มาแล้วค่าาา:3123: โอ้! ต้องขอโทษท่านผู้อ่านจริงๆเลยค่ะ รู้สึกผิดที่ทำให้รอ
========================
ตอนที่
12 ผมตื่นขึ้นมา เพราะได้ยินเสียงบางอย่าง…ปรือตามองเห็น เมยาสวมกระโปรงลายดอกไม้สีม่วง เดินเอาอ่างน้ำมาวางที่โต๊ะข้างๆดังแกล๊ง เธอหยิบผ้ามาชุบน้ำ ระหว่างที่หันมากระซิบใส่ผม
“กลับไปนอนที่หอซะนะจ้ะ …ฝ่าบาทมีประชุมตอนเช้า ตอนเย็นเดี๋ยวฉันส่งเด็กไปตาม เราจะมีประชุมพวกที่รับใช้ท่านบาลิธ ที่ห้องใต้ดิน”
ผมค่อยๆเขยิบออกจากเตียงใหญ่ เมื่อคืนกับท่านบาลิธ แปลกดี ท่านใจดี แล้วก็อ่อนโยนกับผม ท่านอุ้มผมมาวางที่เตียง บอกให้หลับซะ แล้วห่มผ้าห่มให้ แล้วท่านก็เดินไปเขียนงานต่อ…แต่ผมก็ยังนอนไม่หลับ จนกระทั้งท่านบาลิธดับเทียน เดินมาแทรกนอนข้างๆ ท่านบอกให้ผมนอนตะแคงหันหลังให้ แล้วเขาก็นอนมองหัวผม ลูบเส้นผมสีทองเล่น…จริงๆมันสบายมากเลยฮะ มันทำให้ผมผล็อยหลับไปง่ายๆเลย
ผมคว้าผ้าผืนเล็กที่พื้น เอามาผูกเอวลวกๆ ก่อนจะกึ่งวิ่งกึ่งกระโดดออกจากห้องไป มีผู้หญฺิงอายุปลานกลาง เดินพาผมไปส่งถึงหอ ผมพยายามจำทางรอบๆ ครั้งหน้าจะได้มาเองถูก
ฝั่งขวา มีห้องอะไรซับซ้อนกว่าฝั่งซ้าย และก็ดูเงียบ เป็นส่วนตัวมากกว่าเยอะเลย ก็นั่นสิ…มันเป็นที่ของพวกกษัตริย์นี่หน่า แต่บางทีมันก็เงียบจนวังเวง รูปปั้นก็ประหลาด น่าเกรงขามจนเกินไป แล้วบางมุมของฝั่งขวาก็น่ากลัวมากๆเลย…ถ้ามาตอนกลางคืนคนเดียวแล้วเงียบแบบนี้ผมคงขนลุก
มาถึงหอเด็กแล้ว สาวใช้ส่งผมแค่หน้าห้อง พอผมเข้ามา เลลาห์เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอน
“อรุณสวัสดิ์ …สนมน้อยนากัล” เธอยิ้มกว้าง แกว่งถาดขนมปังอบน้ำผึึ้งยั่วผม
ผมวิ่งอ้อมไป กระโดดดึงเปียแมงป่องเธอ เลลาห์กรี้ดกร้าด”ข้าไม่ประหลาดใจเท่าไหร่ที่เห็นเจ้ากลับมาตอนเช้า…ท่านบาลิธต้องพอพระทัยมากแน่…ดีแล้วล่ะ” เธอถอนหายใจราวโล่งออก ลูบหัวผม แล้วเดินไปที่ครัว “ปลุกพวกนั่นให้หน่อยนะ ฉันเรียกไปสามรอบแล้ว…ไม่รู้คุยอะไรกันเสียงจุกจิกเมื่อคืน ไม่หลับนอน”
ก็เจ้าเอลลี่นินทาผมน่ะซี่ หนอย…เจ้าเปี้ยกนั่น
ผมเปิดประตูผาง…!
แต่พบว่าทุกคนหลับคร่อก อะไรกันเนี่ย ผมเดินไปที่เตียงเจ้าเอลลี่ เจ้านั่นยังมีรอยหมึกแดงพาดกลางอกอยู่เลย แล้วก็นอนแก้ผ้า ห่มแค่เอว แอ่ะ..อะไรก็ไม่รู้ เอลลี่ แต่เขามีรอยจูบเต็มตัวเลยอะ ผมก้มมองร่างกายตัวเอง…ท่านบาลิธไม่ได้ทิ้งรอยอะไรไว้เลย เป็นเรื่องดีมาก และ ดูเหมือนเขาจะชอบสีผม ของผมมากเป็นพิเศษ
ผมกลับมามองหน้าเจ้าเอลลี่ ตัดสินใจทุ่มตัวเองใส่เตียง
“โอ๊ย!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะใส่ เจ้านั่นป่ายมือไปมา
“นากัล อะไรของเจ้าเนี่ย”
“เมื่อคืนเจ้าแอบนินทาอะไรข้า!”ผมตะโกนแกล้งดังๆ
“เปล่าซักหน่อย! ข้าง่วงน๊า!! ลุกไป” เจ้าเอลลี่พยายามจะม้วนผ้าห่มหนี ผมตีใหล่
“เลลาห์บอกว่า เจ้านินทาข้ากับบากีสบากอสเมื่อคืน บอกมานะ!” ผมเขย่าตัวเขา
“โอ้ยๆ ก็แค่บอกว่าเจ้า ยั่วเก่งแค่นั่นแหละ ฮ่าๆๆๆ โอ้ย!นากัล เจ็บนะ!”
“นี่!!! เด็กๆ ถ้าไม่ตื่น ฉันจะเอา ขนมปังอบน้ำผึ้งไปแจกคนงาน สร้างน้ำพุข้างล่างแล้วนะ…เพิ่งออกจากเตา กำลัง หอมๆ ร้อนๆเลย” เลลาห์ยื่นหัวเข้ามา พูดเสียงลั่น
ผมกระโดดลงพื้น วิ่งออกไปที่ครัวคนแรก เด็กคนอื่นๆ พอได้ยินก็กระเด้งตัวขึ้น ลุกงัวเงียๆออกมา
“หืม! แค่วันแรก ท่านบาลิธก็ให้นายไปห้องบรรทมเลยหรอ?” บากีสเอ่ย ตอนแทะกระดูกหมู
“แสดงว่า ถูกใจอะไรมากน่ะสิ” บากอสเสริม
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน…แต่ เขา ” ผมไม่ควรพูดรึเปล่านะ เรื่องที่ท่านบาลิธร้องให้
เอลลี่หัวเราะ “นากัล กำลังจะพูดเรื่องอะไรเอ่ย???”
บากีสบากอส ทำตาขี้เล่น เปล่งเสียงอิ้วล้อเลียน
“เขาใจดีกับข้ามากๆ” ผมคว้าน้ำส้มมาดื่มอึกๆ ผมไม่ควรพูด ดีแล้วล่ะ
“ข่าวดีอีกเรื่อง คือ เอลลี่ ได้เจ้านาย คือ ท่านดันชิ แหละ…พระองค์ตลกมากๆเลย ” บากอสหัสเราะคิกคัก แต่โดนเลลาห์เอ็ด “ทำใมล่ะ เลลาห์…ผมก็เห็นว่าเลลาห์ขำตอนที่พระองค์ยิงมุขในงาน บูชาพระจันทร์อะ…แล้ว นี่ เอลลี่ จำตอนที่ พระโอรสแข่งม้าได้มะ? ท่านพูดว่าไงนะ -- ถ้า?”
“ถ้าใข่เราไม่ครากกับอานม้าซะก่อน ก็คงไปถึงเส้นใจก่อนเนนันตาร์แล้ว!!!” เอลลี่ต่อประโยค ผมและทุกคนในโต๊ะหัวเราะลั่น แม้แต่เลลาห์ก็อมยิ้ม
“พวกเจ้านี่ จริงๆเลย…เอ้อ วันนี้ทำการบ้านวิชาอักษรให้เสร็จนะ เอลลี่ บากีสบากอส…นากัล เตรียมตัวเรียนดาราศาสตร์พรุ่งนี้ เดี๋ยวข้าจะดูให้ ว่า ท่านอาจารย์วิชาเต้น จะว่างสอนเมื่อไหร่…ท่านบอกว่า ท่านสนใจเจ้า”
“อะ..อะไรนะฮะ” ใครสนใจผมงั้นหรอ??
“ท่านเห็นหุ่นเจ้าในงานเลี้ยงเมื่อวาน เลยฝากสนมมาถามข้า…เจ้าต้องเรียนนะ ท่านอาจารย์สนใจแล้ว”
“แน่นอนสิฮะ เลลาห์!! ผมอยากเรียนทุกอย่างเลย ” ผมร้อง อมยิ้มแก้มตุ่ย เต้นงั้นหรอ เยี่ยมไปเลย…ท่านอาจารย์เห็นตอนผมแก้ผ้า ทำไวน์หกรึเปล่านะ คงไม่หรอก ถ้าเห็นตอนนั้นคงไม่เรียกตัวแน่ๆ จะว่าไป ผมก็ชอบมองเครื่องดนตรีเหมือนกันนะ อยากจะเต้นตามจังหวะได้สวยๆจังเลย
=================
พอเลลาห์ออกไปทำธุระนอกหอ พวกผมก็นั่งเล่น กันที่ห้องโถง…ช่วยกันเปิดหน้าต่างรับลม
บากีสบากอส และ เอลลี่ นั่งคัดตัวอักษร…ใช้แท่งดินเหมือนท่านบาลิธ เขียนลงไปบนกระดาษสีน้ำตาลแก่ ผมจ้องมองตัวอักษรอย่างขมักเขม้น
“วิชาอักษรห้ามไม่ให้คนอื่นเรียนแล้วเหรอ” ผมถามขึ้น กัดลูกแพร มาอยู่ที่นี้ ต้องมีเนื้อขึ้นแน่เลย
“ถามฝ่าบาทสิ…แต่ตอนนี้ ท่านอาจารย์สอนไปเยอะมากแล้วอะ เจ้าต้องรอเรียนรอบใหม่..ถามฝ่าบาทนั่นแหละ พระองค์รับสั่งได้หมด” เอลลี่ตอบ
“ว่าแต่ท่านบาลิธเป็นคนยังไงหรอ?” บากอสเงยหน้า แววตาสงสัย
“นั่นสิ เลลาห์ไม่อยู่แล้ว เล่ามาเลยเถอะ อิอิ” บากัสทำหน้าทะเล้น แต่โดนเจ้าเอลลี่ศอกสีข้าง
“ก็…” ผมเริ่ม ปากกัดผลไม้ไปด้วย “ใจดี..แต่เงียบ…เงียบมากๆเลยอะ ตอนทำแบบนั่นก็แทบไม่ปริเสียงเลย มีแต่หายใจหอบเสียงดัง…แต่ไม่ร้องเลยอะ”
เอลลี่ดูตกใจมากตอนผมพูดจบ แล้วหน้าก็เป็นสีแดง…ทำใมน๊า? ผมทำอะไรผิด ปกติก็เล่าเรื่องลูกค้าประหลาดๆให้แมร์รี่ฟังอยู่แล้ว เจ้าบากีสบากอสระเบิดหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆฮ่าๆๆๆ นากัล!! เจ้านี่เยี่ยมไปเลย!!”
“พระองค์เป็นประเภทดึกๆแล้วใบ้กระมัง!”
ผมขำบ้าง แทบสำลักลูกแพร ผมรู้ว่านี่มันไม่ถูกเลยที่จะนั่งนินทา ฝ่าบาท แต่มันช่วยไม่ได้นี่หน่า…ชีวิตในวัง ถ้าให้ผมก้มหน้าก้มตา ทำงานมาตลอดทั้งวัน พอหมดวันผมก็อยาก โห่ร้องเสียงดัง ทำอะไรบ้าๆบอๆ ให้ตลกบ้าง ฮะๆ
“ยังไงข้าก็ชอบท่านบาลิธนะ…ข้าไม่ค่อยเจอพวกผู้ชายโตๆที่สงบๆแบบท่านมาก่อนเลย ท่านลูบหัวข้าตอนนอนด้วย”
เอลลี่พยัคหน้า“ ดีแล้วล่ะ นากัล…พวกเรารักฝ่าบาทจะตาย ตอนรินไวน์ครั้งแรกข้าตื่นเต้นแทบบ้าแหน่ะ…เพิ่งรู้ว่ามันเป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์ด้วยนะ! ข้ารู้สึกผูกพันธ์กับฝ่าบาทมากๆเลยอะ”
บากีสทำหน้า แหวะ “เจ้าเอลลี่ ชอบพูดอะไรน้ำเน่าชะมัดเลย~” เขาหันมา ขอเสียงตอบรับจากผม แต่ผมกำลังนั่งตัวแข็ง เพราะบางอย่างที่เขาเพิ่มพูด
“เป็นอะไรนากัล?”
“ข..ข้าทำไวน์หกน่ะ ราดโต๊ะหมดเลย”ผมยื่นปากตุ่ย เกาหัว แฝดร้องอ๋า
“ไม่เป็นไรหรอกนากัล มันก็แค่พิธีนิดหน่อยน่ะ คราวหน้า เจ้าก็รินใหม่…มันสำคัญแค่ว่า ท่านเป็นคนแรกที่เจ้ารินไวน์ให้ในวังเท่านั่นแหละ”
ผมสะอึก กลืนน้ำลายเอื้กอีกครั้ง ช้อนตาโตๆมาสบทุกคน
“แต่่ก่อนนั้น…เอ่อ..ข้าไม่รู้จริงๆอะ ….ข้ารินให้ท่านเซอซัสไปแล้ว”
.............
:call:คืนนี้ไรท์เตอร์ต่อได้แค่นี้จริงๆค่ะ พอดีไปข้างนอกมาทั้งวันเลย เลยไม่มีเวลาต่อเยอะๆ จะชดเชยให้ยาวๆ ตอนหน้า เหมือนตอนที่ 10 เลยนะคะ
ขอบคุณคอมเม้น และ กำลังใจ คำชม แก้คำผิด มากๆๆๆๆเลยค่ะ :-[เป็นพระคุณจริงๆค่ะ รักผู้อ่านมากเลยค่าาา