เอกไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะนอคไป แบบนั้น รีบหงายร่างคนเมาขึ้นมาดูว่าตายแล้วหรือยัง แต่เงี่ยหูฟังได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วๆอยู่ก็นึกโล่งอกว่าไม่ได้พลั้งมือฆ่า ใครไปด้วยความ....เขิน..???......นึกขึ้นมาได้แบบนั้นก็รีบส่ายหน้าสะบัด ความคิดนั้นออกไปจากหัวทันที
"อย่ามาพูดดี ไม่ได้เป็นเมียใครเว้ย..." เอกเขี่ยๆให้อีกฝ่ายไม่นอนขวางทางตัวเอง โยนผ้าห่มลงไปให้ผืนนึงแล้วตัวเองก็ก้าวขึ้นเตียงไปนอนบ้าง
++++++++++++
เสียงโอดครวญดังอืออาขึ้นกวนโสตประสาทแต่เช้า เอกขยับตัวไปมาพลิกตัวซ้ายขวา แต่ก็ยังได้ยินเสียงอืออาอยู่ตลอด
"เงียบหน่อยได้ไหม...." เอกลุกขึ้นนั่งแต่พอรู้ตัวว่าเหยียบ
อะไรนิ่มๆอยู่ก็รีบยกขาออก "เฮ้ยยย"
" อืออออออออออออออออออออ " เสียงครางดังขึ้นในยามเช้าของคนที่นอนอยู่ข้างเตียงเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกเหยียบแต่ก็ไม่มีแรงจะลุก หัวของคนเมาหนักเมื่อคืนมันหนักไปหมด เพราะอาการแฮงค์และ..อาการไข้..ร่างสูงนอนคู้ ห่อตัวไปอีกทางด้วยความเจ็บ และจุก แต่ก็ลุกไม่ไหว
".....เฮ้ย...เป็นไรหรือเปล่า...ขอโทษๆ" เอกชะเง้อหน้าไปมอง แต่เห็นสีหน้าเขียวเหลืองบอกไม่ถูกก็ต้องลุกเข้าไปนั่งดูใกล้ๆ "เป็นอะไรรึเปล่า..."
" โอย~~...อุก " บาสถึงกับร้องไม่ออก มือแกร่งกุมของรักของหวงตนเองแน่น จะขยับมากก็ทำไม่ได้ ปวดหัวจนแทบระเบิดแล้ว
"ขอโทษๆ.... แต่ลุกไหวป่ะเนี่ย ไม่ได้จะอ้วกใช่ไหม " มือเรียวแตะตัวอีกฝ่ายพลางเขย่าเบาๆ แต่ก็ต้องรีบดึงมือออกเมื่อรู้สึกว่าผิวกายที่สัมผัสนั้นร้อน
"พี่เป็นไข้เหรอ"
" อือ " บาสครางออกมาเบาๆ พลางขมวดคิ้ว มือยังไม่เลิกกุมสิ่งที่ถูกเหยียบเต็มๆ
"...กลับบ้านเองไหวรึเปล่า... " เอกทำหน้าลำบากใจ ปากก็บ่นพึมพำ
"อย่ามาตายห้องผมนะ แค่ไอ้นั่นหักไม่น่าจะตาย...แต่ก็ไม่ได้เหยียบแรง...อืม...คิดอีกที
น่าซ้ำให้หักๆไปเลย"
ยังไม่ทันที่คนถูกทำร้ายจะได้ให้คำตอบอะไร เสียงโทรศัพท์ที่ดังเป็นเพลง Climax Jump ของ คะเม็นไรเดอร์เดนโอก็ดังขึ้นเสียก่อน
---RRR----
" อือ..รับ..ให้หน่อย "เสียงแหบพร่าดังขึ้นแผ่วเบาราวกับคนใกล้ตายเพราะทั้งเป็นไข้ทั้งถูกทำร้ายร่างกายขนาดนั้น
เอกขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์ให้ แต่เมื่อเห็นหน้าจอโทรศัพท์มือถือก็ต้องรีบกระแอมไอ ก่อนจะเอ่ยอย่างสุภาพ
"สวัสดีครับ ตอนนี้เจ้าของเครื่องมารับโทรศัพท์ไม่ได้ครับ"
" อ้าว .. เอ๊ะ .. แล้วหนูมารับโทรศัพท์ให้เจ้าบาสได้ยังไงกันล่ะจ๊ะ " เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นอย่างแปลกใจ
"อ่า เมื่อวานเขาเมาฮะ...ตอนนี้เป็นไข้ด้วย.."
" ตายแล้ว .. มีไข้เหรอเนี่ย ตายแล้วๆๆๆ ทำไงดีเนี่ย เจ้าบาสไปรบกวนหนูแย่เลยลูก .. ไม่ได้ละๆ หนูพาเขากลับมาบ้านเลยนะจ๊ะ ไปรบกวนหนูหลายวันแล้ว เจ้าลูกคนนี้นะ " โดยไม่รอให้เอกได้รับหรือปฏิเสธ คุณแม่ของบาสก็อธิบายทางกลับบ้านให้กับเอกฟังเป็นที่เรียบร้อย
"อ่า ครับๆ..." เอกรับคำ ก่อนจะกดวางสาย นึกแปลกใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงบอกว่า "หลายวัน"ก่อนจะหันกลับมามองคนที่ยันตัวลุกขึ้นมานั่งท่าทางเบลอๆ
++++++++++++
"พี่ลุกไหวป่ะ...เสื้อผ้าที่ซักไว้เมื่อวาน..เปลี่ยนไหวไหม จะพากลับบ้าน แม่พี่โทรมาตาม"แต่ยืนดูสภาพแล้วก็ว่าท่าจะไม่ไหว เอกจับเสื้อผ้าที่ซักใส่ถุง ก่อนจะดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืน เอาแขนพาดบ่าช่วยพยุงเอาไว้ก่อนจะพาเดินลงมาจากหอเรียกรถแท็กซี่ ทันที
บาสไม่ได้รู้ตัวว่ากำลังจะไปไหน หรือทำอะไร ขอเพียงแค่เอกพาไป ถึงจะพาไปฆ่าหมกป่า แล้วเผานั่งยาง หากมันจะทำให้เอกรู้สึกดีขึ้นก็ทำไปเถอะ
++++++++++++
ในที่สุดก็มาถึงบ้านเป็นตึกแถวอยู่ในซอยย่านลาดพร้าวอย่างปลอดภัย หน้าบ้านมีรถยนต์กลางเก่ากลางใหม่จอดอยู่หนึ่งคัน เอกบอกให้แท็กซี่จอดรอเป็นที่พักให้คนป่วยไปนั่งพักไปก่อน มือเรียวกดออดหน้าบ้าน
"สวัสดีครับ..."
" ค่า .. มาแล้วค่า " เสียงเล็กๆของเด็กสาวมัธยมต้นดังขึ้นมาจากในบ้านแล้ววิ่งออกมาเปิดประตูบ้านทันที
" พี่จุนเจือ .. พาคนเมาค้างมาส่งอีกแล้ว "พอเห็นรูปร่างหน้าตาของเพื่อนพี่ชายที่คุ้นเคยเด็กสาวก็เอ่ยทักไปทันที
"เอ่อ...คือพี่...ไม่ใช่......" ยังไม่ทันได้แก้ตัวอะไร ก็ต้องรีบวิ่งกลับไปดึงคนป่วยออกมาจากรถพร้อมจ่ายสตางค์ให้กับแทกซี่เพราะเห็นว่าเด็กสาวตัวเล็กแค่นี้คงแบกพี่ชายเข้าบ้านไปไม่ไหวแน่
"ปรกติ พี่บาสเขาเมากลับมาแบบนี้ตลอดเหรอครับน้อง...."
" เมื่อก่อนน่ะบ่อยนะคะ .. พี่จุนเจือก็มาส่งบ่อยๆนี่คะ .. แต่เดี่ยวนี้ตั้งแต่เค้าอวดว่าเค้ากำลังอินเลิฟนะ เบลล์ก็ไม่เห็นเค้าจะเมากลับบ้านเลยนี่คะ ... สงสัยอกหักแน่เลย อิ อิ สมน้ำหน้า "น้องเบลล์ช่วยคนที่มาส่งพยุงบาสเข้าไปในบ้าน พลางเล่าเสียหมดเปลือก
"เอ่อ..คือ น้องครับ พี่ไม่ใช่........เอาเป็นว่า พาพี่บาสเข้าบ้านก่อนนะครับ ...."
ได้ยินเด็กสาวเล่าให้ฟังแบบนั้น เอกหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ อะไรจะโพทนาเรื่องของเขาไปทั่วขนาดนั้น
++++++++++++
" อ้าว .. มากันแล้วเหรอ .. พาเจ้าลุกตัวดีนี่ขึ้นห้องก่อนไป เดี๋ยวค่อยลงมากินข้าวต้มกับแม่นะจ๊ะ " เสียงของคุณแม่ดังขึ้นมาจากในครัว ท่าทางการพูดกับเด็กวัยรุ่นนั้น ฟังก็รู้ว่าคงไม่พ้นเป็นคุณครูแน่ๆ
" เบลล์ .. มาช่วยแม่เตรียมข้าวเร็วๆลูก เดี๋ยวให้พี่จุนเจือเขาพาพี่บาสขึ้นห้องก่อน "ว่าแล้วก็เรียกลูกสาวคนเล็ก
"คือ....คุณแม่ฮะ...ผมไม่ใช่พี่จุนเจือหรอกนะครับ...ผมชื่อเอกครับ"
" เอ๊ะ ..อ้าว? " เสียงของคุณแม่ดังขึ้นเสียงสูงอีกครั้ง คราวนี้หญิงวัยกลางคนผมสั้นที่สวมผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากในครัวเพื่อมองคนที่มาส่งให้ชัดๆ เด็กหนุ่มคนนี้ แม้ว่าทรงผมจะคล้ายกับเพื่อนสนิทของลูกชาย แต่ส่วนสูงที่ต่างกันแล้วยังตัวเล็กกว่าแบบนี้ ดวงตากลมๆ ต่างจากจุนเจือที่หางตาเฉียงขึ้นเล็กน้อย และมีโครงหน้าที่คมกว่า
" ตายแล้ว!!! ขอโทษนะจ๊ะ แม่ก็เรียกหนูว่าจุนเจืออยู่นั่นแหละ "คุณแม่เอ่ยขอโทษเสียงดังลั่นบ้าน ... ไม่ต่างจากลูกชายเท่าไหร่เลย
เอกหัวเราะแห้งๆ "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมพาพี่บาสขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ" ในใจนึกเจ็บแปลบไม่น้อยที่มาถึงบ้านนี้ก็ได้ยินแต่คำว่า จุนเจือๆ
...ท่าทางจะรักกันมากซิ่นะ....++++++++++++
เบลล์ น้องสาวของบาสพาเดินขึ้นไปยังชั้นสามของบ้านอย่างทุลักทุเล พอถึงประตูห้องก็บอกว่าขอตัวจะไปเอาผ้าชุบน้ำกับยามาให้พี่ชาย เอกก็เปิดประตูห้องดึงตัวบาสเข้าไปด้านใน
"เอ้า...ถึงเตียงแล้ว" เอกแทบจะเหวี่ยงบาสลงกับเตียงเพราะอีกฝ่ายก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ ลากขึ้นมาชั้นสามได้นี่ก็เก่งมากแค่ไหนแล้ว
แต่แล้วเมื่อหันมองไปรอบๆก็รู้สึกเหมือนจะมีเหงื่อเม็ดเป้งไหลลงมาจากหน้าผาก สัดส่วนระหว่างหนังสือเรียนกับหนังสือการ์ตูนนั้นเห็นได้ชัดว่าอะไรเยอะกว่า
"อะไรเนี่ย...."
ห้องของชายหนุ่มวัยยี่สิบเอ็ดปี ผู้เป็นถึงประธานเชียร์ของคณะวิศวะ มหาวิทยาลัยชื่อดัง เต็มไปด้วยโปสเตอร์ไอ้มดแดง แปะอยู่เต็มผนังห้อง ตู้กระจกที่อยู่ติดกับตู้เสื้อผ้า แทนที่จะเป็นตู้หนังสือ แต่กลับเป็นหุ่นฟิกเกอร์ของคะเม็นไรเดอร์หลายตัวเรียงกันทำท่าคอนเซปต์อีกชั้นหนึ่ง มีหุ่นกันพลาตัวโตยืนอวดโฉมอยู่หลายตัว
ชั้นหนังสือมีขนาดเท่าๆกับชั้นหนังสือการ์ตูนและชั้นดีวีดีการ์ตูนและภาพยนต์คะเม็นไรเดอร์และเซนไตที่อัดมาจนแน่นไปหมด
"บ้าการ์ตูนอีก...." เอกขมวดคิ้ว ก่อนจะก้มลงไปจัดให้คนป่วยนอนบนเตียงดีๆ ดวงตาคู่สวยมองหน้าของคนที่เหมือนจะหลับไม่หลับแหล่
"ไหวไหม...." มือเรียวแตะหน้าของอีกฝ่าย
"ไข้สูง เดี๋ยวน้องเบลล์ก็มาละ"
ใบหน้าคมที่ปกติมักจะทำหน้าทะเล้นใส่เอกได้ตลอดบัดนี้ขมวดคิ้วด้วยอาการปวดหัว เมื่อได้สัมผัสที่นอนที่คุ้นเคยจึงหลับได้อย่างง่ายดาย
เอกถออนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับไปแล้ว เด็กหนุ่มนั่งลงที่ข้างเตียง รอให้น้องสาวของอีกฝ่ายมาดูพี่ชาย
++++++++++++++++
เบลล์เปิดประตูเข้ามาในห้องของพี่ชาย พร้อมกับอ่างน้ำเย็น ที่มีผ้าขนหนูแช่อยู่ มืออีกข้างถือขวดยาแก้ไข้เอาไว้
" พี่เอกขา .. เช็ดตัวให้พี่บาสหน่อยได้ไหมคะ? "เด็กสาวช่างพูดยื่นอ่างน้ำเย็นให้อีกฝ่าย พอรู้ว่าไม่ใช่เพื่อนพี่ชายคนที่มาเป็นประจำแล้ว แบลล์ก็ดูจะเปลี่ยนท่าที เป็นเขินอายเล็กๆ
"หา?..." เอกอุทาน
" แหม ..ก็เบลล์ เป็นผู้หญิงนะคะ จะให้เช็ดตัวให้พี่บาสเหรอ ไม่เอาอะ " ใบหน้าเล็กๆส่ายหน้าไปมา
" นะคะๆ เบลล์อายอะ .. ทำให้หน่อยนะคะ "แล้วหันไปพยุงตัวพี่ชายของเด็กสาวให้ลุกขึ้น พยายามถอดเสื้อยืดของตัวเองที่ให้อีกฝ่ายยืมใส่มาตั้งแต่เมื่อคืน
" เดี๋ยวให้กินยานี่ด้วยนะคะ เดี๋ยวเบลล์รอกินข้าวกับพี่เอกข้างล่างนะคะ "เบลล์บอกเสร็จสรรพแล้วรีบออกจากห้องไปทันที
ร่างสูงใหญ่บัดนี้ไร้พิษสงอยู่บนเตียง ปล่อยให้เอกถอดเสื้อของเขาออกตามใจชอบ ใบหน้าคมสลึมสลือพยายามมองเอกอย่างลำบาก
แผ่นอกกวางร้อนผ่าวทาบทับลงมากับอกของตัวเอง ได้ยินเสียงหายใจพร้อมกับลมหายใจร้อน เอกกลั้นลมหายใจก่อนจะค่อยวางตัวอีกฝ่ายลงนอนกับเตียง
"โอเค ทีนี้ก็...เช็ดตัวๆ..."
เอกพยายามไม่สนใจกับแผ่นอกกว้างเบื้องหน้า เด็กหนุ่มหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้กับอีกฝ่าย
....ลำบากจริงๆเล้ย..... เอกขมวดคิ้ว
แผ่นอกแกร่งนั่นร้อนด้วยพิษไข้ ผิวกายขาวเหลืองแบบคนทั่วไปแดงเป็นปื้นๆ
บาสครางงึมงำในลำคอเมื่อรู้สึกถึงความเย็นของผ้าชุบน้ำเย็นที่เอกเช็ดให้
"นี่ อย่าเพิ่งหลับล่ะ เดี๋ยวกินยาด้วยนะ" เอกว่าพลางยกแขนอีกฝ่ายเช็ดเรื่อย ก่อนจะหยิบผ้าอีกผืนมาชุบน้ำจะวางบนศีรษะของอีกฝ่าย
"เสร็จแล้ว พี่ ลุกมากินยาก่อน"มือเรียวตบเบาๆพอให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว
บาสสลึมสลือมองอีกรอบ กับแรงตบที่แก้ม อีกครั้ง ท่าทางเหมือนรู้สึกตัวแบบนั้นทำให้เอกยิ้มที่มุมปาก มือเรียวจับเม็ดยาใส่ปากอีกฝ่าย ก่อนจะหยิบมาน้ำมากรอกตาม
คนไม่สบายขมวดคิ้วกับการถูกบังคับกินยาร่างสูงเงยหน้าหนีแล้วพยายามกลืนยากับน้ำลงไปอย่างลำบาก
"โอเค...นอนไปนะ...เดี๋ยวจะลงไปบอกคุณแม่ให้ก็แล้วกัน" เอกพยุงให้อีกฝ่ายนอน
" เอ...กกกก "เสียงแหบพร่าครางออกมาเบาๆ ขณะที่ล้มตัวลงนอน การรับรู้แบบสลึมสลือของเขาบ่งบอกว่าเอกเป็นคนดูแลเขาอยู่ มือร้อนแตะแขนอีกฝ่ายเบาๆ
"..........เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว" เอกตอบกลับมาชาเย็นกับเสียงและปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
" เอ..ก...ขอโทษ..พี่.. "ชายหนุ่มพึมพำออกมาไม่เป็นคำ เขาหลับตาลงไปทั้งแบบนั้น มือยังแตะแขนของเอกเอาไว้
"ใครจะต้องขอโทษใครกันแน่ พูดไม่รู้เรื่อง..."เอกมองอีกฝ่ายด้วยหางตา แต่ริมฝีปากนั้นกลับหยักยิ้มเล็กน้อย เอกปล่อยอีกฝ่ายเอาไว้ในห้องอย่างนั้น ก่อนจะเดินลงมาที่ชั้นล่าง
++++++++++++++++
"คุณแม่ครับ...ถ้ายังไงผมกลับ......."
แต่เสียงแหลมที่ดังขึ้นมาจากในครัวทำให้รู้ว่าคุณแม่ของบาสคงจะไม่ฟังคำขอตัวกลับของเขาเป็นแน่
" น้องเอก .. มากินข้าวกับแม่ก่อนเร้วววววว "
และไม่ทันได้ปฏิเสธ เบลล์ก็คว้าแขนของเขาแล้วควงให้เดินไปที่โต๊ะกินข้าวทันที
" พี่เอกขา ..กินข้าวกันก่อนนะคะ "
"อ่า ครับๆ.....ขอบคุณครับ" เอกยกมือไหว้ อย่างจำยอมในที่สุดก็ต้องนั่งร่วมโต๊ะอาหารเที่ยงในวันหยุดกับครอบครัวของบาสจนได้
ข้าวต้มหมูทรงเครื่องที่ใส่หมูเยอะกว่าข้าวเสียอีกถูกตักวางใส่ชามให้แขกของบ้าน คุณแม่ของบาสเป็นคุณครุโรงเรียนประถมไม่ไกลจาบ้านเท่าไรนัก ส่วนคุณพ่อเองก็ทำงานเกี่ยวกับถนนหลวง และน้องสาวคนสุดท้อง เบลล์กำลังเรียนโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยที่ไม่ห่างจากบ้านมากนัก
" อะไรกันเบลล์ มองพี่เค้าอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเค้าก็กินข้าวไม่ลงกันพอดี " คุณแม่ปรามเมื่อลูกสาวนั่งมองหน้ารุ่นน้องของพี่ชายแล้วทำหน้าเขินอายเป็นพักๆ
" แม่อะ..หนูแค่คิดว่า พี่เอกเค้าเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูนเลยน้า "
"....อ่า....ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ" เอกยิ้มเขินๆ
" จริงๆนะคะ .. พี่เอกมีแฟนรึยังอะคะ? " เบลล์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
เอกเลิกลัก จะมองหน้าใครก็ดูเหมือนจะรอคำตอบอยู่อย่างนั้น
"เอ่อ...ยังครับ ยังไม่มี"
" งั้นมาเป็นแฟนเบลล์นะค้า~~ "เด็กสาวยิ้มร่า ไม่ได้สนใจคุณแม่ที่นั่งส่ายหน้าไปมาอยู่ตรงนั้นเลย
" พอเลย เรา... น้องเอกไม่ต้องสนใจหรอกนะลูก เบลล์ก็บ้าพอๆกะพี่ชายมันนั่นแหละ "
"อ่า....ครับ" เอกพยักหน้าลงน้อยๆ รับคำแม่ของสองพี่น้องรู้สึกเหมือนเหงื่อตกลงมาเม็ดเป้ง
" ว่าแต่..แม่ต้องขอโทษแทนเจ้าบาสมันด้วยนะลูก "คุณแม่มองหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่ง
"ไม่เป็นไรครับ" เอกรีบตอบทันควันทั้งๆที่นึกใจหายว่าแม่จะพูดว่าอะไร
" มันก็แบบนี้ล่ะลูก ไฮเปอร์มาแต่ไหนแต่ไร แต่แม่ก็ไม่ค่อยจะห่วงเท่าไหร่หรอก อะไรที่มันทำลงไป มันก็คิดดีแล้ว .. บางทีก็เมามามั่ง อะไรมามั่งก็ไม่เคยเหลวไหลจนการเรียนเสีย " คุณแม่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจในตัวลุกชาย
เอกพยักหน้าน้อยๆ กับคำพูดของแม่ของบาส จนเมื่อทานอาหารเรียบร้อยก็ลากลับมาที่หอ ตลอดทางเอกก็ถอนหายใจเรื่อย รู้สึกสับสนไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับคนที่ทั้งเมามายจนสุดท้ายต้องมาป่วยไข้ไปแบบนั้น
"แต่ก็ทำตัวเองทั้งนั้นนี่..."
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038393 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก