ตอนที่ 15=============================
เมื่อวาน คนที่อุ้มผมมาไว้ที่เตียงคือเลลาห์ ผมสลึมสลือ เธอถามว่าทำใมมาหลับอยู่ตรงนี้ ผมได้แต่ทำเสียงฮึมๆ
ตอนเช้ามืด พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น แฝดยังไม่ตื่น แต่ผมถูกเรียกตัวให้ไปเตรียมอ่างน้ำในท่านบาลิธ ผมวิ่งดุ๊กๆตามสาวใช้มาถึงห้องบรรทมเดิม พอเดินเข้าไป ท่านบาลิธก็หลับอยู่ที่เตียง ใบหน้าขาวนิ่งสนิท สาวใช้ถือเทียนนำทางเข้าไปในห้องอาบน้ำ เธอยัดผ้าเช็ดตัวและขันใส่เครื่องหอมใส่อ้อมแขนผม สั่งลวกๆว่าให้เตรียมอ่างน้ำซะก่อนท่านจะตื่น เธอจะรีบไปจัดดอกไม้ในห้องทานอาหาร แล้วเธอก็ผลุนผลันออกไป
ผมเกาหัวงงๆ ถ้าผมทำพลาด ท่านบาลิธคงไม่โกรธหรอกเนอะ…แต่ผมก็ไม่แน่ใจ
ผมวางกองผ้าลินินที่โต๊ะไม้ หน้ากระจก หยิบเทียนไปจุดไฟเพิ่มๆ ตามผนังห้อง แล้วก็ยกถังน้ำมาเติมลงในอ่างกระเบื้องสีขาว ซักสี่ห้าถัง แล้วผมก็โรยเครื่องหอม และ กลีบดอกไม้ลงไป คุกเข่าก้มใช้มือกวนๆน้ำ …กลิ่นหอมฟุ้งแล้ว ผมดีใจที่ทำถูก
ท่านบาลิธจะตื่นรึยังน๊า…แล้วผมก็ต้องนวดให้เขาตอนอาบน้ำด้วยนี่ ผมชะโงกหน้าดูห้องบรรทม บนเตียงสีขาวข้างนอกว่างเปล่า เห? ท่านบาลิธลุกไปตั้งแต่เมื่อไหร่อะ
ผมรีบเดินออกมาหาท่านบาลิธ แล้วก็ได้ยินเสียงกุกกักที่ระเบียง บานประตูไม้ถูกเปิดไปสู่ระเบียงสวย อุดมด้วยพืชไม้เลื้อยนานาพันธุ์ วิวยามเช้าของมหาวิหารถูกหมอกสีนวลบังจางๆ ราวกับภาพระบายสีน้ำ ผมเดินออกไปที่ระเบียงอย่างไม่รู้ตัว ได้ยินเสียงจิ้บๆจากด้านซ้าย ผมหันควับ
ท่านบาลิธยืนตัวสูง เบื้องหน้าท่านมีกรงนกพิราบ แล้วท่านก็กำลังยื่นมือเข้าไปป้อนถั่วให้เจ้านกตัวนั้น
นิ้วเรียวยาวสัมผัสปีกนกเบาๆ ซักพักท่านก็ปลดสลักกรง แล้วปล่อยมัน….นกบินออกสู่ท้องฟ้า
ผมท้าวระเบียงมองตาม อ้าปากหวอ…ทำใมท่านปล่อยมันไปแล้วล่ะ?? ผมอยากเล่นนกบ้างอะท่านบาลิธวางกรงนกที่คานไม้เงียบๆ ก่อนจะหันมาเห็นผม
“นากัล?” ผมรีบห่อใหล่ก้มโค้งท่านทีนึง
“เจ้ามาพอดีเลย ดีล่ะ…ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วย” ท่านบาลิธกวักมือ ผมเดินเข้าไปหาท่าน หวา…ท่านจะให้ทำที่ระเบียงเลยหรอ
“ขึ้นหลังข้ามา” ท่านพูดเรียบๆ
ห้ะ???!!!!
ท่านบาลิธชี้ไปด้านบน “ …เจ้าเห็นกรงนกนู้นมั๊ย เซอซัสแขวนมันสูงเกินไป เจ้าต้องขี่หลังข้า ถึงจะหยิบได้ ”
ผมพยักหน้าลนๆ ท่านบาลิธคุกเข่าลงข้างนึง ผมจับบ่าท่านอย่างเกร็งๆ ก่อนจะพาดขาขึ้นไป
ท่านลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ผมเซนิดหน่อย แต่ก็กระชับกรงนกไว้ได้ “เอาลงมาเลย นั่นล่ะ…”
ท่านวางผมลงที่พื้น ผมส่งกรงนกให้ แต่ท่านมองยิ้มๆ “เจ้าอยากให้อาหารนกรึเปล่า?”
อยากสิ แน่นอนแหละ เลลาห์บอกว่าให้ผมตอบท่านเวลาถามได้ “อยากคับ พระองค์ท่าน”
ท่านบาลิธหัวเราะพรืด ยิ้มเล็กๆ “ ไม่ต้องใช้คำศัพท์หรูๆกับข้าหรอก เจ้ายังเล็กนัก ข้าชอบให้พูดแบบสามัญชนมากกว่า”
ท่านวางกรงนกบนคานระเบียง ดึงใหล่ผมไปใกล้ ถาดเมล็ดพืชวางอยู่บนโต๊ะ ผมหยิบขึ้นมาสามสี่เม็ด แล้วยื่นมือเข้าไปในกรง
นกหันคอดุ้กดิ้กแปปนึง ก่อนจะจิกถั่วกลางฝ่ามือผม ผมหัวเราะเบาๆ
“มันชอบเจ้านะ นากัล…” ท่านพูด “ที่นี้ก็ปลดสลัก ปล่อยให้มันบิน”
ผมเงยหน้ามองท่านบาลิธ แววตาสีเทาสงบเสงี่ยมมองตอบเงียบๆ ผมอยากถามจังเลย
“มีอะไรรึ?”
“เอ่อ ท่านฮะ…แล้วนกไม่บินหายไปหมดหรือฮะ?”
ท่านบาลิธพ่นลมหายใจยิ้มๆ ลูบหัวผม มือท่านอุ่นจัง
“ข้าชอบศึกษาพฤติกรรมสิ่งมีชีวิต นากัล…สัตว์ทุกชนิดต้องการอิสระ แต่บางตัวก็ชอบถูกคนเลี้ยง” ท่านบาลิธผละออก เดินไปเปิดกรงถัดไป “ตัวนี้จะกลับมาก่อนพลบค่ำเสมอ” นกพิราบขาวสบัดปีกเสียงดัง ร่อนผ่านอากาศ
ท่านคว้าอีกกรงมา
“แต่อย่างเจ้าตัวนี้ …” ท่านชูกรงนกตัวหนึ่งให้ผมดู ใช้มือปลดสลัก…ประตูกรงเปิดออก แต่เจ้านกไม่ยักขยับ มันทำท่าง่วงๆ “แก่ ขี้เกียจ และไม่บินเลย” ท่านแขวนกลับที่เดิม
เดินถอยหลังไปอีก ผมเห็นท่านยกกรงเล็กที่สุดอันนึงมาจากพื้น พอท่านบาลิธเขยิบเข้ามาใกล้ ผมก็พบว่ามันคือ ลูกนกพิราบตัวเล็กๆ น่ารักมากเลยฮะ ผมมองเจ้านกตาแป๋ว
ท่านบาลิธโยนถั่วเข้าไปให้มัน ก่อนแขวนข้างๆนกแก่
“ข้าเลี้ยงนกพวกนี้ตั้งแต่เล็ก… พอโตก็ลองปล่อยไป บางตัวก็กลับมา…บางตัวก็ไม่ ”
ผมไม่เห็นใบหน้าท่านตอนที่พูดประโยคนี้ แต่รู้สึกว่าน้ำเสียงท่านเศร้าๆอะฮะ
แต่แล้วท่านบาลิธก็เขยิบเข้ามาประชิด แววตาท่านตอนมองผมล่องลอยอีกแล้ว ท่านสอดมือเกี่ยวเส้นผมสีทอง ใบหน้าสะอาดไม่แสดงอารมณ์
“ใครคือพี่เลี้ยงเจ้านะ?”
“เลลาห์ฮะ”
“อืม เจ้าชอบเรียนหนังสือรึเปล่า”
ผมตาโตกับคำถาม หมายความว่าท่านจะรับสั่งอาจารย์ให้ผมหรอ “ชอบฮะ ท่านบาลิธ ผมอยากเขียนหนังสือเป็นฮะ”
ท่านบาลิธมองผมอย่างเอ็นดู นิ้วโป้งอุ่นๆลูบแก้ม “แล้วชอบกีฬามั๊ย?”
กีฬาหรอ…ผมไม่ค่อยชอบเลยอะ ผมส่ายหน้า …มันเหนื่อยอะ ผมวิ่งไม่เร็วด้วย
“แต่ถ้าเป็นเต้น ผมอยากเรียนฮะ” ผมรีบพูดพอนึกได้ ท่านบาลิธดูพอใจทุกครั้งเวลาผมตอบ ท่านคงชอบให้ผมพูดเยอะๆกระมัง เพราะคนส่วนใหญ่ต้องไม่กล้าพูดกับท่านแน่
“ดี…นากัล ต่อไปนี้ เจ้าต้องเป็นคนเตรียมอ่างน้ำให้ข้าตอนเช้า และ มาหาข้าก่อนเข้านอนทุกวัน…ส่วนกลางวัน ข้าจะให้เจ้าได้เรียนหนังสือ พรุ่งนี้ข้าจะสั่งเรื่องอาจารย์ให้ เจ้าแค่บอกพี่เลี้ยงเจ้า ว่าอยากเรียนอะไรบ้าง”
ผมยิ้มแฉ่งมากที่สุดให้ท่านบาลิธ “จริงหรอฮะ? ขะ..ขอบคุณนะฮะ ท่าน” ผมกำลังจะลงไปคุกเข่าโค้ง แบบที่เลลาห์สอน แต่ท่านดึงใหล่ผมไว้ ท่านพูดเสียงแผ่ว “นากัล เจ้าไม่ใช่สนมทั่วไปของข้า…จงขอบคุณอย่างที่เจ้าทำแบบสามัญชนเถอะ”
ผมเงยหน้า ขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไงหรอฮะ ท่านบาลิธ?”
“เวลาเจ้าขอบคุณใคร นอกวัง เจ้าทำยังไงล่ะ” ผมหลุบตาคิด “อืม…”
แล้วผมก็เดินไปกอดเอวท่าน ซบหัวใต้หน้าอกพอดี ท่านหัวเราะในลำคอ แววตาสีเทาทอประกาย ลูบหลังผมช้าๆ ท่านบาลิธตัวหอมจังเลย แล้วก็นิ่มมากๆด้วย…ผมรู้สึกว่าบุคลิคท่านเหมือน…อืม พ่อ? ใช่ ท่านเหมือนพ่อแบบที่ผมเคยจินตการไว้ตอนเด็กๆ พ่อที่ผมไม่เคยมี
ท่านสั่งให้ผมไปทานอาหารเช้าของท่านเอง ที่สาวใช้เดินมาเสริฟ ท่านบอกว่าไม่ต้องเข้ามาในห้องน้ำ ท่านจะจัดการตนเอง แล้วท่านก็ปิดประตู ผมนั่งจ๋องอยู่บนเตียงกว้าง มีถาดอาหารวางอยู่ตรงหน้า…นี้ผมจะได้กินจานของเจ้าชายหรอ? จะอร่อยกว่าของเลลาห์รึเปล่าน๊า?
ผมตัดเสต็กหมู แอบใช้มือหยิบเม็ดข้าวโพดโรยใส่ปาก อืม…ก็อร่อยเลยแหละ แต่ผมชอบฝีมือเลลาห์มากกว่า ผมกินไปเรื่อยๆ มองกรงนกนอกระเบียงพัด บางกรงถูกวางหมิ่นเหม่จะตก ท่านบาลิธมีความคิดแปลกๆเรื่องการปล่อยนก ท่านจะร้องให้เพราะนกไม่ยอมกลับบ้านรึเปล่าน๊า? ใช่แน่ๆเลย
ผมเหม่อ- -
ตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มขึ้นแล้ว ท่านเซอซัสทำอะไรอยู่นะ ?
เสียงประตูเปิดออก
ท่านบาลิธใส่ผ้าเหน็บเอวแค่ท่อนล่าง เดินหยุดที่หน้าเตียงผม แววตาท่านตอนมองผมตอนนี้มันแปลกมากๆ มันเหมือนท่านกึ่งตกใจกึ่งนึกอะไรบางอย่างอยู่
ไม่ทันตั้งตัว ท่านบาลิธก็ขึ้นมาบนเตียง ผลักผมลงไป น้ำหนักผู้ใหญ่ทำให้เตียงยวบ บนตัวท่านมีหยดน้ำเกาะ ผมสีน้ำตาลที่ปกติเรียบ ตอนนี้ชี้ไปมานิดๆ ท่านจูบหน้าผากผม ไล่ลงมาที่ต้นคอ…
มืออีกค้างบีบเคล้นก้นผม
ถาดอาหารถูกดันออกไป ผมถูกท่านบาลิธไซร้จนหัวติดกับพนักเตียง ท่านสูดดมตรงลำคอครั้งแล้วครั้งเล่า ผมกอดคอท่านแน่น…รู้สึกจั๊กจี้จัง
เสียงหายใจท่านบาลิธเบาลง ท่านผ่อนน้ำหนักที่กอดผม พักหายใจข้างหู
…แล้วท่านก็ผละออกไป ผมนอนงงๆ ผ้าคาดเอวตอนนี้ถูกถลกออก
ท่านบาลิธนั่งปลายเตียง ตั้งสติ…หายใจให้ช้าลง ท่านลูบผมเปียกน้ำให้เรียบไปด้านหลัง ถอนหายใจหนักๆทีนึง
“กลับมาอีกทีหลังอาหารค่ำนะ นากัล…ข้ามีธุระต้อง- -”
ยังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงเคาะประตู แต่ท่านบาลิธไม่ทันตอบ…ประตูก็ถูกเปิดเข้ามา
ผมอ้าปากค้าง ท่านเซอซัสเดินตึงๆเข้ามา ร่างใหญ่สวมเสื้อแขนสั้นสีน้ำตาลแก่ ไม่ได้เงยหน้ามองที่เตียงเลย
“ทรงโปรดให้กระหม่อม รายงานข่าวกองทัพ หรือว่า ข่าวที่พระองค์สนใจที่สุดก่อนดี?” เขาสบัดผมปรกหน้าออกจากตา แล้วถึงหันมา
พอเข้าเห็นผม ดวงตาสีน้ำตาลก็แปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะผุดรอยยิ้มเย็นๆ
“ฮ่ะ!…สิ้นค้าของกระหม่อม”
ท่านบาลิธเดินไปหยิบเสื้อผ้าลินินมาสวม ผมรีบดึงผ้าคาดเอวปิดหว่างขา ลุกขึ้นมานั่งตรง
ท่านบาลิธแกมหัวเราะ “นากัลเป็นเด็กดีมาก เซอซัส..เจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ”
ยักษ์เซอซัสเลิกคิ้วแบบไม่ค่อยมีมารยาท ก่อนจะก้มหัวให้ท่านบาลิธ
ท่านบาลิธหันมาบอกผม “เจ้าไปก่อนเถอะ นากัล ข้ามีธุระ…อย่าลืมคืนนี้นะ” แล้วท่านก็จุมพิตเรือนผมผมอีกครั้ง ผมเด้งตัวดึ๋งลงจากเตียง
งือ ท่านเซอซัส…! ผมพยายามไม่สบตาเขา
ท่านบาลิธเดินนำท่านเซอซัสไปที่ระเบียง
ผมแกล้งทำเป็นจัดผ้าคาดเอวช้าๆ และยกถาดอาหารไปไว้ที่โต๊ะ ท่านเซอซัสก็เดินตามไปช้าๆเหมือนกัน
สุดท้าย ผมก็ต้องหันหลังออกจากห้อง แต่ก็หันไปสบตากับเขาพอดี
เขายักคิ้วเข้มๆให้ผมทีหนึ่ง ก่อนจะทำท่าตีอะไรซักอย่างกลางอากาศ แล้วก็ชี้มาที่บั้นท้ายผม เขาหัวเราะไร้เสียงก่อนจะลับระเบียงไปกับท่านบาลิธ
=========================
ผมกลับมาที่หอด้วยอารมณ์บูดบอกไม่ถูก ทำใมน๊า? ตอนที่ท่านเซอซัสมองผมเปลือยอยู่บนเตียง แล้วพูดว่า ‘ฮ่ะ สิ้นค้าของกระหม่อม’ ผมรู้สึกแย่มากๆเลย รู้สึกคลื่นใส้ ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลยนะฮะ
พอผมเจอเลลาห์ เธอก็กรี้ดเสียงสนั่น บอกว่าเธอรู้เรื่องจากเมยาแล้ว เธอบอกว่าเย็นนี้ผมจะเรียนดาราศาสตร์ และพรุ่งนี้ คือวิชาอักษร
เอลลี่ก็กลับมาพรุ่งนี้ ผมจะได้เรียนพร้อมกับหมอนั่น
ในตอนเที่ยง ผมอ้าปากรับพายที่เลลาห์เอามายัดปากอย่างยินดี แต่ในใจก็อึดอัดบอกไม่ถูก ผมเห็นหน้าท่านเซอซัสเมื่อกี้ ทำใมเขาต้องทำท่าทางแบบนั้นใส่ผมด้วย? หรือว่าเขากำลังบอกอะไรผม? เขาอยากนอนกับผมรึเปล่า ?
โอ้ย แต่ท่านบาลิธเป็นคนดีนะ นากัล ถ้านายนอนกับท่านเซอซัสนายต้องตายแน่ๆ แล้วทุกอย่างที่พยายามมาก็จะจบ ผมคิดเศร้าๆ เดินเข้าไปในห้องนอน มีเสียงเลลาห์ตะโกนเข้ามาว่าจะพาผมไปหาแฝดที่สนามฝึกดาบ ผมกำลังจะปฎิเสธแต่ก็นึกขึ้นได้
“ไปฮะ!!” ผมวิ่งออกมาจากห้อง “ไปด้วยฮะ”
ท่านเซอซัสฮะ แค่คิดผมรู้สึกว่าขากำลังอยากวิ่งออกไป วิ่งออกไปเหมือนตอนวิ่งแข่งกับชาทรัช
วิ่งไปอย่างรวดเร็ว เหมือนนกพิราบพวกนั้นที่บินขึ้นฟ้าปรานลมกรด
/////////////////////
ตอนหน้าไปงานล่าสิงโตกับห้าหนุ่มโอรส แอนด์ เดอะสนม แร้ว555
คอมเม้นให้ไรท์เตอร์ด้วยนะค๊าาา เป็นความสุขในชีวิตค่า
รักผู้อ่านที่ซู้ดดดด
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
หัวข้อ: The Journey of Nergal :จบภาค 1 [Update ลิ้งค์ ภาค 2] (อ่าน 499309 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก