หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[SPSJ]

สู้ ๆ นะครับริว มันผ่านไปแล้วครับ

[sukie_moo]

ริวน่าสงสารจัง
ไผ่ฝากดูแลริวด้วยนะ


ไวย์นี่น่ารักเนาะ  แอบเห็นเหมือนเป็นเด็กเล็กๆที่หยิ่งๆปากไม่ดี แต่ใจอ่อนๆ

[ordkrub]

น่ารักกันจังครับ รักกันโดยบริสุทธิ์ใจอย่างนี้ ชื่นใจครับ

[yayee2]

ใช่ๆ ใช่เลย ไวย์มันมีมุมน่รักของมันอยู่น้า
ริวน่าสงสาร แต่ริวก็โชคดี ที่คนรอบข้างเป็นคนดีทุกคนเลย

[warin]

น้องริวสู้ๆ 
ริวน่าสงสารมาก  ดีที่มีพี่ไผ่ดูและไม่ห่าง

[hahn]

สงสารน้องริวอ่ะ ไรเตอร์อย่าใจร้ายกับน้องนักเลย

[Paracetamol]

55 ไวย์แอบน่ารักจริงๆนั่นแหละ

[Killua]

แอบเชียร์ไวย์กะตะวันอ่ะ คนนึงนิ่งๆคนนึงอยู่ไม่สุก เหมาะสม

[fungfung]

แม้ๆ ก็น่ารักกันทุกคนแหละ
มีแอบเชียร์ไวย์กะตะวันเหมือนกันเพราะน่าจะเหมาะสมกัน 
ส่วนริวกับพี่ไผ่นี้ไม่ต้องห่วงเลยตัวติดกันยังกะแฝดอินจันน่ารักมาก

[PEENAT1972]

เฮ้อ...ผ่านพ้นไปได้เปลาะหนึ่ง แต่ว่า...

เมื่อไหร่เวลาจะทำให้คนเราเติบโตขึ้นได้น้า....

เหมือนเวลาถูกหยุดไว้ไม่เคลื่อนที่สำหรับริว รอตอนต่อไปค่ะ

[Whatever it is]

ไวย์ก็น่ารักแบบตรงไปตรงมาดีนะเนี่ย หุๆ อ๊า เลือกพระเอกไม่ถูกเลย หลายคนเกิ้นนนนนน 

แต่ริวน่าสงสารจังน้า 

[Porn_mu]

เฮ้อ! ชอบเรื่องนี้่จัง 

[p_phai]

ริว น่าสงสารจัง

[V_we]

อ่า ริวไม่สบาย
น่าสงสารอ่ะ
 
พี่ไผ่ดูแลริวดีๆ นะ
ตอนนี้อ่านแล้วอมยิ้มนิดๆ กับไวย์
น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย
+1 ขอบคุณค่ะที่มาต่อให้
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนโพสและคนเขียนจ้า
 

[sang som]

ฮืออออออออออออ

ริวน่าสงสารจังแงงงงงงงง

มาต่อเร็วๆนะ

[Paracetamol]

จะมามั้ยหว่าวันนี้ 

[Wr@iTh]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ...อ่านแล้วชอบบบบบบบ มากกกกกกกกกกก!!!
ริวน่ารักน่าสงสารสุดๆเลย
จะว่าไปทุกคนไม่เอะใจสักนิดเลยเหรอไงน้า ว่าริวมีความรู้สึกต่อไผ่ลึกซึ้งกว่าใคร

ปล.+1 สำหรับนิยายดีๆสนุกๆค่ะ

[spring]

ตอนที่ 27


คอนเสิร์ตใหญ่ของคิสมีได้รับความสนใจอย่างล้นหลาม  แม้ราคาบัตรจะสูงพอๆกับคอนเสิร์ตจากต่างประเทศแต่ก็ถูกจองหมดอย่างรวดเร็วจนมีเสียงเรียกร้องให้เพิ่มรอบ  แต่เนื่องจากมีโปรแกรมจะจัดคอนเสิร์ตใหญ่ทั่วทุกภาคอยู่แล้วจึงไม่มีการเพิ่มรอบอย่างที่คิดกัน  ยิ่งทำให้บัตรคอนเสิร์ตคราวนี้กลายเป็นของหายาก

คอนเสิร์ตแรกผ่านไปด้วยดี  สร้างความประทับให้คนดูมากมายจนเป็นที่กล่าวขวัญถึงบนหน้าหนังสือพิมพ์และหนังสือบันเทิงทุกฉบับ  แม้ระหว่างคอนเสิร์ตจะเกิดเหตุการณ์ระทึกคือมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถูกชนล้มแล้วถูกเหยียบจนแขนหัก  ตะวันโดดลงไปอุ้มเด็กสาวคนนั้นขึ้นมา  ทำให้การ์ดต้องตามลงไปช่วยกันคนออก  ถึงได้ช่วยเด็กคนนั้นและตะวันออกมาจากวงล้อมได้อย่างปลอดภัย 

แม้ตะวันจะหัวเสียบ่นว่าเด็กสาวคนนั้นซะมากมาย  แต่ก็ดูรู้ว่าเพราะความเป็นห่วงเธอมากกว่า  หลังคอนเสิร์ตเลิก  ตะวันก็นั่งบ่นมาตลอดทางจนถึงบ้าน  แล้วสุดท้ายเขากับกรเวชก็ออกไปเยี่ยมเด็กสาวคนนั้นกลางดึกโดยที่สมาชิกคนอื่นๆ ของวงมารู้เรื่องเอาตอนเช้า...แต่เหตุการณ์นี้ก็อยู่ในความสนใจเพียงไม่กี่วัน  เพราะทุกคนต้องซ้อมการแสดงอย่างหนัก

เพื่อไม่ให้คอนเสิร์ตที่จะไปแสดงทุกภาคทั่วประเทศ  มีรูปแบบซ้ำกับที่กรุงเทพ  จึงมีการออกแบบคอนเสิร์ตแต่ละภาคตามแบบประเพณีท้องถิ่น  มีการเพิ่มเครื่องดนตรีของแต่ละภาคเข้ามาเสริม  รวมถึงการโชว์พิเศษ  เล็กๆน้อยๆที่ทำให้คนดูประทับใจมาก  บางที่ซึ้งจนเรียกน้ำตา  แต่บางที่ก็ฮากันจนน้ำตาไหล  กว่าจะทัวร์คอนเสิร์ตเสร็จ  ก็กินเวลายาวนานถึง 3 เดือนกว่า จึงจบฤดูกาล  แน่นอนว่านักร้องในวงได้พัก 1 อาทิตย์  จึงต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน  แต่ทีมโปรดิวเซอร์กำลังวางแผนสำหรับอัลบั้มต่อไปทันที...


พสุอาศัยช่วงเวลานี้  พาแม่กับป้าใจไปพักผ่อนต่างจังหวัด  แน่นอนว่าต้องมีริวไปด้วยอยู่แล้ว  ทั้งหมดไปพักที่ไร่ของพสุ  ซึ่งชายหนุ่มซื้อไว้นานแล้ว  และมีโครงการว่าหากออกจากวงการ  อาจจะมาเปิดรีสอร์ทเล็กๆ ที่นี่  บ้านพักหลังเล็กมีเพียงสองห้องนอน  แม้จะไม่หรูหรานักแต่ก็ถือว่าสะดวกสบายพอสมควร

ตอนเช้าพสุพาทุกคนไปตักบาตรที่วัด  เพราะที่บ้านพักอยู่ห่างจนพระเดินบิณฑบาตมาไม่ถึง  ริวหยิบของใส่บาตรที่สุดากับป้าใจทำไว้อย่างประณีตมาดูแล้วยิ้มกริ่ม


“ยิ้มอะไรริว”  พสุตาไวหันไปเห็นพอดีจึงถามขึ้นเสียก่อน

“พระกินไม่เก่งเหรอครับ”

“พระไม่ใช่ว่ากินนะริว  เราใช้คำว่า ‘ฉัน’  ว่าแต่...ทำไมถามแบบนั้นล่ะ?”

“ก็แม่ทำข้าวต้มมัดเล็กๆ ทำขนมชิ้นเล็กๆ  ทั้งนั้นเลย  พระ...ฉันไม่เก่งเหรอครับ”

“ไม่ใช่หรอกลูก  ที่ทำเล็กๆ เนี่ย  เขาเรียกว่าพอดีคำ  แล้วก็สวยด้วย  ริวเห็นแบบนี้นะ  ทำยากกว่าชิ้นใหญ่ๆ นะลูก” สุดาหันมาอธิบาย  พลางจัดดอกไม้เรียงลงถาดเพื่อให้สะดวกเวลาหยิบ

“ทำไมต้องทำให้สวยละครับ?”

“ของใส่บาตรเราต้องประณีต  คนไทยไม่ได้เสพแต่รส  แต่เราเสพความงามด้วย  เรียกว่าทุกอย่างต้องครบหมด  มองสวย กินอร่อย  แล้วก็มีประโยชน์ไงลูกเพราะอาหารหลายอย่างก็เป็นยาได้ด้วย”

“เหรอครับ...”

“พระมาแล้ว ถอดรองเท้าก่อนริว”  พสุหันมาบอกแล้วทำตัวอย่างให้ดู  ริวก็ทำตามทุกอย่าง  พสุตักบาตรให้ดูก่อน  แล้วให้ริวใส่รูปต่อไปบ้าง  แต่เห็นท่าทางริวแล้วเกรงขันข้าวจะคว่ำไปเสียก่อนพสุก็เลยรับหน้าที่ตักข้าว  ให้ริวคอยใส่กับข้าวกับขนม  ส่วนสุดากับป้าใจคอยใส่ดอกไม้และปัจจัยที่หลังสุด  พอใส่ครบทุกรูป  ทุกคนนั่งลงไหว้พระรับพร


ระหว่างที่พระให้พร  ริวก็แอบหรี่ตามองพสุบ้าง  เงยขึ้นมองพระรูปที่อยู่ตรงหน้าบ้าง  จนเณรน้อยที่อยู่ท้ายแถวต้องก้มหน้าเพื่อกลั้นยิ้ม  แต่ริวหันไปเห็นเลยส่งยิ้มกว้างไปให้


“ริว...ไปแกล้งเณรทำไม” พสุรอจนพระเดินไปไกลจนไม่ได้ยินเสียงแล้วถึงหันมาเอ็ดริวเบาๆ

“แกล้งอะไรเหรอครับ?”

“ก็ไปแหย่ให้เณรหัวเราะทำไม  เวลาใส่บาตรเราต้องสำรวม  ต้องตั้งใจสิ  นี่เล่นไปแกล้งพระแกล้งเณรเสียอย่างนั้น” 


ได้ยินแบบนั้นริวก็ตาโต  ก็เห็นๆ อยู่ว่าพสุนั่งหลับตารับพรพระ  แล้วรู้ได้ยังไงว่าเขายิ้มกับเณร


“ริวไม่ได้แกล้งนะ  ก็เณรยิ้ม  ริวก็ยิ้มบ้าง”

“พระมาแล้วลูก อย่ามัวเถียงกัน” สุดารีบปรามเพราะเห็นพระเดินมาเป็นแถวยาว

“ห้ามเงยขึ้นมองอีกรู้ไหม”  พสุขู่ไว้ก่อน  ริวพยักหน้าหงึกๆ  พอใส่บาตรเสร็จเด็กหนุ่มก็ก้มหน้าก้มตารับพร  ไม่กล้าเงยขึ้นมองอีก  เพราะกลัวจะทำอะไรให้พสุโกรธ 


แต่พอถึงตอนกรวดน้ำ  ริวก็สงสัยอีกว่าทำไมต้องค่อยๆ รินน้ำใส่แก้วอีกใบ  ทำไมไม่เทลงพื้นไปเลยทีเดียว  พสุก็ต้องมานั่งอธิบายให้ฟัง  ตลอดเวลาที่ริวคอยถามโน่นถามนี่  สุดากับป้าใจก็นั่งอมยิ้มฟังพสุอธิบาย  จนพสุกับริวไปเทน้ำที่กรวดด้วยกัน  ป้าใจถึงเปรยขึ้นมาเบาๆ


“ท่าทางคุณไผ่จะอยากมีน้องนะคะคุณ...ดูสิคะคอยดูแลน้อง สอนน้อง...น่าเอ็นดูเชียว  ป้าไม่เคยเห็นคุณไผ่อารมณ์ดี  ใจดีกับใครแบบนี้มาก่อนเลย”

“จ้ะป้า...ริวก็น่ารักด้วยแหละ  เด็กคนนี้ใครอยู่ด้วยแล้วไม่รักก็คงแปลก”

“ค่ะ  ป้าเห็นด้วย”

“แม่ครับ...แม่ดูสิ...”  ริววิ่งหน้าตั้งนำหน้าพสุมาก่อน  แล้วค่อยๆ เทสิ่งที่อยู่ในมือใส่มือให้สุดา

“อ๋อ...ดอกพิกุล...ไปเก็บมาจากตรงไหนละลูก”

“ตรงโน้นครับ...พี่ไผ่บอกว่าแม่ชอบ  ตอนแรกริวจะขึ้นไปเก็บบนต้น  แต่พี่ไผ่บอกว่าให้เก็บที่ร่วงอยู่รอบๆ ต้น...แม่ไม่ว่าริวนะที่ริวเก็บดอกไม้ตกพื้นแล้วมาให้” ริวถามเสียงอ้อมแอ้ม  ไม่แน่ใจว่าสุดาจะโกรธหรือเปล่า

“ไม่ว่าหรอกจ้ะ  ดอกพิกุลเขาก็เก็บแบบนี้ทั้งนั้นแหละ...ขอบใจนะจ๊ะ  เดี๋ยวแม่จะเอาไปไว้ข้างหมอน  เวลานอนที่นอนจะได้หอมๆ” 


ริวยิ้มแต้  แล้วเบียดนั่งบนม้าหินอ่อนตัวเดียวกับสุดา  นอกจากพสุ  สุดาเป็นอีกคนที่ริวชอบสัมผัสตัวเธอ  เพราะรู้สึกอบอุ่นและสบายใจ


“แล้วไหนของป้าละคะคุณริว” 


เด็กหนุ่มหน้าเสีย  เขามัวแต่คิดจะเก็บมาฝากสุดา  ไม่ทันนึกว่าจะเก็บมาเผื่อป้าใจ


“...เอ่อ...เดี๋ยวริวไปเก็บให้ใหม่นะครับ” ริวรีบผุดลุกขึ้น แต่ป้าใจคว้าแขนไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องหรอกค่า  ป้าล้อเล่น”

“ไม่เอาจริงๆ เหรอครับ  ริวไปเก็บให้ได้นะ  แป๊บเดียวเอง”

“ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง แค่นี้ก็เยอะแยะ  หอมฟุ้งไปทั้งห้องแล้ว...ป้านอนกะคุณดา  คุณดาเอาไว้ข้างหมอน  ป้าก็หอมด้วยเหมือนกัน”

“ครับ”  ริวยิ้มแป้น  ลงนั่งข้างสุดาเหมือนเดิม

“กลับกันเถอะครับ  เดี๋ยวสายแล้วจะร้อน” พสุบอกพลางเก็บข้าวของ  ริวรีบวิ่งมาช่วยยกของไปขึ้นรถ  แล้วมายืนคอยตั้งท่าเตรียมพร้อมแบบพี่ไปไหนริวไปด้วย

“จะไปไหนต่อเหรอลูก”

“ไปน้ำตกครับ  อากาศดีๆ แบบนี้ไปเล่นน้ำกันดีกว่า  ช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยว คนคงไม่เยอะเท่าไหร่” 


หลังจากเอาข้าวของไปเก็บที่บ้านเรียบร้อย  ก็ยกขบวนไปเที่ยวน้ำตกซึ่งอยู่ไม่ห่างจากบ้านมากนัก  ใช้เวลาขับรถไปเพียง 10 นาทีก็ถึง  น้ำตกไม่แรงเหมือนตอนหน้าฝน  แต่ก็น้ำใสแจ๋วน่าเล่น  พอรถจอดริวก็เปิดประตูวิ่งลงไปแช่อยู่ในน้ำก่อนใคร  ตรงนั้นแม้จะเป็นลานกว้างแต่ก็เป็นที่น้ำตื้น  จึงมีแต่เด็กเล็กๆที่พ่อแม่พามา  เล่นน้ำอยู่ไม่กี่คน  ริวเลยกลายเป็นเด็กโข่งไปนั่งหน้าแป้นอยู่กลางกลุ่มเด็ก   


“กี่ขวบ”  พสุเดินตามมายืนพยักหน้าถาม


ริวหันไปถามเด็กตัวเล็กที่แหงนมองเขาอยู่ข้างๆ ว่ากี่ขวบ  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบพสุ


“4 ขวบครับ”

“พี่หมายถึงริวนั่นแหละ  กี่ขวบแล้ว”

“อ้าว! ทำไมละครับ”

“ไม่เห็นเหรอครับว่าแถวนี้มีแต่เด็กตัวเล็กๆ เขาเล่นน้ำกัน  ถ้าริวอยากเล่นน้ำต้องเดินต่อไปอีกหน่อย”

“เหรอ...ริวนึกว่าเล่นน้ำตรงนี้  มิน่ามีแต่เด็กๆ” ริวหัวเราะเก้อๆ  แล้วเกาท้ายทอยอย่างเขินๆ

“รู้แล้วก็ตามมา”

“ครับ”  ริวลุกขึ้นโบกมือลาเด็กๆ  แล้วเดินตามพสุต้อยๆ  เดินไปเดี๋ยวเดียวก็เจอสุดากับป้าใจนั่งรออยู่ที่ลานหินกว้าง  กำลังรื้อข้าวของออกจากตะกร้าที่เตรียมมาจากบ้าน 

“แม่ครับมีอะไรกินบ้าง” ริวถามแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างสุดา

“หิวแล้วเหรอริว  นี่ไง  แม่มีปอเปี๊ยะทอด  ลองสิ”  ปอเปี๊ยะทอดตัดแบ่งพอดีคำในปิ่นโตเถาใหญ่  ถูกเลื่อนมาตรงหน้า  ริวจึงหันไปจิ้มเข้าปากเพลิน  ลืมเรื่องจะเล่นน้ำเสียสนิท

“ริว...จะเล่นน้ำไหม” พสุตะโกนถามมาจากในน้ำ  ตรงที่พสุลอยคออยู่เป็นแอ่งค่อนข้างกว้าง  แต่ไม่มีคนอื่นเล่นน้ำอยู่เลย นานๆถึงจะมีนักท่องเที่ยวเดินผ่านบริเวณที่ปูเสื่ออยู่บ้างประปราย

“พี่ไผ่กินขนม” ริวหันไปชูปอเปี๊ยะทอดให้พสุดู

“ยังๆ  กินอิ่มแล้วมาเล่นน้ำเดี๋ยวจุก” พสุปฏิเสธแล้วลอยคอห่างออกไป 

“อ้าว! งั้นเดี๋ยวริวมากินใหม่นะครับแม่...พี่ไผ่มาโดดน้ำแข่งกัน”  ริวตะโกนนำไปก่อน  แล้วม้วนตัวลงน้ำจนน้ำกระจายเต็มหน้าพสุ  ชายหนุ่มลูบน้ำออกจากหน้าแล้วส่ายหัว  แต่ไม่ได้ว่าอะไร  เพราะรู้ว่าริวไม่ได้มีเจตนาจะแกล้ง

“หึ...จะโดดทั้งที  มันต้องท่านี้”  พสุปีนขึ้นไปบนก้อนหินแล้วโดดม้วนตัวเป็นเกลียวลงน้ำด้วยลีลานักว่ายน้ำเก่า 

“โหย ริวก็ทำได้  เดี๋ยวคอยดูนะ”  ริวปีนขึ้นไปตำแหน่งเดียวกับพสุ  แล้วกระโดดม้วนหลัง  เพียงแต่ตอนลงน้ำไม่ได้นิ่มๆ สวยๆ เหมือนพสุ  ผลก็คือน้ำกระจายท่วมหัวคนที่ลอยคออยู่ข้างล่าง

“เฮ้ย! น้ำเข้าหน้าพี่สองรอบแล้วนะ”

“...ขอโทษคร้าบ” ริวยกมือไหว้แต่พสุส่ายหัวแล้วทำท่าจะว่ายน้ำหนี  ริวก็ว่ายวนไปดักหน้า  พอพสุหันอีกทางเด็กหนุ่มเลยกระโดดไปเกาะคอ  เล่นเอาพสุแทบจมน้ำ

“เฮ้ย! หนัก” พสุโวยวายแล้วพยายามดึงแขนริวออกจากไหล่และคอ  แต่เด็กหนุ่มล็อคไว้แน่น

“ริวเป็นลูกโคอาล่า...ลูกโคอาล่าเกาะหลังแม่”

“ไม่ไหวหรอก  ลูกตัวยักษ์ๆ แบบนี้  หนักตายพอดี ลงไปเลย..พี่หนัก” พสุสลัดริวหล่นน้ำโครม  พอเด็กหนุ่มโผล่ขึ้นมาก็ทำท่าจะโผเข้ามาหา  แต่กลับมีแสงแฟลชสว่างวาบขึ้นเสียก่อน 


พสุกับริวหันไปมองพร้อมกัน  เจ้าของโทรศัพท์ทำหน้าตกใจ  คงไม่คิดว่าสว่างๆ แบบนี้แฟลชจะทำงาน  พสุกวาดตามองไปรอบๆ  เห็นเด็กสาวกลุ่มนั้นพยายามซ่อนโทรศัพท์มือถือ  คงจะถ่ายรูปเขากับริวไว้แล้ว  ตอนแรกพสุก็หงุดหงิดที่ถูกถ่ายรูปแม้เวลาส่วนตัวแบบนี้  แต่คิดอีกทีเขาเป็นคนสาธารณะ  จะหลีกเลี่ยงเรื่องแบบนี้คงลำบาก  จึงเลือกจะให้ความร่วมมือด้วยการหันไปชูนิ้วโพสต์ท่าใส่กล้อง  ทำให้เด็กสาวกลุ่มนั้นดีใจ  วิ่งถลามายืนริมน้ำแล้วกระหน่ำถ่ายรูปกันเป็นการใหญ่


“พี่ไผ่ขา  พี่ริวขา ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ”

“ได้ครับ...ริว ไปถ่ายรูปกับแฟนเพลงหน่อยไป”

“ริวไม่ชอบ”  ริวก้มหน้างุดๆ  รู้สึกโมโหที่ถูกรบกวนเวลาส่วนตัวแบบนี้

“ไปเถอะนะ...พี่ขอร้อง” พสุเอื้อมมือไปดึงแขนริวไว้จากใต้น้ำแล้วบีบเบาๆ  ริวเงยขึ้นสบตาเขาแล้วพยายามฝืนยิ้ม

“ครับ”


ริวยอมตามขึ้นไปยืนคนละด้านกับพสุ  ให้เด็กสาวกลุ่มนั้นยืนกลางเพื่อถ่ายรูปกับพวกเธอ  เด็กสาวกลุ่มนั้นกรี๊ดกร๊าดแย่งกันถ่ายรูป  แย่งกันมาโพสต์ท่าจนหนำใจแล้วถึงได้ยอมไป  ปล่อยให้พสุกับริวได้เป็นส่วนตัวอีกครั้ง


“เป็นอะไรไปริว  หน้าจ๋อยๆ”

“ริวไม่ชอบเลย  นี่ไม่ใช่เวลางานสักหน่อย  ทำไมต้อง...” ริวพูดเพียงเท่านั้นแล้วเม้มปาก  คิ้วหนาขมวดมุ่นอย่างหงุดหงิด

“ริว...เราเป็นนักร้อง  ก็เหมือนคนสาธารณะ  ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ไม่ใช่เวลาส่วนตัวทั้งนั้นแหละ...อ้อ! ยกเว้นตอนเข้าห้องน้ำ”  พสุบอกยิ้มๆ 

“ทำไมเราต้องยอมให้คนอื่นมาวุ่นวายกับเราขนาดนั้นละครับ”

“อาชีพนี้เป็นอาชีพที่ต้องอาศัยความชื่นชอบ ความรักจากผู้ชมไงริว  เราทำอาชีพของเราได้ก็ต่อเมื่อคนดูยอมรับเราเท่านั้นนะ” พสุแจงเสียงอ่อนโยน  สิ่งเหล่านี้มาจากประสบการณ์ตรงของเขาเองทั้งสิ้น  และเขาก็หวังว่าริวจะยอมปรับตัวรับเรื่องนี้ให้ได้  เพื่อจะได้ทำงานในวงการนี้ได้อย่างราบรื่น  เพราะเขามั่นใจในความสามารถของริวว่าเด็กหนุ่มต้องมีอนาคตอีกไกลในวงการนี้

“แต่มันเกินไปนะครับ  เป็นส่วนตัวแค่เวลาเข้าห้องน้ำเนี่ย”

“หึหึ...ไม่แน่หรอก...พี่เคยโดนขอจับมือในห้องน้ำด้วยนะ”   


พอได้ยินอย่างนั้นริวยิ่งทำหน้ามุ่ยมากกว่าเดิม  พสุจับหัวเด็กหนุ่มโยกแล้วคว้าไหล่ดึงให้ไปนั่งกับแม่และป้าใจ  พสุเห็นว่าตัวเองตัวเปียก  ก็เลยนั่งเสียที่ลานหิน  ไม่เข้าไปในเสื่อ  ริวจึงนั่งแปะลงข้างๆ


“เป็นอะไรไปเหรอริว” สุดาหันมาถามแล้วเลื่อนปิ่นโตมาให้ 

“งอแงครับ  สาวๆ มาขอถ่ายรูปกับผมมากกว่า” พสุตอบแล้วเอาศอกกระทุ้งแขนคนข้างๆ เบาๆ  เป็นเชิงสรรพยอก 

“ไม่ใช่สักหน่อย” ริวเถียงแล้วทำปากยื่น

“ต้องทำใจนะ สาวๆ เขาก็ต้องมาหาคนดูดีกว่าก่อนเป็นธรรมดา”  พสุแซวแล้วหัวเราะชอบใจ

“ริวดูไม่ดีเลยใช่ไหม...” ริวหน้าเสีย  เขาไม่เคยเปรียบเทียบรูปลักษณ์ตัวเองกับใครมาก่อน  พอได้ยินแบบนี้แล้วในอกไหววูบด้วยความกังวล  พสุอาจจะไม่ชอบหน้าตาของเขาก็ได้

“ล้อเล่น...” พอได้ยินเสียงอ่อยๆ หน้าแหยๆ แบบนั้น  พสุก็เลิกแหย่  กลัวเด็กหนุ่มจะน้อยใจขึ้นมาจริงๆ

“ริวรู้ตัวว่าไม่หล่อ...รูปร่างก็ไม่ดี” ริวก้มลงมองตัวเองแล้วหน้าจ๋อยยิ่งกว่าเดิม

“บอกแล้วว่าล้อเล่น  น่า..หล่อแล้วล่ะ  ไม่เชื่อถามแม่สิ” พสุรีบหาคนสนับสนุน  ปกติเขาไม่สนิทกับใครถึงขั้นเล่นหัวกันมากนัก  เพิ่งจะมีริวเป็นคนแรกที่เขาสนิทด้วยขนาดนี้   ทำให้เขาไม่ทันได้ระมัดระวังคำพูด  ลืมคิดไปว่าริวไม่เข้าใจภาษาไทยลึกซึ้ง  แล้วยังเป็นเด็กอารมณ์อ่อนไหวกว่าคนอื่น 

“หล่อจริงๆ นะคะคุณริว  เชื่อป้าใจเถอะ  คุณริวน่ะหล่อเหมือนพ่อเอ๊ดของป้าเปี๊ยบเลย” ป้าใจยืนยันเสียงหนักแน่น 

“พ่อเอ๊ด?...พ่อเอ๊ดไหนครับแม่”  พสุหันไปถามแม่เพราะคิดว่าแม่คงรู้ว่าป้าใจหมายถึงใคร

“โรเบิร์ต  แพททินสัน  ที่เล่นเป็นเอ็ดเวิร์ด  เรื่องแวมไพร์ทไวไลท์ไงลูก  คนโปรดป้าใจเขาล่ะ”


พสุหัวเราะก๊าก   แต่ไม่แปลกใจ  เพราะแม่เขาชอบดูภาพยนตร์ต่างประเทศ  และป้าใจก็พลอยชอบไปด้วย โดยเฉพาะแนวไซไฟเหนือมนุษย์จะเป็นแนวที่ป้าใจชอบมาก  ป้าใจจึงเป็นคนแก่ที่ไม่เคยตกยุค  พระเอกนางเอกคนไหนดังป้าใจรู้หมด


“ริวไม่รู้จักโรเบิร์ต  แพททินสัน...”


ทุกคนเหลียวไปมองหน้าริวพร้อมกันอย่างแปลกใจ  คนที่มาจากอเมริกากลับไม่รู้จักพระเอกคนดังได้ยังไง


“ริวไม่เคยดูหนัง”  ริวบอกเสียงอ่อย  เมื่อเห็นทุกคนหันมาจ้องเขากันหมด  เพราะปกติริวดูแต่การ์ตูนกับสารคดี  แต่ไม่เคยดูเรื่องของมนุษย์ทั่วไป  ทั้งภาพยนตร์  ละคร  หรือแม้แต่ข่าว  ส่วนมากริวจะตามอ่านแต่เรื่องตลาดหุ้นเท่านั้น 


พสุเห็นหน้าเจื่อนๆ ของเด็กหนุ่มก็ยิ่งสงสาร  เพราะริวเกลียดสัมผัส  คงเป็นเรื่องยากที่จะไปดูภาพยนตร์ในโรง


“ไว้วันหลังพี่จะพาไปนะ”  พสุบอกแล้วลูบหัวเด็กหนุ่มเบาๆ  ริวยิ้มแป้นพยักหน้ารับเร็วๆ ด้วยความดีใจ


ระหว่างนั้นก็มีนักท่องเที่ยวผ่านมากลุ่มใหญ่  และจำพสุกับริวได้  จึงเกิดการขอถ่ายรูปกันชุลมุนอีกรอบ  พสุเห็นสีแววตาอึดอัดลำบากใจ ทั้งของริว และแม่  ก็ตัดสินใจพาทุกคนกลับบ้าน

.......................................

ไรท์เตอร์บอกว่า ตอนนี้มันสั้นไปหน่อย ขอโทษทีนะคร้า วันพรุ่งนี้จะพยายามมาต่ออีกตอนอย่างไว 

[maio2000]

จะสั้น จะยาวไม่เป็นไรค่ะ ขอให้มาลงก็พอแล้ว
เข้ามารออ่านทุกวันเลย น่ารักมากๆ แอบมาเที่ยวกับครอบครัวเลยนะเนี่ย
มีความสุขที่สุดเลย อ่านไปแบบโอยไงมันน่ารักแบบนี้เนี่ย
รักไรเตอร์กับคนมาลงนะค่ะ มาลงทุกวันน่ารักมากๆ
สู้ๆทั้งสองคนเลยนะ  แล้วจะรอตอนต่อไปพรุ่งนี้นะค่ะ

[kenshinkenchu]

ขำตอนที่ถามว่ากี่ขวบ  น่าัรักจังค่ะ 

แต่สารภาพว่าตอนอ่านเราแอบคิดต่อไปเองว่า...
 
อ๊าย.. ดีจังมีฉากเล่นน้ำ  หรือว่าหนูริวจะถอดเสื้อ แล้วพี่ไผ่จะปิ๊ง

ก๊ากๆ  คิดไปได้เนอะ 

เมื่ิอไหร่จะกิ๊กกั๊กกันคะ   

[N.T.❁]

อ่า ดูเหมือนพี่ไผ่จะเอ็นดูน้องเร็วเหมือนน้องชายมากกว่าเลย...ไม่รู้จะพัฒนามากกว่านี้ได้ตอนไหน
แต่ตอนนี้น่ารักจังค่ะ ชอบตอนถามว่าน้องริวกี่ขวบเหมือนกัน อิอิ
น้องได้ใส่บาตรด้วย อ่านไปก็ยิ้มไปกับความช่างสงสัยของน้องริว
ดีใจที่พี่ไผ่ไม่รำคาญที่จะอธิบายน้อง ^^
รออ่านต่อนะจ๊ะ 

[j4c9y]

คนของประชาชนนี่เนอะ

เห้อๆๆๆ

[aekporamai2]

สู้ๆระครับน้องริว...บวก1ให้ไร้ทเตอร์ครับ

[lasom]

แค่ไหนก็แค่นั้นคับ อ่านได้เสมอขอแค่มาต่อก็พอ แต่จะตายเอาถ้าพี่ไม่มา
พี่ไผ่ยังไม่เข้าใจน้องนี่เนอะว่าทุกสิ่งที่ทำมาทั้งหมดไม่ได้ต้องการอะไรเลย
ขอแค่ได้อยู่ข้างๆพี่ไผ่ก็พอ เพราะเธอคือ..ลมหายใจ
เข้าใจและรักน้องเร็วๆนะพี่ไผ่  :L1:เชียร์จนจะขาดใจเเล้ว

[Noi]

สงสารน้องริวกับพี่ไผ่ไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวเลย
แต่น้องริวยังน่ารักเหมือนเดิม5555

[iranen]

น่ารักดี

[LalaBam]

ริวคุง
มีพี่ไผ่อยู่ข้างๆตลอดเลยนะ
น่ารักกันจริงๆ
 

[mutoo]

 
พี่ไผ่....
จงตกหลุมรักน้องริว
จงตกหลุมรักน้องริว
จงตกหลุมรักน้องริว

[pattyam]

โหยดีใจเอ๊อะ เค้าเริ่มกุ๊กกิ๊กกันบ้างแล้ว ลุ้นคู่นี้ยิ่งกว่าเชียร์มวยอีกนะเนี่ยรอวันเขากุ๊กกิ๊กกัน

ตอนนี้น่ารักมากอ่ะ น้องริวอดทนนะหนู เราเป็นคนของประชาชน ><

[yayee2]

ไม่ว่าหรอกค่ะเรื่องลงสั้นหรือยาว มีแต่จะชมว่าไรเตอร์น่ะน่ารักจัง ขยันมาอัพบ่อยๆ

น้องไผ่นี่เป็นพี่ชาย(ในปัจจุบัน) ที่ดูแลน้อง
คอยสอนคอยแนะนำน้อง ด้วยใจที่รักและมีเมตตาต่อน้อง ก็เพราะมีพื้นฐานจิตใจที่ดี
เหมือนคุณแม่น่ะเอง ชอออออบบบบบบ  บ้านนี้จังเลย จ้าาาาาาา