มาต่อยามดึกค่าา สะกดผิดแยะแต่ว่า จะกลับมาแก้ตอนเช้านะคะ ขอบพระคุณผู้อ่านด้วยค่า
+++++++++++++++++++
ตอนที่ 35ยามกลางคืนมาถึง ผมหมกอยู่แต่ในห้อง เมายาเข้ามาจัดทำความสะอาด เอาอาหารมาเสริฟ ท่านบาลิธก่อเตาผิงเอง แล้วก็เอาผ้าขนสัตว์มาห่มผมหนามาก ท่านมัวแต่ตื่นเต้นกับเอคบาทาน่าที่ดูแสนจะลำบากลำบน
อาจจะเป็นเพราะความหนาวเหน็บ ผมรู้สึกอ่อนล้าเกินกว่าจะทำอะไร
“สงสัยเจ้าต้องชิงนอนก่อนข้าแล้วละมั๊ง นากัล” ท่านบาลิธบ่นยิ้มๆ เดินไปเดินมา พยายามจัดชั้นวางโล่ห์ให้ถูกใจอยู่
ผมนอนกัดเล็บ “ท่านบาลิธดูร่าเริงจังเลยฮะ”
ท่านมองยิ้มๆ “ตลกข้ารึเปล่า?”
“ไม่เลยฮะ ดีเสียอีก… ผมแค่สงสัยว่าทำใมน่ะ แค่ก..แค่ก” ผมไอสองที
“ข้าเบื่อวังในสายตาของท่านพ่อน่ะ ข้าชอบบริหารกองทัพ อยู่กับพวกทหาร… คนจรจัด” ท่านบาลิธยกถังน้ำที่สั่งให้เมยาเอาเข้ามา ท่านเดินอย่างกระฉับกระเฉง พับแขนเสื้อผ้าแพรขึ้น “ชอบรู้สึกต่ำน่ะ ฮะๆๆ”
ผมหัวเราะร่วนไปกับท่าน แต่คงจะขำคนละเรื่อง ผมขำความขัดแย้งของ รูปร่างหน้าตาภายนอกที่ดูสะอาดสะอ้าน นุ่มนิ่ม และสิ่งที่ท่านบาลิธชอบจริงๆ
ผมไอแค่กอีก !
“เจ้าป่วยรึเปล่า …”
“ไม่รู้สิฮะ มันไอน่ะ” ผมเริ่มไออีกหนึงระลอก ม้วนผ้าห่มขนสัตว์แน่น
“เดี๋ยวข้าตั้งหม้อสมุนไพรอบให้”
สิ่งที่ท่านบาลิธทำคือ ฉีกใบไม้ใส่ลงไปในตระแกงเล็กๆ แล้วก็ตั้งหม้อต้มน้ำเปล่าที่เมยาเอามาให้ เมยาจะเป็นคนทำ แต่ท่านบาลิธห้าม แล้วท่านก็จัดการเอง ควันของมันลอยผ่านเศษใบไม้…ท่านบาลิธพูดว่า “มันจะระเหยเข้าจมูกผม” ผมนอนดมกลิ่นแปร่งๆของสมุนไพร
“มันคืออะไรหรอฮะ”
“มันเป็นสูตรที่ข้าคิดขึ้นมากับหมอน่ะ”
“ท่านบาลิธทำยาเองด้วยหรอฮะ”
“ใช่ แต่ได้มาแค่สูตรสมุนไพรใหม่ๆสองสามสูตรเอง มีแก้ท้องร่วง กับ แก้หวัดนิดหน่อย ” ท่านพูดพลางนึก
“โห…เยี่ยมจังเลยฮะ”
“…ถ้าข้ามีเวลาให้มันมากกว่านี้ก็ดี พ่ออยากให้ข้าหมกมุ่นกับการทหาร… ถ้าไม่มีเรื่องนี้ ข้ากำลังคิดจะ ออกเดินทางไปตอนใต้ หาตัวยาใหม่ๆพอดี แล้วก็เรื่อง พัฒนาปศุสัตว์…”
ท่านบาลิธขำพรืดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “แล้ว ข้าก็เล่าซะเหมือนเจ้าเป็นผู้ใหญ่” ท่านโน้มลงมาจูบหน้าผากผม สายตาแนบชิด “เจ้าไม่ใช่นี่….เจ้าเป็น- -”
ผมหัวเราะลั่น ดิ้นตอนท่านบาลิธงับหูผม “อ้ะ ฮ่ะๆๆๆ ท่าน- -” ท่านจั๊กจี้ผมที่เอว
“…เจ้าเป็นเด็กน้อยๆของข้า”
เสียงกระซิบแผ่ว ผมหยุดดิ้น ใช้สายตามองท่านบาลิธเงียบๆ
ท่านบาลิธบดจูบลงมา ท่านเกาท้ายทอยผมราวกับเร้าอารมณ์
“นี่… นากัล… นอนพักซะนะ” ท่านยิ้มบางๆ ดวงตาสีเทาแฝงแววอารมณ์ดี
ท่านยื่นหน้าไปดับตะเกียงข้างๆ แล้วลุกออกไปจัดโล่ห์ มุมห้องงต่อ
…
ผมมองแผ่นหลังขาวๆของท่านบาลิธอย่างงุนงง
ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า ว่าท่านบาลิธเปลี่ยนๆไป
แต่เห็นท่านบาลิธแบบนี้ ร่าเริงแบบนี้ มันทำให้ผม สบายใจดีจัง
======================================
ฮ๊าาา!! เอคบาทาน่าอันหนาวเหน็บ ทว่าผมเลิกไอแล้ว ต้องเป็นเพราะยาวิเศษของท่านบาลิธแหงฮะ!
ผมเอาผ้าห่มขนหมีมาห่อตัว ยืนหาวอยู่ตรงระเบียง ตอนเช้ามืด
น้ำค้างลง แต่ผมไม่อยากพลาดวิวทิวศ์ทัศน์แสนสวยของหุบเขาเฮนน์เลย แนวป่าสีเขียวชอุ่มขยับอยู่หลังหมอก
นกเสียงแปลกๆที่ผมไม่เคยได้ยิน ร้องอยุ่รอบๆหอไม้ ผมมองลงไปเบื้องล่าง เห็นทหารทยอยตื่นออกมา ก่อไฟกองแรกของวัน
พวกแม่บ้านตื่นก่อนนานแล้ว เตรียมอาหารอยู่ในครัว ผมได้กลิ่นเนื้อลอยมาถึงชั้นสามแหนะ…
แล้วผมก็เห็น ยักษ์เซอซัสเดินลงบันใดหอจากชั้นสอง ร่างใหญ่ๆของท่าน เทอะทะด้วยชุดเต็มยศ
“ท่านเซอซัส!”ผมเรียก ท่านเงยหน้าขึ้นมาทัก
“อ่าว นากัล! ตื่นเร็วจังวะเจ้าเนี่ย ” ท่านยิ้มงงๆ “ท่านบาลิธล่ะ?”
“แต่งตัวฮะ” ผมตอบ “ท่านเซอซัสไม่ขึ้นมารายงานก่อนหรอฮะ”
“ฮ่าๆๆๆ นั่นมันในวังนากัล ที่นี้ กฏระเบียบไรพวกนั้นยกเลิกหมด… สนามรบนะเว้ย เดี๋ยวท่านบาลิธก็ลงมาเอง เจ้าตามข้าไปที่ครัวสิ มา!”
ผมกระเด้งกระดอนอย่างรื่นเริงลงไปหาท่านเซอซัส แทบจะกระโดดให้ท่านอุ้มเลย
ท่านตบหลังผม “มา! ”
“แล้วนี่คือ …ไม่มีกฎระเบียบเลยหรอฮะ”
“ก็ไม่เชิง เจ้าต้องหัดสังเกตุการณ์ดู นี่เป็นการออกรบของจริง อะไรยิบย่อยน่ะ ตัดไปหมด ”
ท่านเซอซัสอธิบายระหว่างที่เราเดินไปที่ครัวด้วยกัน
“ ผู้นำทัพแต่ละองค์ก็ไม่เหมือนกัน แต่นี่คือสไตล์ของท่านบาลิธ - - เท่าเทียม มีมนุษยธรรม ถือว่าชั้นเชิงสูงมากเลยว่ะ”
ผมพยักหน้าอย่างตั้งใจ โอ๋…ดีจัง แบบนี้
“งั้นก็หมายความว่าเราทำอะไรได้ตามใจมากขึ้นปะฮะ งั้นผมก็ออกมาเล่นได้ตลอดน่ะสิ”
“ฮ่าๆๆๆๆ เจ้าเด็กหนิ่…หัวไวจริงว่ะ เออ ให้รอดไม่ป่วยตายก็พอละ” ท่านเซอซัสส่ายหน้า ยื่นมือมาดึงสายเข็มขัดเสื้อขนหมีของผมให้เข้าที่เข้าทาง ผมกำชายเสื้อหนังของท่านเซอซัสไประหว่างเดิน กัดริมฝีปากมองหน้าท่านเซอซัส ก่อนจะพูดเบาๆ
“ท่านสัญญาไว้แล้วนะฮะ”
“อือ” ท่านยิ้ม ผมชอบดวงตาของท่านเซอซัสในตอนเช้าจัง น้ำตาลประกายไฟจะเปล่งประกายมากกว่าปกติ
เราเข้าไปกินอาหารใน โรงข้าว คนครัวยกเสบียงออกมาวางบนโต๊ะไม้หยาบ ผมหันไปเห็นนกกระจอกเทศถูกลากเข้าไปในรั้วหลังโขดหิน ในนี้เหมือนโรงเตี้ยมแบนๆ ซึ่งมีทหารทยอยมากินร่วมร้อย แล้วทุกอย่างก็รกไร้ระเบียบสิ้นเชิง ทหารบางคนก็นั่งบนโต๊ะ ล้อมวงกันกินข้าว และ คุยเสียงดัง ท่านเซอซัสกัดขนมปังชิ้นโตเข้าปากสองทีหมด แล้วก็เพยิดหน้าใส่ ชามซุปมันฝรั่งของผม
“เนื้อนกกระจอกเทศหรอฮะ?” ผมสงสัย
ท่านเซอซัสพยักหน้า ดื่มน้ำ
“เป็นอะไรนากัล”
“แค่นึกว่า ถ้าต้องฆ่าไอ้ตัวนั้นมากินก็น่าสงสารน่ะฮะ” ผมก้มหน้ามองเนื้อตุ๋นในชามเศร้าๆ
“โอ่ย นากัลเว๊ย!” ท่านเซอซัสตกใจ “ นี่คือสนามรบ ที่บางคนต้องมาตายนะ เจ้าเด็ก”
เขาถอนหายใจ “- - กินเข้าไปเถอะ เจ้าเด็ก มันคืออาหาร”
“ตะ- -แต่ว่า” ผมรีบแย้งหน้ามุ่ย “ถ้าเป็นเนื้อเจ้างุ่นล่ะฮะ ผม- - ว่าจะไม่กินหมูอีกแล้ว”
“ฮะ!!” ท่านเซอซัสเกาผมยุ่งๆยาวๆของเขา “ฟังนะ” ท่านท้าวแขน โน้มหน้าเข้ามาประชิดกับผมฝั่งตรงข้าม
“ที่นี้หนาวมาก ใขมัน เนื้อสัตว์ ..จำเป็น มันจะช่วยไม่ให้เจ้าแข็งตาย ถ้าเจ้ายอมตายเพื่อมันได้ เจ้าก็ไม่ต้องกิน¬ -- แต่ถ้าเจ้ารักความเป็นอยู่อันสุขสมบูรณ์ของตัวเอง ก็ตักมันเข้าปากซะ ….. แล้วจะรู้ว่ามันอร่อยเหาะแค่ไหน! อ้ะ”
ท่านเซอซัสถกถุงมือเลอะๆของท่านออก คว้าช้อนผมพรึบแล้ว ตักซุปจ่อหน้าปากผม
แต่…ถึงผมยังขัดใจกับสิ่งที่ท่านพูดอยู่บ้าง แต่มันก็เป็นเรื่องจริงละฮะ ผมคงต้องเรียนรู้อะไรที่นี้จากท่านเซอซัสเยอะแยะเลย
“….อา” ผมอ้ำไปเต็มคำ
“หืมมม!” อร่อยจังฮะ
ท่านเซอซัสยักคิ้ว
ผมกินไปเกือบจะหมดชามแล้ว ท่านเซอซัสก็ลุกขึ้น “ท่านบาลิธเข้าไปคุยกับพระแล้ว เดี๋ยวต้องออกลาดตระเวน เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ นากัล”
“ไปแล้วหรอฮะ?”
“เจอกันตอนอาหารเย็น“ ท่านขยิบตาให้ทะเล้นๆ คว้าถุงมือสกปรกไปสวม
แล้วยักษ์กับพวกทหารอีกกว่าสิบคน เดินไปหาท่านบาลิธซึ่งเพิ่งออกมาจากศาสนะบูชา
ผมเดินกลับหอไม้อย่างไม่ได้เอ่ยอะไรกับเมยา ระหว่างที่เดินผ่าน ผมต้องหาอะไรที่นี้ ก่อนที่จะเบื่อตายซะก่อน
ผมมองไปรอบๆ พวกคนงานผิวดำ กำลังขนไม้ไปสร้างหอคอยสังเกตุการณ์เพ่ิมรอบๆ กำแพง … ผมหยุดยืนมอง พวกเขาพาดเสาลงไป แล้วผมก็เห็น “กิล” ยืนอยู่บนคานไม้ง่อนแง่น ดูน่าอันตราย คว้าเชือกมามัดเสาอย่างชำนาญ
นั่นเป็นความคิดที่แย่ นากัล ผมบอกตัวเองฮะ กิลไม่ควรเป็นทางเลือกให้นายเล่นด้วยที่นี้ ถึงนายจะไม่เพื่อนก็ตาม
กิลสังเกตุเห็นผมพอดิบพอดี ไม่แน่ใจว่าเขาสบตาผมรึเปล่า เพราะมันอยู่ห่างไปเยอะฮะ
เขาชูมือขึ้นโบกแบบไม่แน่ใจนัก
ผมยิ้มแห้งๆแล้วโบกกลับ… ก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นหอไม้
….
.
..
.
พวกทหารและท่านบาลิธควบม้ากลับมากันตอนค่ำ และอยู่ในสภาพหิวโซสุดๆ คนครัวทำงานกันวุ่นวาย ในขณะที่ผมลงไปช่วยเมยาเตรียมชามอาหาร พวกทหารกลับมาก่อกองไฟ แล้วร้องเฮให้กับทุกๆหม้อที่เอาเข้าไปตั้งในวงล้อมพวกเขา
ท่านเซอซัสเพิ่งเอาม้าไปเก็บเสร็จและเดินคุยอะไร ท่าทางเครียดๆกับท่านบาลิธกลับมา ผมสีดำของเขาพันกันหยิกเพราะแรงลมเหนือภูเขา ผมยืนมองเงียบๆ จนมือสีคล้ำวางลงบนใหล่ผม
“อ้ะ! กิล”
กิลกับแววตาซุกซน ยื่นถาดอาหารมาให้ กลิ่นนกย่างเตะจมูก
“เอาไปเสริฟท่านบาลิธสิ นากัล”
ผมเบี่ยงตัวเว้นระยะ รู้สึกอึดอัด กิลยิ้มฝาดๆ
“เจ้า- -/ข้า…เอ่อ!”
“เจ้าพูดก่อนเถอะ” กิลบอก
ผมกุกกัก “…คือ . .ข้า- -” พูดออกมาสิ นากัล! “ข้าอยากเล่นกับเจ้านะ กิล แต่- -”
“เจ้ากลัวท่านเซอซัสรู้” คิ้วเลิกคิ้วข้างนึง เขาขำหึ “ข้าไม่เป็นไรหรอกนากัล พวกทาศยิวสอนวิธีการเอาตัวรอด อย่าลืมสิ ข้าเป็นน้องของพี่โจมาร์นะ ” กิลเอื้อมมือมา จับหัวใหล่ผมช้าๆ เขายิ้ม ก่อนจะตบเบาๆ
“มาเล่นกับข้าได้ตามที่ต้องการนะ ข้านอนอยู่เพิงใต้หอสังเกตุการณ์” เขาส่งถาดนกย่างใส่มือผม ก่อนจะเดินไปช่วยคนงานในความมืดสลัว
…. ผมยืนครุ่นคิดบางอย่างอยู่ซักพัก ก่อนจะรู้สึกหนักถาดในแขน และเดินไปเสริฟ
----------------
ผมถูกท่านบาลิธพาให้มานั่งเล่นยามที่พวกทหารเข้านอน และทหารรักษาการประจำตามจุดบนกำแพงต่างๆแล้ว
ที่ประชุมของที่นี้โกโรโกโส มันเป็นเพียง เพิงหลังคาไม้เล็กๆ ตอกลวกๆ และโต๊ะจวนพังหนึ่งตัว
ท่านเซอซัสนั่งพิงเสาให้หมอพันนิ้วมือ ท่านบาลิธกำลังพูดเรื่อง ยุทธการไฟ และสั่งให้หัวหน้าทหาร บอกให้ลูกน้องเริ่มตัดไม้ต้งแต่ไก่โห่
“น้ำมัน เราต้องการน้ำมันเพิ่มรึเปล่า แอคค่า?”
“พะยะค่ะ กระหม่อมจะข้ามไปเอาจากหมู่บ้านบนภูเขารุ่งเช้า”
“เอารถม้าใหญ่ไปขนเลยนะ…อืม เท่านี้ล่ะ อีกห้าวัน เปิดฉากจริงได้”
โห …อีกห้าวัน เริ่มการล่าโจรแล้วหรอฮะ!! ผมรู้สึกโหวงเหวงเหมือนกัน ยิ่งใกล้สถานการณ์จริง ขึ้นมา เด็กสนมอย่างผมจะรู้เรื่องอะไรกับเขาบ้างอะ แล้วผมจะรอดมั๊ยเนี่ย…
ผมเหลือบตาไปมองท่านเซอซัส แล้วก็ตกใจฮะ!
พวกทหารทยอยออกจากเพิงไม้แล้ว ท่านบาลิธก็ลุกขึ้นและม้วนแผนที่เก็บ
แต่ท่านเซอซัสกำลังจ้องผมฮะ ท่านจ้องผมไม่วางตาเลย ดวงตาสีน้ำตาลคมมองผมด้วยสีหน้าที่ผมก็บอกไม่ถูก มันทำผมปวดท้องแปลกๆ ผมรู้สึกว่าต้องหลบตาแล้ว- -
“ฝ่าบาท...”
“หืม”
“นากัลขอร้องให้ผมบอกฝ่าบาท เจ้าหนูมันไม่กล้าพูดเอง… ”
หือออ!!
“คืนนี้นากัลอยากให้กระหม่อม สอนยิงธนูให้ เจ้าหนูบอกว่า…มาสงครามแล้วก็อยากมีวิชารบราข้าศึกบ้างครับ ฝ่าบาท”
ท่านบาลิธหัวเราะร่วน ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าอะฮะ…ท่านบาลิธขำอย่างอื่นนอกเหนือจากที่ท่านเซอซัสพูด
ดวงตาสีเทาที่คาดเดาอารมณ์ไม่ถูก ท่านบาลิธกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ไปสิ”
ผมตาโปน มองหน้าท่านเซอซัสซื่อๆ ท่านเซอซัสพยักหน้ากวนๆใส่ผม ลุกขึ้นแล้วลากใหล่ผมไปอย่างแรง ผมเดินปวกเปียกๆออกมาจากเพิงอย่างงุนงงที่สุด
“อย่าให้แมลงกัดนะ เซอซัส” เสียงท่านบาลิธพูดตามหลัง ท่านหัวเราะเบาๆตบท้าย
ผมถูกท่านเซอซัสจับใหล่ลากหยังกะเจ้างุ่นไปตามทาง มืดสลัวมีเพียงคบไฟ ปักตามทางห่างๆเท่านั้น ผมเงยมองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของยักษ์
“ใครเขายิงฝึกธนูตอนกลางคืนกัน!!” ผมโวยวายเบาๆ
ท่านกำลังทำท่ามีเล่ศ์นัยน์ คิ้วดกเข้มนั้นขยับขึ้นลงยามผมมอง
“ทำใม?? ก็เจ้าต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรอ”
“คือ.. - - ฮะ แต่ผมไม่คิดว่ามันจะง่ายอย่างนั้น ผมหมายถึงท่านบาลิธจะ- -” ผมลดเสียงเบาลง หมุนตัวไปมอง ท่านบาลิธก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ความรู้สึกผิดขึ้นมาท่วมอก
“ผมไม่นึกว่าเราต้อง…หลอกท่านบาลิธ” ผมพูดเศร้าๆ
ท่านเซอซัสร้องเหอะ….แล้วก็ลากผมเร็วขึ้น
“ทำใมล่ะฮะ?” ผมไม่เข้าใจ
“เด็กเอ๋ย… เจ้าช่างเป็นยาพิษที่บริสุทธ์เหลือเกิน” ฝ่ามือใหญ่ลูบศรีษะผมกระเจิง “เรื่องที่เจ้าทำน่ะ มันเกินเลยการหลอกลวงแล้ว นากัล แต่ช่างเถอะ ฟังข้าไปก็ใช่ว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนได้ อีกอย่างเจ้าก็ต้องการข้าซะยิ่งกว่าอะไร”
ยักษ์หัวเราะแหบๆ “จริงมั๊ย เจ้าเด็ก?”
ผมหน้าแดงพรวดพราดขึ้นมา อ๋า…ท่านเซอซัสอะ ชอบพูดอะไรแบบนี้ให้ผมรู้สึกอยู่อเรื่อยเลย นิสัยไม่ดีชะมัด
“ฝ่าบาทบาลิธไม่ใช่คนที่หลอกได้หรอก…ท่านต่างหากที่สามารถหลอกคนอื่น เจ้าต้องคิดให้ดีๆ”
ท่านเซอซัสดันหลังผมเหมือนแกล้ง ให้ตกใจ
เอ ว่าแต่ท่านพาผมออกมานอกกำแพงทำใมเนี่ย??
ผมมองไปยังบรรยากาศมืดๆ เสียงจิ้งหรีดและหมาป่าหอน แล้วยักษ์ก็ เปิดประตูรถม้าคันที่ใกล้ที่สุด ก่อนจะอุ้มผมส่งเข้าไป ตัวท่านตามมา
ปึง!!!
เสียงประตูปิดลง ท่านเซอซัสขยับกุกกัก แล้วดวงตะเกียงก็ถูกจุด
“แคบไปหน่อย แต่เสียงไม่เร็ดรอด และข่าวร้าย ข้ายังไม่ได้อาบน้ำ ” ท่านเซอซัสยิงฟันเล่นๆใส่ผม
ผมหัวเราะ จับผมท่าน “ท่านก็ไม่เคยอาบซะหน่อย ”
“เฮ้ย! ข้าอาบทุกครั้งก่อนรู้ว่าจะทำกับเจ้ารู้มั๊ย …อะไรกันหว๊า!?เจ้าเด็ก ”
“ก็ผมชอบแบบนี้อยู่แล้วอะ ท่านเป็นผู้ชายโต เต็มตัวนี่ฮะ” ท่านเซอซัสไม่มีเหงื่อแล้วจะมีเสน่ห์ได้ยังไง ผมชอบแบบนี้แหละ
ผมเข้าไปกอดเอวท่านเซอซัส ในเกวียนไม่ค่อยสะดวกซะเท่าไหร่ แต่ผมก็หอมหน้าท้องของท่านผ่านเกราะ เงยหน้ามองตาแป๋ว
“วันนี้เจ้าถอดคนเดียวดีกว่า” ยักษ์พูดน้ำเสียงอ่อน ค่อยๆ ประคองผม ลงไปที่พื้นรถม้า
“อะ..เดี๋ยวฮะ ”ผมดันแขนท่าน
“ผมอยู่บนได้มั๊ยฮะ” พอพูดจบ อยู่ๆก็รู้สึกอายตะหงิดๆอะ มันเพราะท่านเซอซัสคนเดียวเลย มาทำตาล้อเลียนแบบนั้นใส่ผมอะ !
“ตกลง” ท่านหัวเราะ พลิกผมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วท่านก็นอนแผ่ในชุดนักรบเต็มสูตร
แขนเป็นมัดกล้ามของท่าน จับเอวผมทั้งสองข้าง ท่านยกก้นผมไปวางบนตักท่านให้ถนัดๆ ก่อนจะรวบเสื้อขนสัตว์ออกทางหัว ยักษ์เซอซัสลูบหน้าอกผมยาวขึ้นมาถึงคาง มืออีกข้างก็ปลดกางเกงมัดเอวผมออก ผมช่วยท่านโยนมันออกไปข้างหลัง
ร่างกายผมเปลือยเปล่า รู้สึกถึงไอเย็นจากบานหน้าต่างรถม้าที่แง้มอยู่ ผมหายใจเข้า ก้มมองใบหน้าทอแสงจากตะเกียงเหนือพวกเรา
ท่านเซอซัสรั้งใหล่ผมไปจูบ ท่านประทับริมฝีปากยุบยิบตามต้นคอ หลายๆที ลากลิ้นลงไปถึงยอดอก
ท่านดูดเม็ดเล็กๆนั่นเบาๆ
“อืม..” ผมหลับตาคราง รู้สึกโล่งใจ ผมรอเวลานี้มาตลอดหลายอาทิตย์ รออ้อมแขนใหญ่ๆสากๆที่กอดรัดผมด้วยแรงแบบนี้ ริมฝีปากที่ร้อนขนาดนี้ รสจูบกลิ่นนี้
ผมอ้ารับลิ้นร้อนๆของท่านเซอซัสที่สอดเข้ามา ดูดดันรุนแรง ริมฝีปากเราแนบสีกัน ท่านเซอซัสบีบก้น ขยำหนักๆ จนผมเสียว ร่างกายใกล้ชิดจนเจ้าจ้อนของท่านเซอซัสแข็งขึนขั้นมาโดนซอกขาผม ผมจงใจเบียดสะโพกลงไปตรงๆ
“อื่ม…หึ๊?” ท่านเซอซัส ผละจูบ “เดี๋ยวนะ” ยักคิ้วกวนๆให้ ก่อนจะยันตัวขึ้น แล้วปลดกางเกงตัวเอง
การปลดกางเกงท่านเซอซัสยากลำบากนิดหน่อยเพราะมันติดเสื้อเกราะ ท่านเซอซัสรีบร้อนกระชากเข็มขัด แล้วจับเจ้าจ้อนที่ใหญ่กว่าของคนทั่วไปออกมา ผมทำท่าจะก้มลงไปอม แต่ท่านดึงมือไว้
“มามีความสุขไปพร้อมๆกันดีกว่า เจ้าเด็ก” ท่านเอ่ยพลางบ้วนน้ำลายใส่มือ บุ้ยๆ ผมบุ้ยใส่มือตัวเองบ้างแล้วก็เอาไปทาที่ไอ้จ้อนท่านยักษ์
ท่านเซอซัสยกขาขวาผมเอียงขึ้น เปิดช่องทางผมให้ท่านมองเห็นจากมุมล่างชัดๆ แล้วก็ทิ่มนิ่วเปื้อนน้ำลายเข้ามา
“อา…..”
“หึหึหึ เจ้านี่ รู้สึกไวตลอดจริงๆเลยนะ ”
“โอย…อ...ท่านฮะ ..” ท่านเซอซัสเอาน้ำเข้ามา คลึงนิ้วไปรอบช่องทางผม ท่านบ้วนน้ำลายแล้วสอดเข้ามาขยายอยู่หลายรอบ จนผมรู้สึกว่าท่านทำมันเปียกมากไปด้วยซ้ำ ผมขมวดคิ้วงงๆใส่ท่าน ท่านบอก “ สำหรับหลายๆทีไง”
ช่องทางผมบีบรัดนิ้วท่านหลังจากได้ยินที่พูด ท่านขยับเข้าออกแรงๆ
“อื้ออ..!! ไม่เอานิ้วแล้วฮะ ท่าน”ผมร้องแง “…อ้าา! -จะ -ข - -ข ของท่านเซอซัส”
“ชู่ๆ เบาๆหน่อย” ท่านดึงนิ้วออกไปพรวด เอนหลังลงนอนที่พื้นตามเดิม “เอาเลย นากัลน้อย มันเป็นของเจ้าแล้ว”
ท่านใขว้แขน เพยิดไปที่ไอ้จ้อนอันใหญ่ที่กำลังเยิ้มน้อยๆ ท่านจับมันจ่อตรงๆ
ไม่ต้องคิด ผมก็จับเข่าท่านเซอซัสเป็นที่รั้ง ก่อนจะหย่อนตัวลงไป ให้ช่องทางจรดส่วนหัวท่านเซอซัสอย่างพอดี
ผมมองหน้าท่านเซอซัสเขินๆ ก่อนจะกดตัวเองลงไปสุดแรง
“ฮ๊า!!!!” มันเข้ามาเกือบสุด
“นากัล!!!” ท่านเซอซัสสะดุ้ง ตอนผมทำแบบนั้น
“หยะ - -อย่าเพิ่งขยับนะฮะ”
ทุกอย่างรัดกันแน่นน่ากลัว ผมหลับตาปี๋ มือบับหัวเข่าท่านเซอซัส ผมรอให้ช่องทางคลายตัวนิดนึง ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเบาๆ
“อื่ม… นั่นล่ะ เจ้าเด็ก” ท่านเซอซัสพ่นลมหายใจยาว ดวงตาเยิ้มจ้องร่างผม “สวยมาก”
ท่านจับเอวผมสองข้าง แล้วช่วยออกแรงยกผมขึ้นลง
“อ้ะ อ้ะ อ้ะ” ผมถูกเขย่าแรงกว่าเดิม ช่องทางเสียวซ่าน
ข้างในรับรู้ถึงท่อนหนาที่ถูกสอดใส่เข้ามาชนกับส่วนลึกย้ำๆ ผมเร่งจังหวะ พร้อมเปล่งปากร้อง
“โอ้ย….ฮื้อออออ อ้า อ้า ท่าน - -” ผมจิกหัวเข่าเขา แหงนหน้ากัดฟัน ก่อนจะกระแทกลงไปให้สุดแรงที่มีอยู่ ผมกระแทกเร็วๆจนเกิดเสียง พลั่บ แย่แล้ว..ต้องดังออกไปนอกหน้าต่างแน่ๆ
ท่านเซอซัสยันตัวขึ้นอย่างทนไม่ไหว ท่านล็อกตัวผมทั้งหมดไปชนร่างท่าน แล้วกระแทกเข้าออกหนักๆ ท่านครางต่ำ ผมไซร้ท่านไปร้องงึมงำบนหน้าอกแกร่ง ท่านขยำผมสีทองของผม กระชากหน้าไปฟัดจูบ
ท่านหยุดขยับ
“อ้ะะะ!!” ผมเงยหน้าท้วง
“เปลี่ยนท่าเฉยๆ” ท่านหัวเราะเหนื่อยๆ ผลักผมลงไปนอน จับร่างผมตะแคงข้าง ท่านขยับเจ้าจ้อนในร่างผมใหม่ จนผมบิดเร้า
“อื้อ…ท่านทำอะไรอะฮะ อ้ะ!! มัน¬ - - แปลกๆ”
“กำลังจัดท่าไง” ท่านยิ้มเจ้าเล่ห์ ในความสลัว ท่านเซอซัสแทงมันวนๆอีกแล้ว ผมบิดเอวหนี
“อ้าา!! ท่านอะ ฮือ..อย่างแกล้งผมเลยนะฮะ” ผมน้ำตาคลอ “มันเสียวแปลกๆฮะ ผมกลัว” ผมขดตัวให้เล็กลง
“ไม่ต้องกลัวหรอก นากัล” ท่านเซอซัสจับขาผมยืดไปด้านข้าง ตอนนี้ผมนอนตะแคงราบ แล้วท่านเซอซัสก็เสียบตัวเข้ามาตรงหว่างขา ทำให้ผมเหมือนกรรไกร “หื้ม?? นี้ไง รู้สึกดีมั๊ย” ท่านเขยิบร่างแรงๆแกล้งอีก
“งื้ออ!!! อืออ อ- -” ท่านก้มเข้ามาจูบแก้มผม มองหน้าผมใกล้ๆ
“แบบนี้ล่ะ?” ท่านสอดใส่สุดความยาว
“ดีฮะ อ้าาาา ดี- -จังฮ- -ฮ๊าาา!!! โอ้ยยย ท่านๆๆ อะ!”
ผมห้ามไม่ทัน ท่านเซอซัสบดเบียดใส่ตัวผม อย่างเร่งเร้า รู้สึกได้ถึงความร้อนที่พอกพูนขึ้นทุกครั้งที่ท่านบดเข้ามาล้ำลึก สะโพกแกร่งของท่านกระแทก ขย่มผมอย่างเมามัน “เดี๋ยว!!ฮ๊าา ร- -เร็วไป กกก- -ก อ้าาาาาาาา”
ผมแหงนหน้ากรี้ด ไม่ไหว เสียวไป ….เสียวไปแล้วฮะ “อ๊า…อ๊า!! อ๊า!! ” ผมหายใจไม่ออก กดเสียงร้องก็ไม่ไหว ทุกอย่างมันมากเกินไป ผมรู้สึกได้ว่า รถม้าเขย่า ท่านเซอซัสหลับหูหลับตาทำผมสุดแรงเกิด กล้ามมัดของท่านขยับไปมาใต้ผิวหนังหยาบราวสัตว์ประหลาด
ผมกัดฟัน ทนความเสียวซ่าน พยายามมองหาแววตาที่ผมรัก ของท่านเซอซัส แต่ท่านเรือนผมเข้มของเขาก็บังใบหน้าอยู่ตลอด
รถม้าลั่นเอี้ยดๆๆๆๆ
“โอ้!! ” ท่านแหงนหน้าขึ้นมา ซูดปาก “สุดยอดเลยว่ะ อีกหน่อยนะ!!อย่าเพิ่งแตกนะ เจ้าเด็ก”
“อื้อ อื้อ!! อื้อ.. ” หง้าาา ท่านเซอซัส ก็หยุดลูบผมสิฮะ มือร้อนๆของเขาลูบไล้ไปทั่วหน้าอกผมเลยง่ะ ผมขนลุกจะบ้าอยู่แล้ว อ้ายย ท่านกระแทกช่องทางผม จนน้ำลายเมื่อตะกี้ใหลย้อนออกมาเปื้อนก้นเลย “อาาา…”
ไม่เอาแล้ว ไม่เชื่อท่านเซอซัสแล้ว
ช่องทางผมกระตุกๆๆ ผมเกร็งขมิบสุดๆ ใบหน้าเหยเก ผมเอื้อมมือไปจะจับเจ้าจ้อนตัวเอง แต่ท่านเซอซัสก็คว้าเจ้าหนูผมไว้ก่อน
“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมกรี้ดดังลั่นรถ
….
ท่านบีบเจ้าหนูของผมไว้ไม่ให้ออก
รุ้ตัวอีกที ผมก็กำลังปัดมือท่านเซอซัส ขาพยายามถีบรั้งตัวออกโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ไม่เอาหน่า” ท่านเซอซัสบิดร่างผมมานอนราบ ยกขาพาดบ่าเขา “ เชื่อข้า แล้วจะรู้สึกมากกว่าเดิม เขยิบก้นขึ้นมานี่…”
“งื้อออ!!”
“อะ อย่างงั้นแหละ” ยักษ์เซอซัสฟังดูพึงพอใจ
ขาผมชี้อยู่บนใหล่ท่านทั้งสองข้าง ท่านเซอซัสฉีกขาผมกว้าง แล้วขยี้ส่วนปลายใส่ข้างในตัวผมรัวๆ ผมปรือตามอง ตะเกียงแกว่งไปมาอยู่เบื้องหลัง
“อ้าาา ผมจะแตกแล้ว ไม่ไหวฮะ อ้าาา ท่านเซอซัส ให้ผมแตกทีฮะ “ ท่านไม่ยอมปล่อยเจ้าหนูของผม
“อาา…นิดนึง นะ เด็กดี….เจ้าบีบข้าโคตรๆ”
ผมน้ำตาไหลพราก ท่านเซอซัส อย่าทรมานผมแบบนี้เลย โอ้ยๆๆๆ ผมไม่ไหวแล้ว ช่องทางมันตอดระริกจนชาหนึบไปหมดแล้ว
“ฮือๆ…อืออ ..อา ” ผมครวญคราง เม้มปาก กัดฟัน กำมือ ทำทุกอย่างเพื่อระบายความรุ่มร้อนนี่
.
และแล้วท่านเซอซัสก็ปล่อยมือ
น้ำผมพุ่งขึ้นมาโดนคาง นึงที สองที สามที…
ตามด้วยน้ำร้อนๆของท่านเซอซัสฮะ
แล้วทุกอย่างก็เบาสบาย…….
“ข้ารักเจ้านะ นากัล…ข้าขอโทษสำหรับทุกอย่าง” ท่านเซอซัสงึมงำ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับซอกคอผมเหมือนที่ท่านชอบทำ หอบหนักๆสามสี่ที ก่อนจะเงียบสนิทไป
…
ผมถูกท่านเซอซัสป้อนน้ำเปล่าหนึ่งขวด แล้วเราก็นอนกอดก่ายกันยนพื้นรถม้าทั้งเปลือยเปล่างอย่างนั้น แต่ท่านเซอซัสโอบรัดผมอย่างอบอุ่น แขนใหญ่ของท่าน ลมหายใจท่านเป่ารดใบหูผม ทำให้ผมจั๊กจี้ทุกครั้งเลย ผมจึงนอนไม่หลับ แต่ผมมีความสุขมาก
“ท่านเซอซัสฮะ”
ผมลองเรียก แต่ก็มีแต่เสียงกรนห้าวๆกลับมา
ถึงจะหลับ แต่ผมก็อยากพูดนี่หน่า “ผมมีความลับแหละ ท่านเซอซัสไม่อยากฟังหรอฮะ?”
ผมหัวเราะ ผมพูดกับตัวเองก็ได้ ผมจะได้สบายใจ ผมซุกหน้า เหลือบตาไปมอง ภายนอกหน้าต่างที่แง้มเล็กๆ
ท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีน้ำเงินเข้ม- -
“ผมแอบคิดเล่นๆคนเดียวมาตลอดเลยฮะ ตั้งแต่ก่อนเข้าวัง ที่ทำอาชีพพรรณนั้นอะ….” ผมกระซิบ “ ว่าผม อยากมีคนกอดผมด้วยความรัก กอดแล้วทำให้รู้สึกว่า เขารักผมมากๆๆๆเลยน่ะฮะ กอดแบบที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ผมถูกรัก ที่สุดเลย…. ”
ผมหันมามองใบหน้าหลับสนิทของท่านเซอซัส ยิ้มแล้วพูดออกไป
“ ผมรู้สึกว่า ท่านทำสิ่งนั้นกับผม - - ท่านเซอซัส’กอดผม’แบบนั้นอะฮะ จริงๆนะฮะ ”
ผมหลับตาลง “ผมว่า ได้รับแล้วล่ะฮะ”
to be cont ++++++++++++++++
:กอด1:ขอบพระคุณผู้อ่านทุกท่านที่สุดในโลกเลยคะ ^^ 
หัวข้อ: The Journey of Nergal :จบภาค 1 [Update ลิ้งค์ ภาค 2] (อ่าน 499338 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก