หัวข้อ: Brother's Love By Noir

[zombi]

น่ารักกันทุกคน
แอบปันใจให้โมจิเยอะหน่อย 

[ordkrub]

ยังไงก็ยังยืนยัน....เอียต้อมเป็นคำตอบสุดท้าย

[koraorni]

อ๊าตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ ไม่อยากเลยอะ
อยากได้แบบเฮียต้อมสักคนจัง
น้องโมจิน่ารักจริงๆๆเลย ขโมยซีนทุกคนไปเลย
ขอบคุณนะคะ

[panari]

เด็กๆ เรื่องนี้น่ารักจังเลย 

[LalaBam]

โอ๊ยยยยยยยย
เฮียต้อมน่ารักจังเลย
อิอิ
 

สงสัยโมจิโตขึ้นจะต้องเป็นเมียพี่พุดแน่
อิอิ
 

[Natavishi]

 

น่ารักอ่ะ  พีพุด กะ หนู โมจิ  อิอิอิ

[k[1mE]:D]

เรื่องนี้น่ารักจังเรยยย

ชอบเฮียต้อมก็ชอบ นินก็ชอบ

และจบจะเป็นไงเนี้ย?

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

น่ารัก น่ารัก เป็นที่สุด แทบจะอดใจรอไม่ไหวและไม่อยากให้ถึง ตอนจบเลย >,,,<

[Rinze]

น้านินน่าจะด่าเฮียแกบ้าง
เผื่อจะมองคนเนี้ยบ้างอ่ะนะ

[torto]

เพิ่งจะเข้ามาอ่านเรื่องนี้  แต่จะติดตามจนจบนะ

ตอนนี้เชียร์ให้คนไม่รักกันรักกันซะนะ  เอาแบบให้หลงคนน่ารักจนหัวปักหัวปำ  มีแต่พูดกันอยู่ได้ว่าไม่ได้รักกัน  แต่การกระทำมันช่างแตกต่าง


รอตอนต่อไปอยู่นะ

[Jesale]

น่ารักจริงๆเชียว อยากอ่านอีก
เห้อ อยากให้เฮียต้อมรักน้องนินแบบคนรักจัง ...

[zeazaiz]

แอ๊ะ คุ้นๆ เหมือนเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว
น้าหลานคู่นี้น่ารักเนาะ
อยากให้น้านินมีคู่กะเขาบ้างจังเลย

[silent]

สนุกดี อ่าของคู่แรกไปแล้วมารอลุ้นคู่ต่อไป
แต่ทำไมไม่ร้อยากเชียรืหนูพุทกับโมจิจัง

[Miyabi]

พี่พุด กับ น้องโมจิ น่ารักจัง 

[~tai~]

อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกสุขสบายใจดีจริงๆ  

[Chocorun]

 

น่ารักจังเลย ตามอ่านเรื่องของครอบครัวหนูโมจิมาแล้ว
ตอนนี้ก็มาตามอ่านเรื่องครอบครัวของน้องพุดต่อเนอะ
ใครจะมาเป็นคู่ของน้านินกันนะ

[JJHJJH]

น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกมากเลย บวกให้อีกค่า

[clubza]

           อ๋อเรื่องนั้นที่เจ๊หม๋วยเเต่ง

[sang som]

อัพด่วนนนนนนนนนนนนนนน

[lovenadd]

น้องพุดน่าร้่กกกกกกกกกกกก

[wing]

เรื่องนี้น่ารักจังได้บรรยากาศครอบครัวมากเด็กๆน่ารักจริงๆ
ความห่วงใยที่มีให้กันระหว่างพี่น้องคู่นี้อ่านแล้วรู้สึกดี
เฮียต้อมน้องเทียนก็น่าสงสาร

[VitamiN]

  น่าร๊่ากกกกกกกกกกกก

ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[loveyous]

เนื้อเรื่องน่ารักดีมากครับ

มีน้องโมจิ อัมพุด ยิ่งน่ารัก

[kanda53]

มีเด็ก ๆ ที่ไหน...ความสดใสน่ารักก็อยู่ที่นั้น..
ตามเข้ามาอ่านด้วยคนค่ะ....

 

[nidnoi]

เข้ามารอตอนจบ

น้านินกับเฮียต้อมจะลงเอยกันอย่างไงเนี่ย

รอลุ้นอยู่ค่ะ

[THIP]

ตอนที่ 7 (ตอนจบ)

หลังจากตกลงเรื่องแบบบ้านกับครอบครัวรามิลโชติช่วง วันถัดมาธนินทร์ก็ลงมือวาดแปลนบ้านอย่างไม่รอช้า โดยยืมอุปกรณ์บางส่วนจากเรวัต เช่น โต๊ะเขียนแบบ และเครื่องมือวาดเขียนบางชิ้น เพราะของส่วนตัวเขานั้นยังอยู่ในลังที่ฝากเอาไว้ที่บ้านฝนทิพย์ เนื่องจากไม่คิดว่าตัวเองจะได้นำมาใช้เร็วขนาดนี้ ใช้เวลาเพียงไม่กี่วันธนินทร์ก็สามารถส่งแปลนในส่วนของตัวบ้านให้กับสุรวุฒิได้อย่างเรียบร้อย และเมื่อเตชิตและกานต์รวีตกลงเซ็นสัญญาแล้ว ก็ได้รับเงินค่าจ้างก้อนแรกอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงการตกแต่งภายในและแบบสวนเท่านั้นที่ยังมีเวลาอีกมาก เพราะยังไม่เริ่มการก่อสร้าง แต่ธนินทร์ก็ยังรีบลงมือทำอย่างต่อเนื่อง เพื่อจะได้ไปรับงานชิ้นต่อไปได้อย่างไม่ต้องกังวลกับงานเก่า

ธนินทร์ยิ้มปลื้มกับตัวเลขในบัญชี แม้จะไม่ใช่เงินก้อนแรกที่มาจากการทำงาน แต่ก็เป็นเงินจากงานใหญ่งานแรกที่ได้รับ เงินจำนวนเล็กน้อยนี้เป็นเครื่องยืนยันว่า เขามีความสามารถที่จะหาเงินเลี้ยงหลานชายตัวน้อยได้ แม้จะต้องทนลำบากอดออมไปอีกสักระยะ หากเพียงไม่นานเขาก็จะตั้งตัวได้อย่างแน่นอน

“น้านินครับ” อัมพุทส่งเสียงเรียกเบาๆ หลังจากแอบเมียงมองน้าชายอยู่พักใหญ่

“ว่าไงครับ” ธนินทร์หันไปยิ้มหวานให้หลานชาย เงินค่าแบบกับเงินเก็บของเขาคงจะพอที่จะเป็นค่าเทอมและค่าเรียนของอัมพุทไปได้เป็นปี แค่นี้เขาก็เบาใจไปเยอะแล้ว เรื่องที่เหลือก็คงจะเป็นค่าที่พัก ซึ่งเขายังไม่รู้ว่าจะต้องใช้งบมากน้อยแค่ไหน ห้องเช่าที่เรวัตรับปากว่าหาไว้ให้แล้วนั้น ก็ยังไม่ได้ไปดูกันเสียที เพราะธนินทร์ใช้เวลาไปกับการออกแบบแปลนบ้านเสียหมด

“เฮียต้อมโทรมาบอกว่าจะถึงบ้านแล้วครับ น้านินไปรอเฮียต้อมกันนะ” สองมือน้อยกุมมือข้างหนึ่งของน้าชายพลางออกแรงดึงเบาๆ เป็นเชิงชักชวน

“ไปสิครับ” ธนินทร์เดินตามแรงจูงของหลานชายไปอย่างง่ายดาย พักนี้อัมพุทติดเรวัตมากขึ้น เพราะเขามัวแต่ทำงาน สังเกตได้จากเวลานอน ปกติธนินทร์จะนอนตรงกลางแล้วกอดหลานชายเอาไว้ โดยมีเรวัตกอดเขาต่อมาอีกทอดหนึ่ง แต่พักหลังเขานอนดึกเพราะเร่งมือทำงานให้เสร็จเร็วๆ อัมพุทจึงกลายเป็นคนที่นอนกลางแล้วซุกตัวอยู่กับเรวัตเสียแทน แต่เรวัตก็ยังอาศัยความยาวของช่วงแขนและขา ก่ายข้ามพ่อหนูน้อยมากอดเขาได้อยู่ดี

วันนี้เรวัตออกไปติดต่อธุรกิจแทนบิดาตั้งแต่เช้า ส่วนเขาก็ขีดๆ เขียนๆ งานในส่วนที่เหลือ คุณแม่บุญศรีก็เดินทางไปฮ่องกงหาเจ้าสัวบัญชาตั้งแต่บ่ายเมื่อวาน เจ้าหนูอัมพุทจึงไม่มีใครเล่นด้วย ได้แต่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างล่างเพราะไม่อยากรบกวนการทำงานของน้าชาย

สองน้าหลานนั่งรอเรวัตอยู่ที่เก้าอี้ในสวนร่มรื่น ครั้งสุดท้ายที่ธนินทร์มาบ้านนี้ ซุ้มต้นไม้ที่ปกคลุมให้ร่มเงายังไม่หนาทึบขนาดนี้ จะออกมานั่งเล่นสักที ก็ต้องรอให้แดดร่มเสียก่อน หรือไม่ก็ต้องออกมาในเวลาค่ำใช้เป็นเก้าอี้ชมดาวไปเสียแทน เก้าอี้ชุดที่หน้าตาแตกต่างกันในแต่ละตัว ซื้อมาตามความต้องการของเรวัต ตัวใหญ่ที่สุดเป็นเก้าอี้สนามตัวยาวนั่งเรียงกันได้สี่คน แต่กลับเป็นเก้าอี้ที่มีคนนั่งน้อยที่สุด ส่วนตัวที่เขานั่งอยู่นี้เป็นเก้าอี้ตัวโปรดของเรวัต เพราะเป็นเก้าอี้กึ่งเปลสำหรับสองคนนั่ง มีหลังคากันฝนแต่ไม่ค่อยกันแดดเท่าไร เพราะค่อนข้างจะใส เขายังจำได้ว่ามานั่งดูดาวกับเรวัตอยู่ทุกครั้งที่มาค้าง แล้วเรวัตเองก็ชอบใช้เขาแทนผ้าห่ม กอดไปคุยไป โยกเปลไป จนธนินทร์หลับคาอกพี่ชายอยู่บ่อยครั้ง และได้รับจูบที่หน้าผากเบาๆ แทนคำราตรีสวัสดิ์

รถยนต์คันใหญ่เลี้ยวพ้นรั้วเข้ามา และวิ่งตรงมาทางหน้าบ้านทำให้อัมพุทรีบลุกขึ้นไปต้อนรับอย่างดีใจ แต่ไม่ทันจะได้ก้าวเดิน รถยนต์ของเรวัตก็กลับรถเลี้ยวเอาหัวออกไปทางรั้วบ้านเหมือนเดิม

“จะออกไปอีกเหรอเฮีย” ธนินทร์ถามเมื่อเห็นเรวัตก้าวลงจากรถด้วยชุดสูทเต็มยศ พี่ชายเขาแต่งตัวอย่างนี้แล้วหล่อลากดินเลย ปกติเรวัตก็หล่ออยู่แล้ว แต่หนักไปทางหล่อเถื่อนเสียมากกว่า และแม้ว่าจะหล่อเถื่อนขนาดไหน ก็ยังมีสาวๆ หนุ่มๆ มาแอบชอบอยู่หลายคน หากแต่เจ้าตัวได้แต่หมาหยอกไก่ไปเท่านั้น ไม่คิดเอาจริงเอาจังกับใครสักคน

แต่สิ่งหนึ่งที่ธนินทร์ไม่เคยรู้ก็คือ กระทั่งชุติมาอดีตแฟนสาว ก็เคยชอบเรวัตเช่นกัน ซ้ำยังเป็นช่วงที่คบหากับธนินทร์แล้วด้วยซ้ำ จึงเป็นอีกเหตุผลที่เรวัตไม่ชอบชุติมา

“เดี๋ยวค่อยออก ขอเปลี่ยนชุดก่อน” สามหนุ่มเดินเข้าบ้าน โดยมีเรวัตที่แทบจะเดินไปแก้ผ้าไป

“จะออกไปไหนอะเฮีย” ธนินทร์ช่วยถือเสื้อนอกเดินตามเรวัต โดยมีหนูน้อยกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตลอดทาง มือบางแขวนเสื้อสูทเข้ากับไม้ให้อย่างเรียบร้อยในขณะที่เรวัตหยิบเสื้อตัวใหม่มาสวม กิริยานุ่มนวลและรู้จักเอาใจใส่ในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ทำให้เรวัตรู้สึกเหมือนมีภรรยาที่เพียบพร้อมอยู่ใกล้ๆ

“พามึงไปดูห้องไง ไปกันเลยปะ”
“ไม่พักก่อนเหรอเฮีย เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ” เสียงใสบอกอย่างเกรงใจ เรวัตช่วยเหลือเขามาตั้งเยอะแยะ เพิ่งทำงานตัวเองกลับมาก็ยังจะพาเขาไปดูห้องอีก

“เหนื่อยที่ไหนวะ แค่นั่งฟังรายงานบ้าอะไรไม่รู้ แม่งมีแต่น้ำ ฟังจนจบกูรู้แค่ว่ามันรายงานเรื่องผลกำไรอะไรเนี่ยแหละ เสียเวลาอิ๊บอ๋าย” เสียงทุ้มบ่นอย่างอดไม่ได้ “เฮ่ย กูไม่เหนื่อยจริงๆ” เรวัตย้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นธนินทร์ทำปากยื่นแก้มพอง มือใหญ่รั้งหัวน้องชายมาซบอกแล้วขยี้เบาๆ

“เฮีย ผมรบกวนเฮียมากไปรึเปล่า” ธนินทร์โอบแขนรอบเอวเรวัต รู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระมากขึ้นทุกที รบกวนอาศัยบ้านมาหลายวัน อีกทั้งยังมีเรื่องอื่นอีกมากมาย

“ไร้สาระน่า มึงกับกูมีคำว่ารบกวนได้ด้วยเรอะ” เรวัตหัวเราะเบาๆ กระชับอ้อมกอดไว้แน่น น่าเสียดายจริงๆ ที่เขาไม่สามารถรักธนินทร์ได้มากเกินกว่าน้อง ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ เขาคงเป็นคนที่มีความสุขที่สุด

........................................

อาคารสูงตระหง่านเพิ่งสร้างเสร็จใหม่เอี่ยมที่ธนินทร์มองผ่านเลยอย่างไม่ใส่ใจ แต่กลับต้องมายืนตาค้างอยู่บริเวณล็อบบี้ชั้นหนึ่ง เหลียวซ้ายแลขวาก็ยังเห็นว่าภายในตกแต่งอย่างมีระดับ และสถาปนิกอย่างเขาก็พอจะประเมินราคาได้จนต้องหุบๆ อ้าๆ ปากด้วยความตกใจ

“เฮียแวะมาทำธุระเหรอ” ตั้งสติถามไปปลอบใจตัวเองไปด้วย ถ้าจะให้สองน้าหลานมาเช่าห้องในตึกนี้ แต่ละเดือนคงไม่พ้นกินแกลบ

“ละเมอเหรอมึง ดูห้องไงดูห้อง”

“ห้องที่นี่อะนะ?” ขอคำยืนยันอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“เออ สิวะ มึงเห็นคอนโดเป็นอนามัยหมู่บ้านรึไง” คิดไว้แล้วว่าธนินทร์จะต้องตกใจ แต่เรวัตเองก็เตรียมแผนการไว้มากมายสำหรับงานนี้โดยเฉพาะ

“เฮ่ย ไม่ไหวมั้งเฮีย ขายตัวมาจ่ายค่าเช่ายังไม่รู้จะพอรึเปล่าเลย” ธนินทร์ทำหน้าแหย ตึกสวย ความปลอดภัยดีเยี่ยม ทำเลเหมาะเหม็ง การคมนาคมสะดวก แต่กระเป๋าสตางค์โบ๋เบ๋

“เดี๋ยวเหอะมึง อย่าคิดเรื่องขายตัวเด็ดขาด ไม่งั้นกูเตะแม่ง ทั้งมึงทั้งคนซื้อ อ้อแถมค่าทำศพให้ไอ้เปรตนั่นด้วย” ตาคมขึงใส่อย่างไม่พอใจ น้องชายคนเดียวบวกหลานอีกหนึ่งคนแค่นี้ ทำไมเถ้าแก่เรวัตจะเลี้ยงดูไม่ได้

“โหย เฮียแค่เปรียบเทียบเฉยๆ ยังไม่อยากมองคนกินข้าวต้มงานศพตัวเองหรอก” แค่คิดก็เห็นภาพเพื่อนๆ เดินต่อแถวถือธูปคนละหนึ่งดอกมายืนฉีกยิ้มอยู่หน้าโลงที่มีรูปตัวเองขึ้นมาลางๆ

“ไปขึ้นไปดูห้อง” เรวัตตัดบทเมื่อได้รับกุญแจพวงใหญ่จากเจ้าหน้าที่ดูแลอาคารมาไว้ในมือ

“น้านิน เราจะมาอยู่ที่นี่เหรอครับ” มือเล็กเขย่าเบาๆ เรียกน้าชายระหว่างยืนนิ่งอยู่ในลิฟต์

“พุดชอบรึเปล่า” เรวัตแย่งถามขึ้นมาก่อน

“ชอบครับ แต่ชอบบ้านเฮียต้อมมากกว่า” หนูน้อยตอบพาซื่อ

“เห็นไหมไอ้นิน กูบอกให้อยู่บ้านกู เปลี่ยนใจยังไม่สายนะมึง”

“ไม่เอาอะเฮีย เดี๋ยวเฮียก็ไม่อยู่ หม่าม้าก็ไม่ค่อยอยู่แล้วผมจะอยู่ไงล่ะ เอาไว้ไปค้างเป็นบางวันดีกว่า ช่วยเฮียเฝ้าบ้านเป็นช่วงๆ” ธนินทร์ยังคงยืนกรานปฏิเสธ เพราะถ้าอยู่ที่บ้านของเรวัต ไม่เพียงแต่รบกวนเจ้าของบ้าน ยังรบกวนเด็กรับใช้ในบ้านอีกด้วย

“พุดจะอยู่กับน้านิน” มือน้อยกอดหมับเข้าที่ต้นขาน้าชาย กลัวจะโดนจับแยกกันอยู่

“งั้นก็อยู่ที่นี่กันแหละวะ” เรวัตว่าแล้วก็จูงสองน้าหลานออกจากลิฟต์

ห้องแรกที่เรวัตพาไปดู ธนินทร์แค่ยืนชะโงกเข้าไปแล้วปฏิเสธทันที เพราะเป็นห้องชุดสองชั้นขนาดใหญ่ ราคาคงไม่ต้องพูดถึง ห้องที่สองมีขนาดย่อมลงมาอีกเล็กน้อยแต่ธนินทร์ก็ยังปฏิเสธอย่างหนักแน่น จนมาห้องที่สามที่เป็นห้องชุดสองห้องนอน

“ห้องนี้ห้องสุดท้ายแล้วนะมึง ไม่มีตัวเลือกแล้วโว้ย” เรวัตบังคับเสียงแข็ง

“เฮีย ห้องสตูฯ ไม่มีเหรอ นี่มันอลังการเกินไป” ธนินทร์ถามเสียงอ่อย ห้องนี้ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก แต่มันก็เกินฐานะของธนินทร์ที่จะเข้ามาอาศัย
“ไม่มีโว้ย ถึงมีกูก็ไม่ให้มึงอยู่ ห้องใหญ่ก็มี มึงจะไปอุดอยู่ในห้องเล็กทำไมวะ ห้องรวมมิตรอย่างนั้นอึดอัดตายห่า” เลือกห้องด้วยความชอบส่วนตัวของเรวัตล้วนๆ อาตี๋หนุ่มไม่ชอบห้องที่ไม่มีสัดส่วน เตียงนอน ที่ทำงาน โต๊ะรับแขก กระจุกอยู่ในที่เดียวกันหมด คนตัวใหญ่ๆ อย่างเขาอยู่ไมได้

“ตอนเรียนยังอยู่ได้เลยนี่เฮีย” สมัยเรียนหอพักที่ไหนก็เป็นห้องสตูดิโอทั้งนั้น เขายังอยู่มาได้ตั้งห้าปี แถมมีพี่ชายเข้ามาสิงนอนด้วยเหมือนเป็นรูมเมทคนหนึ่งด้วยซ้ำไป

“นั่นมันตอนเรียน นี่มันทำงานแล้ว มีวิวัฒนาการหน่อยสิมึง”

“แต่นี่มันใหญ่ไปนะเฮีย พุดก็ตัวเล็กนิดเดียว จะเอาไปทำไมตั้งสองห้องนอน ยังไงก็นอนด้วยกัน”

“แล้วมึงกะจะให้พุดมันไม่โตเลยรึไงวะ แล้วอีกห้องมึงก็เอาไว้เขียนแบบ เก็บของอะไรก็ได้นี่หว่า”

“แต่...” ธนินทร์ทำปากยื่น หาข้ออ้างมาเถียงไม่ทัน

“ไม่ต้องเรื่องมาก ไม่เอาห้องนี้ก็ขึ้นไปเอาห้องใหญ่”

“แล้วผมจะไปหาค่าเช่ามาจ่ายไงไหวล่ะเฮีย ห้องขนาดนี้ ทำเลอย่างนี้”

“ไม่แพงอย่างที่มึงคิดหรอกน่า” เรวัตพูดปัดๆ ไปแล้วหันไปถามเจ้าหนูอัมพุทที่เดินเข้าห้องโน้นออกตรงนี้สำรวจพื้นที่ “ชอบไหมพุด”

“ชอบครับ แต่ไม่มีหมอนแล้วจะนอนยังไงอะครับ” เด็กน้อยถามอย่างสงสัย ตอนแรกคิดจะถามว่าไม่มีเตียงแล้วจะนอนอย่างไร แต่นึกได้ว่า ตอนที่ตัวเองต้องไปอยู่กับญาตินั้นก็ไม่ได้นอนเตียง แต่นอนบนพื้นข้างเตียงแทน

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเฮียต้อมเสกมาให้ พุดอยากได้อะไรบ้างบอกมาเลย เตียง โต๊ะ ผ้าม่าน คอมพิวเตอร์ ตอนพุดเข้ามาอยู่รับรองมีครบ”

“พุดอยากได้ต้นไม้ครับ” พ่อหนูร้องขอเป็นอย่างแรก เพราะห้องโล่งโจ้งขนาดนี้ดูไม่สบายตา หากไม่มีสีเขียวของต้นไม้ใบหญ้า

“ไม่มีปัญหา เดี๋ยวเฮียต้อมแถมชิงช้าไว้ที่ระเบียงด้วย ไว้นั่งดูดาว” เรวัตบอกอย่างใจดี แต่ก็เป็นความชอบส่วนตัวอีกเช่นกัน เพราะแน่นอนว่าถ้าธนินทร์มาอยู่ที่นี่ เขาเองก็คงได้มาค้างอย่างแน่นอน

“เฮีย” นิ้วเรียวสะกิดพี่ชายที่จินตนาการไปไกล “คอนโดเขาแถมเฟอร์นิเจอร์ด้วยเหรอ”

“เออสิวะ” เรวัตหลบตาตอบอย่างมีพิรุธ โกหกเพื่อน้องคงไม่บาปนัก “ห้องนี่โอเคนะ ดีมาก ไปงั้นไปหาอะไรกิน จะได้กลับบ้าน” หนุ่มตัวโตถามเองตอบเอง ตกลงเองไม่ฟังเสียงใครแล้วลากสองน้าหลานออกจากห้องก่อนที่ธนินทร์จะเปลี่ยนใจ

............................

[THIP]

“นี่มันอะไรกันเฮียต้อม” ธนินทร์เงยหน้าจากกระดาษในมือขึ้นมามองหน้าพี่ชายร่วมโลก

“หนังสือสัญญาไง รีบๆ เซ็นดิวะ จะได้ส่งคืนให้ทางบริษัท” เรวัตทำหน้าตาใสซื่อไม่สนใจกับคำถามที่แท้จริงของธนินทร์

“นี่มันสัญญาซื้อขายนะเฮีย ไม่ใช่สัญญาเช่าห้อง” หนุ่มร่างเล็กทำเสียงเข้ม วันนี้เรวัตมีแขกมาหาถึงบ้านตั้งแต่เช้า คุยกันไม่กี่คำก็ลากลับ แล้วจู่ก็เรียกเขาให้มาเซ็นต์กระดาษปึกใหญ่ที่ตอนแรกธนินทร์เข้าใจว่าเป็นสัญญาเช่าห้องที่เรวัตพาไปดูเมื่อวาน

“ก็เออสิวะ จะเช่าไปทำไม จ่ายตังค์ไปก็ได้เจ้าของห้องหมด มีห้องเป็นของตัวเองไม่ดีกว่ารึไงวะ” เรวัตเอาเสียงดังเข้าสู้
“มันต้องดีกว่าอยู่แล้วล่ะเฮีย ถ้ามีตังค์ซื้อน่ะ”

“ก็มีไงตังค์น่ะ เยอะด้วย”

“นั่นมันตังค์เฮียนี่ไม่ใช่ตังค์ผม”

“แล้วไง ตังค์ใครก็เหมือนกันแหละว่ะ ชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย” ตี๋หนุ่มยักไหล่ ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าคงหลอกธนินทร์ให้เซ็นสัญญาได้ง่ายๆ ไม่ได้ และเขาก็เตรียมตัวมาเหนื่อยในการเกลี้ยกล่อม บังคับ ขู่เข็ญไว้แล้วด้วย

“มันจะเหมือนได้ไงล่ะเฮีย แล้วจะเอาตังค์เฮียมาซื้อห้องให้ผมเนี่ยนะ”

“เออ ตังค์กู กูหามา ป๊ากับแม่ก็อนุมัติแล้วด้วย” อันที่จริงเป็นข้อเสนอของพ่อเขาด้วยซ้ำที่จะหาห้องให้ธนินทร์ เขาได้แค่แอบคิดแต่ไม่กล้าออกปาก เพราะเงินส่วนตัวที่ได้มาจากการทำงานนั้นไม่มากพอที่จะจ่ายเงินเป็นล้านอย่างนี้ได้ หากแต่พ่อเขาเป็นคนเอ่ยปากออกมาเอง เขาจึงรีบรับข้อเสนอไว้ด้วยความเต็มใจ แต่ดูเหมือนคนรับของจะไม่เต็มใจ

“ไม่เอา เฮียจะมาซื้อห้องให้ผมอย่างนี้ทำไม อยากเป็นเสี่ยเลี้ยงเด็กเหรอ ผมไม่เป็นเด็กให้เฮียเลี้ยงหรอกนะ” ธนินทร์ทำปากยื่น หลังจากอึ้งไปหลายวินาที เรวัตเป็นคนใจกว้างเขารู้ซึ้งดี ทั้งเจ้าสัวบัญชาและคุณแม่บุญศรีก็มีน้ำใจโดยเฉพาะกับเขามากเหลือเกิน แต่ธนินทร์ไม่เคยคิดว่ามันจะมากมายถึงขนาดจะจ่ายเงินเป็นล้านเพื่อเขาที่เป็นเพียงเพื่อนของลูกชายเท่านั้น

“ดื้ออย่างมึงกูจะเอามาเลี้ยงทำไมให้เสียเวลาวะ” เรวัตรู้สึกหงุดหงิด แม้จะรู้ว่าการเกลี้ยกล่อมธนินทร์นั้นไม่ง่าย แต่ก็ยังทำให้อารมณ์เสียได้อยู่ดี “มึงช่วยชีวิตกูไว้นะนิน ให้กูตอบแทนบ้างไม่ได้รึไง” หนุ่มร่างสูงพูดเสียงอ่อน

“เฮียต้อม!!” ธนินทร์ตะโกนเสียงดัง

“เออกูรู้ว่ามึงไม่คิดว่ามันเป็นบุญคุณ” เรวัตถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้ว่าไม่ควรพูดประโยคนี้ และเขาเองก็ไม่ได้หวังดีกับธนินทร์เพราะมีบุญคุณค้ำหัวกันอยู่ แต่เขารักน้องชายคนนี้มากต่างหาก

“ถ้าเฮียยังคิดว่าผมเป็นน้อง อย่าคิดอย่างนี้อีก” ใบหน้าน่ารักงอง้ำ แก้มพองออกอย่างไม่ตั้งใจ เขาคิดเสมอว่าเรวัตคือพี่ เขารักเรวัตเหมือนกับที่รักพี่สาวแท้ๆ เขาจึงไม่อยากให้มีเรื่องของบุญคุณเข้ามาอยู่ในความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคน

“เออๆ ก็ไม่คิดก็ได้วะ แต่มึงช่วยๆ เซ็นไปเหอะว่ะ กูขี้เกียจเหนื่อยเถียงกับมึง ดื้ออิ๊บอ๋าย”

“ไม่เอา ไม่เซ็น”

“เซ็นเฮอะ ไอ้นิน จะให้กูยกมือไหว้ด้วยก็ได้” เรวัตทำหน้าละเหี่ยใจ

“ไม่ต้องมาไม้นี้เลยเฮีย ยังไงๆ ก็ไม่เซ็นเด็ดขาด” ธนินทร์ยืนยันอย่างหนักแน่น “ขอร้องล่ะเฮีย อย่าทำขนาดนี้เลย แค่นี้เฮียก็ช่วยผมตั้งเยอะแล้วนะ”

“มึงนี่ดื้อจังวุ้ย ถ้ายังเห็นกูเป็นพี่ก็เขียนๆ ลงไปเหอะวะ แค่ชื่อกับนามสกุลแค่นี้ ไม่เห็นยาก”

“พุดเขียนให้ครับ พุดเขียนได้ พุดเขียนชื่อน้านินเป็นด้วย” พ่อหนูที่นั่งหันซ้ายทีขวาทีดูผู้ใหญ่สองคนเถียงกันรีบเสนอตัวเมื่อมีโอกาส

“เออ เนอะ น้านินไม่เอา เฮียต้อมให้พุดแทนก็ได้” พ่อหลานชายช่างน่ารัก พูดง่ายกว่าไม่รู้กี่เท่า ถ้าธนินทร์ว่าง่ายเหมือนอัมพุท เรวัตคงไม่ต้องเสียพลังงานเกลี้ยกล่อม แต่ก็คงไม่สนุกสำหรับเขาเช่นกัน

“เฮียต้อม!!” กล่อมเขาไม่ได้ก็หันไปกล่อมหลานแทนได้อย่างไร ขี้โกง “พุดมานั่งตรงนี้ครับ ห้ามเขียนชื่อลงกระดาษแผ่นนั้นเด็ดขาด” สั่งหลานชายด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจนพ่อหนูน้อยหวั่นใจ อัมพุทเดินตัวลีบเข้าไปหาน้าชาย น้อยครั้งนักที่จะได้ยินธนินทร์พูดจาด้วยน้ำเสียงเช่นนี้ ล่าสุดคงเป็นเมื่อครั้งที่เลิกกับชุติมา ส่วนก่อนหน้านั้นอัมพุทแทบจำไม่ได้
“มึงนี่ ดุหลานได้ไงวะ”

“ก็เฮียนั่นแหละ” หนุ่มร่างบางทำหน้าบู้บี้ รีบดึงหลานตัวน้อยเข้ามากอดปลอบขวัญ

“เอางี้” เรวัตถอนหายใจเฮือกใหญ่ มาตรการสุดท้ายที่คิดไว้คงต้องนำมาใช้ และถ้าหากธนินทร์ยังยืนกรานปฏิเสธอีก เขาคงต้องปล้ำน้องทำเมียจริงๆ คราวนี้คอนโดฯ หรูหราแค่ไหนก็ไม่จำเป็น หันไปแต่งห้องหอแล้วลากทั้งน้าทั้งหลานไปเรียนต่อกับเขาเสียเลย

“ไม่เอา”

“กูยังไม่ได้พูดเลยไอ้ตูด” ด่าเข้าไปหนึ่งดอก แล้วคว้าหัวน้องชายเข้ามาขยี้จนฟู

“ก็ข้อเสนอเฮียน่ากลัวนี่”

“เอาน่า มึงฟังก่อน ถ้าคราวนี้ไม่ผ่านอีกก็ไม่ฝืนใจมึงละ กูเปลี่ยนไปขืนใจมึงแทนเลย”

“ขำตายล่ะเฮีย” ขยันขู่เหลือเกินไม่เห็นจะทำจริงสักที

“กูขายให้มึง” เรวัตยื่นข้อเสนอที่คิดว่ายุติธรรมและรับได้มากที่สุด

“หา? ผมจะเอาตังค์ที่ไหนมาจ่ายล่ะเฮีย” ยุติธรรมแต่เป็นไปไม่ได้สำหรับธนินทร์เลยสักนิด

“ผ่อนไง”

“กี่ชาติจะหมดล่ะเฮีย ผ่อนแค่ดอกยังไม่รู้จะไหวเลยรึเปล่า”

“เฮ่ย อย่าดูถูกตัวเองดิวะ ชาตินี้ไม่คิดจะทำงานจนรวยเลยรึไง”

“คิดสิเฮีย แต่ไม่ฝันเกินจริงไง ห้องราคาเป็นล้านอย่างนั้น แค่คิดยังคิดไม่ออกเลยว่าต้องผ่อนนานแค่ไหน”

“ถึงนานมันก็หมดได้ ยิ่งเริ่มช้ามันก็ยิ่งหมดช้านะ”

“ก็ใช่ แต่มันแพงเกินนะเฮีย” เรื่องนี้ธนินทร์เห็นด้วยกับเรวัต ถ้าไม่เริ่มต้นก็ไม่มีวันจบ แต่เขาก็ไม่อยากทำอะไรเกินตัว

“ผ่อนกะกูไม่มีไรแพง กูไม่คิดดอกเป็นเงิน”

“แล้วคิดเป็นไร”

“ก็แค่พอกูไปเรียน แม่ก็คงไปช่วยป๊าที่ฮ่องกงโน่น มึงก็ช่วยมาดูบ้านให้บ้าง เดือนละครั้ง ไม่ก็ตอนที่มึงว่างก็ได้ แค่นั้นเอง ทำได้เปล่า”

“ทำได้สิเฮีย ถึงไม่มีเรื่องห้องผมก็ทำให้อยู่แล้ว” ธนินทร์หัวเราะเบาๆ กับข้อเสนอของพี่ชาย ต่อให้มากกว่านี้เขาก็ยังเต็มใจทำให้ “อย่าเอามาคิดเป็นดอกเบี้ยเลยเฮีย ดูไม่ยุติธรรมไงก็ไม่รู้”

“นี่แหละดีแล้ว คิดเป็นเงินไปมันจะกี่ตังค์กันวะ มึงคิดดูนะ เอาเงินล้านฝากแบงค์ตอนนี้ได้ดอกปีนึงยังไม่พอเอาไปจ่ายค่าเช่าเลย”

“แล้วเฮียจะให้ผมผ่อนเดือนเท่าไหร่ล่ะ” ข้อเสนอน่าสนใจไม่เลว แม้จะยังดูเอาเปรียบเรวัตอยู่บ้าง แต่ธนินทร์ยังพอรับข้อเสนอนี้ได้ ไว้เขามีเงินแล้วจ่ายดอกเบี้ยย้อนหลังก็ยังไม่สาย

“ต้องอย่างนี้สิถึงจะจะน่ารัก” เรวัตฉีกยิ้มกว้าง แค่ธนินทร์เริ่มสนใจก็หมายความว่าจะเป็นไปอย่างที่เขาต้องการแน่นอน “ผ่อนเท่าที่มึงมีปัญญาผ่อนนั่นแหละ เดือนไหนตังค์เยอะผ่อนเยอะ เดือนไหนน้อยก็ผ่อนน้อย เดือนไหนไม่มีอารมณ์ผ่อนก็หยุดไปก่อนได้ ครบเมื่อไหร่เมื่อนั้น กูไม่เร่ง”

“โหย เฮียอย่างนี้ผมก็สบายตายเลยสิ” ไม่มีข้อผูกมัดอย่างนี้ จะไปมีแรงผลักดันได้อย่างไรกันเล่า

“แล้วมึงจะอยากลำบากทำเอี้ยไรล่ะ เอาตามที่กูว่านี่แหละ เอ้าเซ็นชื่อได้แล้ว” กระดาษใบเดิมถูกเลื่อนกลับมาตรงหน้าธนินทร์อีกครั้ง
“เดี๋ยวสิ ผ่อนหมดก่อนแล้วค่อยโอนสิเฮีย” ธนินทร์แย้ง หลักเงินกู้ชาติไหนก็ต้องอย่างนี้ทั้งนั้น ถ้าโอนบ้านก่อนแล้วเกิดเขาเบี้ยวเงินขึ้นมา เรวัตจะยึดอะไรคืนกัน

“โอนก่อนผ่อนทีหลังได้โว้ย”

“อ้าว แล้วถ้าผมโกงเฮียล่ะ”

“มึงช่วยพูดเรื่องที่เป็นไปได้หน่อยได้เปล่าวะ”

“ใครจะรู้ล่ะ”

“เออๆ กูไม่เถียงมึงละ โอนก่อน แล้วมึงค่อยไปทำสัญญากู้เงิน กูขี้เกียจทำเรื่องโอนไปโอนมาหลายรอบ เสียตังค์หลายต่อ แล้วชื่อกูก็มีที่เยอะแล้ว ขืนเพิ่มเข้าไปอีกปีนี้กูจ่ายภาษีที่ดินบานเลย” เรวัตตัดรำคาญ ในเมื่อธนินทร์อยากทำตัวมีภาระก็ปล่อยไป ขอแค่ภาระที่ว่านั่นเป็นภาระจากเขาก็พอแล้ว ที่สำคัญขอแค่ธนินทร์โอนรับห้องไปก่อน แล้วสัญญาเงินกู้นั่นเผาทิ้งตอนไหนก็ยังได้ และอีกเรื่องที่ธนินทร์ไม่รู้ ถึงเขามีห้องพักกับบ้านกี่หลังก็ตาม ตราบใดที่ไม่เอาไปให้เช่าหรือทำเป็นสำนักงานร้านค้าเขาก็ไม่ต้องเสียภาษี ที่ต้องเสียภาษีคือที่ดินเปล่าต่างหาก โกหกหลอกน้องชายนิดหน่อยพระท่านคงให้อภัย

“แหมเข้าท่ามากเลยเฮีย ไว้ผมเบี้ยวแล้วเฮียยึดห้องคืนเลยนะ”

“เออๆ ตามใจมึง แต่มีข้อแม้อีกสองอย่าง”

“ได้เลยเฮีย”

“มึงยังไม่ทันฟังเลย เดี๋ยวปั๊ด” มือใหญ่ยกเตรียมโบกใส่ อะไรก็รับปากง่ายไปหมด เกิดโดนหลอกให้ทำสัญญาทาสไปชาตินี้ไม่ต้องได้ผุดได้เกิดกันพอดี

“เฮียก็บอกมาสิครับ” ธนินทร์กระเถิบตัวเข้าไปนั่งชิดเรวัต แขนเรียวทั้งสองข้างกอดแขนล่ำๆ ของเรวัตเอาไว้ ซบศีรษะลงกับไหล่หนาอย่างออดอ้อน ข้อเสนอรับได้อย่างนี้ค่อยน่าเอาใจหน่อย

“ข้อแรก กูไม่เอาเงินผ่อนเป็นรายเดือน มึงไปเปิดบัญชีใหม่ แล้วฝากเงินเข้าบัญชีจนครบค่าห้องแล้วค่อยถอนให้กูทีเดียว เพราะกูขี้เกียจเขียนใบเสร็จหลายรอบ” ตี๋หนุ่มยกคิ้วข้างเดียวมองหน้าที่ยังไม่มีคำตอบของธนินทร์

“ได้ครับ” หนุ่มรุ่นน้องรับปากอย่างไม่อิดเอื้อน เพราะมั่นใจว่าเงินที่ฝากเข้าบัญชีนั้นไปแล้วเขาจะไม่ถอนมาใช้อย่างเด็ดขาด ยกเว้นว่าจะเกิดเหตุฉุกเฉินอย่างรุนแรง “ข้อสองล่ะ”

“มึงต้องอยู่กะกูไปก่อนจนกว่ากูจะไปเรียน แล้วค่อยย้ายไปอยู่คอนโด”

“งั้นผมก็ต้องกวนเฮียไปอีกครึ่งปีเลยสิ”

“แล้วมึงจะรีบหนีกูไปไหน อยู่บิ้วท์อารมณ์กูก่อนเดะ เผื่อวันไหนอยากจัดๆ จะได้เอามึงทำเมีย คราวนี้ล่ะมึงเอ๊ย อยู่ในโอวาทกูแน่” เรวัตทำตาเยิ้มเลียริมฝีปากพร้อมทำสีหน้าหื่นกามใส่น้องชาย จนธนินทร์แอบนึกหวั่นไปเล็กน้อย

“น้านินจะแต่งงานกับเฮียต้อมหรือครับ” หนูน้อยอัมพุทถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก เพราะได้ยินเรวัตพูดอยู่หลายครั้งว่าจะปล้ำธนินทร์ทำเมีย

“เอ้ย แต่งได้ไงล่ะครับ เฮียต้อมเขามีแฟนแล้ว” ธนินทร์รีบบอกก่อนที่เรวัตจะพลอยผสมโรงเออออตามจนพ่อหลานชายจะเข้าใจผิดไปยิ่งกว่าเดิม พ่อหนูน้อยเอียงคออย่างไม่เข้าใจนัก

“เฮียต้อมยังไม่มีแฟนสักหน่อย เฮียต้อมจะแต่งงานกับน้านินต่างหาก” เรวัตยิ้มอย่างนึกสนุก นานๆ หลอกเด็กเล่นสักทีก็ไม่เลวเหมือนกัน

“เฮีย อุ๊บ” หนุ่มร่างบางโวยวายไม่ทันจะเป็นคำก็ถูกอุดปากด้วยฝ่ามือยักษ์อย่างแน่นหนา

“เฮียต้อมจะแต่งงานกับน้านินจริงๆ นะครับ พุดอยากมีน้อง พุดอยากมีน้องสองคน” เจ้าหนูบอกอย่างตื่นเต้น พ่อกับแม่รับปากเขามาหลายปีว่าจะมีน้องให้ แต่ไม่ทันได้ทำตามสัญญาก็มาจากไปเสียก่อน

เรวัตทำตาปริบๆ ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น อัมพุทนั้นไร้เดียงสาแบบที่เด็กควรจะเป็น ยังไม่เข้าใจที่มาของมนุษย์ว่าเกิดมาได้อย่างไร แต่เด็กอย่างนี้เรวัตชอบมากกว่าเด็กแก่แดดไม่รู้กี่เท่า

“ฮ่า ฮ่า เอาสองคนเลยเหรอ พุดก็บอกน้านินให้แต่งงานกับเฮียต้อมสิครับ” เรวัตกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นหน้างงๆ ของเจ้าหนู พลางกอดรัดตัวคนในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก จนธนินทร์เลิกดิ้นหนีไปเอง

“น้านินแต่งงานกับเฮียต้อมนะครับ พุดอยากมีน้อง” อัมพุทกุมมือน้าชายส่งเสียงขอร้องอย่างน่ารัก เรวัตจึงคลายมือที่ปิดปากเพื่อรอฟังคำตอบด้วยอาการขำขัน

“น้านินเป็นผู้ชาย ถึงแต่งงานกับเฮียต้อมก็มีน้องไม่ได้หรอกครับ” ธนินทร์ลูบหัวหลานชายอย่างเอ็นดู นึกสงสารหลานชายที่ที่พ่อแม่ไม่สามารถทำตามคำสัญญาได้
“มีไม่ได้เหรอครับ” เจ้าหนูน้อยหน้าม่อยลงอย่างเสียดาย

“ขอโทษนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ พุดไม่มีน้องก็ได้ พุดมีน้านินกับเฮียต้อมแล้ว” อัมพุทเงยหน้ายิ้มเอาใจ เพราะกลัวน้าชายจะเสียใจที่ทำตามต้องการของเขาไม่ได้

“แหม พุดพูดจาถูกใจเฮียต้อมจังเลย มาหอมแก้มที” เรวัตรีบคว้าหนุ่มน้อยเข้ามากอดหอมแก้มซ้ายขวา เขาไม่ชอบเห็นน้องชายทำหน้าเศร้า เพราะฉะนั้นจึงรีบหยอกล้อเจ้าหนูน้อยเพื่อให้สองน้าหลานร่าเริงขึ้น

..................................

[THIP]

เสียงนาฬิกาปลุกดังเบาๆ เพียงไม่กี่ครั้ง มือบางก็ตะปบปิดได้อย่างแม่นยำ ธนินทร์ขยี้ตาตัวเองไล่อาการง่วง ก่อนจะหันไปมองหลานชายตัวน้อยที่ยังหลับสนิทไม่รู้เรื่องราวด้วยรอยยิ้ม ชายหนุ่มมองรอบห้องนอนขนาดกำลังพอเหมาะอย่างเริ่มคุ้นเคย

เขาย้ายเข้ามาอยู่ในคอนโดมีเนียมแห่งนี้ได้สามเดือนกว่าแล้ว หลังจากที่เรวัตเดินทางไปเรียนต่อต่างประเทศอย่างที่วางแผนเอาไว้ ตั้งแต่เข้ามาอยู่ก็ไม่มีอะไรติดขัด เพราะเขาค่อยๆ จัด เตรียมที่เตรียมทางล่วงหน้ามานานตั้งแต่รู้กำหนดเดินทางของเรวัต จะมีปัญหาก็เพียงแต่ต้องปรับตัวกับการนอนโดยไม่มีแขนยาวๆ พาดเอว หรือขาหนักๆ ก่ายทับเท่านั้น และตอนนี้เขาก็เริ่มชินกับชีวิตอย่างนี้ และหวังว่าชีวิตต่อไปในอนาคตก็จะราบเรียบอย่างนี้ด้วยเช่นกัน

“น้านิน” เจ้าหนูน้อยยันตัวขึ้นนั่งด้วยท่าทางงัวเงีย จนธนินทร์ต้องจับให้ลงไปนอนอีกครั้ง

“ไม่ต้องรีบตื่นก็ได้ วันนี้ปิดเทอมแล้วไงครับ จำไม่ได้เหรอ” ธนินทร์ลูบศีรษะเล็กๆ อย่างรักใคร่

“พุดจะช่วยน้านินทำกับข้าว” อัมพุทตอบกลับทั้งที่ตายังปิด

“ยังเช้าอยู่เลย เดี๋ยวน้านินจะทำแล้วจะเข้ามาปลุกพุดนะ ตอนนี้นอนก่อนนะครับ นอนเยอะๆ จะได้โตไวๆ ไงครับ” มือบางลูบผมกล่อมพ่อหลานชายตัวน้อย จนเจ้าหนูที่สะลึมสะลืออยู่แล้วหลับสนิทไปอีกครั้ง

ธนินทร์ห่มผ้าให้หลานชายจนถึงคอ แล้วจึงออกไปนอกห้องนอนอย่างเงียบๆ มือบางเปิดม่านรับแสงจากภายนอก ก่อนจะออกไปยืนที่ระเบียงเพื่อรดน้ำต้นไม้ อากาศยามเช้าในเมืองหลวงไม่ได้สดชื่นอย่างบ้านเกิดเขา แต่ก็ไม่ได้แย่เกินไปนัก และห้องพักของเขาก็อยู่บนชั้นสูงเสียด้วย ควันพิษจึงขึ้นมารบกวนไม่ถึง


หลังจากจัดการธุระเล็กๆน้อย รวมทั้งอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดอยู่บ้านสบายๆ ได้ไม่ถึงนาที เสียงโทรศัพท์ของธนินทร์ก็ดังขึ้น หนุ่มร่างบางมองนาฬิกาที่ผนังห้องแล้วยิ้ม คนที่จะโทรมาหาเขาตั้งแต่ไก่โห่อย่างนี้ มีอยู่เพียงคนเดียว

“คิดถึงเฮียต้อมจังเลย” ธนินทร์ทักเสียงหวานเป็นประโยคแรก

“คิดถึงกูก็มาหากูที่นี่เลยมึง” เสียงห้าวตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“โหย เฮีย อังกฤษนะ ไม่ใช่อยุธยา เอาตังค์ที่ไหนไป” ธนินทร์หัวเราะเสียงใส

“มึงพูดกับใครอยู่ล่ะ เด็กกู กูเลี้ยงได้ มาจริงเปล่าล่ะ กูซื้อตั๋วให้เดี๋ยวนี้เลย เอาพุดมาด้วย อยากเจอว่ะ แม่งโคตรคิดถึงเลย” เรวัตเสนออย่างกระตือรือร้น นึกเสียดายที่ปล่อยสองน้าหลานไว้เพียงสองคน เขาน่าจะบังคับน้องชายหัวดื้อ แล้วหนีบติดตัวมาด้วยตั้งแต่แรก

“ไม่ล่ะเฮีย งานเข้าบานเลย พี่วุฒิจัดให้แบบไม่ต้องพักเลยเนี่ย” ธนินทร์รีบปฎิเสธ เพราะรู้ว่าเรวัตหมายความอย่างที่พูดจริงๆ

“เฮ่ย มึงเพลาบ้างก็ได้นะ เดี๋ยวไม่สบายไปใครจะดูแล” พระเอกฮ่องกงรีบบอกอย่างเป็นห่วง เพราะรู้นิสัยน้องชายตัวเองดีว่าเป็นพวกได้ทำงานแล้วจะไม่ลืมหูลืมตา แต่จะลืมนอนและลืมกิน

“ไม่ขนาดนั้นหรอกน่าเฮีย”

“เออ ถ้ามึงไม่สบาย กูจะบินกลับไปเตะ”

“แหม ลงทุนนะเฮียต้อม นั่งเครื่องหลายชั่วโมงเพื่อมาเตะเนี่ย” ธนินทร์หัวเราะเบาๆ เขาคงจะต้องรักษาสุขภาพให้ดี เพราะคงจะแย่กว่าถ้าเจอลูกเตะมหาโหดของพี่ชาย เคยเห็นครั้งเดียวติดตาไปจนตาย
“ถ้ากลัวกูไม่คุ้ม เดี๋ยวกูแถมออพชั่นพิเศษบนเตียงให้ด้วยเอาไหม เอาแบบสามวันไอ้พุดได้น้องออกมาเล่นเลย” เรวัตหัวเราะลั่น

“อะไรๆ เฮีย เมียสองต้องห้าม ไม่เคยได้ยินเหรอ เดี๋ยวฟ้องเทียนหรอก”

“ได้ทีขู่เลยนะมึง” เรวัตทำเสียงแง่งๆ ใส่

“พูดเล่นเอง เฮียก็ ใครจะกล้าล่ะครับ”

“ถึงกล้ากูก็ไม่กลัวว่ะ ว่าแต่...มึงสบายดีใช่ไหม” หนุ่มรุ่นพี่ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

“สบายดีครับ เฮียไม่ต้องห่วงผมหรอก” ธนินทร์ระบายยิ้มบางๆ เรวัตโทรหาเขาสองอาทิตย์ครั้ง จะมีก็ช่วงสัปดาห์แรกที่โทรมาทุกวัน เพียงเพื่อถามเขาว่าสบายดีหรือไม่ จะมีใครในโลกนี้ที่ให้ความห่วงใยเขามากถึงขนาดนี้อีกไหมนะ

“ไม่ห่วงได้ไงวะ คราวก่อนไม่ได้ติดต่อกะมึงแค่ครึ่งปี แล้วเป็นไง คราวนี้กูไม่ยอมพลาดแล้วโว้ย” เพราะรู้จักธนินทร์ดี เรวัตจึงคอยหมั่นติดต่อมาเสมอ เขาไม่อยากให้น้องชายต้องลำบาก หรือมีปัญหาโดยที่ไม่มีใครคอยช่วยเหลืออีก เขารู้ว่าธนินทร์เก่งและคงเอาตัวรอดได้ แต่ในเมี่อมีเขาอยู่ทั้งคน เขาจะไม่ยอมให้ธนินทร์ลำบากเด็ดขาด ปัญหาก็มีเพียงแต่ ธนินทร์จะไม่บอกเขาเหมือนคราวที่ผ่านมาเท่านั้นเอง

“ไม่แล้วครับ ถ้ามีอะไรแก้ไขไม่ได้ จะโทรหาเฮียคนแรกเลย จริงๆ ครับ” ธนินทร์ให้สัญญาเพราะไม่อยากให้เรวัตเป็นกังวล

“เออ ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะน่ารัก ฟังแล้วค่อยสบายใจหน่อย งั้นกูไปนอนล่ะนะ ไว้จะโทรมาเช็คใหม่ละกัน” เรวัตหาวหวอด เพราะเวลาท้องถิ่นของเรวัตนั้นดึกมากแล้ว “บอกพุดด้วยว่ากูคิดถึง”

“ครับเฮีย ฝากคิดถึงเทียนด้วยนะ”

“เออๆ ได้ ไปละๆ”

“ขอบคุณนะครับ เฮียต้อม” ธนินทร์บอกอย่างซาบซึ้งน้ำใจ แม้จะอยู่ห่างไกลกัน แต่เรวัตก็ไม่เคยทิ้งหน้าที่ความเป็นพี่ชายที่ดีของเขาเลยสักนิด หน้าที่ที่เรวัตไม่จำเป็นต้องทำ แต่เรวัตกลับทำได้ดี และสม่ำเสมอมาตลอด

“ไม่ต้องขอบคุณบ่อย กูเขิน ไปจริงๆ แล้ว ตาจะปิดแล้ว” เรวัตตัดบทเอาง่ายๆ แค่รู้ว่าธนินทร์สบายดีมีความสุขเขาก็สบายใจแล้ว

“ครับๆ แล้วคุยกันใหม่นะครับเฮียต้อม”

“เออ บาย”

เสียงปลายสายขาดหายไปแล้ว บรรยากาศภายในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้งเมื่อไร้เสียงพูดคุย ธนินทร์ยังคงยืนมองโทรศัพท์ในมือด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ

“ฝันดีนะครับพี่ชาย”

....................................................
End

จากผู้แต่งค่ะ
ขอขอบคุณ เจ๊หมวยอีกครั้ง ที่ให้ความอนุเคราะห์ (แปลว่าให้ แล้วคนยืมไม่คืน อ้างอิง พจนานุกรมฉบับ Noir) ตัวละครสุดน่ารักมาให้ตั้ง 3 คน นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นได้เพราะคนเขียนอยากให้มีบทคุยระหว่างอาวีของโมจิ และน้านินของพุดดิ้ง บทบนรถแค่นั้นแหละ เลยเอาตัวละครเรื่องของน้านินกับหนูพุดที่เขียนไปก่อนแต่ยังไม่จบมาใช้ก่อนเลย เฮียต้อมจึงได้ผุดได้เกิด และด้วยความอยากเขียนความสัมพันธ์แบบริสุทธิ์ระหว่างพี่น้องแบบนี้ดูบ้าง มันจึงโผล่มาเป็นนิยายไม่มีชื่อเรื่อง 7 ตอนนี่ไง

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะจ๊ะ ^ ^

ปล. นิยายเรื่องนี้ตอนแรกไม่มีชื่อเรื่อง จนกระทั่งตอนที่ 4 คุณ Noir จึงตั้งชื่อว่า Brother's love  เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราอ่านได้หลายรอบมากๆ ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักน้องพุด น้องเป็นเด็กน่ารักมาก  แม้จะเป็นเพียงแค่ตัวละครในนิยาย เราก็ยังหวังให้น้องพบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ และมีความสุขตลอดไป 

[IIMisssoMII]

เฮียนี่เป็นพี่ที่ดีจริง ๆเลย
สมชื่อเรื่องจริง ๆ  

แต่น้องพุดน่ารัก 

[roseen]

ชอบๆๆๆๆมากครับให้ความรู้สึกดี