หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12)

[anajulia]

ค้าาาาเม้นนนนนนนนน ไรดา
ค้าแม้นนนนนนนน ไรด่า
คาเมนนนนนนนน ไร้ดาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา \(**)/

[ordkrub]

บาสนี่ สุดยอดๆๆๆๆๆๆ

[mumoo]

มัวแต่ไซนัสกำเริบ แซ่วอยู่ เลยเพิ่งมาได้อ่าน(ต้องแอบอ่านวันละเรื่องสองเรื่อง เด๋วโดนเจี๋ยนT^T)
เรื่องใหม่มาแว้วววว ว่าแต่เอกสวยขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย อ่านตอนของจิ๊บเนี่ย นึกว่าคนหน้าสวยคือพี่บาสซะอีก(สงสัยจะเอ๋อแล้วเรา)
รออ่านตอนต่อไป (ต้องรีบแว่บก่อนตำรวจบ้านจะมา)

[kuruma]

ดึกดื่นของคืนวันอังคารเพื่อนที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาพักใหญ่ชวนให้ไปเที่ยวด้วยกัน ทั้งๆที่บอกว่าไม่อยากจะไปเที่ยวกลางคืนซักเท่าไรแต่สุดท้ายก็จำใจไปกับเพื่อนจนได้

"ฝนตกอีก......" เอกยืนบ่นอยู่หน้าเซเว่นอีเลเว่นที่อยู่หน้าปากซอย ถ้าจะเรียกแทกซี่แถวนี้ก็ไม่ค่อยจะมีผ่าน ที่เมื่อกี้เรียกมาจนถึงหน้าปากซอยได้ก็ถือว่าเก่งแล้ว
ใครจะไปคิดกันเล่าว่าผ่านไปค่อนคืนขนาดนี้แล้วฝนเพิ่งคิดจะมาตกหนักเอาตอนนี้
เด็กหนุ่มจัดการกับไส้กรอกที่ซื้อมาจนหมดก่อนจะกลั้นใจเดินกลับไปที่หอ ใจก็นึกบ่นไปพลางว่าทำไมต้องมาเดินตากฝน แต่ก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวก็จะดื่มมาจนมึนเสียจนลืมไปว่า เซเว่นมันก็มีร่มขาย!
กลับมาถึงห้องได้ก็แค่อาบน้ำลวกๆพอขจัดกลิ่นควันกลิ่นบุหรี่ที่ติดตัวออกมาจากในผับแล้วก็ล้มตัวลงนอนไปทั้งอย่างนั้น

ได้เรื่องเมื่อเข้าเรียนในวันพุธก็นั่งอยู่ในห้องแอร์เกือบทั้งวัน เดินออกมาทานข้าวก็ร้อนเสียจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ ขึ้นรถไฟฟ้ากลับหอก็เปิดแอร์เย็นฉ่ำ แต่สำหรับเอก เหมือนความเย็นนั้นจะบาดเข้าไปในเนื้อ

"......ไม่สบาย...จริงๆซิ่นะ" เอกครวญออกมาเมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองมีแต่เหงื่อเต็มไปหมด แต่กลับรู้สึกหนาวและมึนงงอยู่จนยืนแทบไม่ไหว
"วันนี้วันอะไรนะ......อืม........" หัวพยายามจะคิดว่าวันนี้เขานัดคิวเตอร์จำเป็นคนนั้นเอาไว้หรือเปล่า แต่ก็นึกไม่ออก เอกล้มตัวลงนอนต่อทั้งๆอย่างนั้น

....ช่างเถอะ ....ไม่ไหวแล้ว....

---ก๊อกๆๆ----

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในช่วงบ่าย อย่างที่เคยเป็นมาในทุกวันพฤหัส
แต่ก็เงียบไม่มีเสียงตอบกลับมา

---ก๊อกๆๆๆ-----

เงียบ

---ก๊อกๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!---

" เอก อยู่ไหม เป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า เปิดให้พี่ด้วย เร็ว!!! " บาสโวยวายอยู่หน้าประตูห้องของลูกศิษย์มือก็เคาะแรงขึ้นๆ ด้วยความเป็นห่วง

เสียงเคาะประตูห้องแบบฟ้าจะทะลายดินจะถล่มนั้นทำให้คนที่นอนซมอยู่ในห้องรู้สึกตัว

ร่างสูงโปร่งเดินโซซัดโซเซมาเปิดประตูด้วยมือที่แทบจะไม่มีแรงเหลือ
"พี่........วันนี้ผม........" พูดยังไม่ทันขาดคำคนป่วยก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น พลางโบกมือ
"คงจะรับมุกบ้าๆของพี่ไม่ไหว ช่วยกลับไปก่อนได้ไหม"

" เอกๆ เป็นอะไรรึเปล่า .. ห่าละ..ตัวร้อนจี๋เลย "มือแกร่งพยุงร่างเพรียวนั่นเอาไว้ก่อนจะต้องตกใจกับอุณหภูมิที่สูงขึ้น

"อืม...ไม่ไหว...ขอผมนอนเหอะ" เอกโบกมือปัดอีกฝ่าย คิ้วเรียวขมวดมุ่นใบหน้าสวยนั้นแดงก่ำ

" ก็นอนน่ะสิ..เอ้า นอนซะ "บาสพยุงอีกฝ่ายให้นอนบนเตียง มือแกร่งจับหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะถอนหายใจ
" เช็ดตัวก่อนนะ ไข้จะได้ลด " ไม่รอคำตอบชายหนุ่มถือวิสาสะเข้าห้องน้ำ ตามมาด้วยเสียงเปิดก๊อกน้ำใส่กาละมังพลาสติกใบเล็ก และผ้าขนหนู
" เช็ดตัวๆ เอก..ลุกขึ้นมาก่อน "บาสจับหมอนให้พิงหัวเตียง ส่วนอีกฝ่ายก็ต้องนั่งพิงแบบนั้น

เสียงเจ้าของห้องถอนหายใจใบหน้าเหมือนกำลังรู้สึกยุ่งยากกับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำ
"ผมทำเอง...."ว่าพลางก็ถอดเสื้อมือจะคว้าผ้ามาเช็ดตัวเอง

ชายหนุ่มหยุดมือทันที เมื่ออีกฝ่ายถอดเสื้ออก เผยให้เห็นผิวขาวๆที่แดงเพราะความร้อนจากพิษไข้ ดวงตาที่มองอีกฝ่ายอย่างยิ้มแย้มเสมอ มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า อย่างไม่ได้ปิดบังความคิดที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย

เอกเห็นสายตานั้นแต่เขาไม่มีอารมณ์จะต่อว่าอีกฝ่าย มือเรียวคว้าผ้าขนหนูเปียกน้ำมาเช็ดตัว แต่ก็ได้เพียงแค่เช็ดข้างหน้า เด็กหนุ่มคว้าเสื้อมาหมายจะใส่เสื้อเหมือนเดิม

" เช็ดแบบนั้นมันจะสะอาดได้ไง .. หันหลังมา จะเช็ดให้ "
ว่าแล้วก็จับอีกฝ่ายหันหลังให้ตัวเอง ดวงตาคมมองไล้กับแผ่นหลังขาวที่ไม่เคยได้สัมผัส ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเปียกๆ เช็ดหลังให้อีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

"...................." เอกนั่งขัดสมาธิบนเตียงให้อีกฝ่ายเช็ดหลังให้ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
".....เลิกมองด้วยสายตาแบบนั้นด้วยก็จะดี"ใบหน้าสวยของเอกแดงก่ำเพราะพิษไข้ ทำไมจะไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมองเขายังไง

" ฮะ ฮะ แล้วแบบไหนกันล่ะ .. หันหลังให้แล้วยังเห็นอีกน้า~ "
บาสขยับมือที่มีผ้าขนหนุผืนเล็กไล้ขึ้นมาเช็ดที่หลังคอเบาๆ ลามขึ้นมาที่หลังใบหู

"เช็ดดีเสร็จรึยังครับ...ไม่ต้อง.....ซอกซอนนัก....ก็ได้มั้ง" เอกขยับไหล่ขึ้นเบี่ยงสัมผัสนั้น ร่างบางขนลุกซู่กับสัมผัสที่หลังใบหู

" ก็เดี๋ยว..ไม่สะอาด "เสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหู ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดที่ต้นคอของของเด็กรุ่นน้อง

เมื่อรู้สึกถึงลมอุ่นๆ เอกขยับตัวถอยหนีไปอีกด้านของเตียง
"ไม่....ไม่เป็นไรแล้ว....ผมจะนอน"

" งั้นก็นอนนะ..แต่.. "รุ่นพี่หนุ่มขยับตามอีกฝ่ายไป ก่อนจะโอบร่างอุ่นๆนั้นเข้ามากอด

" พี่ชอบเอกนะ" เสียงนั้นกระซิบที่ข้างหูร้อนๆ
" รู้ใช่ไหม? "

"........................." เมื่อได้ยินคำบอกรักแบบนั้นออกมาตรงๆทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเงียบ
...เขารู้ ....อย่างน้อยเอกก็คิดว่าเหมือนว่าตัวเองจะรู้แบบนั้น แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อ อีกฝ่ายทำเล่นทำหัวจนไม่อยาก....จะคิดว่าจะจริงจังอะไรกับใครเป็น ยกเว้นแต่ตอนที่มั่นใจว่าติวเขาแล้วจะได้เกรดเอ
"ปล่อยได้รึยัง..."  เอกกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมาเป็นน้ำเสียงชาดำเย็นเหมือนทุกที

" เอาน่า..พี่แค่บอกเฉยๆอะ.. ไม่ทำอะไรหรอก  " ถึงจะบอกไปแบบนั้นแต่ก็แอบขโมยหอมแก้มอุ่นๆของอีกฝ่ายไปหนึ่งที แล้วจับให้เอกนอนลงกับเตียง ห่มผ้าให้เรียบร้อย
" มีอะไรก็เรียกนะ พี่เฝ้าเอง "

เอกยกมือขึ้นกวักให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ สัมผัสเมื่อครู่ทำเอาหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงกันไปใหญ่ ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขา....จะมียกเว้นก็แคคนเดียวที่ไม่ใช่พ่อแม่

" ครับ ..จะเอาอะไร? "ร่างสูงของอีกฝ่ายขยับไปเท้าเตียงเอาไว้

ป้าบบบ!!!!

ฝ่ามือของคนป่วยฟาดเข้าหน้าของอีกฝ่ายจนแทบกระเด็นไปอีกทาง

ชาไปครึ่งหน้า..ตามมาด้วยความเจ็บ ด้วยแรงของคนไม่สบาย ทรุดอยู่ตรงประตูเมื่อชั่วโมงที่แล้ว

" ฮะ ฮะ ฮะ .. แบบนี้คงไม่เป็นไรแล้วมั๊ง "
บาสหัวเราะเสียงดัง เลิกทำหน้าจริงจังแบบเมื่อห้านาทีที่แล้วที่เขาทั้งกอดทั้งหอมอีกฝ่ายไปเลย มือแกร่งลูบผมที่ชื้นเหงื่อนั่นอย่างเอ็นดู
" นอนซะนะ เด็กดี " แล้วก็ขยับออกไปนั่งห่างออกมาซักเล็กน้อย .. คราวนี้ไม่ไปหาแล้ว...

เอกมองหน้าอีกฝ่ายอย่างขัดใจ ขนาดโดนซัดไปเต็มๆ ขนาดนั้นแล้วยังยิ้มได้อีก 
"ถอยออกไปโน่นเลย..."เอกชี้ไปอีกด้านของห้อง
"ถ้าคิดจะทำอะไรแปลกๆอีก ผมไม่เอาพี่ไว้แน่ล่ะ....ไปเลย....." นิ้วเรียวชี้สั่งท่าทางเอาจริง แม้จะปวดหัวจนแทบจะหลับไปเสียทั้งๆอย่างนี้แต่ถ้าเขายังไม่เห็นอีกฝ่ายขยับถอยห่างจากเตียงล่ะก็เขาหลับไม่ลงหรอก

ยิ่งได้ยินอีกฝ่ายโวยวายใส่บาสก็ยิ่งชอบใจ ชายหนุ่มขยับห่างออกมาอีกนิด " แค่นี้แหละพอแล้ว "

คนป่วยแข็งใจยกเท้าที่อยู่ใต้ผ้าห่มขึ้นมา "อย่าให้ผมเสียมารยาทกับพี่ไปมากกว่านี้นะ"

" นอนไปเถอะน่า ..ไม่ทำอะไรหรอก "
บาสตอบกลับมา อารมณ์ดี ยิ่งเห็นปฏิกิริยาที่ไม่ได้เย็นชาอย่างสิ่งที่แสดงออกกับคนทั่วไป ที่มักจะบอกเขาว่า เจ้าหญิงนิทราปี1 ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับใครเท่าไหร่นัก ทำให้เขาเป็นห่วงไม่น้อยเลย

เอกมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่วางใจ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งตัว
"งั้นไปนั่งตรงโน้นไป ผมจะนอน..."

ชายหนุ่มเดินไปเปิดตู้เย็นที่เขาแอบซื้อขนมมาฝากเอาไว้อยู่เรื่อยๆ แล้วยังมี โจ๊กกึ่งสำเร็จรูปด้วย
"เอกหิวป่าว.. กินโจ๊กไหม?"

"อือ...." เสียงครางดังขึ้นเบาๆจากใต้ผ้าห่ม

ไม่นาน กลิ่นของโจ๊กอุ่นๆก็ลอยเข้าจมูกของคนไม่สบาย เรียกน้ำย่อยได้ทีเดียว
" เอก .. ลุกมากินโจ๊กก่อนมา แล้วกินยา นอน "เสียงของรุ่นพี่หนุ่มดังขึ้นห่างๆ เขาวางถ้วยโจ๊กอุ่นๆบนโต๊ะญี่ปุ่น ห่างจากเตียงไม่น้อย

...ก็ห้ามไม่ให้เขาเข้าใกล้นี่...

" เอก .. ลุกขึ้นมาก่อน ตื่นได้แล้ว เร็วๆ เดี๋ยวโจ๊กเย็นนะ "

เด็กหนุ่มเจ้าของห้องค่อยๆขยับตัวลุก ดวงตาคู่สวยหันซ้ายขวาเหมือนจะยังมึนๆจากพิษไข้  ร่างบางลุกขึ้นเหมือนจะไม่ค่อยมีแรง ก่อนจะเดินเซๆ มานั่งที่โต๊ะญี่ปุ่น ค่อยๆตักโจ๊กเป่าไปทานไปอย่างช้าๆ จนอาจจะเรียกได้ว่าเนือย

" ให้ป้อนไหม? "ชายหนุ่มยิ้ม พลางทำท่าจะเข้าไปช่วย แต่ก็คงจะโดนเตะออกมาเป็นแน่

"ไม่เป็นไรครับ...ผมอิ่มแล้ว...ขอบคุณครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยพลางเลื่อนชามโจ๊กไปอีกทางทั้งๆที่เพิ่งทานไปได้ไม่ถึงครึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นไปควานหายาแก้ไข้มากินเสียงสองเม็ด หวังว่าไข้จะลดเร็วๆ เพราะเขารู้สึกลำบากใจอยู่ไม่น้อยกับการมีคนที่มองมาด้วยสายตาวิ๊งๆ จะมานั่งเฝ้าไข้เขาทั้งวัน  คนป่วยแทบจะคลานขึ้นเตียงไปนอนต่อ

"พี่จะกลับไปก็ได้นะครับ...เดี๋ยวติดหวัดติดไข้ขึ้นมาอีกจะแย่"

" ก็บอกแล้วไงว่าพี่เฝ้าเอง .. นอนเถอะน่า ไม่ต้องมาห่วงอะไรหรอก สบายมาก " ชายหนุ่มยังคงปฏิเสธเช่นเดิม ก่อนจะนั่งลงแล้วเอาเอาหนังสือที่เตรียมมา อ่านไปเงียบๆ

เอกถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งตัว ในใจนึกสับสนกับสิ่งที่ได้ยิน
บาสบอกว่าชอบเขา... จะมาชอบได้ยังไงในเมื่อยังไม่ทันจะได้รู้จักอะไรกันดีเลย
ทั้งหมดที่เขารู้จักว่าอีกฝ่ายเป็นคนแบบไหนก็คือ ....บ้า ....รั่ว.....ดูการ์ตูนตลอด แต่ดันเรียนเก่ง และอีกฝ่ายก็แทบจะไม่รู้จักเขาเลยจนกระทั่งได้มาติวหนังสือให้แบบนี้

เขาจะตอบรุ่นพี่คนนี้กลับไปว่ายังไงดี ถึงอีกฝ่ายจะแสดงตัวชัดเจนแล้วว่าสนใจผู้ชายอยู่ แต่จะให้เขาตอบกลับทั้งๆที่บางครั้งก็ยังนึกถึงเพื่อนเก่าคนนั้นอยู่แบบนั้นนี่มันจะถูกต้องแล้วเหรอ ทั้งกับตัวเขาเอง กับเพื่อนคนนั้น ....และกับประธานเชียร์คนนี้เองก็ด้วย ความคิดของเอกวกวนและสับสน พิษไข้ยิ่งทำให้รู้สึกปวดหัวมากขึ้นไปอีก

เด็กหนุ่มหลับตาแน่นฝังตัวเองลงในความมืด ไม่นานก็หลับผล็อยไปเพราะฤทธิ์ยา

+++++++++++

บาสดูแลเด็กหนุ่มอยู่แทบจะตลอด หากไปเรียนก็จะรีบกลับมาซื้อข้าวมาฝาก บังคับให้กินข้าวกินยา ส่วนตัวเองก็หอบเสื้อผ้ามานอนเฝ้า แต่ถึงจะบอกว่าชอบไปเต็มๆก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปกว่านั้นเลย

"พี่...ไม่ต้องมานอนเฝ้าก็ได้มั้ง..." เอกเอ่ยขึ้น เขารู้สึกแปลกๆตั้งแต่คืนแรกที่อีกฝ่ายอยู่ๆก็หอบผ้าหอบผ่อนเข้าห้องเขามาแล้ว

" เอกอยู่คนเดียว พี่เป็นห่วงนะ " บาสยังคงยืนยันขณะที่ปูที่นอนปิ๊กนิคลงกับพื้นกระเบื้องในห้อง
" ถ้ามีไข้มาตอนดึกๆ จะได้ดูแลไง "

"พี่ไม่คิดว่ามันแปลกๆรึไง... " เอกนั่งอ่านหนังสืออย่กับเตียง มองหน้าอีกฝ่ายด้วยคิ้วทั้งสองที่ขมวดเป็นปม

" แปลกยังไงอะ? " ชายหนุ่มถามแต่ก็ไม่ต้องการคำตอบนัก เพราะก็หันไปทำนั่นทำนี่ สุดท้ายก็เปิดกระเป๋าเป้ที่เอกเคยสงสัยว่ามันจะมีอะไรอยู่ในนั้นนักหนาแล้วก็ได้หนังสือการ์ตูนมาสอง-สามเล่ม

"ก็แปลกตรงที่พี่นึกจะอยู่ๆหอบกระเป๋าหอบเสื้อผ้า ที่นอน มา...ทั้งๆที่ ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ เป็นห่วงนักให้พี่หนึ่งมาดูให้ก็ได้...ไม่มีแฟนเหรอ คนที่เขาโทรหาพี่บ่อยๆน่ะ" เอกว่าพลางเอ่ยถึงโทรศัพท์ที่มักจะโทรเข้ามาหาอีกฝ่ายบ่อยเสียจนเขารู้สึกหนวกหู เพราะมักจะโทรมาตอนเขากำลังเคลิ้มจะหลับไปทุกที

" แฟน?.... "บาสเลิกคิ้วอย่างงงๆเล็กน้อยก่อนจะนึกออกว่าเอกหมายถึงใคร
" อ๋อออ ไม่มีอะไรหรอกน่า...นอนเถอะๆ "

"ไอ้นอนเถอะๆ นี่ก็เหมือนกัน....พอได้แล้ว พรุ่งนี้ผมจะไปเรียน พี่เองก็กลับบ้านกลับช่อง กลับห้องกลับหอไปเถอะ..." เอกบ่นยาวเหยียด ก่อนจะล้มตัวลงนอน แล้ว ดึงผ้ามาคลุมจนมิดเหมือนเช่นเดิม

" ฝันดีนะครับ.. " บาสว่าแล้วเดินไปปิดไฟให้เจ้าของห้องได้พักผ่อน ส่วนตัวเองก็กลับมานอนที่นอนปิคนิคสีแดงของตัวเอง

[samsoon@doll]

บอกชอบแล้วเว้ยอีพี่บาสนี้รุกเร็วเสียจริง หุหุ

[anajulia]

พี่บาสเรนเจอร์มาแนวหน้ามึนนิ
น้องมันพูดไรก็ทำหูทวนลม ด้านได้อายอดต้องเป็นคติประจำใจพี่บาสแหงๆ

แต่........ผิวขาวๆมันเกินห้ามใขใช่มั้ยล่าาาาาาาาา โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[PEENAT1972]

555 เค้าบอกชอบแล้วไม่ใช่เหรอ

ตอนนี้ก็ว่าที่แฟนไง

ใครบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน คริๆ

[Little Devil]

นายบาสทำเจ้าหญิงสับสน
+1

[wan]

ทั้งรั่ว ทั้งเรียนเก่ง หน้ามึน แบบนี้ หาไม่ได้ง่าย ๆ นะ น้องเอก
น้องเอกคงยังสับสนอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อีกทั้งอย่างน้อยก็ยังรู้สึกและนึกถึงจิ๊บอยู่บ้าง
มารอดูว่า น้องเอกจะตกลงปลงใจกับพี่บาสเมื่อไหร่ และด้วยวิธีการจีบแบบตรง ๆ ของพี่บาส
แม้จะเหย่ แต่ก็ดูจริงใจดี  ( ตามแบบฉบับ หน้ามึน รั่ว แต่หล่อ ) 
+1 ให้คนละแต้ม เป็นกำลังใจให้นะครับ 

[roseen]

 

[goldfishpka]

ไล่ก็ไม่ไป ตื้อจริงจัง...ด้านเต็มเหนี่ยว
นี่พี่บาส เอกเขาเขินรู้ไหม
โคไรท์ก็เขินรู้ไหม (เกี่ยวอะไร)

 

[both^^]

โดนตบป๊าบบบบบบบบบบบบบบ
ก๊ากกกพี่บาสก็เล่นไปหอมน้องมันยังงั้น
สู้ต่อไปค่ะพี่บาส

[CanonDNattari]

  ตาบาสหน้าด้านวะ  อิน้องมันยังสับสนหน้ามึนเข้าไว้ เดินหน้าเต็มที่  อีกสักรอบ

[koraorni]

แปลกๆๆแบบนี้ต้องรีบเก็บไว้เลยเอก หายากน่ะเนี่ย
แต่ว่าสารภาพตอนเอกป่วยแล้วจะได่เรื่องไม๊อิพี่บาส

[rellachulla]

โหวววว พี่บา่สเคลมเร็วมากกอ่ะ
ชอบก้อบอกว่าชอบ
เลยได้ตบเป็นของกำนัล กร๊ากกกก
จะสงสารหรืออะไรดี น้องเอกมือหนักใช่เล่น
ว่าแต่เค้าหอมแค่นี้??? ถึงกับตบเลยเหรอออ หืมมมม

มามะเจ้าพ่อ มาประคบน้ำแข็งก่อน กร๊ากกกก

[hpsky]

พี่บาสสสสสสส

[namtaan]

มาแรง แซงทางโค้งจริงๆเลยพี่บาส
ตอนนี้เอกกำลังอยู่ระหว่างการคิดหนักเลยสิ

บวกอีก 1 แต้มจ้า ลุ้นว่าพี่บาสจะทำยังไงต่อ

[mascot]

ลุกเต็มพิกัดเลยใช่มั๊ยพี่บาส

[Mitra]

พี่บาสมาทำแบบนี้
เอกก็สับสนหมดสิ
อิอิ

รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ

[patee]

นึกภาพพี่บาสแปลงร่างแล้ว

ไม่อยากคิดเลยว่านี่พระเอกหรือเปล่า 

[warin]

เอกเริ่มหวั่นไหวแล้ว เย้  เลยต้องไล่ให้พี่บาสกลับ
พี่บาสสู้ๆๆ

[ordkrub]

ทำมึนๆไปก่อน เดี๋ยวน้องมันก็มึนตามเอง แล้วจะไปไหนพ้น

[kuruma]

จนกระทั่งเด็กหนุ่มหายจากอาการป่วยและสบายดีนั่นแหละ บาสถึงได้ยอมกลับไป เอกรู้สึกโล่งใจไม่น้อยว่าจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าบาส กับเสียงหัวเราะแปลกๆเวลานั่งอ่านการ์ตูนของอีกฝ่ายเกือบจะตลอดเวลา

เด็กหนุ่มไปที่คณะ เอ่ยทักทายเพื่อนร่วมรุ่น ตามเสียงทัก เสียงตะโกนแซวไปตามประสา แต่ก็พยายามอย่างมากที่จะเข้าใกล้ หรือ ให้ความสนิทใครเกินไปเหมือนทุกที กรอบแว่นสีเงินยังคงถูกหยิบนำมาใช้เป็นเสมือนเกราะป้องกัน

ช่วงเที่ยงเอกเดินผ่าน โรงอาหารของคณะที่คนเบียดเสียดยัดเยียดเข้าไปหาอะไรกินเหมือนทุกๆวัน

" เอก!!!!!!!!!!!!!!!!!! "
เสียงตะโกนดังลั่นจากในโรงอาหารนั่นเรียกความสนใจของคนที่อยู่ด้านในได้เกือบทั้งหมด ... เพราะเจ้าของเสียงคือประธานเชียร์ปี3ผู้โด่งดังนั่นเอง

เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก หันซ้ายขวาแล้วก็เห็น เจ้าของเสียงโบกมือหยอยๆอยู่กลางโรงอาหารคณะ

..........กรรมละ...............

"ตะ.....ตะโกนทำไมเล่า!" เอกตะโกนกลับก่อนจะจ้ำอ้าวออกจากโรงอาหารไปอย่างรวดเร็ว

" กินข้าวด้วยกันก่อน .. เฮ้ย เอกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! "

++++++++++++

เอกรีบวิ่งออกมาจากโรงอาหารหนีออกมาทางด้านหลังเป็นลานกว้าง มัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินด้วยอับอายกับการที่อยู่ๆ ก็มีคนตะโกนเรียกชื่อพลางโบกมือหยอยๆให้อีกต่างหาก ทางเดียวที่จะหนีได้เร็วที่สุดคือวิ่งไปยังห้องเรียนวีชาตอนบ่ายเลย ขนมข้าวต้มเดี๋ยวค่อยฝากเพื่อนซื้อให้เอาขึ้นไปให้กินเอาตอนเบรกก็ยังพอไหว

เขาทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้เลคเชอร์อย่างอ่อนแรง เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว ก่อนจะหันมองไปรอบๆ แล้วสะดุดตากลับร่างผอมบางของรุ่นพี่คณะเดียวที่เดินเข้ามา

"ตรงนี้ว่างไหม พี่นั่งด้วยนะ"

"เอ่อ....ครับ....." เอกเอ่ยเหมือนสติเลื่อนลอย เพราะใบหน้าของคนตรงหน้านั้นเรียกได้ว่าสวยจนละสายตาไปไม่ได้

....โห ผู้ชายแน่เหรอวะ....

การนั่งคู่กันของคนทั้งคู่จะเป็นจุดสนใจของเด็กปีหนึ่งที่เดินเข้ามาเรียนด้วย

" อ้าว พี่จุนเจือ หวัดดีครับ " เด็กๆกลุ่มนั้นยกมือไหว้รุ่นพี่ปี 3 คนสวยของคณะ

"เอ้อ หวัดดีๆ เรียนวิชานี้ก็เข้าเรียนแทนพี่หน่อยนะ จะได้ลอกเลคเชอร์" เจ้าของชื่อว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ

" ผมไม่กล้าหรอก เดี๋ยวพี่อ่านไม่ออก ..เนี่ยๆ เอก มันเรียนเก่ง พี่ลอกมันเถอะ "พูดแล้วก็โบ้ยให้เพื่อนร่วมชั้นปีเสียแบบนั้น

"อ่อ...เนี่ยน่ะเหรอ เอก...ที่ว่าเป็นเจ้าหญิงนิทราใช่ไหม " จุนเจือหันมามองหน้าเอก ริมฝีปากหยักยิ้มมีเลศนัย

"อ่า..ครับ" เอกรับคำอย่างงงๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นเครื่องคิดเลขรูปร่างคุ้นตา
"พี่ฮะ...เครื่องคิดเลขอันนั้น.....ของพี่เหรอครับ"

"อ๋อ...ไอ้เนี่ยนะเหรอ" จุนเจือว่าพลางยกเครื่องคิดเลขสีสันแสบตาขึ้นมา ด้านหลังมีสติกเกอร์รูปตัวอีประดับด้วยลายกะโหลดตัวเบ้อเริ่มติดอยู่
"ของไอ้บาสมันน่ะ เมื่อเช้าพี่รีบออกมา เห็นมันวางอยู่หัวเตียง คว้าอะไรได้ก็คว้ามาก่อนล่ะ พอดีวันนี้ ต้องใช้"

ทำไมเอกจะจำเครื่องคิดเลขของตัวเองไม่ได้ เครื่องคิดเลขอันที่ประธานเชียร์ปีสามนึกจะยืมก็ยืมไปในตอนนั้น

....ทำไมมันถึงมาอยู่ในมือพี่คนสวยนี่ได้ล่ะ!....

แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น

" โทษนะครับ ขอถ่ายรูปสองคนคู่กันหน่อยได้ไหมครับ? "รุ่นพี่ปีสี่จากคณะอื่นเดินเข้ามาถามจุนเจือที่นั่งอยู่ พร้อมกับกล้องอย่างดี

"หา?....." เอกอุทาน

"เอาซิ่" จุนเจือยิ้มก่อนจะคว้าคอเอกมาชุสองนิ้วถ่ายรูปท่าทางแอ๊บแบ๊วไม่น้อย

" น้องเอกครับ ยิ้มหน่อยครับ " รุ่นพี่นิรนาม ที่ดูจะอยู่คนละคณะกับพวกเขา ทำไมถึงได้รู้จักเอกได้กันล่ะ?

เอกพยักหน้ารับคำพลางยิ้มเจื่อนๆ เขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำ

"ยิ้มดีๆซิ่เอก "จุนเจือว่าพลางขยับให้ถ่ายอีท่า

เสียงชัตเตอร์ระรัวจนพอใจ ก่อนรุ่นพี่หนุ่มจะลดกล้องลง
" ขอบคุณนะครับ พี่ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอ เจ้าหญิงปี 3 กับปี 1 ของคณะวิศวะพร้อมกันแบบนี้ .. พอมาเจอใกล้ๆนี่ สวยคล้ายๆกันเหมือนที่เค้าลือกันเลยนะครับเนี่ย  "

"อ่า...พี่ครับ ถูกผู้ชายชมมันออกจะแปลกๆ..."เอกทำหน้าเหยก่อนจะหันไปอีกทางตรงกันข้ามกับจุนเจือที่ยิ้มรับอย่างหน้าชื่นตาบาน

"ได้ส่วนแบ่งขายรูปก็บอกกันด้วยนะพี่..."

" ฮะ ฮะ .. เดี๋ยวจะเอาเวปไซต์ชมรมครับไม่ได้เอาไปขายซักหน่อย " ช่างภาพหนุ่มว่า วันนี้เขาโชคดีจริงๆที่ได้ถ่ายของสวยๆงามๆอย่างสองคนนี่ ว่าแล้วก็รีบเอ่ยขอบอกขอบใจทั้งสองก่อนจะรีบเข้าประจำที่นั่งเรียน

แต่ดูเหมือนเอกจะยังติดใจกับเรื่องของเครื่องคิดเลขมากกว่าเรื่องภาพถ่าย ทำไมเครื่องคิดเลขของเขาถึงมาอยู่กับจุนเจือ แถมยังบอกว่าได้มาจากหัวเตียงของประธานเชียร์คนนั้นอีกต่างหาก

ที่สำคัญ....ทำไมเขาถึงรู้สึก....


....โกรธ.....

บรรยากาศมืดดำทะมึนก่อตัวขึ้นเหนือหัวเอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้สึกหงุดหงิด อยู่ไม่สุข ครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูกจนพาลคิดไปว่าตัวเองอาจจะไม่หายไข้ดีนัก แต่ก็นั่งทนอยู่กับความรู้สึกแบบนั้นไปจนจบชั่วโมง

++++++++++++

เอกแทบจะพุ่งออกจากห้องเรียน โดยไม่ได้สนใจว่าจะมีใครเดินตามออกหรือเปล่า แต่เมื่อเดินลงมาจนถึงหน้าตึกก็ต้องหยุดเมื่อเห็นประธานเชียร์ของคณะยืนตากแดดยามบ่ายหัวแดงอยู่หน้าตึก
พลางโบกมือให้หยอยๆ

"ชิ....." เอกเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

"อ้าวบาส....มารับเหรอขอบใจนะ " แต่ยังไม่ทันจะได้เดินหนีก็ต้องหยุด เมื่อได้ยินเสียงรุ่นพี่อย่างจุนเจือเอ่ยทักคนที่ยืนอยู่ ไม่ทักเปล่ายังแทบจะถลาเข้าไปกอดเจ้าของชื่อเสียด้วยซ้ำ

" รับมึง? "บาสทวนคำของอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ พลางทำท่าจะต่อปากต่อคำ แต่สายตาของเพื่อนร่วมรุ่นที่สนิทสนมกันมากๆมองมาแบบนั้นก็ทำให้พูดออกไปไม่ได้

"ใช่ไหมล่ะ ก็ต้องมารับกูซิ่... "จุนเจือว่า

บาสหันไปมองหน้าเอกสลับกับหน้าของจุนเจือไปมา

....ซวยแล้วไหมล่ะกู...

แต่เอกดูเหมือนจะไม่อยู่รอดูอะไรไปมากกว่านี้ ร่างสูงโปร่งนั้นเดินเลี่ยงไปอีกทาง วันนี้ดูเหมือนเขาจะเป็นไข้จริงๆเพราะรู้สึกว่าหน้าของเขาร้อนขึ้นมากระทันหัน

" เอก .. เดี่ยวก่อน!!! " บาสผละออกจากจุนเจือทันที เขารีบวิ่งไปดักหน้าก่อนที่รุ่นน้องจะทันได้ไปไหน

"มีอะไรครับ" เอกถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนทุกครั้ง

" ทำไมต้องหลบพี่ที่โรงอาหารด้วยล่ะ มีอะไรไม่พอใจพี่รึเปล่า? " บาสถาม เขาไม่ชอบเลยที่เห็นคนตรงหน้าเป็นแบบนี้ ด่าเขา ตีเขา อย่างทุกทีจะดีเสียกว่า

"ก็...แค่อายชาวบ้าน แล้วทำไมพี่ต้องตะโกนเรียกซะเสียงดังด้วยเล่า!" เอกถามกลับ เชิงๆจะขึ้นเสียงกลับไปเหมือนกัน

" ก็เอกชอบหนีพี่....นี่นา " พอถูกดุ ชายหนุ่มก็เถียงเสียงเบา เป็นภาพที่จุนเจือไม่เคยเห็นมาก่อนเลย เขายังไม่เคยเห็นประธานเชียร์ เพื่อนสนิทคนนี้เป็นแบบนี้มาก่อนเลย
สงสัยจะมีแวว เป็นโรคกลัวเมียแล้วกระมัง

"ก็มันน่าหนีไหมล่ะครับ..." เอกพูดต่อ
"ผมไปล่ะ แล้วก็...อาทิตย์นี้รบกวนพี่ไม่ต้องมาติวผมนะ...ผมเหนื่อยอาทิตย์นี้ไม่อยากเรียน" พูดจบเอกก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง

แต่แล้วช่วงขาเรียวก็หยุดเหมือนคิดขึ้นได้
"แล้วช่วยเอาเครื่องคิดเลขมาคืนผมด้วย...ของสำคัญของผม ถ้าหายไปล่ะก็...."

พอพูดมาถึงตรงนี้เอกกลับรู้สึกเหมือนจะสะอื้นออกมาให้ได้ ทั้งๆที่ความจริงแล้วเครื่องคิดเลขอะไรนั่นมันก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรขนาดนั้นเสียงหน่อย
ทั้งหมดที่รู้สึกได้ในตอนนี้มีแต่....ความรู้สึกไม่พอใจ ที่แม้แต่ตัวเองก็ ยังรู้สึกแปลกใจเท่านั้น

" เอก? " บาสเรียกชื่ออีกฝ่ายน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างตกใจ ..... เอกร้องไห้งั้นเหรอ?..
" พี่................ "

เด็กหนุ่มไม่รอฟังเสียงกึ่งจ้ำกึ่งเดินเลี่ยงไปอีกทางทันที

"เฮ้ย...มีอะไรวะ เสียงดังเชียว " จุนเจือว่าพลางเอาเครื่องคิดเลขเจ้าปัญหาตีหัวประธานเชียร์ที่ดูจะยืนอึ้งอยู่แบบนั้น

" เครื่องคิดเลข...กูไปเอาของน้องมันมาเมื่อไหร่วะ???? "คิ้วเรียวขมวด ยืนนิ่งอยู่กับที่ พึมพำกับตัวเองเสียมากกว่า
" ตายห่า! เครื่องคิดเลขหนายยยยย " โวยวายเสร็จก็ออกแรงวิ่ง"ตามหา"เครื่องคิดเลขทันที

"หา?" จุนเจือที่ยืนฟังเพื่อนพึมพำอยู่ถึงกับงง จะเรียกเพื่อนไว้ก็ไม่ทัน บาสวิ่งโร่เข้าไปในคณะแล้วเรียบร้อย พร้อมกับเสียงตะโกนถามหาเครื่องคิดเลขดังเรื่อยไปตลอดทาง
ชายหนุ่มหน้าสวยยืนมองเครื่องคิดเลขที่ถืออยู่ในมือตัวเอง

"เครื่องคิดเลขมึงก็อยู่นี่ไง...ควายบาสเอ้ย"

++++++++++++

เอกนั่งรถกลับห้องด้วยความรู้สึกที่ สุขใจกว่าตอนเดินออกมาจากคณะเมื่อครู่ก่อนหน้านี้ เขารู้สึกหงุดหงิด และรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวปวดมวนท้อง  ทั้งหมดเป็นเพราะยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง เด็กหนุ่มแวะกินข้าวเที่ยงที่สยามก่อนจะนั่งรถกลับหอ

แต่ตลอดทาง แม้จะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่ภาพที่รุ่นพี่หนุ่มหน้าสวยคนนั้นถลาเข้าไปหาประธานเชียร์ ที่ปากก็บอกรักแถมยังหอผ้าหอบผ่อนมานอนที่ห้องมาดูมาแลตอนป่วยไข้ก็ทำให้รู้สึกแปลกๆที่ข้างในอกไมน้อย

...ทำไมต้องคันๆด้วยวะ....
...ไม่ได้อะไรกันซักหน่อย....

ความรู้สึกไม่มากพอจะเรียกได้ว่าเจ็บ แค่เหมือนคันๆจนรู้สึกหงุดหงิดก็เท่านั้น

++++++++++++

เอกพกพาความรู้สึกที่ตัวเอง บัญญัติไปว่า "คันจนน่าหงุดหงิด"นั้นกลับห้อง
เด็กหนุ่มจัดยาหลังอาหารอีกชุดลงท้องไปกะว่ายังไงเสียก็ต้องพักผ่อนอีกซักหน่อยถึงจะหายดี

---ปังๆๆๆๆๆๆ---

เสียงทุบประตูดังขึ้นหน้าห้อง ด้วยความเร่งรีบ

"ครับๆๆ" อยู่ๆเสียงทุบประตูก็ดังขึ้นทำเอาเจ้าของห้องวิ่งไปเปิดประตูแทบไม่ทัน แต่อาจจะด้วยแรงทุบ ทำให้ฝุ่นผงอะไรที่อาจจะเกาะอยู่ที่ประตูตกลงเข้าตาอย่างช่วยไม่ได้
เอกปัดป่ายมือเปิดประตูจนสำเร็จทั้งๆที่อีกมือก็พยายามปัดเศษฝุ่นในตาออกจนน้ำตาไหล

" เอก!! เป็นอะ.... "ชายหนุ่มโวยวายค้างไว้แบบนั้น เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย ที่กำลัง..ร้องไห้?
" ฮึ่ย อย่าร้องๆๆๆๆๆ .. นี่ไง เครื่องคิดเลข! "  บาสรีบยื่นเครื่องคิดเลขให้อีกฝ่ายพลางยิ้มแป้น

"หา ใครร้อง?..."เอกเลิกคิ้วสูงก่อนจะมองเครื่องคิดเลขในมือของอีกฝ่าย
"หา...เครื่องคิดเลข?" เด็กหนุ่มว่าพลางรับเครื่องคิดเลขมาก่อนจะมองหน้าของอีกฝ่าย บนใบหน้าของบาสมีแต่เหงื่อ แถมยังหอบฮัก...

" พี่ไปหามาทั่วเลยนะ .. มันอยู่ที่จุนเจืออะ .. โทษที พี่ลืมไว้ที่มัน " บาสรีบบอก ทั้งๆที่ยังหอบหายใจอยู่เลย มือแกร่งเช็ดคราวน้ำตาบนในหน้าของอีกฝ่าย
" อย่าร้อง..นะ "

"...ใครว่าผมร้องไห้กันล่ะ!" เอกขยับหน้าหนีจากสัมผัสนั้น แม้จะรู้สึกเหมือนหัวใจถูกกระทบ แต่เขาก็พูดความจริง 
"ทีหลัง ยืมของใครไปก็รีบเอามาคืนด้วย...เครื่องคิดเลขนี่มันสำคัญกับผมมากนะ...ถ้าจะให้แฟนตัวเองยืมก็เอาของตัวเองดิ่" เอกโวยเสียงดัง ก่อนจะหันหลังจะกลับเข้าห้องตัวเอง
"ผมได้ของแล้วพี่ก็กลับไปเถอะฮะ ขอบคุณ" 

" จุนเจือ มันไม่ใช่แฟนพี่นะ! " ชายหนุ่มดึงแขนอีกฝ่ายเอาไว้ เสียงของคนทั้งคู่เหมือนคนทะเลาะกันจนหลายๆห้องต้องเปิดประตูออกมาดูอย่างตำหนิ
บาสก้มหัวให้คนพวกนั้นเล็กน้อย
" เข้าไปคุยในห้องนะเอก..นะครับ "

"ก็พี่นั่นล่ะเสียงดัง...ที่โรงอาหารนั่นก็ด้วย...ผมผิดไหมเนี่ย" เอกทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายเข้าไปด้านใน

++++++++++++

"มีจะอะไรจะคุยอีกละครับ พี่จะเป็นแฟนใคร...ผมก็ไม่ได้สนอะไรนี่" ถึงจะพูดไปอย่างนั้น ภาพที่จุนเจือกระโดดเข้าไปหาคนตรงหน้าก็ยังติดตา

เอกได้ยินเสียงปิดประตูเบาๆ ตามมาด้วยเสียงลอคจากอีกฝ่าย
" เอก..ไม่สนจริงๆน่ะเหรอ? "ชายหนุ่มขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายจากด้านหลัง
" ซักนิดเลยเหรอ? "มือแกร่งนั้นกอดร่างเพรียวจากด้านหลัง แล้วกระซิบที่หูเบาๆ

" ที่พี่บอกว่าชอบเอก..ก็ไม่สนใจบ้างเลยเหรอ? "

++++++++++++

talk : โอย พี่บาสอ้อนน้องอะ บร้า~

[roseen]

 

[goldfishpka]

รูปอวยหล่อไปไหม พี่บาสสสสสสส
โคไรท์เห็นหน้าตะเองก็เขินนะ 

[samsoon@doll]

ตอนหน้าจะมีซัมติงไหมคะ  ?????

[NASS.NET]

อ๊ากกกกกก
ป๋าอ้อนเด็ก...>///<
รอตอนต่อไปค่ะ
อยากรู้คำตอบของเอกจังเลยน๊าาา

[rellachulla]

บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ๊ากกกกกกกกกก
โพสรูปส่งกระแสจิตมาแบบนี้
ชอบยิ่งกว่าชอบอีกค่ะเจ้า่พ่อ
รักแล้วรักเลย
อ๊ายยยยยยยยยยยยย
รูปนี้ประหนึ่งมองตากันและกัน ฮิ้ววววว

ว่าแต่น้องจุนเจือนี่ จะลองใจน้องแทนพี่บาสเหรอ
เยี่ยม!!! เด่วให้พี่เทียนจัดการ กร๊ากกก

[ZakeiHarha]

อ่านจิ๊บกับพี่ก้องจบแล้ว >_<~  ชอบมากอ่ะ
ชอบตั้งแต่เริ่มที่จีบกันด้วนปิ่นโต  มันดูน่ารักดี  555
เดี๋ยวจะตามอ่านเรื่องอื่นๆต่อ  555 เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ

[Acacha]

555+ ชอบจุนเจือแฮะ