ชายหนุ่มใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เส้นเล็กใส่ปาก ใบหน้าหล่อเหลานั้นเปลี่ยนสีหน้าเมื่อลิ้นสัมผัสกับความเผ็ดร้อน
สมปองดูจะแปลกใจเล็กน้อยเมื่อหันกลับมามองจากเคาท์เตอร์แล้วเห็นอีกฝ่ายที่เกลียดของเผ็ดอย่างกับอะไรดีกำลังทานสปาเกตตี้เผ็ดจัดที่เขาเป็นคนบอกให้หมีทำออกมาแบบนั้น ด้วยหวังว่าอีกฝ่ายคงจะทนไม่ไหวแล้วก็โวยวายกลับไปเอง
...นั่งกินอยู่ทำไมเล่า รีบๆกลับไปเถอะ....
...ผมยังไม่พร้อมจะคุยกับคุณเลย..... เคร้ง!
ชายหนุ่มทานสปาเก็ตตี้จานนั้นจนหมด ใบหน้าคมแดงจัดด้วยความเผ็ด เขากินน้ำเย็นเข้าไปหลายแก้วมากแล้ว
"ไปเรียกเชฟมา! "เสียงนั้นดังพอที่จะทำให้ทุกคนสะดุ้งเฮือก
"เวรแล้ว...." สมปองพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะปราดเข้าไปหาชายหนุ่มร่างสูงที่หน้าแดงจนไม่แน่ใจนักว่ามาจากอาหารที่เผ็ดจัดหรือเพราะความโกรธ
"คุณแมกซ์ครับ....เรื่องพาสต้า"
"บอกให้ไปเรียกเชฟมา ทำของเหี้ยๆแบบนี้มาให้คนกินได้ยังไง!! " เขาไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น
"คุณแมกซ์ครับ..เรื่องพาสต้านี่ผมผิดเอง...ไม่เกี่ยวกับเชฟนะครับ"
"ปกป้องมันเหรอ?! เมือ่กี้มันกะจะต่อยพี่อยู่แล้วนี่ วิธีนี้ หน้าตัวเมียโคตๆว่ะ " เขาโวยวายจนดังเข้าไปในครัว เดือดร้อนจนเชฟร่างหมีต้องทำท่าจะออกมาเคลียร์ให้รู้เรื่องไป
"คุณแมกซ์ ผมไมได้ปกป้องใครนะครับ ผมส่งออเดอร์ไปอย่างนั้นเอง..." สมปองยกมือขึ้นเชิงบอกให้พศวัตใจเย็นลง
" อะไรนะ?! " ไม่ได้ช่วยอะไรเลย พศวัตกลับยิ่งโกรธกว่าเดิม ริมฝีปากหนาอ้าปากหมายจะพูดอะไร แต่ก็ต้องยั้งตัวเองเอาไว้ แล้วโวยวายหาน้ำแทน สมปองรีบวิ่งไปหาน้ำมาให้กับอีกฝ่าย
"หวาน ขอน้ำพี่หน่อยเร็ว..." เด็กหนุ่มลนลาน รู้ดีว่าถ้าอีกฝ่ายโกรธแล้วเรื่องจะยิ่งไปกันใหญ๋
"ไม่ต้องครับ น้อย พี่เอง "เชฟร่างใหญ่เอาน้ำเย็นแก้วใหม่มาวางตรงหน้าพศวัตก่อนจะ พนมมือไหว้
"ขอโทษด้วยนะครับที่อาหารไม่ถูกปาก "
"พี่หมีฮะ....ไม่ต้องฮะ..." สมปองเดินมาก้มหัวรับผิดเอง
"ขอโทษครับผมผิดพลาดเอง "สมปองว่าพลางยกมือไหว้ขอโทษอีกฝ่าย
"ต้องขอโทษด้วยครับ กับความผิดพลาดทางร้าน จะให้ผมชดใช้ให้ยังไงดีครับ" เพราะว่ามัวแต่ต้องการแย่งกันรับผิดชอบ สมปองจึงไม่เห็นว่าพศวัตแอบยิ้มอย่างพอใจ
...เอาวะ เผ็ดตายห่า ก็คุ้มล่ะ เข้าทางกู..."อย่าให้มีครั้งที่สอง ไม่อย่างนั้น พี่จะบอกมิน...น้องชายพี่
คนที่เป็นเจ้าของร้าน"ชายหนุ่มเน้นคำในประโยคหลัง ทำเอาเชฟร่างหมีสะดุ้งเฮือก
"เข้าใจใช่ไหม? "
"........" ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเม้มแน่น
"ครับ..." ก่อนจะรับคำแล้วขอตัว มือผอมของเด็กหนุ่มจับไหล่ของเชฟร่างใหญ่
"ไม่มีอะไรนะครับพี่หมี...ผมขอโทษด้วย เข้าไปทำงานเถอะครับ" ก่อนจะหันกลับไปขอโทษแขกทุกคนในร้าน
"ต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะครับ"
"คิดเงินเถอะ "พศวัตบอกกับเด็กหนุ่มร่างเล็ก หลังจากที่หายเผ็ดไปบ้างแล้ว
"ครับ..." สมปองรับคำเสียงเบา การที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะเรื่องของตัวเองเป็นเรื่องที่เขาไม่ทันได้คาดคิด เด็กหนุ่มเดินไปคิดสตางค์ก่อนจะเดินกลับมายื่นบินให้กับอีกฝ่าย
"ทั้งหมด หนึ่งร้อยห้าสิบบาทครับ"
ธนบัตรสีม่วงถูกวางลงกับถาดที่รับเงินของร้าน ก่อนจะลุกขึ้น
"ไม่ต้องทอน " แล้วเดินออกจากร้านไป เพียงไม่นาน รถสปอร์ตสีแดงก็ขับออกจากที่จอดรถของร้านไปอย่างเร็ว
สมปองยืนมองรถสปอร์ตที่แล่นออกไป ก่อนจะถอนหายใจออกมา ผู้จัดการวัยละอ่อนของร้านกาแฟถึงกับทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดแรง
+++++++++++++++
วันรุ่งขึ้นพศวัตไม่ได้มาที่ร้านเลยตลอดทั้งวัน
"ก็...คงไม่มาแล้วล่ะมั้งวันนี้" สมปองดูจะยิ้มๆเล็กน้อยเมื่อจนกระทั่งเที่ยงก็แล้วยังไม่เห็นชายร่างสูงที่เข้ามาโวยวายตั้งแต่เมื่อวานมาที่ร้าน
"มองหาใครอยู่เหรอคะ น้องน้อย" มิ้นต์พนักงานสาวของร้านถามขึ้น เมื่อผู้จัดการร้านชะเง้ออกไปด้านนอกร้านบ่อยครั้ง
"เอ่อ เปล่าครับ ไม่ได้หา แค่มองว่าต้นไม้ข้างนอกจะเฉารึยังเท่านั้นล่ะครับ" เด็กหนุ่มหัวเราะแห้งๆ แต่ถึงปากจะบอกไปอย่างนั้นสายตาของผู้จัดการของร้านก็ดูจะคอยสอดส่องอยู่ตลอดทั้งวันว่าจะมีร่างสูงของใครบางคนโพล่เข้ามาโวยวายกับเรื่อง "เก่า" อะไรอีกหรือเปล่า
...แค่เมื่อวาน ต่อหน้าพี่หมี ผมก็อายจะตายอยู่แล้ว....กริ๊งๆ
เสียงกระดิ่งดังขึ้นที่หน้าร้านเมื่อมีคนเปิดประตูทำให้น้อยหันไปมองได้ทุกครั้ง แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อคนที่เช้ามาในตอนบ่ายแก่ๆแบบนี้กลับเป็นเชฟร่างใหญ่ที่เบิกเงินไปซื้อของเข้าร้านเพิ่มใบหน้าที่มักจะยิ้มแย้มตลอดเวลา วันนี้กลับเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
"พี่หมี....มาแล้วเหรอ มาผมช่วย" เด็กหนุ่มว่าพลาง วิ่งเข้าไปช่วยยก เข้าไปหลังร้าน
"ดีนะไม่มีคิวขนม คิวอาหารรอ"
"น้อยครับ .. ตะกี้พี่แมนโทรมา "
"เฮีย?...เฮียโทรมาไมอ่ะครับ...ขนมที่โน่นขาดเหรอครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางหันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"คุณคนเมื่อวานอะน้อย ....เขาเข้าโรงพยาบาล "เชฟร่างหมีบอกเสียงเบา รู้สึกได้เลยว่าตนเองคงเป็นต้นเหตุ แน่ล่ะเผ็ดขนาดนั้นคนธรรมดาจะกินได้อย่างไร
"คนเมื่อวาน...
คุณแมกซ์นะเหรอเข้าโรงพยาบาล!?" สมปองอุทานออกมา
"แล้ว...แล้วเฮียบอกรึเปล่าวว่า คุณแมกซ์เขาเป็นอะไรอ่ะครับ"
"ก็..สปาเก็ตตี้นั่นล่ะมั๊งครับ ..เห็นว่าร่างกายขาดน้ำ " เขาถอนหายใจเสียงดัง
"พี่ว่าจะขอไปเยี่ยมเขานะครับ ลางานเลยก็ได้นะ "
"พี่ลางานแล้วร้านผมจะทำไงอ่ะ...." เด็กหนุ่มขมวดคิ้วแม้จะร้อนใจแต่ก็อยากจะโฟกัสกับงานไว้ให้มากที่สุดก่อน
"พี่หมีอยากไปจริงๆเหรอครับ...." สมปองหันมามองหน้าของชายหนุ่มร่างใหญ่สายตาที่มองมานั้นดูลำบากใจอยู่ไม่น้อย
" ครับ ถ้าอาหารที่พี่ทำ ทำให้คนป่วย พี่ก็อยากไปขอโทษเขาน่ะครับ รู้สึกไม่ดีเลย "
".... ครับ เข้าใจแล้ว...แต่วันนี้ ยังมีแขกอยู่ ผมคงยังให้พี่ไปไม่ได้....เพราะผมเองก็คงต้องไปด้วย...ไว้พร่งนี้ได้ไหมครับ ร้านปิด คุณแมกซ์น่ะเจอของเผ็ดขนาดนั้นเข้าไปคงไม่หายป่วยวิ่งปร๋อได้ในวันเดียวหรอก"
เมื่อเจอคำสั่งของผู้จัดการร้านแบบ ลูกน้องร่างใหญ่ก็ต้องเคารพการตัดสินใจ แม้จะไม่สบายใจก็ตาม
"ผมขอโทษนะครับพี่หมี...แต่เรายังมีงานต้องทำ และอีกอย่าง ผมอยากจะไปขอโทษเขาด้วยเหมือนกัน...โดยที่ไม่ต้องมีห่วงอะไร" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเบา
+++++++++++++++
"น้อยครับ พี่ว่า น้อยเอาไปให้คุณเขาเองเถอะครับ " เชฟร่างใหญ่ในชุดลำลองบอกกับเจ้านายของเขา คนที่บังคับให้เขาหิ้วปิ่นโตที่ใส่ข้าวต้มกุ้งที่ตัวเขาเองไม่ได้ทำ
"พี่หมีนั่นล่ะ ถือไปเถอะ...ตัวก็ใหญ่ถือแค่นี้พุงพี่ไม่แฟ่บหรอก" เด็กหนุ่มเกี่ยงไม่ยอมถือ ก่อนจะเดินไปหน้าห้องพิเศษของคนไข้ที่เขาจะต้องมาเยี่ยมในวันนี้
"เคาะเลย..."มือใหญ่ๆเคาะประตูห้องผู้ป่วยชั้นพิเศษสองสามครั้งตามคำสั่ง สมปองยกสองมือดันหลังของคนตัวใหญ่กว่าให้ก้าวเข้าไปด้านใน โดยที่มีตัวเองยืนหลบๆอยู่ด้านหลัง
"เข้าไปเลยๆ"
"เอ่อ สวัสดีครับ คุณพศวัต " ร่างใหญ่ๆยกมือไหว้แทบจะก้มลงกับพื้น พร้อมปิ่นโตในมือ กลัวคนที่นอนให้น้ำเกลืออยู่ไม่น้อย
" อ้าว คุณ? "ชายหนุ่มในชุดผู้ป่วยเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเชฟของร้านกาแฟสาขาสองมาเพียงคนเดียว
"คือ..ผมได้ข่าวจากพี่แมนว่า คุณพศวัตไม่สบายเพราะอาหารที่ผมทำก็เลย.. "มือข้างหนึ่งยกขึ้นเช็ดเหงื่อที่หน้าผากตนเอง เชฟร่างหมีไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
"แล้วไอ้คนสั่งให้คุณทำแบบนั้น มันหายหัวไปไหนแล้วล่ะ? " ทั้งๆที่เห็นผมเซ็ทเป็นทรงสะดุดตาของสมปองอยู่ด้านหลัง คนป่วยก็ยังจงใจทำเป็นไม่เห็นอยู่ดี
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงคนป่วยเอ่ยถึงเขาแบบนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะก้าวออกมายกมือไหว้ คนป่วยอย่างเสียมิได้
"สวัสดีครับคุณแมกซ์ ข่าวว่าไม่สบาย ผมกับพี่หมีเลยมาเยี่ยมครับ"
"วันหลังให้เข้ามาก่อนลูกน้องนะ เข้าใจไหม? " ทั้งๆที่ไม่สบาย แต่ก็ยังไม่วายจะสอน พศวัตเห็นว่าสมปองเป็นเจ้านายแล้ว เวลาไปไหนมาไหน ก็ต้องเดินนำลูกน้องเข้ามาถึงจะถูก เลยบอกออกไปแบบนั้นแต่ถึงจะพูดไปแบบนั้น เขาก็ดีใจมากที่สมปองยอมมาเยี่ยมเขาถึงที่นี่
"ทราบครับ...."เด็กหนุ่มรับคำ
"อ้าว พี่หมีฮะ...มีของเยี่ยมไข้มาด้วยไม่ใช่เหรอฮะ..." ก่อนจะทำท่าเหมือนเพิ่งเห็นของที่อยู่ในมือเชฟของร้าน
"อ่อ ครับๆ .. คุณพศวัต ลองทานดูนะครับ น้อยเขาตั้งใจทำให้เลย ข้าวต้มกุ้งนะครับ " เชฟรีบวางปิ่นโตลงบนโต๊ะ ปากก็สาธยายไปยาวเหยียดทำเอาคนไม่สบายต้องยิ้มออกแล้วหันไปมองหน้าเล็กๆของสมปอง
"ทำเองเหรอ? "
"พี่หมี...." สมปองหันไปโวยใส่เชฟร่างใหญ๋
...ไปบอกทำไมเล่า ทำหน้าได้ใจหมดแล้ว.... "ครับ...ก็...ทำเอง เห็นว่ากินอะไรเผ็ดๆเข้าไปคงจะท้องไส้อยู่ได้ไม่ดีนักก็เลย...ทำมา ก็ถือว่าผมขอโทษที่แกล้งคุณแมกซ์ไปเมื่อวานก็แล้วกันครับ..." เด็กหนุ่มพูดไปแต่ตาก็ไมได้มองหน้าคนป่วยเลย
"คุณหมี.. พอดีว่าผมมีเรื่องจะคุยกับน้อย ช่วยไปรอข้างนอกได้ไหม? "พศวัตมองหน้าของหนุ่มร่างใหญ่ ส่วนเกินของเขาทั้งคู่เป็นการบังคับไปโดยปริยาย ลองถ้ารู้เรื่องเขาจากกตัญญูก็แปลว่าต้องรู้ว่าเขาเป็นใครแล้วล่ะ
"อะ..ครับ ได้ครับ ตามสบาย .. น้อย พี่ไปรอ ..ข้างนอกนะ "พูดจบหมีคัวใหญ่ก็รีบออกจากห้องผู้ป่วยไปทันที
+++++++++++++++
"พี่หมี....เดี๋ยวก่อนดิ่.."เด็กหนุ่มจะคว้าอีกฝ่ายเอาไว้ แต่ร่างใหญ่ๆนั่นก็แทบจะวิ่งฉิวไปเสียแล้ว
"วุ้ย ทีแบบนี้ไหงเร็วจังวะ"สมปองบ่นๆ ก่อนจะต้องเงียบเมื่อหันมาเจอกับคนป่วยที่ดูจะกระหยิ่มยิ้มย่องใบหน้าคาของพศวัตดูจะซีดเซียวไปบ้าง แต่บางอย่างในรอยยิ้มและดวงตานั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
"กลัวอะไร? เราทำพี่จนหมดแรงขนาดนี้แล้ว พี่จะไปทำอะไรเราได้? "พศวัตพูดดักคออีกฝ่ายเสียแบบนั้น
"กลัวอะไร...ผมไม่ได้กลัวคุณซักหน่อย" สมปองเถียงกลับทันควัน
"โดนแค่นีน้อยไปไหมผมยังคิดอยู่เลยนะ"
"เหรอ? คิดดีแล้วเหรอ?..ถ้าทำยิ่งกว่านี้ ไอ้อ้วนนั่นตกงานแน่ "ทั้งๆที่กำลังขู่ แต่ริมฝีปากหนากลับยิ้ม
"คุณแมกซ์ ถ้าผมผิดก็ไล่ผมออกซิ่...จะไปลงกับเขาทำไม..." เด็กหนุ่มเอ่ย ไม่ได้ขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายแต่อย่างใด ดวงตากลมหันมาสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ในแววตานั้นมีคววามไม่พอใจฉายออกมาอย่างเห็นได้ชัด
" แล้วไปดึงคนอื่นมาทำไม?
ไม่ชอบ ไม่รัก ไม่อะไรกันแล้ว ก็พูดมาตรงๆสิ "ดวงตาคมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ได้ยินแบบนั้นกลับเป็นสมปองเองที่ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ออกมาเสียตรงนั้น
"ใครกันแน่ที่ไม่รัก...." เด็กหนุ่มพูดออกมาดังพอที่จะให้อีกฝ่ายได้ยินได้อย่างชัดเจนที่สุด
"ก็ใครล่ะที่ทิ้งผมไปน่ะ...ข้าวต้มนั่น ทานแล้วก็รอคุณพยาบาลมาเก็บก็แล้วกันนะครับ ผมกลับล่ะ" ว่าพลางก็หันหลังไปเก็บปิ่นโต คว้ากระเป๋าของตัวเอง เดินออกจากห้องไป
"น้อย! กลับมาคุยกันก่อน! "
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038412 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก