เสียงน้ำไหล กับแดดอ่อนๆที่ลอดจากช่องใบไม้ด้านบนทำให้บาสค่อยๆลืมตาตื่น อีกทั้งความรู้สึกหนักบนตัวอีก เมื่อขยับตัวเล็กน้อยก็เห็นว่าคนขาเจ็บเมื่อวานขยับมานอนกอดเขาเอาไว้ทั้งคืนแล้ว
"อืม...." เสียงเด็กหนุ่มครางออกมาเบาๆ มือเรียวดึงเสื้อของบาสเอาไว้แน่นเหมือนเป็นนิสัยประจำตัวเวลานอน
ชายหนุ่มต้องยกมืออีกข้างลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการปลุก
" เอก .. เช้าแล้วตื่นเถอะ .. เดี๋ยวเราต้องหาทางออกแล้วนะ "
"อือ...." เอกงัวเงียเงยหน้าขึ้นมามือหนึ่งขยี้ตา ก่อนจะลืมตาตื่นมาพบว่า หน้าของตัวเองแทบจะเกยอยู่บนอกของชายหนุ่มร่างสูงเข้าให้
"อ่ะ...ขอโทษ...หนักแย่..."
" ไม่หนักหรอก .. เอกตัวเบาจะตายไป "
"ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ ...พอดี ผมติดหมอนข้าง " เอกว่าพลางขยับตัวลุก
บาสยิ้มออกมา กับท่าทางน่ารักตอนที่ขยี้ตาแบบนั้น สำหรับเขาแล้ว เอกเวลานี้ดู"โมเอ้" อย่างบอกไม่ถูก
"ยิ้มอะไร... "เอกหันมามองหน้าอีกฝ่าย พลางขยับตัวถอยออกห่างเว้นที่ให้กับอีกฝ่ายได้ขยับตัวบ้าง
" ตอนที่เอกทำท่าแบบนี้ " ว่าแล้วก็ทำท่าเลียนแบบตอนขยี้ตา
" มันน่ารักดีนี่นา "
"บ้า แค่ขยี้ตา...ไม่ได้อะไรขนาดนั้นหรอกน่า " เอกเขินอย่างเห็นได้ชัดมือเรียวผลักบาสจนแทบลงไปนอนกองอีกรอบ
ท่าทางตอนที่เขิน แล้วทำร้ายร่างกายเขาแบบนี้ ทำให้บาสต้องหัวเราะออกมาอีกรอบ ก่อนจะลุกขึ้นแล้ยื่นมือไปหาอีกฝ่าย
" ล้างหน้ากันก่อนไหม แล้วค่อยเดินต่อ "
"อืม...ก็ดี..."เอกจับมือที่ยื่นมาไว้มั่นก่อนจะดึงตัวเองให้ลุกขึ้น ร่างบางนั้นเซเข้าไปหาอีกฝ่ายเล็กน้อย
"โอะๆ...เซๆ...." เอกโวยวายเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็ช่วยกันพยุงให้เดินไปล้างหน้าล้างตากันจนได้
น้ำในลำธาร อาจจะไม่ได้สะอาดเหมือนน้ำปะปา แต่ก็ช่วยให้สดชื่นได้มาก ทั้งคู่ต่างล้างหน้าล้างแขนขาให้เรียบร้อย
" เอก..ขึ้นหลังพี่เถอะ ขายังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ? "
"ไหวเหรอ...จะต้องเดินไกลอีกแค่ไหนก็ไม่รู้ " เอกเอ่ยถามด้วยทั้งเกรงใจ และเป็นห่วง ความรู้สึกนั้นสื่อผ่านน้ำเสียงได้เป็นอย่างดี
" ก็พี่บอกแล้วว่า เอกตัวเบาออก .. ไม่เป็นไรหรอกน่า " บาสยืนยันแล้วนั่งหันให้อีกฝ่าย
"อื้ม...." เอกพยักหน้า ใบหน้านั้นเปื้อนรอยยิ้ม สองแขนโอบรอบคออีกฝ่ายเอาไว้แน่นเมื่อบาสยกตัวเขาขึ้นสูง พร้อมจะออกเดินทาง
++++++++++++++++
ทั้งสองคนออกเดินทางกันอีกครั้ง แดดที่สาดส่องผ่านม่านใบไม้ลงมาไม่ได้รุนแรงนัก อากาศรอบข้างก็พอจะเป็นใจให้ไม่เหนื่อยกันมากจนเกินไปนัก ในที่สุดก็พาตัวเองกลับมาสู่ทางดินที่ใช้เดินเมื่อวานได้ หูก็คอยเงี่ยฟังว่าพวกที่ค่ายจะออกมาตามหาพวกเขากันหรือเปล่า
++++++++++++++++
" จุนเจือ นี่ก็เช้าแล้วนะ เราออกตามหาไอ้บาสกับน้องเอกเถอะว่ะ! " เพื่อร่วมรุ่นบอกกับคนที่ห้ามพวกเขาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนอย่างร้อนใจ
"เออ ตามหาๆ ....ใจเย็นๆหน่อยดิ กูยังล้างหน้าไม่เสร็จเลยสาดนี่..." จุนเจือยังคงล้างหน้าอย่างสบายใจ แม้เมื่อคืนจะมีการพยายามที่จะตั้งทีมออกหาแต่เพราะฟ้าเริ่มมืดแล้ว กำลังของพวกเด็กมหาลัยจึงหยุดไว้ก่อน ส่งพวกผู้ชายของหมู่บ้านออกไปตามหา แต่ก็ไม่เจอ ได้ยินเสียงชาวบ้านซุบซิบว่าเป็นผลงานเจ้าป่าเจ้าเขาอีกหรือเปล่า แต่ก็เป็นคนที่ห้ามทุกคนเอาไว้อย่างจุนเจือนี่ล่ะ ที่พูดออกมาท่ามกลางความตึงเครียดด้วยสีหน้าที่ไม่ได้เป็นทุกข์เป็นร้อนอะไรกับใคร
......"เชื่อผมซิ่...พวกนั้นไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวพอเช้า ก็จะกลับมาเองนั่นล่ะ"...." มึงรีบทาครีมลงหนังหน้าซะให้พอ สำอางค์ชิบหาย กลางป่ากลางเขายังจะทาครีมอีก เร็วเลยมึง " เสียงโวยวายดังขึ้นมาอีกระลอก เมื่อจุนเจือยังทำท่าใจเย็นอยู่ได้
"ครับๆ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว...." จุนเจือกรอกตาเล็กน้อยก่อนเร่งมือทาครีม ปากก็บ่นว่า ถ้าผลของครีมมันผิดเพี้ยนไปจากทุกที เขาจะเป็นคนตบหัวประธานเชียร์ที่หายหัวไปคนนั้นเอง
++++++++++++++++
ในท้ายที่สุดจุนเจือและเพื่อนร่วมชั้นปีก็ได้ไปสมทบกับพวกผู้ใหญ่ ช่วยกันออกตามหาในบริเวณป่าด้านหลังโรงเรียน เสียงตะโกนเรียกชื่อทั้งสองคนดังไปทั่วบริเวณป่าลึกด้านหลัง
"พี่..." อยู่ๆเอกกระซิบเบาๆที่หลังหูของคนที่แบกเขาอยู่
" หืม .. มีอะไร ปวดขาเหรอ? หรือว่า ปวดฉี่? " บาสกันมาถามแต่ก็ไม่หยุดเดิน
"บ้า..."เอกตบหลังอีกฝ่ายดังอัก
"ฟังดิ่...ได้ยินป่ะ....เสียงคนเรียกอ่ะ"เอกกระซิบเสียงเบา ไม่อยากให้อีกฝ่ายพูดเสียงดังกลบเสียงที่เขาได้ยิน ดังแว่วๆมาจากด้านใดด้านนึงจากป่าที่ล้อมรอบตัวพวกเขาอยู่
" เออ....นั่นดี่ ...
เฮ้ย! กุอยู่นี่!!! "บาสส่งเสียงตะโกนออกไปดังลั่นป่า ขาทั้งสองข้างพยายามวิ่งตามเสียงที่ได้ยิน
เมื่ออีกฝ่ายออกแรงวิ่งทำเอาคนที่เป็นประหนึ่งลูกอ่อนเกาะหลังอยู่ก็ต้องเกาะคออีกฝ่ายแน่นขึ้นไปอีก
"ช่วยด้วยยยยยยยยย" เอกดูเหมือนจะร้องเรียกให้ช่วยตัวเองออกไปให้พ้นจากหลังของบาสที่วิ่งทักๆแทบจะไม่ดูทางมากกว่า
" กูอยู่นี่ สาดดดดดดดดดดด !!! "บาสตะโกนลั่นป่าอีกรอบ จนนกบนหนีเขาไปหมด
++++++++++++++++
อีกด้านหนึ่งของเงาไม้ เสียงตะโกนดังลั่นทำให้ จุนเจือที่รวมอยู่กับกลุ่มผู้ชายจากในหมู่บ้านยกมือเป็นเชิงให้ทุกคนหยุด
"ทุกคนได้ยินเสียงตะโกนแปดหลอดอย่างที่ผมได้ยินหรือเปล่า" จุนเจือถามเสียงเคร่งเครียด
" เสียงไอ้บาส! "เพื่อนร่วมรุ่นที่ตามมาต่างยืนยันเป็นเสียงเดียว
"ทางนั้น...." จุนเจือรีบนำออกไปทางด้านซ้ายทันที ซึ่งเป็นทิศทางที่ดูจะห่างออกจากป่าด้านหลังโรงเรียนออกไปมากพอสมควร
"ไอ้สาดบาสสสสส.....มึงอยู่หนายยยยยยยย "เสียงตะโกนของจุนเจือคนสวยของคณะดังนำหน้ากลุ่มออกตามหาเข้าไปเรื่อย
" กูอยู่นี่!! "บาสเร่งฝีเท้ามากขึ้นจนแทบจะวิ่ง
"ไอ้บาส " อยู่ๆจุนเจือก็กระโดดออกมาจากป่าข้างทาง บาสที่แบกเอกอยู่นั้นแทบจะเบรกไม่ทันเมื่ออยู่ๆเพื่อนก็กระโดดเข้ามาขวางหน้าแบบนี้
"เจอตัวแล้วคร๊าบบบ สองคนเลยคร๊าบบบบ" จุนเจือตะโกนลั่น
" เอก...เรากลับบ้านได้แล้วนะ เอก! " บาสหันมาหาคนที่อยู่ด้านหลังของตัวเอง พลางกระชับให้เด็กหนุ่มด้านหลังอยู่ติดตัวเขามากขึ้น
"อื้อ......พี่บาส ปล่อยผมลงก่อนเหอะ จุก...." เอกร้องออกมาเบาๆ พลางโบกมือ เพราะอีกฝ่ายวิ่งแรงเสียจนรู้สึกจุกไปหมด เอกหน้าซีดเลยทีเดียว
"ไอ้บาสปล่อยน้องลงดิ๊...แม่ง แบกวิ่งไม่ได้ห่วงคนซ้อนเล้ย...เฮ้ย น้องเอกเป็นไรไปแล้ววะ ....ขาเจ็บเหรอนั่น...." จุนเจือปราดเข้าไปดูหนุ่มรุ่นน้องทันที
" อืม..น้องขาแพลงว่ะ .. มึง เฮ้ย เบาๆ "จุนเจือที่เอาเอกออกมาจากหลังเขา ทั้งๆที่ขายังเจ็บ บาสอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่พอจะปราดเข้าไปช่วยก็กลับเจอสายตาดุๆของจุนเจือ ทำเอาชายหนุ่มต้องหงอยไปทันที
"ไอ้บาสมึง ทำน้องเขารึไงวะ...แล้วหายหัวมานี่ได้ไงสาด คนอื่นเขาก็เดือดร้อนกันไปหมด " แต่ที่จุนเจือบอกว่า "คนอื่น" นั้น ได้ละเว้นตัวเองไปแล้วเรียบร้อย
"เชี่ย...กู..ไม่ได้ทำ "เวลาถูกเพื่อนคนนี้ดุ บาสเถียงเสียงแผ่วได้เสียทุกครั้ง ดูเขาจะกลัวๆจุนเจืออยู่หน่อยๆ
"พี่จุนเจือครับ...ผม....ผิดเองฮะ...กลิ้งตกลงมาแล้วมันขึ้นไปไม่ได้ พี่บาสเขาเป็นคนช่วยแบก หาทางจะกลับขึ้นไปด้านบนกัน...แล้วมาหลงแบบนี้ ผมผิดเองล่ะฮะ"
แต่ดูเหมือนจุนเจือจะไม่ฟังคำอธิบาย
"เอกไม่ต้องพูด พี่เอง.... "ว่าแล้วก็เดินเข้าไปล็อคคอเพื่อนเดินหนีเอกออกมาอีกทาง โดยไม่ลืมจะหันมาบอกให้คนช่วยเข้าไปดูแลเอก พลางส่งข่าวต่อๆกันไปว่า
"เจอตัวทั้งสองคนที่ แบกกันกระหนุงกระหนิง ใช้เวลายามค่ำคืนอยู่ในป่ากันสองต่อสองแล้วเรียบร้อย" ++++++++++++++++
จุนเจือดึงบาสมาอีกทาง ก่อนจะออกแรงดึงให้อีกฝ่ายเงี่ยหูมาใกล้ๆ
"สรุป พวกมึงโอเคกันยัง "ท่าทางเอาเรื่องเมื่อครู่หายไปมีแต่หน้าเปื้อนรอยยิ้มมีเลศนัย
" โอเค .. โอเคอะไร กู่นี่อย่างเหนื่อยนึกว่าต้องเป็นทาร์ซานกับเจนอยู่ในป่ากันสองคนแล้วเนี่ยยย "
"โหย...ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงว่ะ ... " จุนเจือหัวเราะออกมาเบา
"ก็แบบว่ามึงน่ะ ปรับความเข้าใจกะน้องเขาได้แล้วหรือไง น้องเขาถึงพูดปกป้องมึงปานนั้น...น่ารักน่าชังเชียวคู่นี้ ฮ่าๆๆๆๆๆ" จุนเจือพูดคำหลังดังลั่น
" เออ .. เขาก็โอเคกับกูแล้ว "ประธานเชียร์หนุ่ม ยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงคำพุดของอีกฝ่าย
"ดี....." จุนเจือตบไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนจะหันไปหากลุ่มคนที่เริ่มทยอยมารวมกัน มีพวกนึงกำลังพยายามทำ เปลสนามจากกิ่งไม้และเสื้อของตัวเองเตรียมจะแบกคนเจ็บออกจากป่า
" เอ้า ทุกคน
เดี๋ยวพาแฟนไอ้บาสมันออกไปดีล่ะ เกิดทำแฟนมันเจ็บอีกไอ้บาสเอาตายนะเว้ย !" คำพูดของจุนเจือทำเอาคนเจ็บตาโต
"พี่จุนเจือ!!!" ก่อนจะต้องหน้าแดงเมื่อกลายเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครอีกระลอก เพื่อนของเอกเองก็มองหน้าเอกตาค้างเหมือนกัน แต่จุนเจือก็ลอยหน้าทำไม่รู้ไม่ชี้ งานนี้เขาถนัดนักแล
บาสหันไปมองหน้าแฟนของตัวเองก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนสนิท แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา จนกระทั่งพวกเขาทั้งคู่ได้กลับไปถึงหมู่บ้าน
.. มึงอยากให้กูโดนเมียฆ่าใช่ไหมเนี่ย?.. +++++++++++++++++
talk : update กิจกรรมร่วมสนุกกันนะคะ!!
อ่าน 1st Story จบแล้วค่ะ!!
เยี่ยมยอดจริงๆ 
น้องจิ๊บน่ารักเสมอต้นเสมอปลายอ่ะ 
พี่ก้องยังคงเหมือนสุภาพบุรุษเจ้าเล่ห์เหมี๋ยนเดิม! 55 
เตรียมใจไปอ่าน 2nd Story : รักเจือกลิ่นเงิน
เหมือนได้กลิ่นดราม่า 
55 ไม่รุว่าจมูกดีรึป่าวนะ? คงต้องไปพิสูจแล้วล่ะค่ะ >_<
น้องจิ๊บจงเจริญ 
สู้ๆนะคะ อยากกดบวกให้จังเลยค่า
ยาวนะคะเนี่ย เป็นกำลังใจให้นะ
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038360 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก