หัวข้อ: The Journey of Nergal :จบภาค 1 [Update ลิ้งค์ ภาค 2]

[blue_nilez]

อ่านรวดเดียวตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตี 4
หยุดไม่ได้เลย สนุกมากๆๆๆๆๆๆ
เนื้อเรื่องชวนติดตามมากค่า
ขอติดตามเรื่องนี้ด้วยคน ^_____^

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[cotone]

ไล่อ่านมาสองวัน ทันจนได้! สงสารนากัลนิดหน่อยแฮะ ท่านบาลิธแอบมีด้านมืด..เหมือนเป็นปมด้อยในชีวิตเขาเลยน้า

ดีนะนากัลรู้เรื่องอโดนิสแล้ว ไม่งั้นต้องคิดว่าท่านบาลิธรู้แล้วแน่ๆเลย คงแค่เพ้อเพราะพิษเหล้าม้างงงงง ใช่มั้ย ใช่สิ ใช่สิ! ทำไมถึงรู้สึกเหมือนมันยังเร็วเกินไปที่จะเกิดโศกนาฏกรรมนะ ทั้งๆที่เหมือนปัจจัยทุกอย่างมันจะพร้อมสำหรับฉากใหม่แล้ว...เฮ้อ

รอตอนต่อไปค่า

[cloud9]

ตอนที่  33

เช้าวันต่อมา ท่านบาลิธตื่นมาอ้วกตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ท่านห้ามไม่ให้ผมเข้าไปช่วยในห้องน้ำ แล้วบอกว่าท่านจะจัดการตัวเอง  ท่านบาลิธมีสีหน้าอิดโรยนิดหน่อยพอเดินออกมา
“นากัล” ท่านนั่งลงปลายเตียง ขณะที่ผมนอนแผ่อยู่เพราะเจ็บก้น
“เมื่อคืนข้าดื่มเหล้าแรงเข้าไป ข้าไม่ได้อาละวาดใช่มั๊ย?” ท่านดูถามสีหน้ากังวล
ผมส่ายหน้า “เปล่าเลยฮะ  ท่านจำไม่ได้เลยหรอฮะ?”
“ไม่เลย นากัลน้อย” ท่านลูบหน้าผากตัวเอง คว้าส้มในถาดไปทาน  ผมโล่งใจวูบ หวังว่าที่ท่านพูดเมื่อคืนจะไม่ได้หมายถึงท่านเซอซัส “ข้าทำอะไร ไม่ดีกับเจ้ารึเปล่า?” ท่านล้มตัวลงมานอนข้างๆ  จะว่าไปท่านบาลิธก็เริ่มมีพฤติกรรมตลกๆให้ผมเห็น นอนกินส้มเหมือนเด็กเลยแฮะ
“หมายถึงยังไงหรอฮะ?”  ผมขมวดคิ้ว “ท่านมีอะไรกับผมเมื่อคืนฮะ แล้วท่านก็หลับไป”
ท่านบาลิธดูเกร็งๆพอผมบอกว่าเรามีอะไรกันออกมา  อ่า…
“นากัล…ข้าถามอะไรหน่อยได้มั๊ย? ถ้าตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ”
“ได้สิฮะ ท่านบาลิธ” ผมเขยิบกอดท่าน  ท่านกุมมือผม
“จริงๆแล้ว…เจ้าชอบมีอะไรกับผู้ใหญ่รึเปล่า? หรือว่าต้องฝืนทำ?”
ดวงตาสีเทาพลิกหน้ามามองผม รอคำตอบ
…
“…” ผมคิดอยู่นาน  ผมไม่เคยถามตัวเองเรื่องนี้เลย เพราะตอนอยู่กับมาดาม มันเป็นเรื่องปกติที่ต้องทำทุกวัน มาดามจะให้ผมหยุดพักก็ต่อเมื่อไม่สบาย เจ็บก้นมาก หรือ ได้ลูกค้าเยอะพอแล้ว…  
แต่ถ้าไม่ได้มีอะไรกับพวกผู้ชายนานๆ  ผมก็คงรู้สึกแปลกๆละมั๊ง  
ผมคงชอบนั่นแหละ
“ชอบฮะ ท่านบาลิธ …” ผมตอบตามความจริง
    
 วันนี้ผมไปช่วยงานเมยาที่สวนลอย  พวกบรรดาเจ้าชาย และขุนนางมากมาย แวะเข้ามาพักผ่อนที่สวน  ผมแอบขโมยองุ่นจากจานของขุนนางคนนึง  เมยาหรี่ตาใส่ เธอกำลังใช้พัดอันใหญ่พัดให้เขา  สนมอีกสองคนช่วยกันนวดหลังให้  มีผู้หญิงอ้วนหน้าอกโตร้องเพลงลั่นอยู่กลางสวน เนื้อหาฟังดูหดหู่พิกล    
จนกระทั่งตกบ่าย   ผมมานั่งเล่นตรงสะพานข้ามแม่น้ำ ใกล้ๆสวนลอย  รอท่านเซอซัสมารับไปเรียนบ้านอาจารย์อิเลียส  
ท่านเซอซัสเดินมาหาพร้อมกับจูงเจ้าหมูมาด้วย ผมยิ้มกว้าง
“จะเอาเจ้าหมูไปเรียนด้วยหรอฮะ” ผมพุ่งเข้าไปเกาะที่เอวของท่านเซอซัส
ท่านเซอซัสถอนหายใจ ..อ่าว    “คืองี้นะ นากัล…ทั้งข้า และ ไอ้บัทเธอลินต้องไปเอคบาทาน่า … เราเอาหมูไปไม่ได้ เพราะแถวนั้นมีโรคระบาด  ข้าต้องฝากคนงานยิวเลี้ยงที่นี้ ”
“อ๋า..” ผมมองเจ้าหมูหง๋อยๆ “งั้นหรอฮะ?”
“ข้าพามันมาลาเจ้าก่อน” ท่านเซอซัสปลดสายจูงหมูออก  ดันมันมาทางผม
“ขอบคุณนะฮะ” ผมคุกเข่าลงไปลูบหัวมัน แล้วก็กอดมันแรงๆที่นึง
“บ๊ายบายนะ เจ้างุ่น เดี๋ยวข้าก็กลับมาแล้วนะ” ผมหอมหัวมันทีหนึ่ง
พอเงยหน้าขึ้นมา ท่านเซอซัสก็กำลังมองผมอย่างไม่ละสายตา  ผมเลิกคิ้วสงสัย
“หรือบางที…” ท่านกระซิบ “อาจจะแอบๆเอาไปก็ได้”
“มันจะเป็นอันตรายรึเปล่าฮะ?”
“ไม่หรอก” ท่านยิ้ม “เฮ้อ…เจ้าทำให้ข้าใจอ่อนทุกทีเลยนา เจ้าเด็กเนี่ย” ท่านเกาศีรษะผม ดึงให้เดินไปด้วยกัน


หนึ่งอาทิตย์เป็นเวลาที่รวดเร็วมาก  พรุ่งนี้ผมก็ต้องออกเดินทางไปเอคบาทาน่าแล้ว  บ่ายวันนี้ผมเรียนกับอาจารย์อิเลียสครั้งสุดท้าย ท่านเซอซัสไปส่งผมทุกเที่ยวและมารับผมกลับ  แต่เราแทบไม่ได้ทำอะไรกันเลย เพราะพอกลับมาถึงท่านเซอซัสก็ต้องกลับเข้ากองทัพ วางแผนเรื่องการกวาดล้างโจรที่เอคบาทาน่า  
 เราจูบกันในรถม้า
“อื้ม..ม ” เสียงรถม้ากุกกัก คงจะเข้าเขตกำแพงวังแล้ว  ตะเกียงในรถสั่นไหว “จะถึงแล้ว นากัล..”
 ผมไม่ฟังท่านเซอซัส ลิ้นควานภายในโพรงปากร้อน  วงแขนท่านเซอซัสกระชับผมไปแนบอก  ผมนั่งคร่อมอยู่บนตักเขา แขนโอบรอบต้นคอ  
ท่านเซอซัสดูจะไม่ไหวเข้าแล้วเหมือนกัน ไอ้นั่นของท่านตุงออกมา ท่านเลิกห้ามผมแล้วรูดมือไปตามสีข้างผม  ค่อยๆล้วงใต้ผ้าคาดเอว สะกิดเจ้าหนูของผม …
”อิ๊!..ฮะๆ” ผมสะดุ้งแกมขำ  ท่านเซอซัสยิ้มเคลิ้มๆ กดจูบที่ต้นคอหนักๆ
“ที่เอคบาทาน่า ท่านอยู่เต้นท์ใกล้ๆรึเปล่าฮะ” ผมเลิกผ้าคาดเอวออก ให้ท่านทำถนัด
“รอบนี้เราตั้งค่ายที่หมู่บ้านน่ะ นากัล…อยู่ในหอไม้สามสี่ชั้น” ท่านพรมจูบทั่วใบหน้า “เราคงหาที่ดีๆได้ เชื่อข้าเถอะ…นี่!” อยู่ท่านเซอซัสก็หยุดมือแล้วก็ผละหน้าออก  “จะว่าไป..ข้าก็สงสัยนะ นากัล- -เจ้าชอบอะไรข้านัก หึ๊? ” ท่านงับใบหู “อย่าบอกนะว่าชอบแค่เรื่องอย่างว่านะเว้ย…”
“ฮะๆๆ เปล่านะฮะ” ผมส่ายหน้า จั๊กจี้หู “ผม-- ต้องการท่านเซอซัส”
ท่านเซอซัสหยุดไป มองหน้าผมเหมือนรอฟัง “ว่ามาสิ…แค่นั่นเองหรอ?”
“แต่ผมอายนี่ฮะ…”  ผมหลุบตาลง  แต่โดนท่านเซอซัสดึงไปประชิด
“พูดมาสิ เจ้าเด็ก ข้าอยากรู้ว่าจริงๆเจ้าคิดยังไง? พูดมาเหอะ” ยักษ์สั่ง

ก็ได้ฮะ… ผมสูดหายใจลึก เอาหน้าซุกอกท่านแก้เขิน
“ผมคิดถึงท่านเซอซัสทุกวันเลยฮะ…ผมอยาก…อยู่กับท่านเซอซัสตลอดเวลา” ผมฮึมฮำใส่อกแกร่ง “อยากเจอ อยากเล่น อยากจูบ อยากมีอะไรกัน อยากนอนกอดกับท่านเซอซัสตลอดไป”

…  เกิดความเงียบขึ้น มีเพียงเสียงตะเกียงแกว่งและรถม้าที่ย่ำไปทำถนนขรุขระ
…ผมค่อยๆเงยหน้าจากอกแข็งของยักษ์  แววตาดุของท่านเซอซัสนิ่งสนิทราวคนตาย  …เราจ้องกันอยู่แบบงงๆซักพัก ท่ายเผยอริมฝีปากเหมือนจะตอบแต่ก็เป็นแค่เสียงลม  
“ท่าน…พูดอะไรหน่อยสิฮะ” ผมเขินนี่หน่า    มือหยาบลูบเรือนผมอย่างอ่อนโยน  และแล้วริมฝีปากผมก็ถูกเขาประทับ
 นั่นเป็นจูบที่ทำให้ผมใจสั่น …เป็นจูบที่ดูดด่ำที่สุดเท่าที่เคยได้รับมาเลยฮะ
รถม้าชะลอลงและหยุดกึก!

…ถึงแล้วสินะ  เราผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว  ผมเขยิบไปรอที่หน้าประตูรถม้า  ทว่ามีคนเปิดออกให้ก่อนแล้ว  ผมกระโดดลงมา ใบหน้าแทบจะแตะกับคนที่มาเปิดประตู
“กิล!”
กิลเงียบสนิทและก้มหัวให้ผม ท่านเซอซัสเห็นเขา “อ่าวกิล ขอบใจมากนะ..เป็นไงเตรียมตัวรึยัง?  ”
“เรียบร้อยแล้วขอรับ ท่านแม่ทัพ”
“ดีๆ มีคนงานขยันอย่างเจ้าไปเอคบาทาน่าด้วยก็ค่อยยังชั่วหน่อย” ท่านเซอซัสตบหัวกิลเบาๆ
ผมหันควับ…เหง๋อ กิลไปเอคบาทาน่าด้วยหรอ!!?? หยั่งงี้- -
ผมเหลือบตามองเขาแว้บนึง ตอนท่านเซอซัสจูงมือผมเข้าพระราชวัง
หยังงี้..ผมก็หนีไม่พ้นเรื่อง “เนอร์กาล” เทพอะไรเทือกนั่นอีกล่ะสิ
======================================

เช้าวันใหม่ในหอสนม เลลาห์ทำอาหารเช้าให้ผมอย่างเลิศหรู เรียกได้ว่าเหมือนเธอจะขโมยอาหารของท่านเนนันตาร์มา แฝดกับเอลลี่นอนคุยกับผมทั้งคืน พวกเราง่วงกันมาเช้านี้ เพราะแทบไม่ได้นอนเลย  ผมเล่นกับเอลลี่และแฝดอย่างเต็มที่เพราะไม่รู้ว่าจะต้องกลับมาเมื่อไหร่
“ไม่เกินสองเดือนหรอก” เลลาห์ตักซุปให้คนละถ้วย
เจ้าเอลลี่สั่งขี้มูกฟืดดดังลั่น!!
“ไม่เอาหน่า เอลลี่…นากัลไปไม่เกินสองเดือนไง”
ผมนั่งตาแดงๆอยู่ข้างเจ้าหมอนั่น มันหันมามองหน้าผม แล้วเราก็ระเบิดร้องให้ออกมา
แฝดถอนหายใจ  เอื้อมมาขโมยสตูว์ของเอลลี่นึงชิ้นตอนเขากับผมฟูมฟาย
“จุ๊ๆๆๆ” เลลาห์รีบเดินมาปลอบ  เธอโอบหัวของผมกับเอลลี่ไปแนบใต้หน้าอก “เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีก…ดูแฝดสิ ไม่เห็นต้องร้องให้เลยใช่มั๊ยบากีสบากอส”
“ท่านบาลิธรบแปปเดียวก็ชนะแล้ว เจ้าไว้ใจฝ่าบาทกันหน่อยสิ ไม่ได้ไปตายซะหน่อย” บากีสบ่น
“สองเดือนมันนิดเดียวเองนะ พวกเจ้า” เลลาห์พลิกหน้าพวกเราให้เงยมองเธอ  “เช็ดน้ำตาแล้วกินซะ  เราต้องไปส่งนากัลและขบวณเสด็จวันนี้ ทำหน้าตาให้ร่าเริงนะ!”
“ฮะ” พวกเราขานพร้อมกัน เช็ดขี้มูกแล้วเริ่มกิน
….


ในที่สุด การเดินทางครั้งที่สองของผม หลังจากได้เข้ามาในวังก็เกิดขึ้น  เสียงแตรดังลั่นแต่เช้า ประกาศว่าท่านบาลิธโอรสที่สามกำลังจะยกทัพไปบุกโจรเปอร์เซีย  ผมสวมกอดทุกคนก่อนจะขึ้นรถม้า  เกี่ยวก้อยกับเอลลี่และแฝดว่าจะเที่ยวเผื่อ แล้วก็บอกเลลาห์ว่าผมรักเธอมากเพียงใด
“ผมรักเลลาห์นะฮะ” ผมเขย่งหอมแก้มพี่สาวสุดสวยของผม  เธอยิ้มบางๆลูบหัวผม “ไม่ต้องห่วงหรอก เมยาไปด้วย แล้วเดี๋ยวเจอกัน เจ้าตัวเล็ก”
ท่านบาลิธดูแข็งแรงผิดปกติเช้านี้ ท่านยิ้มมุมปากให้ผม โบกมือให้ประชาชนที่ออกมาส่งอย่างแข็งขัน  ….ท่านเซอซัสมาสายเช่นเคย ตอนที่ขบวนใกล้ออกแล้ว   ท่านขึ้นรถม้ามา ทักทายผมและท่านบาลิธ
“นอนบนตักข้าเลยก็ได้นะ นากัล เจ้าดูง่วงมากเลย” ท่านบาลิธบอก  ผมพยักหน้าแล้วทำตาม
“คงตื่นเต้นไม่ได้นอนเลยละสิ นากัล” ท่านเซอซัสแซว  ก่อนจะถูกท่านบาลิธถามไถ่เรื่องตลกในกองทัพ  พวกเขาคุยกัยราวพี่น้อง
 ขบวณสู่เอคบาทาน่าเคลื่อนออกไปในยามเช้า
ผมตะแคงมองหน้าท่านเซอซัสฝั่งตรงข้าม  หนุนตักหอมๆของท่านบาลิธ
…หลับตาลง

=============================
 
ขอบพระคุณผู้อ่านค่าาาาา ทุกคอมเม้นมีคุณค่ากับผู้แต่งมากๆ  ขอบคุณจริงๆค่ะ

[First love]

สนุกค่าาา
ติดตามต่อปายยยย~~ อิอิ
สู้ๆนะค้าาา

[na_near]

นากัลน้อยได้ออกเดินทางอีกแล้วววว~~~

[sasa]

 

[YELLOWSTAR]

ไปตีพวกเปอร์เซีย

มันจะเกิดอะไรยุ่งๆขึ้นมั๊ยอ่ะ

กลิ่นไม่ค่อยดีเท่าไร

[4life]

นากัลอายุเท่าไหร่กันเเน่อ่ะ อยากรู้

[→Yakuza★]

ถึงสู้กันก็ขอให้ บาลิธปลอดภัย ที่อ่านมาบาลิธดูเป็นคนดี ไม่อยากให้เสียใจมาก

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้กับนากัลอะ

[PRiiNZE]

ออกเดินทางแ้ล้ววววว โชคดีนะเจ้าเด็ก!ฮ่าฮ่า
รอตอนต่อไปอยู่นะฮะ

[lovevva]

นากัลสู้ๆ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะ

รอตอนต่อไปค่ะ

[A-J.seiya*]

น้องนากัลยังน่ารักเหมือนเดิมมมม
งื้อออออ ชอบน้องมากนะ
ท่านเซอร์ซัสกะกิล รู้จักกัน ,, ก็รู้เรื่องเนอร์กาลเหมือนกัน ช่ะ???
อ่าาา เอคบาทาน่า จะมีอะไรเกิดขึ้นหนอ
ตื่นเต้น !!!

[indy❣zaka]

จะได้หาที่สวีทกับท่านเซอซัสแว้วววววว

[zombi]

ท่านเซอซัสปากหนักเหมือนกันนะนี่ คนเค้าอุตส่าห์บอกรัก ไม่พูดอะไรสักคำ   

[หมวยลำเค็ญ]

เดินทางคราวนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง ลุ้นๆ

มีรูปนากัลน้อยมาให้ด้วย น่าร๊ากกกกกกกก

[uknowvry]

ยักษ์ก็มีมุมน่ารักนะนี่ มีไม่มั่นใจในตัวเองด้วย 555

[BeeRY]

ที่เอคบาทาน่าคงมีอะไรให้นากัลน้อยของเราผจญภัยแน่ๆเลยเนอะ ^^
ทำไมท่านบาลิธต้องถามอะไรแปลกๆด้วยล่ะ แถมปฏิกิริยาของท่านเซฮซัสก็แปลกๆหลังจากที่นากัลบอกรัก
พวกผู้ใหญ่นี่เข้าใจยากจริงๆเนอะหนูนากัล 

[aehJTS]

อ่าการผจนภัยของนากัลเริ่มขึ้นอีกครั้งแล้ว คอยเป้นกำลังใจให้เจ้าหนู
จะมีอะไรรออยู่ข้างหน้าไม่รู้แต่เจ้าหนูนากัลก็ได้บอกรักไปแล้ว

  คะ

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

หว่า นากัลน้้อยผจญภัยอินเอคบาทาน่า

รอดูแผนการ??ของอาเฮียเซอซัส
สงสารบาลิทเหมือนกันนะเนี่ยย

+1ให้กำลังใจจ้า 

[donkyxx]

 

[kyoya11]

หุหุ
ยุคนี้เขาชอบแบบโชตะกันสินะ
รักเด็กทุกคนเลย^^

[epoch]

โอย..เรื่องนี้สนุกจริงจริ๊ง....
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ หวังให้จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งให้มากที่สุด จะเป็นไปได้ไหมน้า เพราะดูแต่ละคนก็อยู่คนละฝ่ายกัน

[TanyaPuech]

ลุ้นๆๆๆ

ทริปนี้คงมีอะไรให้ตื่นเต้นแน่นอน

[a_tapha]

รอตอนหน้านะค่ะ   

[หัวเเม่มือ]

ติดตามด้วยคน ชอบตรงเกร็ดความรู่อ่ะ

[JJHJJH]

อยากรู้จังว่าท่านเซอซัสคิดอะไรอยู่ ×.×

[IIMisssoMII]

เอ๋ มีรูปแล้วด้วย
สวยจังง คนที่อยู่ด้านหลังนั่นเซอซัสใช่ไหม
นากัลร้ายไม่เบา ควบสองเลยที่เดียว

[cloud9]

^
^
^
จิ้ม คุณIIMisssoMII
ใช่ค่ะ ทหารด้านขวาคือเซอซี่ ส่วนหลังเซอซี่ไปอีกก้อคือ ท่านบาลิธค่ะ
 ทำเล่นๆอะค่ะ 5555 นากัลรูปนี้ดูโตไปหรือเด็กไปรึเปล่า  จริงๆอยากจะทำอีก แต่หาหน้านายแบบเด็กๆได้ไม่ค่อยโดนเท่าไหร่

[2pmui]

รูปท่านเซอร์ซี่เถื่อนเท่ได้ใจ

อิน้องหนูนากัลมันHotได้ทุกตอนจริงเชียว
เขินแทนนะอิหนู ตอบท่านบาลิธแบบนั้นได้ยังไง  
 

[cloud9]

ตอนพิเศษของเอลลี่  เพื่อนสนมของนากัล
หมายเหตุ* เป็นตอนพิเศษน่ารักๆ เกี่ยวกับความคิดของเอลลี่ต่อนากัลค่ะ

“เอลลี่”



ผมเอลลี่เองฮะ   คนในวังชอบใจดีกับผม เวลาที่ผมทำตาโตๆ ใหล่ห่องุด แล้วก็ท่าทางขี้กลัว….ถ้าเดินผ่านคนครัวหลังตรง พวกเขาจะไปนินทาทีหลัง ว่าพวกสนมเย่อหยิ่ง  เสียเด็กไปหมดแล้ว  จริงๆผมก็ชอบเอาเรื่องพวกนั้นมานินทากับนากัล แล้วก็บากีสบากอส เหมือนกันนั่นแหละ  ผมรู้ว่ามันไม่ดีหรอก แต่มันสนุกจะตาย…
ที่สำคัญเวลาอาจารย์วิชาอักษร พูดแล้วมีเศษอะไรกระเดนมาจากปากนะ มันน่าเกลียดสุดๆไปเลย ผมแทบจะอาเจียนแหละ 
ผมเป็นของท่านดันชิฮะ  ผมรักฝ่าบาทดันชิมากๆเลยแหละ  แต่น่าอายจะตายที่ต้องพูดแบบนั้น  ฝ่าบาทชอบแหย่ผม ชอบแกล้งผม พยายามบังคับให้ผมพูดให้ได้ 
ผมไม่กล้านี่หน่า…เรื่องแบบนั้นให้เจ้าบ้าเคอร์ทำไปคนเดียวเถอะ  ตอนงานบูชาพระจันทร์ อาทิตย์ที่แล้ว เจ้าเคอร์ก็นอนกับฝ่าบาทกลางบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์เลย ทุเรสชะมัด

…ถึงจะเป็นตอนที่คนอื่นเขาหลับแต่ฝ่าบาทชอบพาผมออกมาเดินเล่นตอนนั้นนี่หน่า
…ไม่น่ามาเห็นภาพแย่ๆเลย ดีนะ ที่ท่านดันชิ ไม่ใช่คนแบบนั้น  ท่านดันชิชอบทำให้ห้องบรรทม  พระองค์มีมุขตลกน่ารักๆ แล้วก็ใจดีกับผมสุดๆเลย  แม้บางทีตอนทำอย่างนั้น พระองค์จะชอบรุนแรงไปบ้างก็เหอะ….
เดือนหนึ่งผ่านไปหลังจากที่เจ้านากัลเข้ามาอยู่ในวัง …ผมชอบเจ้านากัลมากๆเลย นากัลกลายเป็นเพื่อนสนิทของผม     เขาเป็นคนแรกที่พอผมเห็นหน้าปุ๊ป ก็รู้สึกถูกชะตา  ผมมีความรู้สึกว่า เขาเป็นคนจริงใจ ซื่อสัตย์…ไม่ใช่ว่า บากีสบากอสไม่ดีนะ  ผมก็รักแฝดบ้าพลังนั่นทั้งสองคนเลย  แต่มันมีบางอย่างที่ พวกเขาแชร์กันแค่สองคน แล้วผมไม่เหมือนพวกเขา ผมไม่บ้ากีฬา   ทำให้เวลาคุยกันในห้องนอน ผมจะถูกถามน้อยที่สุด

นากัลเพิ่งเขาวังมาได้ไม่นาน  แต่เจ้านั่นก็เรียนรู้เร็วมากทีเดียว 
นากัลไม่หวาดระแวง แตกตื่นกับคนเลย  ผมยังแปลกใจ  เจ้านั่นดูเป็นเด็กที่ พึ่งพาได้มากๆ สำหรับเด็กด้วยกัน เอาตัวรอดได้ดีจริงๆแหละ
… เวลาเจ้านากัลเดิน  เจ้านั่นจะเดินฉับๆ สะโพกกลมๆ แอ่นหลังแบบไม่กลัวใครทั้งนั้น  แต่ว่าหน้าตาขี้แยๆ กับปากแดงเจ่อๆ ก็ทำให้ดูซื่อ ไม่มีพิษสงอะไร 
ทุกคนในวังพูดถึงนากัล วันก่อนผมแอบได้ยิน ‘เห็นเด็กผมสีทองคนนั้นมั๊ย? น่ารักมากเลยนะ’
‘สนมใหม่ของท่านบาลิธหรือ?’ ‘ตัวผอมจัง อายุเท่าไหร่นี่?’
เพียงแต่หมอนั่นไม่ได้รู้เรื่องอะไรรอบตัวเท่าไหร่เลย 

แต่ผมรู้ความลับของหมอนั่น ผมรู้ว่าเขาชอบแม่ทัพ เซอซัสสุดแสนจะจรจัดคนนั้นมาก ที่สำคัญคือดันเป็นองครักษ์ของฝ่าบาทบาลิธซะด้วย  ท่านบาลิธออกจะหล่อ ทั้งเก่ง ทั้งใจดี ไม่รู้นากัลติดใจอะไรตาหนวดล่ำนั้นนักหนา ผมละไม่เข้าใจ


เรื่องของผมบ้างดีกว่า...
เดือนที่ผ่านมาผมมีความสุขดีเพราะได้ ไปเที่ยวนอกเมืองกับท่านดันชิ แล้วก็ได้ของเล่นจากชาวบ้านมาเต็มไปหมด ผมเอาไปแจกเพื่อนๆที่หอด้วย
การได้อยู่ในวังก็เป็นทั้งเรื่องที่ดี  แม่บอกเสมอว่า ไม่ควรบ่นชีวิตในวังทั้งสิ้น เพราะชีวิตข้างนอกโหดร้ายทารุณยิ่งกว่าที่ผมจะเข้าใจ   แต่แม่คับ…ผมอยู่ในวังมาตลอดชีวิตเลยนี่หน่า     
แม่ผมเป็นคนครัวของวัง  เป็นคนสั่งให้ผมถวายตัวเอง เพราะเธออยากให้ผมได้เรียนหนังสือ  แม่บอกว่าถึงจะต้องโดนทำอย่างว่า แต่พอโตๆไป มีความรู้ ความสามารถ …ชีวิตก็จะดีเอง 

….. ผมแวะลงไปหาแม่ที่ครัวบ่อยเท่าที่จะทำได้  ใครจะเหมือนเจ้านากัลล่ะ! ผมรู้เสมอเวลาเจ้านั่นแอบดอดออกไปไหนต่อไหน… เจ้านากัลชอบ นายทหารเซอซัสมาก ผมดูออก   ใครก็ดูออกทั้งนั้น    แต่ช่างเถอะ เจ้านั่นคงเอาตัวรอดได้
ตอนนอนด้วยกันที่หอสนม บางทีเรานอนเตียงเดียวกัน คุยกันเรื่องตลกๆ ม้วนผ้าห่มเล่น  ผมมีความสุขที่มีเพื่อนเป็นนากัล

มีอยู่คืนหนึ่งที่ผมกับนากัลแล้วก็แฝดบากีส บากอส โชคดีมาก เพราะเลลาห์พามาอาบน้ำชั้นสอง ซึ่งเป็นห้องอาบน้ำรวม มีสระอยู่ตรงกลาง พวก
เราแก้ผ้าแล้วก็กระโดดลงไปเลย  วันนั้นพวกเราว่ายน้ำเล่นกันจนหมดแรง แต่สนุกที่สุด เราแข่งกับดำน้ำ แล้วก็แกล้งสาดน้ำใส่กัน พอเล่นจนเหนื่อยเลลาห์ก็ยังเอาขนมที่อร่อยมากๆมาให้กินแก้เหนื่อยอีก  หลังจากนั้นเราก็ดันเตียงทั้งสี่มาติดกัน แล้วก็ขึ้นไปกระโดดเล่น ทั้งคืน จนลืมไปหาฝ่าบาทกันเลยแหละ วันนั้นเลลาห์บ่นยันเช้าเลย

พอรู้่ว่าเจ้านากัลต้องไปเอคบาทาน่ากับท่านบาลิธ บอกตามตรงผมแทบจะร้องให้โฮออกมาตอนนั้นเลย  ตอนกลางคืนผมก็ไปนอนเตียงเดียวกันนากัล  ผมไม่ได้คิดว่านากัลหรือท่านบาลิธจะเป็นอะไรเลยนะฮะ…ผมเชื่อว่าพวกเขาต้องปลอดภัยกับมา เพียงแต่ได้เพื่อนเป็นนากัล ทำให้ผมมีความสุขมากๆจนไม่อยากจะจากกันแม้แคสองเดือนเลยแหละ 
แต่หอสนมที่ไม่มีเจ้านากัลก็คงจะเหงาลงไปเยอะ

 “อย่าทำอะไรแหกกฎนะ นากัล ที่นู้นไม่ใช่ในวังด้วยอะ”ผมบอกหมอนั่น ตอนที่เดินลงมาส่งมันที่รถม้า 
“ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวข้าก็กลับมา” เจ้านั้นพูดอย่างมั่นใจ  ก่อนจะหาวนึงที แล้วผมกับนากัลก็กอดกัน ผมโบกมือบ๋ายบายรถม้าไปจนมันเลยออกจากประตูอิชตาร์แห่งวังบาบิโลน
“รู้สึกเหมือนเพิ่งเห็นนากัลเข้ามาในวังเมื่อวานนี้เอง”  เลลาห์พูด โอบใหล่เด็กๆ
“แล้วตอนนี้เขาก็ไปสงครามซะแล้ว” บากอสถอนใจ
“ไม่ใช่หรอกหน่า” ผมถองสีข้างบากอส “นากัลแค่ไปเที่ยวน่ะ”
“มาเถอะ เดี๋ยวฉันจะพาไปวิ่งเล่นไล่จับในสวนหิ่งห้อยคืนนี้ ดีมั๊ย?” เลลาห์โอบใหล่ผมและแฝดเดินกลับเข้าวังด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น

==================