หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[aehJTS]

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกถึงความรักที่ทุกคนมีต่อกัน
รวมถึงริว และไผ่ที่เริ่มพัฒนาขึ้นเลื่อย ๆ ชอบมากคะ
  writer คะ

[lasom]

มีแต่คนรุมรักเจ้าหนูจำไม เค้าก็ร้ากกกกก รัก

[warin]

คะแนนพี่ไผ่กระเตื้องขึ้นมาแล้ว  ครอบครัวพี่ไผ่น่ารักมากเลย
ตะวัน  กับไวยากรณ์น่ารักดีอ่ะ 

[V_we]

อร๊ายย ไม่ไหว
น่ารักเกินไปแล้ววววว
บ้านไผ่น่าอยู่มากเลยอ่ะ
มีสวนผลไม้เต็มเลย
แม่ไผ่ก็น่ารัก
แต่น่ารักสุดนี่ยังคงเป็นริว
 
แอบชมไวด้วยนิดหนึ่งก็ได้ ไวก็น่ารักดี
รู้จักเอาใจน้องด้วย
โชคดีของริวจริงๆ นะที่คนรอบข้างให้ความอบอุ่นมากขนาดนี้
+1 ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้จ้า
 

[aeecd]

รักริวหมดหัวใจ อร๊ายยย

[Paracetamol]

โอ้ น่ารัก
ชักชอบคุณตะวันกับคุณไวย์ซะแล้วสิ
55

[Noi]

พี่ไผกับน้องริวน่ารักเหมือนเดิม

[pattybluet]

น่ารักมากๆเลยค่ะ วงนี้เค้าน่ารักกันทุกคนเลยอ่ะ ชอบบบบบบ
  รักกันๆ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[OhJa]

น่ารักมากกกก

[อิสระ]

รักคิสมีทุกคน
 
คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ
ตอนนี้บ้านเราก็แวดล้อมไปด้วยขุนเขา
แต่เราไม่มีบ้านสวนอยากกินอะไรเข้าป่าเอา
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกชื่นใจ
ยิ่งตอนริวไล่เก็บผลไม้ในสวน
นึกถึงตัวเองตอนเด็กๆที่มักแอบหนีพ่อกับแม่ไปเที่ยวสวน(คนอื่น)บ่อยๆ
อย่าให้มีอะไรมาทำให้วงนี้แตกเลยนะ
ว่าแต่หนุ่มไวย์คิดอะไรกับไผ่ป่าวเนี่ย?
ดูเป็นเดือดเป็นร้อนจังตอนรู้ข่าวไผ่กับแฟนเก่า
ชักยังไงๆนะเนี่ย
หรือเราจิ้นไวไป

[zeen11]

สนุกมากเลยค่ะ เรื่องนี้ชอบนิสัยทุกคนเลยอะ ไม่ได้เน้นแค่ความรักแบบคู่รัก แต่มันเป็นความรักความห่วงใยแบบพี่น้อง แบบเพื่อน มิตรภาพ อ่านแล้วต้องยิ้มไปกับความน่ารักของทุกตัวละคร ชอบจังเลยค่ะ ^_____^

[LalaBam]

พี่ตะวัน
ชอบริวใช่มั้ย
อิอิ แน่ๆเลย
 

[spring]

ตอนที่ 25



ตะวันชะงักเมื่อผลักประตูห้องสตูดิโอเข้าไปแล้วเจอกับอากาศเย็นยะเยือกกับเสียงเปียโนไล่เสียงพลิ้ว  แต่ห้องกลับมืดสนิท  ตอนแรกเขาคิดว่าไม่มีใครอยู่เพราะไม่เห็นแสงไฟ  จนเปิดประตูเข้ามานี่แหละถึงได้รู้ว่ามีคนเล่นเปียโนอยู่ในห้องมืดๆ  ทันทีที่เปิดไฟทั้งห้องก็สว่างพรึบขึ้นมา  แต่คนที่อยู่ในห้องดูเหมือนจะไม่รับรู้  เสียงเปียโนยังคงบรรเลงต่อเนื่องไปเรื่อยๆเหมือนน้ำหลาก  ผู้บรรเลงหลับตาพริ้มแล้วโยกตัวไปตามจังหวะเพลงขณะที่ปากก็พึมพำเนื้อเพลงเบาๆ 


“เพราะมากริว  เพลงของริวเหรอ?”


ริวลืมตาขึ้นมาทันที  ก่อนจะหยุดเล่น  ขณะที่ตะวันเดินไปยืนดูโน้ตบนเปียโน


“ครับ...พี่ตะวันมานานยัง”

“มาสักพักแล้ว  แล้ว...ทำไมไม่เปิดไฟ  บิ้วอารมณ์อยู่หรือไง?”

“เปล่าครับ ริวแค่ลืมเปิด”

“แล้วมาอยู่ในนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?  หรือตั้งแต่ส่งไผ่แล้วก็อยู่ที่นี่ตลอด”

“ครับ” ริวรับคำหงอยๆ 


วันนี้พสุมีถ่ายโฆษณาต่างจังหวัด  และต้องไปค้างด้วย  รถตู้ของบริษัทมารับพสุไปสนามบินตั้งแต่ 4โมงเย็น  ริวก็เลยเข้ามานั่งเล่นเปียโนอยู่ในสตูดิโอคนเดียว


“แล้วเพลงใหม่เป็นไง  ขอดูหน่อยได้ไหม”

“ริวแต่งเนื้อภาษาไทยไม่ค่อยได้”  ริวบอกพร้อมกับยื่นเนื้อเพลงให้ตะวันดู  ตะวันเทียบเนื้อเพลงภาษาไทยกับภาษาอังกฤษแล้วยอมรับว่า  เนื้อเพลงภาษาอังกฤษเพราะกว่ามาก  ภาษาไทยนั้นแม้จะใช้ความหมายถูก  แต่ห้วนๆ  และขาดสัมผัส 

“เดี๋ยวพี่ช่วยเกลาเนื้อไทยให้เอาไหม”

“ครับ”


ตะวันให้ริวเล่นเพลงให้ฟัง  รวมทั้งร้องเนื้อภาษาอังกฤษไปด้วย  ขณะที่เขาแก้ไขคำภาษาไทยให้สละสลวยกว่าเดิม


“คุณริวคะ...โทรศัพท์ค่ะ”  แม่บ้านชะโงกหน้ามาบอกแล้วส่งโทรศัพท์บ้านแบบไร้สายให้ริว 

“...ครับ” ริวรับสายด้วยน้ำเสียงลังเล  เขาไม่เคยโทรหาใครนอกจากอลัน  และอลันก็ไม่เคยเป็นฝ่ายติดต่อมาก่อน  เพราะริวไม่พกโทรศัพท์มือถือตั้งแต่เครื่องเก่าหาย  หากมีเรื่องเร่งด่วนอะไร  อลันจะติดต่อผ่านอินเตอร์เน็ตเป็นหลัก

“พี่เอง”

“พี่ไผ่!” ริวผุดลุกขึ้นยืน  ตาโตเป็นประกายด้วยความดีใจ 

“ทำอะไรอยู่”

“ริวอยู่ที่สตูดิโอครับ  แต่งเนื้อเพลงใหม่อยู่” ริวพูดไปเดินวนไปรอบๆ ห้อง  ท่าทางตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด  ตะวันมองตามเด็กหนุ่มอยู่ครู่เดียวก็เลิกมอง  เพราะเวียนหัวแทนที่เห็นริวเดินไม่ยอมหยุด

“พี่จะโทรมาบอกว่า ถึงกระบี่แล้วนะ  พรุ่งนี้ถ่ายโฆษณาเสร็จคงกลับกรุงเทพได้เลย”

“ครับ...แล้วพี่จะกลับถึงกรุงเทพตอนไหน”

“ยังไม่แน่ใจครับ  คงค่ำๆ แหละมั้ง”

“แล้ว...” ริวนึกคำพูดไม่ออก  ทั้งที่ในอกมีอะไรอัดอั้นอยู่มากมาย  แต่พอได้ยินเสียงพี่ กลับคิดคำพูดไม่ออก

“ว่าไงครับ?”

“...ริวคิดถึงพี่”  ริวตอบเสียงเบา  แต่คนปลายสายก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน

“อะไร...พี่เพิ่งมายังไม่ข้ามวันเลย” เสียงพสุตอบกลั้วหัวเราะ  ริวเม้มปากแน่น  รู้สึกกระบอกตาร้อนๆ 

“แล้วคืนนี้ริวจะนอนกับใคร...” เด็กหนุ่มถามกึ่งตัดพ้อ  ด้วยน้ำเสียงเหงาๆ

“ไปนอนห้องพี่ดลสิ” พสุแนะนำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน  นึกอยู่เหมือนกันว่าริวคงเหงาและคงไม่สบายใจที่ต้องนอนคนเดียว  เขาถึงโทรมาหาริวทันทีที่ถึง

“ไม่เอา...พี่ไผ่กลับเร็วๆ นะ”

“ไวสุดก็ต้องพรุ่งนี้อยู่ดีแหละครับ”

“...ครับ”

“ถ้างั้นพี่วางสายก่อนนะครับ  เขามาตามไปกินข้าวแล้ว  แล้วนี่ริวกินข้าวหรือยัง”

“...ครับ” ริวตอบอ้อมแอ้ม  จนปลายสายแทบไม่ได้ยิน

“อะไรนะ  พี่ไม่ได้ยิน”

“ยังไม่ได้กินครับ”

“งั้นก็ไปกินข้าวซะก่อน ห้ามไถลเด็ดขาด...เท่านี้นะครับ  พรุ่งนี้เจอกัน”

“ครับ”  ริวก้มมองโทรศัพท์คอตก  ทำหน้าเหมือนลูกหมาถูกทิ้ง



“ริวกินข้าวหรือยัง” ตะวันที่เหมือนจะเฉยชาจนไม่ได้สนใจคนรอบข้าง  กลับถามขึ้นมาลอยๆ

“ยังครับ”

“ไปงั้นไปกินข้าว” พูดจบตะวันก็รวบเนื้อเพลงเก็บแล้วผุดลุกขึ้นยืนรอ

“เดี๋ยวค่อยกินได้ไหม”

“ตอนนี้เลย...เดี๋ยวก็ไถลไม่กิน  ถ้าริวปวดท้อง  ไผ่กลับมาก็ต้องว่าพวกพี่ที่ไม่ดูแล”ตะวันทำเสียงดุสำทับ

“ครับ”


ไม่ใช่แค่บังคับริวให้กินอย่างเดียวแต่ตะวันยังตามไปนั่งเฝ้าที่โต๊ะอาหาร  ทำให้เด็กหนุ่มเกรงใจต้องกินข้าวให้เรียบร้อยก่อนแล้วถึงกลับมาแต่งเพลงกันใหม่

ริวนั่งเล่นเปียโนทั้งคืน  ขณะที่ตะวันไปนอนตั้งแต่เที่ยงคืนกว่าๆ แล้ว  เด็กหนุ่มไม่ได้ออนไลน์ไปหาอลันเหมือนเคย เพราะความรู้สึกในเวลานี้ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น  นอกจากพสุ...

ริวรอจน 6 โมงเช้า  ถึงได้โทรไปหากรเวช  เพื่อบอกว่าเขาทำเพลงเสร็จแล้ว  อยากให้ทรงเผ่ากับไมตรีฟัง  กรเวชรับปากว่าจะบอกให้ 

เกือบ 10 โมงเช้า  กรเวชก็โทรกลับมาที่บ้าน  แม่บ้านเอาโทรศัพท์มาให้ถึงห้อง  แต่ริวอาบน้ำอยู่  ตะวันจึงรับสายแทน


“...ครับพี่กร”

“ตะวันเหรอ...ฝากบอกริวด้วยนะ  ว่าพี่เผ่ากับพี่ไมตรีจะเข้ามาเย็นนี้เลย  ประมาณ 6 โมงนะ”

“เข้ามาฟังเพลงใหม่เหรอครับ”

“ใช่...ตะวันรู้แล้วเหรอ” กรเวชถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจที่ตะวันก็รู้เรื่องเพลงของริว  คนสันโดษแบบตะวันสนใจคนอื่นนับว่าแปลก  แต่คำตอบที่ได้รับกลับน่าแปลกยิ่งกว่า

“ก็เพิ่งแต่งเนื้อเสร็จเมื่อคืนนี่ครับ”

“เมื่อเช้าริวเขาโทรไปบอกพี่  ให้พี่นัดพี่เผ่าให้”

“ครับ...ตอนนี้ริวอาบน้ำอยู่  เดี๋ยวออกมาแล้วผมจะบอกให้นะครับ”

“ขอบใจมากตะวัน...ยังไงฝากตะวันดูเรื่องอาหารการกินของริวด้วยนะ  ไผ่ไม่อยู่แบบนี้เดี๋ยวเลยไม่ยอมกินอะไร”


กรเวชลองฝากดู  ถ้าตะวันใส่ใจริวขนาดนี้  ระหว่างที่พสุไม่อยู่ก็น่าจะฝากให้ดูแลริวได้  เพียงแต่ที่ผ่านมาตะวันมีโลกส่วนตัวสูงจนเขาไม่กล้าไหว้วานให้ทำอะไรนอกเหนือจากเรื่องงาน


“ครับ  เดี๋ยวผมจัดการให้” ตะวันรับปาก  แล้วเดินออกไปบอกแม่บ้านให้ตั้งโต๊ะ  ส่วนตัวเขาย้อนกลับมาดูริวที่ห้อง  แต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่ออกจากห้องน้ำ  จึงตัดสินใจไปเคาะประตูเรียก

“ริวๆ”

“ครับ”

“ทำอะไรอยู่”

“อาบน้ำครับ”


ตะวันรออยู่พักใหญ่ๆ  ก็ไม่มีทีท่าว่าริวจะออกมา จึงกลับไปเรียกอีกครั้ง


“ริว...ทำไมนานนัก”

“ริวแช่น้ำ”

“เลิกแช่ได้แล้ว  นี่พี่รอกินข้าวอยู่นะ”

“...ครับ  จะออกไปแล้ว”


ตะวันไปรออยู่ที่โต๊ะอาหาร  ไม่ถึง 5 นาที  ริวก็ตามออกไป  เด็กหนุ่มตักข้าวไปไม่กี่คำก็วางช้อนแต่เห็นตะวันจ้องเขม็งก็จำต้องกินไปอีกนิด


“ริวกินน้อยเกินไปแล้ว”ตะวันอดบ่นไม่ได้  ริวอยู่ในวัยกำลังโต  แต่กลับไม่ค่อยกินอะไรนอกจากขนม  ถ้าพสุอยู่ก็ยังคอยบอกให้กินโน่นกินนี่  ซึ่งริวก็จะทำตาม  แต่ถ้าพสุไม่อยู่  ก็ไม่มีใครบังคับริวได้สักคนเดียว

“...ไม่อยากกินเลยครับ...มัน...รู้สึกแย่ๆ” ริวไม่กล้าบอกว่าคลื่นไส้  เพราะเกรงใจตะวันที่ยังกินไม่เสร็จ 

“ก็ริวอดนอนทั้งคืน  นี่ถ้าพี่ไม่ไปเรียกมาอาบน้ำ  ป่านนี้ก็ยังเล่นเปียโนอยู่นั่นแหละ”

“...ครับ...”

“ไม่กินก็ไปนอน...นอนนะ  ห้ามไปเล่นเปียโนอีก”

“ครับ” 


พอกลับมาถึงห้องริวก็วิ่งเข้าห้องน้ำแล้วอาเจียนทุกอย่างที่กินออกมาจนหมด  เด็กหนุ่มโซเซกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วหยิบเครื่องเล่นเพลงออกมาฟังเพลงที่พสุอัดเสียงไว้ให้จนผล็อยหลับไป

ริวมารู้สึกตัวอีกครั้ง  เพราะมือเย็นๆ ลูบผมลูบหน้าเขาเบาๆ  พอลืมตาขึ้นก็เห็นพสุก้มมามองและส่งยิ้มให้


“พี่...” ริวขยับเข้าไปกอดเอวพสุ  ซุกหน้ากับตักอุ่น  รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อมือเย็นๆ ลูบหัวเขาเบาๆ

“ไม่สบายหรือเปล่าริว  เสียงแห้งเชียว”

“เปล่าครับ”

“เห็นตะวันบอกว่ากินข้าวเช้าไปนิดเดียวแล้วเมื่อคืนก็ไม่ได้นอนทั้งคืนด้วย”

“...ริวซ้อมเพลงใหม่ จะได้คล่องๆ”  ริวแก้ตัวเสียงอ้อมแอ้ม 


พสุหัวเราะแล้วขยับขึ้นไปกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียง  ริวรีบถอยเว้นที่ให้พสุ  รอจนพสุนอนแล้วถึงเอาหัวมาซุกกับแขนขาวๆ  ริวไม่ได้คิดจะอ้อน  แต่เพราะทำแบบนี้แล้วรู้สึกอบอุ่น และในอกก็จะฟูๆบานๆ


“ริวนึกว่าพี่จะกลับมาตอนเย็น”

“อืม...ตอนแรกก็ว่าจะอย่างนั้น...แต่พอดีถ่ายทำเสร็จเร็ว  ได้ภาพพระอาทิตย์ขึ้นอย่างสวย...ผู้กำกับก็พอใจ  ก็เลยเลิกกองเร็ว...พี่ขี้เกียจรอไฟล์ทเย็น  ก็เลยบินตั้งแต่ 11โมง” พสุอธิบายแล้วเหยียดตัว  ยืดหลังไล่ความเมื่อยขบ

“พี่เหนื่อยไหม” ริวถามแล้วผงกหัวขึ้นจ้องหน้าพสุตาโตด้วยความเป็นห่วง

“ไม่หรอก  ชินแล้ว...ไหนเอาเนื้อเพลงใหม่มาดูหน่อยเร็ว”

“ครับ”  ริวรีบลุกไปหยิบเนื้อเพลงใหม่มาส่งให้พสุ  ก่อนจะกลับมานอนขดอยู่ข้างๆ เหมือนเดิม

“นี่ริวแต่งเหรอ?”

“เปล่าครับ  พี่ตะวันแต่งให้”


ริวหยิบเนื้อเพลงภาษาอังกฤษที่แต่งไว้ก่อนหน้านั้นมาให้อีกแผ่น  พสุอ่านเทียบทั้งสองภาษาแล้วนิ่งไปนาน


“อืม...มัน...มันไม่เศร้าไปเหรอริว...อ้าว”  พสุหันกลับมาพบว่าเด็กหนุ่มหลับไปแล้ว  แผงขนตายาวหนาน่าลูบเล่น  พสุแตะนิ้วบนขนตาของเด็กหนุ่มเบาๆ  พอริวขยับเปลือกตาเหมือนจะรำคาญก็เลิก  แล้วเลยลูบผมนิ่มยุ่งเหยิงให้เข้าที่


“อะไรเป็นแรงบันดาลใจให้แต่งเพลงเศร้าขนาดนี้นะ... ‘ไขว่คว้าเงา...กอดความว่างเปล่า...หลับตาด้วยความเจ็บปวดแล้วลืมตาตื่นขึ้นมาคนเดียว’...คนฟังไม่ร้องไห้ตายกันหมดเหรอเนี่ย”  พสุถอนใจเฮือก  แล้ววางเนื้อเพลงไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง  ก่อนจะเหยียดตัวลองนอนข้างๆ ริว 


เมื่อเช้าเขาถูกปลุกตั้งแต่ตี 3 เพื่อแต่งหน้าทำผม  รอถ่ายทำตอนตี 5  ตั้งแต่แสงแรกจนฟ้าสว่าง  ก็เก็บภาพได้อย่างที่ผู้กำกับต้องการ  ทีมงานคนอื่นๆ ยังอยู่เที่ยวต่อและจะกลับตอนเย็น  แต่พสุอดนึกห่วงริวไม่ได้จึงตัดสินกลับไฟล์ทแรกที่หาได้  คือตอน 11 โมง 

พอกลับมาถึงบ้านตะวันก็มาดักรอ  บอกให้เขามาดูริวเพราะกลัวเด็กหนุ่มจะไม่สบาย  พสุก็เลยต้องขึ้นมาดูโดยที่ตอนนี้กระเป๋าก็ยังไม่ได้รื้อออกด้วยซ้ำ...พสุคิดง่วงๆ  แล้วก็เผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย....

การนอนรวดเดียว 5 ชั่วโมง ดูเหมือนจะทำให้ริวกลับมาสดใสเหมือนเดิม  เด็กหนุ่มตื่นมาก็พบว่าพสุนอนขดอยู่ข้างๆ  คงหนาวเพราะเขาเปิดแอร์เย็นจัด  ริวจึงเพิ่มอุณหภูมิให้สูงขึ้นแล้วกลับมานอนมองหน้าพสุอย่างมีความสุข  กำลังมองเพลินพสุก็ขยับตัวเหมือนจะตื่น  ริวจึงรีบหลับตาปี๋  แต่คงแน่นเกินไปเลยมีพิรุธ คนตื่นทีหลังหันมาเจอก็เลยบีบจมูกโด่งเล่น


“ตื่นแล้วก็ลุกไปอาบน้ำสิ  จะได้ลงไปกินข้าวกัน”

“พี่อ่ะ...ริวยังอยากนอนอยู่เลย” ริวทำเสียงงอแง  แต่ปากยิ้มกริ่ม

“อย่ามาลีลา  ไปๆ ลุกขึ้น”

“ครับ”  ริวขานรับแต่กลับเขยิบเข้ามาเอาหัวเกยตัก  พสุเลยแกล้งขยี้หัวริวหนักๆ  จนเด็กหนุ่มต้องยอมลุกขึ้น

“พี่น่ะ...ใจร้าย”

“พี่น่ะใจร้ายก็ช่างสิ  ไม่ใช่พี่ไผ่ใจร้ายสักหน่อย”  พสุตอบยิ้มๆ แล้วจับหัวริวโยกไปโยกมาเล่น 


ริวทำหน้างงๆ  คิดตามคำพูดพสุอยู่ครู่หนึ่งก็เข้าใจ  เด็กหนุ่มทำแก้มพอง  ปากยื่น แล้วสูดหายใจแรงจนจมูกบาน  เลยโดนบีบจมูกอีกรอบ


“ไปอาบน้ำ  เดี๋ยวอดของฝากนะ”

“ไปอาบแล้วคร้าบ”  ริวกระโดดผลุงลงจากเตียงอย่างว่องไว  รีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำทันที  พสุมองตามยิ้มๆ แล้วไปลากกระเป๋ามารื้อของฝากสำหรับทุกๆ คน  โดยเฉพาะของเด็กโข่งที่เยอะสุด  ซึ่งของฝากเขาก็รวบๆ มาจากสนามบินนั่นแหละ  จึงมีแต่ขนมเป็นหลัก


.................................


พี่ตะวัน อะไรยะ! ชั้นหวงนะ! 

[lasom]

ปาดซ้าย ปาดขวา  :laugh:ซะจายยยย
ไปอ่านก่อนล่ะ

พี่ตะวันคิดไรกะริวป่าวเนี้ย เค้าห่วงนะ
  จ๊าก พี่ไผ่โดดเตะ

[kenshinkenchu]

อ๊าย.......... น้อยไปค่ะ  พี่ตะวัน รุกเลยสิคะ เชียร์อยู่ XD

โธ่ น้องริว  ขาดพี่ไผ่เหมือนขาดใจ  เมื่ิอไหร่จะปกติสักทีน้า  (จะได้ลุ้นพี่ตะวัน  กั๊กๆ)

[Whatever it is]

ตะวันก็น่ารักดีนะ แต่ไม่ได้หรอก เราตามใจริว 

[SPSJ]

ริวเหงาไม่มีพี่ชายอยู่ข้างกาย

[Na_RimKLonG]

อ่ะนั้น

ริวเหมือนจะมีที่อ้่อนเพิ่ม

[yayee2]

 ‘ไขว่คว้าเงา...กอดความว่างเปล่า...หลับตาด้วยความเจ็บปวดแล้วลืมตาตื่นขึ้นมาคนเดียว’.."
แค่ไม่กี่ประโยค แต่อ่านแล้วอยากร้องไห้อ่ะ

เพลงที่ริวแต่งเนี่ยสื่อความในใจริวที่มีต่อไผ่  เพราะริวเองก็รู้ว่าไผ่ไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของริวที่มีต่อไผ่
ขณะเดียวกัน(คิดว่านะ) ก็สื่อความในใจที่ตะวันมีต่อริวเช่นกัน ใช่ไหมคะคุณไรเตอร์ขา

ไม่อยากกินมาม่านะคะไรเตอร์

[Noi]

นู๋ริวน่าสงสารเวลาไม่มีพี่ไผ่
ส่วนพี่ตะวันคิดไรกับนู๋ริวป่าวอ่ะ

[Little Devil]

นายไผ่น่ารัก ห่วงริว รีบกลับ
ตะวันเอ็นดูน้องเฉยๆ ใช่มั๊ย

[mutoo]

พี่ตะวันจ๋า ตัวอยู่ใกล้ แต่ใจห้ามยุ่งนะยะ
คนเนี้ย..จองไว้ให้พี่ไผ่เท่านั้น

ถ้าไม่อยากโดน ก็จงรักเค้าแบบน้องชายเท่านั้น
เข้าใจ๋?

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ที่จริง... ไออยากให้ริวตอนร้องเพลงเดี่ยวอ่ะ ร้องเป็นภาษาต้นฉบับโดยไม่ต้องมาเป็นภาษาไทยนะ แล้วตอนร้องเป็นกลุ่มก็ร้องเป็นภาษาไทยไป ไม่งั้นการที่อดิชั่นแล้วมีคนต่างชาติอย่างริวมาร่วมวงแต่ทำให้เป็นคนธรรมดาก็เหมือนเป็นวงบอยแบนด์ธรรมดาไปน่ะสิ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ริวน่าจะร้องตามที่แต่งออกมาอ่ะ อย่างที่ตะวันว่านั่นแหละ คำบางคำที่แปลงออกมาเป็นคำร้องอีกภาษามันก็ไม่เข้าทำนองหรือหาคำที่ไพเราะไม่ได้เท่าต้นฉบับอ่ะนะ ถ้าอยากฟังเพราะๆก็น่าจะฟังแบบอริจินอลนี่นา~ มันก็แล้วแต่ไรเตอร์นั่นแหละ ไอแค่ออกความเห็นเท่านั้น.....

[didi]

เข้ามาเป็นกำลังใจให้ไรทเตอร์ค่ะเพื่อว่าไรทเตอร์ต้องการกำลังใจแล้วมาต่อเร็วๆ
ขอบคุณคนอัพด้วยนะค่ะ.
 

[N.T.❁]

โว้วววว หนุกมากเลยค่ะ ตามอ่านยังไม่ทันเลยเพิ่งถึงหน้า 7 แต่แอบเปิดอ่านตอนล่าสุดแล้ว
น้องริวน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 
พี่ไผ่อบอุ่นสุดๆอะ แสนดีชะมัด อยากได้ 555555
ตะวันน่ารักดี แต่คงเป็นมุมลึกๆเพราะเหมือนเป็นคนที่มีกำแพงหนาพอควรเลย
ลางๆว่ามันจะสามเศร้ามั้ยเนี่ย แต่น้องริวคงไม่มองใครนอกจากไผ่คนเดียวแหงๆเลย...

รออ่านต่อนะคะ สนุกมากมาย 


ปล. คิดถึงอลันจังค่ะ 555

[DexTunG]

 

[cmos]

อย่าบอกนะว่าพี่ตะวันมีใจให้น้องอ่ะ

[maio2000]

ไม่ยอมนะ น้องรอวเป็นของพี่ไผ่คนเดียว
ตะวันอย่ารักน้องนะ แค่เอ็นดูนะได้แบบพี่ชาย
แต่อย่ามาแยงน้องจากไผ่นะ ฮุฮุ น่ารักมาก
อบอุ่นดีพี่ไผ่ก็คิดถึงน้อง โทรมาหา อ้ายไรเตอร์ไม่เอาม่าม่าเด็ดขาดนะ
ไรเตอร์สู้ๆ ฟิตทุกวันก็ดีนะค่ะ ได้อ่านทุกวัน 

[aehJTS]

ตะวันคิดไรกับน้องปะเนี่ย เอาใจใส่น้องเกินหน้าคนอื่นไปแล้วนะ
แต่เราไม่อยากให้เศร้าอย่ารักเลยนะตะวัน ให้ writer หาคู่ให้นะ นะ

อ่านกีตอนกี่ตอนก็อบอุ่นมากคะ

  writer คะ

[ordkrub]

แล้วถ้าไผ่รู้ว่าน้องคิดยังไง จะเป็นอย่างไรหนอ
เชียร์ให้ตะวันมีบทบาทกว่านี้ อย่างน้อยก็เป็นที่ปรึกษาน้องได้อีกคนนะ