หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12)

[LEKU_W]

ย้อนมองดูสังคมไทย บางครอบครัวก็ไม่สามารถรับความเป็นจริงได้ โดยเฉพาะ ครอบครัวที่มีหน้ามีตา

เพราะหน้าตาและเงินมันค้ำเอาไว้

แต่คิดบ้างไหม ว่าคนที่ต้องปิดจะคิดยังไง

เรื่องนี้ก็คงเป็นอีกเรื่องที่สามารถสะท้อนสังคมได้นะ

อ่านแล้วเศร้า สงสารทั้งเทียน ทั้งเจือ ทั้งเจน

พ่อแม่รู้สึกเฉยๆนะ การแค่เป็นเกย์ มันผิดมากไหมนะ เมื่อเทียบกับการทำผิดอย่างอื่น

เอาใจช่วยเทียน และ เจือ สู้ๆ ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ

[goldfishpka]

ย้อนมองดูสังคมไทย บางครอบครัวก็ไม่สามารถรับความเป็นจริงได้ โดยเฉพาะ ครอบครัวที่มีหน้ามีตา

เพราะหน้าตาและเงินมันค้ำเอาไว้

แต่คิดบ้างไหม ว่าคนที่ต้องปิดจะคิดยังไง

เรื่องนี้ก็คงเป็นอีกเรื่องที่สามารถสะท้อนสังคมได้นะ

อ่านแล้วเศร้า สงสารทั้งเทียน ทั้งเจือ ทั้งเจน

พ่อแม่รู้สึกเฉยๆนะ การแค่เป็นเกย์ มันผิดมากไหมนะ เมื่อเทียบกับการทำผิดอย่างอื่น

เอาใจช่วยเทียน และ เจือ สู้ๆ ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ

^
^
+1 แว่บมาบวกให้ค่ะ ชอบเม้นต์นี้จัง

[kuruma]

... จะมารับเหรอ...ทุกคน..ไม่มีใครรับเรื่องของเราได้เลย .. พี่จะมารับเจือได้ยังไงกัน..

ดวงใจแทบสลาย อยากจะถามออกไป อยากจะวิ่งไปให้คนๆนี้ปลอบใจเหลือเกิน แต่มือที่บีบข้อมือเขาเสียจนเจ็บนั้นคือคำตอบ ไม่มีทางเลยที่พ่อกับแม่ของเขาจะยอมรับ และปล่อยเขาไปได้

"..........." ดวงตาคมของทินกฤตยังคงยืนยันคำเดิม เขาอยากให้อีกฝ่ายรออย่างอดทน รออีกนิดเดียวเท่านั้น ก่อนที่จะหันไปมองร่างที่เหมือนกำลังจะแตกสลายของผู้เป็นแม่ พลันสติกลับคืนมาสู่ร่าง นี่เขาทำอะไรลงไป...ทินกฤตอดที่จะคิดไม่ได้ ความโกรธเพียงชั่ววูบทำให้เขาเกิอบฆ่าจะทำให้บิดามารดาและบุพการีของคนที่เขารักที่สุดทั้งสองคนสองให้ตายทางอ้อมกันเลยหรืออย่างไร มือแกร่งพนมยกขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสี่ก่อนจะคว้าร่างของผู้เป็นแม่ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเข้ามาในอ้อมแขน

"แม่ครับ...แม่ครับ ใจเย็นๆนะครับ ผมหยุดแล้ว....ผมหยุดแล้ว"  ชายหนุ่มหลับตาลงเขาเองก็เจ็บทั้งเรื่องที่ไม่เป็นที่ยอมรับและการทำให้คนรักผิดหวังเสียใจ มันไม่ควรจะออกมาในรูปแบบนี้แผนของเขาผิดพลาดไปเสียแล้ว

"ไป .. ขึ้นห้อง! " จรัญผู้เป็นเจ้าของบ้านกระชากแขนลูกชายที่ยังคงมีเสียงสะอื้นตลอดเวลาให้ตามขึ้นไปชั้นบน เสียงประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรง ก่อนจะปิดลงด้วยเสียงอันดัง ฝ่ายราตรีเองก็สะบัดหน้าใส่พันธมิตรทางธุรกิจอย่างไม่ไว้หน้าแล้วเดินร้องไห้ไปอีกทางเช่นกัน
"ใครก็ได้ ส่งแขกด้วย....ล็อคประตู อย่าให้คนพวกนี้เข้ามาในบ้านเราอีก" แต่ก็ยังไม่วายจะได้ยินเสียงจากจรัญไล่ให้เด็กจัดการส่ง กฤษณา ยิ่งยศและอดีตลูกเขยอย่างทินกฤตให้ออกจากบ้านไป

++++++++++++++++

ทินกฤตค่อยพยุงแม่ที่ทำท่าเหมือนจะเป็นลมเดินออกมาจากบ้านของจุนเจือ พ่อของเขาเดินฮึดฮัดไปอีกทาง คนขับรถมองหน้าเขาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่อได้เห็นท่าทางของเจ้านายของทั้งสองคน
"ไสว...เดี๋ยวพาพ่อกับแม่กลับไปที่บ้านเลยนะ.... ฝากดูแลท่านด้วย" ชายหนุ่มว่าเมื่อปิดประตูรถให้ผู้เป็นพ่อกับแม่ขึ้นรถ ในโสตประสาทยังได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของแม่อยู่เต็มสองหู "แล้วไว้ฉันจะเข้าไปหาพวกท่านอีกที...เมื่อพวกท่านพร้อม"

คนขับรถได้แต่ก้มหัวรับคำ เขาไม่เคยเห็นคุณชายใหญ่ของบ้านมีสีหน้าแบบนั้นมาก่อน

...ทุกคนดูเจ็บปวดกันไปหมด....

++++++++++++++++++

ภาพของรถคันโตที่ขับออกไป ตามไปด้วยรถเอสยูวีคันนั้น อยู่ในสายตาบวมช้ำของจุนเจืออยู่ตลอดเวลา เขาถูกกระชากให้เข้ามาอยู่ในห้อง ก่อนผู้เป็นพ่อจะออกไป ได้ทิ้งท้ายเอาไว้ว่าให้เขาสำนึกผิดในนี้เสีย จากนั้นจึงได้ยินเสียงแม่กุญแจที่ล็อคจากด้านนอก ห้องนอนที่ไม่ได้ใช้มานานมากแล้ว นับตั้งแต่ แอบไปอยู่กับทินกฤตที่บ้านหลังนั้น เด็กหนุ่มมองไปรอบๆ ก่อนจะก้มลงมองข้อมือที่ถูกบีบจนเป็นรอยอย่างชัดเจน เขารู้ดีว่าไม่ใช่แค่เขาที่เจ็บตัวคนที่กระชากเขาเองก็เจ็บปวด หรือแม้แต่แม่ของทินกฤตที่ตบหน้าเขาอย่างแรงจนเป็นรอยก็คงเจ็บมากกว่าพวกเขาที่ทำผิดในสายตาของคนทั้งสี่นั้นหลายเท่านัก
 
แต่ถึงแบบนั้น....ความรักมันผิดขนาดนี้เชียวหรือ...เด็กหนุ่มได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ พลางทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพรมแผ่นหลังติดกับผนังห้องเย็นเยียบ ช่างอ้างว้างและเจ็บปวดนัก  เขานั่งฟุบหน้าลงร้องไห้กับเข่าทั้งสองข้างของตนเองแบบนั้น

จนกระทั่งตกค่ำ ประตูห้องเปิดออกโดยผู้เป็นพ่อ จุนเจือรีบเงยหน้าขึ้นทันที หวังว่าพ่อจะหายโกรธ หากแต่ก็พบกับใบหน้าของคนงานชายอีกสามคนที่ตามเข้ามานั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องตกใจ

...อะไรน่ะ?...

ชายทั้งสามคนทำการรื้อสายโทรศัพท์และอินเตอร์เน็ตออกทั้งหมด จุนเจือทำท่าจะเข้าไปห้ามก็ถูกผู้เป็นพ่อดึงตัวเอาไว้

" เอาออกไปให้หมด "  คำสั่งเด็ดขาดของจรัญนั้นคือการตัดการติดต่อระหว่างจุนเจือและโลกภายนอก เขาต้องลงโทษลูกชายคนนี้ให้หนัก แม้ตัวเขาเองจะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม
 
การรื้อค้นห้องจบลงในเวลาครึ่งชั่วโมง สายโทรศัพท์และทุกอย่างถูกดึงออกด้วยมือคนหนึ่ง และในมือของคนงานชายคนหนึ่งมีแมคบุคสุดหวง ส่วนอีกคนก็ได้โทรศัพท์ยอดนิยมไปอีกสองเครื่อง เมื่อชายทั้งสามคนออกไปแล้ว เด็กรับใช้จึงยกอาหารเย็นมาวางบนโต๊ะแล้วรีบออกไป หล่อนเองก็ไม่กล้าสบตาใครเลย วันนี้คนในบ้านน่ากลัวจริงๆ

"ช่วงนี้ก็อยู่ในห้องไปก่อน สงบจิตสงบใจของแกซะ ตอนนี้กำลังทำเอกสารให้เดี๋ยวฉันจะส่งแกไปอยู่กับยัยเจน...ห่างไอ้คนพรรค์นั้นไปซะ แกคงจะหาย" ดวงตาของผู้เป็นพ่อมองหน้าของลูกชายที่เห็นได้ว่าบวมช้ำด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย เขาจินตนาการไม่ออกกว่า ความรักของผู้ชายด้วยกันมันเป็นยังไง มันจะเป็นไปได้หรือยังไง เพียงแค่คิดก็ทำให้รู้สึกอยากจะสำรอกเต็มทน

จรัญทิ้งคำพูดเอาไว้แบบนั้นโดยที่ไม่รอฟังคำตอบ ชายวัยกลางคนก็ผลุนผันออกจากห้องไป ด้วยไม่อยากเห็นหน้าตาที่น่าสงสารของลูกชาย เสียงปิดประตูและล็อคแม่กุญแจนั้นเป็นการยืนยันคำพูดได้เป็นอย่างดี

++++++++++++++++++

วันวลาทั้งกลางวันและกลางคืนผ่านไปกับความเงียบ ไม่มีเสียงพูดคุย มีเพียงถาดอาหารที่นำมาเปลี่ยนให้มื้อต่อมื้อ ราวกับนักโทษ เพียงแต่ไม่ตรวนที่ข้อเท้าก็แค่นั้น ... เวลาทั้งกลางวันและกลางคืนผ่านไป
อย่างเชื่องช้า มีเพียงเสียงเข็มนาฬิกาติดผนังที่ดังเป็นเพื่อนราวกับถูกตัดขาดจากโลกภายนอก นี่น่ะหรือคือบทลงโทษของความรักครั้งแรกของตัวเอง

ริมฝีปากบางที่แห้งผากยิ้มให้กับตนเอง ใบหน้าที่มักจะดูแลอย่างดีเสมอนั้น ดูไม่ได้เอาเสียเลย .. ด้วยแม้จะข่มตาลงนอนก็ไม่ได้ แต่จะให้อยู่กับความเงียบอันร้ายกาจนี้ก็ไม่ได้เช่นกัน ..ถ้าหากว่าสามารถข่มตาลงนอนได้นานๆ ...นานพอที่จะตื่นมาอีกครั้งแล้วพบว่าทินกฤตพาเขาไปอยู่ที่ๆไกลแสนไกลได้มันจะดีเพียงใด

....................ถ้ายังมี"สิ่งนั้น"อยู่ล่ะก็......................

จุนเจือรีบตะกายเข้าไปยังลิ้นชักด้านในสุดของตู้เสื้อผ้า และเขาก็พบมันจริงๆ ริมฝีปากบางยิ้มกับสิ่งที่เขาหยิบขึ้นมา...

++++++++++++++++++

talk : อ่า...ก็พอรู้ค่ะว่าคราวนี้สั้น..และ.. ...

เอาไว้คราวหน้านะคะ มาเอาใจช่วยพี่เทียนกับน้องนะคะ!

[b27072010]

อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค

อ่านแล้วทำร้ายจิตใจมาก ๆ 

ตัดช่องทางการติดต่อไปหมดเลย

จะส่งไปอยู่กับพี่เจนด้วย

ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ เศร้าฤ

[goldfishpka]

สุมไฟ สุมไฟ เข้าปาย..... อะวุฮ่ะๆ อุวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า 

อันนี้ออกแนวสติแตก

[yayee2]

 :monkeysad:สงสารจังเลย
พูดคำอื่นๆไม่ออกอ้ะ

[Mileson]

สั้นแต่เศร้ามาก ถ้าพ่อของเจือรู้ว่าเจนก็เป็นแบบเดียวกันจะว่ายังงัยหนอ สงสารทุกคนจัง

[honeymic]

คนแบบพ่อแม่ของจุนเจือและทินกฤต จะเรียกว่าเป็นคนใจแคบได้รึเปล่า?
ไม่ยอมเปิดใจรับหรือทำความเข้าใจกับเหตุการณ์แม้แต่น้อย
แต่ตัดสินใจจากความรู้สึกของตนเองเพียงอย่างเดียว
สงสารจุนเจือจัง 

[PEENAT1972]

กรี๊ดดดดดดดดด
ม่ายล่ายล่างใจเลย ค้างคะค้าง

[love2y]

แบบนี้มันฆ่ากันทั้งเป็นเลยนะเนี่ย T_T

[donutnoi]

สงสารเจือมากเลย กลัวคิดสั้น 

[zitronen-tee]

"สิ่งนั้น"คืออะไรนะ

[insomniac]

อาจต้องให้เวลาพวกท่านบ้าง
อยู่ๆ ความจริงที่คาดไม่ถึงหลายเรื่องก็ประดังเข้ามา อาจจะทำอะไรขาดสติไป
แต่สุดท้ายถ้ายังไม่ยอมรับความจริงแล้วช่วยลูกแก้ปัญหา
งานนี้คงต้องมีหนีไปอีกคนสองคน

[roseen]

!

[urmein]

สงสารอ่าาาา
พี่เทียนกะน้องเจือ สู้ๆๆๆๆ

[mascot]

เจือจะทำอะไร ตอนนี้อดทนหน่อยนะ
พี่เทียนรีบรีบมารับน้องไวไว

[Piaanie]

มาแบบสั้นๆ แต่บีบหัวใจเหลือเกิน เอาใจช่วยความรักของทั้งคู่ แง๊ๆๆ ปวดตับ 

[akaipee]

โอ๊ย บีบคั้นจิตใจ อืออออออออออ

[Yunatsu]

 

สงสารพี่เทียนนนนน
ก่าน้องเจืออออออ

[Little Devil]

สุขสันต์วันสงกรานต์
สั้นมากเลยนะ

[annis204]

อิ่มมาม่าชามหญ่ายยยยยย หวังว่าตอนหน้าคงไม่เอามาเสิร์ฟอีกนะ พอแล้ววววว

[wan]

สิ่งที่หยิบออกมา คงเป็นโทรศัพท์ ที่สามารถติดต่อคนรักได้ ดอกน่ะ
มาเป็นกำลังใจให้ทั้งสองพุ่งชนกำแพงแห่งความรักของคนเป็นพ่อ - แม่
ให้ได้พบกับความรักที่ไม่มีอะไรมาขวางกั้น 
+1 ให้คนละแต้ม กับตอนที่ไม่เสียน้ำตา แต่อึดอัด 

[hpsky]

หวังว่าเจือจะไม่คิดสั้นนะ สงสารเจือมากอ่ะตอนนี้

[sukie_moo]

"สิ่งนั้น"คืออะไรนะ

นั่นสิคืออะไร เจืออย่าคิดสั้นนะ สู้ซิ พี่เทียนก็กำลังสู้อยู่เสมอ

[ordkrub]

อ่านแล้วก็..... อะนะ ต้องทำใจ
เชื่อว่าเหตุการณ์แบบนี้มีโอกาสเกิดขึ้นในชีวิตจริงมากๆ
แต่อยู่ที่ทั้งคู่แล้วว่าจะกล้าเผชิญชีวิตด้วยกันไหม

เจอBBแล้วละสิ

[kuruma]

"ขอบคุณครับ" เสียงชายหนุ่มเอ่ยเมื่อพนักงานขนของจากบริษัทรับจ้างขนย้ายขนข้าวของทุกอย่างของเขาออกจากบ้านที่เคยเป็นเรือนหอ ร่างสูงยืนมองบ้านที่อาศัยมาเกือบปีเขามีทั้งความทรงจำที่ดีและไม่ดีเกี่ยวกับที่นี่ แต่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นช่วงเวลาที่ดีของเขากับจุนเจือ และอดีตภรรยาอย่างเจนสุดา...อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่เขาเลือกที่จะจำ อยากจะติดต่อแต่โทรไปก็มีแต่เสียงของสัญญาณตอบรับอัตโนมัติ จากเหตุการณ์เมื่อวันก่อนเขาคงเสนอหน้าอยู่ที่นี่อีกไม่ได้ หากแต่จะกลับบ้านก็กลับไม่ได้เช่นกัน

มือแกร่งหย่อนกุญแจบ้านดอกเล็กลงในซองจดหมายติดสแตมป์ จ่าหน้าซองคือที่บ้านของจุนเจือ มันไม่ใช่การบอกลา...แต่มันเป็นการประกาศจุดยืน หากตอนนี้ ณ จุดที่เขายืนกลับไม่มีคนที่เขารักอยู่ด้วยเท่านั้น ทินกฤตแบกหน้าไปทำงานด้วยความไม่แน่ใจว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นพ่อแม่ของเขาได้เอาไปโพนทะนาเพื่อที่จะขับไล่ไอ้ลูกคนนี้ออกไปจากบริษัทหรือเปล่า....แต่เมื่อไปถึงที่ทำงานก็ไม่มีอะไรผิดปรกติ หน้าห้องของเขายังคงทักทายรอยยิ้มอยู่เช่นเดิม

...พ่อแม่คงยังไม่คิดสั้นขนาดนั้น...

ทินกฤตรู้ดีว่า ยิ่งยศและกฤษณา พ่อและแม่ของเขานั้นจะต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ของทางบริษัทมาก่อนเป็นอันดับแรก แม้ตอนนี้ทั้งสองจะเกลียดขี้หน้าของเขาแค่ไหนก็ตามที คงไม่ทำร้ายธุรกิจของตัวเองด้วยการฝากงานไว้กับคนนอก หรือ เรียกตัวเจ้าถังน้องชายคนเล็กของเขาที่ยังไมประสีประสาอะไรมาคุมงานบริษัท เด็กนั่นยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยที่ออสเตรเลียเลยด้วยซ้ำ พอมาถึงเรื่องงานเช่นนี้เขาก็ช่างเหมือนพ่อแม่เหลือเกินที่เลือกจะตัดเรื่องงานกับกับเรืองส่วนตัวออกจากกัน...แต่มันจะเป็นแบบนี้ต่อไปได้อีกนานแค่ไหนกัน...

+++++++++++++

งานเอกสารดำเนินไปโดยที่ใจของทินกฤตยังไม่หยุดนิ่ง ปลายนิ้วแทบจะกระแทกลงบนแป้นพิมพ์ของคีย์บอร์ดเมื่อพยายามติดต่อกับบริษัทคู่ค้าในต่างประเทศ ถ้อยคำที่พิมพ์ลงไปสุภาพอ่อนน้อม แต่ในใจอยากตะโกนถ้อยคำผรุสวาทที่อัดอั้นเต็มอกออกไป

....ตอนนี้จะเป็นยังไง....
....จะร้องไห้อยู่ไหม...
...จะเข้มแข็งได้ไหม....

.....โว้ย กูจะทำอะไรไม่ได้เลยรึไงวะ!! ....

ทินกฤตคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนสนิทของจุนเจือ หวังว่าอย่างน้อยแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นจะรู้อะไรบ้างท่ามกลางความมืดมนของข่าวสารของจุนเจือ ณ ตอนนี้
"บาส...เจือได้โทรมาหาบ้างไหม"

"...เอ่อ.. " เสียงของเด็กหนุ่มอารมณ์ดีคนนั้นดูอึกอัก หลังจากที่เงียบไปพักใหญ่เมื่อกดรับสายของอดีตเจ้านาย บรรยากาศรอบข้างของสถานที่ที่เขาอยู่นี่มันไม่เอื้ออำนวยเท่าไหร่เลย 
"เดี๋ยว..ถือสายรอนะครับ เดี๋ยวผมย้ายที่คุยก่อน "บาสมองซ้าย-ขวาอย่างระวังก่อนจะเดินเลี่ยงออกมายังบริเวณหน้าลิฟท์ของอาคารนั้นๆ ดีที่มีมุมนั่งพักผ่อนที่ดูจะเป็นส่วนตัวบ้าง
"พี่เทียนครับ..เจือมันโดนริบโทรศัพท์น่ะครับ " บาสพูดต่อเมื่อหาที่นั่งเหมาะๆได้แล้ว เขาถอนหายใจออกมา
"มันคงเครียดก็เลย..เป็นแบบนี้ "

"ริบโทรศัพท์?..." ทินกฤตคิดว่าคงต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว แต่คำพูดของเด็กหนุ่มนั้นทำให้อดสงสัยไม่ได้
"หมายความว่ายังไง...ที่ว่า..."เป็นแบบนี้" " ทินกฤตถามเสียงเครียดไม่น้อย

" พี่เทียนฮะ..ตอนนี้มันไม่เป็นไรแล้วนะ..หมอเค้าช่วยไว้ได้ทัน พี่..ฟังผมดีๆนะ " บาสรีบบอก น้ำเสียงของปลายสายนั่น หากไม่บอกสถานการณ์ตอนนี้ก่อน ทินกฤตคงจะบ้าไปก่อนแน่ๆ

"นี่อยู่ที่ไหนน่ะ...." เสียงสภาพแวดล้อมที่ได้ยินจากเบื้องหลังทำให้รู้สึกหวั่นใจ หัวใจของทินกฤตเต้นแรงเสียจนรู้สึกเจ็บ ความหวาดหวั่น กังวลนี่มันมาจากไหนกัน
"บาส! ตอบพี่มา!!" เสียงทุ้มนั้นแทบคำรามใส่เครื่องมือสื่อสาร

"อยู่..อยู่โรงพยาบาลฮะ ไอ้จุนเจือมันกินยาเกินขนาด..แต่มันไม่เป็นไรแล้ว มันไม่เป็นไรแล้ว จริงๆนะครับพี่ " น้ำเสียงที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากผู้ใหญ่ที่นิ่งและสุขุมในการทำงานขนาดนั้นทำเอาบาสต้องรีบตอบอย่างตกใจ เขาย้ำอีกครั้งว่าจุนเจือในตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว กลัวเหลือเกินว่าชายหนุ่มคนนี้จะรีบมาโรงพยาบาลโดยไม่ยั้งคิด

".................." สิ่งที่บาสได้ยินมีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกรุนแรงจากปลายสาย ก่อนได้ยินคำถามที่ไม่ต้องเห็นหน้าก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังขบกัดฟันกรามแน่นด้วยความรู้สึกแบบใด
"โรงพยาบาลไหน...."

ชื่อโรงพยาบาลที่ได้รับข้อมูลจากปลายสายนั้นทำให้ทินกฤตลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานทันที

+++++++++++++

การจราจรที่ติดขัดยิ่งทำให้ร่างสูงร้อนรน ที่ติดต่อเด็กหนุ่มคนนั้นไม่ได้ ไม่ได้เป็นเพียงเพราะว่าถูกริบโทรศัพท์มือถือ แต่เด็กหนุ่มคนนั้น....จุนเจือคนนั้น...กลับทำร้ายตัวเอง....มันเป็นเพราะเขา...เพราะเขาแท้ๆ

...ที่ไม่สามารถไปอยู่ข้างๆอีกฝ่ายได้ตามที่สัญญาเอาไว้....


---RRR---

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งโดยที่ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือเพื่อนสนิทของจุนเจือ

"อะไร!"

"พี่ครับ..ผมว่าอย่ามาเลยนะ เมื่อกี้พ่อของไอ้จุนเจือ เขาให้คนไปบอกคนของโรงบาลไว้ว่าห้ามไม่ให้พี่เยี่ยมไอ้เจืออ่ะ กลัวว่าถ้ามาจะมีเรื่องนะครับพี่..." เสียงตะคอกนั้นทำเอาบาสต้องสะดุ้งโหยงอีกรอบขณะที่แอบโทรมาบอก เพราะตัวเขาเองก็จะซวยเอาได้ ถ้าถูกจับได้ว่าเป็นสายให้ทินกฤตแบบนี้ ดีไม่ดีพ่อของจุนเจือจะยิ่งโกรธหนักพาลห้ามไม่ให้เขามาเยี่ยมและติดต่อกับจุนเจืออีกเสียด้วยซ้ำไป

"แล้วแกจะให้พี่ทำยังไง...คนของพี่นะบาส...พี่จะทำไม่ได้แม้แต่เยี่ยมเลยเหรอ! " ทินกฤตถามเสียงสั่น ด้วยความโกรธ...โกรธตัวเอง...โกรธพ่อแม่ของอีกฝ่าย...โกรธไอ้รถติดบ้าๆที่ยังไม่ยอมให้เขาขยับเขยื้อนไปไหน!!

"ถ้าพี่มา..คุณลุงเอาพี่ตายแน่ฮะ คุณป้าก็นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องเนี่ย .. แถมพี่เจนก็โทรหาเมื่อกี้ พี่เจนรู้เรื่องแล้วด้วย " บาสที่เป็นคนกลางเองก็ไม่รู้จะทำยังไง

"....แล้วจะให้พี่ทำยังไง...." ทินกฤตถามซ้ำอย่างอ่อนใจชายหนุ่มหลับตาเจ็บปวดเข้าไปถึงข้างใน เจ็บจนเหมือนร่างจะสั่นสะท้าน แต่เขากลับทำอะไรเพื่อแก้ไขต้นตอของความเจ็บปวดนี่ได้เลยร่างสูงส่งเสียงถอนหายใจผ่านโทรศัพท์ไปอย่างอ่อนแรง ในตอนนี้รู้สึกอยากให้มีใครซักคนอยู่ข้างๆ ช่วยบอกเขาว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป นึกถึงเจนสุดาหรือ หญิงสาวคนนั้นแม้จะรู้เรื่องก็คงไม่สามารถบินกลับมาเมืองไทยได้ ณ วินาทีนี้ ป่านนี้เองก็คงรู้สึกไม่ได้ต่างกัน...อยากจะทำอะไรซักอย่างแต่กลับทำได้แต่จมปลักอยูกับความรู้สึกของคนที่เรียกได้ว่า “ไร้ประโยชน์”

"ได้...พี่ไม่ไปแล้ว...แต่พี่ขอล่ะบาส...เราช่วยโทรรายงานพี่ตลอดจะได้ไหม..."

"ได้..ได้ครับพี่ .. ถ้ามันฟื้นแล้ว ผมจะโทรบอกพี่เลย .. "บาสถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่อีกฝ่ายยอมฟังคำพูดของเขาแต่โดยดี สถานการณ์ในตอนนี้ เขารู้ดีว่า หากทินกฤตปรากฏตัวโรงพยาบาลอาจจะแตกเลยก็เป็นได้ ยิ่งได้ยินเสียงที่โวยดังมาทางโทรศัพท์ของคนที่นิ่งมาตลอดก็ยิ่งกลัว
" สาดเอ๊ยยยย อะไรก็กูๆ " มือแกร่งขยี้หัวที่เซ็ทเป็นทรงจนยุ่งเหยิง ไม่ว่าทางไหนก็น่าลำบากใจทั้งนั้น

+++++++++++++

ทินกฤตขับรถด้วยอาการที่อาจจะเรียกได้ว่าเหม่อลอย ส่วนลึกในใจพาเขาขับย้อนกลับมายังเขตสำนักงาน ร้านเค้กที่คุ้นเคย เขาเคยแวะมาที่นี่ครั้งสองครั้ง มันเป็นสาขาใหม่ของร้านของรามินทร์
 
"พี่เทียน?...สวัสดีครับ" เสียงใสของเด็กหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้จัดการร้านเดินมารับ ร่างผอมบางดูเหมาะสมกันดีกับเครื่องแบบของร้านเชิ๊ตสีขาวดูเรียบง่ายมีเนคไทเส้นเล็กสีเขียวอ่อนรับกับโทนสีโดยรวมทั้งหมดของร้านเป็นจุดเด่น กับผ้ากันเปื้อนยาวจากช่วงเอวลงไปยิ่งทำให้ร่างนั้นดูเพรียวมากขึ้นไปอีก 
"รับอะไรดีครับ กาแฟ คาปูชิโน่ไหมครับ หรือวันนี้จะเป็นเอสเปรสโซดีครับ" สมปองว่าพลางยิ้ม แต่แล้วก็ต้องเงียบเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย

ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรแต่เดินเข้านั่งทีด้านในสุดของร้าน เอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน เห็นท่าทางแบบนั้น สมปองถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินกลับไปชงเอสเปรสโซร้อนมาให้กับอีกฝ่าย 
"ดื่มกาแฟหน่อยนะครับ...เพื่อจะรู้สึกดีขึ้น"

น้ำเสียงอ่อนโยนนั่นทำให้ทินกฤตต้องเงยหน้ามองใบหน้าเล็กๆของสมปอง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้าของอีกฝ่าย นานแค่ไหนที่ไม่ได้ยินเสียงที่ถามด้วยความห่วงใย คำถามที่ไม่มีอะไรแอบแฝง สมปองเป็นคนเดียวที่เขาไม่อยากจะโกหกอะไรด้วยอีกต่อไป ดวงตาคมมีแต่ความเหนื่อยล้า สับสน มองหน้าของเด็กหนุ่มนิ่ง มือแกร่งยื่นออกไปจับมือที่ถือถาดของเด็กหนุ่มให้วางถาดลงกับโต๊ะ

"ครับ?" สมปองเอียงคอพลางยิ้ม

".........." ทินกฤตไม่ตอบแต่มือแกร่งกลับคว้าเอวเล็กของเด็กหนุ่มเข้ามากอด

"พี่เทียน?...เล่นอะไรฮะ...." สมปองเลิกลั่กหันซ้อยมองขวาโชคยังดีที่ยังไม่ค่อยมีลูกค้ามากนัก

"เหนื่อยน่ะ...ขอพักหน่อยเถอะ" ไม่พูดเปล่าอิงหน้าลงกับเอวของเด็กหนุ่ม
"อยู่กับเจ้าน้อยนี่สบายใจจังน้อ....อิจฉาไอ้แมกซ์มันว่ะ"

ได้ยินแบบนั้น ผู้จัดการหนุ่มน้อยของร้านกาแฟสาขาสองก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ เขารู้ตัวดีว่า ไม่ได้สนิทสนมกับทินกฤตมากขนาดนั้น หากเทียบกับเวลากี่ปีต่อกี่ปีที่ทินกฤตคบหากับพศวัตมาในฐานะเพื่อน แต่อย่างน้อยแล้วเขาก็ไม่เคยได้ยินคำพูดใดจากปากของทินกฤต หรือ แม้แต่พศวัตเลยว่า "อิจฉา" กันและกัน ...คนทั้งสองคนออกจะ....สมบูรณ์พร้อมด้านเสียขนาดนั้น

เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากเหมือนกับจะชั่งใจแล้วค่อยวางมือเล็กลงบนไหล่กว้างของอีกฝ่าย ไหล่กว้างที่แม้ไม่หนาใหญ่โตเหมือนไหล่ของพศวัต หรือ กตัญญู แต่มันคงดูดีมากหากไม่ห่อลงอย่างเหนื่อยอ่อนแบบนี้

"ถ้าพี่เทียนเหนื่อย...ก็พักที่นี่...พักกินกาแฟที่ร้านก่อนก็ได้นะครับ"  เสียงของสมปองเอ่ยแผ่วเบาหากแต่อ่อนโยนมือที่เคยทำงานเสียจนหยาบกร้านในตอนนี้เริ่มนุ่มเนียนขึ้นบ้างแล้วจากงานที่เบาลงไปมากนั้นค่อยวางบนไหล่ของอีกฝ่าย

 ทินกฤตหลับตาลง...หลายครั้งเหลือเกิน ยามที่อ่อนล้าจากเรื่องราวของโลกภายนอก โลกที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง โลกที่มืดมนมองไปก็ไม่เห็นทางให้หนีได้นั้น แค่นึกถึงหน้าของสมปองกับคำพูดที่ทำให้เผลอยิ้มด้วยความไร้เดียงสาของเด็กหนุ่มคนนี้นั้นก็พอจะทำให้มีแรงต่อไปได้บ้าง

"อืม ...ขอบใจว่ะ ไอ้ตัวเล็ก"
 
 แต่สองมือก็ยังไม่ปล่อยออกจากเอวบางของสมปองอยู่ดี

.....ขอชาร์จไฟหน่อยเถอะ....
.....แค่ตอนนี้ก็ยังดี.....

+++++++++++++

talk : ไม่อยากให้มาม่ากันนาน(??) เลยมารีบอัพให้ค่ะ

[zitronen-tee]

เย้ ครั้งแรกเลยนะที่ได้เม้นต์คนแรก
 
มาชาร์จแน็ตกับน้อยเนี่ยนะ  ถ้าพศวัตมาเห็นคงบ้านแตก

[goldfishpka]

ปาด...ไม่ทันมัวแต่ทำรูป 
เจ้าน้อยโดนกอดซะแล้ว...ที่ชาร์จแบตแบบนี้ที่บ้านพี่จังก็อยากได้นะ ฮา.... 
อิจฉานายเทียนวุ้ย.... (คนเขากำลังเครียด...ไอ้นี่ก็แซวไปเรื่อย)

[Yunatsu]

เจนจะเปนHeRoม้ายอ่าาาา

เง้ออออออ

สงสารทั้งสองคนเลยยยยยย
 

[Piaanie]

ระดับความรุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นี่ขนาดกินยาฆ่าตัวตายแล้ว โอยยย อานไปแล้วใจช้ำ เค้าไม่อยากได้มาม่าแล้วอ่า