หัวข้อ: Oaf by Noir

[THIP]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ

เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

........................

นิยายเรื่องนี้ได้รับอนุญาตจากคุณ Noir เรียบร้อยแล้วค่ะ  เรื่องนี้มีแค่ 3 ตอนจบ ยังไงก็จะทยอยลงทีละครึ่งตอนนะคะ

[THIP]

       ตอนที่ 1 ครึ่งแรก
      ผมมองไฟที่เสาไฟฟ้าข้างถนนติดๆดับๆแล้วน่าโมโห เป็นอย่างนี้มาเกือบเดือนแล้ว ไม่มีใครคิดจะแก้ไขบ้างรึไงวะ หรือต้องรอให้มีคนถูกฆ่าข่มขืนก่อนแล้วถึงจะสำนึกได้ว่า กูควรจะไปเปลี่ยนหลอดไฟตั้งนานแล้ว ผมไม่เข้าใจสังคมของเราเลยครับ มันต้องให้วัวหายหมดก่อนถึงจะเริ่มล้อมคอกไว้เก็บฟางกับขี้วัวหรือไงกัน ทั้งที่เหตุการณ์ตัวอย่างมีให้เห็นเยอะจนถ้าครูจะยกตัวอย่างไปสอนเด็ก รับรองว่าครูทั่วประเทศไม่มีคนไหนเลือกเรื่องซ้ำกันแน่

      ขอโทษครับที่ขึ้นมาก็โวยเลย แต่มันอดค่อนขอดไม่ได้นี่นา คงเป็นเพราะผมอารมณ์ไม่ค่อยดีล่ะมั้ง
    
       ผมเดินเตะกระป๋องน้ำอัดลมที่คนมักง่ายทิ้งให้เกลื่อนแทนที่จะเก็บไปใส่ตู้ทำขาเทียม เตะจนมันลอยกระเด็นไปชนกำแพงบ้านใครก็ไม่รู้อย่างหงุดหงิด แล้วด้วยสำนึกอันดีงามของผมก็ต้องเดินไปเก็บมาใส่ถังขยะอีก แอลกอฮอร์สองแก้วที่เพิ่งดื่มเข้าไปไม่ได้ช่วยให้ลืมไอ้ความจริงงี่เง่าที่หลอนประสาทผมมาครึ่งวันเลยสักนิด อาจจะเป็นเพราะมันเป็นแค่เหล้านอกดีกรีต่ำหรือผมคอแข็งก็ไม่รู้ รู้งี้ล่อแม่งทั้งกลมก็ดี ให้เมาเหมือนหมาแล้วคลานกลับบ้านไปเลย
      สาเหตุที่ผมอยากเมาก็ไม่พ้นเรื่องมาตรฐานของคนทั่วไป
    
       ...อกหักครับ...
      
      ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก เพราะคนที่เพิ่งหักอกผมก็คบกันมาได้ไม่ถึงเดือน ยังไม่ทันจะได้รักใคร่ผูกพันกันมากมาย อย่างว่ากันไปแค่ครั้งเดียว ลีลาเจ้าหล่อนก็ไม่ได้ถูกอกถูกใจผมเท่าไหร่ สู้อีกคนก็ไม่ได้ แต่ที่มันเซ็งจนอยากเมาเป็นหมาตกถังเหล้านี่น่ะมันเป็นเพราะ

      ...ยายนั่นเป็นคนที่ 20 พอดี๊พอดีในชีวิต 21 ปีของผมนี่สิ...เป็นไงครับสถิติของผม??

      ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไม คนหล่อๆอย่างผมมันจะต้องโดนหักอกอยู่ร่ำไป อย่าเพิ่งหมั่นไส้ครับ ผมไม่ได้หลงตัวเองแต่อย่างใด หน้าตาผมก็ดีระดับถ่ายแบบลงหนังสือแฟชั่นได้ล่ะครับ เกือบจะได้เข้าวงการประกบศรรามด้วยบทเพื่อนพระเอกอยู่แล้ว แต่ดันมือไวไปต่อยบรรณาธิการปากหมาที่จะชวนผมไปทำผัวทั้งที่ตัวเองมีเมียอยู่แล้ว

      ...ไม่ครับ...ผมพูดไม่ผิดหรอกครับ มันเป็นตัวผู้แน่นอน มีเดือยครบ ตัวใหญ่ประมาณ ดอม ลงพุงน่ะ อายุอานามก็คงประมาณรุ่นที่ต้องย้อมผมอาทิตย์ละครั้งแล้ว แต่ดันกระแดะอยากทำตัวเป็นปลั๊กตัวเมียให้ชาวบ้านเขาเสียบเล่น และผมมั่นใจว่า มันคงไม่เหลือกระแสไฟให้ใครเขาสปาร์คแล้วล่ะครับ

      ผมไม่ได้ดูถูกหรือรังเกียจเพศที่สามที่สี่ของสังคมเลยนะครับ อันที่จริงผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกันแหละ ไม่ได้นิยมชมชอบเพศใดเพศหนึ่งโดยเฉพาะ ถูกใจเป็นใช้ได้ ที่ผ่านๆมาผมก็ถูกใจอยู่หลายคน แต่ไม่มีคนไหนคบกันได้นานเกิน 3 เดือน ก็ต้องมีอันเลิกรา โดยที่ผมเป็นฝ่ายอกหักทุกที

      แรกๆผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ก็ผมหน้าตาดีนี่ครับ จะหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ แต่หลังจากอกหักมาครั้งที่ 10 ผมก็เริ่มคิดแล้วครับ หน้าตาดีอย่างผมน่าจะเป็นคนหักอกเขาไม่ใช่หรือ แล้วทำไมมันกลับตาลปัตรอย่างนี้ไปได้ คนที่11กับ12 ผมก็ยังใจเย็นอยู่ครับ ยังสงบปากสงบคำไม่ถามเหตุผลจากเจ้าหล่อน และที่ไม่หล่อน พอคนที่13นี่สิ เลขชักจะสวยเกินไปแล้วก็เลยลองถามดู คำตอบที่ได้มาแทบจะเป็นคำตอบเดียวกันกับคนที่14ถึงคนล่าสุดเลย

      ...พวกเขาบอกว่า...ผมไม่เคยเข้าใจเขาเลย...

      ...แล้วจะให้ผมไปเข้าใจอะไรวะ?...อยากให้ผมเข้าใจอะไรก็บอกสิ ไม่ได้มีพลังจิตเป็นมนุษย์พันธุ์ใหม่นะเฟ้ย จะได้รู้ว่าคิดอะไรอยู่

       ผมเคยเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทคนนึงฟัง มันก็เจือกเห็นดีเห็นงามไปกับเขาด้วย มันบอกว่าคนอย่างผมน่ะไม่เคยเข้าใจอะไรนอกจากเรื่องง่ายๆ ประเภทกิน นอน แล้วก็เซ็กซ์ เข้าใจแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง คิดอะไรไม่เคยเกินชั้นเดียวถ้าต้องใช้เหตุผลเกินคำว่าง่ายๆนิดเดียวก็แป้ก แม้แต่ความรู้สึกตัวเองผมก็ยังไม่เข้าใจ ความรู้สึกคนอื่นก็ไม่ต้องไปหวังให้ผมเข้าใจหรอก

      ...แล้วมันมาเจือกรู้ได้ยังไงว่าผมไม่เข้าใจตัวเอง? ตัวผมเองนะ ใครจะมาเข้าใจตัวเองได้ดีกว่าตัวเองบ้างล่ะ ผมรู้ว่าผมต้องการอะไรบ้าง อย่างเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วผมหิวข้าวก็ไปหาอะไรกิน พอเซ็งก็กินเหล้า แล้วตอนนี้ผมก็อยากทำอย่างว่าก็เท่านั้น ผมไม่เข้าใจตัวเองตรงไหน??

      ถึงมันกับผมจะคบกันมานานตั้งแต่ยังไม่หัดเดิน แต่ผมไม่เห็นว่ามันจะมาเข้าใจตัวผมได้ดีกว่าตัวผมเองได้ยังไง ตัวหมอนั่นผมยังไม่เข้าใจเลย หมอนั่นก็ไม่น่าจะเข้าใจผมเหมือนกันสิ ใช่มั้ยครับ??

      พูดถึงไอ้เพื่อนคนนี้แล้วก็อดไม่ได้ มันเป็นคนที่โคตรแปลกเลยครับ จูงมือกันไปเรียนตั้งกะอนุบาล มารู้ตัวอีกทีมันก็กลายเป็นเกย์ไปแล้วครับ...รู้ตอนไหนน่ะเหรอ ก็ประมาณตอนที่ผมมีแฟนคนที่ห้าซึ่งเป็นหนุ่มน้อยน่ารักผิดกับนิสัยราวฟ้ากับสะดือทะเลน่ะสิ และเพราะไอ้นิสัยไม่ตรงหน้าตานี่แหละที่ทำให้ผมกินแห้วไปเกือบครึ่งไร่

       ตอนนั้นผมไม่ค่อยกล้าบอกใครว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย ก็ผมยังเด็กนี่ครับ ยังกลัวสังคมประณามหยามเหยียดเสียดสีตีฆ้องร้องป่าวประจานให้ผมอับอายขายขี้หน้าประชาชี แต่ไม่บอกใครเลยมันก็อึดอัด ก็เลยไปสารภาพกับเจ้าซาว ก็ไอ้เพื่อนผมที่เป็นเกย์น่ะแหละครับ มันชื่อซาว

      ตอนเด็กๆไม่เคยสนใจว่าแปลว่าอะไร คิดว่าคงเป็นซาวข้าว อะไรอย่างนั้นแหละ เพิ่งมารู้ทีหลังว่ามันเป็นภาษาปะกิต ที่แปลว่าเปรี้ยวน่ะครับ เห็นน้าทิพย์...แม่มันน่ะบอกว่าตอนท้องมันต้องกินน้ำมะนาวกับมะยมทุกวันก็เลยให้มันชื่อนี้ แต่ผมว่าเปรี้ยวของเจ้าซาวน่าจะเป็นเปรี้ยวตีนมากกว่านะครับ เพราะปากกับนิสัยมันน่ะ...สุดตีนเลยครับ ผิดกับหน้าตาลิบลับ หน้าตามันก็หล่อสูสีกับผม สาวๆกรี๊ดกันให้ลั่นสนั่นเมือง จะแพ้ผมก็ตรงที่ผมดูแมนกว่า บึกบึนกว่า แล้วก็ความสูงมันนี่ล่ะครับ ค่อนไปทางมาตรฐานชายไทยเมื่อหลายสิบปีก่อนไปนิดนึง ผมแพ้มันอย่างเดียวก็ตรงตานี่ล่ะครับ ตามันน่ะสวยโคตร มันยิ้มหวานตาเยิ้มให้สาวหลงมาหลายคนแล้วครับ

      กลับมาที่เรื่องเจ้าซาวเป็นเกย์ก่อนครับ เดี๋ยวผมจะลืม พอผมไปสารภาพกับมัน กะว่ามันคงด่าผมให้แสบไปถึงกึ๋นก่อนแล้วค่อยให้กำลังใจ...เป็นสไตล์ของมันครับ...ตบหัวแล้วลูบหลัง แต่มันไม่ยักกะด่าผมอย่างที่ตั้งใจฟัง เจ้าซาวนิ่งไปสักพักก่อนจะบอกกับผมว่ามันเป็น เกย์ ด้วยเสียงดังฟังชัดเข้าไปถึงเซี่ยงจี๊ ตอนนั้นผมรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะมีคนอยู่ในฐานะที่แย่กว่าผมมั้งครับ
    
       พอผมถามถึงแม่มัน เจ้าซาวก็บอกว่าแม่มันรู้มานานแล้ว ไม่ว่าอะไรด้วย แหม...ชาติหน้าขอเกิดเป็นลูกน้าทิพย์ด้วยคนสิ...ตามใจลูกชะมัด แม่ผมเองก็ไม่ว่าครับ แต่คนละเหตุผลกับแม่ของเจ้าซาว แม่ผมเลี้ยงลูกมาด้วยลำแข้งและกำปั้น ลูกจะเป็นอะไรก็ช่างแต่ต้องรับผิดชอบตัวเอง ตอนนี้แม่แต่งงานใหม่กับเศรษฐีพ่อม่ายเมียตายไร้เรือพ่วง ก็ดีแล้วครับเพราะผมได้เงินใช้เยอะขึ้น

      พูดไปพูดมาออกนอกเรื่องเจ้าซาวอีกแล้วครับ แล้วทำไมผมต้องพูดเรื่องเจ้าซาวด้วยวะ?? ไม่รู้ดิ แต่ผมอยากพูด อ้ะ

      หลังจากวันนั้นผมก็ไปหาเจ้าซาวบ่อยขึ้นกว่าเดิม ไปอยู่ด้วยกันเลยล่ะครับ รู้สึกว่าประมาณม.5มั้ง ตอนนั้นเจ้าซาวย้ายออกมาอยู่คนเดียวที่คอนโดใกล้โรงเรียน ผมก็เลยถือโอกาสมาพึ่งใบบุญอาศัยมันอยู่ด้วยจะได้ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นแต่เช้ามาโรงเรียน ยังไงก็โรงเรียนเดียวกันอยู่แล้ว คอนโดมันใหญ่ครับ มีตั้ง 2 ห้องนอน ผมเลยไม่ต้องอาศัยเก้าอี้รับแขกเป็นที่พักพิง เพราะเจ้าซาวไม่ยอมให้ผมนอนด้วย มันบอกว่ามันเป็นโรคหัวใจ ตื่นเช้ามาเจอหน้าหล่อๆอย่างผม เดี๋ยวมันจะหัวใจวายตาย
    
      หลังจากสารภาพกับเจ้าซาวได้ไม่ถึง 1 เดือน ชีวิตรักครั้งที่ห้าของผมก็มีอันจบสิ้น แฟนผมบอกเลิกอย่างไร้เยื่อใยพร้อมควงหนุ่มใหม่มาเย้ย เสียใจครับ เสียใจมาก ยังไม่ทันได้แอ้ม ก็ดันชิ่งไปเสียก่อน ผมร้องไห้ฟูมฟายไปซบอกเจ้าซาว หมอนั่นลูบหลังปลอบผมดังปึ้กๆ จนกระดูกสันหลังข้อที่สี่มีรอยแยกขนาดสองมิล แล้วพูดปลอบผมอย่างนุ่มนวลด้วยคำขึ้นต้นที่ว่า

 "กูว่าแล้วเอี้ยพี สมน้ำหน้า" ...เอ่อ...พีน่ะชื่อผมครับ ส่วนคำนำหน้านั่นเป็นแค่คำขยายที่ไม่ควรจดจำนะครับ

      ผมปลื้มใจกับคำพูดมันเลยปล่อยโฮออกมาจนมันสงสาร หรืออายคนข้างห้องก็ไม่รู้ มันก็เลยถามผมว่า

"จะเสียใจทำไมวะ พี" เวลาปกติมันไม่ค่อยขึ้นกูมึงกับผมหรอกครับ มันเป็นคนพูดจาไพเราะเพราะพริ้ง แม่มันสอนมาดี

      "ก็กูยังไม่ได้แอ้มเค้าเลยนี่หว่า นี่กูกะว่าจะให้เค้าเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะ" ผมไม่ได้โกหกครับ ก็ผมเพิ่งเคยคบกับผู้ชายเป็นคนแรก เขาก็น่าจะเป็นผู้ชายคนแรกด้วยสิ แม้ว่าผมจะไม่ยอมเป็นฝ่ายรับเด็ดๆ และผมก็เคยมีอะไรกับผู้หญิงมาแล้วด้วย

 "โธ่ ไอ้เวร ฉันนึกว่านายจะรักเค้า แค่ผู้ชายคนแรก ไปหาเอาแถวสีลมดิวะ มีให้เลือกเพียบ ทุกไซส์" ทำไมมันรู้ดีนักวะ? พอมันใช้ฉันกับนาย ผมก็เลยต้องเปลี่ยนมาใช้ด้วย พูดกูมึงอยู่คนเดียวเดี๋ยวจะหาว่าไม่สุภาพ

 "ไม่เอาอ้ะ ฉันกลัวติดเอดส์" ผมบอกมันเสียงอ่อย ก็เอดส์มันน่ากลัวนี่ครับ

 "วะ ไอ้นี่ ถุงยางบ้านนายมีไว้ใส่แกงไก่ขายรึไงวะ" แม่ผมเคยขายข้าวแกงมาก่อนครับ ตอนพ่อตายแม่ก็ขาดรายได้เลยต้องมาขายข้าวแกง แต่ก็เลิกขายมาตั้งกะผมยังเด็กๆโน่น แม่ถูกหวยรัฐครับ เลยมาเปิดร้านขายของชำแทน แกงไก่ของแม่ผมนี่อร่อยเหาะ แม่ได้แต่งงานใหม่ก็เพราะแกงไก่ใส่ยาเสน่ห์...แหะ แหะ ไม่ใช่ครับ เพราะแกงไก่เลิศรสน่ะครับ ทำไปฝากคุณพ่อเลี้ยงแล้วเขาติดใจน่ะ

      รู้สึกผมจะนอกเรื่องอีกแล้ว ต่อครับต่อ ผมทำหน้าแหยก็ถ้าถุงยางมันรั่วล่ะ ไม่เอาอ้ะ ไม่ไว้ใจ คนรู้จักนี่ยังพอเดาได้ ไม่รู้จักนี่ตามหาตัวมากระทืบไม่ถูกแน่ ก็โรคที่น่ากลัวไม่ได้มีเอดส์แค่โรคเดียวนี่ครับ

 "ไม่เอา ก็นั่นมันคนไม่รู้จัก ไม่มีอารมณ์หรอก" อันนี้ก็จริงนะครับ ผมคิดว่าการมีอะไรกับคนที่ไม่รู้จักนี่มันไม่ทำให้รู้สึกดีเลยสักนิด ถึงแม้จะไม่เคยลองก็เถอะ
    
       ฟังแค่นี้เจ้าซาวมันก็ถอนหายใจแรงจนลมเป่ากลางกบาลผม ก็ผมซบอกมันอยู่นี่

 "อยากได้ประสบการณ์ครั้งแรก?" มันถามผมพร้อมกับหน้าเซ็งๆ
    
 "อื้อ"ผมก็พยักหน้าหงึก
    
 "งั้นตามมา ฉันสงเคราะห์นายเอง" หลังจากนั้นมันก็ปิดไฟลากผมขึ้นเตียงครับ

      รายละเอียดของฉากอย่างว่านี่ผมขอข้ามนะครับ ประสบการณ์(กับผู้ชาย) ครั้งแรกนี่ไม่อยากให้ใครรู้เห็นด้วยครับ ผมบอกได้แต่ว่า เห็นนิ่งๆอย่างเจ้าซาว แต่ไม่นึกเลยว่าเวลามันอยู่บนเตียงจะทำให้ผมหายใจไม่ทันเกือบช็อคตายมาหลายรอบแล้ว ขนาดมันไม่ได้ทำอะไรมาก แต่ผมก็รู้สึกดีเป็นบ้า

      ครั้งแรกมันทำท่าจะเป็นฝ่ายปล้ำผม โดยที่ผมอยู่ข้างล่างน่ะ ผมก็เลยโวยลั่น ใช้กำลังวังชาที่มีมากกว่ามันอย่างเหลือล้นพลิกมันลงไปอยู่ข้างล่าง นึกว่ามันจะสู้ครับ ที่ไหนได้ดันนอนนิ่ง ผมก็เลยนิ่งด้วย มันพูดประโยคเดียว

 "...ไม่ทำก็ลุกไป" แล้วเรื่องอะไรผมจะลุกล่ะครับ มันอุตส่าห์ยอมผมขนาดนี้แล้ว...ถึงจะปากเสียแต่เจ้าซาวก็เป็นคนใจดีนะครับ อย่างตอนไปตกปลา ผมไม่กล้าเอาไส้เดือนเกี่ยวกับตะขอ มันก็ทำให้ ตกปลาเสร็จ ผมก็ไม่กล้าทุบหัวแร่เนื้อ มันก็โบ๊ะให้ทีเดียวจอด ลับมีดขวับๆอย่างกับพ่อค้าหมูแล้วก็ปาดสองทีเนื้อปลาออกมาเป็นชิ้นสวยงาม เห็นมั้ยครับมันใจดี (กับผม) จะตาย

      กลับมาเรื่องเดิมก่อนครับ เรื่องครั้งแรกของผมน่ะ ตอนที่ผมกำลังฟัดกับเจ้าซาวอย่างเมามัน ตัวมันนิ่มๆหอมๆน่าฟัดเล่นน่ะครับ ผมนึกขึ้นมาได้ว่า นี่ครั้งแรกของผม แล้วเจ้าซาวล่ะ ครั้งแรกด้วยรึเปล่า เพราะผมยังไม่เคยเห็นมันมีแฟนสักที หรือมีแล้วผมไม่รู้หว่า? พอคิดแล้วปากก็คันยิบๆ ถามออกไปเลย มันก็เงียบไปพักแล้วก็ตอบด้วยเสียงขุ่นๆ
    
 "ถ้าอ้าปากพูดอีกที เอาไอ้ที่นายกำลังจะเสียบฉันกลับบ้านไปด้วย" พอมันพูดงี้ผมก็เลยต้องหุบปากฉับเลยครับ จะให้เลิกกลางทางผมก็แย่สิครับ กำลังจะเคาะประตูเมืองของเจ้าซาวอยู่แล้วนี่

      สรุปแล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าครั้งแรกของเจ้าซาวรึเปล่า รู้แต่ว่ามันคงเจ็บมาก จิกแขนผมถลอกเลือดซึมเลย แล้วคงจะร้องไห้ด้วย ทำไมต้องใช้คำว่า คงจะ เหรอครับ? ก็ผมมองไม่เห็นนี่ มืดขนาดนั้น แต่ตรงหางตามันเปียกๆอ้ะครับ ผมก็เลยเดาว่าเป็นน้ำตา คงไม่ใช่น้ำลาย

      หลังจากนั้นผมก็มีอะไรกับมันอีก 2 - 3 ครั้ง ผมรู้สึกเลยว่าทุกครั้งที่มีอะไรกับมัน ผมจะรู้สึกดีมากขึ้นทุกๆที เจ้าซาวมันเก่งครับ

      1 เดือนให้หลัง ผมก็มีแฟนอีก คราวนี้เป็นสาวมหา'ลัย อายุมากว่าผม 3ปี คบกันได้ไม่ถึงสองเดือนก็เลิกอีก ถึงจะแบนไปนิดแต่พี่เขาก็สวยครับ เสียแต่ชอบทำตัวเป็นเด็กอนุบาล แล้วก็พูดเสียงอ้อแอ้เหมือนเด็กเพิ่งหัดพูด ไอ้นั่นก็ทำไม่ได้ ไอ้นี่ก็ทำไม่เป็น อยู่ด้วยแล้วน่าเบื่อ เหมือนเป็นคนใช้ส่วนตัวยังไงพิกล ผมก็พยายามอดทนนะ แต่สุดท้ายพี่เขาก็ตัดหน้าบอกเลิกผมเฉยเลย

      ผมก็เลยถลาไปซบอกเจ้าซาวอีกรอบ แต่มันดันเอาฝ่าเท้าลูบหลังปลอบผม จนผมมีโลโก้สีเขียวเหลือบม่วงของเสื้อผ้ายี่ห้อ Hang Ten ติดหลังไปหลายวัน ทำไมผมไม่สวนกลับเหรอครับ? แรงผมเยอะกว่าก็จริง แต่ใจสิครับใจ มันไม่กล้าพออ้ะครับ ให้ไปกระทืบคนอื่นยังพอว่า แต่กับเจ้าซาวเว้นไว้คนเถอะครับ

      ผมบีบน้ำตากระซิกๆ โอบๆลูบๆมันอยู่พักนึง มันก็ยอมใจอ่อนให้ผมลาก...เอ๊ย ...อุ้มขึ้นเตียงจนได้ครับ

      หลังจากนั้นก็กลายเป็นว่า เวลาผมอกหัก เศร้า เหงาเพราะรัก เจ้าซาวก็จะกลายเป็นคนปลอบผม อันที่จริงมันก็ปลอบผมมาตั้งนานแล้วล่ะ เพียงแต่เพิ่ม option ด้วยเรื่องอย่างว่าเข้ามาด้วยเท่านั้นเอง

      พูดถึงเรื่องอย่างว่ากับเจ้าซาว ผมพูดได้คำเดียวว่า สุดยอด...

      ถึงแม้ลีลาของมันอาจจะสู้ใครหลายๆคนไม่ได้ แต่มันทำให้ผมรู้สึกดีกว่าพวกที่เก่งๆ อย่างเทียบกันไม่ติดเลยทีเดียว ผมไม่ได้ชมมันเกินความจริงนะครับ ผมแค่พูดตามที่ผมรู้สึกเท่านั้นเอง ถ้าจะแย่ก็แค่เรื่องเดียวเท่านั้นแหละ

      ...มันไม่ยอมให้ผมเปิดไฟตอนมีอะไรกันสักครั้ง...

       จะว่ามันเป็นกลากเป็นเกลื้อนก็ไม่น่าจะใช่ เจ้าซาวมันรักความสะอาดจะตาย อย่างว่ากับผมเสร็จก็ต้องรีบอาบน้ำทุกที เปลี่ยนผ้าปูที่นอนอีกต่างหาก พอผมต่อว่ามันอย่างน้อยใจว่า ทำเหมือนผมเป็นตัวเชื้อโรค ต้องรีบอาบน้ำฆ่าเชื้อ มันก็ไม่พูดพล่ามทำเพลง ไซด์คิกเข้าปลายคางให้ผมลงไปนอนหงายกับเตียง แล้วกระโจนขึ้นมาบีบคอตะคอกผม
    
 "นายก็ใช้ถุงยางสิโว้ย!!" มันพูดแค่นี้แล้วสะบัดหน้าเข้าห้องครัวอย่างไม่ใยดี ผมเลยต้องรีบตามไปง้อสักหน่อย
    
 "ก็ฉันไม่ชอบนี่" ผมบอกเสียงอ่อย
    
 "งั้นก็อย่าบ่น" มันหันมาแยกเขี้ยวใส่ แล้วไล่ผมออกนอกห้องครัว

      ก็เวลามีอะไรกับเจ้าซาวน่ะ ผมไม่ชอบให้อะไรมาขวาง แต่กับคนอื่น...หมายถึง แฟนผมน่ะครับ ไม่ใช้ไม่ได้เลยครับ พอไม่ใช้ก็ทำไม่สำเร็จ ไม่มีอารมณ์เอาดื้อๆงั้นแหละ
      
      เคยลองปรึกษาเจ้าซาวดูเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร มันตอกหน้าผมมาด้วยประโยคสั้นๆ

      "สมองนายเคยใช้งานบ้างป่าววะ" ผมก็เลยปิดประเด็นไป เพราะถ้ายังตื๊อไม่เลิก ผมอาจจะโดนมันขุดโคตรด่า ดีไม่ดีอาจจะแช่งไปจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน

      จะว่าไปแล้วผมมีอะไรกับมันเฉลี่ยแล้วก็เดือนละประมาณ ครั้งหรือสองครั้ง ช่วงที่ผมมีแฟนก็จะไม่ได้มีอะไรกับเจ้าซาวเลย แต่เลิกปุ๊บ ผมก็ให้มันปลอบทบต้นทบดอก จะมาห่างไปบ้างก็ช่วงเตรียมตัวเอ็นทรานซ์ ซาวน่ะมันเก่งอยู่แล้ว ไม่เคยเกินที่ 10 ของชั้นปี เก่งขนาดติวให้สมองปานกลางค่อนไปด้านล่างอย่างผมเอ็นท์ติดที่เดียวกับมันได้ก็แล้วกัน คณะเดียวกันด้วย แค่คนละภาควิชาเท่านั้นเอง

       เข้ามหาวิทยาลัยได้ผมก็ดี๊ด๊าหาแฟนได้อีก แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม หน้าตาที่หล่อวันหล่อคืนอย่างผมก็ยังถูกทิ้งซ้ำทิ้งซาก ให้อนาถใจตัวเองอย่างนี้ แต่ก็ยังดีครับที่เจ้าซาวมันยังคอยปลอบผมอยู่เหมือนเดิม

      จะแย่อยู่นิดเดียวก็คือเวลาที่จะให้มันปลอบต้องมาหามันเองครับ เพราะผมไม่ได้อาศัยอยู่ที่คอนโดเจ้าซาวอีกแล้ว เนื่องจากมันไกลจากมหาวิทยาลัยของผมอยู่ประมาณล้านปีแสง น้าทิพย์แม่เจ้าซาวซื้อคอนโดให้ลูกชายเพิ่มอีกแห่ง เห็นว่าเก็งราคาที่ดินได้กำไรอยู่มากโข คอนโดเก่าก็ให้เช่าหารายได้คุ้มค่า

      ตอนแรกผมกะจะอาศัยมันอยู่อีกน่ะแหละ มันก็ชวน น้าทิพย์ก็ชวน บอกว่าจะได้ช่วยๆดูแลกัน แต่คุณพ่อเลี้ยงของผมนี่สิดันใจดี อยากเอาใจแม่ผม ซื้อคอนโดห่างจากคอนโดของเจ้าซาวประมาณ 500 เมตรให้ ราคาก็คงน่าดูชมเหมือนกัน แถมซื้อในชื่อผมอีกต่างหาก ผมแกล้งทำเป็นเกรงใจ แล้วก็รับมาตามประสาเด็กดี ผู้ใหญ่ให้ของต้องรับครับ

      แรกๆก็ดีครับ มีที่มีทางเป็นของตัวเอง มันรู้สึกเป็นส่วนตัวดี จะทำอะไรก็ไม่ต้องเกรงใจใคร แต่หลังๆชักรู้สึกว่า คนอย่างผมอยู่คนเดียวอาจจะทำให้ห้องสวยๆกลายเป็นรังหนูได้ อยู่แค่เดือนกว่าๆแม่ก็มาเยี่ยมแล้วก็อาละวาดจน รปภ.ต้องขึ้นมาดูเพราะนึกว่ามีการฆาตกรรม แม่ผมโวยเกินเหตุไปเองครับ แค่พื้นห้องที่ปูไม้ปาเก้ทายูริเทนวาววับโดนกลบด้วยเศษกระดาษ และขยะ จนมองไม่เห็นลายไม้เท่านั้นเอง แม่ผมโวยแต่ไม่ช่วยแก้ไข บอกแค่ว่าถ้าไม่ดีขึ้นจะยึดคืน...ก็ยึดสิ ผมไปอยู่กับเจ้าซาวก็ได้ ไม่เหงาด้วย

      ส่วนเจ้าซาวมาเยี่ยมครั้งแรก มันไม่พูดอะไรเลยครับ ไม่มีเสียงสักแอะเดียว นอกจากถีบผมออกนอกห้อง...2 ชั่วโมงต่อมา ห้องผมก็อยู่ในสภาพเดียวกับตอนย้ายเข้ามาอยู่...มันทิ้งแม่งหมดห้องเลยครับ กระทั่งหนังสือเพนเฮาส์ที่ผมจิ๊กเพื่อนมามันก็ยังยัดใส่ถุงดำผูกปากถุงแน่นหนา ผมกะจะไปรื้อออกมา มันก็ขู่แค่ว่า

 "ถ้านายเฉียดเข้าใกล้นิดเดียว ฉันจะเอากลับไปละเลงในห้องนายให้หมดเลย" ฮือ ฮือ...หน้ามัน ดุ๊ ดุ ผมเลยไม่กล้าหืออ้ะครับ

      ผมเดาว่าแม่ผมคงฝากให้มาดูแล เจ้าซาวถึงมาห้องผมเดือนละครั้ง เพื่อตรวจดูสภาพห้อง ผมก็เลยต้องขยันขึ้นมานิดนึง เพราะถ้าปล่อยให้เจ้าซาวมาเก็บห้องให้ทุกครั้ง ผมคงจะไม่เหลือสมบัติส่วนตัวที่สะสมมาเลยสักชิ้น รวมทั้งจะโดนมันกระทืบๆๆๆ ไม่ช่วยทำรายงาน แล้วก็ไม่พูดด้วยอีกต่างหาก

      วิธีแก้ไขไม่ให้ห้องรกเหรอครับ...ไม่ยากครับไม่ยาก...แค่ผมไม่อยู่ห้องเท่านั้นเอง... ผมอยู่ห้องน้อยลงความสกปรกมันก็น้อยตาม แล้วผมไปอยู่ไหนน่ะเหรอ จะที่ไหนล่ะครับ ถ้าไม่ใช่ห้องเจ้าซาว แม้มันจะไล่ผมทุกครั้งก็เถอะ ผมทำเป็นคนหูหนวกเข้าหน่อย มันก็เลิกบ่น อยู่ได้สบายใจเฉิบครับ

      มานึกๆดูแล้ว เข้ามหาวิทยาลัยมาก็จะ 3 ปี ผมมีแฟนเฉลี่ยปีนึงเกือบ 4 คนแน่ะ มันควรจะหยุดอยู่ที่คนต่อไปได้แล้วนะผมว่า อีกปีเดียวก็จะเรียนจบ เข้าวัยทำงาน จะมัวแต่รักเล่นๆไม่เห็นเป็นไรอย่างนี้ไม่ได้แล้วล่ะครับ ผมเองก็อยากมีคนรู้ใจ อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าเหมือนคนอื่นนั่นแหละครับ ถ้าไม่มองๆไว้ก่อน กว่าจะได้แต่งผมอาจจะปาเข้าไป 40 แล้วก็ได้

      แต่ปัญหาก็คือ ผมยังไม่รู้ว่าผมโดนทิ้งเพราะอะไรนี่สิ ไอ้ที่บอกว่าไม่เข้าใจเขา ผมก็ไม่รู้จะแก้ไขยังไงให้ผมมีพลังจิตอ่านใจคนออกได้ ถ้าผมไม่รู้สาเหตุแล้วหาทางแก้ไข มันคงจะลงเอยเหมือนที่ผ่านมาแน่ๆอ้ะครับ

      ถ้าผมไปปรึกษาเจ้าซาว มันจะประทับตราที่หลังผมอีกมั้ยเนี่ย เรื่องโดนตื้บนี่ยังไม่เท่าไหร่หรอกครับถ้าได้คำตอบ กลัวแต่ว่าจะโดนตื้บฟรีมากกว่า

      เอาเถอะครับ ผมยังมีเวลาอีกตั้งปีนึงกว่าจะเรียนจบ ค่อยๆคิดไปก็ได้ บางทีอาจจะมีสักวันที่เจ้าซาวมันใจดียอมเป็นที่ปรึกษาโดยไม่ลงฝ่าพระบาทกลางหลังผมก็เป็นได้ และกว่าผมจะหาตัวจริงเจอ อาจจะต้องมาเซ็ง ซึมเศร้าให้เจ้าซาวมันปลอบอีกหลายครั้ง เพราะโดนหักอกเหมือนเมื่อตอนบ่ายที่ผ่านมา

      ...และตอนนี้ผมก็เห็นว่าถึงเวลาอันควรที่เจ้าซาวจะต้องมาปลอบผมอีกแล้วล่ะครับ...

[thehackzzi]

ขออนุญาต จิ้มจุมไว้นะครับ

เด๋ยวมาอ่าน

[JJHJJH]

เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ด้วยคนค๊า

แต่ สงสารซาวอ่าาาาาา

[roseen]

ไรว้าไอ้คู้นี่  ซาวกลายเป็นที่ร้องรับอารมณ์หรอกเหรอไม่มีค่ามากกว่านั้น เวลามีแฟนก็ไม่เห็นค่าพออกหักมาก็กลับมาหาที่ลง

[Poes]

ทิืพขยันจริงๆ   ขนาดครึ่งตอนนะเนี่ยยังยาวขนาดนี้

ปล. ขอเรื่อง All in All  มาลงด้วยจิ เค้าชอบอะ 

[หัวเเม่มือ]

น่าอ่านมาก

[IIMisssoMII]

พี มันโง่ ใช่ป่ะ
ตอนหน้าขอให้พีไปเจอซาวกะ ผช อีกคน สาธุ!

[salapaw]

  เฉลี่ยละ4ต่อปี  อยากมีบ้างอ่ะ ซามี 20ปี 0 คน 55555555

ปล. เรื่องนี้ ให้ความรู้สึกว่าเราต้องเรียนรุ้ความคิดของพีดูว่าเมื่อไรจะ "รัก" กับเขาเป็นบ้าง

ปล. อีกที  ซาว  เปรี้ยว แล้วยังหวานด้วยใช่มะ พี 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

เอาเรื่องน่าอ่านมา เดลิเวอรี่ อีกแล้ว พี่ทิพ โย่ๆ

[→Yakuza★]

คิดเหมือน IIMisssoMII  เปะ!!

[heefever]

พีทำไมแกเป็นคนแบบนี้เนี่ย  

อกหักก็มาให้ซาวปลอบ


ซาวน่าสงสารนะ

[dukdikdukdik]

พีบ้า คิดถึงจิตใจซาวบ้างดิ

ปล.มีหักมุมอะเปล่า อิอิ

[Rukki]

ไฉนเป็นคนแบบนี้ล่ะค่ะพี -*-

เห็นเขายอมง่ายๆ ก็เอาใหญ่

เหมือนซาวจะรู้อะไรนะ *0*
รีบๆ มาต่อนะค่ะ อยากเม้นท์ยาวๆ >w<

[hanakimi]

อ๊า~ เรื่องนี้ชอบมากเลยยยยย ><

อ่านกี่ที ก็ชอบบบบบบบ

ซาวน่ารักมากกกกก มากที่สุดของมากที่สุดดดดดด
พระเอกนี้ทั้งทึ่มทั้งหื่น   

ขอเซฟเก็บเลยได้มั้ยคะเนี้ย นิยายในดวงใจเลยเรื่องนี้
ได้อ่านตั้งแต่สมัยบอร์ด Angelico Mew  นู้นนน (ใช่เปล่าหว่า -*-)
นานมากกก  คิดถึงงงงงง งื้ดดดด T^T

[lizzii]

เรื่องใหม่มาแล้ววว
น่าสนใจอีกแล้วเรื่องนี้ หุหุ

[august_may]

อืมม นายพี่นี่ไม่รู้ใจตัวเองจริงๆเลยนะเนี่ย ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าซื่อบื้อได้มั้ยแบบนี้

[TanyaPuech]

นายพีนิโง่ได้ใจจริงๆๆๆ        55   สงสารซาวอ่ะ

[oaw_eang]

อีพีบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ปล. รีบนเอาไปหนึ่งบนสำหรับ อวตาร ของเธอ  เจ้ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[koraorni]

ตามมาอ่านเรื่องใหม่ค่ะ

น่าจะตบกระโหลกพีสักทีจะได้ฉลาดขึ้น

ซาวทำให้ขนาดนี้ก้อยังไม่รุ้

แล้วแกจะไปเข้าใจคนอื่นได้ไง

ขนาดคนใกล้ตัวยังไม่รุ้เลย

ขอบคุณนะคะ

[Wr@iTh]

เห็นใจ+สงสารซาวอ่ะ
ที่ต้องมาหลงรักไอ้ควายโง่ที่เสือกไม่รู้ใจตัวเอง

[ลูกหมีน้ำแดง]

ช่วย ซาว  พี ทำไมมันถึงได้บื้อเกินนะ
ขอบคุณ คุณTHIP ค่ััะ สำหรับเรื่องใหม่คุณ Noir

[ordkrub]

ไหงพีทำกับซาวเหมือนเป็นเครื่องรองรับอารมณ์อย่างงั้นอะ

[anajulia]

เอร๊ยยยยยยยยยยยย ชอบเรื่องนี้อ้ะ
พีดูเป้นคนจริงๆ แบบว่าคนธรรมดาพบเจอได้ทั่วไปตามสยามสแควร์มากๆ
ซาวก็โก้ดน่ารักเลย ปลื้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ว่าแต่......แล้วเมื่อไหร่จะรู้ว่าที่ไม่เข้าใจก็เพราะไม่ได้รักล่ะ?
พี คนธรรมดา ทั้งโง่ทั้งความรู้สึกช้าจริงๆวุ้ย

รออ่านตอนต่อไนะคะ ^o^

[LalaBam]

super P
พระเอกดีเยี่ยมแห่งปี
เหอะๆ

สาธุ ขอให้ซาวมีแฟนสักที

[Rinze]

พี...ซื่อบื้อ
แหม เป็นพระเอกซื่อบื้อๆ ธรรมดาที่น่ารักดีนะ
รู้ใจตัวเองเร็วๆน่อ ว่าไอ้ที่เลิกไปไม่ได้รักจริงน่ะ

[Wordslinger]

How can anyone be so thick???? How can P not see love when it's staring him in the face? Wake up!!!

[THIP]

ตอนที่ 1 ครึ่งหลัง
      ผมเดิน เดินและเดินจากคอนโดตัวเอง ไปยังคอนโดของเจ้าซาว หลังจากแวะเอาเสื้อผ้า เพราะเป็นตายร้ายดียังไง คืนนี้ผมก็จะค้างกับเจ้าซาวให้ได้ ก็ตอนนี้มันปาเข้าไปเกือบสามทุ่มแล้วนี่ครับ กว่าจะให้มันปลอบเสร็จ ผมคงไม่มีปัญญาเดินฝ่าความมืดกลับห้องตัวเองแน่ กลัวเจอพวกดักตีเอามือถือน่ะครับ

      ที่สำคัญเวลามีอะไรกับเจ้าซาวแล้ว ผมชอบที่จะนอนกอดมันเฉยๆต่อไปอีกสักหน่อย บางทีก็เผลอหลับไปจนเช้า แต่ไม่เคยตื่นมาแล้วเจอเจ้าซาวนอนอยู่ด้วยสักที ไม่รู้แอบลุกไปตอนไหน สงสัยมันยังจะกลัวตกใจเวลาที่ตื่นมาแล้วเห็นหน้าหล่อๆของผมอยู่ใกล้ๆล่ะมั้ง คงทำใจให้ชินยากครับ เพราะผมหล่อขึ้นทุกวัน

      ผมยิ้มหวานให้เจ้าหน้าที่สาวไม่น้อยเท่าไหร่ที่เคาน์เตอร์ชั้นล่าง ก่อนจะเดินเข้าลิฟท์โดยไม่ต้องใช้ใบอนุญาตแต่อย่างใด มาบ่อยครับ ห้องเพื่อนก็เหมือนห้องตัวเอง

      ถ่อสังขารมายืนหน้าห้องเจ้าซาวเป็นที่เรียบร้อย กำลังตั้งท่ากระหน่ำกดออดให้มันหงุดหงิดเล่น คือเวลามันหงุดหงิดนิดๆ มันน่าดูดีน่ะครับ แต่ขอย้ำนะครับว่านิดๆ เพราะถ้ามันหงุดหงิดมากเมื่อไหร่ ผมก็ต้องรีบเงียบเป็นเป่าสาก ไม่กล้าพูดอะไรระคายหูมัน ไม่งั้นมันจะทำให้ผมระคายหลังแทน

"เฮ้ย จุล อันนี้ไว้ตรงไหนวะ"

      ผมชะงักมือเมื่อได้ยินเสียงเจ้าซาว รู้สึกหงุดหงิดพิกล ก็ไอ้คนที่เจ้าซาวมันพูดด้วยน่ะ เป็นเพื่อนที่ภาคเดียวกับมันครับ หน้าตามันก็ดี ขาวๆตี๋หน่อยๆ รวยอีกต่างหาก    
นิสัยก็เห็นว่าดีนะครับ แต่ผมโคตรไม่ชอบขี้หน้าหมอนี่เลยให้ตายเหอะ นี่ถ้าไม่เห็นว่ามันชอบไปไหนมาไหนกับเพื่อนเจ้าซาวอีกคนที่ชื่อกานต์ (ซึ่งหน้าตาน่ารักโคตรๆ แต่พี่ชายหล่อๆของมันดุฉิบหายวายป่วง) ผมคงบอกให้เจ้าซาวมันเลิกคบไปแล้วครับ
นิสัยดี แล้วทำไมถึงต้องเลิกคบเหรอครับ? ก็บอกแล้วว่าผมไม่ชอบขี้หน้า เวลาที่เจ้าซาวอยู่กับไอ้จุลน่ะ มันทำตัวดี๊ดี ไม่ได้หมายถึงการพูดจานะครับ เพราะเจ้าซาวก็ยังพูดเหมือนเดิม เพียงแต่ไม่เห็นมันกระทืบไอ้จุลอย่างที่กระทืบผมบ้างเลย เวลาพูดก็ไม่ได้ตะคอกด้วย แถมยิ้มแย้มหัวเราะร่าเริงผิดเวลาอยู่กับผม ที่สำคัญมันยังสามารถคลุกวงในกับเจ้าซาวได้อย่างเป็นธรรมชาติ อย่างที่ผมไม่เคยทำได้( เพราะโดนเจ้าซาวถีบออกมาก่อน) ถ้าไม่มีกานต์รวมหัวอยู่ด้วยบ่อยๆผมคงนึกว่าไอ้จุลเป็นแฟนเจ้าซาวไปแล้วล่ะครับ

      ความจริงผมกับไอ้จุลเคยรู้จักกันสมัยปี 1 อ้ะครับ ตอนนั้นรุ่นพี่มาตามให้ไปแข่งกีฬาเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างคณะ ผมกับไอ้จุลก็ได้อยู่ทีมเดียวกัน เพราะพวกรุ่นพี่เขาเลือกตามหุ่น สูง ใหญ่ เป็นใช้ได้ ไม่มีการทดสอบฝีมือกันสักนิด พวกพี่ๆเขาบอกว่า คณะเราไม่เคยชนะมาก่อน ครั้งนี้ก็คงจะไม่ชนะอีก เพราะงั้นเอาหุ่นไปขู่ก็ยังดี ผลก็ออกมาตามคาดครับ...แพ้หลุดลุ่ย... ก็คิดดูสิครับ ไอ้กีฬาที่ให้ไปแข่งน่ะ มันรักบี้นะครับ ถึงพวกผมจะตัวใหญ่ แต่ไม่ได้มีความอึดระดับคูโบต้านะครับ ชาร์จกันสองทีก็ลงไปนอนจุกหน้าเขียวแล้วล่ะ

      ส่วนกานต์นี่ก็รู้จักครับ ก็มันเป็นปาท่องโก๋กับไอ้จุล ตอนแข่งรักบี้มันยังมานั่งอ่านหนังสือข้างสนาม ไม่ได้เชียร์ครับ เพราะคงจะรู้ว่าแพ้แน่ๆ แต่เห็นว่าเป็นคำสั่งของพี่ชายน่ะครับ ว่าให้มานั่งให้ไอ้จุลมันเฝ้าไว้ พี่ชายของกานต์รู้สึกว่าจะชื่อเจตน์ หวงน้องจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไร แต่ก็น่าหวงล่ะครับ เปิดเทอมได้อาทิตย์เดียว พวกรุ่นพี่ก็เดินตามอย่างกับขบวนขันหมาก ทำเอาพวกผู้หญิงค้อนกันเป็นแถว ไม่ยอมพูดกับกานต์จนเป็นข่าวข้ามคณะ แต่ขอโทษครับ กานต์มันไม่ง้อใครเลย มันก็อยู่ของมันอย่างไม่สนใจใคร แต่พอคะแนนมิดเทอมออกมาเท่านั้นแหละ ศัตรูมันก็หายวับเหมือนกับไม่เคยมีมาก่อน ก็กานต์มันเล่นท็อปทุกวิชาเลยนี่ครับ ไม่ใช่ท็อประดับ section นะ แต่ระดับวิชาเลย ตัวพื้นฐานที่เป็นวิชาของคณะอื่นยังโกยเก็บมาไม่มีเหลือ ขนาดเด็กเมเจอร์เองยังต้องมาขอเล็กเชอร์จากมันเลยคิดดู กานต์เองก็ใจดีให้เขาไปทั่ว ก็อปปี้ของกานต์ก็เลยร่อนไปครบทุกคณะ ยิ่งไอ้จุลประกาศว่าได้ติดกลุ่มบนกับเขาด้วยเพราะกานต์ติวให้ คราวนี้ไม่ว่ายายคนไหนที่เคยไม่พอใจมันก็ต้องมาง้อล่ะครับ ได้ยินมาว่านอกจากมันจะมีพี่ชายขี้หวงแล้ว กานต์มันก็หวงพี่ชายไม่แพ้กันด้วย ใครคิดจะจีบพี่ชายมันก็จะโดนมันเลิกคบไปเลยครับ

      ผมตั้งท่าจะเข้าไปขวางการทำงานของพวกมันสักหน่อยก็ได้ยินอีกเสียงนึงดังขึ้นมาก่อนซึ่งไม่ใช่ทั้งเสียงเจ้าซาวและไอ้จุล ก็เลยเดาไว้ก่อนว่าเป็นเสียงของกานต์แน่ๆ เพราะพวกนี้ชอบจับกลุ่มทำรายงานด้วยกัน
    
 "นี่ ซาว"
    
 "อะไร" เสียงเจ้าซาวมันตอบห้วนๆเหมือนเดิมครับ แต่ฟังยังไงน้ำเสียงก็ยังน่าฟังกว่าเวลาที่พูดกับผม

"พีเป็นไงมั่งอ้ะ" กานต์ถามถึงผมครับ คนน่ารักถามถึง แหม...อดดีใจไม่ได้ ตามประสาคน (เพิ่ง) โสดล่ะครับ
      
"เป็น? เป็นไร อย่างมันเป็นได้อย่างเดียวแหละ เป็นบ้าน่ะ" เสียงเจ้าซาวพูดเยาะๆ หนอย...นินทาลับหลัง
    
 "เอาจริงๆสิซาว นายรักพีไม่ใช่เหรอ" ผมกำลังบริภาษในใจที่ได้ยินเสียงไอ้จุลแทรกขึ้นมา แต่ประโยคนั่นน่ะ ทำเอาผมนิ่งอึ้ง หูฝาดป่าววะ? ซาวรักผม? คนที่ชอบกระทืบผมเนี่ยนะ?
    
 "จะพูดถึงมันทำไมวะ" นั่นไง ผมคิดไม่ผิดหรอก เสียงเจ้าซาวพูดอย่างหงุดหงิดเชียว กระทืบมันเลยซาว โทษฐานพูดไม่เข้าหู
    
 "ก็พวกฉันไม่อยากให้นายอยู่สภาพนี้น่ะสิ" สภาพนี้? สภาพไหนวะ
 "รักข้างเดียวไม่เหนื่อยเหรอวะ"

 "นายก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ จุล" อ้าวไอ้จุลก็รักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งเรอะ สมน้ำหน้า เอ๊ะ ไม่ใช่สิ ตอนนี้ผมต้องสนใจเรื่องเจ้าซาวต่างหาก
    
 "ต่างกันโว้ย ฉันน่ะ บอกให้เค้ารู้มาตั้งนานแล้ว แล้วเค้าเองก็ไม่ได้รังเกียจฉันด้วย แค่ยังไม่ตอบรับ" ประโยคท้ายๆ ไอ้จุลมันงุบงิบๆพูดยังไงก็ไม่รู้
    
 "ไม่คิดจะบอกพีเหรอ บางทีถ้าพีรู้เค้าอาจจะ..." เสียงกานต์พูดไม่ทันจบ เจ้าซาวก็แทรกขึ้นมา
  
 "มันไม่สนฉันหรอกว่ะ กานต์"
    
 "มันก็ไม่แน่"
    
 "ฉันเป็นเพื่อนพีมาตั้งแต่ก่อนเข้าอนุบาล พีมันยังไม่เคยมองฉันอย่างอื่นเลย ขนาดมีอะไรกันแล้ว มันก็ยังไปมีแฟนได้หน้าตาเฉย ไม่บอกฉันสักคำ"
    
 "แล้วพอพีอกหักนายก็ต้องคอยปลอบเพื่อรอเวลาให้มันหาแฟนใหม่ นายไม่คิดทำอะไรบ้างเหรอ ซาว"
      
"อย่างฉันน่ะ หวังอะไรขนาดนั้นไม่ได้หรอก ทุกวันนี้ที่ฉันยังมีความสำคัญกับพีบ้าง ฉันก็ควรจะพอใจแล้ว ถ้าหวังมากกว่านี้มันจะกลายเป็นว่าฉันคิดอะไรเกินตัวไปน่ะสิ"
    
       ผมยืนนิ่งรู้สึกมึนไปหมด ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ตกลงว่า เจ้าซาวมันรักผมจริงๆใช่มั้ย แล้วทำไมผมไม่เคยรู้เลยล่ะ แล้วน้ำเสียงของเจ้าซาวน่ะ มันเศร้าอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน และไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากมันด้วย
      
"เกินตัวยังไงวะ"
      
"ก็หมอนั่นมีคนต่อคิวรอตั้งเยอะ แล้วฉันก็เป็นแค่เพื่อนมัน ไปหวังขนาดนั้นจะโดนมันเกลียดขี้หน้าเอาน่ะสิ"
      
"แล้วนาย จะยอมนอนกับหมอนั่นทั้งที่ มันไม่ได้รู้เลยเนี่ยนะว่านาย รู้สึกยังไง นายไม่เจ็บรึไงซาว" เสียงใครพูดผมไม่รู้แล้วล่ะ ผมแค่อยากรู้ว่าซาวจะตอบว่ายังไง
      
"เจ็บแล้วทำอะไรได้ล่ะ ฉันทำให้พีได้แค่นี้ ฉันมีให้พีแค่นี้เท่านั้นเอง" ทำไมเสียงเจ้าซาวมันถึงได้สั่นขนาดนั้นล่ะ แค่ได้ยินผมก็รู้สึกจุกที่หน้าอกจนต้องเอามือกุมไว้ เสียงมันยังขนาดนี้ แล้วหน้ามันล่ะ ผมไม่เคยเห็นเจ้าซาวทำหน้าเศร้า จนเคยอยากแกล้งให้ร้องไห้มาหลายครั้ง แต่ตอนนี้ผมไม่นึกอยากเห็นสักนิดเดียว
    
 "เฮ้ย อย่าร้องนะซาว ฉันปลอบไม่เป็นนะ"
    
 "ไม่หรอกน่า ฉันชินแล้ว อยู่อย่างนี้มาตั้งกี่ปีแล้วล่ะ" เสียงเจ้าซาวมันหัวเราะขื่นๆ จนผมอยากจะลุกหนีจากตรงนั้น
    
 "แล้วนายจะทำไงต่อไป" ใช่...ผมก็อยากรู้เหมือนกัน เจ้าซาวเงียบไปอึดใจก่อนผมจะได้ยินเสียงมันแผ่วๆ
    
 "...ไม่รู้สิ...คงรอให้พีมันเจอตัวจริงมั้ง เห็นมันใช้แฟนเปลืองอย่างนั้น แต่มันก็คบทีละคนนะ ไม่เคยนอกใจใครหรอก พอมันเจอตัวจริงก็คง...ไม่ต้องการฉันไปเองแหละ...แล้วถ้าฉันไม่ต้องเจอมันบ่อยๆอีก...ฉันก็คงตัดใจได้ล่ะนะ"
      
      ตัดใจ? ตัดใจจากผมน่ะเหรอ? ไม่เอาอ้ะ
      
      ...แล้วทำไมผมต้องไม่เอาด้วยวะ?...
    
       ความจริงถ้ามันตัดใจ เจ้าซาวคงไม่ต้องทำเสียงให้ผมจุกหน้าอกอย่างนี้อีก มันน่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ?
    
 "ยังไง ฉันก็คิดว่านายควรจะบอกไอ้พีอยู่ดีแหละ" อ้าว...ทำไมกานต์ขึ้นไอ้กับชื่อผมล่ะครับนั่น เมื่อกี้ยังเรียกพีเฉยๆอยู่เลย แต่จะไอ้จะอีก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้ผมกำลังคิดว่า ผมอยากให้เจ้าซาวมันบอกผมรึเปล่า แล้วถ้ามันบอก ผมจะตอบมันว่าอะไร?
    
 "ไม่ล่ะ ฉันยังอยากเป็นเพื่อนกับมันอยู่ ถ้าบอกไปแล้วมันเกิดตกลงกับฉัน คบๆกันไปแล้วต้องเลิกเหมือนแฟนคนอื่นของมัน สุดท้ายก็เข้าหน้ากันไม่ติด...ฉันยอมอยู่อย่างนี้ดีกว่าว่ะ ให้มันคิดว่าฉันมีอะไรกับมันเพราะอยากสนุก พีมันจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด ฉันเองก็ยังเป็นเพื่อนกับมันได้"

      ...พีมันจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด...

      ...พีจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด...

      ...ผมจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด...

      ...แต่ผมผิด...

      ผมไม่เคยรู้เลยว่า ซาวมันจะคิดถึงความรู้สึกผมขนาดนี้ ห่วงความรู้สึกผมจนยอมเจ็บอยู่คนเดียว
เวลาอยู่กับเจ้าซาว มันจะชอบโมโหใส่ผม ลงไม้ลงมือกับผมบ่อยๆจนผมนึกน้อยใจอยู่หลายครั้งหลายหน แต่ความจริงแล้วมันต่างหากที่เจ็บและน่าจะน้อยใจยิ่งกว่าผมไม่รู้กี่เท่า
    
 "นายมันขี้ขลาดจริงๆว่ะ ซาว" เสียงไอ้จุลพูดขึ้นจนผมอยากเข้าไปกระโดดถีบมัน ซาวน่ะไม่ขี้ขลาดหรอกโว้ย ตอนเด็กๆเป็นหัวหน้าแก๊งยกพวกตีกับเด็กซอยอื่นด้วยซ้ำ หมา 3 ตัววิ่งไล่ผม ซาวมันยังช่วยเอาไม้ไล่ตีจนหมากระเจิง แล้วตอนผมเตะลูกบอลไปโดนกระจกห้องพักครูแตก ซาวมันยังมารับโทษด้วยทั้งที่เป็นคนนั่งดูอยู่ข้างสนาม เพื่อให้พวกผมโดนตีน้อยลง คนอย่างนี้บ้านป๊ะไอ้จุลเรียกว่าขี้ขลาดเหรอวะ
    
 "ฉันก็ว่างั้นแหละว่ะ" เสียง 3 คนในห้องหัวเราะกันลั่น เจ้าซาวมันยอมรับทำไมวะ ลองมาพูดต่อหน้าผมดิ จะกระทืบให้แบน ถึงจะน่ารักอย่างกานต์ แถมพี่ชายดุๆของมันด้วยผมก็ไม่เอาไว้หรอก

      เสียงดนตรีเพลง LOVE ME TENDER จากโทรศัพท์ในห้องเจ้าซาวทำเอาผมถึงกับสะดุ้ง แล้วได้ยินเสียงกานต์พูดว่า

 "พี่เจตน์มารับแล้ว"
    
 "วางไว้นั่นแหละ เดี๋ยวฉันล้างเอง"
    
 "งั้นฉันกลับก่อนนะซาว ไปไอ้จุ่น"

      กานต์กับจุลออกมาจากห้องโดยที่ผมยังนั่งอยู่ข้างประตูอย่างคนคิดหนัก สองคนนั้นเห็นก็อึ้งไปพัก ก่อนจะรีบปิดประตูห้องอย่างรวดเร็ว ไอ้จุลกระดิกนิ้วให้ผมเดินตามลงไปข้างล่าง หนอย..ทำอย่างกับผมเป็นหมา แต่เอาเหอะ จะหมาหรือแมวผมก็ยอมเป็น เพราะผมกำลังต้องการที่พึ่ง...ที่ไม่ใช่เจ้าซาว
กานต์วิ่งไปที่รถคันใหญ่ก่อนจะวิ่งกลับมา

 "นายได้ยินแล้ว?" ไอ้จุลมันถามผม ผมก็ได้แต่พยักหน้า
    
 "แล้วจะเอาไง"
    
 "...ไม่รู้เหมือนกัน" พวกมันถอนหายใจหนักหน่วง ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่ครับ ถ้ารู้ เรื่องทั้งหมดคงไม่เป็นอย่างนี้หรอก
      
"เอางี้" ไอ้จุลเอาปากกาที่มีตัวหนังสือภาษาอังกฤษที่ด้ามว่า WATER PROOF เขียนเบอร์โทรศัพท์มันบนแขนผม "พรุ่งนี้พวกกูว่างตอนบ่ายโมง ไอ้ซาวมันเรียนตัวเลือก ถ้ามึงอยากคุยก็โทรมาหากู" ผมมองไอ้จุลกับกานต์ขึ้นรถโดยไม่ได้พูดอะไร เงยหน้ามองตึกชั้นที่เจ้าซาวมันอยู่ ก่อนตัดสินใจเดินกลับห้องตัวเอง

      ผมยังไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ยังสับสนกับเรื่องที่ได้ยิน ยังไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป...ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะพบหน้าเจ้าซาว

      ...กลัวจะทำมันเจ็บอีก...

[โจ๊กกุ้ง]

โอ้ นิยายคุณNoir แต่เราชอบพีนะ โง่ๆซื่อๆดี ฮ่าๆ

[~prince™~]

เมื่อพีเปิดไฟดู ก็จะรู้ถึงสาเหตุที่ทำไมซาวถึงต้องปิดไฟทุกครั้งที่มีอะไรกัน
ชอบเรื่องนี้เหมือนกันครับ ถึงจะเคยอ่านแล้วแต่ก็ลืมไปเกือบหมดแล้วว่าเนื้อเรื่องเป็นไงมั่ง ฮ่าๆ
เพราะงั้นเลยจะรอติดตามอ่านต่อไปนะครับผม