กะทิขอพล่าม
( ตะกายมาสภาพเหมือนหมาผ่านสงครามโลกครั้งที่ 1 มาหมาดๆ ) สวัสดีคร๊าบ มิตรรักแฟนหมาทุกท่าน ( ยกขาหน้าไหว้แบบหมาๆ ) แฮ่ก ๆ โอย มึนครับ ผลพลอยได้จากทอนาโดยังไม่หายดีเลยครับ โฮ้ย คิดดูสิครับ เกิดเป็นหมาอย่างผมต้องรองมือรองเท้าเจ้านาย เห็นตัวเล็ก ๆ งี้นะครับ คุณรินทร์ของผมน่ะมือโคตะระหนักเลยจะบอกให้ รอยแผลบนหัวโตๆของผมการันตีได้เลยครับ เนี่ย เดือนนึงผ่านไปแล้ว ผมก็ยังไม่หายดีเลยครับ( หา อะไรนะครับทำไมเดือนนึง อ้าว! ก็นี่มันนิยายคร๊าบท่าน แหมๆ เวลาผ่านไปไวเหมือนหมาเล่าไงครับ อิอิ อ๊ะ ต่อๆนะครับ ) แบบว่าผมต้องไปหาหมอด้วยแหละครับ ไอ้ตัวผมน่ะก็ไม่อยากไปหรอกแต่คุณรินทร์กับคุณราชสิครับ ลากผมไปจนได้ผมล่ะแสนเซ็ง ก็หมากับหมอ มันถูกกันซะที่ไหนเล่า ... เฮ้อ
ACT : 4 เมื่อหมาไปหาหมอ
ครับ หลังจากที่ผม กะทิ หมาน้อย ?? พันธ์เซนต์เบอร์นาร์ด อายุ 3 ขวบ กว่านิดๆ ได้ผ่านสงครามกลางบ้านระหว่างคุณเอกรินทร์ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณเอกราช กับคุณเจ้านายมหากาฬของคุณเอกราช คือ อีตาคุณนิวัติมาได้แบบรากเลือดและสะบักสะบอม ด้วยการที่ผมต้องโดนลูกหลงจากฝีมือคุณรินทร์จนน๊อคเดชะบุญที่หัวไม่แตกแต่บวมปูดเป็นลูกมะกรูด แต่กระนั้นก็ ทำเอาผมเดี้ยงหวิดจะดับอย่างอนาถเลยต้องลี้หนีภัยไปหลบเลียแผลใจและแผลกายเสียก่อนนับเวลาได้่ก็เกือบเดือน เอาเป็นว่าผมจะสรุปให้ทุกท่านดังนี้ครับ
คือ มันเป็นงี้ครับท่าน หลังจากที่ผมโดนลูกหลงจากคุณรินทร์รอบ 2 จนสลบไปพอฟื้นมาแล้วก็กว่าจะเป็นปกติได้ มัน ก็ประมาณเกือบเดือนกว่าๆ ระหว่างนั้นผมก็โดนคุณรินทร์ลากไปเข้าโรงพะบาล เอ้ย โรงพยาบาลสัตว์ครับ ก็อยู่ไม่ห่างจากบ้านพักพวกผมสักเท่าไหร่ แหม้ มันช่างสะดวกสบาย แต่ผมก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่อ่ะ ก็หมอเค้าชอบจับผมฉีดยานี่นา แต่ว่า อยากรู้มั้ยครับว่า คุณรินทร์ของผมเค้าเป็นยังไงหลังจากที่เผลอตัวทำผมเดี้ยง แบบมิได้ตั้งใจแบบนี้ ก็เป็นงี้ไงครับ
หลังจากที่โดนจู่โจมกะทันหันด้วยที่เขี่ยบุหรี่อันเขื่อง ผมก็ได้แต่นอนน้ำลายฟูมปาก โดยมีคุณรินทร์และคุณราชนั่งโวยวายอยู่ข้างๆ คุณรินทร์น่ะ อาการหนักที่สุดเลยล่ะ
" กะทิ ๆ ๆ 'ทิ แกอย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจปาไอ้ที่เขี่ยบุหรี่นั่นไปโดนแกเลยนะ ฉันไม่รู้ว่าแกอยู่ตรงนั้น "
เสียงคุณรินทร์ขอโทษผม คือ ทุกท่านต้องเข้าใจนะครับว่า ผมเนี่ยเป็นหมาที่มีความสำคัญของบ้าน เพราะฉะนั้น เมื่อผมเป็นอะไรไป คุณรินทร์และคุณราชย่อมอยู่เฉยไม่ได้ ยิ่งคราวนี้คุณรินทร์เป็นคนทำให้ผมเจ็บ คุณรินทร์แกเลยเสีย self เลยครับ นั่งพร่ำพรรณาอยู่กับผมเป็นชั่วโมงแล้ว
คือ ถ้าผมพูดได้ รู้ไหมครับ ว่าผมจะพูดอะไร ผมจะบอกว่า ' เลิกพูดได้แล้ว ผมไม่เป็นไร แต่ช่วยเงียบหน่อย ผมจะนอนนนนน พวกคุณคิดดูเหอะครับ โดนของแข็งไม่พอยังมาโดนคุณราชกับคุณรินทร์นั่งเขย่าตัวผมเป็นชั่วโมง ผมไม่ตายเพราะที่เขี่ยบุหรี่ก็ตายเพราะโดนเขย่านี่แหล่ะ ฮ่วย กรรมของหมาน้อย?? น่ารักๆอย่างผมจริงๆ ' แต่ก็ยังดีนะที่รอดมาได้ หวุดหวิดเส้นยาแดงผ่าแปดเลยแหล่ะ ขอบอก ๆ
" รินทร์ ให้กะทิพักเถอะลูก แล้วพรุ่งนี้เราค่อยพาเจ้ากะทิไปหาหมอกันนะ มันคงไม่เป็นไรมากหรอก เชื่อพ่อสิ " นั่นแหละครับ ต้องให้คุณราช คุณพ่อสุดที่ Love มาปลอบคุณรินทร์ถึงได้ปล่อยให้ผมได้พักอย่างสงบสุข แต่คุณรินทร์ก็ยังไม่วายบ่นอะไรพึมพำๆนะครับ ผมจับประโยคได้แต่ว่า
" เพราะไอ้หมอนั่นแท้ๆ ..." อืมม คุณว่า ไอ้หมอนั่นของคุณรินทร์เป็นใครครับ แต่ผมว่าน๊า ไม่พ้นอีตาคุณเจ้านายหรอกน่า ชิ หนอยยย เพราะมันทีเดียวผมเลยซวยต้องมาเจอลูกหลงไปด้วย
หลังจากนั้น รุ่งขึ้น คุณรินทร์ คุณราชก็รีบพาผมไปหาหมอเลยครับ พอดีอีตาคุณนิวัติเขาบอกว่าญาติเขาเปิดโรงพยาบาลสัตว์อยู่ไม่ไกลเลยพาไป ตอนแรก คุณรินทร์ก็ไม่ยอมไป หัวเด็ดตีนขาดไงก็ไม่ไป จนคุณราชต้องเอาผมที่ยืนเบลอเป็นหมาเมาหมัดมาขู่ คุณรินทร์แกเลยยอมครับ คุณหมอเขาก็รักษาผมดีนะ ใจดีด้วย ไม่ดีอย่างเดียว ชอบจับผมฉีดยาอ่ะ อันนี้ผมยอมไม่ได้ แล้วนี่ วันนี้ก็เป็นวันมหาวินาศของผมอีกแล้วอ่ะ ก็เป็นวันนัดตรวจร่างกายผมอ่ะดิ ทำไงดีเนี่ย คุณรินทร์ถือเชือกมาแล้วด้วย ไม่นะ ผมไม่อยากฉีดยา (กรีดร้องภาษาหมา ๆ )
" พ่อ ผมจะพากะทิไปหาหมอนะ " คุณรินทร์ตะโกนบอกคุณราชพร้อมกับมุ่งหน้ามาทางผม นั่น มาแล้วครับ ทำไงดีๆๆ ทำไงดี๊ ...เอาวะ ขอผมเผ่นก่อนแล้วกัน เรื่องอื่นคุยกันทีหลัง
" กะทิ หยุดน๊า แกต้องไปหาหมอ มานี่ " คุณรินทร์วิ่งไล่กวดผมใหญ่เลยครับ เหอะ จ้างก็จับไม่ได้ร๊อกกก แฮะๆๆ ชอบอ่ะ ได้วิ่งเล่น ไม่อยากไปหาหมอ คิดแบบนั้นผมก็วิ่งตะบึงเลยฮะ คุณรินทร์ก็วิ่งกวดใหญ่เลย เย้ๆๆๆๆ เล่นไล่จับๆๆ
แต่ เวรรกรรม และเทวดาบนสวรรค์ ก็ไม่เคยปราณีผมครับท่าน เพราะผมดันวิ่งทะเล่อทะล่าไปทางหน้าบ้านแล้วก็ต้องเจอกับสิ่งมีชีวิตที่ผมไม่อยากเจอจนได้ อ๊าก ไอ้ตัวซวย ใช่แล้วครับ ไม่ใช่ใคร อีตาเจ้านายโรคจิต วิปริตของคุณราช อีตาคุณนิวัติ ไม่นะ ผมไม่อยากให้คุณรินทร์อารมณ์เสียมากกว่านี้ ไม่ได้ๆต้องล่อไปทางอื่น เอาวะ หมาก็มีมารยา 1800 คันรถ 10 ล้อเหมือนกัน ลองเอามาใช้สักคันคงไม่เสียหลาย
โฮ่ง ๆๆๆๆ ผมรีบกระโจนเข้าไปหาคุณเจ้านายจอมกวนแล้วยืนขวางหน้าไว้ กระดิกหางดิ๊กๆ ประมาณส่งสัญญาณเป็นมิตรเต็มที่ ทำเอาอีตาเจ้านายจอมกวนงงไปเลยฮะ
" หือ หวัดดีกะทิ วันนี้ไข้ขึ้นรึไง ถึงมารับฉันตั้งแต่ประตูบ้านเลย " อีตาคุณนิวัตินั่งลงพร้อมกับลูบหัวผม ยิ้มแบบที่ผมต้องยอมรับครับว่ามัน " หล่อโคตร~~ "
แฮ่ๆๆๆๆ ผมได้แต่ส่งเสียงตอบไป คือ ไม่ใช่มารับอ่ะ แต่แค่เอาตัวรอดว้อย ขืนคุณรินทร์อารมณ์เสียก่อน ผมก็ซวยเด่ะ เดี๋ยวต้องไปหาหมอด้วย เกิดคุณรินทร์แกเฮี้ยน จับผมฉีดยาเพิ่มอีกเข็ม ผมจะทำไงล่ะ ไม่เอาดีกว่า ผมพยายามดึงแขนเสื้อตาคุณนิวัติให้หลบไปอีกทาง เพราะได้ยินเสียงฝีเท้าคุณรินทร์เข้ามาใกล้แล้ว อ๊ายยย เร็วๆสิว้อยยย ยืนทื่อเป็นท่อนไม้ตายซากไปได้ หล่อแล้วอย่าโง่เด้ เร๊ว ๆ
" อะไรของแก กะทิ เฮ้ย เดี๋ยวๆๆ " ครับ ในที่สุดผมก็ชักเขย่อเอาตัวปัญหาไปหลบหลังพุ่มไม้ได้แล้ว ทั้งผมทั้งอีตาเจ้านายกวนประสาทก็นั่งหลบกันอยู่
" แล้วทำไมฉันต้องมาทำแบบนี้กับแกด้วยล่ะ เจ้ากะทิ นี่แกเล่นอะไรกันแน่ เอ๊ะ .. "
ครับ เค้าก็พยายามจะถาม แต่ว่าคงไม่ต้องตอบมั้ง นู่นๆๆคุณรินทร์มาลิบๆแล้ว เดินมาหอบแฮ่กๆ หันซ้ายหันขวาเหมือนหาอะไรสักอย่าง คราวนี้อีตาคุณนิวัติหัวเราะเลยครับ หันมามองผมตาเจ้าเล่ห์เลยอ่ะ ง่า นี่ผมหนีเสือปะจระเข้ไหมครับเนี่ย
" อ๋อ หลบเจ้านายนี่เอง จริงสิ วันนี้แกต้องไปหาหมอนี่นา ใช่มั้ยกะทิ "
เวรแล้วครับ เวรแล้ว ผมไม่น่าเอาไอ้หมอนี่มาร่วมขบวนการหนีหมอเลย ท่าทางจะบรรลัยแล้ว มันเอาผมขายให้คุณรินทร์เพื่อทำคะแนนแหงเลยอ่ะ ผมพยายามทำตาอ้อนวอนสุดๆแล้วนะ แต่ว่าคนอย่างนายนิวัติ มีเหรอจะปราณีหมาอย่างผม
อ๊าก มันลุกออกไปแล้ว ไม่นะ ผมเผ่นก่อนละ แต่ว่า อ๊าก ปล่อยน๊า
" อยู่เฉยๆสิ กะทิ แกต้องไปหาหมอ มานี่ " ไวปานวอกครับ อีตาคุณนิวัติคว้าปลอกคอผมแล้วออกแรงลากออกจากพุ่มไม้ ผมพยายามขัดขืนเต็มที่เลยนะ แต่ .. ก็สู้แรงกระบือของอีตานี่ไม่ได้อ่ะ คนไรวะ แรงเยอะอิ๊บอ๋าย ฮือ ก็ผมไม่อยากไปอ๊าาา ไม่เอ๊าๆ
" อ๊ะ กะทิ อยู่นี่ .............. "
คุณรินทร์ได้ยินเสียงผมก็รีบเดินมาเลยครับคงตั้งใจจะรีบมาคว้าเลย แต่พอพบว่าใครที่ช่วยจับผมไว้เท่านั้นแหละ หน้าสวยๆของคุณรินทร์ก็งอเป็นจวักเลยล่ะ อย่ามาเถียงผมนะ คุณรินทร์น่ะ สวย น่ารัก เรียกว่าพอๆกับคุณราชเลย มีอย่างเดียวที่ยิ่งกว่าคุณราชก็คือปากแกนี่แหละ ยิ่งกว่าน้ำกรดซะอีก ด่าใครทีแสบไป 7 ชั่วโคตรเลย
ผมเงยหน้ามองตาคุณนิวัติที่อมยิ้มที่เห็นหน้าบูดๆของคุณรินทร์ แล้วก็หันไปมองหน้าคุณรินทร์ที่บูดสุดๆเมื่อเห็นหน้าตาคุณนิวัติแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจครับ เฮ้อ กรรมจริงๆ ผมพยายามจะสะบัดตัวให้หลุดจากมือใหญ่ๆของคนข้างๆแต่ก็ไม่หลุด สุดท้ายก็เลยได้แต่ยืนนิ่งๆ หน้าละห้อย คอตกละครับ
" นึกว่าวิ่งไปไหน ที่แท้มารับคนหรอกเหรอ กะทิ "
ครับ เสียงเหมือนถามเฉยๆ แต่ ... หน้าตาและแววตา ไม่ใช่เลยครับ ผมงี้หางตกแล้วตกอีก ฮือออ ' ทิป่าวทรยศน๊า ' ทิแค่ไม่อยากไปหาหมออ่ะ แล้วอีตาเนี่ยมันก็เสล่อเข้ามาเจ๊อะ ' ทิ เอ๊ง
" หึ ก็กะทิเป็นหมาน่ารักนี่นา เป็นเจ้าของบ้านก็ต้องต้อนรับแขกสิ ใช่ไหม กะทิ "
นั่น ดูพูดเข้า ปากน่ะ ถ้าไม่คิดจะสร้างสรรค์สันติภาพให้โลกก็ไม่ต้องอ้าก็ได้นะ คิดแล้วอยากจะงับขาข้างๆนี่จริงๆ แต่ก็นะ กลัวว่าจะโดนกระทืบเอาหลังจากนั้น ล่ะนะ
" ไม่ได้ถาม .." คุณรินทร์ตวัดเสียงตอบ เสียงอีตานิวัติหัวเราะหึๆ ผมว่านะ ตานี่ต้องโรคจิตแน่เลย เพราะทุกครั้งที่คุณรินทร์ด่า หรืออาละวาด อีตาคุณนิวัติก็มักจะอารมณ์ดีตลอดเลยอ่ะ แถมยังชอบยั่วโมโหคุณรินทร์ด้วย
" จะพาเจ้ากะทิไปหาหมอเหรอ " ตาคุณนิวัติถามดีๆ แต่คุณรินทร์ยังคงบึ้งและ บูด ...
" รู้แล้วจะถามทำไม กะทิ มานี่ "
คุณรินทร์เรียกผม ผมก็อยากไปหรอกนะ แต่ ... มือใหญ่ๆของอีตาคุณนิวัติไม่ยอมปล่อยจากปลอกคอ ทำให้ผมไปหาคุณรินทร์ไม่ได้ คุณรินทร์มองหน้าคนตัวโตกว่า ทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจแล้วเดินเข้ามาหา พร้อมกับผลักคุณนิวัติออก แปลกครับ อีตาคุณนิวัติกระเด็นไปเลย ผมว่าคุณรินทร์ไม่ได้ออกแรงอะไรมากเลยนะ แต่พอคุณรินทร์จะพาผมเดินออกไปนั่นแหละ เสียงแว่วๆก็ลอยตามมาให้คุณรินทร์เส้นประสาทกระตุกเล่น
" เอ แบบนี้ราชก็อยู่คนเดียวสินะ เหงาแย่ ฉันไปคุยเป็นเพื่อนดีกว่า " ครับ คุณรินทร์หยุดกึก แล้วก็หันกลับไปหาอีตาคุณนิวัติทันที
" ไปส่งหน่อย " โอ้ว อะไรกัน คุณรินทร์บอกให้อีตาจอมกวนนี่ไปส่ง
" หือ อะไรนะ พูดใหม่ซิ "
ขอบอกครับ ผมล่ะอยากกระโดดเตะหน้าหล่อๆที่เลิกคิ้วถามยียวนกวนประสาทนี่จริงๆ คุณรินทร์หน้าบึ้ง กัดฟันกรอดเลยครับ กว่าจะเค้นเสียงรอดไรฟันมาได้
" ก็บอกว่า ไปส่งหน่อย หูแตกรึไง ... วะ "
ท้ายเสียงเบาครับ อุบอิบๆ พร้อมกับสะบัดหน้าเดินไปที่รถที่จอดอยู่แล้วเปิดประตูขึ้นรถเลย ประมาณขอร้องแกมขู่บังคับล่ะครับท่าน และแน่นอนว่าอีตาคุณนิวัติก็ต้องเดินตามมาพร้อมกับรอยยิ้มโรคจิตๆเหมือนเดิมอ่ะ
" รัดเข็มขัดด้วยนะกะทิ "
เหอ มาบอกผมทำไม ผมเป็นหมานะ รัดเป็นซะที่ไหนเล่า ประสะ ..... แต่เอ๊ะ บอกผมแต่ตาอยู่ที่คุณรินทร์แฮะ อ๊ะลืมบอก ผมนั่งที่เบาะหลังครับ ส่วนคุณรินทร์นั่งด้านหน้าคู่กับอีตาคุณนิวัติ แล้วก็นะ ระหว่างทางทั้งคู่ก็เถียงกันมาตลอดเลย ก็อีตาคุณนิวัติน่ะ ชอบแหย่คุณรินทร์ให้โมโหตลอดเลย แล้วคุณรินทร์ก็จะเผลอตวาดและด่ากลับเสมอ แต่คนโดนด่าก็ยังยิ้มแถมยังสรรหาเรื่องมาให้โดนด่าอีกตลอด เห็นมั้ย ผมบอกแล้วว่าตาเนี่ย โรคจิต ประสาท เห็นด้วยกับผมไหมครับ เฮ้อ ...
" นี่ คุณนิวัติ ช่วยหุบปากแล้วตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปได้ไหมเนี่ย อย่ามายั่วผมนะ " เสียงตวาดแว๊ดดังลั่นรถเลยครับ เป็นงี้มาตั้งแต่กิโลเมตรแรกแล้ว
" อ้าว ก็เธอทำหน้าบูดแบบนี้ ก็อุตส่าห์เป็นห่วงนะ กลัวจะเครียด เสียสุขภาพแย่ "
เสียงแหย่กลั้วหัวเราะดังมาพร้อมกับเสียงแว๊ดๆของคุณรินทร์ จนผมได้แต่ปลงล่ะครับ สงสัยจะเถียงกันจนถึงโรงพยาบาลแหละ กรรมครับ กรรมของหมาอย่างกะทิ ใครก็ได้ บริจาคที่อุดหูหมาให้ผมทีเหอะ ไม่ไหวแล้วง๊า โฮ่ง
เจอกันใหม่ตอนหน้าครับ โฮ่ง สวัสดีคร๊าบ ( ยกขาหน้าไหว้ลาแบบหมาๆ )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
