หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[sang som]

อึก.........น่าร๊ากกกกกกกกก

[dragonfly08]

+1 ให้ไรเตอร์และคนโพสท์
  ต้องขอบอกว่า  สุดยอดมาก (อ่านรวดเีดียวจนถึงตอนล่าุสุด)
 ซีนอารมณ์เรียกน้ำตากันสุดๆ ดราม่่าได้อีก
 ยิ่งอ่านตอนช่วงตอนต้นเนี่ย อ้าวไม่รู้ตัวเลยว่าน้ำตาไหลกันเลยทีเดียวเชียว 
 รู้สึกมันละเมียดละไมถึงอารมณ์จริงๆ

 ชอบอะ ชอบมากกกกกก

 แต่แอบกลัวภาพที่แฟนคลับถ่ายตอนเล่นน้ำตกอะ
  ขอบคุณมากคร้า ที่แต่งเรื่องดีให้ได้อ่านกัน

[aeecd]

[ordkrub]

ดีใจที่ไผ่พยายามนำน้องมาสู่โลกภายนอกได้เกือบสำเร็จแล้ว สู้ต่อไปนะ

[sukie_moo]

ขำริวตอนไปนั่งหน้าแป้นแล้นท่ามกลางเด็กๆ แล้วไผ่ไปถามอายุ ริวก็ดันพาซื่อถามเด็กมาให้อีก หลุดขำออกมาเลย

[Paracetamol]

ริว ริว ริว ริว น่าร๊ากกกกกกกกก ก 

[Wr@iTh]

น่ารักจังเลย!!! 
แล้วตกลงใครรุกใครรับล่ะเนี่ย...เรื่องนี้ 

[Whatever it is]

ริวน่ารัก 

[kny]

มีพัฒนาการขึ้นอีกขั้นแล้ว

[hahn]

อิอิ อุตสาห์มีตอนหวาน ๆ ใส ๆ ให้น้องบ้าง แต่แหมแอบมีให้น้องเครียด ๆ ตอนท้ายซะนี่

[fungfung]

ริวน่ารักที่สุด ดูแล้วเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ต้องมีคนดูแลและเอาใจใส่
น่าทะนุทะนอมจังเลย 

[Paracetamol]

นั่นสิ
แล้วตกลงใครรุกใครรับล่ะนี่ - -"
แอบมาส่อง 

[aehJTS]

พี่ไผ่แอบมองน้องปะเนี่ย รู้ด้วยว่าน้องยิ้มกับเณร

  

[spring]

ตอนที่  28


“เฮ้อ! กลับมาก็ต้องมาอยู่กันลำพังนะคะ  สู้ไปข้างนอกไม่ได้  คนโน้นมาทักคนนี้มาขอถ่ายรูป  สนุกดี ป้าชอบ” ป้าใจบ่นพลางส่งลวดให้สุดา  ขณะที่สุดาดัดต้นโมกถักเป็นตาข่ายอย่างบรรจง

“แต่ดาว่าอยู่บ้านเราสบายกว่านะคะป้า  คนเยอะๆแบบนั้นน่าอึดอัดออก”

“ริวก็ไม่ชอบคนเยอะๆครับ”  ริวบอกเสียงอ่อย  แล้วทำท่าจะยกต้นไม้ลงไปในหลุมทั้งถุงชำ  แต่พสุดึงมือเด็กหนุ่มกลับมากรีดเอาถุงออกก่อน  แล้วถึงปล่อยให้ริวเอาต้นกล้าลงหลุมปลูก

“ขอโทษนะครับแม่  ที่ทำให้ลำบากใจ  ไผ่เห็นว่าอากาศเย็นๆแบบนี้คนไม่น่าจะไปเที่ยวน้ำตกกันเยอะ  คงเป็นส่วนตัวได้บ้าง  เอาเข้าจริงก็เลี่ยงไม่พ้น”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก  แม่ก็รู้นะว่ามีลูกเป็นนักแสดง  เป็นนักร้อง  ก็ต้องทำใจรับเรื่องนี้ให้ได้  แต่แม่ก็ยังอึดอัดใจอยู่ดี  มันวางตัวไม่ค่อยถูกน่ะจ้ะ”

“...” ริวถอนหายใจยืดยาวด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย  จนสุดาอดขันไม่ได้

“ริวก็ต้องพยายามอดทนนะลูก  งานเราอยู่ตรงนี้  มันหลีกเลี่ยงไม่ได้”

“ครับ”


หลังจากอาบน้ำกินข้าวเย็นเสร็จ  ริวกับพสุก็ออกมานั่งเล่นกันที่ระเบียง  ริวหยิบกีตาร์ติดมือมาด้วย  ทันทีที่เงยขึ้นไปเห็นดาวบนฟ้า  เด็กหนุ่มก็อุทานเสียงหลง

“สวยจัง!...สวยกว่าในโทรทัศน์อีก”  เมื่อวานกว่าจะมาถึงก็เหนื่อยกันเสียจนกินข้าวเย็นแล้วเข้านอนกันไปเลย  ริวจึงเพิ่งได้เห็นท้องฟ้ากระจ่างดาว  เต็มตาเอาคืนนี้

“ยิ่งปลายฤดูหนาวแบบนี้จะยิ่งเห็นชัดเป็นพิเศษนะ”  พสุมองท่าทางตื่นเต้นของคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู 


ริวหันซ้ายหันขวาแล้วทิ้งหัวลงบนตักพสุดื้อๆ  ตาก็มองกวาดไปทั่วท้องฟ้า  ขณะที่มือก็เริ่มเกากีตาร์เป็นโน้ตง่ายๆ  วนไปวนมา  พสุเอนตัวพิงลูกกรงระเบียง  ขณะที่มือซึ่งวางอยู่บนศีรษะของริว  ก็เผลอสอดเข้าไปในผมนุ่มแล้วลูบเล่นเพลินๆ ภาพนั้นทำให้สุดาที่เดินออกมาพร้อมจานขนมอดอมยิ้มไม่ได้  เธอแวะหยิบหมอนใบโตออกมาส่งให้พสุแล้ววางจานขนมลงข้างๆ ตัวริว

“ขนม!” ริวอุทานแล้วหันไปหยิบขนมโดยที่ยังไม่ยอมลุกจากตักของพสุ

“วางเลย...จะกินขนมก็ต้องลุกขึ้น  จะนอนกินได้ยังไงเดี๋ยวติดคอตาย” พสุเอ็ดแล้วยึดข้อมือริวไว้

“ก็ตักพี่อุ่น” ริวเงยขึ้นมองพสุแล้วทำเสียงละห้อย  โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังอ้อนพี่

“แต่พี่เมื่อย...เร็วลุกขึ้น”

“ไม่เอา  ตักพี่อุ่นจะตาย” ริวโวยวายแล้วกลิ้งหัวไปมาเพื่อยืนยันว่าตักพี่อุ่น

“งั้นอดขนม” พสุทำเสียงแข็งและยังยุดมือริวไว้ไม่ปล่อย

“ไม่กินก็ได้...พรุ่งนี้ริวค่อยขอแม่กินใหม่ก็ได้  ป้าใจเก็บไว้ให้ริวอยู่แล้ว”  ปากบอกอย่างนั้น  แต่สายตาที่คอยชำเลืองมองจานขนมอย่างเสียดายทำให้พสุอดยิ้มไม่ได้

“เดี๋ยวนี้รู้จักขี้โกงนะเรา...ลุกขึ้น  พี่เมื่อย”

“แล้วริวจะหนุนตักใคร” ริวครวญราวกับถ้าไม่ได้หนุนตักจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย

“หนุนหมอนนี่ไง”

“ไม่เอาหมอนไม่อุ่น...แม่ค้าบ  ริวหนุนตักแม่ได้ไหม” ริวถามแล้วส่งสายตาวิงวอนไปให้  สุดาอมยิ้มตบมือบนตักเบาๆ

“มาสิลูก”


ริวยิ้มแต้  กลิ้งตัวไปหนุนตักสุดา  แล้วถือโอกาสหยิบขนมใส่ปาก  แต่พสุคว้าข้อมือไว้แน่น

“จะกินก็ลุกขึ้นริว  เดี๋ยวติดคอ”

“นิดเดียวเองนะพี่”

“นิดเดียวก็ติดคอได้  ลุกขึ้น!” พสุทำเสียงจริงจัง 


ริวยอมลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิแล้วหยิบขนมมาพลิกๆ ดู

“ขนมตาลลูก  แม่กับป้าใจทำไปใส่บาตรพรุ่งนี้”

“ริว...ฉัน..ก่อนพระไม่บาปเหรอครับ” ริวถามอย่างลังเล  ไม่แน่ใจว่าใช้คำถูกหรือผิด

“เฮ้ย! ฉันใช้กับพระ” พสุท้วงเสียงหลง  แต่สายตาจับอยู่ที่ขนมในมือริว

“แล้วต้องพูดว่ายังไงละพี่”

“ริวกินก่อนถวายพระ  ไม่บาปเหรอ...ตอบให้เลยว่าไม่บาป  เพราะขนมนี่แม่เค้าแบ่งไว้สำหรับใส่บาตรเรียบร้อยแล้วถึงยกมาให้เรา”  พสุพูดพร้อมกับดึงขนมไปจากมือริว  เพื่อแกะเอาไม้กลัดออกให้ก่อน

“เห็นไม้กลัดไหม...เวลาจะกินต้องดูให้ดีก่อน”  พสุบ่นแล้วส่งขนมให้  ริวจึงไหว้ก่อนจะรับขนมมา 


แม้ตอนนี้ริวจะสนิทกับพสุมากแค่ไหนแต่เด็กหนุ่มก็ยังไหว้ทุกครั้งที่พสุส่งของให้  เป็นความเคยชินที่น่ารักของริว  ซึ่งเด็กหนุ่มทำแบบนี้มาตลอด

“ขอบคุณครับ...อร่อยจังครับแม่”


 ริวกินเสร็จก็ลงนอนหนุนตักสุดาเหมือนเดิม  ตักสุดานิ่มแล้วก็อบอุ่น  แต่ก็แตกต่างกับตักของพสุ  แม้หนุนแล้วจะรู้สึกอบอุ่นเหมือนกัน  ริวก็ยังรู้สึกว่าหนุนตักพสุมีความสุขมากกว่าอยู่ดี
พสุหันหน้าหันหลัง  เห็นริวยึดตักแม่ไปแล้วก็เลยคว้าหมอนใบโตมาหนุน  หันหัวมาทางตักสุดา  แต่หันเท้าไปคนละด้านกับริว  ริวเหลือบไปมองพี่  แล้วขยับจากตักสุดามาหนุนหมอนใบเดียวกับพสุหน้าตาเฉย

“เฮ้ย! ให้ยืมตักแม่แล้วทำไมยังมาแย่งหมอนพี่อีก” พสุโวยวายแล้วพยายามจะดึงหมอนออก  แต่ริวยึดหมอนอีกด้านไว้แน่น

“ก็เดี๋ยวแม่เมื่อย  ริวหนุนพี่ไผ่แป๊บเดียวพี่ยังบ่นเมื่อยเลย” ริวเถียงแล้วอมยิ้มกริ่ม  ชอบใจที่ได้แกล้งพี่

“แป๊บเดียวที่ไหน  ตั้งนาน” พสุบ่นแล้วลองดันหัวริวออกเบาๆ  ไม่กล้าผลักแรงเพราะกลัวน้องจะตกหมอนหัวโขกพื้น

“ไม่เห็นจะนาน” 


สุดามองสองพี่น้องทะเลาะกันแล้วอดขำลูกชายไม่ได้  พสุเหมือนจะถอยวัยกลับไปเป็นหนุ่มน้อยขี้เล่น   เสียงหัวเราะ...รอยยิ้มกระจ่างตาที่เธอเคยเห็นนับครั้งได้  แต่มาเที่ยวด้วยกันคราวนี้เธอได้เห็นบ่อยจนนับไม่ถ้วน  ทั้งหมดทั้งมวลในความเปลี่ยนแปลงของพสุ  มาจาก ‘ริว’  เธอไม่รู้ว่าอะไรในตัวริวที่ทำให้พสุเปิดใจได้มากขนาดนี้  แต่เธอขอบคุณเด็กหนุ่มที่ก้าวเข้ามาช่วยเติมช่องว่างในใจพสุให้เต็มขึ้นมาอีกครั้ง...บางที  ริวอาจจะเปลี่ยนใจพสุให้เลิกตั้งกำแพงกั้นตัวเองจากคนอื่นเสียทีก็ได้

“แม่จะไปดูป้าใจ  แล้วก็จะเข้านอนเลยนะจ๊ะ  เราสองคนก็อย่านอนดึกนักนะลูก”

“คร้าบบบ”  รับปากแล้วสองหนุ่มก็ทำสงครามแย่งหมอนกันต่อแบบไม่กลัวหมอนขาด  สุดาส่ายหน้าแล้วลุกกลับเข้าไปในบ้านเพื่อไปช่วยป้าใจจัดข้าวของสำหรับใส่บาตรในวันพรุ่งนี้

“ริวไม่หนุนหมอนก็ได้”  ริวผุดลุกขึ้นนั่งมองหน้า  พสุสอดแขนล็อคหมอนไว้ทั้งสองด้านแล้วเหลือบมาสบตาริวยิ้มๆ  แถมยังยักคิ้วให้

“ริวหนุนพี่แทน”  พูดจบริวก็หนุนไปบนท้องพสุ  แถมยังเอาแขนล็อคเอวพสุไว้แน่น  กันไม่ให้พสุผลักออกไป  พสุร้องเฮ้ย  พยายามจะดันหัวริวออก  แต่เห็นท่าริวไม่ยอมแน่ๆ  เลยหันมายีหัวริวเล่นจนผมยุ่งเหยิง

“โอ๊ย! เจ้าหัวโต  หนักชะมัด  ใส่สมองมากี่กิโลเนี่ย?”

“ซิกแพ็คๆ...หายใจเข้าลึกๆ  หายใจออกยาวๆ  กล้ามจะได้สวยๆ”  ริวแกล้งทำเสียงเลียนแบบครูฝึกที่ฟิตเนส  พสุหัวเราะก๊าก  จนหัวริวสะเทือน  เด็กหนุ่มอมยิ้มกริ่มแต่ใช้แขนล็อคเอวพสุไว้แน่นเหมือนเดิม

“ริว...มาหนุนหมอนด้วยกันก็ได้มา”  พสุบอกพร้อมกับขยับเว้นที่ให้ริว

“ไม่เอา  หนุนพี่แหละดีแล้ว  ได้ยินเสียงหัวใจพี่เต้นดังตึกๆ ด้วย  เพลินดี”  ริวบอกตรงๆ แล้วเอียงหัวไปใกล้หน้าอกพสุมากขึ้น  เขาชอบฟังเสียงหัวใจพสุเต้น  ได้ยินแล้วรู้สึกใจสงบจนง่วงนอนทุกที

“มาเหอะ...หนักจนหายใจไม่ออกแล้ว”

“จริงเหรอ”

“จริง...มาหนุนหมอนแทนดีกว่ามา”


ริวลุกกลับไปนั่งที่เดิมเพื่อนหนุนหมอนใบเดียวกับพสุแต่หันเท้าไปตรงกันข้าม   แม้หมอนจะลูกใหญ่แต่พอหนุนสองคน หัวก็ต้องมาเบียดอยู่ด้วยกันเป็นธรรมดา

“พี่ไผ่...ริวมีความสุขจัง”


พสุมองหน้าที่อยู่กลับด้านกันแล้วอมยิ้ม

“เพราะอะไร”

“ก็ตอนนี้ริวมีแม่...มีป้าใจ  มีขนมกินเยอะแยะ  มีกับข้าวอร่อยๆ  ได้ทำอะไรสนุกๆด้วย...แล้วที่สำคัญที่สุดนะ...ริวได้อยู่กับพี่ไผ่...ไม่น่าเชื่อเลยว่าริวจะได้อยู่กับพี่” ประโยคหลังริวทำเสียงพิศวงเสียจนพสุต้องหันไปมองหน้าเด็กหนุ่มอีกรอบ  ก็พบว่าริวจ้องมองเขาอยู่แล้ว

“แปลกตรงไหน...พี่ว่า 7 เดือนกว่าๆ ที่ผ่านมานี่ริวก็อยู่กับพี่ตลอดเวลาอยู่แล้วนี่” พสุดีดหน้าผากริวเบาๆ อย่างหมั่นไส้  ที่เห็นริวยิ้มกริ่มจ้องหน้าเขาตาวาว  ริวคว้ามือพสุไปวางไว้บนศีรษะตัวเองแล้วจับไว้ไม่ให้พสุดึงออก

“ก็เวลาส่วนใหญ่เราต้องทำงาน...หรือไม่พี่ก็ต้องไปทำงาน...แต่อยู่ที่นี่ริวได้อยู่กับพี่ตลอดเวลาเลย...ดีจัง” พูดจบริวก็ถอนใจยาวอย่างมีความสุข  สุขเสียจนต้องฮัมเพลงเบาๆ  พสุนอนฟังอยู่ครู่หนึ่งก็ร้องคลอไปด้วย  ริวผุดลุกขึ้นไปคว้ากีตาร์แล้วรีบกลับมานอนที่เดิม  ก่อนจะเล่นกีตาร์คลอไปเบาๆ.... 


เสียงคนร้องประสานหายไปพักใหญ่ๆแล้ว  ริวถึงได้เหลียวไปมอง  พสุหลับแล้ว  ใบหน้าที่ตะแคงมาทางเขานั้น ดูผ่อนคลาย  อ่อนโยน  มุมปากยังมีรอยยิ้มน้อยๆ ค้างอยู่ 
ริวเขยิบเข้าไปจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นรินรดหน้า  หัวใจเต้นแรงแปลกๆ ในอกเต็มแน่นด้วยความรู้สึกพองฟูจนตัวแทบลอย  ใบหน้าร้อนผ่าวตลอดเวลาแต่ริวก็ไม่คิดจะถอยห่าง..................

“ริว...ริว”  เสียงเรียกทำให้ริวรู้สึกตัว  เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งตามแรงดึง  แล้วมองไปรอบๆ  อย่างงงๆ  ก่อนจะนึกย้อนกลับไปได้ว่าเขานอนดูหน้าพสุจนเผลอหลับไป

“ไปนอนในบ้านกันดีกว่า  เดี๋ยวไม่สบาย” พสุบอกพร้อมกับก้มเก็บจานเก็บหมอน  โดยไม่ได้หันมามองหน้าริวสักนิดเดียว

“อากาศดีออกพี่”

“ไปเร็วเข้าบ้าน...ไม่งั้นพี่ปล่อยให้อยู่ข้างนอกคนเดียวนะ   ผีหลอกไม่รู้ด้วย”


ริวเกือบจะเถียงไปว่าริวไม่กลัวผี  แต่นึกได้ว่าที่พสุยอมให้เขานอนด้วยเพราะคิดว่าเขากลัวผี  เด็กหนุ่มจึงเงียบเสียแล้วลุกตามไปในห้อง  พอไปถึงพสุก็เข้าห้องน้ำไปก่อน  ริวเลยทิ้งตัวลงนอนคว่ำบนเตียงแล้วซุกหน้ากับหมอนนิ่งๆ  ใจยังนึกเสียดายที่เผลอหลับทั้งที่ตั้งใจว่าจะนอนมองหน้าพี่ให้นานที่สุดแท้ๆ 

เสียงประตูห้องน้ำเปิด  และมีมือเย็นๆ มาลูบหัวเขาเบาๆ  ริวจึงรีบหลับตาก่อนที่พสุจะรู้ว่าเขายังไม่หลับ  ได้ยินพสุเปิดปิดตู้เสื้อผ้า  ครู่เดียวไฟในห้องก็ถูกดับและเตียงก็ไหวเล็กน้อยเมื่อพสุขึ้นมานอนด้วย  ต่างฝ่ายต่างนอนนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่งจนริวเกือบขยับตัวอยู่แล้ว  ถ้าไม่เพราะมีมือนุ่มๆมาลูบหัวเขา  ปลายนิ้วเย็นลูบผ่านจากขมับลงมาบนแก้ม  น้ำหนักปลายนิ้วกดย้ำลงไปบนแก้มริวเบาๆ  แล้วมือเย็นๆนั้นก็ผละออกไป...

พสุถอนใจเฮือกยาว  นึกถึงตอนที่ตื่นขึ้นมาทีแรกยังตกใจไม่หาย  ถึงจะเป็นการพลิกตัวไปโดนแบบไม่ได้ตั้งใจ  แต่พอคิดว่าเขากับริวใบหน้าแนบชิดจนเหมือนจูบกันแบบนั้นก็อดกระดากไม่ได้  ไม่รู้ว่าเขานอนอยู่ในท่านั้นมานานแค่ไหน  ยังดีที่ริวก็หลับ  ไม่อย่างนั้นคงมองหน้ากันไม่ติด 

ระหว่างที่กำลังครุ่นคิด  ผมนุ่มๆ ก็เบียดซุกมาที่ไหล่  ชายหนุ่มไม่ได้ถอยหนีแต่ขยับผ้าห่มให้กระชับ  อากาศเย็นเยือกจากภายนอกไหลเข้ามาในห้องที่เปิดหน้าต่างไว้ทุกด้าน  อากาศเย็นแบบนี้ก็ดีตรงที่ไม่ต้องเปิดแอร์ให้ริว  เพียงแต่เขาต้องห่มผ้าหนาหน่อยเท่านั้น  พสุคิดโน่นคิดนี่อยู่ไม่นานก็หลับ  ผิดกับคนที่พสุนึกว่าหลับ  เด็กหนุ่มรอจนได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของพสุจึงสอดแขนเข้าไปในผ้าห่มเพื่อกอดเอวชายหนุ่ม  แล้วซุกขยับศีรษะเกยขึ้นไปบนต้นแขนพสุ  เพื่อแนบหูกับอกหนา  ฟังเสียงหัวใจของพสุอย่างมีความสุข...


.........................................

พี่ไผ่จะได้น้อง ได้แฟน หรือได้ลูกชายกันแน่เนี่ยย 

[ordkrub]

"พี่ไผ่จะได้น้อง ได้แฟน หรือได้ลูกชายกันแน่เนี่ยย"
ชอบประโยคนี้จัง 55555

[raintear]

โอ๊ยยยยย ตอนนี้หวานมากกกกก ไม่ไหวแล้วววววว   
ริวน่ารักมากกกกกกกกกก ชอบอ้อนไผ่ ไผ่ก็ยอมให้ริวอ้อนเน้ออออ  กิ๊วๆๆ 
ใกล้ชิดกันเข้ามาอีกนิดละน๊าาาา ไผ่ริว ฮี่ๆๆ
คาดว่าไผ่คงเริ่มคิดอะไรกับริวขึ้นมาละใช่มั้ย:interest:
ชอบตอนนี้ที่ซู้ดดดดดดดดด

มาต่อไวๆนะคะ เวลาเข้าเว็บนี้แล้วเห็นเรื่องนี้อัพทีไร รู้สึกอยากกรี๊สทุกที 555
วันนี้มีความสุข 
 

[aeecd]

ริวขี้อ้อนจัง

[kenshinkenchu]

ได้ภรรยาค่ะ

(ใครห้ามมาขัดคอว่าได้สามีนะ  เคืองวิ่งเตลิดจริงๆ ด้วย  )

[Little Devil]

น้องริวมีโอกาสได้รับความรัก
ความอบอุ่นแบบครอบครัว

[aehJTS]

"พี่ไผ่จะได้น้อง ได้แฟน หรือได้ลูกชายกันแน่เนี่ยย" 3 in 1 ก็ได้คะพี่ไผ่รับได้ดดดด......

  writer คะ

[bbc52]

อ้อนจิงๆๆเลยเนี่ยริว

สงสัยพี่ไผ่จะหมดเลยในไม่ช้า หุหุหุ 

ปล ติดพี่ไผ่กับน้องริวมาเลย

[Paracetamol]

555+
ชอบรีบนแฮะ
' ได้ภรรยา '
ริวยังน่ารักเหมือนเดิม
อยากให้รักกันเร็วๆจังเลยน้า

[hahn]

พี่ไผ่จะได้น้อง ได้แฟน หรือได้ลูกชายกันแน่เนี่ยย ไรเตอร์คิดได้ไงอ่ะเนี่ย

สงสัย ทรีอินวัน แน่ๆ 55555 ชอบตอนนี้จังน่ารักทุกคนเลย

[justlove]

  :กอด1:กรี๊ดดดดดดด ริวเอ๋ย ไผ่เอ๋ย  อะไรมันจะขนาดนี้

ใจนึงก็อยากให้รักกันเร็วๆ  แต่อีกใจก็ชอบความรู้สึกรักที่ค่อยๆซึืมลึกแบบนี้
รักของริวหยดลงไปในใจของพี่ผ่วันละหยด.....อ่านแล้วอินอย่างมากมายตามไปด้วย

[kny]

พี่ไผ่จะได้น้อง ได้แฟน หรือได้ลูกชายกันแน่เนี่ยย  
เหมาหมดเลบพี่

[N.T.❁]

เดาเอาว่าพี่ไผ่ต้องมีหวั่นไหวบ้างแหละ อิอิ ตื่นมาเจอหน้าชิดกันซะขนาดนั้นเนอะ ^^
น้องริวน่ารักมาก แม่พี่ไผ่ใจดีมากเลย ดีใจกับน้องที่มีความสุข

[Wr@iTh]

ขยับเข้ามาอีกนิด...ชิดๆเข้ามาอีกหน่อย
แล้วก็รีบเป็นแฟนกันเร็วๆนะจ๊าาาาา

ปล.+1 ให้ไรเตอร์ค่ะ เขียนได้น่ารักมากกกก

[iranen]

พี่ไผ่ all in one สำหรับริวจริงๆ
ริวก็ยังใสซื่อเหมือนเดิม

 

[Whatever it is]

ริวคงเป็นทั้งน้อง แฟน และลูกชายในคนเดียว 

ตอนนี้ก็น่ารัก 

[Killua]

รอลุ้นอยู่ เมื่อไรจะเปิดใจกันสักที ไม่เคยรู้ตัวกันเล้ย