ตอนนี้แรงหน่อย ขอโทษนะคะ ><
ตอนที่ 32ท่านเซอซัสมารับผมตอนพระอาทิตย์ตกดินแล้ว อาจารย์สอนละครตลกให้ผม บวกกับโชว์สั้นๆอีกหนึ่งชุด ที่อาจารย์บอกว่าให้เล่นต่อกันไปเลยเวลาแสดง อาจารย์บอกว่าเป็นโชว์เดียวกันกับอโดนิส
ผมไม่รู้ว่าเป็นความคิดที่ดีหรือเปล่า เพราะท่านบาลิธไม่ได้รับสั่งซะหน่อย ผมจะดูอีกทีว่าจะเล่นหรือไม่
วันนี้ผมได้คำถามเรื่องอโดนิส และ การประหาร ผมไม่เชื่อจริงๆหรอก ว่าท่านบาลิธฆ่าอโดนิสอะ แต่การที่ผมถูกเลือกเข้ามา มันแปลกๆนา ไหนจะเรื่อง “เนอร์กาล” แล้วก็เรื่องแผล…ที่ผมยังไม่ได้บอกใครเลย กระทั่งท่านเซอซัส
ท่านเซอซัสเปิดประตูรถม้า และชะโงกหน้าออกมา “พรุ่งนี้มาอีกเวลาเดิมนะครับ” เขาบอกกับคนใช้ ดึงมือผมขึ้นรถม้าไป
ความมืดสลัวตามมาหลังจากปิดประตู ท่านเซอซัสจุดตะเกียงที่ห้อยจากเพดาน พรึ่บ!
ท่านยิ้มให้ผมในแสงไฟ “เป็นไงบ้าง?”
“สนุกดีฮะ”ผมขยับตัวสบายๆบนเบาะ “ท่านเซอซัสฮะ ผมหน้าเหมือนอโดนิสขนาดนั้นเลยหรอฮะ?”
“ไม่หรอก” ท่านเซอซัสพูดลอยๆ เอื้อมไปเปิดหน้าต่าง
ผมจ้องเขาไม่กระพริบ “ท่านเลือกผมเข้ามาเพราะเห็นว่าหน้าเหมือนอโดนิสใช่มั๊ยฮะ?”
ท่านเงียบไป… “นากัล…ข้าว่าเจ้าลืมเรื่องอโดนิสอะไรเนี่ยเหอะ คิดแล้วปวดหัว”
“ก็ผมสงสัยนี่หน่า!!” อยู่ๆเสียงก็ดัง “ท่านเซอซัสไม่เคยบอกอะไรผมเลยอะ!!ต้องให้ผมถามคนอื่นตลอดเลย”
ท่านมองผมขำๆ ดึงผมอย่างรวดเร็วไปนั่งฝั่งเดียวกับท่าน ผมถูกกอดแน่น
“นี่สงสัยข้าจะไม่ได้ตามใจเจ้า จนเจ้าหงุดหงิดใช่มั๊ยเนี่ย?” ท่านกระซิบ
“ท่านเปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว” ผมกัดปาก
“ข้าขอโทษ ข้ารู้ว่าวันนี้ข้าขัดเจ้าหลายเรื่อง….” ยักษ์ถอนใจ ”เจ้าอยากรู้อะไรล่ะ ถามมาสิ”
“ทำใมท่านถึงเลือกผมเข้ามา?” ผมเอ่ยเบาๆ
“เพราะเจ้าเป็นรางวัลที่หนึ่ง” แววตาสัตว์ป่าจ้องตรงมาที่ผม ดูไม่ออกว่าคิดอะไร “เพราะท่านบาลิธเหงา และไม่มีสนมเด็กผู้ชายมาหลายปีแล้ว”
ผมจ้องท่านไม่กระพริบ พยายามจับโกหกท่านเซอซัส
ยังงี้่ท่านคงไม่รู้เรื่อง เนอร์กาล เทพสงครามของชาวยิว อะไรนั่นหรอกมั๊ง?? ผมขมวดคิ้ว
ท่านเซอซัสลูบต้นแขนผมช้าๆ เรามองหน้ากัน “ก่อนกลับวัง ไปหาลูกหมูของผมได้มั๊ยฮะ?” ผมอ้อน
ท่านเซอซัสยิ้มน้อยๆ ”ได้…แต่…..ไปหาแค่หมูเท่านั้นจริงๆนะ”
ผมทำหน้าน้อยใจพอท่านพูดแบบนั้น ท่านเซอซัสหัวเราะใหญ่ “ ทำอย่างอื่นไม่ทันหรอก นากัล เจ้าต้องไปหาท่านบาลิธ ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กิน”
ผมซุกหน้ากับซอกคอท่านซึมๆ
“ไม่เอาหน่า” ท่านลูบใหล่ “อย่างอแงสิ เจ้าเด็ก”
....................................
เจ้าหมูของผม!! ผมแทบจะกระโจนใส่ ตอนเห็นหน้ามัน ตอนนี้สนามฝึกก็มืดแล้ว ท่านเซอซัสพาผมมาหน้าเต้นท์ของนายทหารบัทเธอลิน ซึ่งกำลังนั่งอยู่กับเพื่อนทหารอีกคนหนึ่ง ดื่มเหล้าอยู่
“อ่า…เซอซัส นากัลมาอีกระหรออ” เขาพูดหน้าแดงก่ำ หัวโงนเงน “ พวกชอบเด็กเอ๊ย!!”
ท่านเซอซัสแกล้งดึงขวดเหล้าของเขามาจิบ แล้วพ่นออกไปที่พื้น “สงสารเอ็งว่ะ! เอาของข้าเหอะ” แล้วท่านก็ดึงขวดเหล้าเหน็บเอวออกไปให้ท่านบัทเธอลินและเพื่อน พวกเขาร้องดีใจใหญ่
“ไป เข้าไปเล่นในเต้นท์ข้าสิ นากัล”
ผมพยักหน้า เดินตามท่านเซอซัสเข้าไปพร้อมเจ้าหมู
ผมมัวแต่เล่นกับเจ้าหมูเพลิน ตัวนุ่มแสนสะอาดฮะ ท่านบัทอาบน้ำให้ดีจังเลย ผมกับมันจ้องหน้ากัน สบตาปิ๊ง! ถ้าผมเอามันขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยได้คงทำไปแล้ว ผมคุกเข่าลงไปกอดมันหนึ่งที
“จะว่าไปแล้วยังไม่ได้ตั้งชื่อให้เลย” ผมบอกท่านเซอซัส
“เจ้าจะให้ชื่ออะไรล่ะ?”
“งืม…” ผมจ้องหน้าเจ้าหมู ท่านเซอซัสถอดปลอกขาและนั่งยองๆลงมาลูบหัวด้วย
“เจ้างุ่นง่าน” ผมพูดขำๆ “ไม่รู้สิฮะ ผมไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงมาก่อน”
“ชื่อ เจ้าหมูนั่นล่ะ ง่ายดี เหมือนเจ้าเด็ก ”
“ไม่เอาฮะ! ท่านเซอซัสชอบไม่เรียกชื่ออะ ” ผมทำปากตุ่ย “ชื่อว่า เจ้างุ่น”
“ก็ได้” เขามองผมยิ้มๆ เอามืออุ่นๆมาลูบหัว ผมอยากจะนอนในเต้นท์ท่านเซอซัสจังวันนี้ …เฮ้อ
ไม่อยากให้หยุดลูบหัวเลยฮะ ผมนั่งนิ่งให้ท่านเกาศีรษะ หลับตา
อยู่ๆก็สัมผัสกับริมฝีปากท่าน ท่านเซอซัสบรรจงจูบผมนุ่มๆ ผมลืมตาขึ้น
“ต้องขึ้นไปแล้วล่ะ ..เดี๋ยวข้าเดินไปส่งหน้าวัง”
ผมรู้สึกเศร้ามากที่ต้องกลับเข้ามาในวังก่อน ระหว่างทางเดินมาส่ง ท่านเซอซัส สัญญาว่า ตอนไปเอคบาทาน่า ผมกับท่านจะได้อยู่ด้วยกันมากกว่านี้ ขอให้จริงเถอะนะฮะ
///////////////////////////////////
สองวันผ่านไป ท่านบาลิธและทางกองทัพก็ยุ่งเช่นเดิมฮะ พวกเขาเตรียมพลแต่กองพลเดียว พวกสาวใช้และคนงานก็เพียงหยิบมือ สนมก็แค่ ผมและเมยาเท่านั้นเอง คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่แสนเหนื่อย ผมเรียนกับอาจารย์อิเลียสวันสุดท้ายแล้ว ท่านเซอซัสไปรับส่งตลอด แต่เราก็ไม่มีเวลาทำอะไรกันเลย ท่านหาว่าผมหมกมุ่น ผมเปล่าซะหน่อย ผมแค่อยากอยู่ด้วยนานๆ แล้วทำแบบนั้นก็สนุกนี่หน่า ทำกับท่านเซอซัสไม่เหมือนเวลาทำกับลูกค้าซะหน่อย มันตื่นเต้นกว่าตั้งเยอะ แล้วก็มีความสุขมากๆด้วย
ตอนนี้ผมกำลังนอนเล่นในห้องท่านบาลิธฮะ ท่านไปจัดการธุระ
เสียงประตูเปิดออก ท่านกลับมาแล้ว ผมเด้งตัวขึ้น ยิ้มกว้่างให้ท่าน
ท่านบาลิธเดินมาหาผม “เข้ามากับข้าสิ” แล้วท่านก็จูงมือผมไปที่ห้องน้ำ ขณะที่ผมงงๆ
ท่านบาลิธถอดเสื้อคลุม และนำมันไปแขวนไว้ที่ผนัง ก่อนจะหันมาหาผม
รูปร่างสูงโปร่งเปลือยเปล่า ผิวซีดแบบนี้เสมอมา ท่านเดินเข้ามาจับใหล่ผมเบาๆ ปลดสร้อยจากคอ ท่านมองสร้อยก่อนจะวางพาดขอบอ่าง ท่านโน้มลงมาช่วยผมดึงผ้าคาดเอวและกางเกงในออก
ท่านอุ้มประคองผมขึ้นไปเหมือนผมเป็นเด็กตัวเล็กๆ ก้าวขาเข้าไปในอ่าง แล้วนั่งลง
เสียงน้ำในอ่างกระทบผิวเรา ท่านบาลิธกอดผมอยู่ในอ่างอย่างเงียบๆ ผมโอบแขนรอบคอท่าน ซบลงใต้อก
ท่านบาลิธหอมไล้ลงมาจากศรีษะ ข้างหู แก้ม ท่านหอมฟอดหนักๆ แล้วงับติ่งหูผมเล่น
“อื๊!” ผมจั๊กจี้ฮะ ท่านดมซอกคอ แล้วก็เลื่อนไปที่หัวนม ท่านงับหัวนมผมแรงๆ “โอ้ย!! ”
“นากัล” ท่านพูดเสียงหอบๆ “เจ้าชอบถูกกอดรึเปล่า?”
ผมเอะใจแปลกๆ คำพูดไม่ค่อยเหมือนท่านบาลิธเท่าไหร่เลย
จะว่าไปแล้ว…ก็มีกลิ่นเหล้าเหมือนกันตอนจูบ พอท่านเริ่มสอดลิ้นใส่ปากผม ผมก็รู้ทันที ท่านบาลิธเมานี่หน่า?!
ท่านบาลิธดูดริมฝีปากผมอย่างรุนแรง จนเริ่มเจ็บช้ำ ฝ่ามือบีบและหยิกสะโพกผมอย่างเมามัน
“อ้ะ ท่านบาลิธ ” ท่านอุ้มผมลอยขึ้น น้ำโชกลงไปที่อ่างด้านล่าง ท่านก้าวขาออกจากอ่าง….ท่านทำแบบนี้อีกแล้ว นำตัวผมมุ่งไปที่เตียง แล้วน้ำก็เปื้อนพื้นเป็นทางยาว ผมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะขโมยผ้าห่มท่านบาลิธมาห่นสองชั้นคืนนี้
ท่านโยนผมลงบนเตียง ตามมาทาบทับ ท่านมองผมเบลอๆ ลมหายใจกลิ่นเหล้าจางๆ ไม่เหมือนเลยฮะ ไม่เหมือนท่านบาลิธเลย
ดูแข็งกร้าวกว่าเยอะ แววตาสีเทาตอนนี้ก็ดูครุกกรุ่นด้วยอำนาจบางอย่าง
ท่านจับขาผมอ้าออก ผมเตรียมรับการถูกสอดเข้ามา ผมเตรียมตัวเองไว้บ้างแล้ว ก่อนท่านกลับ
เอวผมถูกกระชับ ส่วนหัวของท่านกดแรงๆทีหนึ่ง มันหายเข้าไปอย่างรวดเร็ว จนผมตกใจ น้ำมันหล่อลื่นที่ผมใส่ไว้ยังคงมีอยู่บ้าง ท่านค่อยๆเขยื้อนเข้ามาช้าๆ จนหมด ผมร้องอึกด้วยความแน่น หลับตาปี๋
ท่านบาลิธเหมือนเมามากขึ้นจากเมื่อกี้เลยฮะ ฤทธิ์เหล้าตอนดึกคงทำพิษเสียงแล้ว ครู่เดียวผมก็ถูกท่านขย่มอย่างดุเดือดจนเตียงลั่น
“อ้ะ.. อ้ะ..อ้ะ” ผมหอบกระชั้น บีบแขนท่านบาลิธเป็นจังหวะ “โอ้!! อ๊า ” แรงเหมือนกันนะเนี่ย ผมเริ่มสะดุ้ง พอท่านกระทุ้งเน้นๆ
หน้าอกของท่านบาลิธแนบกับหน้าอกผม ใบหน้าท่านชุ่มเหงื่อ แก้มสีแดงระเรื่อ ท่านเริ่มพึมพำ
“นากัล นากัล…” ปนเสียงหอบ “เจ้าชอบ- -แบบนี้ใหม?” แล้วท่านก็จับผมพลิกตะแคง จับขาผมข้างหนึ่งไปพาดไว้บนใหล่ แล้วก็ขยับต่อเนื่อง ผมร้องเสียงขึ้นจมูก “อื้ออ!!”
“เจ้าชอบใครซักคนมากกว่าข้าล่ะสิ…ข้าดูออก” ท่านบาลิธยิ้มเหนื่อยๆ แววตาเลื่อนลอย ผมที่กำลังครางอยู่สะดุ้ง
ท่านหมายความว่าไง!!!!!!ท่านรู้หรอ?????
“ทำใมล่ะ นากัล? ข้าทำเก่งไม่เท่าเขาหรอ? ” ท่านบาลิธโน้มหน้าเข้ามาใกล้ มืออีกข้างขย้ำผมผม เลื่อนมาจับท้ายทอย
“ตอบข้าสิ อโดนิส?! เจ้าชอบให้ทำแบบไหน บอกมาสิ” ท่านตะคอกพลางหอบ
สิ้นประโยค ท่านบาลิธก็บดเบียดสะโพกรุนแรงมาก จนผมมึนไปหมด รู้สึกว่าหมอนถูกดันออกจากหัวเตียง นานแล้วที่ไม่ได้ถูกทำรุนแรงขนาดนี้ ช่องทางบีบรัดเป็นจังหวะ ท่านบาลิธขยับประสาน
“โอ้ย!!อื้ออ” ผมบิดเอวไปมา รู้สึกเปียกแฉะไปทั่วช่องทาง ท่านบาลิธปลดปล่อยออกมาแล้ว แต่ก็ยังไม่อ่อนตัว ท่านขยับจังหวะเดิมซึ่งทำให้ผมร้องไม่เป็นภาษา
“อ๊าาาาาา!!” คิดอะไรไม่ออกแล้วฮะ ผมตอดท่านบาลิธแรงๆสี่ห้าครั้ง แล้วก็ปลดปล่อยออกมา
พวกเราหอบแฮ่ก ท่านบาลิธฟุบใส่ซอกคอผม ผมไถลไปกับเตียง “แฮ่ก…. แฮ่ก…”
ท่านบาลิธหลับไปทันทีหลังปลดปล่อย ผมคิดว่านะ ผมค่อยๆประคองท่านนอนตะแคง ลึกไปเอาผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำมาซับตัวท่าน ก่อนจะห่มผ้าห่มผืนหน้าให้
ไม่เป็นไรหรอกนากัล ท่านบาลิธก็แค่เมา พวกผู้ใหญ่เมาๆก็พูดอะไรเลอะเทอะแบบนี้แหละ ผมค่อยๆเขยิบจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ตอนปล่อยน้ำขาวๆออกมาจากก้น เหมือนมีเลือดจางๆปนมาด้วย ผมเช็ดตัวให้แห้งสนิท แปรงฟันเสร็จแล้วก็มุดเข้าไปใต้ผ้าห่มของท่านบาลิธ กอดท่านแน่นๆแล้วหลับไป
===========================================
อ้าา ต่อได้น้อยไปหน่อยจริงๆ จะรีบมาต่ออีกน้าค๊าา :impress2:ตอนนี้ถึงจะออกเดินทางไปเอคบาทาน่าค่า
รักคนอ่าน
ขอบพระคุณมากกๆๆๆสำหรับทุกๆคอมเม้นเลยค่ะ
หัวข้อ: The Journey of Nergal :จบภาค 1 [Update ลิ้งค์ ภาค 2] (อ่าน 499354 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก