มาแล้วค่า ท่านผู้อ่าน ตอนนี้ยาวนิดนึงก็เลย พิมพ์นานน่ะค่ะ ไรท์เตอร์จะปรับปรุงให้เร็วขึ้นนะคะ 
ขอบคุณท่านผู้อ่านค่า
.................ตอนที่
11ผมได้ยินเสียงโคล้งเคล้ง…พอได้สติก็เลยลืมตาตื่น…ดวงอาทิตย์คงเพิ่งขึ้น ทุกอย่างยังเป็นสีฟ้าๆอยู่เลย
ผมหันมา เห็นเจ้าของเรือนผมสีส้มยืนอยู่เตียงตรงข้าม
เคอร์กลับมาแล้ว มีขนนกติดอยู่ที่ใหล่ บนหัวเขาสวมมงกุฎดอกไม้เล็กๆ ราวกับยังไม่ออกจากสวนสวรรค์ มืออีกข้างถือถุงตาข่ายใส่เสื้อผ้าอยู่ เคอร์กำลังพิจารณาปลอกหมอน
“ข้าติดหมอนอันนี้ เอาไปด้วย” ผมเพิ่งสังเกตุว่า มีสาวใช้จมูกโค้งๆ ที่ผมไม่เคยเห็นหน้ายืนแบกของด้านหลังเคอร์ เขาชี้นิ้วสั่งเธอเป็นการใหญ่
“เข้าไปเก็บในห้องแต่งตัวต่อ…ลิ้นชักแรกน่ะ เอามาให้หมด …นอกนั้นทิ้งไว้เนี่ยแหละ เจ้าพวกปัญญาอ่อนจะได้เก็บเอาไปใช้”
ผมลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ แฝดบอกว่าเคอร์จะย้ายออกไปห้องใหญ่ ท่านเนนันตาร์คงโปรดเขา สมใจกระมัง เคอร์หันมาพอดี
“นี่ไง เด็กยิวที่ข้าเล่า…คงเกิดจากพวกทาส ไม่รู้ให้มาอยู่ในนี้ได้ไง ดีที่ข้าได้ออกไปก่อน ”
เคอร์เนี่ยน้า…ถ้าผมไม่ได้อยู่ในวัง ที่ต้องเก็บรักษาความลับเรื่องอดีตของผม ผมคงจะเดินเข้าไปฟาดกลางหัวส้มๆนั่นแล้ว สาวใช้เงยหน้ามองผม แล้วหัวเราะคิก ทำใมพวกนี้นิสัยเหมือนกันจัง…
แววตาสีเขียวมองเหยียดผม…เอาเถอะ ก็ผมง่วงนี่หน่า แล้วก็ยังนึกเหตุผลดีๆที่จะหาเรื่องเคอร์ไม่ออกด้วย ผมหาวใส่เคอร์ เขาทำท่ารังเกียจ บิดไปมา เหมือนผู้หญิงแล้วเดินไปเปิดประตู
“ว่าไงจ้ะ ไอ้ลูกชาย” เลลาห์ยืนต้อนรับ เธอยิ้มอย่างร่าเริงที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น
“ถึงวันต้องลาจากกันแล้ว ดีใจสุดๆไปเลยรึเปล่าจ้ะ”
เคอร์ย่นจมูกแบะปาก ตามที่เขามักทำ
“หลีกไป ข้าขี้เกียจคุยกับเจ้า…ท่านเนนันตาร์ย้ายข้า เพราะข้าบอกว่าเบื่อเจ้าน่ะแหละ” เคอร์แลบลิ้นใส่เลลาห์ เธอขยุ้มหัวเจ้านั่นอย่างเอ็นดู โดยที่เคอร์ไม่ได้เข้าใจซักนิด เขาสบัดตัวหนีเธอ ร้องเรียกสาวใช้ให้วิ่งตามออกไป
เลลาห์มองตามไป อมยิ้ม “ฉันคงคิดเจ้าตัวป่วนนั่นหน้าดู..”
ผมเดินมาหยุดข้างเลลาห์ “เขาถูกย้ายไปไหนหรอฮะ?”
ไปฝั่งขวาน่ะ ห้องเดี่ยวใกล้ๆห้องบรรทมฝ่าบาท …ท่านเนนันตาร์เพิ่งรับสั่งเมื่อวาน ดีแล้วล่ะ…เจ้านั่นหวังมานานละ “ สายตาเลลาห์ดูอบอุ่น เธอคงไม่เคยโกรธจริงๆ เลยตอนที่เคอร์อาละวาด เธอหันมามองผม เอามือลูบหัว
“ฉันไม่ชอบเห็นเด็กมีความหวังอะไรนัก กับฝ่าบาท แต่อย่าเอ็ดไปนะ… ฉันเตือนจริงๆ ว่าอย่าคิดมาก รู้สถานะภาพตัวเองไว้ เราทำงานรับใช้ท่าน เราเป็นทาสของท่าน ไม่ใช่คนรัก… จำให้ดีล่ะ”
ผมพยัคหน้า “เข้าใจฮะ” มันก็ไม่ใช่เรื่องเข้าใจยากสำหรับผมจริงๆ ที่ๆผมยืนอยู่ตอนนี้ ดีกว่าที่ที่ผมจากมาหลายล้านเท่า จะว่าไป ก็เหมือน มีลูกค้าแค่คนเดียว ซึ่งนั่นคือท่านบาลิธ
ท่านบาลิธ…ผมต้องเจอท่านเย็นนี้แล้วล่ะ
//////////////////////////////
การถวายตัว ไม่ใช่ การถวายตัวอย่างที่ผมวาดภาพไว้ ตอนแรกที่พวกเขาพูดกัน ผมจินตการถึง ท้องพระโรง ที่มีกษัตริย์นั่งเด่นสง่าอยู่ แล้วผมก็ต้องคลานๆไปเหมือนกิ่งก่า เกาะที่เท้าของพระองค์ แล้วคนก็จุดปะทัด แล้วก็แห่ผมไปรอบๆวัง ราดน้ำมนต์ อะไรทำนองนั้น ไม่รู้ผมไปเอาความคิดพวกนี้มาจากไหน ฮะๆๆๆ เจ้าชาทรัชโม้แตกแน่เลย
การถวายตัวจริงๆก็แค่ ตอน พวกกษัตริย์ลงมาทานอาหารค่ำ ณ ห้องจัดเลี้ยง ผมก็แค่ไปโผล่ที่โต๊ะของท่านบาลิธ จะมีคนรับใช้อยู่รอบๆ คนเล่นดนตรี และ สนมคนอื่นๆ ฝ่าบาทจะโปรดเรียกใคร ก็เป็นเรื่องของท่าน ผมก็จะเป็นเด็กหน้าใหม่
“แล้วถ้าท่านเรียกสนมคนอื่นล่ะ ผมก็ว่างงานงั้นหรอ? ”
“ถ้าฝ่าบาทไม่รับสั่ง เจ้าก็ตามไปช่วยงานสนมโตๆ…เกาะสนมโตๆไว้ เจ้าจะได้เจอ หัวหน้าสนมชื่อ เมยา ถามเธอเรื่องที่เจ้าไม่รู้ ส่วนมากเด็กๆไม่ต้องทำอะไรนักหรอก“
เลลาห์ เอ่ยพลางยื่นชามกลีบดอกไม้ให้ผม ตอนนี้เรากำลังเรียนเรื่องการเตรียมอ่างน้ำให้ฝ่าบาท ส่วนมากงานของผมเป็นงานเล็กๆน้อยๆ เขาต้องการให้ผมยืนเป็นตุ๊กตา คอยป้อนอาหาร หรือผลไม้ให้ฝ่าบาทยามพักผ่อน และ ถ้าท่านบอกให้ออกไป ก็ว่างงาน! ดีชะมัดเลย รับใช้พวกกษัตริย์เนี่ย งี้ถ้าท่านไม่โปรดผม ก็ไม่เป็นไร ผมจะเผ่นไปวิ่งเล่นในวังแหละ
ผมกวนน้ำจนกลิ่นหอมลอยฟุ้ง เลลาห์ทำท่าพอใจ
“แต่ ถ้าไม่มีอะไรทำแล้ว ก็กลับมาที่นี้เลยนะ” เราออกจากห้องน้ำ
“ทำใมล่ะฮะ …ผมไปที่อื่นในวังไม่ได้หรอ?” อ๋า ผมอยากไปนี่หน่า
“อืม…มันไม่ควรน่ะ นากัล เราเป็นสนมมีต่ำแหน่งสูงกว่าคนอื่นในวังก็จริง…แต่มันอันตรายสำหรับเด็กๆที่จะไปวิ่งเพ่นพ่าน ข้าก็บอกแล้ว คนงานก่อสร้างวิหารข้างๆอีก ไหนจะพวกทหารอีก - -”
ผมขำพรืด
“นากัล!!”
“ป่าวฮะ เลลาห์..” ผมรีบทำตาซื่อ เลลาห์จิ้มปากผม
“อย่ามาโกหกฉันนะ! อย่าให้จับได้ว่าหนีไปไหนล่ะ”
ผมพยักหน้าหงึกๆ เลียนแบบท่าเอลลี่…เอลลี่ก็ไปจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฝ่าบาทเหมือนกัน แต่เลลาห์ไม่รู้ เพราะหมอนั่นแกล้งทำท่าเหงียมนี่เอง ผมทำบ้างดีกว่า อิอิ โธ่ เลลาห์ ผมยังอยากเรียนรู้อะไรอีกมาก ในวัง นอกจากนอนกับฝ่าบาทนี่หน่า
--------------------------------------
เวลาเย็นใกล้เข้ามาแล้ว ผมยืนอยู่ในห้องแต่งตัว…มองกระจกขัดเงาใหม่เอี่ยม และรูปปั้นเด็กท่าทางอ้อนแอ้นข้างๆ ทั้งๆที่ผมไม่เคยกลัวเรื่องพรรณนี้เลยนะฮะ แต่ผมขาสั่นและปวดท้องสุดๆ ผมมองหน้าตัวเองในกระจก นึกถึงครั้งแรกที่ผมรับลูกค้า
ผมอายุเก้าขวบ วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักมาก …นอกหน้าต่างครึ้มๆเหมือนขณะนี้
มาดามเรียกผมออกมาจากห้องหลังผมกินขนมปังหมดก้อน เธอใช้ผ้าเช็ดคราบทรายบนหน้าผม ผมรู้สึกแปลกใจ ในตอนนั้น ผมพอจะรู้บ้างว่า เพิงมาดามมีไว้ทำอะไร แต่ก็ไม่เคยเอะใจซักนิด
มาดามบอกให้ผมเข้าไปนั่งในห้องชั้นล่าง ห้องเล็กๆมืดๆ ซึ่งมีเตียงเก่าผุ…
ผมทำตามแต่โดยดี …แล้วเสียงฝนก็เทหนักขึ้นอีก มารู้อีกที ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่ง เดินตัวเปียกโชกเข้ามาในห้อง เขาถอดเสื้อคลุมอย่างรีบร้อน ผมยาวสีดำชุ่มด้วยน้ำฝน เขาเดินไปใช้นิ้วมือสกปรกดับไฟบนเทียน…แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท
….
..
ตอนที่เขาใส่เข้ามาในตัวผมสำเร็จ ผมร้องให้เหมือนจะตาย แต่ไม่มีใครได้ยินผมเลย เสียงฝนดังเกินไป…ดังเกินไปมากๆ ผมพยายามจะคลานไปที่ประตู แต่ก็เห็นเงาเท้าของคนยืนอยู่…ยืนนิ่งๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมร้องเรียกมาดาม อยากจะถามและตะโกนด่าเธอว่า ทำใมถึงขังผมไว้ในนี้ แล้วทำใมผู้ชายคนนี้ถึงจิกหัวผม แล้วก็สอดไอ้นั่นเข้ามาในตัวผม
ผมไม่เคยเห็นหน้าแขกคนนี้เลย จนกระทั้งเขาจากไป… หลังจากเลือดใหลอยู่เป็นชั่วโมง แมร์รี่ก็มาช่วยทำแผลให้ผม เอาผ้าชุบน้ำเย็นมาอุดซักพัก หลังจากหาย มาดามก็ให้ผมรับแขกทุกวัน
ผมไม่ยอมหลับตาตอนนอนกับแขกคนไหนอีกเลย มันน่ากลัวน้อยกว่าเสมอ ถ้าผมเห็นว่าเขากำลังจะทำอะไร…
แต่ตอนนี้ ท่านบาลิธ ไม่ใช่แขก ท่านเป็นโอรสของกษัตริย์เนบูนิดัส
แล้วผมก็ไม่ใช่ โสเภนี… อย่างน้อยเขาก็เรียกว่า สนม ล่ะน้า
ขาผมหายสั่นแล้ว…ท้องก็หายปวด ไม่มีอะไรแย่กว่ามาดามแล้วล่ะ ผมยิ้มให้กับตัวเองในกระจก สวมมงกุฎใบไม้ กระชับผมคาดเอว และวิ่งตามเสียงเรียกของเลลาห์ ลงไปที่ห้องจัดเลี้ยง
___________________________________
“ทุกวันศุกร์…จะมีงานจัดเลี้ยง ที่เจ้าชาย มเหสี ขุนนาง และ ทหารชั้นปกครอง ร่วมรับประทานอาหาร…ถกเรื่องการเมือง เจ้าไม่ต้องใส่ใจเรื่องที่พระองค์เอ่ย ตราบใดที่ท่านท่านไม่ได้เอ่ยกับเจ้า ” เลลาห์เดินอย่างรวดเร็ว จูงมือผมไปตามระเบียง “อย่าทำท่าสอดรู้…แค่ทำหน้าที่ของเจ้าเท่านั่น ข้าจะส่งเข้าให้หัวหน้าสนม ชื่อ เมยา เธอจะบอกว่าเจ้าต้องทำอะไรบ้าง รวดเร็วด้วยนะ นากัล!”
เสียงในห้องจัดเลี้ยงดังลั่นออกมา มีเสียงดนตรีด้วยแฮะ
…เรามาถึงแล้ว ภาพข้างหน้าคือ ผู้คนนั่ง ยืนเดิน กันระเกะระกะ ไม่เห็นดูชั้นสูงตรงไหนเลยอะ
บนบันใดหินอ่อนที่ ผมเคยยืน ตอนนี้ มีนักกายกรรม ใต่กระถางต้นไม้ ข้างๆมี ผู้หญิงแก้ผ้า สี่ห้าคน ตีกลอง เป่าขลุ่ย เต้นไปรอบๆ
ผมหันซ้ายหันขวา เริ่มถูกบดบังด้วยร่างกายของพวกผู้ใหญ่ เลลาห์ พาเพิ่มเดินลึกเข้าไปตามความยาวของโต๊ะ ผมแอบมองพวกที่นั่งๆอยู่ แต่ละคน ดูรู้เลยว่า เป็นคนสำคัญซักคน พวกเขาถกกันออกท่าทางมาก เครื่องประดับบนตัวทำผมตาลาย…มีทั้งผู้อาวุโส และ หนุ่มๆ ที่สำคัญ เด็ก กับ ผู้หญิงเดินล่อนจ้อน เสริฟอาหารกันว่อนเลย
เลลาห์ตีผม! ผมรีบหันกลับ
“เมยาๆ” เธอสะกิดผู้หญิงอกโตคนนึง ซึ่งกำลังแบกไก่งวง
“นี่ นากัล…เด็กของท่านบาลิธ”
เมยาช้อนตาลงมา พูดด้วยเสียงหวาน “อ๋า หนูน้อย…น่ารักจริงๆเลยนะจ๊า มา! ไปเอาถาดไวน์กับฉัน ท่านบาลิธนั่งอยู่หัวโต๊ะนู้น มาจ่ะ”
ผมทำใจก่อนปล่อยมือเลลาห์ สีหน้าเลิกลั่ก ฮือ ผมไม่พร้อมเลย…
เมยาลากผมพรวดๆ เบียดเสียดสนมคนอื่นๆ นักดนตรี ผ่านมาเคาะกลองใส่หัวผมเต็มๆ จนหูชา
เธอหยิบถาดไว้ให้ผม ชี้นิ้ว “ตักไวน์เสร็จ… ท่านบาลิธอยู่ตรงนั้น” ผมเงยหน้าตาม เห็นผู้ชายนั่งหันหลังอยู่ใกล้เวที แต่คนที่รายล้อมก็บังผม “แก้วอยู่ที่โต๊ะ ไปถึงก็รินซะนะจ้ะ…ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดด้วย พับกองไว้ใต้โต๊ะนะจ้ะ ฉันไปเสริฟไก่ก่อนนะ นากัล”
เธอหยิกแก้มผมหนึ่งที ก่อนจะเดินไป
ผมหายใจหอบหืด…เอาล่ะ อะไรนะ ถังไวน์ทองคำ…ตักซะนากัล ผมเขย่ง หยิบเหยือกลายเสือ ตักอย่างทุลักทุเล …หนะ หนักจังเลย ผมรีบวาง ..ก้มปลดเข็มขัด ถอดผ้าคาดเอวบางๆออก
ผมยัดผ้าลวกๆ ไว้ใต้โต๊ะ ปั่ป! ใครซักคนตีก้นผมตอนก้มอีกแล้ว
“เจ้าเด็กนากัล~ เจอกันอีกแล้ว!”
ผมยังไม่ทันหันไปก็รู้ว่าใคร เงาใหญ่ๆของยักษ์ทาบทับตัวผม
เขายกมุมปาก หรี่ตายิ้มๆ แล้วยื่นแก้วทองแดงมาหน้าผม
“ รู้มั๊ย ทำใมพวกชั้นสูงถึงกินแต่ไวน์ในบาบิโลนเนีย? ”
ผมยืนทื่อ เหลือบตาไปมองแผ่นหลังท่านบาลิธที่โต๊ะ
“เพราะน้ำเปล่า มักเป็นพิษ…พวกเขากลัวยาพิษกันตั่วสั่น” เซอซัสยักคิ้วใส่ผม “…แต่ยาพิษในอย่างอื่น..”
เขามองร่างเปลือยผมหัวจรดเท้า “- - กลับแพร่หลายในผู้ดี ว่ามั๊ย นากัล!” เขายิ้มอีกรอบ สบัดผมสีดำยุ่งๆปรกหน้า
“เฮอะ ข้าพูดอะไรวะ? อย่าใส่ใจเซอซัสผู้ต่ำต้อยเลย …ช่วยมอมข้าหน่อยเถอะ นากัล”
ท่านเซอซัสยัดแก้วใส่มือผม ผมทำอะไรไม่ถูกไปแว็บนึง ก่อนจะยกเหยือกมาเติมให้เขา
“เจ้านี่น่ารักจริงๆเลย…” เขาพึมพำเสียงต่ำ ยกไปซด “เชิญ…” เซอซัสเผยมือไปทางโต๊ะท่านบาลิธ
ผมถือเหยือกไวน์ในมือ ละสายตาจากท่านเซอซัสไม่ได้ครู่หนึ่ง พอได้สติผมก็เดินก้าวช้าๆไปที่โต๊ะ
พอขยับเข้าไปใกล้ แผ่นหลังสูง…พวกคนที่อยู่โต๊ะฝั่งตรงข้าม กำลังพูดจาเสียงดัง ผู้หญิงแก้ผ้าซึ่งกำลังพัดให้แผ่นหลังนี้ เหลือบมาเห็นผม เธอพยัคเพยิดไปที่แก้ว
อ้ะ ผมเห็นแก้วละ คนตรงข้ามยังพูดคุยกับแผ่นหลังท่านบาลิธอยู่
ผมยื่นเหยือกเข้าไปใกล้…กำลังเอียงให้ไวน์เท- -
.
มือขาวซีดของท่านบาลิธดึงแก้วไปพอดี….น้ำไวน์ราดใส่โต๊ะทั้งหมด!!!!
“อะ…”
..
ทุกคนบนโต๊ะเงียบสงัด
สายตาผมขยับไปไหนไม่ได้นอกจาก น้ำไวน์ที่ใหลลงมาจากโต๊ะช้าๆ
ร่างผมถูกเบียดออกไป แก้มชนกับสีข้างของท่านบาลิธ เสียงเมยาพุ่งแหลม
“ขออภัยโทษเพคะ ฝ่าบาท หม่อมฉันสมควรแก่โทษที่ละเลย…เจ้าหนูเป็นเด็กใหม่นะค่ะ ขออภัยโทษนะเพคะ ” เธอใช้ผ้ากวาดน้ำไวน์อย่างรวดเร็ว ไม่ทันไร โต๊ะไม้ก็กลับมาสะอาดอีกครั้ง
ผมตกใจมากฮะ…ตกใจจนน้ำตาใหลไม่ออก แทบจะฉี่ราดอีกรอบ ผมกำลังจะขยับออกจากตัวท่านบาลิธ แต่แล้ว…ก็มีฝ่ามือสัมผัสเรือนผม
ท่านบาลิธหันตัวมา ท่านเป็นผู้ชายรูปร่างผอมสูง สีหน้าเรียบสนิท จมูกโด่งเป็นสัน กับดวงตาเรียวเล็กซ่อนอยู่ลึก …ดวงตาเรียวๆแบบคนฉลาด ริมฝีปากท่านปิดสนิท ผิวสีซีดๆแห้งผาก ผมสีน้ำตาลสวยหวีไปด้านหลัง ใหล่ตั้งตรง ขณะที่ท่านนั่งอยู่ ผมก็รู้สึกถึงดวงตาเรียวๆนั่น พิจารณาอย่างหลบเลี่ยงไม่ได้
“ใครเป็นคนเลือกมา?” ท่านพูดเบาเหมือนกระซิบ โอ้ย… ผมจะโดนประหารมั๊ย “เซอซัส?”
“ครับ ฝ่าบาท” ยักษ์เซอซัสโผล่มาด้านหลังผม
“เจ้าขอทองคำขาวของข้าไปซื้อเด็กน้อยคนนี้หรือ?” ท่านบาลิธพูด
เซอซัสผงกศีรษะ “ครับ ฝ่าบาท…กระหม่อมเห็นว่าพระองค์ทรงงานอักษรหนักไป ในฐานะองค์รักษ์ …กระหม่อมขอถวาย นากัล ให้พระองค์…เด็กคนนี้ ได้รับการฝึกนวดจาก เลลาห์หอสนมฝั่งซ้ายมาแล้ว เห็นว่าจะช่วยคลายเครียดยามพระองค์ทรงงานได้ครับ”
ทำใมท่านเซอซัส ไม่แสดงท่าทีพิลึกเหมือนตอนคุยกับคนอื่นเลยล่ะ เขาตอนนี้ยืนตัวตรงสง่า
ท่านบาลิธพิจารณาผมอีกครั้ง ฝ่ามือยังคงโอบอยู่ที่ท้ายทอยผม เกี่ยวเส้นผมอย่างช้าๆ แววตาท่านดูล่องลอยแปลกๆ ตอนที่ท่านมองผมของผม
“ข้าชอบเด็กคนนี้ - -เมยา ให้ไปพักในห้องบรรทมก่อนเลย …ข้าจะคุยงานต่อ - - เซอซัส เจ้านั่งลงก่อน ท่านฮามีอร์ู อยากรู้จักเจ้าใน ฐานะแม่ทัพเก่า…”
“แม่ทัพกองหน้า กระหม่อมก็ยังเป็นอยู่นะครับ” เซอซัสตอบ จังหวะเดียวกับที่ท่านบาลิธปล่อยผม แล้ว เมยาก็เข้ามาถึงตัวผมออกไป
“อย่าซุ่มซ่ามแบบนี้อีกนะจ้ะ หนู…” เธอบ่น ตอนลากผมผ่านฝูงชน
ผมกระแทกกับบางคน ปล่อยมือเมยา
“นากัล!”
“เอลลี่!!” เจ้าเอลลี่แก้ผ้า ถือถาดกล้วย ..แถมโดนหมึกสีแดง ป้ายเป็นอักษรที่หน้าอก ตลกชะมัด
“ข้าได้เจ้านายเแท้แล้วนะ!!” เจ้านั้นชี้ที่หน้าอกอย่างภูมิใจ “ท่านดันชิ ชนะแหละ ข้าดีใจมากๆเลย”
เมยากลับมาจับใหล่ผม
“เจ้ากำลังจะไปใหนน่ะ?” เอลลี่ตาโต ยิ้มกว้าง “อย่าบอกนะว่า??”
“ห้องบรรทม” ผมร้องก่อนที่เมยาจะกระชากผมห่างเอลลี่ไป เจ้านั่นอ้าปากหวอ ตะโกนมาว่า “ข้าจะกลับไปนินทาเจ้าให้น่าดูเลย!!ฮ่าๆๆ”
..ตึก ตึก ตึก
…
เดี๋ยวนะ ผมงงไปหมดแล้วฮะ ผมตื่นเต้นเกินไปแล้ว ผมถูกดึงมาที่วังฝั่งขวางั้นหรอ? ใช่ ผมไม่คุ้นเลย ที่นี้ตกแต่งอลังการกว่าฝั่งซ้ายเยอะมากเลยอะ
ท่านบาลิธโปรดผม!!ท่านบาลิธดูใจดีจังเลยฮะ ท่านบาลิธพูดเบาด้วย ไม่เสียงดังโหวกเหวก ดีจังเลยฮะ ผมยิ้มแฉ่งจนเมยาสังเกตุเลย เธอหัวเราะคิก
ผมไม่ได้มองทางเลย มัวแต่ดีใจซะจนมาถึงหน้าห้องบรรทมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เมยาพาผมเข้ามา ห้องนี้มืดสลัวจัง แต่พอเธอเดินไปเปิดประตูระเบียงไม้ ผมก็ร้องโห
แสงไฟระยิบระยับ จากมหาวิหาร และ บ้านเมือง เป็นเงาพริ้วไหวในแม่น้ำยูเฟรตีส ลมกลางคืนโบกเข้ามา รูปภาพสัตว์และผู้หญิงถูกประดับอย่างสวยงามรอบห้อง เตี่ยงสี่เสา ที่ใหญ่พอจะให้คนหกคนนอนเบียดกันได้ตั้งอยู่สุดมุมห้องฝั่งนู้น….โต๊ะทรงงานอยู่หน้าผม ทุกอย่างกว้างและใหญ่ สมเป็นห้องของโอรสพระราชาจริงๆเลยฮะ
“ไปนอนเล่นบนเตียงก่อนนะจ้ะ อย่าแตะต้องของๆพระองค์ล่ะ ข้าไปที่งานก่อนนะจ้ะ”
เมยาจากไป ผมยืนอยู่คนเดียว…
“อ้าก ชาทรัช!พี่โจมาร์!” ผมตะโกน กระโดดตึงๆ “อยากให้นายกับพี่เห็นที่สุดเลย!!!” แล้วก็วิ่งไปที่พรมขนสัตว์ หมีขั้วโลกนี้หน่า ผมนั่งยองๆลงตรงหน้ามัน แล้วลูบหัว…นิ่มจังเลย! สุดยอดไปเลยอะ ผมกรีดร้องด้วยความสนุก พร้อมกระโดดโลดเต้นไปซักพัก ระวังไม่ให้ถูกม้วนกระดาษ กองหนังสือที่เกลื่อนกระจายเต็มห้อง
ท่านบาลิธต้องฉลาดสมคำร่ำลือแน่ๆเล้ย!! ผมหายกลัวไปหมดแล้ว!
ผมกระโจนลงเตียง มันเด้งเกินสี่ครั้ง ผมหัวเราะร่า…ชักเหนื่อยแฮะ นอนเฉยๆดีกว่า เดี๋ยวมีใครได้ยิน
ผมนอนเหยียด มองเพดานสวย …ตอนนี้ทุกอย่างในหัวผมตีกันยุ่งไปหมด ผมจะเริ่มคิดทีละเรื่อง
ท่านบาลิธโปรดผม…เย้ นั่นเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
แล้วก็…ท่านเซอซัส ผมหุบยิ้มลง เรื่องแผลยังค้างใจ ผมสงสัยจัง…แต่ได้ยินว่าท่านเซอซัสเป็นองค์รักษ์ของท่านบาลิธหรอเนี่ย…แล้วเขาพูดถึงแม่ทัพซักอย่าง? ทำใมเขาทำหลายหน้าที่จังเลยอะ
ที่น่าแปลกที่สุด คือเขาชอบยุ่งกับผมจัง…แล้วก็ชอบพูดอะไรแปลกๆด้วย ผมนึกถึงแววตาสีน้ำตาลที่สว่างราวไฟ เวลาเขามองผม ริมฝีปากเหยียดยิ้มแปลกๆ เสียงแหบลึกเวลาเรียกชื่อผม.. ฮึ้ย ผมขนลุกขึ้นมา…บางครั้งเขาก็ตลก แต่บางครั้งเขาก็น่ากลัวมากๆเลย
เขาบอกผมจะสอนเรื่องอาวุธ แล้วก็ วิจารณ์พวกคนชั้นสูง…ทำใมเขาถึงมีความคิดไม่เหมือนคนอื่นๆที่นี้นักน๊า?
ผมถูหน้ากับหมอนนิ่ม…
ผมง่วงจัง เริ่มหิวข้าวเย็นแล้ว
…
ผมกอดผ้าห่มขนสัตว์ หาวทีนึง
..
พี่โจมาร์ฮะ…
คิดถึงพี่จัง..
--------------------------------------
ผมสะดุ้งตื่น… เห็นภาพมหาวิหาร กับบานหน้าต่างไม้แกะสลัก…
ผมอยู่ใน..
ห้องท่านบาลิธนี่หน่า!!!ผมหลับได้ไง- - ผมกระเด้งตัวอย่างแรง
“ตื่นแล้วหรือ..”
ผมสบัดหน้าไปอีกทาง แต่ก็ไม่ยักเห็นต้นตอเสียง ผมลุกขึ้น แล้วเดินอย่างกล้าๆกลัว
เทียนใขถูกจุดอยู่มุมซ้ายของห้อง มีแผ่นฝาประตูปิดห้องนั้นไว้ครึ่งหนึ่ง เห็นมุมโต๊ะเขียนหนังสือ และกองกระดาษ เงาของเทียนสะท้อนให้ผม เห็นเงาของผู้ชายนั่งอยู่ ผมเดินเข้าไปช้าๆ
ท่านบาลิธยิ้มบางๆ บางมากๆ ท่านกำลังถือแท่งดินสีดำ เขียนอะไรในกระดาษ
ตอนนั้นผมมีสติ และ นึกว่าควรทำอะไร ผมเดินอ้อมไปข้างหลังเก้าอี้ของท่าน
แล้วเริ่มกดนิ้วมือ
ท่านบาลิธเงียบสนิท…ผมชักประหม่า แต่ก็นวดใหล่ท่านซ้ำๆ ผมแอบมองว่าท่านเขียนอะไร ท่านจดขยุกขยิกไปหมด ผมอ่านไม่ออกเลย
“พอแล้ว”
ผมหยุด หน้าจ๋อย…ผมนวดไม่ดีหรอฮะ
“มานั่งนี่ซิ..”
ท่านบาลิธเขยิบเก้าอี้ออกจากโต๊ะ มีพื้นที่กว้างขึ้น เพื่อให้ผมเข้าไปนั่งตัก
ผมทำแต่โดยดี ยิ้มให้ท่าน
“ชื่ออะไรน่ะ เรา” ท่านกระซิบเบาๆที่ใบหู
“นากัลฮะ..”
“ขอกอดหน่อยนะ นากัล” ท่านกล่าวกับผมอย่างสุภาพ แบบที่ผมไม่เคยฟังมาก่อน ท่านโอบร่างเปลือยผม เกยบนตักของท่าน แล้วก็ซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผม
..
ทุกอย่างเงียบจัง แม้แต่ลม
…
ผมได้ยินเสียงสะอื้น ท่านบาลิธขย้ำศีรษะผม
มีน้ำเปียกๆเปื้อนใหล่ผมเต็มเลย
“….เจ้า…ช่วยหน่อย…ได้ใหม…นากัล” ท่านพูดเสียงสั่น ผละใบหน้าออกมา น้ำตาร่วงจากตาสีเทาไม่หยุด
ผมตกใจว่าท่านร้องให้อะ ร้องให้ใหญ่เลย เพราะอะไรอะฮะ? เพราะผมนวดไม่ดีหรอ…หรือว่าท่านทะเลาะกับใคร ทำใมเจ้าชายถึงร้องให้ล่ะฮะ?
“นากัล…” ท่านยิ้มหน้าเบี้ยวๆให้ ลูบเรือนผมไม่หยุด ท่านบาลิธเลิกชายเสื้อคลุมตนเองออก “….เข้าใจนะ..”
ผมพยัคหน้าทันที…. ผมไม่รู้ว่าท่านเป็นอะไรไป… ท่านดูน่าสงสารจังเลย แต่ท่าทีสง่างามของท่าน แม้แต่ตอนร้องให้มันก็ยังอยู่
ผมรีบขุกเข่าลงไป ดึงกางเกงของท่านออก พาดคางไว้ที่ขอบเก้าอี้…ใช้มือกำรอบๆของท่านบาลิธแล้วขยับ
“…ไม่…นากัล…” ท่านหยุดน้ำตาใหล ก้มลงมาเอ่ย “เจ้าขึ้นมา…”
“ฮะ ท่านบาลิธ”
ผมขึ้นไปบนตัวท่าน เอาเข่าทั้งสองข้างพาดแยกกัน ท่านบาลิธกระชับข้อขาผมให้หนีบกับเอว
เขาซุกหน้ากับซอกคอผมอีก ผมโอบแขนขวารอบคอท่านไว้ให้ถนัด…แขนซ้าย เอื้อมลงไป จับไอ้จ้อนจรดช่องทาง ผมกดตัวเองลงไปช้าๆ…รู้สึกตึงแน่นจังเลย
ผมนิ่งซักพักจนไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ก็ขยับขึ้นลง…
“อื้อ…อืม” ท่านดูดที่ซอกคอผมเบาๆ
ท่านบาลิธไม่เหมือนลูกค้าคนไหน…ท่านไม่ได้ช่วยผมออกแรงเลย ตรงกันข้ามท่านนั่งนิ่งสนิท…เสียงเงียบสนิท มีแต่เสียงหายใจที่แรงขึ้นๆ แววตาท่านลอยออกไปนอกหน้าต่าง
ผมกดตัวเองหนักขึ้น ตามแรงอารมณ์…ส่วนปลายของท่านบาลิธกระแทกโดนจุดสั่นไหวของผมพอดี
ผมทำหนักขึ้นและหนักขึ้น เอื้อมมือไปท้าวหลังโต๊ะ…”อ๊า….!! ท่านฮะ…”
ความเสียวในช่องท้องเกร็งแน่น ผมอยากให้ท่านชอบผม...ผมอยากมาอยู่ห้องแบบนี้จัง ความคิดผมเลอะเทอะล่องลอยไปหมด…
“อา…” ท่านบาลิธเริ่มเปล่งเสียงออกมา เขาจิกหลังผม สลับไปลูบศีรษะ…ผมสบัดเอวเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้…ข้างในบอกผมว่า ท่านบาลิธกำลังจะเสร็จ
“ฮ๊า!!โอ้ะ…” ผมกระตุก น้ำขาวๆพุ่งเยอะมากเลย…เพราะผมไม่ได้นอนกับใครเลยกระมัง ผมหอบ..ท่านบาลิธกระตุกจากแรงบีบรัดของผมข้างล่าง ท่านปลดปล่อยใส่ท้องผม ตระกรุมตระกรามหายใจ
ม้วนกระดาษเมื่อตะกี้ ร่วงหล่นไปหมดแล้ว แท่งดินก็หักอยู่ตรงพื้น…ผมปรือตา ค่อยๆดึงตัวเองออก
แต่วงแขนท่านกระชับผมไว้
“อย่าลุก…จนกว่าข้าจะสั่งนะ …นากัล” ท่านพูดเสียงเหนื่อยหอบ ใบหน้าท่านเกลี่ยเส้นผม
“ฮะ” ผมขานตอบ โอบรัดท่าน…ผมไม่รู้ว่าท่านบาลิธร้องให้ทำใม ผมรู้แต่ผมทำหน้าที่นี้..ผมก็จะทำให้ดีที่สุดแล้วกัน
==========================
เกร็ดประวัติศาสตร์
ในยุคก่อนประวัติศาสตร์ ตามงานเลี้ยงต่างๆ และ บุคคลชั้นสูง แทบจะเรียกได้ว่า ดื่มไวน์แทนน้ำเปล่า
เพราะไวน์และเหล้าจะถูกบ่มเพาะด้วยกรรมวิธีที่สะอาด ซึ่งมีราคาสูง
น้ำเปล่าในสมัยนั้น เป็นพาหะนำโรคหลายชนิด เพราะระบบชลประทานยังมีข้อเสียอยู่มาก ชาวบ้านที่ติดโรคส่วนมากก็มาจากการบริโภคน้ำเปล่า
เหล้า หรือ ไวน์ จึงกลายเป็นทางเลือก ที่ปลอดภัยกว่า สำหรับคนชั้นสูงภาพฉาก set babylon (2)
ganymedeหนุ่มน้อยรูปงาม รูปปั้นในห้องแต่งตัว ของนากัล (หอสนมเด็ก)
รักผู้อ่านที่สุดเลยยยค่า คอมเม้นด้วยนะค๊า เป็นกำลังใจอันสูงส่ของไรท์เตอร์ค๊า
หัวข้อ: The Journey of Nergal :จบภาค 1 [Update ลิ้งค์ ภาค 2] (อ่าน 499340 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก