หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[justlove]

 :monkeysad:ริวน่ารักมาก  เจียมเนื้อเจียมตัว ข้าวปลาไม่ยอมกิน ถ้าเผื่อพี่ไผ่ไม่กลับมาที่พัก ก็แย่นะสิ

แต่ก็รู้สึกนะ ว่าไผ่ก็เริ่มเห็นริวในสายตาแล้ว พูดถึงตลอด ยิ่งตอนอยู่กะแก้วด้วย ยังคิดถึงริว ชอบกินขนมอะไร

อ่ะนะ ความรู้สึกแบบนี้ของไผ่บางทีมันก็ไม่ได้รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ  แต่มันเป็นน้ำที่ค่อยๆซึมลงถึงพื้นหัวใจนะ

[aeyja55]

สงสารริวจัง 

[aekporamai2]

อยากให้เคลียร์แล้วรับริวเป็นลูกจริงๆซักที..เห๊อะๆๆๆๆ

[sang som]

 
 
 
 
 

[Whatever it is]

สงสารริวจิงๆ 

[sukie_moo]

  

[ordkrub]

อ่านแล้วเครียดแทนไผ่เนอะ ถ้ารู้ว่าริวคิดยังไงกับตัว จะทำอย่างไรต่อ

[maio2000]

เค้าว่าพี่ไผ่ก็แคร์น้องนะ แต่ไม่รู้ว่าถ้ารู้ว่าริวคิดไงกับตัวเองแล้วจะเป็นไง
แต่ก็อยากให้เข้าใจอ่ะ รักทั้งสองคนมาก ไม่อยากเครียดด้วย
เห็นจากแก้วที่รักเพราะรู้สึกว่าไผ่ไม่ได้รักตัวเองใช่ไหมเนี่ย
เพราะยังมีปัญหากับที่บ้านทำให้ไม่เปิดใจรับใคร น่าสงสารมากๆ
บอกไรเตอร์สู้ๆ อยากให้มาลงบ่อยๆ ติดตามอยู่นะค่ะ

[yayee2]

 แอบ:กอด1:ริวแบบไม่ให้รู้ตัว
จะน่าสงสารไปถึงไหนลูกเอ๊ย

[Paracetamol]

เออว่ะ
เริ่มหมั่นไส้ไผ่
แบบอยากให้มีใครเริ่มมาจีบๆริวมั่งอ่ะ ไรงี้
ไอคุณพี่ไผ่ท่านจะได้รู้่สึกตัว  ส่ง 1 ป้าบ!
หมั่นไส้เคอะ!!!

[mutoo]

อ่านแล้วแอบใจหวิวๆ
สงสารน้องริว
ไรเตอร์จ๋า..เรื่องนี้อย่าจบเศร้าน๊า..ขอร้องล่ะ

[~Harmony~]

เฮ้อออ...น้องริววว หนูจะน่าสสารไปไหนลูก
หึงขนาดนั้นโมโหขนาดนั้นก้อยังเก็บเอาไว้เอง
อ่านไปก้อยิ่งเหมือนน้องไม่เหลือใครยุกับดนตรี
อิพี่ไผ่เนี่ยก้อกินกระทิงแดงซะจิงนะ
อยากให้พี่ไผ่รุความรุสึกของน้องริวซะที
ตอบกลับความรักของน้อริวบ้าง
เมื่อไหร่เค้าจะรักกันอ้าค้าไรเตอร์
ไม่ไหวแล้วๆๆ ปวดหัวใจ

รออ่านตอนต่อไปน้า
เป็นกำลัใจให้น้องริวและไรเตอร์
^^

[spring]

เจ๊เค้าฝากมาจ้ะ  


********************

กร๊ากกกกกกกก  แต่ละความเห็น...ประมาณว่าอยากฆ่าพี่ไผ่กันหมด

อย่าเพิ่งรุมเกลียดไผ่กันเลยนะคะ

เพราะพี่ไผ่เป็นผู้ชายแท้ๆคนหนึ่ง แล้วยังเป็นพวกมีปมในใจ

ไผ่เป็นคนที่ไม่ศรัทธาในความรัก  จึงสร้างกำแพงไว้สุงสุดๆเพื่อปกป้องตัวเองจากความเจ็บปวด

ไม่อย่างนั้นไผ่คงแต่งงานกับแก้วกุดันไปแล้ว

ในขณะที่ริวหลงรักและติดตามข่าวของไผ่มาตลอด 5 ปี

สิ่งที่ริวกับไผ่แสดงออกถึงต่างกันอย่างสิ้นเชิง

การจะเปลี่ยนใจผู้ชายสักคนให้รักผู้ชายด้วยกันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

และยิ่งยากถ้าอยากเปลี่ยนใจคนไม่คิดจะรักใครอย่างพี่ไผ่

มาเอาใจช่วยกันดีกว่า  ว่าน้องจะทำยังไง  พี่ถึงจะใจอ่อน...อิอิ

*************************************

เค้าส่งตอนใหม่มาให้แล้ว แต่ตอนนี้ง่วงมาก ม่ า ย ห ว  า  ย แ   ล  ้    ว

พรุ่งนี้มาลงให้นะ จุ๊บๆ  

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  มันเหงา มันเศร้า จริงๆ เนอะ ..........

[j4c9y]

ขอให้พสุเห็นริวเป็นแค่น้องตลอดไปแน่นะ

อิอิ

[spring]

ตอนที่ 24




เช้านี้พสุตื่นสายเป็นพิเศษ  ดูเหมือนริวจะตื่นนานแล้วเพราะที่นอนข้างตัวเขาเย็นเฉียบ  พสุลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงไปข้างล่าง


“พี่ไผ่!...ดูสิ...นี่ๆ” ริววิ่งมาหาแล้วอวดของที่อยู่ในมือ  ดูเหมือนจะเป็นลูกแกว่งเสียงจักจั่น  สีหน้าตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ ทำให้พสุต้องยิ้มตอบ


“เอามาจากไหนครับ”


“พี่ตะวันซื้อมาฝากริว”


พสุถึงกับหันไปมองหน้าตะวัน  แม้ใบหน้าจะเรียบเฉยแต่ไม่ไร้อารมณ์  รอยแดงระเรื่อบนโหนกแก้มและใบหู  แสดงว่าเจ้าตัวคงเขินเหมือนกัน


“พี่จันคร้าบบบ  พี่ไผ่ลงมาแล้ว”  ริววิ่งไปบอกแม่บ้านในครัว  พสุเลยถือโอกาสแซวตะวัน


“นึกไง  ซื้อของเล่นมาให้ริว”


“ตอบแทนหน่อย...ริวช่วยแก้โน้ตให้ตั้งเยอะ  ถ้าไม่ได้ริวคงต้องถึงมือพี่เผ่า” ตะวันตอบเรียบๆ  แต่พสุดูออกว่าตะวันคงชื่นชมฝีมือริวไม่ต่างจากที่เคยชื่นชมฝีมือทรงเผ่า

ริวกลับมาพร้อมกับแกว่งลูกแกว่งเล่นเบาๆ  อีกมือถือมะเขือเทศลูกโต เดินกัดมาตลอดทาง


“ไม่เปรี้ยวเหรอริว”


“ไม่ครับ  อร่อย”


“สวัสดีทุกคน...สุดหล่อแห่งคิสมีกลับมาแล้วคร้าบ”  ไวยากรณ์ตะโกนนำมาก่อนตัวก่อนจะโยนเป้โครมบนโซฟารับแขก  โดยไม่สนใจว่ามันจะลื่นไถลหล่นไปกองอยู่กับพื้น  เพราะเจ้าตัวเดินลิ่วมาที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งประจำที่  แม่บ้านที่เพิ่งยกข้าวต้มปลามาให้พสุ  จึงรีบกลับเข้าไปตักมาให้ไวยากรณ์อีกถ้วย


“โอ๊ยเหนื่อย  นี่ดีนะว่าไปแค่ญี่ปุ่น  ถ้าไปปารีส  ป่านนี้ยังนอนอืดอยู่บนเครื่อง...เฮ้ย! ลูกแกว่ง  เอามาเล่นหน่อยสิริว”

ริวส่งให้อย่างว่าง่าย  ตะวันปรายตามองตามเห็นไวยากรณ์เหวี่ยงลูกเหวี่ยงซะแรงจนเจ้าของหน้าเสียก็อดสงสารไม่ได้


“ไวย์...ของน้อง”


“โหยพี่ตะวัน  งกว่ะ  เล่นแค่นี้เอง...อ้าว!” ไม่ทันขาดคำ  สายที่เหวี่ยงก็ขาด  ลูกเหวี่ยงกระเด็นหวือไปตกอีกฟากของโซฟา  ริวลุกขึ้นวิ่งตามไปเก็บขณะที่ตะวันถอนใจเฮือก


“โทษทีว่ะริว  พี่เหวี่ยงแรงไปหน่อย”  ไวยากรณ์เองก็หน้าเสีย  ไม่คิดว่าจะพังคามือ  ริวไม่ได้ว่าอะไร  แต่เก็บลูกเหวี่ยงที่พังแล้วใส่กระเป๋ากางเกง  แล้วกลับมานั่งแทะมะเขือเทศต่อ  ทำให้ไวยากรณ์สีหน้าดีขึ้นเล็กน้อยแต่ตายังคอยมองไม้  เศษซากของลูกเหวี่ยงในมือเงียบๆ




“วันนี้พวกเราไม่มีคิวงานใช่ไหมไผ่” ตะวันกินเสร็จก็หันมาถามคิวงานจากพสุ


“ไม่มี...วันนี้พี่กรปล่อยฟรีอีกวัน”


“อืมดี จะได้แต่งเพลง”  ตะวันบอกแค่นั้นแล้วกลับขึ้นห้องไป


“พี่ไปก่อนนะไวย์  เดี๋ยวจะพาริวไปข้างนอก”


“ครับ” ไวยากรณ์ยังก้มหน้าก้มตากินเหมือนเดิม  ตอนที่พสุกับริวลุกออกมา


“เราจะไปไหนเหรอครับ”


“เดี๋ยวก็รู้  ริวมีหมวกไม่ใช่เหรอ  เอามาด้วยนะ”


“ครับ”  ริววิ่งไปหยิบหมวกแก๊ปจากห้องตัวเองแล้วตามพสุไปขึ้นรถโดยไม่ถามอะไรอีก  พสุพาริวไปบ้านแม่  เพราะนึกสงสารทั้งเรื่องที่ริวไม่มีใคร  และเรื่องของเล่นเมื่อครู่  แม้ริวจะไม่แสดงอาการว่าโกรธ  แต่พสุรู้ว่าเด็กหนุ่มเสียใจ  ดูเหมือนริวจะชอบเจ้าลูกแกว่งจักจั่นนั่นมาก


“บ้านแม่พี่” พสุหันไปบอกยิ้มๆ  เมื่อริวลงจากรถมายืนมองซ้ายมองขวาอย่างสนใจ  บ้านกลางสวนเมืองนนท์  ที่เหลือไม่มากนัก  ร่มรื่นและน่าอยู่อาศัยด้วยไม้ดอกไม้ประดับ  รวมทั้งผลไม้ที่ออกลูกระย้าเต็มสวน


“อ้าว! ไผ่...ริว”


“สวัสดีครับแม่”  พสุกับริวไหว้แม่พร้อมกัน  แล้วก็ได้รับแขนนุ่มๆ โอบกอดไว้ด้วยกัน  สุดากอดรับไหว้แล้วหันไปลูบหลังริวเบาๆ  เพราะถ้าจะลูบหัวคงต้องเขย่ง


“ไงจ๊ะริว  สบายดีไหมลูก”


“ดีครับ”


“แม่ก็ว่าเสียงรถไผ่  แต่ไม่แน่ใจเพราะเมื่อวานก็เพิ่งมา” สุดาหันไปคุยกับลูกชาย ขณะที่ริวจ้องมองเธอเขม็ง  เด็กหนุ่มชอบมองสุดา  ชอบรอยยิ้มอ่อนโยนของเธอ  เพราะทำให้รู้สึกอบอุ่นไปด้วยแม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดกับเขาก็ตาม


“วันนี้พาเด็กน้อยมาวิ่งเล่นครับ” พสุตอบแม่ยิ้มๆ  แล้วเหลือบมองผ่านมาถึงริว 


“ไผ่ก็ไปว่าน้อง...แม่ทำข้าวเกรียบปากหม้อไว้  เดี๋ยวไปชิมกันดีกว่า” 


“ยังไม่เข้าบ้านหรอกครับ  ไผ่ว่าจะปูเสื่อนั่งกันข้างนอกนี่แหละ  จะให้น้องดูสวนด้วย”


“เอาสิ...งั้นเดี๋ยวแม่ไปยกของว่างมาให้  ตามสบายนะครับริว”


“ขอบคุณครับ”



สุดาส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มแล้วกลับเข้าไปในบ้าน  ได้ยินเสียงเรียกหาแม่บ้านแว่วๆ


“ริว...อยากเก็บผลไม้จากต้นไหม  เก็บแล้วกินสดๆ เลย”


“ได้เหรอครับ” ริวถามกลับ  แต่ตาเป็นประกายวาวด้วยความตื่นเต้น 


“ได้สิ...รอเดี๋ยวนะ”  พสุเดินหายเข้าไปในบ้าน  ครู่เดียวก็กลับออกมาพร้อมตะกร้าใบโต  และกรรไกรตัดกิ่งคมกริบ


“ไหนหมวกเอาลงมาด้วยไหม”


“อยู่นี่ครับ”


“ใส่ซะเลย  เดี๋ยวสายกว่านี้จะยิ่งร้อน  ป่ะ  ไปผจญภัยกัน”  พสุชวนยิ้มๆ แล้วเดินนำเข้าไปในสวน  ริวเดินผ่านต้นไม้ต้นไหนที่ออกลูก  ก็อดเข้าไปลูบๆ คลำๆ อย่างตื่นเต้นไม่ได้  แม้จะเคยเห็นจากสารคดีแต่ของจริงมันน่ามองน่ากินกว่าเยอะ


“พี่ไผ่  ริวเก็บได้ไหม”


“เดี๋ยวค่อยเก็บ  พวกนี้อยู่ใกล้บ้าน  ค่อยเก็บที่หลังสุด  ตามพี่มาดีกว่า ข้างในยังมีอีกเยอะ” 



สวนผลไม้ของพสุค่อนข้างกว้าง  มีต้นไม้หลากหลายแบบสวนโบราณแท้ๆ  เกือบทุกต้นออกลูกระย้า  แม้บางอย่างที่ไม่ใช่ฤดูกาล  แต่สุดาก็มีฝีมือพอจะทำให้มันออกช่วงเวลานี้ได้พร้อมกันหมด  ตอนแรกริวก็เดินดู  ตอนหลังเด็กหนุ่มทนไม่ไหว  วิ่งตื๋อไปทางโน้นทางนี้อย่างตื่นเต้น  ทุกครั้งที่ขอแล้วพสุบอกให้เก็บได้  ริวก็จะเด็ดมาจนหอบไม่ไหว  ตะกร้าใบโตที่พสุเตรียมมา  เต็มอย่างรวดเร็ว  โดยที่ยังมีผลไม้อีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้เก็บ

“ริวพี่ว่า...” พสุหันไปเจอเด็กหนุ่มแล้วคำพูดก็ค้างอยู่กลางอากาศ  ริวถอดเสื้อออกมาห่อฝรั่งและชมพู่จนเต็มปูดหอบไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างกำลังเกาคะเยอด้วยความคัน  ผิวขาวบางโดนยุงกัดจนลายพร้อยทั้งตัว


“ไปๆ  กลับๆ  ยุงกัดจนลายไปหมดแล้ว”  พสุยกตะกร้าตัวเอียง  ริวจึงรีบมาช่วย มือหนึ่งก็หอบเสื้อใส่ผลไม้ไว้  คราวนี้เลยโดนยุงกัดเต็มที่แบบไม่มีมือปัดป้อง  พสุจึงดึงห่อเสื้อของริวมาถือไว้เสียเอง  เพื่อให้เด็กหนุ่มเหลือมือที่จะไล่ยุง


“วางตรงนี้แหละ  แล้วริวมาอาบน้ำเลย  เร็วๆ  เดี๋ยวจะได้ทายา...จะเป็นไข้เลือดออกไหมเนี่ย”  ประโยคหลังพสุบ่นงึมงำแล้วลากแขนน้องเข้าไปในบ้าน  สวนกับสุดาที่เหลียวมองตามอย่างตกใจ


“ตายแล้วริว  ทำไมปล่อยให้ยุงกัดขนาดนั้นละลูก”


“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร  เดี๋ยวป้าเอาปูนป้ายให้”  แม่บ้านสูงวัยของสุดา  ลุกไปหยิบกระปุกปูนแดงกินกับหมากของแกมาให้  ความจริงแม่บ้านของสุดาคนนี้อายุมากจนพสุต้องเรียกยาย  แต่เพราะเขาติดเรียกป้าตามแม่  แม่บ้านคนนี้เลยกลายเป็น “ป้าใจ”  ของทุกคนไป 

พอริวอาบน้ำเสร็จ  ก็โดนสั่งให้ถอดเสื้อ  พสุเอาปูนป้ายไปตามรอยยุงกัดจนลายไปทั้งตัว 


“อะไรเหรอพี่  เย็นดี” คนถูกยุงกัดไม่เดือดเนื้อร้อนใจ  ก้มดูรอยปูนแดงๆ อย่างสบายอารมณ์


“ปูนกินกับหมาก  จะช่วยให้ไม่บวม  ความเย็นของปูนจะทำให้ไม่ค่อยคันด้วย”

ริวพยักหน้ารับหงึกๆ  แล้วชะโงกไปดูขนมในถาด  พสุตักใส่จานแบ่งให้ก่อน  เพราะรู้ว่าริวคงหิวแล้ว


“เหมือนช่อมะม่วง  แต่เปลือกมันบางๆ นิ่มๆ”  ริวพูดทันทีที่เคี้ยวคำแรกหมดปาก  เพราะครูของเขาเคร่งครัดเรื่องมารยาทมาก  ริวจึงติดจะเคี้ยวอาหารให้หมดปากก่อนพูด กิริยาแบบนี้ จึงต้องตาผู้ใหญ่ให้เอ็นดูมากกว่าเดิม


“เขาเรียกแป้ง ไม่ใช่เปลือก  แล้วขนมที่ริวเคยกิน  ก็เรียกช่อม่วงเฉยๆ ส่วนอันนี้เรียกข้าวเกรียบปากหม้อ”


“ครับ...อร่อยจัง  อร่อยกว่าช่อม่วงที่กินวันนั้นอีก”  เด็กหนุ่มบอกพลางตักใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ  ทำให้คนทำหน้าบาน  แม่บ้านของสุดายิ้มแป้น  รีบลุกไปหยิบขนมใส่จานออกมาประเคนถึงตัก


“อันนี้ก็อร่อยนะพ่อฝรั่ง  เคยกินไหม ขนมใส่ไส้”


“ขนมใส่ไส้?...ไม่เคยกินครับ”  ริวยกห่อขนมขึ้นทำท่าจะกัด  แต่ป้าใจดึงแขนไว้


“เดี๋ยวๆ  ต้องแกะใบตองออกก่อนสิพ่อคุณ  กินเข้าไปแบบนี้ไม้กลัดติดคอตายพอดี”


“โอ้โห สวยจัง...เหมือนโบเลย”  ริวหยิบเตี่ยวคาด (ใบมะพร้าวที่ใช้ห่อขนมใส่ไส้) ขึ้นมาดูอย่างชอบใจ  ก่อนจะกินขนมไปพลางก็อุทานโอ้โฮ อู้ฮู้  ทุกอย่างดูอร่อยไปหมดสำหรับริว  จนแม่บ้านของพสุยิ้มแก้มปริ่มตลอดเวลา  คนทำขนมพอมีคนชมว่าขนมอร่อย  แถมยังตั้งหน้าตั้งตากินแบบนี้  เห็นแล้วก็ย่อมต้องชื่นใจเป็นธรรมดา  พอกินของว่างเสร็จ  แม่บ้านก็ยกจานชามไปเก็บแล้วกลับมาพร้อมกระด้งใส่ใบตองพับใหญ่  เย็นนี้สุดาจะทำข้าวต้มมัด  จึงบอกให้พสุอยู่รอเอาขนมกลับไปฝากเพื่อนๆด้วย


“ใบกล้วย...หอมนะครับ” ริวยกใบตองที่ฉีกแล้วมาดมเล่น


“เขาเรียกใบตองลูก” สุดาหันมาชี้แจงเสียงอ่อนโยน


“แต่มันชื่อต้นกล้วยไม่ใช่เหรอครับ?” ริวถามงงๆ  ก่อนจะเหลียวไปมองกอกล้วยนอกบ้าน


“จ้ะ  แต่เรียกใบว่าใบตอง  อย่างสีเขียวสว่างๆ  ก็เรียกเขียวตองอ่อน...นั่นไงลูก  สีแบบใบอ่อนที่ยังม้วนอยู่นั่นแหละ” สุดาอธิบายอย่างคล่องแคล่ว 
ริวคิดตามแล้วยิ้มกว้างอย่างชื่นชม


“ภาษาไทยนี่เพราะนะครับ”


ปกติสุดาอยู่กับแม่บ้านแค่สองคน  ถ้าไม่ทำขนมก็ทำกับข้าว  วันๆ แทบไม่ได้พูดกัน  เพราะนานๆ พสุจะกลับบ้านสักครั้ง  แต่มาไม่นานก็รีบกลับเพราะไม่อยากเจอกับพรเทพ  สุดาจึงต้องเหงาอยู่ลำพัง 

วันนี้มีเด็กหนุ่มตาใส  มานั่งถามโน่นถามนี่   อะไรๆ ก็ดูแปลกใหม่  น่าสงสัยไปเสียทุกอย่าง  สุดาจึงอธิบายเพลิน

“ส่วนนี่เรียกไม้กลัดนะพ่อฝรั่ง”  ป้าใจที่อยากคุยกับเด็กหนุ่มบ้าง  หยิบไม้กลัดมาส่งให้  ริวรับมาดูแล้วก็บ่นอีก


“ริวนึกว่าเป็นไม้ไผ่”


“ก็ทำมาจากไม้ไผ่  แต่ถ้าจักเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วตัดมาแบบนี้  ใช้กลัดขนม  ก็เลยเรียกไม้กลัด”


“เหมือนไม้จิ้มฟัน” ริวเอาไม้กลัดไปคาบเล่น 


“อย่างนั้นไม่เรียกไม้กลัด  แต่เรียกกัดไม้”  พสุหันไปแซว  แต่หนุ่มทำหน้าเหรอหราไม่เข้าใจ  จนสุดาและป้าใจหัวเราะกันเกรียว  ริวนั่งดูป้าใจเช็ดใบตองอยู่สักประเดี๋ยวก็อาสาช่วยเช็ดบ้าง  ป้าใจก็สอนให้  เด็กหนุ่มทำตามอย่างตั้งอกตั้งใจยิ่งทำให้ป้าใจเอ็นดูริวมากขึ้น


“ท่าทางป้าใจจะหลงรักริวเข้าอีกคนแล้วละครับแม่”


“นั่นสิ  ก็น้องน่าเอ็นดูนี่นา  เป็นฝรั่งแท้ๆ  แต่กิริยามารยาทเขาไม่กระด้างเลย  น่ารักจริงๆ”

พสุอมยิ้ม  ทั้งแม่ทั้งแม่บ้าน  ดูจะเอ็นดูริวกันหมด  นี่ถ้าเขาไม่รู้มาก่อนว่าริวเป็นพวกเกลียดสัมผัส  เขาคงไม่เชื่อ  เพราะกิริยาที่เกาะเข่าแม่เขาถามโน่นถามนี่แจ้วๆ นั้น  ดูไม่มีอาการผิดปกติใดๆ ให้เห็นสักนิดเดียว 

ริวมัวคุยเพลิน  หันกลับมาอีกทีก็ไม่เห็นพสุแล้ว  เด็กหนุ่มหน้าเสีย  ชะเง้อมองหาจนสุดาและแม่บ้าน  หยุดเช็ดใบตองแล้วหันมามองเด็กหนุ่ม



“เป็นอะไรไปละพ่อฝรั่ง”


“พี่ไผ่ไปไหนไม่รู้ครับ”


“เดี๋ยวก็มาลูก  คงไปแถวๆนี้แหละ”


“ครับ”  ริวรับคำแต่ก็ยังไม่เลิกมองหา  จนเห็นพสุหอบใบไม้เข้ามาเด็กหนุ่มก็วิ่งไปช่วยถือ


“เอาใบเตยมาทำอะไรเหรอลูก”


“แม่สานปลาตะเพียน กับตะกร้อให้หน่อยสิครับ” พสุบอกพร้อมกับบุ้ยใบ้ไปทางริว  สุดาพยักหน้ารับอย่างเต็มใจ


“หอมจัง”  ริวยกใบเตยขึ้นดมแล้วดมอีกอย่างสนใจ  พสุเด็ดปลายใบมาขยี้แล้วยื่นให้ริว  เด็กหนุ่มชะโงกมาดมแล้วทำตาโต


“หอมกว่าตะกี้อีก...ใบอะไรเหรอครับ”


“ใบเตย  เตยหอมเอาไว้ทำขนม”  พสุพูดพลางเลือกใบเตยที่มีขนาดเท่าๆ กันมาเช็ดเรียงไว้ให้แม่  สุดาเช็ดมือแล้วหันมาหยิบใบเตยมาฉีกแบ่งครึ่ง  แล้วใช้กรรไกรเล็มขอบให้เรียบก่อนจะสานเป็นปลาตะเพียนอย่างคล่องแคล่ว  ริวนั่งมองแทบอ้าปากค้างด้วยความตื่นเต้น  พอสุดาส่งปลาตะเพียนให้  เด็กหนุ่มก็ยกขึ้นดูเสียใกล้  ก่อนจะดมๆ แล้วก็เอามาพลิกดูอย่างสนใจ


“ปลา...”


“ปลาตะเพียน...คนไทยสมัยก่อนสานแล้วแขวนไว้ในเปลให้เด็กทารกเล่น  สมัยนี้ใช้ของเล่นพลาสติกหมดแล้ว  ไม่มีใครมานั่งสาน”  พสุอธิบายแล้วหยิบปลาตะเพียนตัวเล็กที่แม่สาน  มาร้อยด้วยทางมะพร้าว  ก่อนจะส่งให้ริว 


“สวยจัง  ขอริวสักตัวได้ไหมครับ” ริวถามพลางประคองปลาตัวจิ๋วๆ ในมืออย่างทะนุถนอม


“นี่ก็สานให้ริวทั้งนั้นแหละ” พสุบอกแล้วหันไปยิ้มให้แม่  นึกขำสีหน้าตื่นเต้นของริว  ขนาดป้าใจยังหยุดเช็ดใบตองแล้วหันไปหยิบทางมะพร้าวมาสานบ้าง


“อ่ะพ่อฝรั่ง...นก”


“ขอบคุณครับ”  ริวไหว้แล้วรับนกสานมาดูอย่างสนใจ  แต่พอสุดาส่งเจ้าตัวล่าสุดให้ริวก็อุทานลั่น


“เหมือนตั๊กแตนเลย!”


“แม่สานของเล่นเก่ง  เคยทำขายให้งานการกุศลก็บ่อย”  พสุอธิบายแล้วหยิบทางมะพร้าวมาหมุนๆ เล่น


“พี่ไผ่สานเป็นไหมครับ”


“หึหึ...ของพี่มีเสียงด้วยนะ”

พสุเอาใบมะพร้าวมาพับครึ่งใบ ยาวประมาณ 20 เซนติเมตร ผูกสอดด้านปลายใบมะพร้าวด้านที่มาสองชายให้ติดกันเป็นหัวจักจั่น  ใช้ก้านมะพร้าวส่วนโคนมาโค้งตั้งแต่หัวจักจั่นจนถึงปลายด้านที่พับครึ่งครั้งแรกแล้วเอาก้านมะพร้าวอีกด้านหนึ่งมามัดที่หัวจักจั่น ปลายด้านหนึ่งของก้านมะพร้าวนี้ส่งให้ริวแกว่งเล่น 


“ริวต้องลองหมุนเป็นวงกลมรอบหัวแรงๆ  มันจะมีเสียงด้วย”  พสุบอกแล้วหมุนให้ดู  ริวทำตาโต  แล้วลองเหวี่ยงดูบ้าง  แรกๆ ก็ไม่ค่อยมีเสียง  พอรู้จังหวะ  เสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ  ริวยิ้มหน้าบานชอบอกชอบใจกับของเล่นที่พสุทำให้


เย็นนั้นนอกจากขนมและผลไม้ที่เยอะจนต้องใส่ลังหลายใบ  ริวยังได้ของเล่นหอบใหญ่  ทั้งปลาตะเพียน  นก  ตะกร้อ  และตั๊กแตนฝีมือประณีต  พอไปถึงบ้านก็ต้องช่วยกันหอบหิ้วอยู่หลายรอบกว่าจะขนของหมด  ขณะที่ตะวันกับธีรดล ลงมาจากห้องพอดี จึงเข้าไปดูผลไม้และข้าวของที่พสุเอามาจากบ้านอย่างสนใจ  แม่บ้านมาช่วยจัดขนมขึ้นโต๊ะ  เพื่อให้ทุกคนได้กินหลังอาหารเย็น


“ริว...อ่ะ”  ไวยากรณ์ที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหน  ส่งลูกเหวี่ยงจักจั่นอันใหม่ให้ริว  เด็กหนุ่มรับมาแล้วมองหน้าไวยากรณ์อย่างงุนงง


“มองไรล่ะ  ก็...ซื้อมาคืนให้แล้วไง  พี่ดลลลล  เหลือไว้ให้มั่งนะ อย่ากินหมด” ไวยากรณ์เสโวยวายกับธีรดลแล้ววิ่งไปแย่งขนมกินแก้เขิน 


“คุณไวย์มาถามพี่  ว่าจะไปหาซื้อลูกเหวี่ยงจักจั่นได้ที่ไหน  พี่ก็เลยบอกให้ไปเกาะเกร็ด...สงสัยจะไปหาอยู่นานมั้งคะ  ตากแดดซะหน้าแดงมาเลย” แม่บ้านที่ยกน้ำมาให้พสุกับริวกระซิบบอกแล้วรีบออกไปก่อนที่ไวยากรณ์จะหันมาเห็น

พสุกับริวหันมาสบตากัน  แล้วยิ้ม  แม้ไวยากรณ์จะใจร้อน โผงผาง ทำอะไรไม่ค่อยคิด แต่ก็ใช่จะไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่น  การที่ไวยากรณ์ไปหาซื้อมาคืนให้ก็แสดงถึงความใส่ใจ  แม้เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม



....................................

[PEENAT1972]

ตอนนี้อ่านไปแล้วอิ่มเอมใจสุขใจ ขอบคุณค่ะ

[sang som]

กรี๊ดดดดดดดด

อ่านไปยิ้มไป

[yayee2]

นับว่าริวโชคดีมากๆ ที่ได้มาอยู่ท่ามกลางผู้คนที่มีความละเอียดอ่อนในหัวใจ

[Safina_safe]

เด็กน้อย

[kny]

หลังจากจด ๆจ้อง ๆ ก็ได้อ่านจนทัน    ฮุ ๆๆๆ  บรรยายกาศตอนแรก หม่น  ๆ   เหงา  ๆ  ไป  ๆ  มา  ๆ   ยิ่งอ่านบรรยายกาศก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ น่ารักจริง เหมือนฤดูหนาวกำลังจะเจอฤดูใบไม้ผลิ  หวังว่าน่าร้อนคงยังไม่มาเร็วนักนะ  ( กลัวเป็นกองเพลิง ) เพราะถึงจะอบอุ่นน่ารักแต่ มันเหมือนตะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก แน่เลย   สนุกและน่ารักมาก  แอบภาวนาให้ ริวเป็นฝ่านรับ  แต่   ถ้ารัก  จะเป็นอะไรก็ไม่สำคัญหรอก

[ordkrub]

ขอให้ทั้งกลุ่มรักกันแบบนี้ตลอดไปนะครับ

[thisispom]

น้องริวน่ารัก ใครๆก็รักน้องริว

[justlove]

  อยากไปเที่ยวบ้านสวนของพี่ไผ่ด้วยคน อยากไปช่วยเก็บผลไม้
แต่ที่สำคัญอยากไปตอนที่พี่ไผ่พาริวไปด้วยเท่านั้น

ตอนนี้เหมือนพี่ไผ่ช่วยหาของชดเชย ไม่ว่าจะเป็นบ้าน แม่ และของเล่นให้กับริว น่ารักที่สุดดดด

[Little Devil]

อยากมีบ้านสวน
นายไผ่น่ารัก ช่วยให้น้องริวมีความสุข
น้องริวก้อเหมือนช่วยให้ทุกคนปรับตัว
เข้าหากัน เข้าใจ ช่วยเหลือกันมากขึ้น
+1

[hahn]

  น่ารักกันทุกคนเลยอ่ะ แคร์น้องริวเหลือหลาย

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ดีนะ... ที่ริวเจอคนดีๆ ^^ เป็นกลุ่มที่ดีเนอะ ,, ตอนนี้อ่านแล้วก็สุขใจดี~

[jaaeyboy]

พี่ๆน้องๆ รักกันดีจังเลย

โดยเฉพาะพี่ไผ่   รู้ใจน้องริวจริงๆๆ

แต่..ถ้าให้ดี เมื่อไหร่จะเป็นคนรู้ใจจริงๆซักทีก็ไม่รู้จิ

[Whatever it is]

น่ารักกันทุกคนเลยน้าหนุ่มๆ 

[aeyja55]

ริวเป็นที่รักของทุกคนเลย ดีจัง