หัวข้อ: Brother's Love By Noir

[yayee2]

เรื่องราวน่ารักดีค่ะ สงสัยจังเรื่องนี้ใครเป็นพระเอกน้า

[rellachulla]

อ๊ายยยยยยยยยย
ปลาบปลื้ม คุณแม่ีเฮียต้อม
เก๋มากค่ะ
อ่านไป ยิ้่มไป

รออ่านตอนต่อไปค่า

[heefever]

อ้าว... เฮียต้อมไม่ได้คู่หนูนินเหรอ   


แล้วสรุปใครคู่ใครคะเนี่ย 3 ตอนแล้ว พระเอกยังไม่เสนอหน้ามาเลย งงแล้วเนี่ย 


รอตอนต่อไป 

รักคนแต่ง และคนโพสท์ 

[Chanta]

 
เรื่องราวเริ่ม ดร่าม่าเเร่ะ...
กำลังสนุก.. มาต่อเร็วๆน่ะ รออยู่ ๆ
 

[zingiber]

อ้าว เฮียต้อมไม่ได้ชอบนินเหรอ ว้าๆๆๆ

[วิหคท่องนภา]

ว้า.....ซะงั้นอ่ะ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

น่ารักจริงๆเลย

[jasmin]

คุณแม่ทันสมัยมากๆ
เอ๋ หรือจริงๆแล้วคุณแม่เป็นสาววายกันล่ะนี้
น้องพุดน่ารัก น้านินก็น่ารัก

[krappom]

อ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อจริงๆ
น้องพุดกะน้านินน่ารัก
เฮียต้อมก็แสนดี
 

[YELLOWSTAR]

อาหม่าม้าเจ๋งอ่ะ  สุดยอดดดด

ใจกว้างเท่ามหาสุทรเลยยยย   

เฮียต้อมเปลี่ยนใจมาชอบนินเหอะ

คนนี้น่ารักจิงๆ  555555++

[Natavishi]

 

เรื่อง นี้ น่า รัก ดี น่ะ

[koraorni]

อ๊าแล้วเมื่อไหร่เนื้อคู่นินจะปรากฎล่ะเนี่ย
อย่างน้อยตอนนี้ก้อมีเฮียต้อมคอยดูแลละนะ
หม่าม้าได้ใจอย่างแรงเลยอะ
ขอบคุณนะคะ

[iforgive]

อ้ะ  แล้วพระเอกอยู่ไหนเนี่ยะ

[golove2]

คุณแม่ได้ใจมากเลย         

แต่ยังไม่รู้เลยอ่ะว่า ใครคู่ใคร 


    



    

[K2KARN]

+1 พี่ทิพย์ 



เค้าชอบเรื่องนี้มว๊ากกกกกกกกกก 
เพียงแต่ว่ามันจบแบบ ... มากไปหน่อยนะ (ละไว้กลัวหาว่าสปอยล์)
เอาเป็นว่าชอบมาก ดีใจที่พี่ทิพย์เอามาลงให้ชาวเล้าได้อ่านกัน 

[BeeRY]

หม่าม้าน่ารักมากเลย ทันสมัยด้วย อิอิ
แต่พี่ต้อมก็เป็นพี่ชายที่แสนดีจริงๆ 

[THIP]

ตอนที่ 4

อัมพุทที่แต่งตัวเรียบร้อยน่ารักด้วยฝีมือของอาม่าบุญศรี นั่งตื่นเต้นอยู่บนเบาะหลังของรถยนต์คันเดิม และกำลังเคลื่อนเข้าใกล้ถึงจุดหมายเต็มที โรงเรียนประถมเอกชนเล็กๆ มองเห็นได้ในระยะสายตาทำให้พ่อหนูน้อยรีบยื่นตัวมาข้างหน้าเพื่อจ้องมองให้ชัดเจน

“น้านิน เห็นแล้วๆ” อัมพุทยิ้มกว้างอย่างดีใจ

“ไม่ต้องตื่นเต้นเลยพุด ยังไงก็ได้เรียนแน่ๆ มากับเฮียต้อมไม่มีพลาด” เรวัตทำหน้าขึงขัง โรงเรียนประถมแห่งนี้เป็นเพียงโรงเรียนเล็กๆ และเปิดทำการสอนมาได้ไม่ถึงสิบปี แต่สำหรับธนินทร์แล้วก็ถือว่าดีเกินพอเมื่อเทียบกับการที่หลานจะไม่มีที่เรียน

“ขอบคุณนะครับเฮียต้อม” หนุ่มร่างบางยิ้มบางๆ อย่างสบายใจ เพียงแค่เช้าวันที่สองในบ้านของเรวัต เขาก็ได้รับความช่วยเหลือจัดการเรื่องที่เรียนของอัมพุท

“เฮ่ย เดี๋ยวมีตื้บ เรื่องแค่นี้มาทำขอบคงขอบคุณ” หนุ่มร่างสูงบอกอย่างขัดใจ เรื่องแค่นี้เขายิ่งกว่าจะเต็มใจทำให้เสียอีก จะมาคิดว่าเป็นบุญคุณให้มากเรื่องทำไมกัน ขนาดธนินทร์ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ยังไม่เคยเอามาพูดถึงให้เขาฟังสักครั้ง

สองหนุ่มกับอีกหนึ่งหนูน้อย เดินไปตามระเบียงของอาคารเรียนสองชั้น บรรยากาศรอบข้างเงียบเชียบเพราะยังอยู่ในช่วงปิดเทอม มีเพียงครูอาจารย์บางส่วนเท่านั้นที่ต้องมาทำงานเตรียมตัวต้อนรับเทอมใหม่ เรวัตเคาะประตูหน้าห้องครูใหญ่ควบตำแหน่งเจ้าของโรงเรียน แล้วเปิดเข้าไปตามเสียงบอกอนุญาต

“สวัสดีครับ คุณพิมพ์ภา” เรวัตชิงทักทายก่อน โดยมีสองน้าหลานยกมือไหว้ตามในทันที

“คุณเรวัต มาพอดีเลย ไหนคนไหนคะ ที่จะเอามาเข้าเรียน” พิมพ์ภาทักทายอย่างเป็นกันเอง คุณครูใหญ่วัยห้าสิบกว่าแต่หน้าตายังสดสวยอ่อนเยาว์กว่าวัย ชะโงกหน้ามองหาเด็กนักเรียนคนใหม่ ธนินทร์ดันหลานชายให้เดินขึ้นด้านหน้าพ้นรัศมีการบดบังจากร่างกายใหญ่โตของเรวัต

“สวัสดีครับคุณครู” อัมพุทยกมือไหว้อีกครั้งพร้อมเสียงทักทายดังฟังชัด แถมด้วยรอยยิ้มหวานๆ อย่างที่พ่อแม่เคยสอนมา

“ต๊าย น่ารัก ไหนมาหาครูตรงนี้สิลูก” ครูใหญ่กวักมือเรียก “ชื่ออะไรครับ”

“ชื่ออัมพุทครับ” เด็กชายรีบแนะนำตัวอย่างรวดเร็ว

“ชื่อดีเสียด้วย วันเปิดเทอมเด็กชายอัมพุทต้องมาเข้าเรียนนะครับ คุณครูให้หนูอยู่ป.หนึ่งจุดสองนะ” พิมพ์ภาอธิบายอย่างใจดี โชคดีที่นักเรียนในปีนี้ไม่ได้แออัดจนเกินไป ยังพอหาที่นั่งให้อัมพุทได้เข้าเรียนตามความต้องการของครอบครัวเจ้าสัวบัญชา

“ขอบคุณครับคุณครู” อัมพุทพนมมือไหว้อย่างสวยงาม แล้วหันไปยิ้มให้น้าชายอย่างดีใจ

“ถ้ายังไงป้าขอเอกสารของอัมพุทเลยนะคะคุณเรวัต”

“นี่ครับ ผมไม่แน่ใจว่าจะครบตามที่ต้องการหรือเปล่า” ธนินทร์รีบยื่นซองเอกสารของหลานชายให้ในทันที “เอ่อ ผมเป็นน้าของอัมพุทครับ ชื่อธนินทร์ ต้องขอบคุณคุณครูใหญ่มากๆ ครับ ที่รับพุดเข้าเรียนฉุกละหุกแบบนี้”

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องแค่นี้เอง ส่วนเอกสารถ้าขาดอะไรค่อยเอามาให้วันเปิดเทอมก็ได้ค่ะ ส่วนนี่เป็นเอกสารของทางโรงเรียนเรื่องกฎ ระเบียบ เครื่องแบบนะคะ” พิมพ์ภายิ้มบางๆ เธอจะไม่รับอัมพุทเข้าเรียนได้อย่างไร ในเมื่อเป็นความต้องการของเจ้าสัวบัญชา เพราะโรงเรียนนี้ครั้งที่ก่อตั้งก็ได้กู้ยืมเงินจากบัญชามาเป็นจำนวนมาก การผ่อนส่งก็ลุ่มๆ ดอนๆ และก็ได้รับการผ่อนผันอยู่เสมอ แม้ตอนนี้จะชำระจนหมดสิ้น แต่ก็ถือว่าเป็นบุญคุณสำหรับเธอไม่น้อย
หลังจากที่เรวัตจัดการพาหนูน้อยอัมพุทไปสมัครเรียนในโรงเรียนประถมเอกชนเล็กๆ แห่งหนึ่งได้เรียบร้อยง่ายดาย หนุ่มร่างโตพาอัมพุทไปซื้อเครื่องแบบนักเรียน และอุปกรณ์การเรียนอีกมากมาย ธนินทร์นั้นขอจ่ายด้วยตัวเอง เพราะเห็นว่าเรื่องของหลานชาย เขาควรจะเป็นผู้รับภาระจัดการ แต่เรวัตก็ทำตัวหูหนวกตาบอด ลากสองน้าหลานซื้อของและแย่งจ่ายทุกงาน

“เฮียต้อม ไม่เอาแล้ว ผมจ่ายเอง”

“มึงนี่ หัดเดินเงียบๆ เป็นไหมวะ”

“เงียบไม่ไหวแล้วเฮีย หลายพันแล้ว ผมจ่ายเองเหอะ ขอร้องล่ะ” ธนินทร์แทบจะยกมือไหว้ ควักเงินทีไรเจอแขนล่ำกอดหมับเข้าทั้งตัวจนขยับไม่ได้ แล้วก็ไม่ได้เสียเงินไปตามระเบียบ

“เอ๊ะ ไอ้นี่ กูจะซื้อของให้หลาน มึงช่วยเดินตามเฉยๆ ไม่ได้รึไงวะ”

“โธ่เฮีย หลานผมนะ ให้ผมจ่ายเองเหอะ”

“ไอ้เวร เรื่องที่กูอยากให้มึงเถียง มึงไม่เคยเถียง ทีอย่างนี้เถียงกูจัง” เรวัตบ่นอย่างอดไม่ได้ ปกติรุ่นน้องหัวดื้อคนนี้เป็นประเภทเขาว่าอย่างไรก็ว่าตาม ไม่มีปากมีเสียงให้ต้องถกเถียงกัน และตามใจเขาเอามากๆ จะมีก็แต่เรื่องอย่างนี้ที่เถียงได้เถียงดี แถมขัดใจจนน่าขัดขาให้หัวทิ่ม

“น่านะ เฮียต้อม ขอผมจ่ายเถอะนะครับ” ธนินทร์ส่งเสียงอ้อนพร้อมรอยยิ้มเอาใจ

“ไม่”

“นะ พี่ต้อมนะ พี่ต้อมของนินใจดี๊ใจดี ขอนินจ่ายเองนะครับ” หนุ่มรุ่นน้องทำเสียงออดอ้อนเอาใจและใช้คำพูดน่ารักอย่างที่เรวัตชอบ กอดแขนล่ำๆ ซบหน้าลงกับไหล่หนาทำตาหวานใส่อย่างหวังผล

“ยังเหลืออะไรอีกบ้างพุด” เรวัตไม่ตอบ แต่ก้มลงไปถามเด็กตาแป๋วแทน ขืนปล่อยให้ธนินทร์อ้อนต่อไปเขาคงจะทนลูกอ้อนไม่ไหวแน่

“กระเป๋านักเรียนครับ”

“อย่างเดียว?” หนุ่มตัวโตย้อนถามเพื่อย้ำความมั่นใจ

“ครับ” เสียงใสยืนยันอย่างหนักแน่น

“งั้นมึง ซื้อกระเป๋านักเรียนให้พุดแล้วกัน”

“เฮีย!!” ธนินทร์ร้องอย่างขัดใจ “ที่เฮียจ่ายไปแล้ว ผมจะคืน...” หนุ่มร่างบางพูดไม่จบประโยคเรวัตก็แทรกขึ้นมาก่อน

“ไอ้นิน มึงรู้ไรเปล่า” เรวัตยืดตัวเต็มความสูงเป็นการกดดันคู่ต่อสู้ “กูอะ ชอบปล้ำคนเถียงเก่งๆ แล้วถ้ามึงยังไม่อยากเป็นลูกสะใภ้แม่กูด้วยการโดนปล้ำกลางห้าง มึงก็หุบปากแล้วพาหลานไปซื้อกระเป๋า โอเค?” อาตี๋ฮ่องกงหรี่ตามอง ริมฝีปากกระตุกแบบให้รู้ว่า ถ้ายังเถียงอีก ที่พูดมาจะทำจริงๆ ในทันที

“เฮียอะ” เสียงใสอ่อยลงในทันที ริมฝีปากอิ่มเบะยื่นอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจ เพราะรู้ดีว่า เรวัตพูดจริงทำจริง

“ว่าไง” เสียงแข็งย้ำถาม แม้จะไม่มีใครบ้ากล้าทำอย่างที่เขาพูด เขาเองก็ยังไม่บ้าขนาดนั้น แต่ถ้าหากจะทำจริงๆ ก็แค่ลากธนินทร์กลับบ้านแล้วจัดการรวบหัวรวบหางหาสะใภ้ให้แม่ ก็ไม่ใช่เรื่องยากสักเท่าไร แม้จะไม่ได้นึกรักอย่างคนรัก แต่รับรองว่าเขากับธนินทร์ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันได้จนตาย

“ไปซื้อกระเป๋ากันดีกว่าพุด” ธนินทร์หน้าจ๋อยแล้วชักชวนหลานไปซื้อของ เรื่องอะไรจะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงกับเงินจำนวนแค่นี้

“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง” เสียงทุ้มเปรยเบาๆ แสยะยิ้มอย่างพอใจ น้องชายเขาจัดการง่ายจะตายไป
“เฮียต้อม” ธนินทร์ชะโงกตัวไปเรียกร่างยักษ์ใหญ่ที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง

“ไรวะ” เสียงงัวเงียร้องถามกึ่งรำคาญ “เพิ่งแปดโมง มึงปลุกกูขึ้นมาทำเอี้ยไรเนี่ย” ใบหน้าง่วงงุนมองนาฬิกาบนผนังแล้วซุกหน้าลงกับหมอนอย่างรำคาญ

“ผมจะออกไปข้างนอกนะ ฝากดูพุดหน่อยได้เปล่า” ร่างบางนั่งลงขอบเตียง มือเล็กเขย่าแขนอุดมกล้ามเมื่อเห็นเรวัตหลับอีกรอบ

“ได้...” เรวัตงึมงำตอบอย่างไร้สติ ไม่ทันที่ธนินทร์จะลุกขึ้น เสียงคนง่วงก็ถามขึ้นอีก “มึงจะไปไหนวะ”

“จะไปหาห้องน่ะเฮีย เอาที่ใกล้ๆ โรงเรียนหน่อย จะได้ไม่ต้องกลัวรถติด อาจจะแวะหางานด้วยเลย เฮียเอาไรเปล่าเดี๋ยวซื้อกลับมาฝาก” ธนินทร์ตอบเป็นชุดพลางเดินไปเปิดแฟ้มเอกสารของตัวเองเพื่อเช็คความครบถ้วนเรียบร้อย

“เฮ่ย ไม่ต้องไปหา” ร่างสูงผุดลุกขึ้นนั่ง ใช้นิ้วมือขยี้ขี้ตาออกอย่างรวดเร็ว ร่างเปลือยท่อนบนมีแต่กล้ามเนื้อสวยอวดสายตาได้ไม่อายใคร แต่ธนินทร์ที่เห็นจนชินตากลับคิดแค่ว่าน้ำหนักตัวแปดสิบกว่ากิโลกรัมของเรวัตนั้นเป็นน้ำหนักกล้ามสักเท่าไร

“อ้าวเฮีย ก็ผมบอกแล้วนี่นาว่าอยู่บ้านเฮียตลอดไม่ได้หรอก อีกครึ่งปีเฮียก็ไปเรียนต่อแล้วด้วย” หนุ่มร่างเล็กทำปากยื่น เข้าใจถึงความหวังดี แต่จะให้รบกวนอาศัยอยู่ตลอดคงไม่ได้ โดยเฉพาะจะให้อาศัยในช่วงที่เจ้าของบ้านเขาไม่อยู่

“ไม่ใช่โว้ย กูหมายถึง กูหาห้องกะงานไว้ให้มึงแล้ว”

“เฮียต้อม” ดวงตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจ ที่ผ่านมาเรวัตช่วยเหลือเขาอย่างที่คิดว่าชาตินี้ก็คงหาไม่ได้อีกแล้ว นี่ยังช่วยจัดการทุกสิ่งทุกอย่างจนตัวเขาเองแทบไม่ต้องทำอะไร

“เรื่องห้องกูคุยกะป๊ากะแม่แล้ว เดี๋ยวมะรืนนี้ถ้าไม่ติดอะไรกูจะพาไปดู” หนุ่มรุ่นพี่พูดพลางหาวหวอด “เรื่องงานกูว่าจะบอกมึงตั้งแต่เมื่อคืน แต่กูลืม”

“งานอะไรอะเฮีย” เสียงใสถามลุ้นระทึก แม้จะต้องเข้าทำงานในฐานะเด็กเส้นเขาก็จะพยายามพิสูจน์ตัวเองด้วยผลงาน และในเวลานี้ธนินทร์เองก็ไม่ได้มีทางเลือกมากพอที่จะปฏิเสธ

“มึงจบไรมาล่ะวะ ไอ้นี่” เรวัตลุกขึ้นเดินเกาพุงตัวเองหายเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้ธนินทร์รออย่างอดทนและตื่นเต้น หากได้งานตรงตามสาขาวิชาที่เรียนมาจริงก็ถือว่าเป็นโชคดีมากๆ

“เฮียครับ เฮียต้อม เฮียหางานอะไรให้ผมครับ” หนุ่มร่างบางเข้าไปป้วนเปี้ยนเดินตามเรวัตที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ หนุ่มตัวโตในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวพันเอวออกมาแกล้งทำหน้าขรึมเดินมุ่งไปหาเสื้อผ้ามาสวม

“ไอ้นิน ขวางกูจัง เดี๋ยวผ้ากูหลุด” เรวัตร้องบอก เมื่อน้องชายโผล่มาขัดขาทางซ้ายทีขวาที

“เฮียก็บอกก่อนสิ” เสียงใสต่อรอง

“ให้กูแต่งตัวเสร็จก่อน”
“แต่งตัวไม่ได้ใช้ปากสักหน่อยนี่เฮีย”

“ไอ้นี่ พุดไปไหนวะ” คนตัวโตเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย คว้าเสื้อในตู้มาสวม

“อยู่ข้างล่างกับหม่าม้า เฮียอะ บอกหน่อยสิ นะนะ” ธนินทร์ยังไม่ละความพยายาม

“มึงไปตามพุดขึ้นมาดูน้ามันโดนปล้ำหน่อยเด๊ะ” เรวัตฉีกยิ้มจนตาปิด ขืนยังไม่เลิกถาม เขาจะทำตามที่พูดจริงๆ

“โหเฮีย เล่นงี้อีกละ นึกว่ากลัวเหรอ” แก้มเนียนพองออก พี่ชายเขานี่ขู่ได้ขู่ดีจริงๆ

“ท้ากูเหรอไอ้นิน มานี่เลยเดี๋ยวจัดให้” มือใหญ่คว้าแขนเรียวบางเอาไว้ แต่ไม่ทันธนินทร์ที่เตรียมชิ่งเอาไว้ก่อนแล้ว

“ไม่เอาล่ะเฮีย เดี๋ยวเทียนมาแหกอกผม” เสียงใสหัวเราะล้อเลียน คนที่รู้ถึงความสัมพันธ์ของเรวัตและเทียนมีเพียงธนินทร์คนเดียวเท่านั้น

ใบหน้าขาวแต่หล่อคมแบบพระเอกฮ่องกงเงียบไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยปากออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา

“เรื่องของกูกับเทียนมันเป็นไปไม่ได้หรอกว่ะนิน”

“ทำไมล่ะเฮีย” ธนินทร์ถามอย่างเห็นใจ แม้จะพอรู้มาบ้างว่าทางครอบครัวของเทียนนั้นเข้มงวด

“มึงคิดว่าเตี่ยเขาจะยอมให้ลูกชายมาชอบกับผู้ชายด้วยกันเหรอวะ”

“ลองดูสิเฮีย” มือบางบีบต้นแขนให้กำลังใจ

“ไม่ใช่กูไม่กล้าไปบอกเตี่ยเขาหรอกว่ากูคิดไรกับลูกชายเขา แต่กูไม่อยากให้เทียนเสียใจ เทียนมันรักเตี่ยมันจะตาย มันไม่กล้าทำให้เตี่ยมันผิดหวัง” เรวัตถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความรักของเขาดูเหมือนจะมีอุปสรรคสำคัญที่ยังหาทางแก้ไขไม่ได้ และเขาก็คิดว่าคงไม่มีทางเสียด้วย นอกจากตัดใจ

“มันต้องมีหนทางสิเฮีย เดี๋ยวผมช่วยคิดนะ วันนี้คิดไม่ออกพรุ่งนี้ก็คิดออก ถ้ามันยังไม่ออกอีกก็คิดไปเรื่อยๆ สักวันก็ออกเองแหละ” ธนินทร์พูดด้วยน้ำเสียงแจ่มใสเต็มไปด้วยความหวัง

“กว่าจะคิดออกไม่แก่ตายพอดีเหรอวะ” เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ น้องชายเขาช่างน่ารัก รู้จักทำให้เขาสบายใจเสมอ น่าเสียดายที่หัวใจคนเรามันห้ามไม่ได้ ถ้ามันสั่งได้ง่ายๆ เขาคงจะสั่งให้ตัวเองรักธนินทร์

“ขอบใจว่ะนิน มีมึงเป็นน้องนี่โชคดีจริงๆ” มือใหญ่โยกหัวเล็กเบาๆ

“ได้เฮียเป็นพี่ก็โชคดีเหมือนกัน” ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเริ่มต้นเซ้าซี้เรวัตเรื่องงานต่อไป

[aimsun]

ผิดคาดแฮะ ใครพระเอกหว่า ??   

[BP109]

เฮียต้อมมมม  เปลี่ยนใจมารักธนินทร์เหอะ  ออกจะน่ารักขนาดนี้ๆๆๆๆ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย น่ารัก ทั้งเฮียต้อม และ น้านินเลย แอร๊ยยยยย~~!!~

มันน่าน้านินเถียง เฮียต้อมบ่อยๆจริงๆ.. เผื่อป๋าแกจะเปลี่ยนใจมามองคนข้างๆบ้าง

[shoky_9]

   น่ารัก

[ordkrub]

ใจสลาย เฮียต้อมของพุท !!!!!!
เอ้า !!!!! เป็นพี่ชายก็หยวน

[LalaBam]

มันจะเกิดอะไรขึ้น
ต้องคอยติดตามซะแล้วสิ
อิอิ
 

[heefever]

สรุป ใครพระเอกคะ

พระเอกของชั้น เอ๊ย ของน้องนินอยู่ไหน ปรากฎตัวด่วน

น้องนินน่ารักจะตาย ทำไมเฮียต้อมไม่รักง่ะ ขัดใจจริงอะไรจริง  


 

[som]

พี่ชายคนนี้น่ารักจังห่วงน้องสุดๆ

[CHIVAS]

ตามอ่านทันแล้ววววววววววววววววว
อยากได้ลูกชายแบบหนูพุดเลยอ่ะ
เป็นเด็กที่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก   

ชักอย่างจะให้น้านินเถียงเก่งๆแล้วซิ  เฮียต้อมจะได้ปล้ำซะเลย  หุหุ
หรือว่าจะลุ้นคู่เฮียต้อมกับเทียน ?

[pattybluet]

โอ๊ยยย  น่ารักกันทั้งบ้านเลย 
ว่าแล้วก็แอบลุ้นเงียบๆดีกว่า

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[IIMisssoMII]

ความรักแบบ พี่น้อง ใช่ ป่ะ
โอ้ย เดาเรื่อง ไม่ถุกเลย

ลุ้นดีกว่า อ่านเรื่อย ๆ อย่าคิดมากก

[rellachulla]

เฮียต้อมจับนินปล้ำเหอะ
เด่วแม่ยกเล้าเป็ดช่้วยดูต้นทางให้
5555+
ชอบเฮียต้อมอ่ะ
ไม่อยากปล่อยให้ึคนอื่นเลย
อยากเก็บไว้ให้นิน ฮิฮ่าาาา

[dukdikdukdik]

พระเอกค่า อยู่ไหนเอ่ย มาเข้าฉากยังอะคะ

แสดงตัวหน่อยเร็ว