หัวข้อ: Oaf by Noir

[krappom]

 

[lizzii]

น่ารักทีี่สุดอ่ะ ๆๆๆๆ
สงสารวิลลี่นะเนี่ยย ฮร่า ๆๆๆๆ

[Poes]

หวานกันแล้ว  รอตอนจบจ้า

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

เรื่องนี้น่ารักจังเลย ชอบแล้วจะมารออ่านต่อตอนจบน๊า

[aekporamai2]

น่ารัก

[LalaBam]

หวานมาก มากจนเลี่ยนเลยอ่ะ
อิอิ
แต่มันรู้สึกยังไงๆไม่รู้อ่ะ
หวังว่าคงไม่จบแบบเศร้านะ

[august_may]

รักกันแล้ว เย้เย้  แต่ว่าพี่วิลลี่ไม่เกี่ยวกันเลยนะคะ โดนเกลียดไม่รู้ตัว

[iforgive]

พอหายบื้อก็เข้าโหมดน่ารักเชียวนะยะ  คุณพี

[CanonDNattari]

อ่านไปแล้วมันเหมือนคนละคนกับตอนแรกเลยนะ เนี้ย
คนเราเปลี่ยนได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ = = "

[MaeMoo]

ดูท่าซาวจะอ่อนไหวไม่เบา
ที่สำคัญอาจจะยังไม่แน่ใจว่าพีรักหรือสงสาร

พีต้องพิสูจน์ตัวเองอีกเยอะๆนะ
หื่นเข้าไว้ พี่เอาใจช่วย ...

[yayee2]

 เห็นด้วยค่ะคุณMaeMoo ที่ว่าพีต้องพิสูจน์ตัวเองให้มากกว่านี้ และให้หื่นเข้าไว้
อีตรงหื่นเข้าไว้นี่เพื่อพีกับซาว หรือคนอ่านชอบกันแน่เนอะ 555
มะอยากบอกว่าของชอบเหมือนกันจ้า
 

[~tai~]

เพราะพี่วิลลี่ ทำให้พีรู้ตัวว่ารักซาว และทำให้ซาวเชื่อว่าพีรักตัวเองจริงๆ
แหม่...มุกนี้ต้องทำไปใช้บ้าง 

[lasom]

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เคยอ่านแล้วพบว่า พระเอกโง่มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มันกินไรเป็นอาหารฟ่ะ มีลูกจะได้ไม่ซื้อให้ลูกกิน แต่จะให้ลูกเรียนตามมันแทน
เพราะมันซื่อสัตย์ต่อ(ความรู้สึก)ตัวเองสุดๆๆ พระเอกไรหว่ะ เอ๋อขั้นสูงสุดจริงๆๆๆ
แต่ชอบที่สุดก็ตรงหื่นนี่ล่ะ
สุโค่ยมากกกกกกกกกพี่ทิพย์

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

กรี๊ดดดดดดดด น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก

ไอ้พีนี่โง้โง่ๆๆๆๆๆๆได้โล่เลยว่ะ

ซาวก็นะ

ปล.ขอบคุณพี่ทิพย์&คุณNoirด้วยค่ะ

[Zurruz]

เเหม ออกอาการไวจริงนะจ๊ะคุณ

[ordkrub]

ดีใจที่เปิดใจให้กันแล้วครับ
อย่ามีอะไรหักมุมนะครับ ใจสลายแน่

[DEMON3132]

หวานจนน่าอิจฉา แถมหื่นได้ใจเลยนะนายพี อย่าทำให้น้องซาวต้องน้ำตาตกอีกนะ
ไม่งั้นจะยุให้ไปรักคนอื่นด้วย .....รอตอนต่อไป.......

[oaw_eang]

กดบวกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[THIP]

บทที่ 3 ครึ่งหลัง จบ
...อือ...อะไรนิ่มๆ...อุ่นๆ...หอมด้วย...อือ...ขยับได้ด้วย...เฮ้ย!!

ผมลืมตาโพลงขึ้นมาอย่างตกใจ แล้วก็ยิ้มออกเมื่อเห็นว่าไอ้ตัวที่ขยับจนผมตกใจตื่นคือแฟนที่แสนน่ารักเลิศเลอเพอร์เฟ็คของผมเอง ผมมองหน้าที่ยังหลับตาพริ้มแล้วต้องออกแรงกอดแน่นขึ้นอย่างอดใจไม่ไหว ตาของเจ้าซาวนี่สวยจริงๆครับ ขนาดหลับตายังสวยเลย ขนตามันเยอะ หนาเป็นแพเชียว ทั้งยาวทั้งงอน นี่ถ้ามันใส่แว่น ขนตาต้องไปชนเลนส์แน่ๆเลย

ผมมองไล่ลงไปที่จมูกและแก้มใสๆ ใสจริงๆครับเห็นเส้นเลือดเลย หน้ามันอย่างกับเด็กแน่ะ ขนาดเชียร์ลีดเดอร์หน้าใสแจ๋วที่ผมเคยคบยังไม่ขนาดนี้เลย และที่แน่ๆ แก้มของเจ้าซาวหอมที่สุดครับ ปากมันก็บ๊างบาง (แต่ด่าเจ็บ) ตอนนี้สีแดงกว่าปกติอีกครับ สงสัยฝีมือผมเองแหละ แต่ไม่ใช่ความผิดผมนะ ก็มันอยากเขินน่ารักน่าปล้ำทำไมล่ะ ผมก็เลยจูบๆๆๆ แบบไม่บันยะบันยัง

พอมองลงมาถึงคอ ผมก็เป็นฝ่ายเขินเสียเอง ก็แหม...คอมันเล็กนิดเดียว แต่รอยจ้ำๆนี่...อืม เท่าที่มองเห็นก็ 7 เข้าไปแล้ว ดูๆไปก็คล้ายสร้อยคอ สวยดีเหมือนกัน ปกติผมไม่ค่อยกล้าทำรอยอะไรทิ้งไว้หรอกครับ เคยเผลอไปที เจ้าซาวกระทืบผมแรงขนาดที่รอยที่เจ้าซาวหายไปแล้ว แต่ที่หลังผมยังติดไปเกือบครึ่งเดือน

อยากมองต่ำลงไปอีกหน่อย แต่มันติดชุดนอนแล้วน่ะสิครับ เห็นแล้วอยากจับมันแก้ผ้าอีกสักรอบ แต่นึกอีกทีก็สงสารเหมือนกัน ก็เมื่อคืนน่ะ ผมตั้งใจไว้ว่าจะขอแค่สองรอบ แต่มันน่ารักจนทนไม่ไหวก็เลยกลายเป็นสาม พอเจ้าซาวจะไปอาบน้ำ เห็นมันกระย่องกระแย่งก็เลยสำนึก ไปช่วยมันอาบ มันก็ไม่ยอมหรอกครับ ไฟห้องน้ำน่ะมันสีขาวสว่างจ้า แต่ผมใช้กำลังบังคับลากซาวเข้าห้องน้ำ พอเห็นเต็มตาเท่านั้นแหละครับ เลยต้องปลุกปล้ำแฟนตัวเองในห้องน้ำไปอีกรอบ กว่าจะช่วยเจ้าซาวอาบน้ำ แล้วก็ล้างเอาที่ผมเหลือไว้ในตัวมันออกเสร็จ (ผมทำให้เองแหละ แต่กว่าจะทำสำเร็จเกือบจะมีรอบที่ 5 ก็ตอนผมล้างๆล้วงๆ มันอยากทำหน้าน่ารักทำไมล่ะ) เจ้าซาวเกือบจะไม่มีสติแล้วล่ะครับ ผมต้องแต่งตัวให้แล้วอุ้มขึ้นมานอนกอดจนเช้านี่แหละ

ร่างเล็กๆในอ้อมกอดผม ขยับตัวจะเปลี่ยนท่า ผมก็เลยดึงมันขึ้นมานอนอยู่บนตัว ท่าทางมันจะเพลียเอาหนักเหมือนกันถึงไม่ยอมตื่นเสียที ผมเลยถือโอกาสลูบๆคลำๆไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ไหล่ หลัง เอว แล้วก็สะโพก นิ่มมือจริงๆให้ตายเหอะ นี่ถ้าผมจะขอลูบเข้าไปข้างในจะผิดมากมั้ยเนี่ย ยังไม่ทันจะได้ทำอย่างใจคิด ผมก็แหกปากลั่น

“โอ๊ย หยิกฉันทำไมอ้ะ” ซาวตื่นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หยิกเจ๊บเจ็บ ไม่หยิกธรรมดานะครับ บิดด้วย

“อยากลามกตั้งแต่เช้าทำไมล่ะ” พูดเสียงขุ่นเลย แต่หน้ามันก็เขินๆอยู่เหมือนกัน สุดที่รักของผมพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่จู่ๆก็ทำหน้าแปลกๆแล้วสะดุ้งกลิ้งตกจากตัวผมลงไปนอนกับเตียง ผมรีบพลิกตัวตามไป ค้ำแขนไว้กับเตียง หน้ามันซีดๆ จนน่าตกใจ

“เป็นอะไรซาว” เสยผมนิ่มๆออกให้พ้นหน้าผากเจ้าซาวแล้วผมก็เจอสายตาเขียวปั้ด มันผลักอกผมออกห่างได้นิดนึง เพราะดูเหมือนมือมันจะไม่มีแรงเอาเสียเลย

“เจ็บสิวะ ถามได้” มันดุผมแล้วพยายามจะลุกขึ้นนั่ง ผมเลยรีบตะครุบตัวหวานใจของผมให้ลงนอนเหมือนเดิม

“ก็อย่าเพิ่งลุกสิ”

“ไม่ลุกได้ไงวะ ตั้ง10โมงครึ่งแล้ว” มันพูดแล้วพยายามจะดันผมออกห่างอีก เรื่องอะไรจะยอมล่ะครับ คราวนี้ผมใช้ตัวกดมันไว้กับเตียงเลย

“วันนี้วันศุกร์นายไม่มีเรียนนี่ ไม่เห็นต้องรีบลุก” ผมให้เหตุผลกับหน้างอๆ ที่ดูน่ารักกว่าทุกที

“ไม่มีเรียนแล้วต้องนอนเป็นอัมพาตรึไง ถอยไป หิวแล้ว” ผมจ้องคนที่ใช้แขนไม่มีแรงผลักผม โดยที่ไม่อาศัยอวัยวะส่วนอื่นเลย ทั้งที่ปกติมันถนัดใช้เท้ามากกว่ามือ สงสัยเมื่อคืนผมจะแสดงความรักมากไปนิด เจ้าซาวถึงเหนื่อยจนกระดิกท่อนล่างไม่ได้เลย และเมื่อต้นเหตุมาจากผม ผมก็ควรเอาใจซาวสักหน่อย...ไม่หน่อยก็ได้ ผมอยากเอาใจมันเยอะๆเลยด้วย ก็รักนี่ครับ

“เดี๋ยวฉันทำให้กิน นายนอนเถอะ นะ” ผมรอจนซาวพยักหน้ารับ ถึงได้ยอมขยับออกห่างตัวมันนิดหน่อย “อยากกินอะไรล่ะ” ผมถามสุดที่รักอย่างอารมณ์ดี ผมรู้ครับว่าเจ้าซาวเองก็ชอบอาหารฝีมือผม เพราะผมโดนมันใช้เป็นพ่อครัวจำเป็นอยู่เรื่อยแหละ ไม่ใช่ว่าผมจะชอบทำอาหารอะไรนักหรอก แต่มีแม่เคยขายข้าวแกงนี่ทำไม่เป็นก็กระไรอยู่นะครับ

เจ้าซาวเงียบไปพัก แล้วพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ พูดเสียงเบาพอให้ผมได้ยิน

“ในตู้มีกระเทียมดอง ฟักทอง กับไข่...” ผมฟังส่วนผสมแล้วเข้าใจทันที เป็นเมนูพิเศษของพวกผมสองคนที่คิดขึ้นตอนอายุประมาณ 11 ขวบ ตอนนั้นผมกับซาวต้องไปค้างด้วยกัน เพราะแม่ผมและแม่เจ้าซาวต้องไปต่างจังหวัดพร้อมกัน ทิ้งพวกผมสองคนเฝ้าบ้าน ทิ้งค่าอาหารไว้ให้ แต่เจ้าซาวซึ่งตอนนั้นยังไม่เคยทำอาหารเกิดอยากลอง มันอยากกินข้าวต้มกับไข่เจียว แล้วก็ขนมหวานเป็นฟักทองเชื่อม ผมเจียวไข่ใส่กระเทียมดองไว้เตรียมไว้ก่อน ซาวก็หั่นฟักทองระหว่างรอข้าวต้มเดือด แล้วค่อยเชื่อมฟักทองระหว่างกินข้าว (เตาแก๊สมีแค่หัวเดียวครับ ทำได้ทีละอย่าง) แต่พอผมหันไปมองโทรทัศน์หน่อยเดียว เจ้าซาวก็เอาฟักทองกับไข่เจียวเทใส่หม้อข้าวต้มไปเรียบร้อย มันบอกว่าจะได้สุกเร็วๆ ก็เลยได้เมนูข้าวต้มหน้าตาพิลึกแต่อร่อย ที่กลายเป็นสูตรลับของพวกผมสองคน ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ทำกินมานานแล้วล่ะครับ

ผมมองคอแดงๆของเจ้าซาวแล้วยิ้มกับตัวเองอย่างมีความสุข ซาวเองก็คงอยากรำลึกความหลังเหมือนกัน ผมก้มลงไปจูบแก้มสุดที่รักของผมแรงๆพร้อมกับคำบอกรักเบาๆ แล้วจึงเดินไปจัดการทำข้าวต้มฟักทองใส่ไข่เจียว เมนูรักของพวกผมสองคน...

%%%%%%%%%%%%%%%%

ผมยกหม้อข้าวต้มขนาดกลางมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าว กลิ่นหอมๆของฟักทองและไข่เจียวกระเทียมดองยั่วน้ำลายไม่ใช่เล่น แม้หน้าตามันจะดูเละๆเหลืองๆไปหน่อยก็เถอะ เตรียมถ้วยชามเรียบร้อยก็จะเข้าไปปลุกหวานใจ กะว่าจะค่อยๆย่องไปจ๊ะเอ๋ให้ตกใจเล่น แต่แล้วผมก็ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อเห็นเจ้าซาวนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หลับสนิทเลยด้วย

ผมค่อยๆย่อตัวลงนั่งกับพื้นห้องข้างเตียงช้าๆ กลัวเจ้าของใบหน้าที่ผมกำลังจ้องจะตื่นมาทำตาเขียวใส่ ผมวางแขนทั้งสองข้างลงบนเตียงเอียงหน้าซบเอาไว้ ตาของเจ้าซาวยังปิดสนิท เหมือนไม่รู้ว่ามีคนที่รักมันสุดๆมานั่งจ้องน้ำลายยืดอยู่ใกล้ๆ

ผมถามตัวเองในใจว่า อะไรที่ดลบันดาลให้ผมรักษาความโง่ได้ยาวนานขนาดนี้ ทั้งๆที่เจ้าซาวอยู่เคียงข้างผมมาตลอดเวลา ดูแลและเอาใจใส่ผมเกินกว่าที่เพื่อนทั่วไปเขาจะมีให้กัน แต่ผมกลับไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่ซาวทำเลยสักครั้ง ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของคนที่อยู่เคียงข้างผมมากว่า20ปี และที่ผมคิดว่าตัวเองโง่ที่สุดก็คงเป็นเรื่องที่ผมไม่เคยเข้าใจความรู้สึก ความต้องการของตัวเอง ทั้งๆที่ผมรักมันจนเข้าขั้นบ้าด้วยซ้ำ บ้าถึงขนาดหึงกระทั่งภาพในจินตนาการ และผมอาจจะไม่ได้เข้าใจถ้าไม่บังเอิญไปได้ยินเรื่องที่พูดกันในคืนนั้น และอาจจะไม่ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ ถ้าขาดความช่วยเหลือจากกานต์และจุล

ผมไม่คิดว่าผมจะฉลาดขึ้น และเข้าใจอะไรได้ง่ายๆกว่าที่เคยเป็น แม้ว่าผมจะเข้าใจตัวเองและซาวแล้วก็ตาม ผมคิดว่าอาจจะต้องมีเรื่องอีกมากที่ผมคงจะได้แสดงความโง่ของตัวเองออกมาอีก และตอนนั้นผมอาจจะทำให้คนที่ผมรักที่สุดต้องเสียใจโดยไม่รู้ตัวอีกก็เป็นได้

มานึกดูแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องเข้าใจอะไรทุกอย่างนี่นา บางเรื่องอาจจะต้องใช้เวลายาวนานในการเรียนรู้แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีวันเข้าใจ และผมก็มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อซาว ต่อคนที่ผมรักและรักผม ว่ามันไม่มีทางเปลี่ยนแปลงแม้จะมีอะไรเกิดขึ้น และเพียงความรู้สึกนี้ผมว่ามันก็มากเกินพอที่จะทำให้ผมและซาวก้าวผ่านทุกเรื่องได้อย่างดีที่สุด

ผมดึงปลายนิ้วเล็กๆมาจูบเบาๆแทนคำสัญญาที่มีให้กับซาวและตัวผมเอง ว่าผมจะพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพื่อคนที่ผมรัก อาจจะเริ่มต้นจากหัดคิดอะไรให้มากขึ้นล่ะมั้ง

ผมเอามือเจ้าซาววางแนบแก้ม หลับตาซาบซึ้งกับความตั้งใจที่ผมคิดได้อย่างไม่เคยคิดมาก่อน

...อืม...มือนิ้มนิ่ม...นี่ถ้าไม่กลัวแฟนตัวเองมือด้วน จะขอตัดไว้พกติดตัวเลย...
...อืม...ถ้าพกได้...เอาแก้มหอมๆของซาวโปะจมูกไปด้วยดีกว่า เวลาเข้าห้องน้ำสาธารณะก็ไม่ต้องอุดจมูก...สะดวกดี...
...อืม...ปากก็หวานดีน่าเอาติดตัวไปด้วย เผื่อหน้ามืดขาดน้ำตาลขึ้นมากะทันหัน...
...อืม...จะว่าไปมันน่าจะเอาไปทั้งตัวน่ะแหละ...อยากได้ไฟฉายย่อส่วนจากโดราเอมอนจัง...

กำลังจินตนาการให้ผมกับสุดที่รักตัวติดกันทั้งวันทั้งคืนอยู่ดีๆ ผมก็ได้ยินเสียงดังลั่นสะเทือนแก้วหูซ้ายกระแทกไปถึงหูขวา ตามมาด้วยอาการเจ็บแปลบบริเวณแก้มข้างที่มีมือนิ่มๆวางทาบอยู่

“โอ๊ย!! ซาวอ้ะ เจ็บนะ” มือนิ่มๆที่ว่าตบผมดังผัวะเลยอ้ะครับ

“ไอ้บ้า เอาหน้าเสร่อๆมาวางตรงนี้ ไม่ต่อยก็บุญแล้ว ตกใจหมด” โห ลืมตามาก็ด่าได้เลย

“ออกจะหล่อ น่าตกใจตรงไหน” ผมถูแก้มตัวเอง อดพ้อไม่ได้

“ไม่รู้โว้ย” เจ้าซาวหน้าแดงตะโกนใส่ผม แล้วพลิกตัวหันไปอีกทาง แหม...เขินอีกแล้ว ผมเลยตะกายขึ้นไปดูหน้าสุดที่รักสักหน่อย ถ้ามันเขินบ่อยๆอย่างนี้ ผมอาจจะต้องสูญเสียพลังงานด้วยการปล้ำแฟนตัวเองวันละหลายๆรอบเป็นแน่

ผมจุ๊บเบาๆบนแก้มแดงๆ ซาวก็ยกมือขึ้นมาเช็ดปุ๊บ ผมก็เลยจุ๊บอีก มันก็เช็ดอีก จูบๆเช็ดๆกันเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่เจ้าซาวคงจะหมดความอดทนก็เลยยอมพลิกตัวกลับมาพูดเสียงดุ แต่เบาหวิว

“พอแล้ว” ผมมองหน้าเขินๆตาขวางๆแล้วอดยิ้มไม่ได้ เมื่อนึกได้ว่า ที่ผ่านมานั้นเวลาเจ้าซาวโกรธหรืองอน อาจจะมีหลายครั้งที่มีสาเหตุมาจากความเขินอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้

“ยิ้มทำบ้าอะไร” ซาวมันขี้อายจริงๆนะครับ

“รักซาว” ผมพูดอย่างมีความสุข เจ้าซาวก็คงมีความสุขเหมือนกัน...นิ่งเชียว

พอซาวนิ่งก็เป็นโอกาสของผมล่ะครับ ผมค่อยๆบรรจงแตะริมฝีปากลงไปทั่วหน้าเนียนๆ จบลงที่ริมฝีปากสีเข้มที่เผยอรับแต่โดยดี ผมไม่รู้ว่าผมใช้เวลาจูบเจ้าซาวนานเท่าไหร่ เพราะสำหรับผมมันสั้นนิดเดียวแต่ เจ้าซาวท่าจะแย่ หอบจนตัวโยนเลย

“ข้าวเสร็จแล้ว กินเลยมั้ย” ผมค่อยๆช้อนหลังให้ซาวขึ้นนั่งอย่างระมัดระวัง เพราะเห็นมันนิ่วหน้าตอนขยับตัว

“อืม” ซาวทำท่าจะลุก แต่ผมรีบสอดแขนเข้าไปอุ้มมันขึ้นมาก่อน

“เดินเองได้ ปล่อย...ปล่อยสิวะ” มันดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมา แต่นิ่วหน้าเหมือนเจ็บไปด้วย ขี้อายแล้วก็ดื้อด้วยแฮะแฟนผมเนี่ย ต้องรวบตัวไว้แน่นๆหน่อยครับ เดี๋ยวตกไปเดี้ยงแล้วผมอาจจะต้องเดี้ยงยิ่งกว่า

“โห เหมือนที่อยู่ในชักโครกตอนท้องเสียเลยว่ะ” นั่นเป็นคำแรกที่เจ้าซาวใช้ชมเมนูรักจากอดีตที่ผมทำครับ จะให้ทำไงล่ะครับ ฟักทองมันก็เป็นฟักทอง จะให้สีมันเปลี่ยนเป็นลิ้นจี่หรือผักคะน้าก็คงทำไม่ได้ แถมฟักทองที่ผมใช้ทำนี่ สีก็ได้ใจเหลือเกินครับ เหลืองๆส้มๆ โรยผัก กับไข่เจียวสีเหลืองทองออกน้ำตาลนี่ก็...ใช่เลย...

“แต่อร่อยนะ” ผมพูดแล้วรีบตักข้าวต้มไปวางตรงหน้าเจ้าซาว ยังร้อนๆอยู่เลยครับ

“อืม อร่อย ฟักทองหวานดี” เป็นคำชมที่ฟังแล้วมันชมจริงๆหน่อยครับ ผมกับเจ้าซาวโซ้ยข้าวต้มฟักทองใส่ไข่เจียวกระเทียมดองหมดหม้ออย่างรวดเร็ว แล้วผมก็เอาใจมันด้วยการล้างจานล้างหม้อให้เรียบร้อย เดินออกมาจากห้องครัวก็เห็นเจ้าซาวนั่งตัวเบี้ยวๆอยู่บนเก้าอี้นวมตัวยาว อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว แหม...น่าจะเรียกให้ผมช่วย

ผมลงไปนั่งเบียดข้างๆ มันก็หันมามองตาขวางเหมือนจะบอกว่า ‘จะยุ่งอะไรกับกูเนี่ย’ ผมโอบร่างเล็กๆมานั่งพิงอก มันขืนตัวนิดเดียวแล้วก็ยอมตามผม ได้ยินเสียงมันผ่อนลมหายใจเบาๆ...คงจะอารมณ์ดีล่ะนะ ผมก็ควรจะใช้โอกาสพูดเรื่องที่วางแผนไว้

“ซาว”

“หือ” เสียงเหมือนจะหลับ

“ห้องนายกับห้องฉัน ชอบห้องไหนมากกว่า”

“ห้องฉัน ห้องนายสกปรก” มันตอบแบบไม่ต้องคิดเลยอ้ะครับ

“ไม่เอาสิ เอาแบบสะอาดทั้งคู่น่ะ ถ้าให้เลือกจะอยู่ห้องไหน”

“อืม...” ซาวทำเสียงอืม แล้วเงียบจนผมนึกว่ามันหลับไปแล้ว “ห้องนายมั้ง ใกล้ป้ายรถเมล์” คราวนี้ผมก็ทำเสียงอือบ้าง ห้องผมน่ะป้ายรถมันอยู่หน้าตึกพอดี แต่ห้องเจ้าซาวต้องเดินย้อนไปอีกกว่า 50 เมตร มันใช้วิธีตัดสินง่ายดีแฮะ ไม่ต้องดูฮวงจุ้ยเหมือนบางคน ดูแล้วดูอีกจนได้ที่ดีๆแบบด้านหน้ามีน้ำด้านหลังมีภูเขาแต่ไฟฟ้าไปไม่ถึง

“งั้นย้ายไปอยู่ห้องฉันนะ” ซาวหันมามองทำหน้างงๆ

“ย้ายทำไม”

“ย้ายไปอยู่ด้วยกัน” เจ้าซาวนั่งตัวแข็งเงียบไปพักใหญ่เลย แล้วผมก็เห็นว่าคอมันแดงอีกแล้วอ้ะครับ อยากจะจับตัวหมุนมาดู แต่กลัวกำปั้นลอยตามมาด้วย

“เอาจริงเหรอ” เสียงเบ๊าเบา

“จริงสิ” ผมตอบอย่างหนักแน่นสุดขีด

“...ถ้าทำอย่างนั้นจริงๆ ฉันไม่ให้โอกาสกลับใจแล้วนะ” เสียงนิ่งตามตัวเลย

“ฉันไม่คิดจะใช้โอกาสที่นายว่าหรอกนะ จะให้ฉันกลับไปไหนอีก หือ? ฉันให้นายคนเดียว ให้ไปทั้งชีวิตแล้วด้วย” ที่ผมพูดออกไปอาจจะฟังดูเน่าๆ แต่ผมก็พูดความจริงล่ะครับ จู่ๆซาวก็ตัวสั่น ผมรีบประคองมันให้หันกลับมาด้วยความตกใจ...ซาวร้องไห้ทำไมอ้ะ...

“จริงๆนะ อย่าหลอกฉันนะพี” มันกอดคอผมแน่น ผมถึงได้เข้าใจว่ามันกังวลอะไร แต่ที่ไม่เข้าใจน่ะคือ มันไม่เชื่อผมเลยรึไงวะเนี่ย จะงอนที่มันไม่เชื่อใจก็ใช่ที่ เป็นผมอาจจะไม่เชื่อยิ่งกว่ามันก็ได้

“ไปอยู่ด้วยกันนะซาว” ผมตอบแล้วลูบหัวซาวเบาๆ รู้สึกเหมือนมันพยักหน้าหงึกๆอยู่กับซอกคอ

ผมรอจนเจ้าซาวหยุดสะอื้นถึงได้จุ๊บแก้มเช็ดน้ำตาให้ ตาบวมหมดแล้วครับแฟนผม เมื่อวานก็ร้อง เมื่อคืนก็ร้อง วันนี้ร้องอีก บวมจนตาจะปิดอยู่แล้ว แต่ไหนๆพูดแล้วก็พูดเลยละกันครับ ผมไม่อยากให้ซาวร้องไห้หลายๆรอบ

“นี่ นายจำเมื่อปีก่อนที่ฉันไปโคราชกับแม่ได้ป่าว” ผมถามมันระหว่างที่กำลังทำตัวเป็นเด็กไฮเปอร์โยกไปโยกมาขณะที่กอดสุดที่รักไปด้วย

“ที่ว่าไปดูที่สวนของอาวิทย์น่ะเหรอ” แฟนผมความจำเป็นเลิศครับ ส่วนวิทย์น่ะพ่อบังเกิดเกล้าของผมเองครับ

“อืม นั่นแหละ แม่ไปโอนให้เป็นชื่อฉัน” สมบัติหนึ่งในไม่กี่ชิ้นของพ่อครับซื้อตั้งแต่ผมยังไม่ลืมตาดูโลก ราคาไร่ละ 500 บาท บ้านนอกสุดๆ น้ำไฟไม่มี ถนนทางเกวียน ปัจจุบันรีสอร์ทขึ้นกันอุตลุด แม่เพิ่งโอนให้ตอนผมอายุ20 บอกให้ไปดูแลเอาเอง ตอนนี้ก็ให้เขาเช่าทำรีสอร์ทนั่นแหละครับ (แต่แม่เป็นคนเก็บค่าเช่า) ที่เหลืออีกส่วนก็เป็นสวนผลไม้กับฟาร์มวัวนมจ้างคนดูแลไว้ (แม่เก็บรายได้อีกเช่นกัน) กลัวโดนบุกรุกครับ

“ก็ดีแล้วนี่” เจ้าของใบหน้าที่ซบอยู่กับอกผมพูดง่วงๆ ตาปรือเชียว ทั้งร้องไห้ทั้งโดนปล้ำจนเหนื่อยเลยมั้งครับ ผมกำลังชั่งใจอีกครั้งว่าจะพูดเลยดีมั้ย ก็มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องรีบอะไรนักหรอกครับ เมื่อไหร่ก็ได้ แค่อยากพูดเท่านั้นเอง แต่เห็นท่าทางเพลียๆของซาวแล้วอดสงสารไม่ได้ และผมก็ตัดสินใจได้

...เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน...

เพราะยังไงความตั้งใจของผมที่จะชวนซาวไปอยู่ด้วยกันหลังจากเรียนจบและทำงานเก็บเงินได้สักก้อนก็คงไม่เปลี่ยนง่ายๆ เพราะซาวเคยพูดบ่อยๆว่า ถ้าพอมีพอกินไม่ลำบากอะไร ก็อยากทำไร่ทำสวนมากกว่าจะต้องมานั่งโต๊ะทำงานมีตารางเวลากำหนดชีวิตเป็นไหนๆ และผมก็คิดว่านั่นเป็นวิถีชีวิตอีกแบบหนึ่งที่น่าสนใจมากๆ ไม่ต้องดิ้นรนไขว่คว้าแก่งแย่งเหมือนอย่างในเมืองใหญ่ อยู่กันสองคนในเรือกสวนไร่นาและทุ่งหญ้า มีวัวตัวขาวๆดำๆเดินไปเดินมา...แค่คิดก็มีความสุขแล้วครับ

ความตั้งใจของผมอาจจะฟังดูเลื่อนลอยไปบ้าง แต่ผมคิดว่าการมีเป้าหมายในชีวิตไม่ใช่เรื่องที่เพ้อฝันแต่อย่างใด อย่างน้อยเรื่องที่ผมคิดนี้ก็มีทางเป็นไปได้ใช่มั้ยล่ะครับ และถ้ามีจุดมุ่งหมาย ก็มีโอกาสที่มันจะกลายเป็นจริงได้มาก

...แต่ตอนนี้...
...ผมขอพับเรื่องนี้เก็บไว้เป็นจุดมุ่งหมายระยะยาวก่อนนะครับ...

เพราะตอนนี้จุดมุ่งหมายถาวรของผมกำลังจะหลับแล้ว ผมคลี่ผ้านวมเนื้อบางข้างตัวคลุมให้ร่างเล็กๆที่ซุกแนบกับตัวผม จูบขมับเจ้าซาวทีนึงก่อนจะปล่อยให้มันหลับอยู่ในอ้อมกอด

อนาคตจะเป็นอย่างที่ผมตั้งใจไว้หรือเปล่านั้น ผมเองก็ตอบไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ ขอให้มีซาวอยู่ใกล้ๆ รักกันอย่างตอนนี้ และที่สำคัญ ผมไม่โง่จนทำให้ซาวต้องเสียใจ ก็มีความสุขที่สุดแล้วล่ะครับ

End

[dukdikdukdik]

ขอบคุณสำหรับตอนจบค่า หวานดีจังเลยค่า

พระเอกจากตอนแรก ๆ ถึงปานกลางอาจจะซื่อบื้อเรื่องความรัก

แต่ท้ายแล้วก็ได้มีความสุขกับคนที่รักจริง  ๆ นะ อ่า มีความสุข อิอิ

[NUTSANAN]

อ๊าย ย
หวานมากกกกกกกกก ก
ซาวน่ารักที่สุดอะ
กว่าพีจะเข้าใจตัวเองนะ. .. ใช้เวลานานมากกก
แต่ก็ยังดีที่ยังเข้าใจ
ฮี่ฮี่

[OhJa]

น่ารักมากๆเลยอ่ะ

อ่านไปยิ้มไป มีความสุข 

[YELLOWSTAR]

ไรเตอร์ "จบ"นี่หมายถึงจบตอนหรือจบเรื่องอ่ะ???

อ๊ากกกก  ทำไมหวานกันได้เยี่ยงนี้   

อยากกินข้าวต้มฟักทองไข่เจียวมั่งจัง  แต่ดันไม่มีคนทำให้กิน

[iforgive]

เริ่มต้นจากระกำ  ลงท้ายด้วยอ้อย  หวานซ๊า

[lasom]

ก็ว่าอยู่เหมือนกันว่าคนๆนึงทำไมถึงเก่งขนาดที่สามารถ
รักษาความโง่ของตัวเองได้ยาวนานขนาดนี้
แต่สุดท้ายต่อให้โง่ยังไงก็มีคนมาช่วยคิดช่วยสอน
ช่วยอยู่ข้างๆกันไปตลอดชีวิตแล้ว น่าอิจฉาจัง
เพิ่งมาอ่านวันนี้ก็จบวันนี้ซะแล้ว เสียดาย
จุ๊บพี่ทิพย์ :จุ๊บๆ:แทนคำขอบคุณ

[Rukki]

พีน่ารัก
พอรู้ตัวว่ารักแล้วมันน่ารักอย่างนี้นี่เอง
ซาวก็เขินได้น่ารัก ทำพระเอกเราช้ำตลอด 55555555555555
เหมือนกับว่าพีคิดอยู่มานานแล้ว แต่มีหมอกมาับังไว้ตลอด ทำให้ไม่รู้สึกตัวซักที
ฮ๊า~
รักกันได้หวานนนนนนน จริงๆ !
ขอบคุณมากๆ ค่ะ
ชอบนิยายของคุณ Noir มากเคย เคยอ่านตอนม.1-ม.2 ตอนนี้ปีสองแหละ
>,,<!!

[Wr@iTh]

หวานแบบนี้ ...ค่อยคุ้มกะความโง่หน่อย
ว่าแต่จบจริงเหรอคะ อยากให้มีตอนพิเศษอ่ะ
ตอนโตก็ได้อยากเห็นทั้งสองช่วยกันทำไร่ทำสวน(และทำรัก ฮ่าๆๆหื่นจังตรู)

[Whatever it is]

หวานอีกแล้วเจ้านี้ คุณ Noir หวานมากกกกก  ชอบพระเิอกกับนายเอกจัง น่ารักดี ซื่ิอบื้อแบบพระเอกเรา คงจะรักซาวไปจนวันตาย 555555

[andy_kwan]

อยากอ่านต่อ   เอาตอนชีวิตในไร่ที่สองคนช่วยกันบริหาร   อิอิอิ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

หวานจนเชื่อมเลยค่ะ ตอนสุดท้ายเนี่ยยยย ^^ ในที่สุดก็หายโง่เนอะนายพี ส่วนซาวก็คงเหมือนฝันล่ะสิ ~เข้าใจๆ...

เอออ..ตอนพูดถึงฟักทองเป็นของหวานนะ ไอละเปิดตู้เย็นหยิบเงาะกระป๋องออกมากินเลย 555+ (เกี่ยวกันไหมเนอะ) ^O^

ขอบคุณไรเตอร์&คนโพสอีกครั้งค่ะ