หัวข้อ: The Journey of Nergal :จบภาค 1 [Update ลิ้งค์ ภาค 2]

[Papoonn]

อะไรกันอ้ะ   ฮ่า ๆๆๆๆๆ
เอ๊ะ  !  3p ริป่าว  ????

[TENSHINEKO]

เอ่อ  เป็นงงอะ  รินเหล้าหมายถึงอะไร?

เซอซัสเจ้าเป็นใครเหรอ  เหอๆๆ  ปริศนา แล้วมายู่งกะนากัลได้ยังไง

[Paracetamol]

นั่นดิ รินเหล้าหมายถึงอะไร 

[PRiiNZE]

ย๊ากกกกกกกก หรือพระเอกจะเป็นเซอซัสสสสสส!? ไม่เอาหนาาาาาาT^T
เอาท่านบาลิธธธธธธธธธธธธธธธธธธธ!~

[pattybluet]

ตลอดอ่ะเซอซัส พิรุธตลอด
ตอนนี้นั่งนึกไปเรื่อยๆ ว่าเซอซัสกับท่านบาลิธมีความเชื่อมโยงอื่นๆอีกรึป่าว
แต่พระเอกสำหรับนากัลตอนนี้ แอบเชียร์ท่านบาลิธค่ะ ชอบความสงบ 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[JipPy]

มันเป็นพิธีศักสิทธิ์อย่างไรคร่าาาาาา


บอกทีคร่า

[MiniMax]

หุหุหุ  หนุกดีคับ

[tawan]

รอได้

 

 

[IIMisssoMII]

วันนี้ มาเถอะนะ นะ ดึกแค่ไหนก้อรอ
อยากเคลียร์ เรื่อง รินไวน์

[Paracetamol]

วันนี้จะมามั้ย
ไปอ่านคือลมหายใจมา หมั่นไส้คุณไผ่มากมาย
เฮียจะพระเอกไปไหนวะ!! =3=
รอๆ ค้าบ รอๆ 

[~Harmony~]

ว่าแล้วว่าการรินไวน์เนี่ยต้องมีไรแอบแฝงแน่ๆ
ดูท่าเซอซัสเจ้าเล่ห์ซะขนาดนั้นหน่ะ
นากัลเป็นคนโปรดของท่านบาลิธแน่นอน
แต่ก้อยังไม่เข้าใจยุดีว่าทำไมถึงร้องไห้

วันนี้ไรเตอ์๋จะมาไหมน้า
รอตอนต่อไปอยู่จร้า
ปูเสื่อนอนรอ

[cloud9]

ตอนที่ 13


ทุกคนอ้าปากหวอ บากีสหยุดเขียน เอลลี่ทำแท่งดินตก เหลือเพียงเสียงผมกัดลูกแพรดังกร็อบ
“…ทำใมเจ้าทำอย่างงั้นล่ะ นากัล” เอลลี่พูดเศร้าๆ
 ผมไม่รู้นี่หน่า “ก็ ท่านเซอซัสเดินเข้ามาขออะ  ไม่เห็นมีใครบอกข้าเลยว่ามันเป็น พิธีสำคัญนี่หน่า ข้าไม่รู้จริงๆนะ” ทำไงดีล่ะ ทุกคนทำหน้าเบี้ยวกันหมดเลย  ก็แค่รินไวน์เอง ไม่เห็นควรเป็นเรื่องใหญ่เลยน๊า
“เจ้าคิดว่าท่านเซอซัสไม่รู้หรอ ว่ามันเป็นหนึ่งในธรรมเนียมของพวกสนมอะ” บากอสหันไปถามบากีส
เขาส่ายหน้า “ไม่มีทาง…เขารู้ทุกอย่างแหละ เขาเป็นแม่ทัพกองหน้านะ”
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย…เขาก็รู้แค่เรื่องดาบ โลห์ ม้า กระมัง…ช่างเถอะ นากัล!” เอลลี่ปลอบ

“โธ่! พวกเจ้า! ” บากีสขึ้นเสียง ทำหน้าไม่พอใจ “เซอซัสน่ะ เป็นทหารอันตราย..เข้าใจมั๊ย? นากัล…พวกทหารของท่านอะดัท ยังชอบนินทาเขาให้ข้าได้ยินบ่อยๆเลย   ไม่ว่าเขาจะทำอะไรนะ นากัล…เขามีจุดประสงค์แปลกๆเสมอแหละ  เจ้าควรจะระวังตัวไว้!!”
ผมกลืนเนื้อลูกแพร “แล้ว พวกทหารนินทาเขาว่าไง ?”
“เขาไม่ได้เป็นทหารที่นี้ตั้งแต่ต้น!” บากีสยักใหล่ ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ “พวกเขาสงสัยเสมอว่า เซอซัส มาจากไหน ไปๆมาๆ เขาก็ - โดนแต่งตั้งให้เป็นองค์รักษ์โดยท่านบาลิธ  ทุกคนยังงงเลย ว่าสองคนนี้ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่  เซอซัสอยู่แค่ในสนามฝึก เดินทางไปซ้อมม้า ที่หัวเมืองอื่นทุกอาทิตย์…บางทีนะ…พวกทหารก็บอกว่า เซอซัส ซ้อมดำน้ำ แล้วก็ดำหายไปเป็นคาบๆเลย มาโผล่อีกที …ทุกคนก็คิดว่าเขาเป็น บ้า หรือ ผีสิงอะไรซักอย่าง…น่ากลัวจะตาย”
“เจ้าเคยได้ยินเรื่องมนุษย์หมาป่ามะ  ข้าว่าท่านเซอซัสอะ ….เหมือนเลย” บากอสหัวเราะคิกคัก ลงมือเขียนต่อ

“ บากีส…เจ้าไปได้ยินเรื่องพวกนี้มาจากไหนนักน่ะ ? ” เอลลี่ขมวดคิ้ว ถามบากีส
“ก็ทหารอะ…ท่านอามานน์” บากีสพูดเบาลงโดยไม่มีเหตุผล
“อี๋…เจ้าชอบคนมีเคราอะ!!” เอลลี่ย่นหน้า
“บ้าสิ!! เอลลี่  ข้าเป็นเพื่อนที่ดีกับเขา  อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ!” บากีสปาแท่งดินใส่เอลลี่  เอลลี่แหวกตาใส่ “แล้วก็มาว่าข้า เรื่องนอกใจฝ่าบาท แหว่ แหว่ แหว่~”
บากีสดันหน้าเอลลี่ออกไป หันมาหาผม “อะไรก็ช่างเถอะ…นากัล เจ้าฟังนะ…เซอซัส - - น่ากลัว แล้วเจ้าก็ไม่ควรไปยุ่งกับเขา เพราะ ทหารนายอื่นๆก็กลัวเขากันทั้งนั้น แล้วเขาก็ไม่มีที่มาที่ไปด้วย”
“นากัลจะไม่ยุ่งกับเขาได้ไง  เซอซัสเป็นองค์รักษ์ท่านบาลิธนะ” บากอสแย้ง  ผมชักจะมึนหัวไปหมดแล้ว อะไรกันน๊า…
“ทำใมเจ้าต้องขัดข้าทุกทีเลย! ข้าพยายามจะช่วยนากัลนะ!!!”
“ข้าไม่ได้ขัด ข้าแค่อยากรู้เหตุผล ว่าทำใมเขาถึงน่ากลัว!! เจ้าจะเอาคำพูดของนายทหารมาพูดมั่วๆได้ไง”
“ข้าไม่ได้พูดมั่วๆ ข้าได้ยินมาจาก พวกทหารของฝ่าบาทจริงๆ”
“เจ้าเชื่อเรื่องมนุษย์หมาป่าจริงหรอ? บากีส ?”
“ไม่!! ข้าไม่ได้บอกว่าเขาเป็นมนุษย์หมาป่านะ บากอส เลิกถามอะไรโง่ๆเสียที”
“เจ้าก็เลิกพูดอะไรโง่ๆสิ!! ข้าว่า เซอซัสน่ากลัว เพราะเขาตัวใหญ่ แล้วคนอื่นๆก็เก่งสุ้เขาไม่ได้ ก็แค่นั่นแหละ…เจ้าน่ะมั่ว!”
“ข้าไม่ได้มั่ว!!! บากอส พรุ่งนี้มาดวลดาบกันเลย !! ถ้าข้าชนะเจ้าต้องเชื่อคำพูดของข้าทั้งหมด”
“ได้เลยๆ แต่ไม่ได้แปลว่าข้าจะฟังเจ้าทุกอย่าง หัดมีเหตุผลบ้างนะ บากีส..!!”

แฝดทะเลาะกันซะแล้ว  เอลลี่อมยิ้มขำแฝด เขาเอาแท่งดินมานั่งเขียนต่อเงียบๆ
ผมมองแฝดทั้งคู่ทะเลาะกัน… จะว่าไปก็ตลกดี เห็นคนหน้าตาเหมือนกัน พยายามจะหาเรื่องว่าอีกคนนึง…แต่เรื่องท่านเซอซัสนี่มัน อะไรกันน๊า…ทั้งการรินไวน์ และ เรื่องแผล ผมสงสัยจังเลย  สงสัยอะ….สงสัย  ผมมองแกนลูกแพรอย่างครุ่นคิด   ยักษ์เซอซัสจะน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ? ผมว่าเขาก็แค่ บ้าๆบอๆ มากกว่า ไม่เห็นน่ากลัวเลย  ลูกค้าที่ผมเจอทุกวัน น่ากลัวว่าท่านเซอซัสตั้งเยอะ  ผมคงคิดอะไรไม่เหมือน เพื่อนๆหรอก นั่นคือเรื่องที่ต้องยอมรับ  ผมโตมาคนละแบบกับพวกเขา
ฉะนั้น  ผมว่า…ผมไปถามเขาตรงๆเลยดีกว่า  ง่ายที่สุด แฝดจะได้เลิกทะเลาะกัน และ ผมก็จะสบายใจด้วย

-----------------------------------

พอทานอาหารเที่ยงเสร็จ บากีสกับบากอสไปรับใช้ท่านอะดัทและแขกที่โถงกลาง เอลลี่เตรียมตัวเดินทางสองวัน ไปกับท่าน ดันชิ เจ้านายเดี่ยว เอลลี่ดีใจนักหนา รู้สึกเป็นเรื่องว่าราชการหัวเมืองอดีรุท์ ตอนล่างของบาบิโลนเนีย ใต้แม่น้ำยูเฟรตีส เอลลี่วิ่งพล่านนตอนที่สาวใช้เดินมาบอก เรื่องเดินทาง  เขาจับใหล่ผมกระโดดๆ แล้วก็ วิ่งเข้าไปอาบน้ำ…ร้องเพลงเสียงลั่นออกมา

“เอลลี่ ..ข้าจะลงไปข้างล่างก่อนนะ  สาวใช้มาตามไปรับใช้แล้วนะ” ผมตะโกนผ่านประตู  รีบแจ้นลงบันใดทางเดินแคบๆ สู่ห้องน้ำชั้นสอง  ใช่ ผมโกหกเอลลี่…  แต่ช่วยไม่ได้อะฮะ ผมอยากรู้เรื่องท่านเซอซัสจริงๆ
พอมาถึงห้องน้ำชั้นสอง ผมก็ชะโงกหน้าออกไป  โถงชั้นสอง เป็นชั้นของคนครัว และ คนงานชาย  คนงานชายมีหน้าที่ บำรุงรักษาสวน เครื่องเรือน แบกหาม รวมถึง อุปกรณ์ของทหารต่างๆ  ขณะนี้ บนระเบียง  มีคนครัวสองคน เดินเข้ามุมทางเดินไป

ผมก้มตัวให้เล็ก  แล้วก็วิ่งเร็วสุดๆ ไปที่บันใดอีกฝั่ง  มีคนกำลังลงมาจากบันใดด้านบน  เขาเห็นผม แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เดินผ่านผมลงไป  ผมเดินตามเขาไป  คอยมองรอบๆว่ามีใครทำท่าจะว่าผมรึเปล่า ที่ออกมาเพ่นพ่าน  แต่ ข้างนอกนี้ก็ไม่ได้เหมือนอย่างที่เลลาห์ขู่ซักหน่อย

ผมเดินตามคนงานมาจนถึงชั้นหนึ่ง  ท้องพระโรง  ผมจำเส้นทางได้แล้ว  ก็เลยวิ่งเข้าไปในซอกระเบียง…ตรงนี้เป็นทางลัด ไปประตูหน้า  ที่ติดกับสะพานไปสวนลอย
อ๊า…นั่นไง ประตูไม้อันใหญ่ยักษ์เปิดอ้าอยู่  มีคนเดิน…  ผมวิ่งดุ้กๆออกไป  

แสงสว่างยามกลางวัน สะท้อนจ้ากับแม่น้ำ…สวนลอยอยู่ตรงหน้าผม  มีเรือลำเล็กๆกำลังแล่นออกไป  ผมเดินไปเรื่อยๆ  มองรอบๆ  ทีนี้ เอายังไงละ นากัล…จะไปหาท่านเซอซัสจากไหน? ผมยืนเกาหัวแกรกๆ  รู้สึกตัวเล็กจัง พอมายืนอยู่ตรงพื้นหินเรียบๆ ใต้ฟ้ากว้าง
…แล้วสายตาผมก็ไปตกอยู่ที่หน้าต่างสวนลอย

อ้ะ!! นึกออกแล้ว ตอนนั้น เขาให้ผมยิงธนูลงไปที่สนามฝึก…ใช่! ฉะนั้น สนามฝึกก็ต้องอยู่ทิศนั้น  ต้องข้ามสะพานไป  ผมเห็น กำแพงอิฐสีน้ำตาลอ่อนเรียงยาว มีธงสีแดงปัก และ รูปวาดทหารตามกำแพงยาวไปสุดประตูใหญ  บนกำแพงล้อมพระราชวัง… มีทหารเดินไปมาเป็นจุดเล็กๆอยู่ด้วย
ผมออกเดินไปอย่างไม่ค่อยรู้เรื่อง
สู่สนามฝึก…ได้ยินเสียงแตร แล้วก็เชียร์จากที่ไกลๆแฮะ
ผมข้ามแม่น้ำมา  ตอนนี้ผมอยู่ในชุดมีแค่ผ้าผูกเอว กับสร้อยคอ  จะว่าไปมันก็เด่นนะ ตอนเดินกลางแดดอะ

ผมเดินตรงไปเรื่อยๆ  ผ่านท่าเรือข้างสวนลอย…พวกกรรมกรกำลังทุบบันใด  มีเสาไม้ปักเรียงๆอยู่ในน้ำ คนงานถือแซ้ เดินควักไคว่….  พอผมเดินผ่าน  พวกกรรมกร ก็เงยหน้ามามองผม…พวกเขาเริ่มสะกิดกัน
จนพอกันมามองผมกันหมด ผู้ชายหลายคน ลุกจากงานเพื่อมองผม ..แปลกจัง  เขาถูๆที่ต้นแขนตัวเอง แล้วหันไปคุยกับอีกคน    ผมสบตาผู้หญิงผมดำ คิ้วคมคนนึง  เธอมองผมแปลกๆ เหมือนเห็นอะไรซักอย่าง  แล้วคนงานก็ฟาดแซ้ที่หลังเธอ!!

“ตั้งใจทำงานหน่อย….ทำใมช้าเฉื่อยนักห้ะ!? ชาวเยรูซาเล็ม ทำอะไรอืดอาดขนาดนี้เลยเรอะ!? ”
พวกเขาก้มหน้าก้มตาทำงานกันต่อ  ผิวพวกเขาเป็นสีแดงบวมจากแดด  ผมเดินห่างพวกเขามาเรื่อยๆ  
คนพวกนี้คือชาวยิวสินะ…เชลยที่พี่โจมาร์พูดถึง พวกเขาเป็นเหมือนแม่หรือพ่อของผมหรือ? ผมไม่รู้เลยว่า พี่โจมาร์ต้องการให้ผม รู้สึกยังไง…ผมน่าจะโตกว่านี้ จะได้เข้าใจทุกอย่างที่พี่ต้องการ ผมอยากทำให้พี่ทุกอย่างเลยฮะ
ผมหันกลับมา ตรงนี้มีต้นปาล์มปลูกเบียดเสียดกันแน่นเลย  ผมเดินไปตามร่มไม้ เตะผิวดินเล่น  สนามฝึกใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  ผมเลี้ยวเข้าไปในอุโมงค์ใต้รูปปั้นสูง  โผล่มาตรง ถนนอิฐสีเลือดหมู

ตรงนี้มีน้ำพุใจกลางถนน กำแพงของสนามฝึกสูงเป็นร่ม ทำให้พื้นตรงนี้ไม่โดนแดด มันเย็นที่ฝ่าเท้ามากเลย  ผมได้ยินเสียงโล่ห์กระทบกัน  เสียงตะโกนคำหยาบ  แล้วผมจะเข้าไปได้ยังไงเนี่ย มันมีตั้งหลายประตูอะ
ผมเดินไปที่น้ำพุ  รูปปั้นสิงโตยืนสองขา กำลังคำรามดุร้าย มีน้ำพุ่งออกจากหัวของมัน  ละอองน้ำโดนหน้าผมด้วย

“เฮ้…หนูน้อย! มาทำอะไรตรงนี้จ้ะ ?” นายทหารสองคนยืนอยู่ข้างหลังผม
คนนึงก้มลงมา “โห น่ารักมากซะด้วยว่ะ ไอ้แก็ท” เขายื่นมือจับคางผมลูบ  
“โอ๊ะ…หรือว่า สนมใหม่ของกองทัพวะ  ของหัวหน้าเรอะ? ทำใมไม่หาแบบนี้มาให้ พวกเรากองร้อยบ้าง? ” พวกเขาสองคนหัวเราะหึๆ  จับต้นแขนผม
ผมจำได้ทันทีว่า เลลาห์เคยพูด จะมีสนมของพวกทหารโดยเฉพาะ เป็นคนละกลุ่มกับสนมในวัง  และ ผมห้ามนอนกับพวกเขาเด็ดขาด  ผมถอยกลับ สบัดออกจากมือพวกนั้น

“ผ…ผมมาตามหา ท่านเซอซัสฮะ  ท่านทราบมั๊ยว่า เขาอยู่ไหน?”
บางอย่างบนใบหน้าของทหารทั้งสองเปลี่ยนไป  รอยยิ้มหุบอย่างรวดเร็ว  เขาเด้งตัวตรงเหมือนโดนเตะหลัง  มองหน้ากัน
“เวรตะไลเอ๊ย!!ของเซอซัส!!  - - ซวยแล้ว!” แววตาเขาหวาดกลัว ตวาดใส่เพื่อนอีกคน
“ไอ้ห่า!ข้าก็บอกแล้วว่าอย่าทัก!! เจอของเซอซัสเลย ไอ้ควาย!”  
“….หนูน้อย ข้าขออภัยอย่างจริงใจนะ…ท่านเซอซัสกำลังฝึกทหารอยู่ในสนามฝึก  ประตูที่สองเลย” เขาชี้ไปที่ ประตูสีฟ้า  รีบถอย  “โปรดอย่าบอกท่านเซอซัสนะ ว่าพวกเขาคุยกับเจ้า…ข้าขอร้องล่ะ   และ ขอให้โชคดี! ” เขาทำโล่ห์ในมือชนกันเองเสียงดัง ตะคอกด่าอีกฝ่าย แล้วเดินผ่านผม เข้าประตูตึกตรงข้ามไป

เอ๋…ดูเหมือนเรื่องที่บากีสบอกจะจริงแฮะ  พวกเขากลัวเซอซัสจริงๆด้วย
ผมเดินช้าๆไปที่ประตูไม้สีฟ้า  มีเสียงต่างๆดังออกมา ผมสูดหายใจลึก…แล้วอยู่ๆ ก็ตั้งคำถาม ว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร??  นั่นสิฮะ  ผมกำลังจะทำอะไรกันแน่  ผมจะเข้าไปถามท่านเซอซัสว่ายังไง แล้วเขาจะตอบหรอ  ผมคิดอะไรของผมเนี่ย… แต่ผมก็แตะประตูไปแล้ว   เอาเถอะ นากัล…มาถึงตรงนี้แล้วนะ

ผมดันมันออก ประตูเปิดผาง ราวเสียงคำรามของสัตว์ป่า..!!
ผมได้ยินไม่ผิด  มีสัตว์ป่าอยู่ในนี้จริงๆ  ตรงสนามฝึกสีเหลืองกว้าง  มีสัตว์บางอย่างถูกล่ามโซ่กับก้อนหินมหึมา  ตรงใจกลาง มีทหารเรียงแถว ถือกระบองยาวๆ  พวกเขาไม่ได้ใส่เสื้อเกราะ  ตอนนี้ผมถูกทหารที่นั่งอยู่แถวนั้น ยืนบังหมดแล้ว  พวกเขามองผมที่เดินเข้ามาอย่างแปลกใจ  ผมกล้าๆกลัวๆ  เบียดตัวพวกเขาเพื่อจะเดินไปข้างหน้า

 พวกทหารบ้างก็นั่งขัดดาบ ขัดรองเท้า บ้างก็กำลังคุยออกรส แล้วทำท่าบีบนมในอากาศ ฮะๆๆ   แต่ตอนนี้ คนมองผมมากขึ้นแล้ว…แย่จัง ผมทำไงดี  

“เฮ้…เจ้าหนู…นากัลนี่หน่า??” ทหารวิ่งปรู๊ดดักหน้าผม  ผมคุ้นหน้าเขาจัง
“ข้า..บัทเธอลิน  เรียกว่า บัท เฉยๆ…เราเจอกันบนสวนลอยนู้นไง”  เขาหมุนตัว ชี้ไปที่ยอดสวนลอย ซึ่งโผล่พ้นกำแพง  “เจ้ามาที่นี้ทำใม  พวกสาวใช้ไม่ห้ามหรือ?”
“ผมมาหาท่านเซอซัสฮะ…ผมมีเรื่องอยากคุยกับเขา” ผมบอกธุระผมไป  ท่านบัทยิ้มปากกว้าง
“ฮะ..ฮะ!! โว้ว …โว้วว” เขาทำหน้าเลิกลั่กไปรอบๆ ก่อนจะก้มพูด “เจ้าล้อเล่น?”

ผมส่ายหน้า แล้วยิ้มแฉ่ง “ไม่ฮะ ผมจะคุยกับท่านเซอซัส” ท่านบัทดูยังไงก็เป็นลูกน้องท่านเซอซัส ตอนอยู่บนสวนลอยวันก่อน
“โอ้!!! น่ายินดีแด่เซอซัสจริงๆ ได้เลย เดี๋ยวข้าพาไปหา มานี่ มา!” เขาช้อนแขนผมจากด้านหลัง   ยกผมข้ามสนาม ที่ตรงจุดใจกลางที่มีแถวทหารต่อคิวทำอะไรซักอย่างอยู่  เขาอุ้มผมเดินไปที่หัวแถว

ท่านเซอซัสอยู่ตรงนั้น  ยืนเป็นยักษ์ใหญ่ ท้าวท่อนไม้บางๆอีกมือมีเหยือกเหล้า  มีทหารเรียงแถวอยู่ข้างๆ
ท่านบัทวางผมลงก่อน พูดว่า”รอเดี๋ยวนะ นากัล”
สัตว์ป่าที่ว่า มันคือ …เสือฮะ…เสือโคร่งตัวใหญ่ กำลังกระโจนอย่างบ้าคลั่ง  สบัดโซ่กระทบกัน เขี้ยวของมันอาจจะยาวกว่าหน้าผมด้วยซ้ำ  มันขู่ด้วย!! ผมถอยไปชนท่านบัทเลย
ผมเพิ่งสังเกตุว่า มีวงล้อมสีแดงอยู่รอบๆบริเวณของเสือโคร่งและหิน
ท่านเซอซัสตะโกน  “คนต่อไป!!เร็ว…เข้าไปในวงล้อม เริ่มได้เลย!” เขากระทุ้งไม้กับดิน
“เข้าไปสิวะ!?”

นายทหารหัวแถวทำท่าหวาดกลัว เขามองเสือซึ่งยังสบัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง แล้วกลืนน้ำลาย
ท่านเซอซัสยิ้มมุมปาก เสยผมไปด้านหลัง เขาเขยิบไปใกล้ “เจ้าฝึก ยุทธวิธีเอาชนะข้าศึกมาสองเดือนแล้วนะ…เนิช  ไอ้นี่มันแค่เสือโคร่งกระจอก  เข้าไปในวงล้อมสิว้อย!!ถ้ามันกัดหัวเจ้า ข้าจะฟันคอมันขาดเลย!!!!”
ตอนท่านเซอซัสตะโกนทีหลัง ผมสะดุ้งยิ่งกว่าเสือคำรามซะอีก

นายทหารคนนั้น เหงื่อตก  เแต่ก็ยอมก้าวเข้าวงล้อม  เสือหยุดการเคลื่อนไหว  มันจ้องตานายทหาร
เขาเริ่มใต่ไปตามเส้นวงล้อม  ยกไม้ในมือขึ้นมา
“อย่างนั่นแหละ” ท่านเซอซัสท้าวไม้ดู  “จ้องตาสัตว์ร้ายเอาไว้…รวบรวมสมาธิ  อย่าหลุกหลิก เนิช!”
นายทหาร เก้ๆกังๆ  ไม้ที่เขายกขึ้นมาสั่นหงึก ผมไม่เคยดูอะไรอย่างงี้เลย ตื่นเต้นสุดๆเลยฮะ  
“ทีนี้ ก็จู่โจมที่ปาก!! เร็วเซ่ว้อย!! จะเสียงจังหวะแล้ว ไอ้ห่า”  เซอซัสเคาะไม้  นายทหารส่ายหน้า

“มะ…ไม่ไหวครับ ท่าน…กระผม- -”
สิ้นเสียง เซอซัสก็กระทุ้งไม้เข้าที่ลำตัวนายทหาร  ดันเขาให้เข้าใกล้เสือโคร่งสุดๆ พลางตะโกน “งัดไม้เข้าไปในปากมัน เหมือนที่ข้าสอนเซ่ว้อย!! เนิช เอ็งกล้าๆหน่อย!!!”
นายทหารคนนั้น ถ้าไม่เสียสติไปแล้ว ก็อาจจะฉี่ราด เขายืนแข็งทื่อหน้าเสือ  ปล่อยไม้ในมือหลุด
ท่านเซอซัสเป่านิ้วเสียงดัง วี้ดดด  กลุ่มคนที่อยู่หลังหิน  ช่วยกันหมุนตอโซ่อย่างรวดเร็ว  โซ่ลากเสือตัวนั้นเข้าไปติดกับก้อนหิน มันคำราม กรร กรร
น่ากลัวอะ

เซอซัสเดินไปตบหลังนายทหาร  ยื่นเหยือกเหล้าให้  “กรอกเหยือกนี้ให้หมด แล้วไปต่อแถวใหม่…”
นายทหารรับเหยือกเหล้ามามือสั่น  สายตาเขาดูกลัวเซอซัสมากกว่าเสือเสียอีก  แล้วเขาก็วิ่งผ่านผมไป  ท่านบัทเคาะใหล่ เป็นสัญญาณให้เดินไปกับเขา  แต่ท่านเซอซัสก็ประกาศออกมาเสียก่อน
“คุณผู้หญิงทั้งหลายย!!! วันนี้พวกเอ็งเป็นอะไรกันวะ ?? อาทิตย์หน้า ก็งานล่าสิงโตแห่งแอซซีเรียแล้วนะโว้ย!! พวกเจ้าเป็นทหารแห่งเนบูนิดัสนะเว้ย !! ข้ารู้ว่าพวกเจ้าเป็นรุ่นฝึกใหม่  แต่เอาเยี่ยงอย่างทหารกองหน้าบ้าง!!  ไหนใครจะค้านข้าเรื่อง เอาเสือโคร่งมาซ้อมก่อนวันจริงบ้าง ห้ะ??!! ” เขาเดินมาหน้าแถวทหารทั้งหมด  เดินกลับไปกลับมาเพื่อมองหน้า

ทุกอย่างเงียบ  มีเพียงเสียงเสือร้องเบาๆ  ไม่มีใครเงยหน้าค้านเลย  ผมกับท่านบัทยืนอยู่ข้างหลังเขา
เซอซัสสบัดผมปรกหน้า  ดูไม่สบอารมณ์  เป็นบุคลิคแบบที่ผมเคยเจอตอนอยู่ในอุโมงค์ ที่เขากรีดแขนผม  น่ากลัว…จริงๆแหละฮะ ว่าแต่ งานล่าสิงโต??มันคืออะไรหรอ

“วันจริง แม่งคือสิงโตป่าของจริง …ดุกว่าไอ้เสือปัญญาอ่อนนี้ชิบหาย!! พวกเอ็งจะรอดมั๊ยวะ?”
เซอซัสหัวเราะเหอะ ออกมานึงที  คว้าไม้ของนายทหารคนหนึ่งมาโยน  เข้าสลับไม้ไปมา จนเหมาะมือ แล้วเดินเข้าไปในวงล้อม  เป่านิ้ว
โซ่ถูกปล่อยออกมา  เสือน้ำลายหยด….แววตาดุร้ายของอสูรจดจ้องมองเขา  มันแยกเขี้ยว  เซอซัสเขยิบเข้าไปใกล้ ตั้งท่า…ร่างใหญ่ๆของเขาพอคุ้มหลัง เกร็งขา ก็ดูคล้ายเสือไม่มีผิด

และเขาก็พูดไปด้วย  “…ขั้นตอนแรก คือจ้องตา หลอกล่อ” เขากระโดดไปมา ทางนั้นที นู้นที
“ส่องดูการเคลื่อนไหวของเสือ ว่ากล้ามเนื้อมันหดเกร็งตรงไหน  แล้วจะเดาถูกว่ามันวางแผนยังไง”
เขาปรับไม้ มาชี้ตรงที่เสือ  “ที่นี้ ก็เล็งการจู่โจมที่ปาก ตอนมันคำรามก่อน กระโจนกัดเจ้านี่แหละ!”
เสียงเสือโคร่งคำรามลั่น!! เขี้ยวทุกซี่โผล่พ้นออกมา แหลมคม   ก่อนที่ผมจะทันคิดอะไร  เซอซัสกระโดดพาร่างกำยำนั่น เข้าหาเสือโคร่ง  ไม้เรียวยาว อัดเข้าไปในปากของมัน  ด้วยแรงกระแทกตัวของท่านเซอซัสก็เหวี่ยงไปด้านหลังของเสืือ  เขารีบเอาขาเกี่ยวคอมันไว้ ดึงตัวเองขึ้นไปอยู่หลังมัน  งัดไม้สองข้างให้เข้าไปอุดกรามมันมากขึ้นอีก

 เสือสบัดงุ่นง่านไปมา  ท่านเซอซัสยังทรงตัวอยู่ได้
“จังหวะนี้ ก็เอาขาข้างนึง งัดแทนมือ…และคว้า มีดจากต้นขาเจ้าออกมาซะ  ปาดคอสัตว์ให้สิ้นชีพ”
เขาดึงมีดออกมา โบก อธิบายให้ทุกคนฟัง ตอนที่ถูกเสือเหวี่ยงไปรอบๆ
เซอซัสเป่านิ้วอีกครั้ง  โซ่ถูกลากไปติดกับหิน  ร่างเสือโคร่งหยุดชะงัก
ท่านเซอซัสปล่อยมือจากไม้ ก่อนจะกระโดด ปีนขึ้นไปบนก้อนหินสูง  เสือปล่อยไม้หลุดจากกรามพอดี

“แล้วข้าก็อธิบายเป็นรอบที่สี่แล้ว…ข้าไม่เข้าใจ…ถ้ามันยากนัก ข้าก็โดนเจ้าเสือน้อยหม่ำไปแล้ว  และพวกเจ้าก็จะดีใจสุดๆ  ” เขาเสียบมีดกลับที่เดิม
“เอางี้แล้วกันว่ะ …ให้อาหารเสือและน้ำซะ …ข้าจะทำให้มันเชื่องลง ดีมะ? เหมาะกับคุณผู้หญิงอย่างพวกเอ็งๆ”
ผมได้ยินเสียงทหารบ่นอุบ  มีคนกระซิบว่า “ถ้าไม่เพี้ยนหนัก ก็ทำไม่ได้หรอก ไอ้ท่าพิชิตสิงโตบ้าอะไรนั่นน่ะ” “ทำใมเขาต้องเป็นหัวหน้าเราด้วย” “ข้ากลัวท่านมากกว่าเสืออีก” ”เชื่องยังไงมันก็เสือโคร่งนะโว้ย~”

แต่แล้วท่านบัทก็ยกมือขึ้น
“เซอซัส!! ”
เขาก้มมองลงมา
ท่านบัทชี้ๆมาที่หัวผม “นากัลมาหา”
เหมือนว่าท่านเซอซัสจะยืนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เขามองหน้าผม มองหัวเสือ มองแถวทหาร  ก่อนจะกระโดดลงมาจากด้านข้างของหิน  วิ่งมาที่ผม
“เจ้าเด็ก!!? มาหาข้าทำใมเนี่ย?” สิ้นคำเขาก็อุ้มผมลอย  มองหน้าผมยิ้มๆ “มาถึงสนามฝึก เลลาห์พี่สาวเจ้าไม่ด่าตายเรอะ?”  ผมกำลังจะตอบ แต่เขาวางผมลง และ หันไปหาแถวทหาร
“ตอนนี้ พักก่อน…ให้อาหารเสือซะ” เขาบอกคนงานหลังก้อนหิน  แถวทหารส่งเสียงดีใจ รีบสลายตัวไปตามทิศต่างๆ

เซอซัสกลับมาหาผมกับบัท  “ชิ้วๆๆๆ บัท เอ็งไปทางนู้น ไป๊”
บัททำท่าเหรอหรา “ไม่ไปว่อย…ข้าอย่างรู้ว่า เจ้าไปทำอะไรเด็กมันถึงมาหาน่ะ เซอซัส ฮ่าๆๆๆไหนบอกไม่จิ้มเด็กไงหว๊า”
“มานี่.. เจ้าเด็กนากัล” ท่านเซอซัส อุ้มผมพาดบ่า  เดินหนีท่านบัทไปเฉยเลย อ่าว…

อ่าว….แล้วผม  เอ้ย! ท่านเซอซัสพาผมไปไหนอีกแล้ว ? ? ?

เขาพาผมเดินเข้ามาในซุ้ม ใต้หลังคาของสนามฝึก  ผมดูจากรอบๆน่าจะเป็นซุ้มส่วนตัวของพวกหัวหน้า  ซึ่งก็คือเขามั๊ง  ไม่น่าเชื่อว่า ท่านเซอซัสที่ผมเห็นครั้งแรก ในงานคัดตัว  จะเป็นหัวใหญ่พวกทหารที่ยศใหญ่ขนาดนี้…
     เขาเป็นคนมีหลายบุคลิคจังฮะ ท่านเซอซัสวางผมลงบนเตียงเล็กซึ่งติดกับผนัง  ในนี้แคบมากเหมือนตู้  เขาเดินไปที่ชั้นวางของแล้วหยิบแปรงและถ้วยน้ำออกมา
ในห้องมีหีบสามหีบเก่าๆวางอยู่ที่พื้น  ผ้าห่มขายรุ่ยสีแดงปักเลื่อมสีเหลืองลายธงบาบิโลนเนีย

ท่านเซอซัสเดินกลับมา นั่งที่ปลายเตียงข้างผม ถอดรองเท้าออก “ที่นี้ ก็พูดได้ละ…เจ้ามาหาข้าทำใม” เขาเคาะฝุ่นในรองเท้าออก
ผมมองการกระทำเขาเงียบๆ  รู้สึกมีด้ายติดที่ปากไม่ให้เอ่ย…ความกลัวแทรกเข้ามา   ผมอยู่กับเขาสองต่อสอง ในห้องแคบๆ…เลลาห์และเพื่อนๆต้องด่าตายแน่เลย

ท่านเซอซัสเงยมองตาผม  “นากัล? …อะไรกัน  อยู่ในวังไม่กี่วัน พวกนั้นสอนให้เจ้าเลิกพูดไปแล้วรึ?”
เขาหัวเราะ  ยื่นมามองตาผมใกล้ๆ “อ้อ เจ้าจะมาถามข้า เรื่องจะเอาใจท่านบาลิธ? ช่างเป็นสนมที่ดีอะไรอย่างงี้”

ผมส่ายหน้า “อ่าว  งั้นเรื่องอะไรล่ะ?”
 เอาล่ะ…เขาอยู่ตรงหน้าแล้ว ผมจะพูด
“ท่านเซอซัสฮะ….คือ - - ผมอยากรู้ว่า ทำใม ท่านถึง - -”  ท่านเซอซัสแกล้งยื่นหน้ามาใกล้ๆผมเรื่อยๆ ไม่หยุด เขาจะจูบผมหรอ??  ยังไม่หยุดอีกอะ  ผมถอยหน้าหนี
แววตาสีน้ำตาลประกายเจ้าเล่ห์
เขาหัวเราะเสียงต่ำ
“ฮะๆๆ ระวัง ข้าชอบเจ้าเข้านะ นากัล…เดี๋ยวเจ้าจะมีปัญหา”   เขาลุกไปเปิดหีบ  หยิบเสื้อตัวใหม่ออกมา
 “การที่สนมของพระโอรส หนีมาตามหาองค์รักษ์ ทั้งๆที่รู้อยู่ว่า ผิดกฎ- -” เขาพูดระหว่างถอดเสื้อ  มัดกล้ามเยอะจังเลย ผมคิด…โห ยิ่งกว่าพี่โจมาร์อีกอะ  พอเขายืนขึ้น ความรู้สึกว่าเขาเป็นยักษ์ก็กลับมา
“ทหารนายอื่น  รวมถึงข้าเอง ก็อาจจะตีความเป็นอย่างอื่นได้นะ…นากัล”
ร่างสูงใหญ่เกือบชนเพดาน  ที่ใหล่ขวามี รอยสักเล็กๆ เหมือนอักษรอยู่  
ชายเสื้อลงมาปิดทับ เขาสวมเสื้อใหม่เสร็จ แล้วหันมา  “ว่ามาใหม่สิ…เจ้าจะถามอะไรข้านะ”

“ผมอยากรู้ว่า ทำใมท่านถึง ให้ผมรินไวน์ให้ ทั้งๆที่มันเป็น ธรรมเนียมว่าผมต้องรินให้ท่านบาลิธก่อนอะฮะ…”
“ห้ะ…แค่เรื่องนั่นเองน่ะหรอ? ” เขาเดินกลับมานั่งที่เตียงดังตึง ผมต้องหดขาให้พื้นที่
“เด็กหนอเด็ก…พวกในวังก็งมงายแบบนี้ล่ะ นากัล”  เขาพูดพลางใช้แปรงขัดรองเท้า
“จริงๆไอ้เรื่องรินไวน์เนี่ยนะเว้ย มันไม่ได้เป็นของ บาบิโลนเนียด้วยซ้ำ  แม่ง! มาจากกรีก” เซอซัสจุ่มแปรงลงน้ำมัน  “ข้าจะอธิบายให้ฟัง  มีตาลุงแก่ โคตรเจ้าชู้อยู่คนนึง หนวดเฟิ้ม มีกล้ามเป็นคลื่นเลยเว้ย  ดันไปตกหลุมรัก เด็ก..”  
เขาชี้แปรงมาที่ผม “เด็กน้อยๆแบบเจ้าเงี้ย !”

“แต่เผอิญว่า ตาลุงเนี้ย เป็นเทพ แล้วเด็กเนี่ย ก็เป็นลูกของกษัตรย์ทรอสแห่งทรอยเว้ย พอไอ้ลุงโรคจิตมันไปเจอ เด็กกำลังเลี้ยงสัตว์อยู่บนภูเขา มันก็แปลงร่างเป็นเหยี่ยว แล้วก็ไปสอยเด็ก กลับเทือกเขาโอลิมปัสเลย  ตรงนี้เจ้าก็น่าจะรู้นะว่า เอาไปทำอะไร”  เขาอธิบายหน้าตาเฉย
“พอตาลุงประกาศความเป็นเจ้าของเสร็จ ไอ้เด็กน้อยนี่ มันก็ได้เป็นเมียชั้นสูง  ได้รับหน้าที่รินไวน์ให้เหล่าเทพ  ซึ่งเมียคนอื่นๆก็โดนเตะออกจากหน้าที่นี้ไปหมด  เมียคนอื่นๆก็อิจฉาเด็กคนนี้กันสุดๆ….  ไอ้เด็กคนนี้ก็บริการอย่างดีเยี่ยม  ประมาณว่า จะต้องจุมพิตขอบแก้วก่อนส่งให้ตาลุงนี้ ทุกครั้ง แล้วก็อยู่กันฉันผัวเมียรักๆสุดๆ”เขาหันมายิ้มให้ผม  
“ นั่นแหละ  แต่สุดท้ายไอ้นิยายนี้มันก็จบห่วยๆ  ตาลุงด้วยความที่กลัว เมียหลวงโหดๆ คนอื่นทำร้ายเจ้าเด็ก  ก็ส่งเจ้าเด็กไปอยู่ ดวงดาวอื่น ให้นั่งเฝ้ามอง เจ้าเด็กรินไวน์ด้วยรอยยิ้มทุกวัน จบ”

“ท่านเซอซัสฮะ…ท่านเล่าอะไรไม่รู้เรื่องเลยอะ” ผมพูดพอเขาเล่าเสร็จ  
“อ่าวงั้นหรอกเรอะ? ข้าก็อุสส่านึกว่าเจ้าสนุกซะอีก ” เขาวางแปรงที่พื้น  เอนไปพิงผนัง
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับธรรมเนียมรินไวน์ล่ะฮะ?”  

“ก็ แค่ทำตามให้มันน้ำเน่าๆไปอย่างงั้นแหละว่ะ แบบ เจ้ากับฝ่าบาทจะได้ผูกพันธ์ รักกันดีๆเหมือนในนิยายกรีก  แสดงถึงความจงรักภัคดีบริสุทธิ์“ ท่านเซอซัสถอนหายใจเบื่อๆ “ข้าก็แค่อยากเมาน่ะ นากัล  เมื่อวานเห็นเจ้ายืนอยู่ ก็อยากทัก…หายสงสัยรึยัง?”  

ผมส่ายหน้าช้าๆ เขาเจ้าเล่ห์จะตายไป   ผมมองใบหน้าหนุ่ม ที่ถูกตอหนวดทำให้ป่าเถื่อน
“ผมมีอีกเรื่องจะถามท่านฮะ…เรื่องรินไวน์ อาจจะไม่สำคัญเท่าไหร่แล้ว”  ผมบิดแขนข้างซ้ายไปข้างหน้า
“ทำใมท่านถึงกรีดผมละฮะ?” ผมจ้องเข้าไปในตาเขา  
คำถามนี้ทำให้เขาหยุด สีหน้าทะเล้นหายไป ผมเกร็งที่จะถามต่อ

“ผมถามเพื่อนทุกคนแล้ว เขาบอกว่าเรื่องตรวจสอบสายกบฎมันไม่จริงไม่ใช่หรอฮะ?  แล้วท่านกรีดผมทำใมอะฮะ?”
ท่านเซอซัสหัวเราะขึ้นมา  เสียงหัวเราะแหบลึกแบบผู้ชายเต็มตัว…แบบที่ผมทำไม่ได้  เขาขยับร่างเข้ามาใกล้  
ท้าวผนังข้างศรีษะผม  ลมหายใจบนใบหน้า
“ชอบทำให้ตัวเองลำบากจริงๆเลย นากัล” ท่านเซอซัสพูด ก่อนจะประกบปากลงมา
.
.
ผมนิ่งชา…. สมองมึนตึบไปหมด   ผมกำลังทำอะไร

ผมถอยหัวไปด้านหลัง  แต่มันก็ติดผนัง เรือนผมสีเข้มของเขาเขี่ยแก้ม  ริมฝีปากหนาและร้อนแนบชิด  เขาดูดเม้มปากผมค่อยๆ ไล้ลิ้นราวหยอกๆที่ริมฝีปากล่าง ก่อนจะสอดเข้ามาอย่างรุนแรง อุดเต็มเพดานปากผม แล้วพลิก….  เขาสอดมือใต้ท้ายทอยผม  มืออีกข้างก็บีบต้นขาผมเป็นจังหวะ  เขาสบัดหน้าไปมา ควานลิ้นลึก…ริมฝีปากผมรู้สึกอุ่นจากการเสียดสี      ท่านเซอซัสจูบเก่งจัง ทำใมผมรู้สึกเสียวๆที่ท้องน้อยล่ะ?

ท่านผละออกจากปากผม มีเส้นบางๆเชื่อมปากเราไว้ด้วย แล้วท่านก็เข้ามาซุกต้นคอผม  หอมใหญ่เลย  ทั้งหอมทั้งไซร้  หนวกสั้นสากทำให้ผมห่อตัว  หมดเรี่ยวแรงจัง  ลมหายใจผมติดขัดแปลกๆ  ท่านเซอซัสดูดเม้มเนื้อผม ลากยาวไปที่แขน  เขาจูบตรงแผลผมอยู่นาน
“อะ..ฮื้ม!  ”…ผะ…ผมอยากมีอะไรกับเขาจัง

อยู่ๆเขาก็หยุดฮะ  ผมตัวอ่อนยวบ นอนราบไปบนเตียง  เขาผละลุกขึ้น…เสยผม “พระเจ้าเหอะ นากัล!หน้าเจ้าโคตรแดงเลย” เขาเอามือมาถูๆแก้มผม  “…ข้าจะพาเจ้าไปส่งประตูอีกฝั่ง”
ผมกำลังจะแย้ง  แต่ก็หุบ  ผมกำลังจะทำอะไรน่ะ   ผมเป็นสนมของท่านบาลิธนะ  เลลาห์สั่งห้ามนอนกับพวกทหารเด็ดขาด  ผมเป็นบ้าไปแล้วหรอ?
ท่านเซอซัส อุ้มผมพาดบ่า แล้วเดินออกมาจากด้านข้างของซุ้ม  เขาลัดเลาะเข้าช่องแคบระหว่างอีกซุ้ม  เดินเลียบกำแพงไปที่ประตูไม้เล็กๆสีแดง  เขาควานหากุญแจ  ไขประตูแล้ว ปล่อยผมลง

ตอนที่เขาก้มมาพูดกับผมตอนนั้น  ผมแทบไม่ได้สนใจฟังเลย  ผมมัวแต่มองดวงตาสีน้ำตาลของเขา
“ห้ามมาที่นี้อีกเด็ดขาดนะ  นากัล…เจ้าไม่รู้จริงๆหรอก ว่าเจ้าต้องการอะไร ” ยักษ์เซอซัสบอกอย่างจริงจัง “จากตรงนี้ ก็เดินกลับทางเดิมที่เจ้ามา  รีบไปซะ..เย็นนี้มีประชุม สนมท่านบาลิธ…พรุ่งนี้เจอข้า ก็อย่าทำท่ามีพิรุทล่ะ”  เขาขยี้หัวผม ก่อนจะปิดประตูไม้สีแดงปึง

ฮือ…นากัล ทำยังไงดีล่ะที่นี้  ร่างกายผมยังร้อนๆจากเมื่อกี้อยู่เลยอะ

========================

[cloud9]

เกร็ดประวัติศาสตร์

เทพนิยายกรีก ซุส - แกนีมิด

แกนีมีด เป็น เด็กหนุ่มน้อย ลูกชายคนสุดท้องของ Tros กษัตริย์แห่งเมือง Dardania (Anatolia)
ซุสหรือ เทพจูปิเตอร์ ไปเที่ยวภูเขา Ida และ พบ แกนีมิดกำลังเลี้ยงสัตว์  ด้วยความงดงามของแกนีมิด ซุสก็หลงรักเข้าเต็มเปา  จึงแปลงร่างเป็นเหยี่ยวยักษ์
จับ(สอย) แกนีมิด ขึ้นมา และนำไป ดุเด็ดเผ็ดมัน ตามประสาซุสที่ยอดเขาโอลิมปัส

หลังเทพซุสประกาศความเป็นเจ้าของ ก็ประกาศให้หนุ่มน้อยมีหน้าที่รินเหล้าไวท์ให้กับทวยเทพ   โดยทุกครั้งที่ เด็กน้อยแกนีมีด รินไวท์ถวายซุส จะต้องจุมพิตที่ขอบแก้วทุกครั้ง ความหลงใหลของซุสต่อแกนีมิด ทำให้เขาละเลยชายาทั้งปวง เกิดความอิจฉาริษยากันถ้วนหน้า  แกนีมิดเป็นทั้งคนรินไวน์ให้ทวยเทพและ คนรักของซุส  และความทราบถึง เทพีเฮรา ผู้เป็นมเหสีเอก เฮราก็อาละวาดเป็นการใหญ่
ซุสกลัวแกนีมิดจะเป็นอันตราย ก็เลยส่งไปอยู่ กลุ่มดาว Aquarius หรือคนเทน้ำ
เพื่อให้สามารถเห็น แกนีมีด สดใสร่าเริง รินไวน์ ให้ทุกวัน

[thisispom]

ขอบคุณไรท์เตอร์คะ ท่านเซอร์ซัสแอบหวานกะนากัลด้วย ตกลงรอยแผลที่กรีดไว้เนี่ยคือแสดงความเป็นเจ้าของใช่หรือเปล่าจ้ะ

[anajulia]

กี๊ดดดดดดดดดดดด ยิ่งอ่านๆท่านเซอร์ซัสก็ยิ่งเท่ห์ขึ้นทุกที  
นากัลน้อยก็น่ารัก อั๊ยยยยยยยยยยยย ตอนนี้อ่านแล้วมีความสุขอะ เขินผ่อซายโดดขี่เสือ มันเท่ห์มากกกกกกกก

สรุปว่าท่านเซอร์ซัสไม่ใช่คนของบาบิโลนจริงๆด้วยนิ อืมๆๆๆ

แอบเห็นคำผิดประปรายค่ะ ถ้าไงหายเหนื่อยลองๆมาทวนนะคะ
เช่นลักษณะนามของเรือ ต้องเป็น "ลำ" ไม่ใช่ ร รำ, บุคลิก (ก ไก่สะกดค่ะ ไม่ใช่ ค ควาย),
แล้วก็มีอีกเล็กๆน้อยๆ ยังไงว่างๆลองทวนหน่อยนะคะ คือข้าพเจ้าสนุกกับเรื่องนี้มากมาย เลยอยากให้สดใสไฮโซไรตำหนิ  

ปล.โถ........เอาเยี่ยงอย่างแกนิมีดนี่เอง เบื่อซุส เป็นท่านเทพที่ช่างเอาแต่ใจแท้ๆ พรากลูกเขามาแล้วยังดูแลไม่ตลอด หงิงๆ

[Paracetamol]

อ่ะฮ่า เซอซัสทำแต้มไปแล้ว
บาลิธเงียบๆนิ่งๆนี่จะหวานเป็นมั้ยนี่
เซอซัสเท่ชะมัด!!! ><

[jokirito]

โถๆ  น้องน้อยนากัลถูกคุณยักษ์ทำให้ค้างงง   

[IIMisssoMII]

ในที่สุดก็รู้แระว่าทำไม..
ว่าแต่ เซอซัสก็เชื่อเรื่องตำนานนี้น่ะแหละ ถึงได้ให้นากัลรินให้
หวังว่าเรื่องที่นากัลออกมาข้างนอกอย่างนี้ โดยที่เลลาห์ไม่รู้เนี่ย คงไม่ทำให้เกิดเรื่องร้าย ๆ นะ

ว่าแต่ นากัลจะจัดการความร้อนรุ่มในตัวยังไงนี่
เซอซัสนะ ทำให้ค้างแล้วจากไป
แต่ถ้าเกินเลยล่ะก็ อาจตายคู่ก้อได้

ขอบคุณคนแต่งค่า

[Red_sister]

อ่ะฮ่า เซอซัสทำแต้มไปแล้ว
บาลิธเงียบๆนิ่งๆนี่จะหวานเป็นมั้ยนี่
เซอซัสเท่ชะมัด!!! ><

นั่นสินะ

[TanyaPuech]

ตอนนี้แอบเอนใจไปทางท่านเซซัสอ่ะ เท่ห์โค๊ดเลย  นากัลแอบเขินดั๊ว หวานนะเนี่ย

[Shock_n2n]

อิอิ
ชอบตอนนี้จังเลยอ่ะ ไป +1 เลย
มีความรู้สึกอยากให้ เซอซัส เป็นพระเอกจังเลย
อิอิ แกนิมิต นี้ แรงนะเนี่ย โดน เทพ ฉุกเลย 

[sasa]

ตอนนี้ก็สนุกอีกแล้ว 
แอบติดใจประโยคนี้  "นากัล…เจ้าไม่รู้จริงๆหรอก ว่าเจ้าต้องการอะไร"

อืม ... แล้วจริง ๆ นากัลต้องการอะไรอ่ะ

รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ

[YELLOWSTAR]

 

ตกลงเซอร์ซัสยังไงกันแน่เนี่ย??

งงไปหมดแล้ว  อะไรเด๋วดีเด๋วร้าย

แถมยังลึกลับอีกด้วย เอ้อ  แล้วตกลงพระเอกคือใครเนี่ย?????

[┗◎┗◎]

ไปหากันถึงที่เลย
เกือบละ เกือบบบบบบบบ ห้ามใจกันไม่อยู่

อิอิ

[cloud9]

เข้ามาขอบคุณ ผู้อ่านค่า      ขอกอดทุกคนเลยนะคะ อิอิ
เมื่อคืน พอลงเสร็จก็หลับน็อคไปเลย  เพิ่งมาตรวจเรื่องใหม่เมื่อเช้า  แก้คำผิด กับ จัดหน้าใหม่ให้แล้วนะคะ   ขอบคุณที่ช่วยเตือนมากๆเลยนะคะ ไรท์เตอร์ทำงานดึก แต่ก็ขี้เซาไปด้วย อิอิอิ  มีความสุขพอเห็นคนคอนเม้นค่า ...

[sin]

อยากเชียร์เซอร์ซัส แทนแล้วว

เท่ห์มากเลย

[Acacha]

นากัลทำเรื่องเสี่ยงๆ อีกแล้ว 

[minchy]

ไหนบอกว่าไม่สำคัญไง


แล้วทำไมรีบเอาแก้วไปให้รินไวร์ หล่ะจ๊ะ

[Lady-Rabbit]

ท่านเซอร์ซัสทำให้อยากแล้วจากไป กรี๊ดดด
จริงๆแอบเชียร์ให้มีต่อกัน แต่ถ้าอย่างนั้นอาจจะเป็นอันตรายต่อทั้งคู่ได้

[berlyn]

นากันนี่มีความคิดที่ค่อนข้างจะแตกต่างจากเพื่อนนะ รู้สึกว่า.
แต่แอบประทับใจท่านเซอร์ซัสนะ มีขโมยจูบด้วยอ่ะ

ลึกๆก็อยากให้ท่านเซอร์เป็นพระเอก แต่ว่า ไม่ดีกว่าไม่เหมาะกับนากัน555+