==========ตอนที่ 31============ไม่มีใครตอบผมเรื่อง อาจารย์อิเลียสที่ผมต้องไปหาหลังเที่ยงวันนี้ ท่านเซอซัสนั่งคุยเล่นกับท่านบาลิธจนพระอาทิตย์ขึ้นเต็มดวง ท่านเซอซัสต้องรีบไปเข้ากองพลด่วน ท่านบาลิธต้องออกไปสั่งการเรืิ่องนำกองพลไปเอคบาทาน่า วันนี้ทั้งวังวุ่นวายมาก มีลาติดเชื้อบ้าวิ่งเข้ามาในท้องพระโรง ผมกำลังเดินไปเรียนวิชาอักษรที่หอคอยเจ็ด พวกคนงานยิวกรูตามลา มันร้องไม่เป็นภาษาก่อนจะถูกจับใส่ถุงผ้า
ผมย่นหน้ากับเอลลี่ตอนที่คนงานยิวลากลาออกไป พวกเราเดินกันต่อ คนงานยิวบางคนก็จำผมได้…ผมรู้สึกหนักๆในอกพอนึกถึงเรื่อง “เนอร์กาล”บ้าบออะไรนั่น
“อาจารย์มาแล้วอะ นากัล” เอลลี่ร้อง มองเข้าไปในช่องประตู ผมส่ายหัวไล่ความคิดออกไป รีบจูงมือเอลลี่เข้าไปเรียนวิชาอักษร
ผมเป็นนักเรียนคนเดียวที่ยังไม่มีพื้นฐานเลย อาจารย์เลยบอกให้ผมอยู่คัดอักษรบนกระดาษก่อน หลังจากจบวิชา เอลลี่ก็ต้องไปหาท่านดันชิ ผมบอกลาเอลลี่ นั่งสบายๆอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ อาจารย์แก่ใจดี บอกให้ผมคัดตามเจ้าตัวยึกยือ ที่สลักบนดินเหนียวให้เสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะทำงาน เพราะอาจารย์จะไปรับประทานอาหารเที่ยง ห้องที่เราเรียนเป็นห้องทรงกลมขนาดใหญ่ มีแผ่นกระดาษ และ วรรณกรรม ที่ผมอ่านไม่ออกแปะรอบห้อง อาจารย์บอกว่า ภายในห้องนี้เป็นที่มาของวรรณกรรมชิ้นต้นๆและสำคัญมากของโลก อาจารย์บอกว่าพวกวรรณกรรมกรีกห่วยและเย่อหยิ่งเกินความเป็นจริง อาจารย์ตลกดี ฮะฮะ
แล้วตอนนี้ผมก็อยู่ในห้องคนเดียวฮะ กำลังลอกตัวอักษรซ้ำทีละสิบครั้ง
“ข้า” ผมพึมพำ ตวัดแท่งดิน “แปลว่า ข้า…” หง๋า จำให้ได้สินากัล ผมเคาะหัวตัวเอง
มีเสียงเคร้งที่ประตู แล้วผมก็หันขวับไป - -
ท่านเซอซัสยืนแบกโล่ห์เทอะทะ หน้าเปื้อนดินข้างหนึ่ง ฉีกยิ้มให้ผม
“โทษทีว่ะ นากัล ! เกิดอุบัติเหตุกับวัวน่ะ…ข้ารีบมาเพราะกลัวเจ้าหิวข้าว” ท่านเซอซัสดูเบลอๆนิดหน่อย เหมือนหัวจะกระแทกแรง ผมรีบลุกขึ้นยืน ระหว่างที่ท่านเดินเข้ามาหา
ผมยิ้มแป้น ชูกระดาษในมือ
“อ้า!วิชาอักษร…” ท่านหยิบกระดาษไปอ่าน ” ข้า ข้า ข้า ข้า ชื่อ ชื่อ ชื่อ ชื่อ ฮ่าๆๆๆ เก่งมากนากัล” ท่านเซอซัสขยี้หัวผม
หน้าท่านเซอซัสเปื้อนดินแต่ดูเหมือนท่านจะไม่รู้ตัว ผมเลยเอื้อมมือไปปัด…
ท่านเซอซัสนิ่งไป สบตาผม …ก่อนจะผละหน้าออก
“….” ทุกอย่างเงียบไปราวห้าวิ
ท่านเซอซัสรีบเอ่ย
“ข้า- -จะฝากโล่ห์ไว้ที่นี้แล้วกัน ข้ารีบไปหน่อย …บ้านอาจารย์อิเลียสเป็นคฤหาสน์อยู่นอกวัง” ผมพยักหน้า รู้สึกผิดหวังจังฮะ ผมเดินเอากระดาษไปวางไว้บนโต๊ะทำงานอาจารย์ ท่านเซอซัสพาดโล่ห์ไว้ข้างประตู
ผมเดินหันหลัง มองหาอะไรมาทับกระดาษไม่ให้ปลิว
แต่แล้วมือท่านเซอซัสโอบผมจากด้านหลัง โน้มตัวลงมา หอมแก้มผม
“อย่าน้อยใจข้าสิ… นี่มันในวังนะ” ท่านหอมอีก
“เปล่านะฮะ” ผมรีบปฏิเสธ
“ก็เมื่อกี้เจ้าหน้าบูด” ท่านเซอซัสเขย่าตัวผมเบาๆ ท่านสังเกตุเก่งจัง
ผมเลยเอามือไปปัดฝุ่นดินข้างแก้มให้ท่านอีกรอบ ลูบใบหน้าท่านเซอซัสพลางยิ้ม “แค่อยากปัดให้เฉยๆน่ะฮะ”
…
ท่านเซอซัสพาผมลงมากินข้าวที่ครัวชั้นล่างสุดอย่างเร่งรีบ สาวใช้เอาเนื้อรมควันและสลัดผักให้ผมชามโต มีสาวใช้คนหนึ่งพยายามจะเข้ามาคุยกับท่านเซอซัส ผมงับช้อนเสียงดัง แล้วก็แกล้งกินหกให้เธอเช็ดฮะ
“เจ้าเนี่ยน๊า…” ท่านเซอซัสส่ายหัวตอนที่เราเดินออกมาจากประตูอิชตาร์
ผมยักใหล่ อยากมายุ่งกับท่านเซอซัสทำใมล่ะ? แต่ว่า…
ถ้าท่านเซอซัสเกิดอยากนอนกับผู้หญิงขึ้นมาล่ะฮะ????
ผมหันไปมองท่านเซอซัส …ท่านเซอซัสจะอยากมีลูกรึเปล่านะ? แต่ผมเป็นเด็กผู้ชายนี่หน่า พวกผู้หญิงอุ้มลูกในท้องได้ ผมทำไม่ได้อะ
ผมครุ่นคิด..
“วันนี้เจ้าหน้าบูดตั้งแต่เช้าเลยนะ นากัล..เป็นอะไรรึเปล่า” ท่านเซอซัสจากที่เดินนำอยู่ ชะลอลง และเข้ามาจับแขนผม พวกเรากำลังผ่านหมู่บ้าน
ผมเงยหน้าสงสัย “เจ้าหมูของผมเป็นยังไงบ้างฮะ?”
“เฮ้ย! เออ สบายดีโคตรๆ เจ้าบัธชอบแม่งมากเลยว่ะ ข้าไม่นึกมาก่อนว่า ทหารคนสนิทจะคลั่งลูกหมูได้มากขนาดนี้ ฮ่าๆ เดี๋ยวขากลับ ข้าพาไปหาแล้วกัน”
“ใช้หมูแทนลูกได้มั๊ยฮะ?”
“ ห๋า??”
“ก็..ลูกหมูเป็น ลูกแทนลูกคนจริงๆได้มั๊ยฮะ?”
“เห๋ย??”
“ท่านเซอซัสอยากมีลูกรึเปล่าฮะ?”
“นากัล!! อย่าบอกนะเว้ย - -” ท่านเซอซัสดูตกใจ “ว่าที่เจ้าอารมณ์บูด เพราะคิดเรื่องนี้อยู่”
ผมเม้มปาก พยักหน้าเศร้าๆ
ท่านเซอซัสระเบิดหัวเราะลั่น!!จนชาวบ้านที่ออกมาตักน้ำหันมามอง
“ฮ่าๆๆๆ นากัล!” เขาขำน้ำตาเร็ด ขณะที่ผมยืนหน้าจ๋อย “พระเจ้า!”
ท่านเซอซัสคว้าตัวผมไปโอบเอว พาผมเดินเร็วขึ้น
เขากระแอมไอ “นากัลข้าไม่สนใจหรอก…”
“…” ผมหน้ามุ่ยใส่เอวแกร่ง
“เข้าใจมั๊ย? เจ้าเด็ก” ท่านช้อนเส้นผม คลึงหน้าผากผมเล่น
“ท่านไม่ได้โกหกให้ผมดีใจนะฮะ…” บางทีพวกผู้ใหญ่ก็ชอบทำแบบนี้
“จริงสิ…. แต่ไอ้เรื่อง พยายามยัดหมูให้เป็นลูกข้านี้ฮาขี้แตกจริงๆว่ะ” ท่านเกาหน้าผากผม กระชับให้แนบชิดเอวไปอีก
“แต่ท่านเซอซัสไม่อยากมีลูกจริงๆหรอฮะ” ผมถามอย่างอดไม่ได้
“นี่ฟังนะ” ท่านหยุดเดินกลางน้ำพุที่จตุรัส ”มันไม่เกี่ยวว่า ข้าอยากมีหรือไม่อยาก มันเกี่ยวว่า ข้ารักเจ้า…นากัล แค่นั่นล่ะ เรื่องอื่นมันไม่สำคัญเท่าเจ้าหรอก” ท่านพูดใส่หูผม ก่อนจะประคองหน้าผมไปจุมพิตที่หน้าผาก
“เลิกคิดได้แล้ว เจ้าเด็ก!” ท่านตบหัวผมเบาๆ
เมื่อกี้ ท่านเซอซัสบอกว่า รัก ผมใช่มั๊ยฮะ?!
”อา- -ฮะ” ผมตะกุกตะกักเลย “ ผมเชื่อท่านเซอซัสฮะ” ผมยิ้มแก้มแดง ท่านเซอซัสจูงมือผมเดินต่อ
….
..
คฤหาสน์อาจารย์อิเลียสอยู่แถวๆบ้านของท่านอ้วนเลยฮะ ผมแอบสยองเมื่อนึกถึงท่านอ้วน และพุงหนักๆ …แอะ!!
พวกเราขึ้นรถม้าที่จตุรัสมาลงที่หน้าบ้านของอาจารย์ ผมแอบนัวเนียกับท่านเซอซัสนิดหน่อยตอนอยู่ในรถม้า แต่ท่านห้าม บอกว่าจะถึงแล้ว และดึงผ้าคาดเอวผมลง
ฮือ!! วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีเลยง่ะ ท่านเซอซัสไม่ตามใจซักอย่าง แถมยังต้องมาหาอาจารย์อะไรก็ไม่รู้ ไม่มีใครยอมบอกผมว่าท่านจะสอนอะไรเลย งึ้ย!
…บ้านของอาจารย์เป็นสีขาวทั้งหลัง มีไม้เลื้อยแนวดิ่ง แล้วก็กรงเลี้ยงงูฮะ
ผมกระโดดลงมาจากรถม้า เช็ดแก้มที่เปื้อนน้ำลายออก หัวเราะแล้วเอาไปถูกับกางเกงท่านเซอซัส
“เจ้าเด็ก!” ท่านแกล้งดุ “บอกไว้ก่อนน่ะอาจารย์อิเลียสเป็นคนดุ ไม่ใช่ของง่ายนะเว้ย ที่สำคัญ” ท่านพูดเสียงเบาลง “อาจารย์โกรธท่านบาลิธมากๆ ฉะนั้น เจ้ายิ่งต้องประพฤติตนดี”
“อ่าว แล้วยังงี้เขาจะยอมสอนผมหรือฮะ?”
ท่านเซอซัสพยักหน้า “เขาเห็นเจ้า แล้วเขาก็จะยอมเอง เชื่อสิ”
พวกเราผ่านประตูเข้าไป มีคนใช้ผู้ชายออกมาต้อนรับ ท่านเซอซัสเอ่ยชื่อท่านบาลิธ และเขาก็ให้พวกเราขึ้นไปชั้นสอง
ตอนขึ้นบันใดวนๆ ผมก็เริ่มประหม่า ท่านเซอซัสพาผมมาถึงหน้าห้องโล่งกว้างๆ ไม่มีอะไรเลย มีหน้าต่างบานยักษ์ รูปวาดคนสามสี่รูป ตามผนัง และโต๊ะพร้อมลิ้นชักหนึ่งตัวมุมห้อง
อาจารย์อิเลียสยืนอยู่ตรงนั้น กำลังตะไบเล็บ
ผมคิดมาตลอดว่าอาจารย์อิเลียสเป็นผู้ชาย เพราะชื่อ แต่แท้จริงแล้ว เธอคือหญิงชราวัย 60 กว่า ผมสีขาวมัดหลุดรุ่ย เล็บและข้อมือเต็มไปด้วยเครื่องประดับสีแดง เธอใส่ตุ้มหูกระทั้งอยู่ในบ้าน ใบหน้าที่ดูหงุดหงิดง่ายนั่นหันมาทางผม
ท่านเซอซัสโค้งให้ ผมทำตามเก้ๆกังๆ
“ในนามของเจ้าชายบาลิธครับ อาจารย์อิเลียส… ท่านขอความกรุณาช่วยสอนเด็กคนนี้” ท่านเซอซัส ดึงผมให้ไปอยู่ด้านหน้า จับใหล่ไว้
“นากัล ครับ อาจารย์…”
“เห็นแก่พระเจ้าเถอะ!!!” เธอวี้ดขึ้นมา ลุกพรวดจากที่นั่งราวคนมีกำลังมหาศาล “เซอซัส แกคิดว่าฉันลาออกจากวังมาเพราะอะไร!!? บอกให้เจ้าชายน้อยไม่ยอมโตของเธอ ไปหาคนอื่นแทนเถอะ”
ผมห่อใหล่กลัวๆ เหลือกตามองปฎิกิริยาท่านเซอซัส
เธอเดินเข้ามาใกล้ โบกมือปัดๆอย่างไม่ใส่ใจ
“อาจารย์ครับ- -”
“ไม่!! แบบติ้ส!” เธอร้องเรียกคนใช้ที่ประตู “พาแขกออกไปที!”
“อาจารย์ครับ” ท่านเซอซัสดันประตูที่เธอกำลังท้าวอยู่ปิดดังปึง!!
หญิงชราสะดุ้ง
“อาจารย์อิเลียส ได้โปรด ช่วยดู นากัลด้วยเถอะครับ” ท่านเซอซัสดูอดทนเต็มที่ เขาดันผมเข้ามาใกล้อาจารย์
…เสียงถอนใจ หญิงชราสบตาผม ผมหวั่นเกรงเล็กน้อย เธอจะสอนมั๊ยเนี่ย??
สายตาเธอหดเล็กเหมือนหนู ริมฝีปากสีแดงสดเหยียดออก…แล้วก็เหมือนโดนเวทย์เสก เธอทำหน้าแปลกใจ
“นะ..นี่” เธอเอิ่กอั่กใส่ท่านเซอซัส
“ครับอาจารย์…”
“เหอะ!” หญิงชราเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน หันหลังตอนพูดกับพวกเรา “สุดท้ายก็ต้องลำบากไปหาคนหน้าเหมือนรึไงเนี่ย ไหนดูซิ…น่าสมเพชจริงๆ”
ท่านเซอซัสดูโกรธขึ้นมาดื้อๆ “นากัลคือนากัลครับ อาจารย์…และ เรื่องของฝ่าบาทขอให้เป็นเรื่องของฝ่าบาทด้วยครับ”
หญิงชราชะงัก “เอ้อะ!!”เธอสบถ “ก็ได้…ว่าแต่ เจ้าเด็กบาลิธนั่นอยากให้ฉันสอนอะไรล่ะ”
“ละครตลกครับ”
ผมเลิกคิ้ว หญิงชราหันมาทำปากอ้า ราวไม่เชื่อหูตัวเอง
“แกจะให้ฉันสอนเด็กหน้าเหมือนอโดนิสให้เล่นละครตลกเรอะ!!??”
“ฝ่าบาทรับสั่งครับ …และ นากัลไม่ใช่อโดนิสครับ อาจารย์ โปรดเรียกให้ถูกด้วยครับ” ท่านเซอซัสก้มหัวให้เกียติอีกครั้ง
“ฝ่าบาทจะออกเดินทางไปเอคบาทาน่าอาทิตย์หน้า เชิญอาจารย์ไปทานอาหารค่ำร่วมกันวันเสาร์ก่อนเดินทางด้วยครับ ฝ่าบาทฝากบอกว่า ในเมื่อจดหมายยี่สิบฉบับไม่เคยเชิญอาจารย์ไปได้เลย หวังว่าการที่เอานากัลมาให้อาจารย์สอนจะทำให้อาจารย์ยอมคุยกับฝ่าบาทครับ”
อาจารย์อิเลียสนิ่งฟัง เธอหลุบตาลง “ได้ฉันจะสอน …นากัล เจ้าหนูมานี่สิ” เธอรียกให้ผมไปยืนใกล้ๆ แล้วเธอก็สั่งผมหมุนตัว จัดผ้าพาดใหล่ให้ผม
“อาทิตย์หน้าจะออกเดินทางแล้ว จะไปสอนทันได้ไง?”เธอพูดห้วนๆ
“เอาเรื่องที่ง่ายที่สุดน่ะครับ สำหรับโชว์เดี่ยว”
เธอพยักหน้า ผมงุนงง สรุปคือท่านบาลิธจะให้ผมเล่นละครตลก? เต้นตลก? หรืออะไรหรอ แล้วผมหน้าเหมือนอโดนิสขนาดนั้นเชียว อาจารย์อิเลียสดูสนิทกับท่านบาลิธมาก แล้วก็โกรธท่านมากด้วยเช่นกัน ให้ผมเดา อโดนิสเป็นลูกศิษย์รักท่านแหงๆเลยฮะ
“อือ งั้นตอนอาหารค่ำค่อยมารับกลับ แกออกไปได้แล้ว”
“อาจารย์จะสอนกี่วันครับ?”
“สาม ฉันไม่เคยสอนลูกหมาที่ไหนเกินสามหรอกย่ะ!!” เธอตวาด น้ำลายกระเด็น ผมเบี่ยงหน้าหนี
ท่านเซอซัสโค้งอีกครั้ง หันมาขยิบตาให้ผม
“เป็นเด็กดีนะ นากัล คาบ9 (6โมงเย็น) ข้ามารับกลับ”
=============================
อาจารย์อิเลียส พอไม่มีท่านเซอซัสอยู่ในห้องแล้ว ก็เหมือนกับ แปลงร่างเป็นคนละคนเลยฮะ อาจารย์ใจดีมากๆ ใจดีจนผมตกใจ อาจารย์สั่งให้คนใช้เอาผลไม้ขึ้นมาให้ พาผมไปลองชุดในห้องแต่งตัว แล้วออกมาสอนท่าเต้นให้ผม เธอแข็งแรงมากกว่าที่คิดเยอะเลยฮะ วันแรกอาจารย์บอกให้ผมทำความเข้าใจกับเรื่องเสียก่อน ให้จินตการว่า ถ้าเราเป็นตัวละคร แล้วเรารู้สึกแบบนี้ เราจะทำอย่างไร อาจารย์พูดซ้ำๆว่า การแสดงที่ดีต้องออกมาจากข้างใน…ผมก็คิดว่าน่าสนุกนะฮะ แต่ถ้าต้องเต้นแบบที่อาจารย์สอนก็อายๆนิดหน่อย โดยเฉพาะ ถ้าต้องเต้นให้ทหารทั้งกองดู
อาจารย์เปลี่ยนชุดให้ทะมัดทะแมง แต่ดันให้ผมใส่กางเกงในตัวเดียวเต้นอะ อาจารย์บอกว่าผมรูปร่างดีแต่เสียดายเตี้ยไปหน่อย ก็ผมยังไม่โตเต็มที่นี้ฮะ มานั่งนึกแล้วผมสูงแค่ใต้หน้าอกท่านเซอซัสเอง
“แล้วเธอก็ยืดขาแบบนี้…ไม่ มากกว่านั้นอีก” เธอยืนคร่อมตัวผมอยู่ ผมกำลังอยู่ในท่าฉีกขา เจ็บชะมัดเลยฮะ…แต่ผมก็พยายามจนสำเร็จ โชคดีที่ชอบโดนลูกค้า บิดขาไปนู้นไปนี่…ไม่งั้นคงไม่ยืดหยุ่นขนาดนี้ ฮะๆ ผมคิดอะไรเนี่ย???
“ค่อยๆนะ ไม่ต้องรีบร้อน อ้ะ! ที่นี้ลุกขึ้นมา”
ผมทำตาม นวดต้นคอแรงๆ อาจารย์เหล่ตามองผม พิจารณาบางอย่างเงียบๆ ผมยืนตัวตรง ยิ้มบางๆ
“ไม่รู้ล่ะ…ข้าเห็นเจ้า แล้วก็อยากสอนอย่างอื่นด้วย…ไม่รู้เวลาจะทันรึเปล่า?” เธอคำนวน “ลองดูแล้วกัน ฉันจะสอนละครตลกให้เธอนิดหน่อย เพราะมันไม่เหมาะกับเธอหรอก….” อาจารย์เดินไปค้นบางอย่างในโต๊ะ
ผมเดินเข้าไปใกล้
“อะไรหรอฮะ อาจารย์” ผมชะโงกหน้ามองลิ้นชักด้วยความอยากรู้
“อ้อ” เธอถอนใจ ชักรูปรูปหนึ่งขึ้นมา แค่ผมเห็นรูปผมก็รู้ทันทีว่าใคร..
ผมสีทองยาวสลวยเลยบ่า ดวงตาสีน้ำเงินเข้มสุกใส ขนตายาวและหน้าเรียวเล็ก สวยยิ่งกว่าผู้หญิง สวยเหลือเกินฮะ…
“อโดนิส ศิษย์โปรดของข้า” อาจารย์เช็ดน้ำตาแหมะๆ เธอทรุดนั่งลง “นากัล เจ้าคล้ายๆเขานะ…ฉันไม่แปลกใจ ฮึก! ที่บาลิธ..ฮึก! ”
ผมรีบดึงมือของอาจารย์มากุม ลูบหลังมือเธอเบาๆ พี่โจมาร์เคยปลอบผมแบบนี้ ตอนผมโดนลูกค้าดึงผมเลือดออก…ตอนนั้นผมเจ็บหัวมาก ตอนนี้อาจารย์อิเลียสก็คงเจ็บปวดกระมัง
“อาจารย์ฮะ” ผมเหม่อมองรูปงดงามของอโดนิส “ทำใมท่านบาลิธถึงประหารเขาหรอฮะ?”
เสียงสะอื้นหยุดลง อาจารย์เอาผ้ามาลูบหน้าตัวเอง เธอจับมือผม
“เจ้าไม่รู้หรอกหรือ…. บาลิธกับอโดนิสน่ะ โตมาด้วยกัน - -เฮ้อ อโดนิสน่ะ เป็นทาสเด็กที่ถูกส่งมาจากกรีก” ผมบีบมือเธอแรงๆ “ฟังนะ บาลิธไม่ใช่คนจิตใจเลวร้าย ฉันอยู่ในวังมา ฉันรู้ดี…บาลิธแค่ทนไม่ได้”
ผมอยากรู้มาก พูดออกมาฮะ
“ทนไม่ได้- -ที่อโดนิสไปเป็นชู้กับเนนันตาร์ และ พยายามจะฆ่าบาลิธ ตามกฎหมายสุเมเรียนก็ต้องประหารผู้ที่ลอบปลงพระชนเท่านั้น ทุกคนเห็นพ้อง…บาลิธจะอ่อนข้อต่อกฎหมายไม่ได้ อโดนิสก็เลย - -”
อ้อ…เรื่องมันอย่างนี่น่ะเองหรอกหรือ ผมพยักหน้า ช่วยเธอเช็ดน้ำตา
“แล้ววันประหาร ท่านบาลิธทนดูอยู่อย่างงั้นน่ะหรอฮะ?” น่ากลัวจัง
“เปล่า…ที่แย่กว่านั้นคือ ฟังนะ นากัล” เธอลดผ้าเช็ดน้ำตาลง จ้องเข้ามาในตาผม
“ที่แย่กว่าคือ บาลิธรับสั่งว่าไม่อยากให้เลือดเปื้อนแผ่นดิน เลยเอาอโดนิสไปประหารเดี่ยวนอกเมือง….ฉันเสียใจมาตลอด ฉันรักเจ้าเด็กสองคนนั้น ไม่คิดว่าบาลิธจะกล้าฆ่าเพื่อนที่โตมาด้วยกันแบบนั้น…”
ใช่ฮะ…ท่านบาลิธไม่กล้าหรอก
=================
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ รักคนอ่าน
รักคนเม้นที่ซู้ดด ตอนหน้า ออกเดินทางไปเอคบาทาน่าแล้วค่ะ
วันนี้ไรท์เตอร์มีของฝากค่ะ นั่งทำ manip เจ้าหนุนากัลมาให้ดูเล่นๆ 555 ตอนทำไม่เท่าไหร่ แต่พอเสร็จแล้วมานั่งดู แล้วรู้สึกผิดบาป!กับเจ้าหนูนากัลในเรื่องมากๆเลยค่ะ แบบว่า ตายแล้ว!ชั้นทำอะไรลงไปกับเด็กคนนี้บ้างเนี่ย >< มองหน้าแล้วสงสารค่ะ 555
ปล.จะทำรูปมาอีกเรื่อยๆนะคะ
หัวข้อ: The Journey of Nergal :จบภาค 1 [Update ลิ้งค์ ภาค 2] (อ่าน 499385 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก