หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[aeecd]

เรื่องแก้วคงจะไม่เป็นไรนะ
 :bye2:มาต่อเร็วน๊า ชอบมากอ่ะ

[aeyja55]

เพิ่งมาได้อ่าน อ่านรวดเดียว 22 ตอนเลย ชอบมากกกก ชอบความใส ซื่อของน้องริว ความอบอุ่นของไผ่ และความขรึมของตะวัน อีกใจก็อยากเชยร์ริวกับตะวันจัง ถ้าคู่ของตะวันมาช้าเดี๋ยวเราเชียร์ริวให้ตะวันจริงๆ นะไรเตอร์

[didi]

โอ้ยดีใจจังที่มาต่อวันนี้ค่ะ.รอมา2วัน นี่เหมือนรอเป็นชาติเลยค่่ะ. :เฮ้อ:บอกตรงๆนะค่ะว่าติดน้องริวกับไผ่มากเลย ริวเข้มแข็งขึ้นนะค่ะ
ยังไงก็ขอให้ไรท์เตอร์ฟิตอีกรอบนะค่ะเหมือนรอบที่แล้วจะได้มาต่อเร็วๆๆค่ะ
ขอบคุณคนอัพ.
รักคนแต่งค่ะ

[warin]

พี่ไผ่ดูและเอาใจใส่น้องริวดีมากเลย  อ่านแล้วอิจฉามาก

[Na_RimKLonG]

เราว่าน่ะ

เด๋วพี่ไผ่ต้องมีเรื่องให้น้องริวที่น่ารักของเราเสียใจแหงเลยอ่ะ

[Paracetamol]

ไม่รุ้อะไรซะแล้วคุณพี่ไผ่
ริวเนี่ย มังกรในวงการหุ้นเลยนะ 
แก้วท่าจะเป็นคนดีแฮะ 
รอต่อไป~ 

[justlove]

  โล่งใจไปนึดนึง แก้วก็ดูดีนะ  ไม่น่าจะมารีเทิร์นอะไรเนอะ

 :sad11:แอบสงสารริวนิดเดียว ว่าต้องอดทนมาก แต่ดีใจที่น้องทนได้นะ

[hahn]

พี่ไผ่เป็นห่วงนู๋ริวด้วย แล้วเมื่อไหร่จะรักน้องซะที่นะ

[PEENAT1972]

+1 นะคะ

สนุกเหมือนเช่นเดิม มันมีอะไรรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เพิ่มขึ้นมาทีละนิดทุกตอน

ชวนให้ติดตามตอนต่อไปอยู่เรื่อย ๆ

 ขอบคุณค่ะที่มาอัพให้อ่านหลงรักริวไผ่ไปเต็มๆแล้วค่ะ 555

[sukie_moo]

  ริวเยี่ยมมากลูก ทำได้ดีแล้วนะ

ส่วนไผ่จะรู้ตัวไหม  ว่ามีริวทุกอนูความคิดแล้ว

[pattybluet]

หายงอนพสุนิดหน่อย หุหุ
ก้อนะ.. พูดถึงแต่ริวตลอด อ่านแล้วก้อชื่นใจ
อยากรู้ว่าริวจะแต่งเพลงแบบไหนให้ตัวเองจัง

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[DexTunG]

 

[aehJTS]

rep แรกคะรายงานตัวการเข้ามาอ่าน และขอเป็น FC ไผ่ กับริวอีกคน
นิยายเรื่องนี้หน้ารักมากคะดูอบอุ่นมาก ๆ และเป็นอะไรที่อ่านง่ายไปภาษาสวยเข้าใจง่าย ชอบมากคะ

  writer คะ

[thisispom]

เพิ่งเข้สมาอ่านคะ เรื่องราวน่าติดตาม ขอเป็นแฟนเรื่องนี้ด้วยคนนะ

[pattyam]

นั่นไง คนน้องทำได้ ลูกเอ๊ยสู้ๆต่อหนูก็จะดีขึ้นเองนะ
แต่ฉันชักแอบกลัวแทนคนพี่ซะแล้วสิ ต่อไปถ้าคนน้องปรับตัวเข้ากับรอบข้างได้
รับรองว่า ต้องมีคนเข้ามาหาคนน้องเยอะแน่ๆ โหยยยย กลัวเผื่ออนาคตแระนะเนี่ย
ตอนนี้เบาๆแอบหวานเล็กๆ ชอบภาษาของผู้เขียนจังคะ ปลื้มจริงๆ อ่านสบายๆ อมยิ้มแก้มตุ่ยด้วยเนี่ย
ปวดแก้ม จะรักษายังไงดีเนี่ย ถ้าได้แก้มพี่ตะวันมาจุ๊บสงสัยจะหายคะ อิๆ^^


รักผู้เขียน รักคนโพส 

[spring]

ตอนที่ 23



“พี่ไผ่ๆ...ตื่นยัง พี่”

เสียงทุบประตูโครมๆทำให้พสุกับริวที่กำลังแต่งเนื้อเพลงใหม่ต้องหยุดมองหน้ากัน


“เข้ามาสิไวย์...ประตูไม่ได้ล็อคหรอก”  พสุตะโกนตอบทั้งที่นึกขำ เขากับริวตื่นจนลงไปกินข้าวเช้ากันมาเรียบร้อยแล้ว  คาดว่าไวยากรณ์คงเพิ่งตื่น


“พี่ไผ่นี่หมายความว่าไง” ไวยากรณ์เปิดประตูได้ก็ถลาเข้ามายื่นหนังสือพิมพ์ใส่แทบชนหน้า


“หืม?” พสุรับหนังสือพิมพ์จากไวยากรณ์มาดูแล้วก็ส่ายหัวอย่างระอานิดๆ



‘รักรีเทิร์น พสุ - แก้วกุดัน ควงกันหวานจนเค้กจืด’  ในกรอบเหนือคำบรรยายเป็นภาพพสุกับแก้วกุดันตอนที่กำลังเลือกเค้กด้วยกัน



“อะไรคือส่ายหัวพี่” ไวยากรณ์ถามเสียงขุ่น สีหน้าดูเป็นเดือดเป็นร้อนจนพสุต้องหยุดมองอย่างสงสัย  ริวลุกมาดึงหนังสือพิมพ์จากมือไวยากรณ์ไปอ่านแล้วจ้องหน้าพสุอีกคน


“ก็ไม่มีอะไร  แค่กินข้าวด้วยกัน”


“โห...พอเขากลับจากต่างประเทศปุ๊บก็ไปกินข้าวด้วยกันปั๊บเลยนะ  ไหนว่าเลิกกันแล้วไงพี่”


“ไม่ใช่แบบที่ไวย์คิดหรอก คือ...”
“แล้วแบบไหน” ไวยากรณ์ถามสวนขึ้นมาก่อนที่พสุจะอธิบายจบอย่างคนใจร้อน


“แก้วเขาเป็นนางเอกเอ็มวีให้พี่  เมื่อวานพอถ่ายเอ็มวีเสร็จก็เลยไปทานข้าวกัน” พสุแจงเสียงเรียบ


“ไม่ใช่รักรีเทิร์น?”


“ไม่อ่ะ...เอ...เดี๋ยว  จะรีเทิร์นหรือไม่รีเทิร์น  มัน...มีปัญหาอะไรเหรอไวย์?” พสุเลิกคิ้ว  จ้องมองไวยากรณ์ ด้วยสายตาวาวๆ จนเด็กหนุ่มเริ่มร้อนตัว


“ปะ...ปล๊าววว...ก็ไม่ได้มีอะไร  แค่สงสัยว่าที่บอกว่ามีธุระเนี่ย  แอบไปกิ๊กสาวอยู่รึเปล่าก็แค่นั้น”


“อ๋อเหรอออออ...ควรเชื่อใช่ไหม?”


“ก็มันไม่มีอะไร” ไวยากรณ์ทำหน้าเคร่งแล้วหันหลังได้จ้ำอ้าวๆไป  พสุอมยิ้มมองตามอย่างขันๆ  แต่พอหันกลับมาก็ชะงักเมื่อเห็นอีกคนยืนหน้าซีดเผือด


“ริว! เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ?”


ริวไม่ตอบแต่ยกกำปั้นขึ้นกดปาก  คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนแทบชิด  ท่าทางกระวนกระวายจนพสุพลอยกังวลไปด้วย


“กินเค้กไหมริว  เมื่อคืนเห็นกินไปชิ้นเดียวแล้วนอนไปเลย” พสุพยายามชวนคุย  วันนี้ริวดูเงียบผิดปกติ  ตั้งแต่ไวยากรณ์กลับไป  ริวก็ใส่หูฟังแล้วก็นั่งเหม่อมองออกไปนอกระเบียง  เนื้อเพลงของตัวเองที่เขียนไว้ก่อนหน้านั้นเด็กหนุ่มก็ขยำทิ้งแล้วไม่ยอมแต่งต่อ 


“...ริวไม่อยากกิน”


“อ้าว! ทำไมล่ะ  ร้านนี้ไม่อร่อยเหรอ?”


“พี่ไผ่...ริว...ริว...”


“เป็นอะไรไปครับ...มีอะไรไม่สบายใจเหรอ  บอกพี่ได้ไหม?”



ริวก้มหน้านิ่งอยู่ครู่หนึ่ง  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองพสุเหมือนตัดสินใจอะไรได้  แต่ยังไม่ทันพูดกัน  เสียงโทรศัพท์ของพสุก็ดังขึ้นเสียก่อน


“เดี๋ยวนะ พี่รับโทรศัพท์ก่อน....” พสุเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นชื่อโชว์ที่หน้าจอ


“สวัสดีครับแก้ว”


“ดีจ้าไผ่”


“นั่นแก้วอยู่ที่ไหน?” เสียงเคาะโครมๆ ตามด้วยเสียงเครื่องยนต์ดังสนั่นทำให้พสุอดถามไม่ได้


“อยู่ที่อู่จ้ะ  ตาแก่ของแก้วมันเดี้ยงสนิทอยู่บนทางด่วน  นี่แก้วต้องโทรตามให้รถที่อู่ไปลากให้  แต่ตอนนี้แก้วไม่มีรถออกไปจากซอยล่ะ...แหะๆ”


“อ้าว! เหรอ  เดี๋ยวผมไปรับเองแก้ว”


“จริงๆ แก้วโทรหารดีแล้วนะ  แต่รดีดันปิดมือถือ  โทรไปที่ห้องก็ไม่มีคนรับ  สงสัยทำงานอยู่ในห้องมืด”


“อู่ไหนเหรอแก้ว”


“อู่ครูผจงนี่แหละ  ถึงไม่มีรถออกจากซอยไง  พอดีครูไม่อยู่ด้วย”


“โอเค  งั้นเดี๋ยวเจอกันครับ” พอวางสายหันกลับมาก็พบว่าริวไม่อยู่ในห้องแล้ว  พสุคว้ากุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์แล้วรีบออกไปรับแก้วกุดัน
แก้วกุดันไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ ประเภทรอให้ผู้ชายมาดูแล  การที่เธอโทรหาเขา แสดงว่าเธอคงติดต่อใครไม่ได้จริงๆ  ถึงได้โทรมา

พอเลี้ยวเข้าไปที่อู่ก็เจอแก้วกุดันยืนคอยอยู่ใต้ต้นไม้  เธอรีบวิ่งออกมาขึ้นรถทันที


“ไปโลด...แต้งกิ้วนะไผ่ที่อุตส่าห์มารับแก้วอ่ะ”


พสุเหลียวมองหน้าแดง  แขนแดงๆ ของแก้วกุดันก็บอกได้ทันทีว่าเธอคงออกมายืนคอยรถแท็กซี่อยู่หลายชั่วโมงแล้ว  เสียงท้องร้องจ๊อกของแก้วกุดันช่วยยืนยันความคิดของเขาได้ดีกว่าเดิม


“มาอยู่ที่อู่กี่ชั่วโมงแล้วครับแก้ว”


“ก็...เอ่อ...4-5 ชั่วโมงได้มั้ง  แก้วก็ไม่ทันได้ดูเวลาหรอก”


“แล้วทำไมไม่โทรหาผมตั้งแต่แรกล่ะ”


“แก้วเกรงใจ  ไผ่เองก็งานยุ่ง  อีกอย่าง...ไม่อยากให้ไผ่ต้องเป็นข่าวอีก” แก้วกุดันตอบด้วยสีหน้าเจื่อนๆ  เธอรู้สึกไม่ดีตั้งแต่เห็นข่าวหน้าบันเทิงในหนังสือพิมพ์เมื่อเช้าแล้ว


“โธ่เอ๊ยแก้ว  คนที่ควรจะห่วงคือแก้วต่างหากไม่ใช่ผม”


“ไม่หรอก  แก้วน่ะเป็นนางแบบนะไม่ใช่ดารา  ไม่ใช่นักร้อง  แล้วงานแก้วก็อยู่แต่ต่างประเทศ  แต่ไผ่น่ะเป็นคนของประชาชน  แถมกำลังมีผลงานด้วย  เป็นข่าวทีก็ต้องมาคอยตอบปัญหานักข่าว  แก้วไม่อยากให้ไผ่เครียด”


“ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง  แต่ผมชินแล้วล่ะแก้ว”


“ถึงยังไงแก้วก็ไม่อยากให้มีปัญหาอะไรอยู่ดี  กว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของไผ่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ  แก้วไม่อยากให้อะไรมาทำลายความสุขของไผ่”


“แก้วครับ  ผม...”พสุอึกอัก  เขารู้สึกผิดต่อแก้วกุดันมากกว่าเดิม  ที่ผ่านมาแก้วกุดันดีกับเขาที่สุด  ยอมรับและเข้าใจเขามาตลอด  แต่เขากลับไม่รักเธอ


“อ๊ะๆ  อย่ามาดราม่านะ..แก้วไม่ได้พูดให้ไผ่รู้สึกผิด  แต่แก้วคิดอย่างนี้จริงๆ...ไผ่รู้ไหม  เวลาไผ่ยิ้มแบบที่ออกมาจากข้างในน่ะ  แก้วแทบจะกรี๊ดเลย  แก้วมีความสุขมากที่ได้เห็น” แก้วกุดันทำเสียงรื่นเริงเพื่อให้พสุสบายใจ


“เวอร์แล้ว” พสุบ่นแล้วหัวเราะน้อยๆ


“จริงนะ...เสียดายที่กรี๊ดไม่เป็น”


“แก้วเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลกเลย  รู้ตัวไหม”


“อร๊ายยยย จริงเหรอตัวเอง...อย่ามายอนะ  เดี๋ยวเค้ามีฟามหวางงงง”  แก้วกุดันทำเสียงล้อๆ  ขณะที่พสุอมยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อยๆกับมุกแอ๊บจนเอ๋อ  แบบที่แก้วกุดันเรียก


“ไปไหนเหรอไผ่” แก้วกุดันถามทันทีที่สังเกตว่าพสุขับรถออกนอกทางที่จะไปคอนโดของเธอ


“พาแก้วไปทานข้าวนะสิ  หิวแล้วไม่ใช่เหรอครับ”


“แต่เดี๋ยวเจอนักข่าวนะไผ่”


“ไม่เป็นไรครับ  เจอก็เจอ เราบริสุทธิ์ใจซะอย่าง”


“ไผ่ก็รู้ว่าคำนั้นมันใช้ไม่ได้หรอกนะสำหรับคนในวงการ...ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง  เขาก็เชื่อแต่สิ่งที่เขาอยากจะเชื่อเท่านั้นแหละ”


“แก้วรู้อย่างนี้แล้วจะเครียดแทนผมทำไมละครับ  ไปเถอะ  ถึงแล้ว”


แก้วกุดันมองร้านแล้วน้ำตารื้น  พสุยังจำได้ว่าเธอโปรดปรานร้านนี้  ทั้งๆ ที่เคยมาที่นี่แค่สองครั้ง  พสุน่ารักแบบนี้เธอถึงไม่เคยตัดใจจากเขาได้สักที




พสุกลับถึงบ้านพักก็ดึกมากแล้ว  ส่งแก้วกุดันแล้วพอดีแม่โทรหา  เขาก็เลยไปขลุกอยู่กับแม่ทั้งวัน  พาแม่ไปซื้อต้นไม้ ดอกไม้กลับมาช่วยกันปลูกแล้วอยู่กินข้าวเย็นฝีมือแม่  วันนี้โชคดีที่พ่อจะกลับบ้านดึก  พอกินข้าวเสร็จเขาเลยนั่งคุยอยู่กับแม่อีกพักใหญ่ๆ  ถึงได้กลับก่อนที่จะต้องเจอกับพ่อ


เมื่อเปิดเข้าไปในห้องพสุก็ต้องแปลกใจ  ห้องของเขาปิดไฟมืดและค่อนข้างร้อน  แปลว่าวันนี้ริวไม่ได้ใช้ห้องนี้เลย  พสุเดินไปดูห้องริวก็พบแต่ความว่างเปล่า  จึงลงไปที่สตูดิโอ  ห้องที่ปิดไฟมืดเกือบทำให้เขาเดินกลับแล้วถ้าไม่เพราะผลักประตูแล้วมีแอร์เย็นเฉียบลอดออกมา  พสุเข้าไปในห้องมืดและเงียบอย่างลังเล  ก่อนจะตัดสินใจเปิดไฟ



“ริว!”  พสุอุทานแล้ววิ่งไปช้อนตัวเด็กหนุ่มขึ้น  ริวนอนฟุบอยู่ข้างกลองชุด  ตัวเปียกโชกด้วยเหงื่อ


“ริว...ริวได้ยินพี่ไหม...ริว” พสุเรียกแล้วเขย่าตัวเด็กหนุ่มเบาๆ  อย่างร้อนใจ


“....” ริวลืมตาขึ้นมองพสุนิ่งแต่ไม่ทักทาย  เหมือนยังไม่รู้สึกตัว


“ริว! รู้สึกตัวหรือยัง  ริว!”


“...ครับ”


“เป็นอะไรไป  เป็นลมเหรอ?”


“เปล่าครับ” ริวปฏิเสธแล้วลุกขึ้นนั่ง  พสุยังคอยประคองเพราะยังไม่แน่ใจอาการของริว


“อ้าว! แล้วทำไมมานอนอยู่ตรงนี้”


“...ริวตีกลองจนหมดแรง  เลยนอนพัก”


“เฮ้อ! ใจหายหมด  แล้วมีแรงเดินไปปิดไฟ  ทำไมไม่กลับห้องละครับ” พสุถามแล้วขยี้ผมเปียกเล่นจนยุ่งเหยิง


“ไฟ?”


“ใครปิดไฟในห้องให้ละ”


“ริวไม่ได้เปิด”


“ไม่ได้เปิด?  แล้ว...ตีกลองทั้งมืดๆ เหรอ?”


“ก็ตีมาตั้งแต่ยังไม่มืด  มันมืดตอนไหนก็ไม่รู้  แต่ถึงมืดก็ตีได้  ริวชินแล้ว”


“ริวอยู่ในนี้มากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย...แล้วนี่กินข้าวหรือยัง”


“...ริวรอพี่”


“รอทำไมครับ  พี่ออกไปธุระ”


“ริวไม่รู้...ริวนึกว่าเดี๋ยวพี่ก็มา  ริวก็เลยรอ” เด็กหนุ่มตอบเสียงแผ่ว  ตาใสๆ ที่มองมาทำให้พสุต้องหลบตาเพราะความรู้สึกผิด


“เมื่อเช้าพี่รีบ  เพราะเพื่อนพี่เขาอยู่ที่ๆ ไม่ค่อยปลอดภัยนักคนเดียว  พอไปส่งเขาเสร็จแม่ก็โทรหา  ก็เลยไปอยู่กับแม่มาทั้งวัน  พี่ไม่ทันนึกว่าริวจะรอ ก็เลยไม่ได้โทรบอก”  ชี้แจงไปแล้วพสุก็อดสงสัยตัวเองไม่ได้  ว่าทำไมเขาต้องมานั่งอธิบายเรื่องส่วนตัวให้ริวฟังด้วย...คงเพราะหน้าเศร้าๆ  ตาแป๋วๆที่มองเหมือนตัดพ้อนี่ละมั้งที่ทำให้เขาสงสารจนไม่อยากทำให้เสียใจ


“อูยยย”  เด็กหนุ่มครางแล้วงอตัวลงกดท้องไว้แน่น


“เป็นอะไรริว...ปวดท้องเหรอ?”


“ครับ”


“นี่แหละผลของการกินอาหารผิดเวลา...ลุกไหวไหม  ไปบนบ้านกัน  เดี๋ยวพี่หายาให้กิน”


“ครับ” ริวลุกตามแรงดึงอย่างว่าง่าย  พสุประคองเด็กหนุ่มกลับมาที่บ้าน พอดีกับแม่บ้านออกมาเจอก็รีบวิ่งมาดูด้วยความตกใจ  แต่พอรู้ว่าริวปวดท้องเพราะยังไม่ได้กินอะไรก็เลยแจ้นเข้าครัวไป


“นี่คนอื่นๆหายไปไหนกันหมด?” พสุถามพลางส่งยาแก้ปวดท้องให้ริวกินก่อนที่จะกินอาหาร  ครู่หนึ่งแม่บ้านก็ยกซุปครีมเห็ดมาให้ริวแล้วก็กลับไป 

เธอไม่ได้พักที่นี่  แค่เตรียมอาหารทำงานบ้านเสร็จก็กลับก่อน 2 ทุ่มทุกวัน  ยกเว้นวันนี้ที่เธอเห็นว่าริวถูกทิ้งไว้คนเดียว  จึงอยู่เป็นเพื่อนจนดึก  พสุให้ค่ารถเธอไป 500  เพื่อตอบแทนน้ำใจที่อุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อนริว


“พี่ไวย์ไปต่างประเทศครับ  พี่ดลกับพี่ตะวันกลับต่างจังหวัด” ริวอธิบายพลางเทซีเรียลลงในถ้วยซุป  เป็นวิธีกินประหลาดๆอีกแบบของเด็กหนุ่มที่พสุได้แต่มอง  แต่ไม่คิดจะชิมเด็ดขาด


“อ้าว! นี่เหลือริวคนเดียวเหรอเนี่ย?”


“ก็ริว...ริวไม่มีบ้านให้กลับ...” น้ำเสียงของริวปกติ  แต่แววเหงาวูบในดวงตาทำให้พสุเสียใจที่พลั้งปากไปโดยไม่คิด


“เอ่อ...พี่ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น  คือพี่แค่สงสัยว่าทำไมพี่กรเขาปล่อยริวไว้คนเดียว”


“พี่กรไปต่างจังหวัดเหมือนกันครับ  ตอนแรกก็ชวนริวไปด้วย  แต่ริวจะอยู่รอพี่”


“ก็เลยโดนทิ้งไว้คนเดียว”


“ไม่หรอกครับ  ริวรู้ว่าเดี๋ยวพี่ก็มา”ริวเงยหน้าจากชามซุปมายิ้มจนตาปิด  พสุยิ้มตอบแล้วลูบหัวเด็กหนุ่มเบาๆ อย่างเวทนา  ‘ไม่มีบ้านให้กลับ’  ฟังแล้วใจหาย  แม้ครอบครัวของพสุจะมีปัญหากันเรื่อยๆ  แต่ก็เป็นแค่ระหว่างเขากับพ่อ  ถึงยังไง  พสุก็ยังมีบ้าน...มี ‘แม่’ ที่รอการกลับไปของเขาเสมอ  แต่ริวไม่มี...


“เก็บเงินไว้สิริว...พอได้สักก้อน  ก็ซื้อบ้านหลังเล็กๆ ไว้เป็นของเราเอง  พี่เชื่อว่าริวต้องประสบความสำเร็จในวงการนี้แน่ๆ  อีกหน่อยริวก็มีเงินพอจะซื้ออะไรก็ได้  ที่ต้องการ”


“บ้านเหรอ...ริวไม่รู้จะซื้อไปทำไมครับ”
“ซื้อไว้อยู่สิ  หรือถ้าริวไม่คิดจะอยู่เมืองไทยนานๆ  จะขายทีหลังก็ได้นี่”


“แล้ว...ริวจะอยู่กับใคร?”


“...ก็...ครอบครัวไงริว  อีกหน่อย ริวก็อาจจะเจอคนที่ริวรัก  แล้วถ้าริวแต่งงาน  ก็ต้องมีบ้านให้ครอบครัวของริว อยู่”


“ถ้าริวมีบ้านพี่มาอยู่กับริวไหม...นะครับ...มาอยู่ด้วยกัน  แล้วเลี้ยงหมา  เลี้ยงแมวด้วย  ริวจะไม่เปิดแอร์เย็นจัดๆ จะได้เลี้ยงแมวได้”


“แน่ใจเหรอว่าจะให้พี่ไปอยู่ด้วย  แล้วเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวเนี่ย  ต้องดูแลเอาใจใส่มันมากเลยนะ  พี่เคยคิดจะเลี้ยง  แต่ไม่มีเวลาดูแลมัน  ก็เลยต้องล้มเลิกไป” พสุท้วงขำๆ  คิดว่าริวคงยังมีความคิดเป็นเด็กๆ  ถึงไม่เข้าใจความหมายของคำว่าครอบครัว  สำหรับริวคงหมายถึงการอยู่ร่วมกับใครสักคนที่สนิทสนมด้วย  ไม่ได้หมายถึงการอยู่กับคนรักอย่างที่พสุเจตนาจะพูดถึง


“เราก็ทำบ้านให้มันไง  แยกเป็นหมา 1 หลัง  แมว 1 หลัง  แล้วรอบๆก็ทำสระน้ำให้หมด  ปลูกดอกบัวเยอะๆ  ทำสะพานเดินข้ามไปบ้าน  แล้วเราก็เปิดร้านจะขายเครื่องดนตรี  ใครมาซื้อเครื่องดนตรีถ้าเล่นไม่เป็นริวก็จะสอนให้ด้วย  หรือไม่ก็สอนเด็กๆ  เด็กๆ จะได้มีความสุข” ริวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง  ใจนึกเปรียบเทียบกับตัวเอง  เขาผ่านช่วงเวลาที่ทุกข์ทรมานมาได้เพราะดนตรีช่วยเยียวยาเขาจากความเจ็บปวด  สำหรับริวดนตรีจึงเหมือนเป็นเพื่อนที่มีไว้ระบายอารมณ์ จะสุข จะทุกข์เขาก็ปลดปล่อยมันผ่านเสียงเพลง  เหมือนอย่างวันนี้ที่เขาระบายความอึดอัดเจ็บปวดในอกด้วยการตีกลองสุดเรี่ยวสุดแรงเพื่อให้หายทรมาน...


“อิ่มแล้วก็ไปอาบน้ำไป  เดี๋ยวจะได้นอนเสียที  นี่ก็ดึกมากแล้ว”  พสุบอกพร้อมกับหยิบถ้วยซุปของริวไปใส่อ่างล้างจาน  แล้วเดินตามเด็กหนุ่มขึ้นไปบนห้อง  ริวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องตัวเอง  ครู่หนึ่งก็กลับมานั่งบนที่นอนข้างเตียงของพสุ  พสุสวดมนต์ไหว้พระเสร็จก็เตรียมจะปิดไฟนอน  แต่เห็นริวยังนั่งมองเขาเฉย


“เป็นอะไรไปครับ  ทำไมไม่นอน”


“ริวอยากนอนข้างๆ พี่”


“ได้คืบจะเอาศอกแล้วไง...พี่บอกริวแต่แรกแล้วว่าถ้าจะนอนห้องนี้ก็ได้  แต่ไม่ได้อนุญาตให้นอนบนเตียง...แล้วเมื่อคืนวานที่ริวมานอนด้วย  พี่ไม่ได้ดุเพราะเห็นว่ามันดึกมากแล้ว...แต่คืนนี้ไม่ได้อีกแล้วนะ  ถ้าอยากนอนสบายๆ ริวก็ต้องกลับไปนอนห้องตัวเอง  เข้าใจไหม”


“...ครับ”  ริวหน้าสลด  ก้มหน้างุดๆ  แล้วล้มตัวลงนอนอย่างว่าง่าย  แม้จะสงสารแต่พสุก็ทำใจแข็งปิดไฟนอน  แต่กลับนอนไม่หลับ  แววตาเศร้าๆนั้นติดอยู่ในความรู้สึกจนทนนอนไม่ไหว  จนต้องเปิดไฟอีกรอบ


“เฮ้อ!......ริว”


พอพสุเรียก  เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นมาทันที


“ครับ”


พสุไม่พูดต่อ  แต่ตบที่นอนข้างตัวแล้วพยักหน้าเรียก  ตาโตเบิกกว้างเป็นประกายวาววับอย่างดีใจ  เด็กหนุ่มรีบขึ้นมานอนบนเตียงอย่างรวดเร็ว  ปากบางยิ้มกริ่มจนเห็นรอยบุ๋มสองแก้ม  พสุหมั่นไส้จึงดึงจมูกริวเบาๆ  แล้วหันไปปิดไฟอีกครั้ง  ผมนิ่มๆ เหมือนขนแมว  ซุกมาตรงต้นแขน  แม้จะรำคาญนิดๆ แต่พสุก็ไม่ได้ผลักออกไป  วันนี้เขาไปช่วยแม่มาทั้งวันจึงเพลียจนผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

...............................

[lasom]

^
^
^
 :mc4:รออยู่พอดีเลย

อ่านแล้วเหงาๆไงไม่รู้ ทำยังไงพี่ไผ่ถึงจะเข้าใจนะ
ตอนนี้สงสาร เห็นใจ เอ็นดู ผูกพัน แล้วเมื่อไหร่จะรักนะ
 

[Noi]

สรุปว่าพี่ไผ่ไม่ได้รักแก้ว ฮ่าๆๆๆดีใจ 
น้องริวน่ารักเหมือนเดิม

[pattybluet]

กลายเป็นแก้วยังรักพสุอยู่ซะงั้น
แต่อ่านตอนนี้แล้วสงสารน้องริวยังไงไม่รู้

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[KM]

ริวเอ๊ยยย

[Little Devil]

เคืองนายไผ่ 
ยัยแก้วฟอร์มเยอะ 
สงสารน้องริวมากเลย

[Na_RimKLonG]

เฮ้อออออ

[V_we]

ทำไมตอนนี้อ่านไปก็สงสารริวไปยังไงไม่รู้
น้องมันซื่อบริสุทธิ์จริงๆ นั่นแหละ
หวังว่าถ้าไผ่รู้ว่าริวคิดกับตัวเองยังไง
คงไม่ปฎิเสธน้องเค้าน๊ะ~
 

[DexTunG]

 

[4life]

ไอ้ไผ่เเกทำตัวเป็นพระเอกเกินไปไหมวะ
โคตรหมั่นใส้
"เราบริสุทธิ์ใจ" ชิ เดี๋ยวปั๊ดตบหน้าเเหก
วันไหนไม่มีริวเเกจะรู้สึก

อยากให้ริวเปิดใจให้ตวัน อยากรู้ว่าไอ้ไผ่มันจะรู้สึงยังไง

[LalaBam]

ริวคุง
น่าสงสารมากมาย
 
ไผ่หนอไผ่
ไม่รู้ตัวบ้างหรือไงว่ารักริวแล้ว
เฮ้อ 

[roseen]

 

[OhJa]

อ่านแล้วสงสารน้องริว 

เมื่อไหร่ไผ่จะรับรู้ความรู้สึกของริวบ้างนะ   

[warin]

อ่านแล้วสงสารน้องริว  และหมันไส้พี่ไผ่

[aehJTS]

รู้สึกเหมือนริวจะรู้ว่าที่ของตัวเองอยู่ตรงไหนเจียมตัวตลอด
ทำได้เพียงแค่ระบายออกโดยไม่บอกใคร ทั้ง ๆ ที่เศร้าใจ

  writer คะ