เรื่องรีเควสรูป
ขอบคุณทุกคนที่เขามาช่วยรีเควสค่ะ
คุยกับเพื่อนเล้ว สรุปนะคะ
วาดแบบแนะนำตัวละครค่ะ
มี นากัล เซอซัส บาลิธ โจมาร์ เอลลี่
เพื่อนไรท์เตอร์จะทยอยๆวาดค่ะ แต่คงนานนิดนึง เสร็จเมื่อไหร่จะรีบลงนะคะ
ปล.จริงๆอยากให้มันวาดประกอบเรื่องซักสองสามภาพด้วย แต่คงต้องง้อซักพัก อิอิ
//////////////////////////////////////
ตอนที่
14ผมมองไม้ผุๆสีแดงอย่างฉงน ไม่เข้าใจว่าทำใมผมก้าวไม่ออก สุดท้ายผมก็หมุนตัว เดินกลับหงอยๆ ผมก้มหน้าก้มตามองแต่ทาง
พอผ่านลาน ที่มีคนยิวทำงานอีกครั้ง หัวหน้างานก็หวดแซ้กลางอากาศเสียงลั่น ผมควรจะหันไปมอง แต่ก็ไม่ได้สนใจเลย ลานหินเย็นทุกครั้งเมื่อฝ่าเท้าสัมผัส
…ผมรู้สึกใจหายพิกล
ทำใมท่านเซอซัสต้องจูบผม แล้วก็ทำเหมือนเรื่องปกติ แถมโยนออกมาข้างนอก? ผมไม่เข้าใจเลย เขาทำแบบนี้บ่อยรึเปล่า ? จะไปรู้เหตุผลของท่านเซอซัสได้ยังไงล่ะ เขาเพี้ยนๆแบบนั้น ผมนึกถึงบทสนทนาเมื่อเช้า
หรือว่าเขาชอบผม …ผม… ฮือ ผมอยากเล่าให้ใครฟังจังเลย แต่ทุกคนต้องด่าระงมแน่ๆ ผมไม่มีทางบอกใครหรอก แต่ถ้าเป็นเอลลี่…ผมคิด เอลลี่จะเดินทางไปกับท่านดันชิแล้ว ผมอดคุยกับเขาอีกสองวัน โอ้ย ผมต้องระเบิดแน่เลย
ผมวิ่งมาถึงหน้าวัง กดตัวเองให้เล็ก แล้ววิ่งเลียบระเบียง สู่หอเด็ก
………………….
กว่าเลลาห์จะกลับมาก็ตกเย็นแล้ว ผมนั่งหมุนแอปเปิ้ลเล่นในห้องทานอาหาร เอากระดาษ การบ้านของเอลลี่มานั่งมอง มองตัวอักษรที่อ่านไม่ออก ฉงนกับความพิศดารของลายเส้นต่างๆ เอลลี่คงเตรียมตัวขึ้นรถม้า ออกเดินทางไปหัวเมืองกับท่านดันชิแล้ว
เลลาห์ปล่อยผมยาวสวยวันนี้ เส้นผมหยิกนิดๆ เพราะเธอถักเปียตลอดละมั๊ง ผมมองเลลาห์ตาแป๋วระหว่างเธอเตรียมมันฝรั่งอบ และ เป็ดย่าง ให้ผม
“เอลลี่ ออกเดินทางรึยังฮะ?” ผมถาม เธอวางถาด
“ขบวณออกจากวังเมื่อกี้นี้เอง …เจ้าน้องเล็กยิ้มแก้มใสตลอดเลย” เธออมยิ้ม นั่งลง “เป็ดนี่อร่อยมากเลยนะ กินสิ”
ผมแทะเป็ดอย่างเอร็ดอร่อย พูดต่อ “เลลาห์ฮะ?”
“หืม?”
“ผมจะได้ออกไปเที่ยวแบบเอลลี่บ้างมั๊ย?”
เลลาห์ทำหน้านิ่งๆ เอามือท้าวคางมองผม
“เบื่อวังแล้วหรือ?”
“ป่าวฮะ…แต่ผมชอบออกไปเที่ยวข้างนอกบ่อยๆ ผมชอบข้างนอกน่ะฮะ”
เลลาห์ฉายแววกลุ้มใจเล็กน้อย “จริงๆ แล้วแต่ฝ่าบาทรับสั่งนะ ท่านดันชิเอ็นดูเอลลี่มาก เลยพาเขาติดตามไปด้วย…ท่านบาลิธก็เดินทางบ่อยพอสมควร แต่ส่วนใหญ่ ท่านจะทรงงานเกี่ยวกับ ไม้…สัตว์…การศึกษา ธรรมชาติ ถ้าท่านโปรดเจ้า ท่านก็คงรับสั่งให้ล่ะ”
ผมยิ้มแฉ่งทันที ผมจะต้องทำให้ท่านชอบผมมากกว่านี้ มันแย่ตรงที่ ท่านบาลิธเป็นคน เงียบ นิ่งอะ ผมเดาไม่ถูกเลยว่า ท่านชอบผมรึเปล่า
…ผมนั่งนึก ลูกค้าแบบนี้ก็มีบ้าง แต่ส่วนมากผมคิดว่าเขาคงเครียดเรื่องอะไรมา เลยมานอนกับผมแก้เบื่อ แต่ท่านบาลิธไม่ใช่แบบนั้นนี่หน่า ท่านเป็นตั้งเจ้าชาย ไม่เห็นมีอะไรน่าเสียใจเลย ถ้าครั้งหน้า ท่านร้องให้ก่อนนอนกับผมอีก ผมคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
เลลาห์พูดต่อ
“แต่นี่ นากัล ถ้าเบื่อวังเร็ว มันจะมีปัญหานะ นากัล..ฉันเข้าใจว่าเด็กๆก็อยากออกไปวิ่งเล่นข้างนอก แต่เธอต้องรู้หน้าที่ของตัวเอง เอ้อ… ” เธอมองไปนอกหน้าต่าง “เย็นนี้ เธอมีประชุมสนมนี่หน่า”
ผมผงกหัว ตักมันฝรั่งเข้าปาก “สาวใช้จะมาตามผมเองแหละ…เลลาห์ฮะ ผมเติมเป็ดได้มั๊ยฮะ?”
--
-----
-
ตอนที่สาวใช้มาตามผมลงไป ระหว่างเดินตามชายกระโปรงเธอ ผมก็รู้สึกคุ้นเคยกับวังมากขึ้น…วังฝั่งซ้ายไม่เงียบเหงา ไม่เหมือนฝั่งขวาของพวกกษัตริย์ ไฟริบหรี่ตามทางเดิน ส่องให้เห็นรูปภาพสวยๆมากมาย ตอนนี้ผมรู้สึกคุ้นตาแล้ว สงสัยผมเริ่มชินกับวังแล้วล่ะ ก็ผมปรับตัวเร็วนี่หน่า
เรามาถึงห้องทรงกลมขนาดกลาง ทุกอย่างตกแต่งเรียบง่าย ไม่มีอะไรเลย พอผมไปถึง ก็มีคนนั่งล้อมโต๊ะอยู่ก่อนแล้ว สาวใช้พาผมไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเล็ก ผมยิ้มให้ทุกคน เมยายืนท้าวตัวอยู่สูงสุด
เธอประกาศ
“เอาล่ะจ้ะ วันนี้ มีเรื่องด่วนประกาศนะ สำหรับเด็กใหม่ นากัลน้อย เราจะประชุมกันทุกคืนวันศุกร์นะจ้ะ” เธอยิ้มปากแดง เมยาห้อยตุ้มหูพวงใหญ่ แต่งตัวเยอะจังเลยฮะ
“เข้าเรื่องเลยนะจ้ะ …วันพุธอาทิตย์หน้า กษัตริย์เนบูนิดัสอันศักสิทธิ์และเชื้อพระวงศ์ทั้งห้า จะเดินทางไปนครซรูซา ติดกับแม่น้ำสายย่อยของไทกริส เพื่อเข้าร่วมธรรมเนียมปฎิบัติ“
เด็กสาวหน้าตาหวานคนนึงเอ่ยถาม “ทำใมถึงไปแค่ห้าพระองค์ละคะ?”
“เพราะ ท่านฮัมบาบาและท่านเฮนยา ทรงงานปรับปรุงหัวเมืองฝั่งตะวันตก ที่กำลังปกครองอยู่จ้ะ…ดีแล้วที่ถาม เพราะฉะนั้น พระโอรสที่เสด็จไป จะมี ท่านเนนันตาร์ ท่านแอ้คค้า ท่านบาลิธ ท่านอะดัท และ ท่านดันชิ” เมยากล่าวต่อ
ผมมองไปรอบโต๊ะ มีผู้ชายคือผมคนเดียวเอง นอกนั้นเป็นผู้หญิงหมดเลย แล้วพวกเขาก็โตเป็นสาวทุกคน งี้ ผมก็เป็นเด็กผู้ชายคนเดียวของท่านบาลิธน่ะสิ เอ แต่ในนี้ไม่เห็นมีใครผมทองเลย ผมนึกว่าท่านบาลิธโปรดผมสีทองซะอีก ตอนนอนกับท่าน ท่านลูบศรีษะผมตลอด สูดดมกลิ่นผม …
“ธรรมเนียมปฎิบัติที่ว่านี้คือ งานล่าสิงโตแห่งแอสซีเรีย”
ทุกคนบนโต๊ะร้องหูย! ตื่นเต้นกันใหญ่ ผมยังงงๆว่าคืออะไร? เอ๊ะ สิงโตงั้นหรอ…
“และต้องมี ข้าราชบริพารติดสอยห้อมตามท่านไปด้วย ซึ่งนั่นหมายถึงพวกเรา”
พอเมยาประกาศทุกคนก็ร้องดีใจออกมา เหมือนได้ปีกวิเศษ เด็กสาววัยรุ่นข้างผมกรี้ดเสียงดัง
“หยุดก่อน… แต่ติดตรงว่า จะต้องมีคนอยู่ที่นี้ คอยดูแลห้อง และรับเสด็จเมื่อท่านบาลิธกลับมา” เมยาพักหายใจ มองไล่หน้าทุกคน “ใครจะอาสาอยู่?”
“ท่านบาลิธไม่ได้รับสั่งเจาะจงหรอกหรือ ?” หญฺิงสาวผิวชมพูคนนึงพูด
เมยาส่ายหน้า “ฉันต้องการคนอาสาอยู่ที่นี้สองคน…งานล่าสิงโตไม่ได้สบายนักหรอกนะ พวกเจ้าอยากออกไปข้างนอกก็จริง…แต่ฉันต้องบอกก่อนนะจ้ะ ว่าไม่สบาย เมื่อสี่ปีที่แล้ว ฉันตามเสด็จไป…เชื่อมั๊ยจ้ะ..พอรู้ว่า ธรรมเนียมนี้จะจัดอีก ฉันแทบร้องให้”
“ทำใมละคะ?” เด็กสาวหน้าหวานคนเดิมพูด
“ก็ทุ่งซรูซา ตอนกลางวันแดดจัดมาก กลางคืนก็หนาวสั่น และ สิงโตป่าไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะจ้ะ ดุร้ายมาก และที่พักก็เป็นเต๊นท์เฝ้ายาม ขบวณกษัตริย์จะไปถึงวันพุธยามค่ำ วันพฤหัส เป็นการล่าสิงโตกันสดๆของฝ่าบาทเนบูนิดัสและพระโอรส ยาวต่อไปถึงวันศุกร์ มีงานเลี้ยงก่อไฟกลางทุ่งหญ้า ป่าเขา ..อันตรายมากนะจ้ะ เป็นการล่อสัตว์ป่า พวกทหารองค์รักษ์ไม่ได้นอนทั้งคืน - -”
ผมชะงัก…งี้ท่านเซอซัสก็ไปด้วยน่ะสิ งั้นที่ผมเห็นวันนี้ คือการฝึกซ้อมล่าสิงโตสินะ แหงล่ะ เขาเป็นองค์รักษ์ของท่านบาลิธนะ นากัล..ผมย้ำตัวเอง
พอเมยาอธิบายหน้าที่ สำหรับ ธรรมเนียมล่าสิงโตเสร็จ ก็ปล่อยผมกลับหอ คนอื่นบอกว่า วันนี้ท่านบาลิธไม่รับสั่งให้สนมเข้าเฝ้าเลย เด็กผู้หญิงหน้าหวานอาสาจะอยู่ที่นี้วันล่าสิงโต ผมเลยได้ไปแน่นอน
คืนนี้ ผมเดินกลับหอเองได้แล้ว
ผ่านคนงาน สาวใช้ซึ่งกำลังเก็บกวาดจานชาม หลังอาหารมื้อค่ำของกษัตริย์ ผมคงได้เห็นหน้า ของเนบูนิดัส ผู้ปกครองแคว้นบาบิโลนเนียทั้งหมด วันล่าสิงโตซีนะ ผมยิ้มแก้มป่อง
แต่แปปเดียวก็ต้องหุบ ก็ผมไม่สบายใจนี่หน่า ผมทำเรื่องที่ผิดลงไปวันนี้ ผมแอบหนีไปหาท่านเซอซัส พวกทหารจะจำผมได้มั๊ยอะฮะ?
ผมมาถึงหอแล้ว ภายในห้องโถง มีจุดประทีบให้แสงสว่าง มีเสียงบากีสกับบากอส ตะโกนเล่นกันในห้องนอน
ผมยังไม่อยากเข้าไปในห้องนอนเลยอะ รู้สึกมีเรื่องอะไรต้องคิดเต็มไปหมด ทำใมน๊า…ผมไม่เคยต้องคิดเรื่องอะไรเยอะแยะอย่างงี้เลยนะ พวกผู้ใหญ่ต่างหาก ชอบคิดมากเรื่องซ้ำๆ ถ้าโต ผมไม่ยอมเป็นแบบนั้นหรอก
ผมเดินไปนั่งที่ฝูกกลางพื้น ผ้าม่านยักษ์ใหญ่ขึงปิดหน้าต่าง เผยให้เห็นแสงจันทร์ส่องจากช่องเล็กๆ
พรุ่งนี้ผมต้องเรียนดาราศาสตร์เป็นครั้งแรก…แล้วเลลาห์ก็บอกว่า กำลังรออาจารย์สอนเต้นรำ เผื่อว่าผมจะได้เรียนเต้นด้วย และ อาทิตย์หน้า ผมก็จะได้เดินทางกับท่านบาลิธ ไปงานล่าสิงโตที่นครอื่นไกลๆ
ผมนอนแผ่ เอาหัวหันไปทางหน้าต่าง แหงนหน้ามองพระจันทร์
…ท่านเซอซัสนอนอยู่ที่ไหนน๊า? ที่ตึกของทหาร หรือว่า ห้ององค์รักษ์ฝั่งขวาของท่านบาลิธ เขาทำหลายหน้าที่นี่หน่า…ป่านนี้
ทำใมเขาต้องห้ามผมไปหาด้วยล่ะ?
ผมจับแผลที่ใหล่ซ้ายตัวเอง ตอนนี้สะเก็ดหลุดแล้วฮะ เหลือแต่รอยนูนสีชมพู
ตอนผมเห็นเขาวันนี้ ผมทึ่งที่สุด เขาพุ่งเข้าไปหาเสือโคร่งอย่างไร้ท่าทีกลัวเลย ท่วงท่าของเขาคล่องแคล่วมาก ตอนเขาสั่งทหารก็มีพลัง…. ผมว่าท่านเซอซัสเป็นพวกฮีโร่ในเทพนิยายปรัมปรา ถ้าผมเขียนหนังสือเป็น ผมอยากจดไว้จัง
ถ้าผมเขียนได้แบบเอลลี่และแฝด ผมจะจดว่า วันนี้ผมเห็นท่านเซอซัสขี่หลังเสือ แล้วก็จะจดว่าเขาจูบผมด้วย
…ผมมองดวงดาวเหนือนภากว้าง จะว่าไป ดวงดาววันนี้เหมือนคืนบนเรือของผมกับพี่โจมาร์เลย
ท่านเซอซัสจูบผมด้วย…ผมคิดซ้ำอีก
และแล้วผมก็รู้สึกอุ่นๆที่อก
ห้ามนอนกับทหารเด็ดขาด! เสียงของเลลาห์ดังก้องในหัวผม
ผมหลับตา …ใบหน้าท่านเซอซัสกำลังชุ่มเหงื่อ…แววตาสีน้ำตาลสว่าง เต้นราวกับไฟ
หนวดเขาจะให้ความรู้สึกยังไงนะ? มันเป็นตอหนวดที่โกนไม่หมด มันต้องบาดคางผมแน่เลย
ท่านเซอซัสสบัดเรือนผมดำขลับไปข้างหลัง ….คำรามแหบลึก ไม่สิ ผมเดาว่า ถ้าเขาคำราม เสียงของเขาต้องเหมือนเสือโคร่งตัวนั่น เสียงของสัตว์ป่า
.
ท่านเซอซัสตัวต้องหนักมากแน่ๆเลย ถ้าเขาทับบนตัวผม ผมจะหายใจออกมั๊ยนะ?
สติผมเริ่มหลุดลอยไป ต้นขาหนีบเข้าหากัน
.
มือหยาบกร้านของเขา ถ้ามันสัมผัสทั้งตัวผมจะรู้สึกยังไงน๊า? แล้วถ้าผมลืมตาขึ้นมาก็คงเห็นเขายิ้ม ยิ้มที่มุมปากแบบที่เขาชอบ
. ตอนที่เขาจูบปากผม เขาดูดริมฝีปากล่างแรงมากเลย ลิ้นเขาทั้งร้อนทั้งแฉะ ตอนนั้นผมตัวอ่อนยวบ รู้สึกไม่อยากทำอะไรแล้ว ถ้าเขาจูบผมอีก นานกว่านี้….แล้วถ้า ไอ้นั่นที่อยู่ในกางเกงหนังของทหารเขา- -
“ห้ามนอนกับทหารเด็ดขาด!” เสียงของเลลาห์ดังก้องในหัวผม
.
.
ทำใมล่ะฮะ?
=============================
รักผู้อ่านเช่นกันค่าาา จุ้ฟๆๆ :L2:ขอบคุณท่านผู้อ่านมากกกกกกที่สุดในโลกเลยค่าาาา
เรื่องต่อจากนี้จะเรทขึ้นนะคะ อิอิ
อยากให้มาต่อทุกวัน วันละนิดก็ยังดี เหมือนเสพติดเรื่องนี้ไปเลยล่ะ
กอดค่ะ :man1:ไรท์เตอร์จะพยายามนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ
หัวข้อ: The Journey of Nergal :จบภาค 1 [Update ลิ้งค์ ภาค 2] (อ่าน 499292 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก