ที่คอนโดขนาดไม่กว้างขวางมากนักของกตัญญู เสียงเพลงเปิดบรรเลงไปแผ่วเบา ราวจะกล่อมเจ้าของห้องทั้งสองคนให้เคลิบเคลิ้ม ขวดไวน์เปล่าๆตั้งอยู่บนโต๊ะที่ปลายเทียนกลางโต๊ะเพิ่งจะถูกเป่าให้ดับไม่เมื่อไม่นาน รามินทร์กับกตัญญูกลับมาที่คอนโดหลังจากไปพักอยู่ที่บ้านของแม่ได้สองสามวัน เพราะได้ยินเสียงคุณหญิงจิตราบ่นคิดถึง แต่เพราะเกรงใจพ่อแม่และนมใหญ่จึงรีบขอตัวกลับมากันก่อน
"อ๊ะ...พี่แมน...ไม่เอา.." เสียงชายหนุ่มร่างเล็กกว่าครางเครือเบาๆ
"ไม่เอาอะไรครับ ..นี่เหรอ? "นิ้วทั้งสองที่ควานเข้าไปในร่างของคนที่ตอนนี้ได้ชื่อว่าคนรักอย่างถูกต้องและเป็นที่รับรู้โดยทั่วกัน ค่อยๆขยับเข้าออก จากสะโพกบาง
"พี่แมน!!"รามินทร์อุทานลั่นดวงตามองหน้าของชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
"พอแล้ว...แกล้งผมทำไม..."ทั้งๆที่รู้ว่าเขาต้องการอะไรแต่อีกฝ่ายกลับแกล้งเขาแบบนี้อีกจนได้ รามินทร์พยายามดันร่างของอีกฝ่ายให้ถอยออกห่าง
"ฮะ ฮะ โอเค ไม่แกล้งแล้ว มานี่มา "กตัญญุจับให้ร่างขาวโพลนนั่นนั่งบนตัว ก่อนจะขยับไปนั่งพิงหัวเตียง ริมฝีปากหนาจูบกับอีกฝ่ายเบาๆ แล้วยกสะโพกมนขึ้นเพื่อจะ....
ออด!!!!!
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น แต่คนกดก็รอให้ใครมาเปิดไม่ไหว มือแกร่งทุบประตูเสียงดัง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"โอ้ย ใครมาเอาตอนนี้...." ถึงจะบ่นแต่รามินทร์ก็ก้าวลงจากเตียงไปอย่างหงุดหงิด ......โดยไม่ลืมจะคว้าเสื้อคลุมเดินไปใส่ไป ส่วนกตัญญุก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วรีบคว้ากางเกงนอนมาสวมก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปที่ประตู
+++++++++++
"ครับๆ...."รามินทร์เปิดประตูออกเพื่อที่จะดูว่าใครกันช่างมากลางดึก
"ทำลูกกันอยู่รึไง ช้าจริง! " พศวัตโวยวายที่หน้าห้องเมื่อประตูถูกเปิดออก กลิ่นเหล้าคละคลุ้งนั่นทำให้กตัญญูต้องรีบดึงอีกผู้มาเยือนเข้ามาในห้อง
"ถ้ามีลูกได้ป่านนีก็
ท้องโย้ไปแล้ว..."รามินทร์ตอบอย่างหัวเสีย ใบหน้ายังแดงก่ำอยู่เลย
"มีอะไรนี่ มาซะดึก ไม่ดูเวล่ำเวลาเลยรึไง"
"ไม่เอาน่ามิน .. ไปชงกาแฟให้พี่แมกซ์เขาหน่อย .. เดี๋ยวพี่จัดการเอง "กตัญญูปรามคนรัก ซึ่งรามินทร์เองก็ทำตามแต่โดยดี
"นั่งก่อนครับ พี่ เดี๋ยวมินไปชงกาแฟมาให้แล้ว รอเดี๋ยวนะครับ "กตัญญุพูดกับคนอารมณ์ร้อนอย่างใจเย็น นี่คงจะไปเมาที่ไหนมา แล้วก็คงจะไม่สบอารมณ์กับสิ่งที่พวกเขากำลังทำด้วยนั่นแหละ
"กูไม่ได้เมา! ไปใส่เสื้อไป .. มินดูดมึงจนเป็นรอยหมดแล้ว ทุเรศ" เขาไล่น้องเขยไปเสียทางอื่น หัวเสียอีกแล้ว
"นี่...จะเมาบ้าก็อย่ามาว่าแฟนชาวบ้านเขาดิ่... จะดูดแล้วไม...ไม่ได้ปล้ำขืนใจซักหน่อย ...แล้วนี่ไปหงุดหงิดอะไรมาอีกเนี่ย พี่แมกซ์ต้องเลิกๆได้แล้วนะ ไอ้เมาแบบนี้" รามินทร์บ่นๆแต่ก้เดินมายื่นกาแฟให้พี่ชาย
"ร้านใหม่อยู่ไหน?"คำถามมาสั้นๆ ก่อนจะรับกาแฟขมๆ แต่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง ฝีมือชงกาแฟของน้องชายเขาสมกับเป็นเจ้าของร้านกาแฟจริงๆนั่นแหละ
"ร้านใหม่?...สีลม...ทำไมเกิดจะมาสนใจเอาตอนนี้" รามินทร์ขมวดคิ้วพลางนั่งลงตรงหน้าพี่ชาย ก่อนจะตอบ
"แถวๆตึก... ตรงข้ามกับธนาคาร...อ่ะ" รามินทร์อธิบายที่ตั้งร้านใหม่ให้พี่ชาย
"น้อยมันอยู่ที่นั่นใช่ไหม? "ดวงตาคมสบตากับน้องชายนิ่ง
"น้อย?...อืม..อยู่นั่นล่ะ เพิ่งรู้เรอะ"รามินทร์ตอบกลับมาแบบหน้าตาเฉย
"อย่ามากวนประสาท "เขาดุน้องชายเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้น
" เดี๋ยวขอใช้ห้องน้ำก็แล้วกัน บอกไอ้แมนหาที่นอนให้พี่ด้วย พรุ่งนี้ค่อยไป "พอได้ยินคำยืนยันจากน้องชาย พศวัตจึงสงบลง แต่ก็ไม่วายออกคำสั่ง คืนนี้เขาคงจะค้างที่นี่ แล้วทำให้ตัวเองหายเมาเสียก่อนจะไปพบเด็กหนุ่มในวันรุ่งขึ้น
"อะไรกัน มาก็สั่งๆ จะเอาโน่นนี่นั่น.... นอนข้างนอกไปเลยพี่บ้า" รามินทร์ คว้าเสื้อผ้าของแมนออกมาจากตู้หมายจะเอาไปโยนให้พี่ชาย
"พี่แมกซ์นอนโซฟานั่นแหละครับ ขืนเข้าไปนอนในห้อง พี่จะรับไม่ได้เสียมากกว่า ..
เล่นมากลางดึกแบบนี้ ผมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนไม่ทันหรอกพี่ " กตัญญูย้ำในประโยคหลังพลางยิ้ม พี่เขยไม่ยอมรับเรื่องของเขากับรามินทร์ง่ายๆแบบนี้ ก็ต้องพูดแหย่แบบนี้แหละ แต่คนมีปฏิกริยาของรามินทร์ที่ทุบเข้ากลางหลังกตัญญอย่างจัง
"โอ๊ย..มิน เบาๆ "ชายหนุ่มผิวเข้มร้องเมื่อโดนทุบเข้าที่กลางหลัง พศวัตเดินมารับเสื้อผ้าจากน้องชายไปเปลี่ยนทันที เขาหัวเราะในคอ สมน้ำหน้า
"งั้นพี่ก็นอนไปละกัน ผมก็จะไปนอนเหมือนกัน...." รามินทร์เบ้หน้าใส่พี่ชายก่อนจะเดินเข้าห้องไป
+++++++++++
ช่วงกลางวันของร้านกาแฟที่เพิ่งเปิดบริการมาได้สามเดือน เป็นช่วงที่ลูกค้าเข้าหนาตาผู้จัดการหนุ่มน้อยของร้านดูจะเป็นที่สนใจของพี่สาวพนักงานบริษัทอยู่ไม่น้อย ร่างผอมคอยจัดลูกค้าลงที่โต๊ะและช่วยรับออเดอร์ไปพร้อมๆกัน
"พี่มินต์ครับ เดี๋ยวขอคาปุชิโน่สอง ที่โต๊ะแปด กับ ชาแอปเปิ้ลร้อนที่นึง ชามะนาวเย็นที่นึงโต้ะห้านะครับ" เด็กหนุ่มว่าแล้วเดินไปที่ประตูที่จะเปิดเข้าไปในห้องครัว
"พี่หมีครับ....คาโบนาล่าสาม มีทซอสหนึ่ง คลับแซนด์วิซหมู หนึ่ง ไก่หนึ่งครับ"
"ครับ "ชายร่างใหญ่ยิ้มหวานรับออเดอร์ก่อนจะยื่นจานที่ตกแต่งเรียบร้อย
" สปาเก็ตตี้ไวท์ซอสกับแมงโก้เครปได้แล้วครับ "
"ขอบคุณฮะ" สมปองยิ้มตอบ พี่หมีเวลาอยู่ในครัวแล้วจะยิ้มแย้มต่างกับกตัญญูอยู่ไม่น้อย แบบนี้เขาสามารถทำงานได้ไม่ต้องคอยสะด้งเวลามีเสียงใครมาตะโกนเรียกชื่อ ว่าพลางก็เดินเอาอาหารสองจานไปเสริฟให้กับลูกค้า เขากับพนักงานเสิรฟอีกสองสามคนช่วยกันหน้าร้านโดยที่มีคนช่วยทำครัวอีกคนสำหรับหมี และมีมินต์คอยรับหน้าที่บาริสต้าของร้านบรรยากาศดูค่อนข้างวุ่นวาย แต่กระนั้นสมปองก็ยังมีรอยยิ้มให้กับทุกคน
+++++++++++
ท่ามกลางความวุ่นวายของพักเที่ยง รถสปอร์ตสีแดงราคาหลายสิบร้านที่ตรงที่จอดรถข้างร้านตามมาด้วยชายหนุ่มร่างสูง สวมแว่นกันแดดอันใหญ่ เสื้อยีนส์สวมทับเสื้อยืดคอวีลายขวางสีขาวดำ กับกางเกงเดฟขายาวสีดำ เข้ากับรองเท้าหนังคู่สวย เดินเปิดประตูกระจกของร้าน เสียงกระดิ่งดังขึ้น เป็นสัญญาณให้ทราบว่าลูกค้าคนใหม่เข้ามาในร้านแล้ว
"สวัสดีค.... " มินต์บาริสต้าคนเก่งเงยหน้าขึ้นจากเครื่องชงกาแฟอย่างดี คำทักทายพูดค้างไว้แบบนั้น เมื่อได้เห็นลูกค้าคนนี้ตรงๆ...แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่า หล่อจนตะลึง เมื่อเห็นท่าทางของพนักงานคนเก่งของร้าน สมปองจึงหันไปมองตาม
"กี่ท่านค....ครับ..." สมปองนิ่งงันเมื่อหันไปพบกับร่างสูงใหญ่ของแขกที่เดินเข้ามาใหม่ ใบหน้าคมนั้นมีหรือที่เขาจะจำไม่ได้เลย
"คุณแมกซ์....." มือที่ถือสมุดเมนูเอาไว้สั่นเล็กน้อย ก่อนจะปั้นยิ้มส่งให้กับร่างสูง
"เชิญนั่งครับ..."
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ "พศวัตถอดแว่นกันแดดออก ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่าย สมปองดูต่างไปจากสามเดือนที่แล้วมากไม่ใช่แค่ทรงผมที่เปลี่ยนจากเณรเป็นผมยาวขึ้น หนำซ้ำยังตกแต่งเป็นทรงที่ดูรับกับใบหน้าที่ดูมีเนื้อมีหนังนั่นอยู่ไม่น้อย บรรยากาศรอบตัวก็ดูเปลี่ยนไป
...ดูโตขึ้นมากเลยทีเดียว...
"โทรศัพท์? ...." เด็กหนุ่มเลิกคิ้วสูง ก่อนจับกระเป๋ากางเกงตัวเอง..
"เอ่อ...อยู่ข้างบนครับ
ผมออกกฏว่าห้ามทุกคนพกโทรศัพท์ระหว่างทำงาน" "ออกกฎ...อ้อ
ผู้จัดการ” ว่าพลางก็ชี้ที่ป้ายชื่อที่ติดอยู่ตรงอก
“นี่คงยุ่งมากจนไม่มีเวลารับโทรศัพท์เลยสินะ? "มือแกร่งคว้าข้อมือเล็กแต่แข็งแรงนั่นเอาไว้
"คุณแมกซ์ฮะ..."สัมผัสของมือแกร่งทำให้ใจของเด็กหนุ่มเต้นแรง
"ผมยังต้องทำงาน...แล้วนีน่ะกลางร้าน ..."ดวงตากลมมองไปรอบๆ เห็นสายตาของลูกค้าบางคนที่มองมา
"น้อย มีอะไรรึเปล่าครับ? "เชฟร่างใหญ่รีบออกมาจากในครัว เมื่อเห็นท่าทางของผู้จัดการร้าน
"ไม่มีอะไรครับพี่หมี..." เด็กหนุ่มดึงมือออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มร่างสูง แล้วเดินไปแตะมือที่ไหล่หนาของเชฟร่างใหญ่ของร้าน
"เข้าไปข้างในดีกว่าครับ...เอ่อ คุณแมกซ์ขอเชิญหลังร้านซักครู่จะได้ไหมครับ"
... เรียกมันพี่ แล้วกูล่ะ?...พศวัตมองเชฟคนใหม่ของร้านอย่างไม่พอใจ ตัวใหญ่ อ้วน หน้ามัน ท่าทางเชยๆ แบบนั้น แต่คนรักของเขากลับดูจะสนใจมากกว่าตัวเขาที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายเดือนเสียอีกชายหนุ่มก้าวยาวๆตามผู้จัดการร้านเข้าไปมี่หลังร้านทันที
"ทีไอ้อ้วนนั่นเรียก
พี่ซะเต็มปากเต็มคำเชียวนะ.. "พศวัตเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะมาหาคนรัก มากอด จูบเสียให้หายคิดถึง แต่พอเห็นหน้าเชฟที่ดูจะด้อยกว่าเขาไปเสียหมดทุกด้านแต่อีกฝ่ายกลับพูดดีด้วยแถมยิ้มให้แบบนี้ก็พาลหมดอารมณ์
"พี่หมีเขาเป็นเชฟของที่ร้านนี่....ผมก็เรียกตามอายุ.." เด็กหนุ่มเอ่ยไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย สมปองเดินพาอีกฝ่ายขึ้นมาถึงชั้นสองที่เป็นออฟฟิศ
"แล้วพี่ล่ะ ..
เราเป็นอะไรกัน ทำไมไม่เรียกบ้าง? "ตั้งแต่มาที่นี่พศวัตมีแต่คำถามๆ ราวกับเป็นเด็กๆ ไหนจะเดินตามสมปองอยู่ตลอด จนดูเหมือนเด็กไปจริงๆ
"คุณแมกซ์ครับ...ทำไมต้องถามผมแบบนั้น คุณแมกซ์เองก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว... ว่าทำไม" เด็กหนุ่มทำหน้าลำบบากใจสายตาที่มองหน้าของอีกฝ่ายนั้นเจ็บปวด
...คุณทิ้งผมไปตอนที่ผมไม่เหลือใคร....
....ไม่เหลือใครแล้วนอกจาก คุณ......
....แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง นอกจากเดินหน้าต่อไป...."ก็พี่บอกเราแล้วไง ว่าพี่ต้องทำงานแล้ว จะมัวมาเล่นก็ไม่ได้ สามเดือนมานี่รู้ไหมว่าพี่ต้องบินไปๆมาๆจากที่นี่ไปอเมริกากี่รอบ
เป็นห่วงขนาดไหน อยากเจอขนาดไหน แต่พอคิดว่าเราอยากจะบวชให้แม่ อยากอยู่กับตัวเอง พี่ก็รอ!" ชายหนุ่มพูดเสียงดังอย่างที่เคยกับอีกฝ่าย มือแกร่งดึงต้นแขนนั่นให้กันมามองเขา
"ผมทราบดีครับว่าคุณแมกซ์มีเรื่องอื่นๆที่จะต้องทำอีกมาก จะมามัวเล่นก็ไม่ได้
ระหว่างรอก็เลยได้แค่ให้เงินทิ้งเอาไว้แล้วก็ไปแบบนั้นน่ะเหรอครับ.... แน่ล่ะผมมันขัดสนขนาดนั้น... แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ เงินของคุณแมกซ์น่ะผมยังไม่ได้ใช้ซักบาทซักสตางค์" เด็กหนุ่มพยายามจะขืนตัวเองออกจากมือของอีกฝ่าย
"ถ้ายังไงแล้วผมจะไปถอนมาคืนให้ ...ปล่อยครับ ผมต้องกลับไปทำงาน พี่หมีคงจานล้นครัวแล้ว"
"ทำไมต้องคืน?
พี่พอใจจะให้เรานะ "คิ้วหนาขมวดอย่างไม่เข้าใจ มือที่จับไว้ข่างเดียว เปลี่ยนเป็นจับไหล่เล็กทั้งสองข้างไว้
"แล้วทำไมต้องโกรธพี่ ฮะ? พี่ไปทำอะไรให้เราไม่พอใจ? "
"....................."เด็กหนุ่มนิ่งงัน ดวงตากลมมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ
"ปล่อย...ผมบอกให้ปล่อยไง!" สมปองกระชากแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย
...วางเงินเอาไว้ แล้วก็ทิ้งผมไป....
....แล้วจะให้ผมคิดกับตัวเองว่ายังไง...
....แค่นั้นยังไม่พออีกเหรอ....
....ผมไม่ได้ต้องการจะขอใครกินนะ....
....ผมรู้ว่าผมเทียบไม่เท่าคุณหรอก แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะหยุดอยู่แค่การขอเงินคุณหรอกนะ....เด็กหนุ่มมีหลายเรื่องราวอยากจะพูดออกไป แต่กลับทำไม่ได้ เขาไม่ได้เตรียมใจที่จะมาพูดเรื่องนี้กับอีกฝ่ายเลย
"อะไรวะ?! ไม่ปล่อยโว๊ย!! "พศวัตไม่เข้าใจท่าทางของอีกฝ่าย มือแกร่งดึงร่างนั้นเข้ามากอด หมายจะให้นิ่งในอ้อมกอดของเขาเสียงที่ดังลงมาถึงช้นล่างทำให้เชฟร่างใหญ่ของร้านรีบขึ้นไปด้านบนทันที
"เฮ้ย จะทำอะไรวะ?! "ท่าทางที่สุภาพเรียบร้อยของหมี หายไปทันทีที่เห็นว่าหนุ่มหล่อที่มาใหม่ พยายามจะทำอะไรกับผู้จัดการร้านและแน่นอนว่าสมปองดิ้นอยู่ในห้อมแขนของชายคนนั้น
"เรื่องของผัวเมีย ไม่เกี่ยวกับมึง ไอ้อ้วน! ""ปล่อยผมนะ!" เด็กหนุ่มออกแรงผลักพศวัตออกห่าง ก่อนจะถอยเดินไปหาร่างใหญ่ของเชฟของร้าน
"ไม่มีอะไรครับพี่ กลับลงไปข้างล่างเถอะ มีงานรออยู่" สมปองพูดทั้งๆที่หน้าแดงก่ำจากแรงกอดของพศวัต
"พอดี ...
เจ้านาย...มาทวงเงินที่ค้างไว้น่ะครับ" มือเล็กของสมปองตบลงบนอกของเชฟร่างใหญ่เชิงบอกให้ใจเย็น
"บวชมาตั้งสามเดือน
สึกมาก็หัดโกหกแล้วเหรอ?
บอกมันไปสิว่าเราเป็นอะไรกัน "พศวัตเค้นเสียงหัวเราะ ยั่วโมโหเชฟร่างใหญ่ เขาล่ะ เกลียดขี้หน้ามันจริงๆ
"คุณแมกซ์! หยุดเถอะครับ" สมปองแทบหันไปตวาดใส่อีกฝ่าย
"เดี๋ยวนี้หัดสั่งผัวเหรอ?! "พศวัตตวาดอีกฝ่ายเสียงดัง มือแกร่งดึงแขนเล็กให้มาหาตัวเองอีกครั้ง
"มันจะเกินไปแล้วนะคุณ! "หมีสวนหมัดใส่ใบหน้าหล่อๆนั่น แต่ด้วยความได้เปรียบทางรูปร่างและความเร็ว พศวัตจึงหลบได้ก่อนจะสวนหมดเข้าไปที่ปลายคางชายร่างใหญ่แบบเต็มๆ
"เฮ้ย...พี่หมี" สมปองอุทานลั่นแต่เขาเข้าไปรับร่างของเชฟร่างใหญ่เอาไว้ไม่ได้จริงๆ ร่างอวบล้มครืนลงข้างโต๊ะทำงาน
"คุณแมกซ์ คุณหยุดพาลใส่คนอื่นเลยนะ..." ร่างเล็กเดินกลับไปหาพศวัตที่ดูจะยิ้มเยาะเชฟที่เข้ามาสอดเรื่องของพวกเขาอยู่ในที สมปองเห็นพี่หมีของเขาพยายามจะเข้ามาต่อยพศวัตอีกรอบแต่ก็ยกมือห้ามเอาไว้
"พี่หมีไม่ต้อง ไม่มีใครห้ามเขาได้หรอก... ไม่เคยมีใครห้ามคุณพศวัตได้อยู่แล้วนี่.." เด็กหนุ่มพูดก่อนจะปล่อยหมัดตรงเข้าที่ท้องขของ พศวัตเสียเต็มรัก
"โอ๊ย! "แน่นอนว่าไม่มีใครหยุดเขาได้ รวมถึงหมัดนี้ก็เหมือนกัน .. แม้ว่าเอาเข้าจริงมันจะหยุดเขาเอาไว้ได้อย่างชงักงันก็ตาม พศวัตได้แต่มองหนุ่มร่างเล็กพาเชฟหุ่นสมชื่อลงจากบันไดไปอย่างยากเย็น ส่วนตัวเองก็ค่อยๆลุกขึ้น
"หมัดหนักว่ะ .. นึกว่าบวชแล้วจะทิ้งวิชาเก่า .. อึ่ก " เขาพึมพำกับตนเอง
"เออ! แล้วจะได้รู้กัน เราห้ามพี่ไม่ได้หรอก ไอ้ตัวแสบเอ๊ย " +++++++++++++++++++
ไม่นาน หลังจากที่หายจุกจาการโดนต่อย พศวัตก็เดินลงมาด้านล่าง แล้วไปนั่งมุมที่เห็นผู้จัดการร้านได้ชัดๆ
"น้อย! มารับออเดอร์ พี่จะสั่งกาแฟ " ได้ยินเสียงเจ้านายเอ่ยสั่งเสียงดังขนาดนั้น สมปองถอนหายใจก่อนจะพยักเพยิดให้เด็กผู้หญิงในร้านอีกคนเป็นคนไปรับออกเดอร์แทน
"สวัสดีค่ะรับอะไรดีคะ" เด็กสาวโชคร้ายโดนส่งไปตายแทนเจ้านายวัยอ่อนของตัวเอง
"ชื่อน้อยเหรอ เรา? ไปเรียกผู้จัดการร้านมา! "ชายหนุ่มย้อนเสียงดัง เขายืนยันว่าจะสั่งกาแฟกับสมปองคนเดียวเท่านั้น เด็กสาวหน้าเสียวิ่งไปหาสมปองที่ยืนอยู่หน้าเคาทเตอร์คิดเงิน
"พี่น้อย...คุณเขา....เรียกอ่ะ...."
ท่าทางเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นทำให้สมปองต้องสูดลมหายใจเข้าลึก
"ไม่เป็นไรนะหวาน...เดี๋ยวไปดูแลโต๊ะอื่นนะ โต๊ะนี่พี่จัดการเองนะครับ" สมปองยิ้มให้กับพนักงานในร้านก่อนจะเดินเข้าไปหาชายร่างใหญ่ที่ดูจะไม่สบอารมณ์พร้อมด้วยเมนูในมือ ร่างเล็กยื่นเมนูให้กับอีกฝ่าย
"ไม่ทราบจะรับอะไรดีครับ คุณแมกซ์"
"เหมือนเดิม เราต้องเป็นคนชงด้วย" ชายหนุ่มสั่งโดยไม่รับเมนูมา
"แล้วพี่ยังไม่ได้กินข้าว หาข้าวมาให้กินด้วย "
"ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีครับ เลือกจากในเมนูได้ เชฟของร้านคิดเองหลายเมนู" เด็กหนุ่มเอ่ยแนะนำเหมือนกับที่ทำกับลูกค้าทั่วไป
"เลือกมาให้สิ ..
รู้อยู่แล้วนี่ว่าพี่ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร " พศวัตยืนยันคำเดิม พลางทำทีเป็นหยิบนิตยสารใกล้ๆตัวมาอ่าน
"ทราบครับ..." เด็กหนุ่มรับคำก่อนจะดึงเมนูกลับ
"รอสักครู่นะครับ" ว่าพลางก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัว เพื่อสั่งอาหารให้กับชายหนุ่มร่างสูง ก่อนจะเดินกลับมาชงเอสเพรสโซร้อนให้กับอีกฝ่าย สมปองเดินนำเอาแก้วกาแฟมาเสิรฟพร้อมกับน้ำเปล่าอีกแก้ว
"กาแฟได้แล้วครับ" ดวงตากลมโตของสมปองมองปลายสันจมูกโด่งของชายหนุ่มที่ก้มหน้าอยู่กับนิตยสารนิ่ง ในอกเหมือนถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็นอย่างแรง
"ขอบใจ "ชายหนุ่มเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาสบตาอีกฝ่ายก่อนจะจิบกาแฟ รสชาติแบบที่เขาชอบ มันยังคงเหมือนเดิม แต่ที่ต่างออกไปก็คือคนชงใช่ไหม
"อร่อย.. "
"ผมขอตัว..." สมปองเอ่ยพลางหันหลังให้อีกฝ่ายรวดเร็ว เขาไม่ได้อยู่เพื่อที่จะรอคำชมจากอีกฝ่าย ยังมีอีกหลายอย่างที่จะต้องทำ ไม่นานพาสต้าฝีมือของเชฟร่างท้วมก็เสร็จออกมาวางเด็กหนุ่มเดินไปรับพาสต้ามาส่งให้กับพศวัต
"พาสต้าได้แล้วครับ" กลิ่นพริกแห้งที่ลอยขึ้นมาแตะจมูกทำให้รู้ได้โดยไม่ต้องชิมว่าคงเผ็ดมาก ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ปกติเขาไม่ชอบทานเผ็ด อาหารที่ชอบมากที่สุดก็คือข้าวต้มกุ้งฝีมือนมใหญ่ ทั้งๆที่คนตรงหน้าก็รู้แต่ก็ยังทำแบบนี้ใช่ไหม?
ได้! จัดไป!
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038230 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก