คิดถึงผมมั้ย
.....
เงียบบ ไม่มีเสียงตอบรับ ฮ่าๆๆ
หายไปนานมาก เนื่องจากหลายๆอย่าง
งานเยอะ(ประเด็นหลัก) จิตตกจากคนที่ศรีราชาด้วย เลยหายไป
ยังไงก็แล้วแต่ หนิงหน่องก็ยังคิดถึงทุกท่านที่เคยเข้ามาเยี่ยมชมทู้ของผมทุกขณะจิตนะครับ อิอิ
ช่วงนี้กำลังมองหางานใหม่ครับ เลยได้ใช้บริการจากเว็บหางานเว็บหนึ่ง
และเมื่ออังคารที่ผ่านมา มีบริษัทแห่งหนึ่งที่ใหญ่โตมวากก โทรมาเรียกไปสัมพลาด ซึ่งแม้ว่ามันจะไกลก็ตาม แต่ได้ข่าวมาว่า ค่าตอบแทนก็คุ้มค่าแก่การถ่อสังขารไป
เลยตัดสินใจตอบรับการนัดสัมพลาด (ขออนุญาตพิมสั้นๆ ว่าสัมนะครับ)
และพอเอาข่าวนี้มาบอกกับแม่ ก็กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตขึ้นมา
"แกจะถ่อสังขารไปทำไมตั้งไกลขนาดนั้น ไหนจะค่ากิน ค่าอยู่ อยู่ที่นี่กับข้าวกับปลาชั้นก็หาให้
เสื้อผ้าชั้นก็รีดให้ บ้านช่องรถราชั้นก็ดูแลให้
บ้านก็ไม่ต้องเช่า
ชั้นก็แก่ขนาดนี้แล้วแกยังจะทิ้งชั้นไปอีก
เพราะเด๋วนี้ชั้นเป็นภาระของแกใช่มั้ย
หรือมีไอ้อีคนไหนอยู่ที่นั่น ถึงได้อยากจะกระเสือกกระสนไปอยู่ถึงนั่น
บลาๆๆๆ"
พอเจออันหลังที่แกว่ามา ผมเลยหมดกำลังใจที่จะชี้แจงเลยทีเดียว
ผมเลยพับเรื่องที่จะไปทำงานที่นั่นไปทั้งๆที่เสียดายมวากกก
ทีนี้พอถึงวัน ผมก็ไปปรึกษากับพี่ที่รู้จักกัน ว่าจะปฏิเสธการไปสัม ครังนี้ยังไงดี
พี่เค้าบอกว่า บริษัทใหญ่ๆ บางครั้ง HR เค้าถึงกัน ทีนี้ถ้าเราเบี้ยวนัดเค้า เราอาจจะติดแบล๊คลิสต์ได้ ยังไงก็น่าจะไป ถ้าไม่ได้หรือเราไม่เอา ค่อยปฏิเสธทีหลังดีกว่า
ผมเลยเอาวะ ไปก็ไป
บอกเลยละกัน ผมจะไปสัมที่ฮิตาชิ ปราจีนบุรีครับ
เริ่มทริปนี้ด้วยการตอแหลพี่ทำงาน ว่าป่วย ขอลานะครับ อิอิ (ผมเคยทำเรื่องลากิจแล้วครับ มันวุ่นวายมาก ถามอยู่นั่น จะไปไหน ไปทำไม ห่ากูบอกลากิจ มึงต้องรู้ทุกเรื่องเลยหรือไง ตั้งแต่นั้นมา จะลากิจไม่เคยเขียนใบลากิจเลย ป่วยเลยดีกว่า เขียนใบลาเหมือนกัน)
จากนั้นก็ไปขึ้นรถที่ท่ารถตู้รังสิต ผมออกสายพอสมควร เนื่องจากตื่นสายกว่าที่แพลนไว้
พอไปถึงท่ารถปั๊บ ก็ถามคนแถวนั้นทันที
"พี่ครับ ผมจะไปนิคม304นี่นั่งรถอะไรไปหรอครับ"
"อ๋อขึ้นรถพี่เลยน้อง ไปลง ขสมก ปราจีน แล้วเดี๋ยวต่อรถไป"
"อะครับพี่"
ถึงจะตั้งใจว่า แค่ไปไม่ให้แบล๊กลิสต์ก็เหอะ แต่ผมก็ไม่ชอบไปสาย และทางที่ไปนั้น พวกก็ขับรถวนไปวนมาสั่งคนนั้นคนนี้ (มาทราบทีหลังว่า ไม่ใช่เส้นทางหลักที่รถมันจะผ่าน แต่คนขับยินดีไปส่งเธอเหล่านั้นเอง เจ็บแค้นมวากกก) ทำให้ผมมาถึงขสมกตอน 10.15 (นัดกับ HR ตอน9.30)
แถมพอมาถึง คนขับบอกว่า
"เนี่ยน้อง รถสายนี้แหละที่ผ่านนิคม304"
ผมมองไปที่รถคันนั้น ที่จอดนิ่งสนิท และมองไม่เห็นทั้งผู้โดยสารและคนขับ!!!
ผมเดินลังเลอยู่นาน ก็เห็นว่ามีวินตุ๊กๆ จอดอยู่ จึงมองป้ายบอกราคาอย่างพิจารณา
"ศรีมหาโพธิ์(อำเภอที่จะไป)180"ผมอ่านแล้วสะดุ้งทีเดียว ทริปนี้ชักจะเกินงบที่ตั้งไว้ไปทุกทีสิน่า
"น้องจะไปไหนครับ" คนขับตุ๊กๆคนนึงทักขึ้น
"เอ่อ นิคม 304 ครับ"
"ไปสัม หรอ เค้านัดกี่โมงล่ะ"
ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบ แต่ถามพี่เค้าแทน "พี่ครับ ถ้าจะเหมาไปนิคม304 นี่กี่บาทครับ"
"อ๋อ ไม่แพงน้อง 350 เอง ดูราคาได้"
เฮ้ยยยย ไอ้เควี่ยยยย ไหงมันต่างกันงั้นล่ะ // คิดในใจเท่านั้น
"อ้าว ไหงป้ายบอกศรีมหาโพธิ์180ไงครับ"
"อ๋อนิคมที่ว่ามันต้องไปอีกสิบกว่าโลน่ะน้อง ไม่แพงหรอก พี่คิด300แล้วกัน เห็นมาคนเดียว ว่าแต่เค้านัดกี่โมงเนี่ย"
"เอ่อ เก้าโมงครึ่งครับ"ผมตอบอ้อมแอ้ม ชักเสียดายเงินที่อาจจะต้องจ่ายเพราะการรับคำโดยไม่ได้ปรึกษาแม่ซะแล้ว
"สายเยอะแล้วน้อง มากับพี่ดีกว่า เพราะถ้าน้องรอรถเมล์น่ะ มันออกบ่ายสามนั่นแหละ ไปส่งนักเรียน ตอนนี้คนขับเค้าไปนอนหมดแล้ว"
อ้าวไอ้เควี่ยรถตู้ มึงบอกกูไม่หมดนี่หว่า เสือกไม่บอกกูว่ามีรถ แต่ไม่วิ่งตอนนี้ เสลดเป็ดเอ๊ยยยยยย
"เอ่อออ งั้นไปก็ไปครับ"
พี่เค้ายังบอกอีกนะครับ ว่าถ้ามาจากรังสิต นั่งรถลงกบินทร์ จะมีรถสองแถวมาถึงนิคม304 แต่ถ้าจะให้ง่าย จะมีรถจากอนุสาวรีย์ มาถึงหน้านิคมเลย แค่120!!!
เชี่ยยยยยย กูเจ็บใจ เสียดายเงิยว้อยยย จะสิ้นเดือนด้วยยย แดกแกลบอีกแล้ววว
สรุปค่าใช้จ่ายจากค่าเดินทางในตอนนั้น
ค่าแท็กซี่ (เพราะตื่นสาย) 120
ค่ารถตู้มาปราจีน 80
ค่าตุ๊กๆ 300!!!
ห้าร้อยแล้วสัส แค่ไม่กี่ชั่วโมงงงง
ระหว่างทางที่อยู่บนรถ มีสิ่งหนึ่งที่ผมคิดได้
"กูโคตรดีใจเลยว่ะ ที่เมื่อเช้าไม่ได้เซตผมมา"(เพราะลมเป่าหัวฟูหมดแล้ว ตอนนี้)
ส่วนเรื่องเสียดายตัง ยังคงอยู่ทุกขณะจิต
พอมาถึง พี่เค้าก็บอกตรงนี้แหละที่เค้ามาสมัครงานกัน
ผมก็ลงไปอย่างงงๆ อีกทั้งพี่ยามเค้าก็บอกไม่ผิดหรอก อาคารนี้แหละ
ผมเดินลัดเลาะไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันไม่ใช่น่ะ ทำไมอาคาร HR มันถึงดูซอมซ่อขนาดนี้ แถมข้างหน้ายังเขียนว่า
"ศูนย์การเรียนรู้ของบริษัท..."
ผมเข้าไปแบบงงๆ ข้างในมีคนรับสมัครอยู่เพียบบบเลย แต่ดูแล้ว น่าจะเป็นรับพนักงานฝ่ายผลิตมากกว่า แต่คิดว่า HR อาจจะอยู่ที่นี่จริงๆ
"เอ่อ มาติดต่อคุณชุลีกรครับ เรื่องสัมพลาดงาน"
"อ๋อ ถ้าคุณชุลีกรต้องไปที่ประตูสามนะครับ ทาง โน้นนนนนนนนนนนนนนนนน น่ะค่ะ"
ผมมองตามไป
อิห่านนนน เกือบครึ่งโล ผมมองเห็นปลายทางอยู่ลิบๆ
กูเกลียดมึง ไอ้ยามเควี่ย
กูก็แต่งตัวมาพอสมควรนะ แม่งคิดว่ากูมาสัมพลาดฝ่ายผลิตรึไงฟะ (ผมไม่ได้ดูถูกคนนะครับ แต่คือเค้าน่าจะรู้ดิ หรือถามก็ได้ว่ามาติดต่อเรื่องอะไร ตำแหน่งไหน ถ้ามันมีการแยกกันว่า ฝ่ายผลิตรับสมัครตรงนี้ ตำแหน่งอื่นๆ รับสมัครอีกที่เนี่ย)
มอไซค์รับจ้างคนนึง บอกผมว่า "ให้ผมไปส่งมั้ย"
ผมมองทางข้างหน้า กับเปลวแดดที่ร้อยระอุ เสียตังอีกแล้วกู
"ไปก็ไปครับ"
พอลงรถปุ๊บ ผมก็ถามว่า "เท่าไหร่ครับ"
"เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ใกล้แค่นี้ แต่ขากลับโทรเรียกผมนะครับ เดี๋ยวไปส่งที่ท่ารถ รับรองถึงกทมเลย" พี่วินบอกพร้อมกับยื่นนามบัตรให้
"ครับ ขอบคุณครับ"
พอไปถึงก็ตามปกติครับ กรอกใบสมัคร แล้วก็ทำข้อสอบ (ขอบ่นเรื่องข้อสอบนิดนึง แม่งยากโคตรรรร ขนาดที่ว่า ถ้าเป็นภาษาไทยยังว่ายากแล้ว นี่แม่งยังออกโจทย์เป็นภาษาอังกฤษอีก ทำให้ปวดหัวสองเด้ง แต่ก็พอทำได้ครับ) แล้วก็รอสัม ซึ่งรอตั้งแต่ บ่ายโมง ได้สัมตอนสามโมงเย็นน นานโฮกกกก จะหลับให้ได้ - -
พอถึงคิวผมไปสัม พี่ๆเค้าก็เป็นกันเองซะจนแบบว่า เฮ้ยยย นี่กูมาสัมจริงๆหรอวะ ทำไมแม่งสบ๊ายยย สบายยย ขนาดนี้ หาความกดดันไม่มีเลย
(แล้วสรุปกูจะได้มั้ยเนี่ย)
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแบบชิวๆ อาจจะเพราะการสัมเป็นไปแบบสบายๆด้วย เลยไม่เครียดเท่าไหร่ แต่ก็นะครับ พี่เค้าก็ไม่พูดนะ ว่ายังไงจะติดต่อกลับไป มีแต่ HR ที่บอกว่าให้รอติดต่อกลับเรื่องการนัดรอบสอง ถ้าเราผ่านรอบนี้
พร้อมกับโดยเหน็บว่า หวังว่าครั้งหน้าคงจะขึ้นรถมาถูกนะคะ
(ย่ะ!!!)
ขากลับ กำลังชั่งใจ ว่าจะโทรไปหาพี่วินใจดีที่มาส่งมั้ย แต่ไม่ทันได้คิด ก็มีมอไซค์มาโฉบข้างๆ
"ไปมั้ยพี่"
คุณคิดว่าบุญคุณกับความสะดวก อันไหนควรจะมาก่อนครับ.....
"ไปครับ ไปท่ารถตู้ตรงเซเว่นครับ"
ฮ่าๆๆๆ ขอโทษนะพี่วินใจดีคนแรก
"เท่าไหร่ครับ"
"สิบบาทครับ"
เห้ยยยย นี่ค่ามอไซค์สิบบาทพวกแจกนามบัตรกันเลยหรอเนี่ย ผมคิดในใจ
ขากลับ ไม่มีไรมาก แค่รถติด ใช้เวลาเดินทางร่วมสี่ชั่วโมงเท่านั้นเอ๊งงงง
โอยเพลีย
ทริปนี้สอนให้รู้ว่า
1. การรับปากไม่รู้จักคิดทำกูเสียเงินร่วมพัน (เสียฟรีๆแบบไม่ได้ไรคืนมาเลย)
2. อย่ามั่นใจในการบอกทางของคนขับรถตู้นัก
ยืนยันว่า คิดถึงทุกคนจังครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
