รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงโทรศัพท์อีกครั้ง เด็กหนุ่มผวาเฮือกขึ้นมาพบกับความเจ็บปวดบนร่างกายตามด้วยความรู้สึกอึดอัดเพราะอ้อมแขนกว้างที่โอบรัดอยู่รอบตัว ดวงตากลมโตลืมขึ้นมองเพดาน เขาอยู่ในห้องหรูของโรงแรม เมื่อหันไปด้านข้างพบใบหน้าคมของพศวัตยังหลับไม่ได้สติ โอบกอดเขาเอาไว้ด้วยร่างเปลือยเปล่า มือเล็กที่หยาบของสมปองยกขึ้นเหมือนจะแตะใบหน้าคมนั้น ...เป็นครั้งที่สองแต่ก็ไม่ได้แตะลงไป
"ขอบคุณฮะ..." เสียงแหบพร่าดังขึ้นเบาๆ
...ที่รักผม...
ใบหน้าคมที่อยู่ไม่ห่างนั้น เผยรอยหยักยิ้มน้อยๆ เมื่อมองได้ในระยะใกล้ขนาดนี้ ทำให้สมปองได้พิจารณาอีกฝ่ายได้ไกล้ๆ คิ้วหนาเข้มตัดกับผิวขาว จมูกโด่ง และริมฝีปากหนาหยักแบบคนเอาแต่ใจ
"...คุณแมกซ์ครับ..." มือสากแตะเบาๆที่ไหล่หนาของอีกฝ่าย
"ตื่นเถอะฮะ"
" เช้าแล้ว..เหรอ? "พศวัตถามทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
"ครับ...ตื่นนะครับ...เดี๋ยวผมไปต้มน้ำร้อนให้" ว่าพลางก็ทำท่าจะลุกขึ้น แต่ขลุกขลักเล็กน้อยตอนจะงัดแขนใหญ่ออกให้พ้นตัว สุดท้ายก็หลุดไปจนได้ จนเมื่อขาถึงพื้นตั้งท่าจะยืนเท่านั้น สมปองก็ถึงกับทรุดลงกับพื้นทันที
"จะไปไหน..ไม่เจ็บรึไง "ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่กับพื้น แล้วลุกขึ้นจากเตียง
"อาบน้ำกันก่อนดีกว่า นอนรอไปก่อนก็แล้วกัน "ว่าแล้วก็ช้อนตัวของคนรักขึ้นมาวางบนเตียงได้อย่างง่ายๆแล้วเข้าห้องน้ำไปเตรียมน้ำอุ่นใส่อ่างอาบน้ำเอาไว้ แต่ก็ไม่วายเป็นห่วง จึงส่งเสียงออกมา
" ดูการ์ตูนรอก่อนก็ได้นะ "
"ดูการ์ตูนอะไรกัน ผมไม่ใช่เด็กนะ..." สมปองโวยวายกลับ
" ฮะ ฮะ นั่นสิ
พี่ทำให้เราไม่ใช่เด็ก แล้วนี่หว่า "พศวัตดูต่อปากต่อคำอย่างอารมณ์ดี
"............พูดอะไร..." พอจะเถียงคราวนี้กลับเถียงไม่ออก สมปองได้แต่ขยับช้าๆไปคว้ากางเกงที่โดนถอดโยนกองไว้ขางเตียงมาใส่
" มาอาบน้ำได้แล้ว " ยังไม่ทันจะได้ใส่ก็ถูกเรียกเอาไว้เสียก่อน เมื่อเจอสั่งแบบนั้น เด็กหนุ่มก็เดินตามไปอย่างเสียไม่ได้
"อาบน้ำ...เห..เอ้ย..." เมื่อเดินเข้าไปเห็นอีกฝ่ายยังไม่ได้ใส่อะไร สมปองแทบกระโดดโหยง ปิดตาแทบไมทัน
"จะมาเขินอะไรวะ? เมื่อคืนยิ่งกว่าเห็นอีก มานี่ .. เร็ว "ท่าทางของอีกฝ่ายทำเอาคนตัวโตกว่าต้องหัวเราะออกมาขณะที่จูงมือสมปองไปที่อ่างอาบน้ำอุ่นๆ
"แช่น้ำอุ่น จะได้สบายตัวขึ้นมาหน่อย "
"...ฮะ..." สมปองตอบงุดหน้าลงเล็กน้อย สองขาดึงเข้ามากอดเอาไว้ พยายามจะปกปิดร่างกายของตัวเองที่มีช้ำไปด้วยรอยจูบที่อีกฝ่ายทิ้งเอาไว้ ด้วยการนั่งหันหลังให้ พศวัตยิ้มที่มุมปากแล้ววักน้ำอุ่นๆลูบไล้แผ่นหลังสีน้ำผึ้งตามมาด้วยริมฝีปากที่จูบเบาๆลงกับท้ายทอย
" เจ็บมากไหมครับ? " เด็กหนุ่มเกร็งตัวขนลุกเกรียวเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังที่ข้างหู ก่อนพยักหน้าลง
" พี่ขอโทษนะ .. พี่รุนแรงกับเรามากไป "ชายหนุ่มร่างสูงกอดเด็กหนุ่มจากด้านหลังริมฝีปากหนาพรมจูบไปทั่ว
"อ่ะ...คุณแมกซ์อ่ะ...จักกะจี้อ่ะ..." สมปองร้องออกมาเมื่อทั้งเจอกอดรัด เจอจูบทั้งๆที่เขามองไม่เห็นแบบนี้อีก แต่ก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อพศวัตเอื้อมมือไปสัมผัสกับส่วนล่างที่แช่น้ำอุ่นๆ แล้วกระซิบขอที่ข้างหู
" นะครับ.. "
"นะครับ?....คุณแมกซ์..อ่ะ...ไม่...อ๊ะ...จะมา...นะครับ แบบนี้...อ๊ะ...." เสียงที่ตั้งใจจะต่อว่ากลับเจือด้วยเสียงครางเครือเบาๆ สุดท้ายก็ต้องยอมโอนอ่อนผ่อนตามคนตัวใหญ่เอาแต่ใจไปอีกรอบ
+++++++++++++++
"เมื่อคืน...โทรศัพท์ดังแต่..." สมปองอ้อมแอ้มพูด
"แบตหมดแล้วด้วยผมเปิดไม่ได้ ไม่รู้ว่าใครโทรมา" เด็กหนุ่มว่าพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูใจหนึ่งนึกกังวลใจอย่างประหลาด
"ที่ชาร์ตแบตก็ไม่มี .. เห็นไหม พี่บอกแล้วว่าให้ใช้ไอโฟนเหมือนกัน จะได้ใช้ที่ชาร์ตด้วยกันได้ ก็ไม่เอา "พศวัตส่ายหน้าไปมา พลางมองดูโทรศัพท์หน้าจอใหญ่ราคาถูกๆ มันเป็นยี่ห้อที่เขาไม่รู้จักเอาเสียเลย
"......ผมมีเงินที่ไหนเล่า.... แล้วบอกผมตอนไหนเล่า..." สมปองหน้ามุ่ย
"ไปโรงพยาบาลเถอะฮะ ผมเป็นห่วงแม่"
+++++++++++++++
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ด้วยความร้อนรนเด็กหนุ่มเดินนำไปที่ห้องพิเศษที่พศวัตเป็นคนจัดการเอาไว้ให้ แต่เมื่อเปิดเข้าไปกลับไม่พบใครเลย สมปองกระพริบตาปริบ ก่อนเดินออกมาดูที่หน้าห้อง มันเป็นชื่อของแม่เขาที่ติดอยู่ที่หน้าห้อง
"แม?...." เด็กหนุ่มวิ่งออกมาที่ด้านนอกหันมองซ้ายขวา จนเห็นพยาบาลเดินมา
"พี่ฮะ...แม่ผม...แม่ผมที่อยู่ห้องนี้ล่ะฮะ"
"คนไข้ห้องนี้..... สักครู่นะคะน้อง" พยาบาลสาววิ่งไปถามที่หวอด ก่อนจะวิ่งกลับมา
"ญาติคนไข้เดี๋ยวเชิญทางนี้นะคะ" ว่าพลางก็เดินนำไป
"น้อย... ปะ เราไปกันเถอะ "พศวัตเห็นคนรักที่ยืนนิ่งไม่รู้จะทำอย่างไร จึงเดินทางกระซิบแล้วบีบมือเบาๆเป็นการเรียกสติ
"ครับ..." น้ำเสียงที่ตอบกลับมาสั่น เช่นเดียวกับมือที่สากกร้านเพราะทำงานหนักของเด็กหนุ่ม
ทั้งสองคนเดินตามพยาบาลคนนั้นไปตามทางเดินคดเคี้ยวลัดเลาะของโรงพยาบาล ความเย็นเยียบแล่นจับไปทั่วทั้งร่าง เมื่อเห็นทั้งลุงดำ ภรรยาของลุงดำ ป้าแม้น พี่แดงลูกชายของทั้งสองคน และน้าเพ็ญรวมไปจนถึงลูกพี่ลูกน้องของเขาที่ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ยืนรวมกลุ่มกันอยู่
"น้าเพ็ญ...." สมปองแทบจะปราดเข้าไปหาคนทั้งกลุ่มนั้น
"น้อย....นี่แกไปไหนมา ฮะ ฉันโทรหาก็ไม่รับสาย เมื่อเช้าก็โทรไม่ติดอีก แกไปไหนมา หึ แกไปไหนมา..." เสียงหน้าเพ็ญดังลั่นพร้อมกับมือที่ทั้งตบทั้งทุบลงบนอกหลานชาย
"ผม......ผม........." เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง
"แม่ล่ะ...น้าเพ็ญ แม่ล่ะ"
"แม่แกน่ะ............"เสียงผู้เป็นน้าสะอื้น
"แม่แกน่ะ เขาไปแล้ว...รู้รึเปล่า ว่าเขาไปแล้ว"สิ้นเสียงนั้นเด็กหนุ่มเงยหน้าขขึ้นมองป้ายหน้าห้องทีทั้งหมดหยุดยืนและหัวใจของตัวเองเหมือนจะหยุดเต้นตามลงไป ณ จุดนั้น
+++++++++++++++
"เชิญ ญาติค่ะ..." เสียงพยาบาลดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิด ให้เข้าไปด้านในร่างของแม่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว ผิวกายที่ซีดเซียวอยู่แล้ว ในบัดนนี้กลับดูไร้สีสัน ยื่นมือไปสัมผัสแม้ยังคงมีความยืดหยุ่นสัมผัสได้ถึงผิวหนังที่ทำงานหนักจนสากกร้าน แต่อุณหภูมิที่ปลายนิ้วในเย็นเยียบ ไร้แล้วซึ่งชีวิต ไร้แล้วซึ่งลมหายใจ
"แม่....." สมปองเอ่ยเสียงแหบพร่า...
"แม่...แม่จ๋า...แม่ตื่นซิ่ น้อยมาแล้วนี่ไง มาหานี่ไง....แม่ตื่นซิ่ครับ แม่....." เด็กหนุ่มทั้งจับ ทั้งบีบ ทั้งเขย่า มือของผู้เป็นแม่ นำมือเย็นนั้นแตะหน้า
"ผมมาหาแม่แล้วนี่ไง......แม่....แม่ครับ... แม่!!!!!!!!!!!!" เสียงนั้นตะโกนสุดเสียง แต่ไม่เลยที่แม่จะขยับ ไม่มีอีกแล้วที่แม่จะฟื้นขึ้นมาสมปองหอบหายใจแรง ร่างทั้งร่างกระตุก ร่างกายสั่นเทิ้มห้ามไว้ไม่อยู่ ขาไม่มีแม้แต่แรงจะยืน ร่างนั้นทรุดลงข้างเตียงที่ตั้งศพของแม่อยู่ อยู่ๆภาพตรงหน้าเลือนลาง รอบตัวเหมือนโลกกำลังหมุน เขาได้ยินเสียงของน้าสาวร่ำไห้อยู่ไกลออกไป แต่เสียงที่ใกล้กว่านั้นคือเสียงของชายหนุ่มร่างสูง ได้ยินเสียงพศวัตเรียกชื่อของเขา...แต่เขาไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายอย่างไร...ทุกอย่างหมุนเคว้งก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายจะดับวูบลง
+++++++++++++++
เสียงพระสวดศพดังก้องศาลาวัดประจำหมู่บ้าน เสียงแขกเหรื่อดังประสานคู่กันไป พร้อมๆกับ เสียงพัดลมเก่าๆของวัดที่โบกพัดไปเรื่อยส่งเสียงดังเอี้ยดอ้าดชวนให้รู้สึกอึดอัดท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าว หลายคนถึงกับหาพัดขึ้นมาพัดขณะพระสวด แต่เด็กหนุ่มที่นั่งประนมมืออยู่กลับเหม่อลอยออกไปไกล จนกระทั่งพระสวดเสร็จ จนได้ยินเสียงเรียก
"ไอ้น้อย"น้องสาวเพียงคนเดียวของแม่เรียกเด็กหนุ่มร่างผอมเกร็งในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์เอาไว้
"ครับ น้าเพ็ญ..." เด็กหนุ่มที่มีท่าทีอิดโรยเพราะนอนเฝ้าศพแม่มาสองวันติดหันมามองหน้าน้าสาว
"เรื่องค่ายาพี่เดือนน่ะ น้าก็อยากช่วยนะ .. แต่เอ็งก็รู้ว่าค่าเย็บเสื้อน่ะ ก็แทบจะไม่พอยาไส้แล้ว ไหนจะลูกๆน้าอีกตั้งสองคน "น้าเพ็ญร่ายยาว ราวกับท่องมาแล้ว ค่ายา ไหนจะค่าห้องพิเศษนั่น อีก ไม่อยากจะมารับผิดชอบอะไรด้วยหรอก
"เรื่องค่าโรงพยาบาล...ผม...ผมขอยืมน้าเพ็ญก่อนก็ได้ ผมจะรีบใช้คืนให้" แม้จะพอรู้อยู่แล้วว่าน้าเพ็ญเป็นคนยังไง แต่สมปองก็ยังต้องพยายามกลืนความรู้สึกผิดหวังต่อน้าสาวคนนี้ลงคอไป
"โอ๊ย ก็บอกแล้วไงว่าฉันช่วยแกไม่ไหว! ห้องพิเศษเลยนะ ฉันไม่มีปัญหาช่วยแกหรอก " น้าเพ็ญตะคอกใส่อย่างไม่ได้สนใจว่าจะมีใครได้ยินหรือเปล่า
".... ถ้าอย่างนั้นผม..ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปขอกู้ใครมาจ่ายก่อนก็ได้ แค่นี้ก็ทำน้าเพ็ญลำบากพอแล้ว กับเรื่องของแม่น่ะ" เมื่อเจอตะคอกใส่แบบนี้ น้อยเองก็เหมือนจะมีอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน เด็กหนุ่มเดินเลี่ยงไปเก็บแก้วน้ำ ชามข้าวต้มที่แขกทานแล้ววางเอาไว้
เด็กหนุ่มเดินถือถาดข้าวต้มกลับไปที่โรงครัวของวัดที่อยู่ด้านหลัง ไฟฟืนรอบด้านแม้เปิดไว้ก็เพียงแค่มืดสลัว แม้คืนแรกๆจะไม่ค่อยชินนักเพราะอยู่ในกรุงเทพมาก็นาน ในซอยที่ร้านของพศวัตก็แทบจะสว่างจ้าตลอดทั้งคืน แต่พอกลับมาที่บ้านได้ซักพักก็พอจะเรียกคืนความคุ้นเคยของตัวเองกลับมาได้บ้าง สมปองจัดการวางแก้ว วางจานลงกับอ้าง ก่อนจะจัดการล้างอย่างคล่องแคล่วในครัวที่มีไฟเปิดเอาไว้เพียงดวงเดียว ก่อนจะนึกถึงคำของน้าขึ้นมาได้ก็วางมือลง....
"ขอโทษนะแม่...ผมเองก็ไม่รู้จะไปหาเงินมาจากที่ไหนเหมือนกัน " เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ แม้จะบอกว่าจะขอให้พศวัตช่วยแต่ทั้งหมดนี่มันก็มากมายเหลือเกิน
+++++++++++++++
"แขกกลับไปหมดแล้วเหรอ?"
เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ตามมาด้วยเสียงฝีเทาจากรองเท้าหนังอย่างดีที่ไกล้เข้ามา พศวัตมีความจำเป็นต้องกลับไปที่กรุงเทพเพื่อเข้าประชุมประจำเดือนเมื่อเช้ามืดที่ผ่านมา เมือ่เสร็จการประชุมเมื่อตอนเย็นจึงรีบขับรถกลับมาที่ขอนแก่นและตรงมาที่งานศพเลยเสียงที่ดังขึ้นทำเอาเกือบจะปัดแก้วจานชามที่ล้างเสร็จแล้วตกจากโต๊ะ
"เหวอ.... "สมปองหันไปจัดแก้วก่อนจะหันมามองหน้า ชายหนุ่มร่างสูง
"คุณแมกซ์...ไหนบอกว่ามีธุระไงครับ?！"
"ประชุมเสร็จก็กลับมาเลย " ชายหนุ่มตอบกลับมา ก่อนจะขมวดคิ้วเมือ่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย
" เป็นอะไรรึเปล่า? "
"ไม่...ไม่เป็นไรครับ..." เด็กหนุ่มส่ายหน้า
"แค่ตกใจว่าคุณแมกซ์ ...กลับมาด้วย"พศวัตสบตาอีกฝ่ายนิ่ง เขาสังเกตเด็กคนนี้ได้ไม่ยากเลยว่ากำลังเศร้ามากขนาดไหน
" พี่ยังไม่ได้ไหว้คุณน้าเลย เดี๋ยวพาพี่ไปหน่อยก็แล้วกัน " ชายหนุ่มบอกพลางยิ้ม ในเวลาแบบนี้ เขาจะต้องเป็นที่พึ่งให้อีกฝ่าย
"...น้าเพ็ญ..."เด็กหนุ่มคว้ามือขของอีกฝ่ายเอาไว้
"เขาทำอะไรเรา?"พศวัตถามเสียงแข็ง เขารู้สึกได้มาตั้งแต่แรกว่าญาติคนนี้ของสมปอง เป็นคนไม่น่าคบหาเอาเสียเลย ประจบสอพลอ มองเขาที่เป็นคนมีฐานะดีกว่าราวกับเป็นเทวดาก็ไม่ปาน
"เปล่าฮะ... แค่ไม่รู้ว่าน้าจะพาน้องๆกลับบ้านไปรึยัง" เด็กหนุ่มตอบไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย
"น้อย..โกหกพี่อีกแล้วนะ .. มองหน้าพี่สิครับ "มือแกร่งจับหน้าอีกฝ่ายให้หันมามองหน้าเขาดีๆ
" น้าเพ็ญ เขาทำอะไรเรา? "
"....." เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ
"พวกเราแค่...ไม่มีปัญญาจะไปหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าห้อง กับ ค่ายาที่ยังค้างอยู่ของแม่ ...เรื่องจัดการศพอีก"
"พี่บอกแล้วไง ว่าจะจัดการให้เอง ทุกอย่างเลย .. จำไม่ได้เหรอ? " มือแกร่งนั้นเลื่อนขึ้นไปลูบผมทรงหน้าม้าแบบหนุ่มเกาหลีเบาๆแล้วก้มลงไปกระซิบเบาๆ
" ลูกเขยจะจัดงานศพให้แม่ยายมันก็เป็นเรื่องปกตินี่ ""คุณแมกซ์พูดแบบนี้อีกแล้ว..." เด็กหนุ่มเอียงหน้าหลบถ้อยคำหวานหูของอีกฝ่าย
"ไป...ไปข้างนอกดีกว่าผมยังไม่ได้เก็บจานอีกเยอะ" เมื่อเดินกลับมาถึงที่ศาลา เด็กหนุ่มเดินไปจุดธูปให้กับพศวัต
"นั่งเป็นเพื่อนหน่อยสิ "ชายหนุ่มดึงแขนให้สมปองนั่งลงข้างๆ เขาถือธูปดอกเดียวระหว่างมือที่พนมทั้งสองข้าง ดวงตาคู่คมมองไปที่รูปหน้าศพ
"น้าเดือนครับ .. ผมแมกซ์นะครับ ขอโทษด้วยที่เพิ่งจะมาแนะนำตัวกับคุณน้าเอาตอนนี้ "
สมปองหันไปมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ
....ทำอะไรน่ะ...
" คุณน้าคงจะแปลกใจที่ทำไมผมถึงเป็นคนจัดการทุกอย่างทั้งเรื่องการรักษา และงานศพ .. ทั้งๆที่เราไม่ได้รู้จักกัน แต่เพราะ ..
คุณน้าเป็นแม่ของคนที่ผมรัก .. ที่จริง ผมต้องขอโทษที่ทำให้ลูกชายคนเดียวของคุณน้าต้องกลายเป็นแบบนี้ "พศวัตหันมามองหน้าสมปองที่สบตาเขานิ่งอยู่ข้างๆ
" แต่ผม..รักน้อยจริงๆครับ "เมื่อเจอหันมาสบตาแบบนี้ เด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดงก่ำ
"พอแล้ว พูดอะไร ประเจิดประเจ้อ คุณแมกซ์..." ไม่ว่าเปล่ามืออดีตนักมวยทุบกลางไหล่อีกฝ่ายดังอั้ก
"เจ็บนะ .. ขับรถมาตั้งไกล ปวดแม่งทั้งตัว ยังมาทุบอีก "พศวัตทำหน้านิ่วแล้วหันไปพูดกับร่างไร้วิญญาณในโลงศพไม้อย่างดีนั่นต่อ
"คุณน้าครับ ผมขออนุญาตดูแลน้อย..ไปตลอดชีวิตของผมนะครับ .. ตอนนี้ผมก็อายุสามสิบกว่าแล้ว ถึงผมจะตายก่อนมัน ก็จะไม่ให้มันอยู่อย่างลำบากแน่ๆครับ ""คุณแมกซ์...." เด็กหนุ่มทำเสียงเหมือนจะดุ แต่ลดเสียงลงดังเพียงกระซิบ
"น้าเพ็ญมาแล้ว ...ไม่เอาแล้วพอๆ..."
พศวัตยืดตัวขึ้นปักธูปที่กระถางธุปตรงหน้าแล้วนั่งหันกลับมา ยิ้มให้คนที่รีบคลานเข่ามาหาเขา ท่าทางยิ้มเย้มเสรแสร้ง ผิดกับตอนที่ตวาดใส่สมปองราวกับคนละคน
"สวัสดีค่ะ คุณพศวัต "น้าเพ็ญทักทายด้วยน้ำเสียงแหลม
"สวัสดีครับ น้าเพ็ญ .. เหนื่อยแย่เลยนะครับ "
"ไม่เลยค่ะคุณ ทำยังไงได้ล่ะคะ พี่เดือนน่ะเป็นพี่สาวคนเดียวของน้านี่คะ "สมปองนั่งมองท่าทีของน้าสาวอย่างเงียบๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าของพศวัต
"เรื่องเงินที่ค้างกับทางโรงพยาบาล กับงานศพ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะจัดการเอง "พศวัตพูดออกมาตรงๆ สีหน้ายิ้มแย้มหายไปในทันที
"ยังมีอะไรที่ผมพอจะช่วยเหลือได้อีกไหมครับ? " คำถามนั้นแสดงความเอื้ออาทร แต่สีหน้าแววตานั้นกลับดุดัน จนหญิงวัยกลางคนต้องหน้าซีดเผือด
"คุณแมกซ์...." สมปองเอ่ยเบาๆมือนั้นแอบแตะแขนของอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง
"ว่าไง? "
"ดึกแล้ว คุณแมกซ์ก็เหนื่อยด้วย....ไว้คุยกันเรื่องนี้วันหลังก็ได้นะครับ" เห็นท่าทางของน้าสาวแล้วก็ไม่อยากให้มีอะไรมากมายไปมากกว่านี้
"เอาเป็นว่าตกลงตามนั้นนะครับ ขอให้คุณน้าสบายใจเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดได้ ยังไงน้อยมันก็เป็นลูกจ้างของผม เรื่องแค่นี้ไม่ได้หนักหนาอะไร .. นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมขอตัวนะครับ "พศวัตยกมือไหว้อีกฝ่ายก่อนจะเดินออกจากศาลาไปรอสมปองอยู่ด้านนอก
สมปองถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เมื่อพศวัตลุกออกไป
"งั้นเดี๋ยวผมเอานี่ไปเก็บแล้ว....คืนนี้ผมจะกลับไปนอนที่บ้านนะครับ น้าเพ็ญ...ผมฝากแม่กับลุงสมานไว้แล้ว" ว่าพลางชี้ไปทางด้านหลัง ลุงสมานเป็นเพื่อนกับแม่ที่คอยมาดูแลแม่ของเขาประจำ แม้ไม่แน่ใจนักว่าลุงสมานจะเฝ้าศพอย่างว่าจริงไหมเพราะเห็ฯตั้งวงไพ่วงเหล้ากันแล้วเรียบร้อย แต่ก็ดีกว่าไม่มีใครเลย
"ฉันนึกว่าแกจะตามไปนอนกับคุณพศวัตที่โรงแรมซะอีก " น้าเพ็ญหัวเราะออกมาเบาๆ ถึงไม่อยากจะคิดที่สิ่งที่ชายหนุ่มหน้าตาดีและร่ำรวยราวกับเทพบุตรแสดงออกก็ทำให้อดคิดไม่ได้
"....ผมจะกลับไปนอนที่บ้าน...น้าเพ็ญไม่เชื่อก็ตามกลับไปดูเองก็ได้ แต่ก็นะระวังตากุ้งยิงละกัน" เด็กหนุ่มชักเหลืออด จึงหันกลับไปมองหน้าน้าสาวแล้วกล่าวออกไปเช่นนั้น สมปองว่าพลางเดินเอาจานกลับเข้าไปล้างที่ในห้องครัวพักใหญ่ก่อนจะเดินกลับออกมาหาพศวัตที่ยังคงรออยู่ที่หน้าศาลา
+++++++++++++++
"คุณแมกซ์รอผมอยู่ทำไม... ไม่กลับไปนอนที่โรงแรมเหรอฮะ" เด็กหนุ่มถามขึ้นมาเมื่อเดินเข้ามาใกล้
"มันไกล .. ขับรถไม่ไหวแล้ว นี่ก็ว่าจะขอนอนบ้านแฟน "ดวงตาคู่คมหรี่ตามองคนตัวเล็กกว่า
"จะอนุญาตไหมนะ? "
"บ้านผมรก แคบด้วย ...ไม่สะดวกคุณแมกซ์หรอกฮะ..." เด็กหนุ่มตอบ
"เหม็นกลิ่นวัวด้วย... แถวนั้นเลี้ยงวัวเยอะนะ คุณแมกซ์นอนได้เหรอ"
"ถ้าเรานอนได้ พี่ก็ต้องนอนได้สิ .. เมื่อก่อนตอนอยู่ที่ร้านพี่ยังนอนโซฟาได้เลย" พศวัตกดเซนทรัลลอคแล้วเปิดประตูด้านคนขับ สมปองถอนหายใจ กับความดื้อดึงของผู้ใหญ่ตัวโต
"ครับๆ...ไปแล้วอย่าบ่นล่ะ ห้องน้ำก็อาบข้างนอกนะบอกไว้ก่อน"
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038319 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก