อมแขนของพศวัตค่อยคลายลงเหมือนหมดแล้วซึ่งเรียวแรง แผ่นอกบางขยับขึ้นลงถี่ๆตามแรงหอบหายใจ เหงื่อเม็ดใสซึมขึ้นตามผิวกายสีนวลสวยใต้แสงไฟสีส้ม
ร่างกายอ่อนแรงปล่อยให้พศวัตทำอะไรได้ตามใจชอบ ชายหนุ่มใช้สิ่งที่สมปองปลดปล่อยออกมาล้วงลึกเข้าไปที่ช่องทางคับแคบพร้อมกับจูบปิดปากเล็กๆนั่นเอาไว้ มืออีกข้างตรึงให้ร่างนั้นอยู่ภายใต้ร่างเขา ไม่ให้หนีไปไหน เสียงประท้วงที่ทำได้แค่เปล่งในลำคอดังลากยาว ร่างเล็กพยาามจะดื้นหนีแต่ทำไม่ได้ มือเล็กเกร็งปลายเล็บจิกลึกลงไปในเนื้อ
"อื้ออ....." น้ำตาไหลออกมาที่หางตาอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มเร่งเร้าช่องทางร้อนจนพร้อมสำหรับเขา ปากก็พร่ำปลอบใจไม่หยุดจนกระทั่งสะโพกนั่นขยับตามแรงบดของนิ้ว จึงแทนที่ด้วยตนเองที่ค่อยๆแทรกเข้าไปอย่างช้าๆ
"......... " ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากเล็กของคนที่อยู่เบื้องล่าง มืองของสมปองยิ่งกำแน่น ดวงตากลมปิดแน่นมีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาเต็มสองแก้ม ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมานนั้น พศวัตรู้ดีว่ามันจะเกิดขึ้น จึงรั้งขาทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มขึ้นพาดกับบ่ากว้าง เขาแช่ตนเองเอาไว้แบบนั้นเมื่อแทรกเข้าไปได้หมด ภายในทั้งร้อนรุ่มรัดรึงรุนแรง
" อา..น้อยครับ "เขาครางออกมาอย่างพึงพอใจ ได้ยินเสียงเรียก เด็กหนุ่มพยายามอย่างยากเย็นที่จะลืมตาขึ้นมองหน้าของอีกฝ่ายผ่านม่านน้ำตา ริมฝีปากเม้มแน่นกัดจนแดงช้ำ แต่น่าแปลกที่ใบหน้าแดงก่ำเพราะความรู้สึกอึดอัดทรมานที่มองมากลับยั่วยวนความรู้สึกของชายหนุ่มร่างสูงอย่างประหลาด
"รักนะครับ.. "คำที่ได้ยินทำให้หัวใจพองโตท่ามกลางความเจ็บปวดของร่างกาย เด็กหนุ่มพยายามจะพยักหน้าลง แต่ทำไม่ได้ ร่างเล็กยกตัวผวากอดร่างสูงใหญ่เข้าหาแทน
"ผมรักคุณ!!" เสียงนั้นแทบจะตะโกนออกมาที่ข้างหูของพศวัต
" อะ..อา รู้แล้วครับ " ร่างเล็กที่ขยับขึ้นมาเสียเองทำเอาชายหนุ่มต้องครางออกมา เขาหยุดไม่อยู่แล้ว..
พศวัตขยับสะโพกเข้าหาอีกฝ่ายอย่างหนักหน่วงเรียกเสียงร้องอย่างทรมานปนเสียงครางระงม ความรู้สึกเจ็บ ถูกบรรเทาลงเมื่อพศวัตยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือที่เบื้องหน้า เสียงของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นครางเครือเป็นทำนองที่ฟังดูแล้วสับสน ระหว่างความเจ็บปวด ระคน กับความสุขล้นของร่างกายที่ถูกชักนำอารมณ์ไปในเขตแดนที่ไม่เคยรับรู้มาก่อน
"อ๊ะ....อ๊า คุณแมกซ์.....คุณแมกซ์...."
แต่แค่นั้นดูเหมือนจะยังไม่พอ พศวัตถอนกายออกแล้วจับให้สมปองนอนคว่ำลง มือร้อนชื้นจับสะโพกเล็กให้ยกขึ้นแล้วสอดกายเข้าไปอย่างรวดเร็ว
"อ๊า....." เสียงร้องดังขึ้นด้วยความตกใจระคนกับความรู้สึกเสียวซ่านที่สะท้านไปทั่วทั้งร่าง สมปองคว้าหมอนเอามากัดเอาไว้อย่างช่วยไม่ได้
ทันใดนั้น หูที่อื้ออึงกลับไปยินเสียงโทรศัพท์มือถือของตัวเองดังขึ้น ดวงตาที่ปิดลืมขึ้นมองเห็นโทรศัพท์มือถือของตัวเองวางอยู่บนโต๊ะที่อยู่ไม่ห่างจากหัวเตียง ทั้งร้องทั้งสั่นแต่มองไม่เห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา มือเรียวเอื้อมออกไปสุดแขนดึงร่างของตนเองออกห่างจากร่างของชายหนุ่มร่างสูง
แต่พศวัตกลับกระชากร่างทั้งร่างนั้นข้ามาหาตัว และเอื้อมมือไปปลุกปั่นอารมณ์เบื้องล่างของสมปองอีกครั้ง ไม่ไหวแล้ว ในตอนนี้จะแยกจากกันได้อย่างไร
"อ๊า... คุณแมกซ์.....โทรศัพท์......" เสียงประท้วงดังขึ้น ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางเครือของเด็กหนุ่มที่ดัง และดังขึ้นทุกครั้งที่ร่างสูงแทรกกายผ่านเข้ามาร่างเล็กเกร็งแน่นอีกครั้ง ทั้งความตกใจ ทั้งอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่น อารมณ์หลากหลายผสมปนเปสมปองคว้าหมอนมากอดเอาไว้แน่นสะโพกบางยกขึ้นสูงอย่างลืมตัว
จนกระทั่งร่างเบื้องล่างกระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาในมือร้อน และความร้อนก็ได้ทะลักทลายเข้าสู่ภายในร่างที่อ่อนระทวยหลังจากนั้น เสียงครางดังขึ้นอย่างพึงพอใจจากผู้กระทำ กลิ่นสบู่หอมจางๆจากซอกหูเล็ก ผสมกับกลิ่นจากร่างกายที่คละคลุ้งไปทั่วนั้นพศวัตสูดดมอย่างไม่รู้จักพอ โดยไม่ถอนกายออก
เสียงหอบหายใจของเด็กหนุ่มดังประสานกับเสียงหอบหายใจจากร่างที่ทาบทับ ใบหน้าของสมปองเต็มไปด้วยน้ำตา พศวัตค่อยๆถอนกายออกอย่างแผ่วเบาแล้วโอบร่างเล็กเข้าหาตัว เสียงโทรศัพท์เหมือนจะเงียบลงหลังจากที่ดังรัวอยู่พักใหญ่ พร้อมกับคนทั้งคู่ที่หลับสนิทไปในอ้อมกอดของกันและกัน
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038289 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก