หัวข้อ: We are...คือ เรารักกัน ตอนพิเศษ ด้วยความคิดถึง100%... 16/12/13 [P.314]

[Forever_Love]

ฮาปันอ่ะ แข่งบอลไป ฮาไป นัดนี้ไม่มีเครียด ขำแตกลูกเดียว เบรคอารมณ์เก่งจริงปัน
ภูมิกับคลื่น ตอนนี้เท่ห์มากอ่ะ

[tamekung]

อ่านตอนนี้แล้วตาร้อนผ่าวได้อีกนะ!!
ถ้าหนุ่มๆเดอะแก๊งนี้มันจะหล่อกันขนาดนี้ เค้าก็อยากขอสักคนนะตะเอง   

:กอด1:น้องตาลผู้แสนเลอเลิศ ฮี่ๆ

ปล.น้องพีม ออกตัวแรงในตอนท้าย 55

[PAAPAENG~]

ในที่สุดภูมิกับคลื่นก็สามัคคีชุมนุมกันซะที!!
ทีนี้หมาพีมก็จะหัวเน่า  กร๊าก!!   


ชอบรูปหนุ่มๆที่คนเขียนเอามาประกอบจังเลยค่ะ
ได้เห็นแล้วเลือดลมเดินดี  กรี๊ดกร๊าด   


มาต่อไวๆนะคะ  รอยู่ค๊าาาาา~


ปล.รูปพี่คิวหล่อมาก  หล่อลาก  หล่อสวดๆ  ชอบผช.แบบนี้  อยากสิงน้องเต้ย(เลียนแบบ)   

[myapril]

 
---------------------------------------------
“ไงมึง ถึงกับถอนหายใจเลยเหรอ เก่งนี่หว่า ทำให้แฟนกับชู้สามัคคีกันได้”
ถูกใจอย่างแรงว่ะ พี่คิวววว 
เอ่อ พีมจ้ะ ไอ้เรื่อง "  กูก็มีกะเจี๊ยวเหมือนกันนะเว้ย " คือแบบว่า
การใช้งานน่ะ บางอย่าง พีมจ้ะ ได้ใช้งานไม่เหมือนภูมิมันนะ 

รีพลายนี้สำหรับร้อยเปอร์เซ็นต์เช่นกันค่ะ เอาไปอีกหนึ่งเป็ด 377 งวดหน้า / ไม่ใช่ล่ะ 

[threetanz]

ขอกริ๊ดดด ดัง ๆ ๆ

หล่อทุกคน  ให้ตายเหอะ นิยายเรื่องนี้  พระเจ้า หล่อไม่ไหวแล้วค่าาาา

[p_phai]

  แง้ว

[skynotebook]

กรี๊ดๆๆๆๆๆ ชอบแทน-ฟ่างมากขึ้นๆๆๆทุกตอนแล้วนะค่ะ
นจะน่ารักไปไหน "ประตูนี้เพื่อเมีย"เนี่ย ทำไปได้นะพ่อคูณณณ 
แม่ยกคนนี้จะเป็นเบาหวานเพราะคู่นี้แหละ
ไม่เท่าไร ต่อด้วยคู่ของน้องชายไป
มีขอกำลังใจข้างสนามแบบทุกนาทีกันเลย หวานเข้าอีกนะค่ะเนี่ย
แต่ตอนนี้เป็นอาการเดียวกับน้องพีมอยากรู้ว่าภูมิกับคลื่นคุยอะไรกัน
น้องภูมิถึงได้ไม่อะไรมากมายกับน้องคลื่นแบบนี้

[Shopper]

อ่านไปยิ้มไป  น้องๆน่ารักกันไปโลกหน้าทุกคนเลยค่า

ประตูนี้เพื่อเมีย ประโยคนี้ของน้องแทนหล่อมาก พี่กรี๊ดลั่นบ้าน เขินแทนน้องฟ่างเลยด้วยอ่า และแอบไปจัดหนักกันด้วย ก็อยากรู้บ้างไรบ้าง ฮ่าๆๆ 

อิน้องคิวนี่เลี้ยงหมาไว้ในปากกี่คอกกัน ฮ่าๆๆๆๆ  ปล่อยออกมาเยอะมากๆ เถียงกับกรีนสนุกสนานเลยเชียว ขนาดเมียก็ยังไม่เว้น โดนกัดไปหนึ่ง กร๊ากกกกกกกก  ให้น้องเต้ยงอนให้เข็ดเลยหนิ  คึคึ

ส่วนบรรดาเพื่อนหน้าตาดีที่เหลือนี่ก็อย่างฮา โดยเฉพาะน้องปัน น้องเชนกะน้องมิคก็ใช่ย่อย ไม่รู้ว่าเต็มกันบ้างหรือเปล่า55555 

คู่น้องภูมิกับน้องพีมนี่กหวานตลอดเว  น่าร๊ากกกก  อยากได้น้องภูมิมานอนกอดที่บ้านบ้าง ฮ่าๆ 

น้องคลื่นนนนนนนนนนนนนน กรี๊ดดดดดดด  ฮ่าๆ

รอตอนต่อไปค่า

[hotladyanyavee]

ตาลค่ะ มาขอตอนต่อไป(เป็นคนละโมบอะ)

[SOBANG✖]

เขาอยากร้องไห้ TOT เขาใจแคบงะ หึงแทนภูมิซะงั้น ฮือๆ

อยากให้คลื่นมีแฟนอ่ะ เขาจะได้ไม่หึง TOT

[pukacoco]

โถ่ พ่อปัน พ่อยอดขมองอิ่ม
จะมีอะไรฮากว่านี้มั๊ย รักปันมาก ขอเป็นเเม่ยกปัน 555 55

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

คุณตาลขา~~~~
เชื่อมั้ยว่าเราไม่ได้อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่24
เมื่อวานนั่งจ้องชื่อเรื่องนานๆ ก็เริ่มสงสัย เอ๊ะ เค้าอัพแล้วหรอ
เข้ามาอ่านอีกที ทำไมเรื่องมันไปไกลจังหว่า
ซักพักก็เริ่มรู้สึกได้ ตายห่ะ คิดว่าอ่านมาตลอด ที่ไหนได้ โอยยยยย
เลยไล่อ่านมาตั้งกะเมื่อคืนค่า ทันปัจจุบันแล้วค่า
อยากสิงพีมมว๊ากกกกกกค่า 
แก๊งค์นี้หล่อทุกคนจริงๆ ><
ปล.ชอบปันด้วยค่ะ ฮาดี เหอๆๆ

[Oilsaoo]

อ่านเเล้วยิ้ม รักนิยายเรื่องนี้จัง
ดีใจภูมิกับคลื่นดีกันซะที
หาเเฟนให้คลื่นทีซิค่ะ อย่างเห็นคลื่นมีเเฟนน

[kaireaw]

กรี้ดดดดชอบน้องคลื่น อกหักจากน้องพีมให้พี่ดามใจได้นะจ๊ะเบบี๋
สรุปตอนหลังภูมิได้กับน้องคลืน ไอ้น้องพีมเป็นหมาหัวเน่า อ๊าวว! ไม่ใช่ล่ะ 55555

[malula]

อ่านทันแล้ว ขอบคุณน้องตาลสำหรับเรื่องสนุก ๆ น่ารัก ๆ
ชอบตัวละครทุกตัว ทุกคู่ มีชีวิตชีวามาก

[mumumama55]

 

 

[opordo]

รอนะครับ

[ladymoon_yy]

 

[hotladyanyavee]

คิถึงพีมอะน้องตาล

[pimkihae]

ชอบเรื่องนี้มากกกกกอ่ะ
ภูมิพีมน่ารักที่สวดดด
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[kiizkziekiizk]

อ่านตามจนครบแล้ว ฟู่วว
รออัพค่า

[yunjaelover]

อ่านแล้วก็อยากจะไปดูแข่งบาสกับเค้ามั้ง อาหารตาเยอะจริงๆ

ว่าแต่อยากรู้เหมือนกัน  ภูมิคุยอะไรกับคลื่น นะ

ขอบคุณค่ะ  จุบุ๊ จุบุ๊

[badcow]

อาทิตย์นี้จะมามั๊ยน้อ? ลุ้นๆๆๆ

[ทะเลหัวใจ]

จิ้มคนข้างบนเบาๆ

[naja-kitase]

รอ

[boylove_yj]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อยู่ไหนอ่ะ แงงงงง





มองไม่เห็นตัวหนังสือ ก๊ากกกกกกกกกกกกกๆ

[ทะเลหัวใจ]

ตอนที่ 45 ระหว่างเรา




หลายวันมานี้เกิดเรื่องแปลกๆขึ้นกับผม ไม่ใช่สิ น่าจะเกิดกับภูมิมากกว่า แต่ผมก็ได้รับผลกระทบแบบเต็มๆ
 



ภูมิกลับห้องดึกอย่างไม่มีสาเหตุ



ปกติถ้าผมเรียนเสร็จก่อนผมก็จะไปรับภูมิที่คณะแล้วก็กลับพร้อมกัน แต่ถ้าภูมิเรียนเสร็จก่อนมันก็จะมาหาผมที่คณะเพื่อรอกลับด้วยกัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ผมต้องกลับคอนโดคนเดียวมาร่วมอาทิตย์แล้ว ผมต้องนั่งทำรายงาน นั่งวาดรูปรอภูมิเกือบจะเที่ยงคืนทุกคืน


ผมไม่แน่ใจว่าเรากำลังทะเลาะกันหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆตอนนี้ผมโคตรหงุดหงิด ผมไม่เข้าใจเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมรู้แค่ว่าเราคุยกันน้อยลง และผมก็กำลังน้อยใจมัน ที่ไม่ยอมบอกอะไรเลย พอถามก็บอกว่าไม่มีอะไร แค่ทำรายงาน ทำแลบ


ผมไว้ใจและเชื่อใจภูมิมาเสมอ แต่ครั้งนี้มันทำตัวน่าสงสัยและทำให้ความเชื่อใจที่ผมมี……เริ่มสั่นไหว บรรยากาศระหว่างเราสองคนเลยมาคุ อึมครึมจนผมอึดอัด แต่พอผมไม่คุยมันก็ไม่ง้อ

 
แถมวันนี้ผมยังต้องมาวาดรูปนอกสถานที่ แล้วเหมือนอาจารย์จบวิชามารมาเพื่อซ้ำเติมผมโดยเฉพาะ เลยสั่งให้มานั่งวาดวิวทิวทัศน์ที่หน้าตึกวิศวะ ไม่เห็นมีวิวห่าบ้าบอไรให้วาดเลย ไม่อยากมาใกล้มันด้วย เออ เอาสิ ไอ้พีมก็เหวี่ยงเป็นนะเว้ย



“พีม ไอ้พีม เป็นไร เหม่อจนหน้าเอ๋อเลยนะมึง เป็นไรวะ” ไอ้คิวเอาพู่กันเขี่ยแก้มผมจนจั๊กจี๋ เดี๋ยวสิวขึ้นมาแสดงจุดยืนบนหน้ากูหรอก คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี กูขึ้นซะดีมั้ย


“กูไม่ได้เป็นอะไร มึงอย่าเซ้าซี้ได้มั้ย แม่ง”


“กูแค่…..”


“วาดเสร็จแล้วเหรอรูปมึงน่ะ เสือกนักเรื่องชาวบ้าน กูเป็นอะไรงั้นเหรอ ก็เป็นเพื่อนมึงไงไอ้ควาย”


“เอ่อ”


“สัด แม่ง ค_ย เหี้ยเอ๊ย” ประโยคนี้ไร้ประธาน กริยา และกรรมแต่ไม่ไร้อารมณ์ ผมแปลงร่างแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ


“เฮ้ย มาเป็นชุด มึงเปิดสวนสัตว์เหรอ เหี้ยจะแดกคอกูแล้วเนี่ย”


“กูหงุดหงิด”


“เมนส์มา?” มือกับปากผมเป็นอะไรที่ไวพอกัน  หลอดสีที่ใหญ่สุดพุ่งสู่หัวไอ้คิวแม่นซะยิ่งกว่าจับวาง มันร้องลั่นกุมหัวตัวเอง แม่งเว่อร์ แค่หลอดสีเหอะ แต่ดูอาการมันเจ็บซะอย่างกับโดนไม้หน้าสาม ไอ้สำออย


“อ้าว ไอ้คิว ไอ้พีมพวกมึงมาทำอะไรแถวนี้ อย่าบอกนะว่ามาจีบเด็กวิศวะ ฮ่าๆ” ไอ้แทนกับกลุ่มเพื่อนมันเดินมาได้เวลาพอดี รนหาที่ดีนักนะ



“จีบห่าจีบเหวอะไร กูมาเขียนแบบตึกคณะมึง เออมึงมาก็ดีแล้ว กูฝากบอกคณะบดีด้วยนะถ้าคณะมึงรวยมากก็แบ่งงบประมาณให้คณะกูบ้าง จะสร้างทำหอกอะไรใหญ่นักหนา นักศึกษาก็มีแต่ควายๆ”

มึงอยากมาผิดที่ผิดเวลาทำไม กูกำลังองค์ลง อ้าปากค้างไปเลยสิ เพื่อนมันก็กระพริบตาปริบๆ ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม ไม่เคยเจอล่ะซี้ กูน่ะหมาออริจินัลโว้ย



“เอ่อ กูพลาดตรงไหนวะคิว” ไอ้แทนหันไปมองไอ้คิว กระซิบกระซาบกันใหญ่ ไอ้นั่นก็เอามือจุ๊ปาก ส่ายหน้าว่าอย่าเพิ่งถาม และเหมือนนรกชังไม่ก็สวรรค์แกล้ง เลยส่งจำเลยมาให้ผมพอดี


“พีมมมม มาหาเพื่อนกู อื้ออ”


“ถ้าไม่อยากให้พ่อมึงช้ำในก็เงียบๆไว้”



ไอ้แทนกระโดดเอามือตะครุบปิดปากไอ้มิค ผมเหลือบมองผู้ชายหน้าหล่อที่เดินตามหลังไอ้มิคมา ไม่อยากมองหน้าเลย แม่ง มันก็ยืนมองหน้าผม ผมก็มองหน้ามัน เมื่อเช้ามันก็ออกมาก่อน ตอนแรกยังมารถคันเดียวกัน ณ ปัจจุบันมารถใครรถมันครับ อาร์ตดีมั้ยล่ะชีวิต



“เอ่อ เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะว่ะ กูหิวแล้ว” ไอ้แทนคงสัมผัสได้ถึงออร่าบางอย่างระหว่างผมกับเพื่อนมัน(ไม่อยากเรียกชื่อ มีไรป่ะ)



พวกผมเก็บของเสร็จ ก็มุ่งหน้าไปโรงอาหารวิศวะ ไอ้คิวก็ดี้ด้าได้ส่องสาวคณะอื่น ผมส่งม้าเร็วไปบอกไอ้เต้ยดีมั้ยฮึ


“…………….?” ผมเงยหน้ามองคนที่แย่งกระดานรองเขียนรูปไปถือ และถอดเสื้อช้อปมาบังแดดให้


“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย”


“ดีได้แค่นี้ ไม่ชอบก็อย่ามอง” หึ รู้จักกูน้อยไป งี่เง่าตอแหลกูก็ทำเป็นนะจะบอก ผมมองหน้าซีดๆของมัน ทำไมมันดูซูบๆโทรมๆหว่า ก็แน่ล่ะกลับดึก นอนเกือบตีหนึ่งตีสองทุกวัน ต่อให้หล่อจนเทวดาอายมันก็ต้องอิดโรยกันบ้าง



พวกมันสามตัวก็แยกย้ายกันไปซื้อข้าว และให้ผมหอบของไปนั่งเฝ้าโต๊ะ กำลังจะโทรหาไอ้ฟ่างกับไอ้เต้ยตามคำสั่งไอ้แทน แต่มีคนมาสะกิดซะก่อน



“พี่ชื่ออะไรครับ เพื่อนผมคนนั้นชอบ” ไอ้เด็กวิศวะหน้าอ่อน ชี้ไปที่เพื่อนมัน ไอ้คนนั้นก็ส่งยิ้มแป้นแล้นมาให้ผม ถึงกับเส้นเลือดตีบตันชั่วขณะเลยทีเดียวเชียว ผมควรจะดีใจใช่มั้ย มีผู้ชายบอกชอบด้วย เหอๆ ระหว่างที่กำลังงงและตัดสินใจว่าจะด่าหรือจะยิ้ม จะขอบคุณหรือสาปส่ง ก็มีเสียงจานข้าวกระแทกโต๊ะ



“พี่ภูมิ” เสียงไอ้เด็กนั่น พึมพำ ผมหันกลับมาและเงยหน้ามองไอ้ภูมิที่ยืนหน้านิ่ง


และตามมาด้วยเสียง



“ปีสอง รวม!!!!”


สิ้นเสียงตะโกนของภูมิ ไม่ถึงนาทีความโกลาหลวุ่นวายก็เกิดขึ้น พวกวิศวะปีสองที่นั่งกินข้าวอยู่ หรืออยู่ในระแวกนั้นต่างวิ่งพล่านจัดแถวกัน พร้อมกับเสียงนับจำนวนครั้งของการลงโทษจากไอ้ภูมิ ผมก็ได้แต่นั่งเอ๋อ เกิดไรขึ้นล่ะเนี่ย ซาตานตนไหนลงไอ้ภูมิ


“ยี่สิบ ห้าสิบ เก้าสิบ มึงจัดแถวไม่เป็นรึไง สองร้อย สองร้อยห้าสิบ สี่ร้อย” และชั่วพริบตาทุกอย่างก็เงียบลงพร้อมกับแถวที่จัดอย่างเป็นระเบียบ


“มีไรวะภูมิ”


“ไม่มีไรพี่เดี่ยว ผมแค่อยากจัดการอะไรนิดหน่อย” น่าจะเป็นรุ่นพี่ปีสี่ที่เป็นพี่ระเบียบ เดินเข้ามาถาม ภูมิก็ก้มไปกระซิบ พี่คนนั้นก็ยิ้มมุมปากและหันมามองผม ก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะ



ช่วยบอกกูบ้างไรบ้าง หน้าผมดูเหมือนคนฉลาดนักหรือไง เผื่อมีการทิ้งระเบิดจะได้หนีทัน ตอนนี้ทุกอย่างเงียบ มีปีสามหรือปีสี่บางคนเดินมายืนข้างๆภูมิ เออเนอะ เหตุการณ์แบบนี้คงเกิดขึ้นบ่อยเพราะแต่ล่ะคนดูจะมีปฏิกิริยาไวต่อเสียงมาก



“ใครยังกินข้าวไม่อิ่ม” ไอ้หล่อมันถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ น้องหลายคนก็ยกมือขึ้น ไอ้แทนเดินกลับมาพอดี มันก็เข้าไปคุยไรกันไม่รู้ เห็นยิ้มเลวๆมองมาทางผม อะไรกันไอ้พวกเวร ถึงกูจะไม่ฉลาดกูก็งงเป็นนะเฮ้ย “งั้นก็ออกกำลังกายระหว่างกินข้าวหน่อย กูอยากให้น้องแข็งแรง”



หน้าน้องจากงงๆกลายเป็นซีดแล้วครับ เป็นผม ผมก็งง อยู่ดีๆมีคนเรียกลงโทษ มึงมันอำนาจนิยม ไอ้เผด็จการ มึงต้องมีเชื้อสายของฮิตเล่อร์แน่ๆ



“ผูกหอกท่าเตรียม!!!!!”


“เตรียม!!!!!!”


“สองร้อยครั้ง!!!!!”


“สองร้อยครั้ง!!!!!!”


“ปฏิบัติ!!!!!!!”


“หนึ่ง สอง สาม……ยี่สิบห้า ยี่สิบหก…..เก้าสิบเจ็ด” ทุกคนเริ่มเหงื่อไหล แต่เสียงนับก็ยังคงดังก้อง และพร้อมเพรียง

“พอ” ทุกคนหยุด ยืนตรง มือไขว้หลัง อย่างกับฝึกร.ด เลยว่ะ


“กูลงโทษเพราะอะไร รู้มั้ย”



“ไม่ทราบครับ” ถ้าพวกมึงรู้ก็เทพเกินไปแล้ว


“แล้วทำไมไม่ถาม ในเมื่อมึงไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้ากูบอกให้ไปตายมึงก็จะไปใช่มั้ย”


“…………………………….”




“…………………………….”



“ถามก็ตอบดิวะ!!!! ทำไมถึงยอมถูกลงโทษ ทั้งๆที่ไม่มีความผิด”


“เพราะพวกผมเชื่อฟังรุ่นพี่ และช่วยเหลือเพื่อนครับ” ผมเห็นไอ้ภูมิมันยิ้ม ก่อนจะตีหน้าขรึม



“ดี สมกับที่เป็นน้องกู ส่วนมึงสองคน” มันชี้ไปที่ไอ้คนที่มาขอเบอร์ผมแล้วก็เพื่อนมันอีกคนน่ะครับ “ทำต่อไปจนครบสองร้อย” ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้พวกนี้ถึงถูกลงโทษ




“ผม เอ่อ ทำผิดไรอ่ะพี่ภูมิ”





“ความผิดของมึงน่ะเหรอ โทษฐานที่กล้าจีบแฟนกูไง”




คราวนี้เสียงโห่ เสียงแซวจากทั่วสารทิศ ทั้งเสียงกรี๊ดของสาวแท้สาวเทียม เพื่อนๆไอ้เด็กนั่นก็รุมตบหัวมัน ในขณะที่มันมองหน้าผมอ้าปากค้างและมีเสียงต่างๆนาๆจากคนในโรงอาหาร



“ม่อใครไม่ม่อ เสือกยุ่งกับแฟนพี่ภูมิ ไอ้สัส”


“มึงไม่ตายก็บุญแล้ว”


“สมควรโดน”

“แต่แฟนพี่ภูมิแม่งโคตรน่ารักว่ะ”

“คนไหนๆ คนนั้นเหรอ โห..ขาวเว่อร์”


“อยู่คณะไรวะ ใช่คนที่เคยมาดูพวกเราตอนรับน้องป่ะ”

“พี่คนนี้แหละที่กูบอกว่ากูชอบตอนวันปฐมนิเทศน์อ่ะ แม่งพี่ภูมิสอยไปซะแล้ว หมดสิทธิ์เลยกู”


“สมกันเนอะ” และอีกนานาประการ ผมแทบจะมุดเม็ดข้าวหนีไปให้ไกลๆ



“สัด โหดเหี้ย” เสียงไอ้มิคละมั้ง ผมก็ก้มหน้าอย่างเดียว ความรู้สึกตอนนี้เลยคำว่าอายไปไกลมากครับ


“เตี้ย ขอน้ำหน่อย” แล้วไอ้ตัวต้นเหตุยังมีหน้ามานั่งเบียดเบียนผมให้ตกเป็นเป้าสายตาชาวบ้านอีกนะ ผมหันไปจ้องหน้าหาเรื่องมันเลย ชอบทำอะไรไม่คิด “อะไร อย่ามามองแบบนั้น เป็นไร”


“กูเกลียดมึง”

“มาเกลียดกูทำไม”


“มึงด่าน้อง”

“หึ อย่ามาทำตัวน่ารักน่าพีม”


“อร๊วกกกกกกกกกกกกกกก”





เมื่อกี้มึงยังโหดอยู่เลย ไอ้ฟายยยย ช่วยอายบ้างไรบ้างได้มั้ย




ตอนนี้ไอ้มิคกับไอ้คิวกำลังช่วยกันเล่าเหตุการณ์เมื่อครู่ให้ไอ้ฟ่างกับไอ้เบียร์ฟัง โดนมีไอ้ปันทำซาวด์ประกอบ ได้ข่าวว่ามึงไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นะปัน ส่วนหมอเชนมาไม่ได้ เพราะมีสอบย่อย ไอ้แมทก็ทำรายงาน พอพวกผมกินไปได้ซักพักไอ้เต้ยก็มาสมทบ ไอ้คิวเงยหน้ามองแฟนและขยับให้ไอ้เต้ยนั่งลงข้างๆ



“ช้านะมึง มัวแต่ไปสแหร๋นแตที่ไหนมา”



“หาผัวใหม่” แร๊วงส์ ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เต้ยเลยโดนไอ้คิวเสยกบาลไปเบาๆ ไอ้ฟ่างหัวเราะพออกพอใจ


“มึงอย่าไปเอาอย่างไอ้ฟ่างให้มันมากนัก”



“ทำไม อย่างกูมันทำไม”


“ก็ไม่ทำไมหรอกจ๊ะข้าวฟ่างจ๋า” ไอ้คิวดึงแก้มไอ้ฟ่างจนยืดคามือ ต่อหน้าต่อตาไอ้แทนเลยนะมึง



“แล้วมึงสองตัวเป็นเหี้ยไร นั่งหน้าส้นตีนทั้งคู่ ใครมีชู้รึไง” ไอ้ปีศาจฟ่าง ไอ้ซาตาน กูขอแช่งให้ไอ้แทนมีเมียน้อย


“เปล่า”


“ว่าไงภูมิ”


“ไม่มีอะไร แค่คนบางคนไม่มีเหตุผลแค่นั้นเอง” อ๋อ ตอนนี้กูกลายป็นคนไม่มีเหตุผลไปแล้วใช่มั้ย เพิ่งรู้ตัวนะเนี่ย ไอ้การน้อยใจที่แฟนหายหัวไปดึกๆดื่นๆ พอถามแล้วก็ตอบเลี่ยงๆปัดๆ คือกูไม่มีเหตุผลว่างั้น



“…………………….” ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด ข้าวก็กลืนไม่ค่อยลง แต่จะให้เดินหนี มันก็นางเอกเกิ๊น เลยได้แต่นั่งเงียบๆพยายามยิ้มไปกับพวกเพื่อนๆ ขอบคุณพวกมึงที่ไม่เซ้าซี้ ขอบคุณที่เปลี่ยนเรื่องคุย





“พวกมึง” ไอ้ปันมันทำหน้าจริงจัง เหมือนมีความตั้งใจแน่วแน่ อืม ผมก็บรรยายไม่ถูก แต่เป็นอารมณ์เทือกๆนั้นแหละ

“อะไร”


“กูจะเป็นคนดีของสังคม เป็นไอดอลให้กับเด็กๆ”


“พรวดดดดด” น้ำชาเขียวไอ้เบียร์พุ่งเลยครับ


กร๊ากกกกกก พวกผมขำแทบหงายหลัง มึงเนี่ยนะจะเป็นไอดอล ไอ้ปัน



“เด็กที่ป่วยเป็นโรคประสาทหลอน แต่ยังสามารถใช้ชีวิตร่วมกับคนปกติได้ใช่มั้ย อุวะ อุวะ อุวะฮะฮ่าๆๆๆ” เจอไอ้คิวสกัดดาวรุ่ง ไอ้ปันถึงกับเลือดขึ้นหน้าเลยครับ




“นี่ไง เพราะแบบนี้ไง ประชาธิปไตยของไทยถึงเป็นแค่กระดาษ การศึกษาไม่ได้ทำให้จิตสำนึกมึงสูงขึ้นเลยใช่มั้ย มันถึงได้แก่งแย่ง โกงกินชาติบ้านเมือง รัฐบาลสมัยไหนๆปากก็บอกจะรับใช้ประชาชน พอได้เป็นแม่งก็ไม่เห็นหัวใคร มึงดูอย่างอเมริกาดิ ใครทำงานไม่ดี ทำไม่ได้อย่างที่พูด ก็ยอมลาออกเพราะเขามีความรับผิดชอบ แต่ของไทย เอาช้างมาลากยังเกาะเก้าอี้ไม่ยอมลุก”



“เอ่อ.......” พวกผมก็ได้แต่มองตากันปริบๆ ใครแม่งจุดประเด็นเรื่องนี้ขึ้นมาวะ ก็รู้ๆอยู่ว่าไอ้ปันมันแดกอุดมการณ์ แล้วพวกผมก็นั่งฟังมันปราศรัย แถลงนโยบายของปัญญาชนที่ดีต่อไป




ตลอดเวลาภูมิเอื้อมมือมาจับมือผมที่วางบนหน้าขา ผมไม่ได้ดึงมือออกแต่ก็ไม่ได้หันไปสนใจมัน ผมไม่ได้โกรธมัน แต่ผมแค่น้อยใจ ขอแค่ภูมิบอกมาคำเดียวว่าหายไปไหน มันมีเรื่องไม่สบายใจอะไร มีปัญหากับใคร ผมอยากรับรู้ และอยากช่วยมันในฐานะคนที่ใช้ชีวิตร่วมกัน มันไม่รู้รึไงว่าผมเป็นห่วงมันมากแค่ไหน ที่เห็นมันหน้าตาอิดโรย ดูเหนื่อยๆแบบนี้


มันลุกมากินยาเคลือบกระเพาะกลางดึก บางคืนภูมิถึงกับอ้วก มันเป็นโรคกระเพาะผมรู้ แต่ไม่ได้กำเริบมานานแล้ว สาเหตุของอาการกำเริบเพราะกินข้าวไม่ตรงเวลาและเครียด ซึ่งผมไม่รู้ว่าอาการปวดท้องจนตัวงอของมันในครั้งนี้มีสาเหตุมาจากอะไร ทุกคืนภูมิจะใช้มือนึงกอดผมและอีกมือมันก็กุมท้อง





และคืนนี้ก็เหมือนกัน ผมกำลังเคลิ้มหลับหลังจากนั่งรอ ภูมิก็กลับมาพอดี มันเข้ามาหอมแก้มผม ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป


คล้อยหลังภูมิมนาน ผมก็ต้องลืมตามองหาโทรศัพท์ที่แผดเสียงลั่นห้อง และเผลอขมวดคิ้วเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา หน้าจอโชว์ชื่อคนสำคัญของภูมิ


“แม่”

“ภูมิ แม่โทรมา” ผมตะโกนบอกคนในห้องน้ำ ไม่นานภูมิก็ออกมาในสภาพที่ใส่แค่กางเกงเดฟสีซีด และเปลือยท่อนบน มันคว้าโทรศัพท์ไปก่อนจะจูบผมอย่างแผ่วเบา


“นอนซะ ดึกแล้ว” ภูมิผลักผมให้นอนและห่มผ้าให้ก่อนจะออกไปคุยโทรศัพท์กับแม่


ผมมองตามแผ่นหลังมัน และได้แต่ถอนหายใจ เป็นเรื่องปกติที่แม่ภูมิโทรมาทุกวัน แต่ไม่เคยโทรมาเวลานี้ คงเป็นเรื่องสำคัญมากท่านถึงได้โทรมากลางดึก


ผมออกจากโลกความคิดเมื่อเสียงเพลงจากมือถืออีกเครื่องของภูมิสั่น อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย


“ฮัลโหล ครับ”


(ภูมิรึเปล่า)


เสียงผู้หญิง

“……ไม่ใช่ครับ ภูมิคุยโทรศัพท์กับแม่อยู่”


“อ่อ เพื่อนภูมิเหรอ พอดีภูมิลืมเสื้อช้อปไว้น่ะ จะให้เราเอาไปให้ที่ม.หรือว่าภูมิจะเข้ามาเอาเอง”

ระบบประมวลผมถูกปิดกั้น มันเหมือนงงๆกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ลืมเสื้องั้นเหรอ



(นี่ ฟังอยู่รึเปล่า)


“ครับ เดี๋ยวผมจะบอกภูมิให้”


(ขอบคุณจ๊ะ งั้นก็แค่นี้นะ หวัดดีคะ)




ผมมองโทรศัพท์ในมือ เกิดคำถามมากมายขึ้นในหัว ใครโทรมา แล้วทำไมภูมิถึงไปลืมของแบบนั้นกับผู้หญิงได้ล่ะ






ภูมิ ระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้น





กู ยังเชื่อใจ มึงได้…..ใช่มั้ย










TBC >>>>>>>>>>





………………………........




คนเราย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเอง มีเรื่องส่วนตัวกันบ้างจริงมั้ยจ๊ะภูมิ แต่อย่าปล่อยให้ยืดเยื้อเรื้อรังนะ เดี๋ยวพีมมันจะจิตตกกว่านี้ แอร๊ยยยยย สงสารพีมๆๆๆๆๆ

ปล ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยดูคำผิด หากพบเจอก็ขอให้แจ้งได้เลยนะคะ ยู้ฮู้ เคาท์ดาวน์นับถอยหลังได้แล้ว อิอิ

[naja-kitase]

จิ้ม

“ความผิดของมึงน่ะเหรอ โทษฐานที่กล้าจีบแฟนกูไง”
เล่นประกาศกันกลางคณะเลย เยี่ยม 

แต่ก็นะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาต่อไวๆนะคะ โทษฐาน ..ทำคนอ่านโคตรค้าง..
ภูมิ ไอ ด๊อน ไลค์ ดราม่า อะเบาท์ ยูแอนพีมมี่ โอเค๊!!!

+1 

[ao16]

บอกได้คำเดียวว่า  งง 

[ขนมหวาน]

อ้าวพี่ภูมิแกรมีไรปิดบังซ่อนเร้นอีกและ
พีมยิ่งจิตตกง่ายอยู่ด้วย น้อยใจแล้วยังคิดมากอีก
ไหนจะแม่ ไหนจะสาวอีก แกรไปลืมเสื้อชอปไว้ได้ยังไง
สาวโทรมาอีก ไม่รีบเคลียร์ พีมอาจจะจิตตกตายก่อนได้

"ผมผลักผมให้นอนและห่มผ้าให้" แก้ตรงนี้นิดนะจ๊ะ ต้องเป็นภูมิผลักผมนะจ๊