หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ✖ รถไฟฟ้ามาหากูที ✖

[alisary]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


สวัสดีครับ  วันนี้ลี่เอาเรื่องสั้นมาลงให้อ่านกันครับ
เนื้อเรื่องจะท่ายถอดจากมุมมองของคนสองคนครับ  โดยจะใช้สีแบ่ง part ครับ

    ผมชื่อ เจได  เป็นนักศึกษาปีที่ 2 คณะนิเทศศาสตร์  ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง  สูง 170 หนัก  47   ผมเป็นคนผิวขาว   หน้าตาก็ถือว่าโอเคครับ  พอไปวัดไปว่าได้  เคยมีแมวมองชวนผมไปประกวดดัชชี่ด้วย  แต่ผมเป็นคนขี้อาย  เลยไม่ได้ไปประกวด

    ถึงผมจะหน้าตาดี  การศึกษาดี  ฐานะดีแค่ไหน  แต่เชื่อไหมว่าตั้งแต่ผมเกิดมา  ผมยังไม่เคยมีแฟนเลย  ผมยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์  แต่ก็ไม่น่าจะหาแฟนยากขนาดนี้   ไอไก่มันบอกว่าผมอ่ะ  เลือกมาก  จริงๆผมไม่ได้เลือกมากน่ะครับ  ผมก็แค่...พิถีพิถันในการเลือก  ก็เท่านั้นเองอ่ะ

    ส่วนไอไก่  มันเป็นเพื่อนสนิทของผมครับ มันตัวสูง  คงประมาณ 180 ได้มั้ง  หน้าตามันก็...เอ่อ   ผมว่าดูที่นิสัยมันดีกว่า  นิสัยมันดีกว่าหน้าตาเยอะ  แต่ถึงมันจะหน้าตาเหี้ยยังไง  มันก็ยังโชคดีที่มีแฟนกับคนอื่นเขาบ้าง  ไม่เหมือนผม  

"เจได  เป็นอะไรไปอีกล่ะแก"

    ไอไก่มันเดินมาโอบไหล่แล้วนั่งลงข้างๆ

"ดูทำหน้าเข้า  ยังกับหมาใกล้ตาย"

    ไอไก่เริ่มปากเสียแล้วครับ

"ชั้นเครียด!!!"

    ผมหันไปแว๊ดแล้วทำหน้ามุ่ยใส่มัน

"แม่เจ้า  อย่างแกมีอะไรต้องเครียดอีกหรอ  หน้าตาดี  การศึกษาดี  ฐานะชาติตะกูลดี  แถมพ่อแม่ยังยอมรับที่แกเป็นแบบนี้อีก  มีอะไรที่ชีวิตแกยังขาดอีกว๊ะ"

    ไอไก่ร่ายยาวออกมา  มันก็จริงตามที่ไอไก่พูดนั่นแหละ  ผมไม่เถียงมันหรอก

"แฟนไง  ตัวการเดียวที่ทำให้ชั้นเพอร์เฟกไม่พออ่ะ  เฮ้อ"

"เจได  แกก็อยากเลือกมากนักสิว๊ะ"

    เอาอีกแล้วไอไก่   มันหาว่าผมเลือกมากอีกแล้ว

"ไอไก่  แกจะไม่ให้ชั้นเลือกมากได้ยังไง  แต่ละคนที่เข้ามาหาชั้นน่ะ  บางคนก็เถื่อนแบบ...ชั้นคิดว่านักโทษแหกคุกมาซะอีก  บางคนทำผมทรงเกาหลี...แต่พูดได้แต่ภาษาอีสานอ่ะ  แล้วบางคนน่ะแก  หล่ออย่างกะเทพบุตร...แต่งานอดิเรกชอบปั้นขี้มูกเล่นน่ะ  แกจะให้ชั้นเลือกคนแบบนั้นมาเป็นแฟนได้ยังไง  ฮือ...."

    ผมระบายออกมาอย่างสุดกลั้น

"แม่จ้าว !!!"

    ไอไก่สบถออกมาก่อนจะอ้าปากเหวอ  อึ้งกับสิ่งที่ผมไม่เคยบอกมันมาก่อน  ผมถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วใช้มือสะบัดตูด

"แล้วนั่นแกจะไปไหน"

    ไอไก่แหงนหน้าขึ้นมาถามผม

"ชั้นจะกลับแล้ว  เจอกันพรุ่งนี้น่ะ"

    มันโบกมือมาให้ผม  ผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที  ส่วนไอไก่ก็คงนั่งรอแฟนมันก่อนน่ะแหละ  เฮ้อ  จริงๆที่ผมรีบกลับ  เพราะว่าผมทนอิจฉาไอไก่กับแฟนมันไม่ได้ต่างหากล่ะ

    ผมเดินออกจากมหาวิทยาลัยไปต่อที่รถไฟฟ้าทันที  และวันนี้  เหมือนพระเจ้าจงใจจะตอกย้ำกับความโสดของผม  เพราะว่าบนรถไฟฟ้า  ส่วนใหญ่จะมาเป็นคู่ๆกันทั้งนั้นเลย  จับมือกันบ้างล่ะ  ควงแขนกันบ้างล่ะ  มันจะหวานเกินไปหรือปล่าว๊ะ  หึ่ย  ยิ่งดูก็ยิ่งเครียด

     เมื่อถึงสถานีที่จุดหมายของผม  ผมก็เดินออกมาอย่างเซ็งๆ

"ตุ๊บ!!"

   ใครว๊ะแมร่งผลักผมออกมา  ผมหันกลับไปเตรียมพร้อมจะด่ามันทันที

"อ้าว  น้องเจได"

"พี่เบิ้ม"


"อ้าว  น้องเจได"

"พี่เบิ้ม"

    น้องเจไดดูหน้าตื่นๆหน่อยที่เจอผม  ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าแดง  หน้ารักชิบหายเลย

"น้องเจไดกำลังจะกลับบ้านหรอครับ"

"อ่ะ  เอ่อ  ใช่ครับ  แล้วพี่เบิ้มล่ะครับ"

    น้องเจไดตอบผมหน้าแดง

"พี่ก็จะกลับบ้านเหมือนกัน"

    ผมตอบน้องเจได ก่อนจะแจกยิ้มไปให้เซ็ทนึง

"เอ่อ  เดี๋ยวเจไดขอตัวก่อนน่ะครับ"

"ครับ"

    แล้วน้องเจไดก็เดินไปทันที  เหลือผมที่ยืนยิ้มตรงนั้นอยู่คนเดียว

    ผมชื่อ เบิ้ม นะครับ  เป็นนักศึกษาปีที่  3 คณะวิศวกรรมศาสตร์  ของมหาวิทยาลัยที่มีคะแนนแอดมิชชั่นสูงสุดของประเทศ  ผมสูง 178 หนัก  60  ไม่อ้วนนะครับ  กำลังพอดี  เพราะว่าผมเล่นฟิตเนสประจำ  ผมเป็นคนผิวสีแทน  เพราะว่าพ่อผมเป็นคนใต้  เลยได้เชื้อพ่อมา  หน้าตาก็  ถือว่าระดับเดือนคณะล่ะกัน แต่ผมไม่ได้เป็นเดือนน่ะ  ผมไม่ค่อยชอบประกง ประกวดของแบบนี้เท่าไหร่  

    ชีวิตผมเหมือนจะเพรียบพร้อมไปหมดซะทุกอย่าง  แต่ยังขาดอยู่อีกอย่างเดียว  ก็แฟนไงละครับ  หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ  ผมไม่เกี่ยงหรอก  ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย  แต่ยังหาที่ถูกใจผมซักคนไม่ได้เลย  ผมคบใครได้ไม่เกินเดือนหรอกครับ  ก็ต้องมีอันเลิกกันไปหมดทุกราย  เพื่อนๆมันเลยหาว่าผมเจ้าชู้  แต่จริงๆแล้วเปล่าเลย  ก็มันไม่ถูกใจจะให้ทนคบไปได้ยังไงว๊ะ

    จริงๆสเปคผมก็ไม่สูงเท่าไหร่น่ะ  แค่หน้าตาดี  ฐานะดี  การศึกษาดี  ชาติตระกูลดี  ก็เท่านั้นเอง  จริงๆมันก็มีเข้าข่ายหลายคนน่ะ  น้องเจไดที่ผมเจอเมื่อกี้ก็เข้าข่ายแบล็กลิสต์ของผมด้วยเหมือนกัน  แต่ผมไม่ค่อยอยากจีบน้องเขาเท่าไหร่  เพราะว่าผมรู้จักกับน้องเจไดตั้งแต่สมัยน้องเจไดเรียนมัธยมต้นแล้วล่ะ  ถ้าผมไปจงไปจีบน้องเขาแล้วเกิดไม่ใช่ขึ้นมา  พาลจะทำให้มองหน้าไม่ติดกันเปล่าๆ

    ผมเดินจากสถานี BTS ไม่ไกลก็ถึงคอนโดของผม  ผมกดลิฟท์ขึ้นมาแล้วเดินเข้าห้องทันที  วันนี้อากาศร้อนเป็นบ้าเลย  ขออาบน้ำก่อนแล้วกันเลย

"ครืด ครืด"

    โทรศัพท์ผมสั่นขึ้น  ผมเดินไปดูแล้วกดรับสายทันที

"ว่าไง ไอคิว"  

    ผมรับสายไอคิวอย่างเซ็งๆ

"มึงอยู่ไหนเนี๊ยะ"

    ไอคิวไม่ตอบครับ  แต่กลับถามผมกลับซะงั้น

"อยู่ห้อง  มีอะไรเปล่าว๊ะ"

"พอดีพวกไอวีขวนไปแดกเหล้าอ่ะ  มึงจะไปป่าว"

    ผมพูดโดยไม่ต้องคิดเลย

"ไม่ไป  แค่นี้แหละ  กูจะอาบน้ำ"

    ผมกดวางสายโดยไม่รอให้มันได้พูดอะไรต่อเลย  ผมเข็ดแล้วละครับ  ถ้าต้องไปกินเหล้ากับพวกไอวี  เพราะว่าเวลาพวกมันเมาแล้วพวกมันชอบหาเรื่อง  ผมไม่อยากซวยเหมือนคราวที่แล้วอีก

    ส่วนไอคิว  มันเป็นเพื่อนสนิทผมครับ  รู้จักกันตั้งแต่ตอน ม.ปลาย  เรียนด้วยกันมาจนถึงมหาลัยเลยแหละ  คณะเดียวกันด้วย  ไอคิวมันเป็นคนอ้วนครับ  สูงประมาณ 175  แต่หนักเกือบๆ 90 แหน่ะ  แต่นิสัยมันดีครับ  แถมมันค่อนข้างฉลาดด้วย  

    เมื่ออาบน้ำเสร็จผมก็เดินมาเปิดคอม  ทำกิจวัตรประจำวันของผมทันที  นั่นก็คือ  หาแฟนทางโลกไซเบอร์ครับ  แรกๆผมก็ไม่ได้จริงจังอะไรมากมายหรอก  แต่ตอนนี้รู้สึกว่าขาดไม่ได้แล้ว  ทุกๆเย็นถ้าไม่ได้ไปไหน  ก็ต้องมานั่งเฝ้าหน้าคอมทุกที

"ตึ่ง!!"

    ทันทีที่ผมออนเอ็ม  ก็มีหน้าต่างแอดดีดขึ้นมาทันที  พอผมรับแอดคนๆนั้นเสร็จ ปรากฎว่าเขาออนอยู่ด้วยครับ  ผมตั้งหัวเอ็มของผมว่า ตามหาหัวใจ  เป็นไง  เลี่ยนได้ใจไหมล่ะ

ตามหาหัวใจ says :   ดีครับ

อยากมีคนรัก says : ดีคับ  ชื่อไรหรอ

    ดีครับด้วย  สงสัยคนนี้เกย์ชัวร์  เขาถามผมว่าชื่ออะไรด้วย  

ตามหาหัวใจ says : คิวครับ  นายล่ะ

     ปลอมชื่อไปก่อนแล้วกัน  เดี๋ยวถ้าถูกใจค่อยว่ากันอีกที

อยากมีคนรัก says : เราชื่อ ไก่ น่ะ  คิวอายุเท่าไหร่อ่ะ  เรา 18

ตามหาหัวใจ says : ผม 20 แล้วครับ  นี่แปลว่าไก่ยังเรียนอยู่อ่ะดิ๊

อยากมีคนรัก says : ครับพี่คิว  ไก่เรียนอยู่คับ

    ท่าทางเข้าท่าดีแฮะ  รู้จักพี่ รู้จักน้อง

ตามหาหัวใจ says : แล้วเรียนที่ไหนล่ะคับ

อยากมีคนรัก says : ผมปี 2 คับ  นิเทศ xxx คับ แล้วพี่คิวละ ??

    อ้าว  มหาลัยเดียวกับผมเลยเนี๊ยะ  

ตามหาหัวใจ says : พี่เรียนวิดวะคับ xxx เหมือนกัน  เหอเหอ

อยากมีคนรัก says : แหม บังเอิญจังเลยนะครับ  มหาลัยเดียวกันเลย


วันนี้เอาไปแค่นี้ก่อนแล้วกันนะครับ  แล้วเดี๋ยวจะมาต่อให้ใหม่  
เสียดายที่โปรแกรม Photoshop มันเสีย  ไม่งั้นคงตัดต่อภาพมาให้แล้วอ่ะครับ
ฝากเรื่องสั้นเรื่องแรกด้วยนะครับ


*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ  แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
 ทิพย์โมบอร์ดนิยาย

[Little Devil]

รับเรื่องใหม่น้องลี่
รออ่านน้องอ้อนนะ
+1

[NiNETEENTH™]

น่าติดตามครับผม รออ่านต่อนะครับ

[Lonelyนู๋โรนลี่]

น่าติดตามๆๆๆ
อิอิ

คุยกันทางเน็ตแบบนี้
...


 

[tawan]

จบอย่างนี้ก็นั้งรอซิพี่น้อง

 

 

[Na_RimKLonG]

สนุกดี  หึหึ

[July_Moon]

มาแบบนี้ นั่งรอแล้วกันนะครับ...

โลกไซเบอร์เลยแฮะ 

[j3llnlyza]

น่าสนุกนะคู่นี้มาต่ออีกนะคะสู้ๆ

[ณ ที่เดิม™]

รอตอนต่อไปขอรับ 

[wisa]

ฉลองเรื่องใหม่

 

เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ครับ

 




 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

 ต้อนรับๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~ 

 

[alisary]

มาต่อให้แล้วนะครับ  ดีใจจัง  เรื่องสั้นก็มีคนอ่านด้วย

ตามหาหัวใจ says : พี่เรียนวิดวะคับ  xxx เหมือนกัน  เหอเหอ

    นี่มันวิทยาลัยเดียวกันกับผมเลยนี่  หูย  ดีจังๆ

อยากมีคนรัก says : แหม บังเอิญจังเลยนะครับ  มหาลัยเดียวกันเลย

ตามหาหัวใจ says : แล้วน้องไก่ นน สส  เท่าไหร่หรอคับ

    ผมเจไดนะครับ  ไม่ใช่ไอไก่   แต่ตอนนี้กำลังคุยเอ็มอยู่ เลยบอกชื่อจริงๆไปไม่ได้  กลัวคนอื่นรู้แล้วอายเขาตายเลยครับ

อยากมีคนรัก says : ไก่ 170  47 คับ แล้วพี่คิวล่ะ

    ผมตอบพี่คิวไปตามความจริง  เพราะว่าถ้าคุยกันถูกคอ แล้วนัดเจอกันเนี๊ยะ  ผมจะได้ไม่โดนหาว่าโกหกไงครับ  ส่วนเรื่องชื่อ  เดี๋ยวค่อยเฉลยทีหลังก็ได้  พี่เขาคงเข้าใจแหละ

ตามหาหัวใจ says : พี่ 178/60 คับ

    โห  หุ่นดีเป็นบ้าเลยอ่ะ

อยากมีคนรัก says : หุ่นดีจังเลยครับพี่คิว  อยากหุ่นดีแบบพี่บ้างจัง

ตามหาหัวใจ says : อ่ะน่ะ  แล้วน้องไก่แบบไหนครับ  รุกหรือว่ารับ

    ผมหัวเราะคิกๆกับตัวเอง  ก็ผมไม่เคยมีแฟน  ไม่เคยมีเซ็กนี่นา  จะรู้ได้ยังไงว่าชอบแบบไหน  แต่แบบผมนี่  คงต้องรับแหละ

อยากมีคนรัก says : ผมรับคับ  พี่คิวอ่ะ ??

ตามหาหัวใจ says : ดีเลย  พี่รุกนะครับ  แหม  หุ่นแบบไก่นี่  กำลังพอดีเลยครับ

อยากมีคนรัก says : พอดีอะไรคับ  พี่คิว

ตามหาหัวใจ says : เปล่าครับ  ^_^

    แล้วผมกับพี่คิวก็คุยนู่นคุยนี่ไปเรื่อย  จนกระทั่ง

ตามหาหัวใจ says : น้องไก่ครับ  น้องไก่มีรูปหรือเปล่า

    พี่คิวถามผมหลังจากที่เราคุยกันได้ซักพัก  ผมจะทำยังไงดี  จะเอารูปขึ้นดิสเพลย์ดีหรือเปล่า

อยากมีคนรัก says : ขอโทษนะคับ  ไม่มีอ่ะ  วันหลังได้ม๊า

    ถ้าเกิดผมเอารูปขึ้นดิสเพลย์ล่ะก็  ผมกลัวพี่คิวจะรู้จักผมอ่ะครับ  ผมเองก็มีคนรู้จักไม่น้อยเหมือนกัน  เด็กนิเทศนี่นา

ตามหาหัวใจ says : อู๊ย  ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก  เพราะพี่ก็ไม่มีเหมือนกัน  กร๊าก

    พี่คิวพิมพ์กลับมา  ทำให้ผมใจชื้นขึ้นนิดนึง  แล้วคืนนั้นเราก็คุยกันต่อจนเกือบ 5 ทุ่ม  ผมเองก็ไม่รู้คุยอะไรไปเหมือนกัน  สัพเพเหระทั้งนั้นแหละ รู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วมาก

อยากมีคนรัก says : พี่คิวครับ  เดี๋ยวผมขอตัวไปนอนก่อนนะคับ พอดีพรุ่งนี้มีเรียนเช้าอ่ะคับ

    ผมพิมพ์ไปแล้วปิดปากหาวป้องแมลงวันเข้าปาก

ตามหาหัวใจ says : อ้อ  แล้วพี่จะได้คุยกับน้องไก่อีกหรือเปล่าอ่ะครับ

อยากมีคนรัก says : ผมก็ออนทุกวันน่ะ  คงได้คุยกันแหละ

ตามหาหัวใจ says : งั้นฝันดีครับ

อยากมีคนรัก says : คับ เช่นกัน  บายๆ

    ผมปิดโปรแกรม msn แล้วปิดคอมพิวเตอร์  ก่อจะเดินไปหยิบนมมาเทใส่แก้ว  แล้วดื่มอย่างช้าๆ

    วันนี้โชคดีจัง  ได้เจอพี่เบิ้มด้วย  ผมแอบชอบพี่เบิ้มมานานแล้วแหละ  ตั้งแต่ที่ผมเรียนอยู่ม.ต้นแล้ว  แต่พอผมขึ้น ม.ปลาย  ผมก็ย้ายไปเรียนที่อื่น เลยไม่ได้เจอกับพี่เบิ้มอีก  มาเจอกันอีกทีก็ตอนอยู่มหาลัยแล้ว 

    เพื่อนผมสมัยม.ต้น  ที่เป็นรุ่นน้องพี่เบิ้ม  บอกว่าพี่เบิ้มเป็นคนเจ้าชู้ เปลี่ยนแฟนทุกเดือนเลย  ผมก็พอรู้มาบ้างว่าพี่เบิ้มเป็นไบ  แต่ผมก็ไม่คิดอะไรที่มันเป็นไม่ได้หรอก  พี่เบิ้มคงเห็นผมเป็นแค่รุ่นน้องคนนึงเท่านั้นเอง

    วันรุ่งขึ้น  ผมไปมหาวิทยาลัยแต่เช้า  แต่ยังไม่ถึงเวลาเรียน เลยเดินไปหาอะไรกินที่โรงอาหารก่อน

"สวัสดีครับพี่เจได"

    ผมหันไปตามเสียงเรียก  อ้อ  รุ่นน้องที่คณะผมนั่นเอง

"ว่าไงอ้อน  มาแต่เช้าเชียว"

"พอดีอ้อนมีเรียนเช้านะครับ"

    น้องอ้อนตอบแล้วแจกยิ้มหวานมาให้ผม  น่ารักจริงๆเลยเด็กคนนี้  เสียดายอยู่คนละเอกกับผม  ไม่งั้นคงจะได้เจอกันบ่อยกว่านี้

"แล้วนี่เพื่อนๆหายไปไหนกันหมดล่ะ"

    ผมถามน้องอ้อนแล้วก็นั่งลงข้างๆ  แต่ไม่ทันที่น้องอ้อนจะตอบผม  โทรศัพท์น้องอ้อนก็ดังขึ้น  แหม  ใช้รุ่นใหม่ซะด้วย  ไอเพื่อนผมคนไหนแล้วที่เคยเม้าท์ว่าน้องอ้อนไม่ค่อยมีเงิน  ผมว่าไม่ใช่แล้วมั้ง

"เหี้ยแมร่ง  เออ  อีปลวก  กูรอมึงอยู่  เร็วๆเลยน่ะ อีสัส  เออๆแค่นี้แหละ อีควาย"

    แต่ละคำที่หลุดออกจากปากของน้องอ้อนนี่  เปิดสวนสัตว์ได้เลย  แต่ก็ยังดีน่ะที่น้องเขาเอามือป้องเวลาคุยโทรศัพท์  ผมต่างหากล่ะที่สะเออะได้ยินเอง

"เอ่อ  เมื่อกี้พี่เจไดถามอ้อนว่าอะไรนะครับ"

    น้องอ้อนหันมาถามผมอีกครั้งหลังจากที่วางสายโทรศัพท์ไปแล้ว

"อ๋อ  พี่ถามว่า เพื่อนๆเราหายไปไหนกันหมด  เห็นทุกครั้งก็นั่งอยู่ด้วยกันเป็นกลุ่ม"

"มันยังไม่มาอะครับ  อ้อนนัดมันตั้งแต่ 8 โมงแล้ว  จะ 9 โมงแล้วยังไม่มาอีก  เฮ้อ  เดี๋ยวถ้ามาอ้อนจะด่าให้ไฟแล่บตูดเลยคอยดู"

    โห  น้องอ้อนครับ  ที่ร่ายไปเมื่อกี้นี้  ยังไม่ด่าอีกหรอ 

"งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนน่ะ  ไว้เจอกัน"

"ครับ  สวัสดีครับพี่"

    น้องอ้อนยกมือมาไหว้ผม  ผมรับไหว้แล้วเดินมาซื้ขนมปังที่ร้านเบเกอรี่ทันที

"ป้าครับ  เอาขนมปังช็อคโกแลตสองชิ้นครับ"

    ผมชี้ไปที่ขนมปังชิ้นโปรดของผม  ป้าคนขายหยิบออกมา 2 ชิ้นแล้วใส่ถุง  ผมคว้าเงินออกมาจ่ายแล้วหยิบขนมปังมา

"อุ๊ย"

    ด้วยความซุ่มซ่ามหรือว่าความซวยของผมนี่แหละ  ผมจึงชนเข้าให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง


    วันนี้ผมก็มีเรียนเช้าเหมือนกัน  โชคดีที่เมื่อคืนนอนไม่ดึงมาก เพราะหลังจากคุยกับน้องไก่แล้ว  ผมก็นอนทันทีเลย

    ผมเดินไปซื้อขนมปังที่โรงอาหาร  อย่างน้อยก็ต้องหาอะไรรองท้องก่อนแล้วกัน  ไม่งั้นเรียนไม่รู้เรื่องแน่ๆ  และในขณะที่ผมกำลังง่วนอยู่กับการหยิบเงินออกมา

"อุ๊ย"

    อยู่ๆก็มีใครไม่รู้มาเดินชนผมเข้าให้ 

"พี่เบิ้ม"

"น้องเจได"

    น้องเจไดอีกแล้วครับ  แต่คราวนี้น้องเขาเป็นคนชนผมเอง  แถมขนมน้องเขายังหล่นลงพื้นด้วย

"เจไดขอโทษนะครับ  เจไดซุ่มซ่ามเอง"

    น้องเจไดขอโทษผมอย่างหน้าเสีย  คงกลัวผมโกรธแน่ๆเลย

"ไม่เป็นไรครับ  น้องเจไดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า  ดูซิ  อดกินขนมเลย"

"เจไดไม่เป็นไรครับ ส่วนขนมเดี๋ยวเจไดซื้อใหม่ก็ได้"

    เจไดพูดแล้วอวดลักยิ้มให้ผม  โอ๊ย  เห็นแล้วอยากจะจับกดซะตรงนี้เลย

"งั้น  เดี๋ยวพี่เลี้ยงขนมเจไดดีกว่า"

    ผมพยายามทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ  พี่ชายที่แสนดีให้เจไดเห็น

"อุ๊ย  ไม่เป็นไรครับ"

    แต่เจไดกลับปฏิเสธผม

"เจไดรังเกียจพี่หรอครับ"

    ผมตีหน้าเศร้างัดมารยาผู้ชายออกมาใช้  ใครที่เคยคิดว่าผู้ชายไร้มารยา  คุณคิดผิดแล้วละครับ

"เปล่านะครับ  คือ คือเจไดเกรงใจนะครับ"

    โอ๊ย  ทำไมน่ารักอย่างนี้ว๊ะ 

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ  เดี๋ยวพี่จ่ายเอง"

    ผมพูดจบก็ฉวยโอกาสโอบไหล่เจไดไปร้านขนมทันที  หน้าเจไดงี้แดงแปร๊ดเลย

    เจไดเลือกขนมปังช็อคโกแลตมาชั้นนึงครับ  ทั้งๆที่เมื่อกี้เจไดซื้อตั้ง 2 ชิ้นแหน่ะ

"ทำไมทานน้อยจังเลยครับ"

    ผมหันไปถามเจได  เจไดเองก็เข้าข่ายผอมอยู่  แต่ไม่รู้จะซ่อนรูปหรือเปล่า

"พอดีเจไดมีเรียนอ่ะครับ  เดี๋ยวคงต้องขอตัวก่อน"

    ผมพยักหน้าให้เจไดน้อยๆ  แล้วเจไดก็วิ่งไปทันที  ผมละอยากจะจีบเจไดซะให้รู้แล้วรู้รอดจังเลย  ผมหยิบขนมแล้วเดินขึ้นไปเรียน

    หลังจากที่เรียนเสร็จในวันนี้  ผมก็รีบกลับห้องทันทีครับ  ไอคิวชวนไปไหนผมก็ไม่ไป  อยากกลับไปคุยกับน้องไก่

    ในขณะที่ผมกำลังอยู่บนรถไฟฟ้านั่นเอง  สายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับร่างของใครคนหนึ่ง

"น้องเจได"

    ผมเรียกน้องเจไดที่ยืนเหม่ออยู่ เจไดสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันมาหาผม

"พี่เบิ้ม"

"เจอกันอีกแล้วนะครับ  รู้สึกว่าวัน สองวันเนี๊ยะ  พี่เจอเจไดถี่จังเลย"

    เจไดไม่ได้พูดอะไร แต่กลับก้มหน้าเหมือนกับกำลังเขินผมอยู่  ผมขยับไปยืนให้ชิดกับเจได  ทั้งๆที่อื่นก็ยังมีที่ว่างให้ยืน  เจไดเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับหนีด้วย  เราสองคนต่างเงียบกันทั้งคู่  ไม่มีใครพูดอะไร  แขนของเราสองคนชนกันไปมา  เมื่อเนื้อชนเนื้อ  ท่อนเนื้อในกางเกงผมก็ลุกชันขึ้น 

    นี่ผมเป็นถึงขนาดนี้เชียวหรอเนี๊ยะ  ขนาดว่าผมไม่ได้คิดอะไรเลย  แค่แขนของผมกับเจไดถูกันไปมา  ผมก็เกิดอารมณ์ขนาดนี้แล้ว

    แต่เวลาบนรถไฟฟ้ามันช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งนัก  ผมกับเจไดก็ถึงสถานีปลายทาง  เจไดหันมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินกลับคอนโด  ส่วนผมก็ได้แต่อึ้งๆอยู่  ยังไม่ทันได้ยิ้มตอบเจไดก็ไปซะแล้ว

    ผมเดินเข้าห้องแล้วเปิดคอมพิวเตอร์ออนเอ็มทันที  แต่น้องไก่ยังไม่ออนเลย  ผมเลยเข้าไปอาบน้ำ  แล้วโทรสั่งข้าวขึ้นมากินก่อน  และไม่ถึงครึ่งชั่วโมง  น้องไก่ก็เข้าสู่ระบบ

ตามหาหัวใจ says : สวัสดีครับน้องไก่

อยากมีคนรัก says : ดีคับ  พี่คิว

ตามหาหัวใจ says : ทำอะไรอยู่หรอ

อยากมีคนรัก says : ก็กำลังกินขนมนะครับ  เพิ่งกลับจากมหาลัย  พี่คิวอ่ะ

ตามหาหัวใจ says : พี่เพิ่งทานข้าวเสร็จนะครับ  น้องไก่ทานข้าวหรือยังเอ่ย

อยากมีคนรัก says : ยังเลยคับ  เดี๋ยวค่อยกินก็ได้  ไก่ยังไม่หิว

    เออ  ใช่สิ  น้องไก่อยู่คณะเดียวกันกับเจไดนี่หว่า  สองคนนี้ต้องรู้จักกันแน่นอน

ตามหาหัวใจ says : เอ่อ  น้องไก่รู้จักน้องเจไดไหมคับ

    ทันทีที่ผมพิมพ์คำถามนี้ไป  ดูเหมือนน้องไก่จะเงียบหายไปเลย

ตามหาหัวใจ says : เงียบ...

อยากมีคนรัก says : รู้จักคับ  ทำไมหรอ  มีอะไรกับเจไดหรือเปล่า

ตามหาหัวใจ says : เปล่าครับ  พอดีพี่เห็นว่าน้องเค้าน่ารักดี  ว่าแต่น้องไก่เถอะ  จะน่ารักเหมือนน้องเจไดหรือเปล่าน๊า

อยากมีคนรัก says : ไม่รู้ซิคับ  คิกคิก

    ถ้าน้องไก่น่ารักเหมือนน้องเจไดก็คงจะดีซิน่ะ

อยากมีคนรัก says : แล้วพี่คิวละคับ  รู้จักพี่เบิ้มหรือเปล่า

    น้องไก่ถามผมกลับ  ผมถึงกับขมวดคิ้วทันที  นี่น้องไก่รู้จักผมด้วยหรอ

ตามหาหัวใจ says : รู้จักสิครับ  รู้จักดีเลยแหละ  ทำไมหรอ

อยากมีคนรัก says : เปล่าหรอกคับ  เห็นพี่เค้าหล่อดี  เท่ห์ด้วย

    พอน้องไก่ตอบแบบนี้  ผมงี้ยิ้มแก้มปริเลยครับ  ถ้าน้องไก่รู้ว่าคิวเป็นคนเดียวกันกับผม  น้องไก่จะทำหน้ายังไงน่ะ

ตามหาหัวใจ says : แล้วน้องไก่ชอบเบิ้มหรือเปล่าละครับ

    ผมลองถามน้องไก่ดู  อยากรู้เหมือนกันว่าน้องไก่จะตอบยังไง

อยากมีคนรัก says : ก็  ปลื้มๆพี่เค้าอยู่เหมือนกัน  แต่เพื่อนๆในคณะบอกว่าพี่เค้าเจ้าชู้

    เอาอีกแล้ว  โดนอีกแล้วผม

ตามหาหัวใจ says : เปล่า เบิ้มไม่ได้เจ้าชู้ซะหน่อย  แค่ข่าวลือเท่านั้นแหละ

    ผมพยายามปกป้องชื่อเสียงที่มีอันน้อยนิดของผมอย่างถึงที่สุด

อยากมีคนรัก says : พี่ไม่ใช่เค้าแล้วพี่จะไปรู้อะไร

    เหวอเลยครับ  ตอนนี้ผมรับบทเป็นคิวนี่นา  ผมว่าน้องไก่ดูท่าทางจะใช่ย่อยเหมือนกันแฮะ  ชักอยากจะฟังเสียงแล้ว

ตามหาหัวใจ says : น้องไก่ครับ  น้องไก่จะว่าอะไรไหม  ถ้าพี่จะขอเบอร์โทรน้องไก่อ่ะ

อยากมีคนรัก says : แต่เราเพิ่งคุยกันเองนะคับ

ตามหาหัวใจ says : โธ่  แต่พี่คุยกับน้องไก่แล้วพี่รู้สึกถูกชะตานี่ครับ  นะครับ  น๊า....

อยากมีคนรัก says : ก็ได้ครับ  08x-xxxxxxxx

    ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ของน้องไก่  ก่อนจะกดโทรออกทันที  เพียงไม่นานก็มีคนรับสายครับ

"สวัสดีครับ"

    ปลายสายพูดขึ้นเมื่อรับสาย

"สวัสดีครับ  นี่พี่บะ  พี่คิวเองนะครับ"

    เกือบหลุดไปแล้วไหมล่ะ

"คับ  ผมไก่เอง  โทรมาไวจังเลยนะครับ"

    น้องไก่พูดขึ้น  แต่ผมว่าเสียงน้องไก่นี่มันคุ้นๆจังเลย  เหมือนเคยได้ยินที่ไหน แต่นึกไม่ออก

"เอ่อ  พี่รู้สึกคุ้นๆเสียงน้องไก่จังเลย แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก"

    ผมพูดไปตามที่ผมรู้สึก

"ใช่ๆ  ไก่ก็รู้สึกคุ้นเสียงพี่คิวมากๆเลย  แปลกจังเลยน่ะ"

    น้องไก่บอกความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นแบบเดียวกันกับผม

"พี่ว่าไม่แปลกหรอก  สงสัยเราคงเป็นเนื้อคู่ตั้งแต่ชาติปางก่อนนะครับ"

    ผมได้ทีเลยปล่อยมุขไปดอกนึงครับ 

สวัสดีครับ  อีกตอนเดียวก็จะจบแล้ว  ยังไงก็อย่าลืมเม้นให้ด้วยนะครับ

[Little Devil]

คู่กันจริงๆ มั่ง
เจอกันตลอด
น้องอ้อนมีแอบมาแจม

[andy_kwan]

น้องอ้อนโดดมาแจมจากเรื่องโน้น
รออ่านตอนต่อไปจ๊ะ   อิอิ 

[Na_RimKLonG]

เอาละสิ  หึหึ

ว่าแล้วก็ +1

[Lonelyนู๋โรนลี่]

อ่านแล้วแอบอายม้วน
(ชักจะบ้า)

 
รอๆๆ

[zingiber]

แอบเขินพี่เบิ้มแทนน้องเจได....
ถ้ารู้ตัวจริงกันเมื่อไหร่ คงจะจีบกันหวานหยด อิอิ

[seaz]

จะจบแล้วเหรอ?

[sang som]

อิอิคู่นี้น่ารักจัง

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อ้อนนี่กระล่อนจริงๆเนอะ แอบมาแจมเรื่องนี้ด้วย ^^ อิอิ~


อีกตอนเดียวก็จะจบแล้วเหรอ~~ เรื่องมัน..สั้น จริงๆแหะ 

[BeeRY]

รถไฟฟ้าใกล้มาหาน้องเจไดกับพี่คิวแระล่ะ 
มีน้องอ้อนด้วยยยยย...คิดถึงอ้อนนนนน
แต่มันรั่วได้ทุกเรื่องที่ไปแจมเลยจริงๆ 555+
ถ้ารู้ตัวจริงของอีกฝ่ายแล้วจะเป็นไงนะ รอให้น้องลี่มาต่อ

[IRean]

ใกล้จบแล้วหรอ

เร็วจังเลยอ่ะ

แต่ชอบเรื่องนี้น่ะ น่ารักดี

[sang som]

มาต่อเร็วๆเน้อ

จะรอนะ

สนุกมากๆเลย

ชอบเรื่องนี้จัง

[LalaBam]

ง่ะ
เจไดกับพี่เบิ้ม น่ารักมากมาย
อิอิ
 

[Nus@nT@R@]

  เรื่องนี้สนุกดีค่ะ อยากรุ้จริงๆว่าเป็นคนที่ต่างคนก็ต่างปลื้ม พอเจอกันจริงๆแล้วจาเป็นไง 

[j3llnlyza]

ลุ้นต่อไปสนุกดี อิอิ

[alisary]

มาต่อตอนสุดท้ายให้แล้วคับ

"พี่ว่าไม่แปลกหรอก  สงสัยเราคงเป็นเนื้อคู่ตั้งแต่ชาติปางก่อนนะครับ"

    พี่คิวได้ทีหยอดมุขมาเลยคับ

"พี่คิวนี่ปากหวานจังเลยนะครับ"

"รู้ได้ยังไงครับ  ว่าพี่ปากหวาน  น้องไก่ชิมปากพี่แล้วหรอ"

    ผมได้เแต่เงียบด้วยความเขินอาย  ก็จะไม่ให้อายได้ยังไงล่ะ  ไม่เคยมีใครจีบผมแบบนี้มาก่อนเลย  ที่เข้าในชีวิตผมส่วนใหญ่  แล้วได้มีโอกาสคุยกัน  ก็จะถามแต่คำถามเดิมๆนั่นแหละครับ  'กินข้าวหรือยัง'  หรือไม่ก็ 'ทำอะไรอยู่'

    แล้วหลังจากนั้น  ผมกับพี่คิวก็คุยกันต่อ  และมันก็เป็นอย่างนี้อยู่ทุกวันประมาณ 2 อาทิตย์  จนผมรู้สึกว่าผมชอบพี่คิวขึ้นมาจริงๆแล้วแหละ  เพราะถ้าวันไหนที่ผมไม่ได้คุยกับพี่คิว  รู้สึกขาดอะไรไปซักอย่างเหมือนไม่ได้แปรงฟันในตอนเช้ายังไงอย่างนั้น

"ไก่  ชั้นถามอะไรแกอย่างดิ"

    ผมพูดขึ้นตอนที่ผมกับไอไก่กำลังกินส้มตำอยู่ในโรงอาหารของคณะ

"หืม  อะไรอ่ะ"

    ไอไก่มันก็นังจิ้มบีบีไป  แต่หูมันยังคงฟังผมอยู่  ไอไก่นี่มันเก่งอย่างนึงครับ  สามารถทำอะไรหลายๆในเวลาเดียวกันโดยที่คนธรรมดาทำไม่ได้  อย่างเช่นตอนอยู่ม.ปลาย  มันสามารถที่จะลอกการบ้านวิชาคณิต  โดยที่ปากก็ท่องสูตรเคมีอยู่  หูมันก็ฟังเพลงญี่ปุ่น  มือมันอีกข้างที่ว่าง  สามารถที่จะหยิบขนมขึ้นมากินได้อย่างสบายอารมณ์  ผมละนับถือมันจริงๆ

"แกว่า  เป็นไปได้ไหมว๊ะ  ที่คนเราถ้าไม่เคยเห็นหน้ากันแล้วจะชอบกัน"

    ไอไก่มันหยุดเคี้ยวขนม  ถอดหูฟังแล้วเงยหน้าขึ้นมาหาผม  ถ้ามันหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วให้ความสนใจกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง  เรื่องที่มันสนใจต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆคับ

"มึงกำลังไปชอบใคร"

    มันถามผมสีหน้าจริงจังขึ้นมา

"เปล่า  ชั้นก็แค่..."

"อย่าตอแหล  บอกแม่มาตามตรง"

    ผมถอนหายใจก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟัง  แต่ไม่ได้เล่าเรื่องที่ผมเอาชื่อมันมาอ้าง

"ชั้นว่าเรื่องแบบนี้แกต้องถามตัวเเกเองเว๊ย  ชั้นเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะเป็นไปได้หรือเปล่า  เพราะชั้นไม่เคยหม้อกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน  แต่จากอาการที่แกเล่ามา  ชั้นว่าแกตกหลุมรักไอพี่คิวนั่นแล้วชัวร์"

    พอไอไก่พูดจบปุ๊บ  ผมรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที   นี่ผมตกหลุมรักอีกแล้วหรอเนี๊ยะ  แล้วถ้าพี่คิวเขาไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับผมล่ะ  ผมจะทำยังไง

"อ้าว  ทำไมแกทำหน้าอย่างนั้นล่ะ  เจได"

    ไอไก่มันถามผมเมื่อเห็นว่าผมมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

"แกจะไม่ให้ชั้นหนักใจได้ยังไง  ชั้นไปชอบคนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนน่ะเว๊ย"

    ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักใจสุดฤทธิ์

"ชั้นไม่เห็นว่ามันจะน่าหนักใจตรงไหนเลย  แกก็นัดเค้าออกมาดูตัว  ถ้าแกชอบก็คบต่อ  ไม่ชอบก็ทำใจ  เห็นไหม  ง่ายจะตาย"

    ไอไก่พูดขึ้นด้วยท่าทางสบายๆ  ก็จริงของมันแฮะ  วันนี้เห็นทีผมต้องคุยกับพี่คิวให้รู้เรื่องแล้วล่ะ

    เมื่อกลับถึงห้องปุ๊บ  ผมก็จัดการอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วโทรหาพี่คิวทันที

"สวัสดีคับพี่คิว"

"ครับ  ว่าไงครับน้องไก่  อยู่ไหนครับเนี๊ยะ"

    พี่คิวรับสายผมแล้วยิงคำถามมาทันที

"ตอนนี้ไก่อยู่ห้องครับ  พี่คิวล่ะ"

"พี่กำลังจะกลับห้องนะครับ"

"อืม  งั้นเดี๋ยวไว้ให้พี่คิวถึงห้องก่อน  แล้วค่อยคุยกันก็ได้ครับ"

"เฮ๊ย  ไม่เป็นไร  คุยตอนนี้แหละ  พี่กำลังคิดถึงน้องไก่อยู่พอดีเลย"

    พี่คิวไม่วายหยอดผมอีกแล้ว

"น้องไก่  ทำไมเงียบไปละครับ"

    พี่คิวเรียกสติผมขึ้นมา  เมื่อเห็นว่าผมเงียบไป

"เอ่อ  พี่คิวครับ  ไก่ถามอะไรพี่คิวอย่างนึงสิ"

"ได้สิครับ  หลายอย่างก็ได้"

    ในเมื่อพี่คิวเปิดทางแล้ว  ผมก็รวบรวมความกล้าแล้วถามพี่คิวออกไปทันที

"พี่คิวชอบไก่หรือเปล่าครับ"

    หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นมาทันทีที่ผมถามออกไป  กลัวว่าคำตอบที่ได้มานั้นจะไม่เป็นไปอย่างที่ผมคิด

"เอ่อ  ทำไมน้องไก่ถามพี่แบบนี้ละครับ"

    ใจผมเต้นแรงขึ้นเมื่อสิ่งที่พี่คิวพูดมายังไม่ใช่คำตอบที่ตรงตามใจผม

"คือ  ไก่แค่...แค่อยากรู้นะครับ  ว่าไก่...คิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า"

"คิดอะไรหรอครับ"

      พี่คิวถามผมขึ้น  นี่พี่คิวแกล้งไม่รู้หรือว่าไม่รู้จริงๆเนี๊ยะ

"ก็ที่ผมชอบพี่คิวไงครับ"

    ผมตอบออกไปแบบไม่ได้คิดอะไร  กว่าจะมารู้ตัวอีกทีว่าถูกพี่คิวหลอกให้พูด  ก็สายไปแล้วละครับ

"ห๊าๆๆ  ครับๆ  น้องไก่ไม่ได้คิดไปเองคนเดียวหรอก  พี่ก็...ก็ชอบน้องไก่เหมือนกัน"

    ผมหยิบตุ๊กตาขึ้นมาแล้วฟาดไปที่ผนังห้องอย่างเขินอาย  คนบ้า  จะพูดอะไรทำไมไม่อ้อมค้อมก็ไม่รู้  ผมม้วนตัวไปมาด้วยความอาย

"น้องไก่ครับ  ฟังพี่อยู่หรือเปล่า"

    พี่คิวพูดขึ้นเป็นการเรียกสติของผมให้กลับมา  

"อะ  เอ่อ  ฟังอยู่ครับ"

    ผมตอบไปอย่างอึกอัก  ตอนนี้รู้สึกว่าใบหน้าของผมกำลังร้อนผ่าว

"ฟังจริงหรือเปล่า   ถ้าน้องไก่ฟังจริงๆ  บอกพี่มาสิ  ว่าเมื่อกี้พี่พูดว่าอะไร"

    นี่พี่คิวคิดว่าเราไม่ได้ฟังพี่คิวอย่างนั้นหรอ

"พี่คิวบอกว่าพี่คิวก็ชอบไก่เหมือนกัน  ไก่ได้ยินแหละหน่า"

    และก็เป็นอีกครั้งที่ผมได้ยินเสียงหัวเราะจากปลายสาย  นี่ผมถูกพี่คิวหลอกให้พูดอีกแล้วหรอเนี๊ยะ  เมื่อผมเรียกสติตัวเองกลับมาได้  ผมก็เข้าเรื่องที่เตรียมจะพูดไว้ทันที

"แต่พี่คิวครับ  เรายังไม่เคยเห็นหน้ากันเลยนี่ครับ"

"ห๊าๆๆ  ไม่เห็นหน้า  เราก็เห็นหน้าซะสิครับ"

    พี่คิวพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี  นี่พี่คิวไม่เครียดอะไรเลยหรอเนี๊ยะ

"พี่ว่าเอาอย่างนี้ดีกว่า  พรุ่งนี้เราเจอกันที่คอฟฟี่ช็อปหน้ามหาลัย  ดีไหมครับ"

    พี่คิวยื่นข้อเสนอมาให้  ผมก็เห็นด้วย  เพราะผมก็ไม่อยากในความรู้สึกที่เหมือนกับว่าตัวเองรักกับเงาของใครก็ไม่รู้

"โอเคครับ  พรุ่งนี้เราเจอกัน"

    หลังจากนั้น  ผมกับพี่คิวก็คุยกันต่อในรื่องสัพเพเหระ  ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมกับพี่คิวก็คุยกันอยู่ทุกวัน  พี่คิวก็ยังคงหยอดผมเหมือนทุกวัน  ผมเองก็ไม่เคยเบื่อที่จะม้วนตัวอายเลย

    วันรุ่งขึ้น  หลังจากที่ผมเรียนเสร็จแล้ว  ผมก็โทรไปหาพี่คิวเพื่อบอกรายละเอียดว่าผมใส่เสื้อรุ่นสีชมพู  ส่วนพี่คิวบอกว่า  พี่คิวใส่เสื้อช็อปของคณะ

"ไอไก่  มึงไปเป็นกูหน่อยสิ  น๊าๆๆๆ"

    ผมหันไปอ้อนไอไก่ทันทีหลังจากที่วางสายของพี่คิว  ก็ผมไม่กล้าไปคนเดียวหนิ  

"โธ่  แกจะไปกลัวอะไร  นี่แกจะไปเดทน่ะเว๊ย  จะพาเพื่อนให้ไปเป็น กขค หรือไงว๊ะ"

    ไอไก่พูดกับผมอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่  เชอะ!!  ขี้เกียจละสิมึง

"ไก่  ชั้นไม่ได้ไปเดทน่ะเว๊ย  ชั้นไปให้เค้าดูตัวต่างหาก  น๊าๆๆๆ  ไปเป็นเพื่อนชั้นหน่อย"

    ไอไก่ทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอียงคอไปมา

"พิซซ่าชุดใหญ่กับหนังเรื่องนึง"

    ผมบอกออกไปอย่างเซ็งๆ  แต่ไอไก่ทำสีหน้าพึงพอใจขึ้นมา

"ไปกี่โมงดีล่ะ  เดี๋ยวกูขอโบ๊ะแป้งก่อน"

    เปลี่ยนขึ้นมาเชียวน่ะ  พอเอาของมาล่อเนี๊ยะ

    ผมกับไปไก่ไปที่ร้านก่อนเวลาประมาณ 15 นาที  อย่างน้อยผมก็อาจจะได้เห็นพี่คิวก่อน ผมจองโต๊ะมุมในสุดของร้าน  วันนี้คนค่อนข้างเยอะ  ส่วนใหญ่ก็เป็นนิสิตมหา'ลัยผมทั้งนั้นแหละ

"ไก่  เดี๋ยวชั้นขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกันน่ะ  ปวดมากมาย"

"ตั้งนานแกไม่ปวด  เสือกปวดเอาตอนที่นัดกับผู้ชาย  ไปเร็วๆเลย"

    ไอไก่หันไล่ผม  ผมก็รีบเข้าห้องน้ำทันที


    ผมกับไอคิวกำลังจะมุ่งหน้าไปที่ร้านคอฟฟี่ช็อปหน้ามหา'ลัย  ร้อยวันพันปีเวลาไปเดทเนี๊ยะ  ผมไม่เคยอายเลยน่ะ  แต่ครั้งนี้ไม่รู้ทำไม  รู้สึกเขินอาย  ไม่กล้าไปคนเดียวยังไงก็ไม่รู้

    เมื่อเข้ามาในร้านได้  ผมก็มองหาคนที่ใส่เสื้อรุ่นสีชมพูทันที  แต่คนในร้านค่อนข้างเยอะ  ผมเลยเดินไปนั่งโต๊ะที่ยังว่างอยู่  เดี๋ยวค่อยโทรหาน้องไก่ก็ได้

"อ้าวอีไก่"

    เสียงของผู้หญิงดังขึ้น  ผมหันไปตามเสียงนั้นเพราะว่ามีชื่อของคนที่ผมกำลังต้องการพบอยู่  เมื่อหันไปก็ต้องตกใจเพราะว่า  คนที่ผู้หญิงคนนั้นเดินไปหาใส่เสื้อสีชมพู  สกรีนชื่อคณะชัดเจน  หน้าตาก็ไม่ได้น่ารักเหมือนที่ผมคิดไว้   แถมยังน่าจะสูงกว่าผมด้วย

"เฮ้ย  ไอคิวเดี๋ยวมึงรอกูตรงนี้ก่อนน่ะเว๊ย"

    ผมหันไปบอกไอคิวที่กำลังดูเมนูอยู่  มันก็พยักหน้ารับเหมือนไม่ค่อยจะสนใจผมเท่าไหร่  ไอนี่ห่วงแต่กินอย่างเดียว  ถึงได้อ้วนแบบนี้ไงล่ะ

    ผมเดินไปทางคนที่ชื่อไก่นั่งอยู่  ตอนนี้เขากำลังคุยอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนนั้นอย่างออกรส  ผมเดินผ่านไปทำท่าเหมือนจะเข้าห้องน้ำ  ซึ่งเขาเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจผมเลย  ผมเองก็อยากจะพิสูจน์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย  ว่าคนนี้ใช่น้องไก่ที่ผมคุยโทรศัพท์อยู่ทุกวันจริงๆหรือเปล่า

    ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรเข้าเบอร์ของน้องไก่  ผมก็มองไปยังคนที่นั่งอยู่  ระยะทางที่ผมยืนอยู่ตรงนี้  ทำให้ผมได้ยินเสียงเรียกเข้าจากเครื่องนั้นเบาๆ  คนๆนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู  ผมเลยกดวางทันที

    ผมบอกตรงๆว่าผมรับไม่ได้  ผมวาดฝันน้องไก่ไว้ซะสวยหรู  แต่คนที่นั่งมันช่างจรงข้ามกับน้องไก่ในฝันของผมทุกประการ  ผมเดินเข้าห้องน้ำเพื่อตั้งสติ

"โอ๊ย"

    ผมมัวแต่ตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น  เลยไม่ทันได้ระมัดระวัง  เดินชนใครก็ไม่รู้

"ขอโทษครับ ผมไม่...อ้าว  น้องเจได"

"พี่เบิ้ม"

    น้องเจไดดูเหมือนจะตกใจนิดๆที่เจอผม

"เอ่อ  เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะครับ"

    อารมณ์นี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะยืนหม้อน้องเจไดหรอกครับ  ขอเข้าไปทำสมาธิในห้องน้ำก่อน  ผมเดินเลี่ยงน้องเจไดเข้าไปในห้องน้ำ  แล้วล้างหน้าล้างตาเรียกขวัญผมกลับมา  ก่อนจะถอดเสื้อช็อปออกให้เหลือเพียงเสื้อยืดสีขาว  ผมจะได้เรอดพ้นจากน้องไก่นั่นซะที


   เมื่อกี้ตอนที่ผมเข้าห้องน้ำ  ผมเจอพี่เบิ้มด้วย  หน้าตาดูตื่นๆเหมือนเจอผียังไงอย่างนั้นแหละ

"เจได  เมื่อกี้พี่คิวอะไรนั่น  โทรมาหามึงด้วยน่ะ"

    ไอไก่บอกผมก่อนแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ผม  ผมหยิบขึ้นมาแล้วกดโทรออก  แต่พี่คิวกดตัวสายผม  ผมจึงโทรออกไปอีกครั้งแต่พี่คิวก็ปิดเครื่อง

    ผมจึงลุกขึ้นยืนเพื่อมองหาคนที่ใส่เสื้อช็อปของวิศวะ  แล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดกับคนร่างอ้วนนั่น  ถ้าผู้ชายคนนั้นใช่พี่คิว  พี่คิวก็คงจะโกหกผมเรื่องส่วนสูงและน้ำหนัก  ก็คนที่ผมเห็นนั่นน่ะ  มันช้างในร่างคนนี่เอง

    ผมเดินไปหลบมุมที่อยู่ใกล้ๆโต๊ะของผู้ชายคนนั้น  หยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหาพี่คิวอีกครั้ง

"คิว  ไปเหอะ"

    พี่เบิ้มเดินเข้ามาหาพี่คิว  ซึ่งตอนนี้พี่เบิ้มเปลี่ยนเสื้อแล้ว  เพราะที่ผมเจอในห้องน้ำเมื่อกี้นี้  ผมจำได้ว่าพี่เบิ้มใส่เสื้อช็อป  แต่ตอนนี้พี่เบิ้มใส่เสื้อยืดสีขาว  พี่เบิ้มคงกลัว 'น้องไก่' เข้าใจผิดคิดว่าพี่เบิ้มเป็นพี่คิวแน่ๆเลย และตอนนี้ในร้านในก็มีเพียงคนเดียวที่ใส่เสื้อช็อปก็คือหนุ่มร่างช้างคนนั้นนั่นเอง  ผมเองก็จำได้ว่าพี่คิวเคยบอกว่าพี่คิวเป็นเพื่อนกับพี่เบิ้ม  และพี่คิวก็รู้จักพี่เบิ้มดีด้วย  

    ทั้งสองคนพูดอะไรกันก็ไม่รู้  ผมพยายามที่จะเงี่ยหูฟังแต่ก็ไม่ได้ยิน  นี่เทพบุตรในฝันของผม  แท้จริงแล้วคือเจ้าชายช้างนั่นเองหรอ  และไม่นานสองคนนั่นก็ออกจากร้านไป  ผมจึงเดินกลับไปที่โต๊ะ

"หายไปไหนมาว๊ะมึง  แล้วไหนพี่คิวของมึงล่ะ"

    ไอไก่ถามผมพลางหยิบเครื่องดื่มสีสวยขึ้นมาดูด  ผมส่ายหน้าช้าๆอย่างคนหมดหวัง

"เค้าไม่มาแล้วล่ะ  เค้ามีธุระด่วนน่ะ"

    ผมโกหกไอไก่ออกไป  ผมไม่อยากให้มันมาสงสารผม ผมหยิบเงินจากกระเป๋ามาร้อยนึงแล้ววางไว้บนโต๊ะ

"ไก่  ชั้นไปก่อนน่ะ  รู้สึกปวดหัว  อ่ะนี่  เอาไปจ่ายค่าน้ำ"

    แล้วผมก็เดินออกมาจากร้านทันที  โดยไม่ได้หันไปตามเสียงเรียกของไอไก่

    ชีวิตผมนี่มันอาภัพรักจริงๆ  ชาตินี้ทั้งชาติผมคงไม่เจอรักแท้แล้วละมั้ง  จริงๆผมเองก็ไม่ได้ฟิกส์เรื่องรูปร่างหน้าตาอะไรมากหรอก  ถ้าพี่คิวไม่โกหกผมก่อน  ผมก็คงไม่หวังแบบนี้หรอก  

    ผมเดินมาเรื่อยๆก็ถึงสถานีรถไฟฟ้าแล้ว  จากตอนแรกที่วางแผนไว้  ว่าหลังจากเจอกับพี่คิว  ผมอาจจะชวนพี่คิวไปดูหนังต่อซักเรื่องนึง  แต่ตอนนี้ความฝันของผมมันสลายไปแล้ว  เหมือนน้ำตามันจะไหลลงมาเลย

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ  น้องเจได"

    ผมเงยหน้าขึ้นไปตามเสียง  ตกใจเล็กน้อยที่คนข้างหน้าเป็นพี่เบิ้ม  ผมมองไปข้างๆตัวพี่เขา  ก็ไม่เจอกับพี่คิว

"เปล่าครับ  เจไดรู้สึกปวดหัวนิดหน่อย"

    ผมยิ้มเจื่อนๆไปให้พี่เบิ้ม  พี่เขาก็พยักหน้ารับ  แล้วเราก็เดินคุยกันไปเรื่อยๆเพราะเรากลับทางเดียวกัน ผมรู้สึกคุ้นเคยกับพี่เบิ้มยังไงก็ไม่รู้  เหมือนกับว่าเรารู้จักกันมากกว่าที่เป็นอยู่  ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียงหรือลักษณะการพูด

"น้องเจไดครับ  พี่ขอเบอร์น้องเจได้ได้ไหมครับ"

    จู่ๆพี่เบิ้มก็ขอเบอร์ผม  

"ได้สิครับ"

    พี่เบิ้มยื่นโทรศัพท์มาให้ผม ผมรับไว้แล้วกดเบอร์ของผมลงไป  ก่อนจะยื่นกลับไปให้พี่เบิ้ม  

"เดี๋ยวพี่กดโทรออกไปนะครับ"

    พี่เบิ้มพูดแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่กับผม  ผมรู้สึกเขินขึ้นมาทันที  ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อที่จะเมมเบอร์พี่เบิ้ม  พี่เบิ้มก็ก้มลงไปเมมเบอร์ของผมเหมือนกัน

"น้องเจได!!!"

    เสียงพี่เบิ้มฟังดูตกใจมาก  ผมไม่ได้หันไปมองเพราะกำลังจะเมมเบอร์ของพี่เบิ้ม  และทันทีที่ผมเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้น  ผมก็
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

   The end . . .จบบริบูรณ์
จบแล้วครับ  สำหรับ 'รถไฟฟ้ามาหากูที!!' มีตอนพิเศษอยู่หน้า 3 นะครับ
ยังไงก็ขอบคุณที่คอยติดตามผลงานของลี่นะครับ  โดยเฉพาะเรื่องสั้นเรื่องนี
ยังไงลี่ก็ฝากผลงานไว้ด้วยนะครับ  อาจจะมีเรื่องสั้นมาลงอีก

[wan_sugi]

เป็นเรื่องสั้นๆ ที่น่ารักมากค่ะ

[Little Devil]

น่ารักมากน้องลี่
แต่อยากให้มีต่ออีกนิด
มันค้างอ่ะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

จบได้ดีค่ะ ^^ เหมือนหนังสั้นเลย feelเดียวกัน~