สวัสดีชาวบอร์ด มาต่อกันหลังกินข้าวเนอะ บอกแล้วว่ามาๆ หึหึ
**************************************************************
หน้าที่ 42 วรรคสุดท้าย
พอกลับมาถึงห้าง ผมฝากให้สองคนนั้นช่วยกันขนของลง ส่วนผมรีบตรงไปหาวากดิษ พอถึงห้อง ผมปิดประตูห้องแล้วมองซ้ายมองขวา
“ ฆ่าคนมาเหรอ ”
“ ไม่ตลกนะดิษ พ่อไอเดย์พาวินไปต่างประเทศแล้ว ทำไงดี ”
“ ว่าไงนะ ! เดย์รู้หรือยัง ” วากบ้าตกใจครับ
“ มันกำลังสงสัยว่าเกิดเรื่องไม่ดี เราต้องปิดมันนะ ”
“ อืม แบบนั้นคงดีกว่า ” ตกลงเรียบร้อย เราก็แกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนแบงค์จะกลับเอง ผมก็เกรงใจนะครับ แต่เค้าบอกว่าวันจัดงานจะไปด้วย
ผมสามคนคือผม วากดิษ และเดย์ก็อยู่ด้วยกันเรื่อยมาครับ แต่ดูจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อรู้ว่าแม็คไม่ใช่แฟนใหม่ของไอวิน แต่เรื่องวินไปต่างประเทศแล้วหรือปล่าวนี่สิคงต้องรอไปก่อน
ในที่สุดก็มาถึงวันจัดงานนอกสถานที่ที่พวกผมภูมิใจเสนอ ช่วงสายของวันนั้นพวกเราออกเดินทางด้วยรถบัสไปยังรีสอร์ทที่เราจองเหมาไว้ ขณะที่คณะของผมแยกกันกับคณะใหญ่ มีผม วากดิษ ไอเดย์ กับแบงค์ ส่วนพี่ริชไปกับพี่พาน
เราเดินทางแค่สองชั่วโมงครับก็มาถึงที่พัก วันแรกพวกเราจัดอบรมให้พนักงาน ช่วงเย็นเราให้ไปเที่ยวน้ำตกกันครับ ต่อมาในวันที่สองก็พากันไปสวนเกษตรกับศูนย์ผลิตภัณฑ์ ช่วงเที่ยงเรากลับมานั่งพักกับมอบรางวัลพนักงานดีเด่นประจำปี และแล้วช่วงเวลาที่รอคอยก็มาถึง งานเลี้ยงสุดซอยนั่นเองครับ
“ สวัสดีครับสาวสวยหนุ่มหล่อทุกคนครับ ” ผมเป็นพิธีกรครับ พวกข้างล่างก็ปรบมือให้
“ ตลอดปี ทุกคนทุ่มเททำงานกันมาก ทำให้เรามีวันนี้ใช่ไหมคร้าบ ”
“ ทำทุกวันก็หวังจะมีวันนี้แหละพี่คิ้มมม ”
“ ฮ่าๆๆ ”
“ ไม่สงสัยเหรอว่า ........ มีคนหายไป ” พวกนั้นเริ่มส่งเสียงหูวๆ
“ เออว่ะ หัวหน้าไปไหนล่ะ ” มันเริ่มกระวนกระวายกันละครับ
“ ว้า แบบนี้ใครจะจ่ายเงินให้เราล่ะครับ ” ผมแกล้งแซว ขณะที่พวกพนักงานกำลังตกใจ ไฟในห้องประชุมก็ดับลง
“ อะไรน่ะ ...... ” พวกเราเซ็ทไฟสีๆไว้ที่หน้าเวทีแล้วครับ จากนั้นผมก็โดดลงมาจากเวที
“ ลูกเรือทั้งหลาย ทำไมถึงขี้เมากันอย่างนี้ !!!!! ” จู่ๆก็มีชายแต่งตัวเป็นกัปตันแจ็คเดินโต๋เต๋ออกมา ตะโกนเสียงดัง
“ กรี๊ดดดดด ชั้นจำได้ๆ ..... พี่ดิษแน่เลย ”
“ ถ้าไม่หยุดส่งเสียง ข้าจะยิงธนูใส่เจ้า ” จากนั้นก็มีผู้ชายตัวสูงๆหุ่นผอมเพรียวกระโดดออกมาพร้อมด้วยคันธนู คนนี้แต่งตัวเป็นมือธนูผมขาวในเรื่องเดอะลอร์ดฯอะครับ พวกข้างล่างเริ่มเดาว่าเป็นใคร แต่ก็กรี๊ดๆไปด้วย
“ ข้าจะดูดเลือดเจ้า ฮ่า ”
“ กรี๊ดดด พี่พานนน ” พี่พานเป็นแดร็คคิวล่าครับ หล่อซะ หึหึหึหึหึ
“ พวกเจ้าคิดจะกรี๊ดให้เฉพาะคนหล่อหรือ ”
“ ฮ่าๆๆๆๆ ” พี่คนนี้ค่อนข้างอ้วนครับ เค้าเลือกแต่งเป็นโป๊ยก่าย แฮะๆๆ จากนั้นคนอื่นๆก็ทยอยออกมา เครื่องแต่งกายก็มีชุดฮ่องเต้ เทวดา ทำนองนี้ครับ พอออกมาครบ ผมก็ส่งสัญญาณขึ้นเพลง เพลงก็เป็นเพลงเกาหลี ซอรี่ย์ ซอรี่ แฮะๆ เราต้องการจะสื่อแค่ว่า หัวหน้าทุกคนอยากขอโทษที่บางครั้งด่ารุนแรง ตำหนิจนร้องไห้ วันนี้เราอยากให้พวกเค้ามีความสุขครับ
หลังจากจบเพลง เรียกเสียงหัวเราะกันไปเรียบร้อย แต่ละท่านก็ผลัดเปลี่ยนกันมาแสดงความรู้สึก พนักงานหลายคนก็ยิ้ม หลายคนน้ำตาซึม เพราะวันนี้ทุกคนตัดสินใจเป็นแค่พี่ๆไม่ใช่หัวหน้า ไม่ใช่เจ้านาย จากนั้นก็ไม่ต้องบรรยายหรอกครับ เราเปลี่ยนเป็นเธคขนาดย่อม เพลงดังปั้บ ก็ดิ้น ก็ร้องเพลงกัน
“ มาๆถ่ายรูปกัน จะได้เปลี่ยนเป็นคนซักที ” หัวหน้าบุคคล ฮ่องเต้ของเราพูด นอกจากผมกับเดย์ก็มีน้องอีกสองคนช่วยกันองค์ทรงเครื่องให้เหล่าหัวหน้า
“ พี่ๆต้องมาแต่งตัวตลกๆ เพราะผมกับเดย์แท้ๆ ผมขอบคุณและขอโทษด้วยนะครับ ” พี่ๆหัวเราะ
“ โธ่คิม เห็นพวกเราไหม เราสนุกมากนะ พี่คิดว่าความรู้สึกพวกนี้จะจบไปแล้วตั้งแต่สมัยเรียน สมัยรับน้อง ทั้งคิม ทั้งดิษ และเดย์ด้วย ทำให้เหมือนกลับไปเป็นวัยรุ่น ” เห็นเค้าสนุกผมก็ดีใจครับ
“ พวกพี่สุดยอดเลยครับ ” น้องๆก็มาขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึก จากนั้นคนอายุมากๆบอกว่าขอเปลี่ยนเสื้อ แต่มีไอสามคนคือวากดิษ พี่ริช กับพี่พานที่เหมือนจะคิดอะไรพิเรนทร์ขึ้นมาอีก
“ คิดอะไรกันเนี่ย ”สามคนนี้ท้ากันว่าใครจะชนะใจผู้ชม
“ ป็อปปูล่าสุดชนะ คนชนะขออะไรคนแพ้ก็ได้ ” โห แล้วตำแหน่งท่านสามคนนี่ มันน่ามาท้าเล่นกันไหมเนี่ย แต่สามคนนั้นก็ยังยืนยันจะแข่งกันให้ได้
“ ก็ได้ๆ ” ผมต้องขึ้นไปหยุดเพลง คิดเอาว่าเสี่ยงตายขนาดไหน
“ ทุกคนคร้าบบ ” ผมพูด
“ พี่คิมมม กำลังมันส์อ่า ”
“ มีสิ่งที่น่าสน ...... ”
“ ขอสั้นๆเพ่ ” พวกนี้นี่ ขอสั้นๆใช่มะ
“ เออ ฟัง !!!! สามหัวหน้าหัวใจเด็กของทุกคน อยากรู้ว่าผู้ชมชอบใครมากที่สุด ขึ้นมาเลยๆ ” พอสามคนนั้นขึ้นมาบนเวที พวกข้างล่างก็ส่งเสียงให้ครับ
“ ประกวดเหรอคะพี่ ” น้องคนนึงถามขึ้น
“ ใช่จ้า จะเอาไง วัดจากอะไรดี ” ผมถามลงไปข้างล่าง
“ เค้าแน่จริงกันหรือปล่าวคะ ” พวกสาวๆกลุ่มนึง พวกกลุ่มต้อนรับที่ปกติดูน่ารักม้ากมาก วันนี้แต่ละนาง เฮ้ออ
“ อยากให้ทำอะไรล่ะ ”
“ โชว์ซิกแพ็คสิคะ คนไหนฟิตถูกใจ ชนะไปเลย ”
“ กรี๊ดดดด ” เป็นไงละ สมใจอยาก ไอสามคนนั้นแทนที่จะอาย ดูจะกล้าซะด้วย
“ ต้องเต้นด้วยนะคะ เพลงๆๆ ” พอเพลงดังก็เหมือนเวทีประกวดชายงามเลย
“ งั้นให้เดินมาโชว์นะ ทีละคนๆ ...... เริ่มที่ นักธนูเลยคร้าบ ” พี่พานเต้นมาตามจังหวะเพลง เต้นยั่วนิดหน่อยครับ จากนั้นเค้าก็ถกเสื้อขึ้นมาถึงหน้าอก
“ อ๊ายยย ขาวอะขาวๆ ” เหอะ เดี๋ยวกูก็เปิดด้วยซะนี่ ชิๆๆ
“ แดร็คคิวล่าคร้าบบ ” พอพี่พานเดินมา เสียงกรี๊ดดังกว่าครับ เพราะหลายคนจ้องเค้าอยู่ด้วยซ้ำไป พอเค้าลูบเสื้อขึ้นแค่นั้นแหละ ห้องแทบแตก นี่ขนาดโชว์แค่ท้องนะ
“ สุดท้าย ..... กัปตันครับ ” แต่พอรายนี้ขยับมา เค้าโพสต์ท่านายแบบแทนครับ เสียงกรี๊ดดังขึ้นๆ มันทำแบบนี้เป็นด้วยเหรอเนี่ย และก็ถึงคิวโชว์หน้าท้อง ..... ตอนนี้เองที่ผมเพิ่งนึกอะไรออก
“ ผู้จัดการชนะค่าๆๆ ”
“ ฮ่าๆๆ ” พอข้างล่างตะโกนขึ้นมาก็จบครับ วากดิษชนะขาด พอรู้ผลเริ่มหายบ้ากันแล้วก็ต่างคนต่างเดินลงมา
ด้านล่างเวที ไอเดย์กับแบงค์นั่งหัวเราะรออยู่แล้ว สองคนนี้คงนึกแบบเดียวกับผม ที่บอกว่านึกได้นั่นแหละ
“ เอาสิดิษ ชนะนี่ จะขออะไร ” พี่พานถามขึ้น กัปตันดิษของเรายิ้ม
“ เลิกมองคิม หาคนใหม่ ...... พี่หน้าตาดี นิสัยก็ใช้ได้ หยุดเรื่องวุ่ยวายระหว่างเราเถอะ ” อะไรจะตรงขนาดนั้น
“ ...... ได้ ยังไงซิกแพ็คพี่ก็สู้ดิษไม่ได้นี่ หึหึ พี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ ” เดินไปละครับ
“ พี่ล่ะดิษ จะขออะไร ”
“ ผมไม่ขออะไรพี่หรอก ขอแค่พี่อยู่กับพวกเรานานๆ ” พี่ริชยิ้มให้ แล้วเดินไปบ้างครับ
“ แหม เหลี่ยมใช่เล่นนะพี่ ” พอคล้อยหลังสองคนนั้น ไอเดย์ก็พูดขึ้นมาครับ
“ นั่นสิ ฟิตหุ่นเพื่องานนี้เลย ” แบงค์พูดบ้าง
“ หึหึ ”ยังจะมายิ้มพิมพ์ใจให้กูอีก
“ กูล่ะหมดคำพูด ขอไปนั่งเล่นรอข้างนอกนะ ” ที่ว่านึกได้ก็ ช่วงนี้วากดิษมันออกกำลังกายหนักมาก พวกผมทุกคนโดนลากไปด้วย สงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม มากระจ่างวันนี้เอง เหอะๆๆ
ผมเดินออกมานั่งเล่นตรงบ่อน้ำข้างนอก ดีใจที่แผนและการดำเนินกิจกรรมของเราผ่านไปด้วยดี ผมเปิดเบียร์ยกจิบเย็นๆ ไม่นานแบงค์ก็เดินออกมาสมทบด้วย
“ เพลินดีไหม ” ผมถามแบงค์
“ แบงค์รู้นะว่าคิมแอบชวนพี่กริชมา ถามจริงๆกะจะทำอะไร ” สุดท้ายมันก็รู้สินะ พี่กริชติดธุระมาไม่ได้ครับ ผมไม่ใช่คนเมาง่ายนะ แต่พอมันซึมเข้าตัว ผมจะรู้สึกว่าตัวเองลอยได้ เหอะๆๆ
“ เรากะให้พี่กริชจัดการแบงค์ซะ เอาให้ดิ้นไม่หลุดเลย ”
“ คิม เรายอมรับว่า เรายังชอบพี่กริชอยู่...... แต่เราขอดูแลด้วยตัวเอง จะได้ไหม ” แบงค์ดูมั่นคงมากขึ้นนะ
“ ทำให้ได้นะ เอาใจช่วย ” ขณะที่ผมสองคนกำลังนั่งเล่นกันอยู่ ไอเดย์ก็เดินตาแดงมาทางผม
“ เป็นไรวะเดย์ ซิกแพ็คเข้าตาหรือไง ”
“ วิน ...... เค้าไม่อยู่แล้วเหรอพี่ ”
“ พูดอะไรวะเดย์ ” ไอเดย์หยิบโทรศัพท์ผมขึ้นมา ตายห่ะ ผมฝากไว้กับมันนี่หว่า
“ กั้งโทรมาหาพี่ มันบอกผมแล้ว ..... ทำไมพวกพี่ถึงปิดบังผม ”
“ ใจเย็นๆก่อนนะเดย์ ” แบงค์พยายามช่วยครับ แต่แบงค์ก็ไม่รู้เรื่องนี้นะครับ
“ พ่อผมคงเสนออะไรให้เค้า เค้าถึงไป ” ไอเดย์ท่าจะเตลิดใหญ่ละครับ ผมเดินไปใกล้ๆ มันร้องไห้ออกมาอีกแล้ว มันซุกหน้าลงที่ไหล่ของผม เป็นการซ้ำเติมว่ากูเตี้ยกว่าสิ ฮึ่ยย
“ วินก็ไปแล้ว คิดว่าผมจะกลับบ้านได้ไหมพี่คิม ”
“ นั่งนี่ก่อนๆ เดี๋ยวกลับมา ” ผมขอมือถือคืน แล้วขอให้แบงค์อยู่เป็นเพื่อนไปก่อน ผมรีบตรงไปหาวากดิษครับ รายนั้นกำลังล้างตัวอยู่
“ ยังไม่สะอาดเลยน้อง รอก่อน ” ดูมัน
“ เรื่องใหญ่ๆ เดย์รู้แล้วว่าวินไปต่างประเทศ ”
“ ..... เดี๋ยวพี่ไป ” ผมโทรกลับไปหากั้ง แต่กั้งไม่รับสายครับ หลังจากวากดิษออกมาผมทั้งสี่คนก็นั่งคุยกันแถวๆนั้น
“ วินเคยบอกผมว่าฝันอยากไปต่างประเทศ ถ้าได้อยู่กับผมสองคนโดยที่ไม่ถูกกีดกันคงจะดี ” สองคนนี้ฝันซะหวานเลย มิน่าเวลามันพูดถึงกันทีไร ทำท่าเหมือนจะขาดใจทุกที
“ งั้นมันคงไม่หนีไปคนเดียวหรอก เชื่อใจมันหน่อย ”
“ พ่อผมอาจจะรับปากช่วยครอบครัวของวิน ให้เค้าไปศึกษาสูงๆ อะไรเค้าก็ทำได้พี่ ” เจอพ่อน่ากลัวแบบนี้ เป็นผมคงทำตัวลำบากอะ
“ มีเรื่องอะไรหรือปล่าว ” พี่ริชเดินมาซะงั้นครับ ด้านหลังนู้นก็เหมือนจะเป็นพี่พาน คงเพิ่งล้างเนื้อล้างตัวกันเสร็จ
“ เดย์อยากเมา ก็เอาเลยเหอะ เอาให้เต็มที่ ” วากบ้าเป็นคนยื่นเบียร์ให้เองเลยครับ ผมก็จนใจไม่รู้จะบอกอะไรแล้ว
พวกผมย้ายกันมานั่งที่บ้านพักหลังที่เราพักกัน คืนนั้นเดย์นั่งกินเหล้าจนเมาเละมากครับ มันไม่ได้เมาแล้วซ่านะครับ มันจะเดินเซไปหาคนนู้นคนนี้ แต่มันแทบไม่พูดเรื่องของมันกับวินเลย ถ้าเมาแล้วเป็นแบบนี้ก็ให้มันเมาไปเถอะ เวลาผ่านไปพวกที่นั่งด้วยกันง่วงนอนหลับไปแล้วครับ เหลือแค่วากบ้ากับผมที่นั่งเฝ้าไอเดย์
“ อึก ...... ผมนอนละพี่ ” ไอเดย์กลิ้งไปกลิ้งมาแล้วนอนลงแถวๆนั้น
“ เฮ้อ ” ผมถอนหายใจ
“ มาเถอะ ” วากดิษยื่นมือให้ผม ผมกับดิษเดินจูงมือกันมานั่งข้างๆสระน้ำ มองไปที่ห้องประชุมซึ่งตอนนี้พวกเราแยกย้ายกันไปนอนหมดแล้ว
“ ชีวิตคนเรา ไม่มีวันที่สมบูรณ์แบบเลยจริงๆ ” วากบ้าบอกกับผม
“ ทำไมเหรอ ”
“ วันนี้คิมเตรียมงานออกมาดี พี่ก็ชนะประกวด ...... ถ้าไม่มีเรื่องเดย์ ป่านนี้เราคงไม่ได้ลุกจากเตียงกันหรอก ”
“ ฮุ้ววว นึกว่าจะทำซึ้ง ” วากบ้าหัวเราะ
“ หมายถึงนอนกอดกัน คิดอะไรน่ะ .... อุ๊ก เจ็บนะ ” ผมชกหน้าอกมันเลย หึหึ
“ ดิษ กอดกันเหอะ ” ดิษค่อยๆขยับตัวเข้ามาใกล้และกอดผมไว้
“ ถ้าเสียใจเรื่องเดย์ อยากร้องไห้ก็ได้นะ ”
“ หึหึ ไม่หรอก เราทำได้เท่านี้ จะเสียใจทำไม ” ผมตอบ ดิษกอดผมแน่นขึ้น
“ พี่รักคิมนะครับ ” มันมามุขไหนเนี่ย คุยอยู่ดีๆบอกรักเฉยเลย
“ อือ ”
“ อืออย่างเดียวได้ไง ”
“ ครับพี่ดิษ ผมรักพี่ครับ ” ผมผละออกจากกันแล้วนั่งเอาหัวชนกัน เหมือนตอนที่ปรับความเข้าใจกันที่โรงแรม หมายถึงสนามหน้าโรงแรมนะ คึคึ
“ น้อง ..... เราจองเหมาใช่ไหม ” จู่ๆดิษก็ถามผม
“ ใช่ ทำไมเหรอ ”วากดิษสะกิดให้ผมดูที่นิ้ว มีรถเก๋งคันใหญ่ขับเข้ามาครับ
“ เราตามยามมาดูดีไหม ” ผมถาม
“ นั่งดูตรงนี้ก่อนก็ได้ ” ผมสองคนตัดสินใจนั่งดูครับ พอรถจอดนิ่งดีแล้ว ก็มีคนสามคนเดินลงมา หนึ่งในนั้นผมจำแม่นเลย เพราะมันสูงเด่นมาก คนนั้นคือไอวิน
“ นั่นวินนี่ดิษ ไอวินจริงๆ ”
“ อีกสองคนก็คุ้นนๆ ” พอรู้ว่าเป็นไอวิน ผมสองคนก็เดินเข้าไปเลย แต่พอเห็นหน้าอีกสองคนแค่นั้นแหละ เข่าแทบทรุดเลยครับ
“ มาถูกแล้วครับอา ” หนึ่งในนั้นคือกั้งครับ
“ สวัสดีครับท่าน ” ผมมืออ่อนกว่าวากดิษครับ รายนั้นไม่ยอมยกมือไหว้
“ คุณมาทำไมครับ เรากำลังทำธุระอยู่ ” วากดิษถามไปที่ผู้ชายอีกคน นั่นคือพ่อของเดย์ครับ
“ เดย์อยู่ที่นี่ใช่ไหม กั้งบอกว่าเค้ารับโทรศัพท์ของคิม ” พ่อของเดย์ถามกลับมา
“ ผมจะไม่ให้เค้าไปไหนแน่ครับ ” ดิษชักจะอารมณ์ร้อนละครับ
“ พี่ดิษครับ เราเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ขอเราคุยกับเดย์ก่อน ” ไอวินพูด
“ หืม ” ผมก็งงสิครับ ไปเข้าใจอะไรได้ยังไง
“ เรื่องยุ่งเหยิงเพราะผมสองพ่อลูก เอาไว้จะขอโทษทุกคนทีหลัง แต่ให้เดย์มาคุยกันก่อน ” พอได้ยินพ่อของเดย์พูดเชิงขอร้อง เราเลยเดินนำมาที่บ้าน ไอเดย์ที่บอกว่าจะนอน มันกำลังยกเบียร์โดยที่หันหน้าเข้าไปที่มุมห้อง ผมใจหายอีกแล้วครับ
“ ทำไมเป็นถึงขนาดนี้ ” พ่อของเดย์พูด
“ เดย์คิดว่าเค้าสูญเสียทุกอย่าง ” ขณะที่เราพูดกัน วินแทบไม่สนใจฟังอะไรเลยครับ มันเดินเข้าไปยืนที่ด้านหลังของเดย์
“ อือ ....... อือ ” ไอเดย์มันบ่นงืมงัมๆ ใครเห็นภาพนี้ก็คงต้องสะเทือนใจครับ
“ เดย์ พอแล้ว ..... ฮืออ ” ไอวินปล่อยโฮออกมา คนในห้องที่นอนกองกันอยู่ก็ตกใจ ลุกขึ้นมาดู
“ อะไรน่ะ ใครน่ะคิม ” พี่พานที่คงจะเพิ่งเข้ามานอน ถามผม
“ พ่อของเดย์ ” พวกขี้เมายกมือสวัสดี ผมเลยขอให้คนที่ไม่เกี่ยวออกไปก่อน เค้าจะได้คุยกัน
“ เรากะไว้แล้ว .... ถ้ากินกระป๋องนี้ เราจะได้เห็นหน้านาย เรากินทั้งหมดเนี่ย เพราะจะได้เจอนาย ...... ฮึก แต่ทำไมเราไม่เคยได้เจอกับนายเลยล่ะวิน ” เพี้ยนก็เพี้ยน ซึ้งก็ซึ้ง อารมณ์ไหนดีเนี่ย
“ ให้เค้าคุยกัน เราออกมาเถอะ ” พ่อของเดย์บอก พวกเราก็ออกมากันครับ
พอเดินออกมา พวกขี้เมาที่ออกมาตรงระเบียงก็ต้องอพยพหนีกันไปอีก น่าเวทนาดีแท้ เหอะๆ พวกนี้รู้ว่าพ่อของเดย์เป็นผู้ใหญ่ เลยเกรงใจมาก ตอนนี้เลยเหลือแค่ผม ดิษ กั้ง กับท่านทูต
“ เรื่องหมั้นหมาย ผมทำจริงๆ เดิมทีผมคิดว่าเค้าไปเจอโลกที่กว้างขึ้น เค้าจะเปลี่ยนใจ แต่หลังจากได้ยินว่าเค้าจะไม่กลับมา ให้เหตุผลว่า เค้าจะอยู่เมืองนอกมีเมียมีลูกให้ แต่ไม่ยอมถูกผมคลุมถุงชน ” ท่านก็ยังเป็นท่านจริงๆ เดย์ก็ยังเป็นเดย์
“ ผมรู้ว่าเดย์บอกเลิกกับน้องวิน ยิ่งทำให้ผมหนักใจ ผมรู้ว่าเค้าประชดผม ” ผมสองคนไม่มีอะไรถามครับ เพราะท่านเล่าจนเรามองภาพออก
“ พอผมรู้จากน้องวินว่าเดย์กลับมาแล้ว ทุกอย่างยิ่งยากขึ้นไปอีก ”
“ มันจะยากได้ยังไงครับ ” ผมถาม
“ ผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงรู้เค้าก็มาตกลง ต้องการให้มาเจอตัวกัน ผมเลยต้องขอเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่มีสติ ด่าลูกว่าไม่รักดี ที่ไปมีเมียอยู่เมืองนอก กลายเป็นว่าผมเรียกเค้ากลับมาและไล่ลูกออกจากบ้าน เพื่อให้ฝ่ายหญิงรู้สึกรังเกียจผม ”
“ ท่านไล่เดย์ออกมา เพราะต้องการยกเลิกเรื่องหมั้นเหรอครับ ” ดิษถาม ท่านยิ้มครับ
“ ลูกไม่รักดี พ่อก็อารมณ์ร้ายเห็นแก่ตัว คงไม่มีใครอยากให้ลูกมาเป็นลูกสะใภ้พ่อแล้ว ” แล้วท่านก็แทนตัวเองว่าพ่อครับ ตอนนี้เองที่ผมรู้สึกว่าท่านเริ่มเสียสละเพื่อลูก เพราะครั้งแรกที่ผมเห็นท่านคือคนที่หยิ่งทะนงมากๆ
“ ผมคิดว่าท่านจะหาทางออก ที่ราบรื่นกว่านี้ได้ ” วากดิษยังติดใจครับ
“ พ่อเป็นพ่อคนนะลูก คงไม่ผิดถ้าอยากจะคาดหวังว่าลูกจะทำตามใจพ่อ ” วากดิษนิ่งไปเลย ผมว่ามันคงคิดถึงพ่ออีกจนได้
“ เรื่องวิน ท่านพาไปต่างประเทศจริงๆเหรอครับ ” ท่านพยักหน้า
“ ผมพาวินไปเพราะอยากปรับความเข้าใจกับเค้า และอยากให้เค้าได้เห็นสังคมที่ทำให้ผมเป็นคนอย่างนี้ ” ผมคงไม่ถามว่าสังคมแบบไหนล่ะครับ เพราะแค่ที่ผมเคยเห็นในงานเลี้ยงแต่งงานเพื่อนพี่โต้งก็ทำเอาผมไม่กล้าเข้าไปในสังคมพวกนั้นแล้ว
“ ผมเองที่ทำให้เกิดเรื่องพวกนี้ ..... วินเข้าใจผม เราตกลงกันแล้ว ”
“ ตกลงอะไรครับพ่อ ” ผมอ้อนใส่ครับ วากดิษงี้ส่ายหน้าเลย คือผมกลัวว่าไอวินจะบอกเพื่อจบกับไอเดย์
“ ว่าต่อไปเค้าจะต้องดูแลกันและกัน ”
“ หืม ” วากดิษอุทานครับ
“ วิธีของผมทำให้เกิดแต่ปัญหา แก้ปัญหาแบบผม เดย์ก็ไม่มีความสุข ..... ต่อไปก็ให้เค้า ..... ให้เค้าเลือกเอง ” พ่อของเดย์พูดขึ้นอีกครับ
“ ผมขอบคุณแทนเค้าสองคนด้วยนะครับ ท่านใจกว้างและ ...... และรักลูกจริงๆ ” วากดิษยอมพูดในที่สุดครับ
“ ขอบใจนะ ขอบคุณที่ให้เค้าอยู่ใกล้ๆนะ ” ท่านเดินมาจับไหล่ของผมกับดิษ หลังจากนั้นท่านบอกว่าท่านจะกลับก่อน ไม่รอเจอกับเดย์ เห็นปะ เค้าแปลกจริงๆ
“ กั้งขับรถดีๆนะ ” ผมบอกกั้ง
“ กั้งมึนหัวไปหมดแล้ว เอาไว้ค่อยคุยทีหลัง แต่ไม่ต้องกังวลนะ ...... อาจะนอนในตัวเมือง ”
“ เดี๋ยว !!!!! อย่าเพิ่งไป ” ผมกะจะถามว่าทำไมอาถึงไม่รอคุยกับเดย์ ไอดิษน้อยก็วิ่งออกมาพอดีครับ
“ จะคุยกับอาเหรอ ”
“ ใช่ ”
“ เอาสิ ” กั้งเปิดประตูรถ พอประตูเปิดออกภาพที่เห็นคือ พ่อของเดย์กำลังเช็ดน้ำตาอยู่ ท่านร้องไห้ครับ
“ พ่อ ” ไอเดย์ยืนอยู่ตรงนั้นนานทีเดียว
“ อืม ..... เป็นยังไงบ้างลูก ” ไอเดย์ค่อยๆเดินไปที่ประตูรถ จากนั้นมันก็คุกเข่าลง
“ พ่อให้โอกาสผมพิสูจน์ตัวเองหรือต่อไปพ่อจะไม่สนใจผมอีกแล้ว ”มันคงยังระแวงพ่ออยู่แน่เลย
“ เดย์เอ้ย พ่อรู้แล้ว พ่อไม่ได้ให้โอกาส ไม่ใช่จะไม่สนใจ ....... แต่ต่อไปพ่อจะยอมรับทุกอย่าง ทำตามที่ต้องการ ลุกขึ้นลูก ลุกขึ้นมา ” พอไอเดย์ลุกขึ้น อาก็สวมกอดกับไอเดย์ครับ ผมร้องไห้เลย มันซึ้งเกินกว่าจะทนไหว เหอะๆ ส่วนไอแบงค์เป็นอีกคนที่บ้านไม่ยอมรับ มันก็ร้องไห้เหมือนกันครับ
“ ดูแลวินให้ดีๆ ต่อไปพ่อจะสนุบสนุนทุกอย่างนะลูก ” ฟังไปฟังมา ก็คล้ายกับที่พ่อของวากดิษเคยเปรยๆไว้นะครับ
“ พ่อจะเข้าเมืองเพราะกลัวคนเห็นน้ำตาใช่ไหม ถ้าถึงขนาดนี้แล้ว นอนที่นี่เถอะ ” เริ่มแซวพ่อเชียวนะดิษน้อย
“ ก็ได้ๆ ” พ่อของเดย์ออกจากรถ
“ ทุกห้องในนี้ถูกจองหมดแล้ว เหลือแค่ห้องนั้นที่ดีที่สุด ..... ถ้าท่านไม่รังเกียจ ”
“ พ่อนอนได้ลูก ” วากดิษพูดยังไม่ทันขาดคำ ท่านก็ตอบออกมา แล้วเดินเข้าไปที่บ้านหลังที่พวกเราเมากันนั่นแหละ โดยไอกั้งเดินตามไป
“ เดย์ ” ไอวินเดินมาครับ
“ เราคุยกันจบแล้วนี่ มีอะไรอีกเหรอ ” วินหัวเราะครับ
“ คนที่อยู่รอบๆเนี่ย เค้ายังไม่รู้เลย ตัวเองสร้างปัญหาขนาดนี้จะไม่พูดอะไรได้ยังไง ” แหมตัวเอง เดี๋ยวก็อ้วกใส่หน้าซะนี่
“ จะให้เค้าพูดอะไรล่ะ ” ไม่รู้ไอสองคนนี้มันเล่นอะไรกันครับ
“ วินกล้าพูดป่ะล่ะ กล้าเดย์ก็กล้า ”พวกผมที่ยืนฟังหันไปหันมา
“ เอาซี่ ..... วันที่บอกว่าเดย์เห็นแก่ตัว ไม่รักกันจริง วินไม่ได้ตั้งใจ วินขอโทษ !!!!!!! ”
“ อ๋อๆ ได้ ที่เดย์พูดว่าวินใจแคบ หลงตัวเองว่าเสียสละอยู่คนเดียว เดย์พูดด้วยอารมณ์ ขอโทษ !!! ” เอาเข้าไปๆ เสียงดังขึ้นเรื่อยๆแล้ว
“ เออออ !!! ที่วิน ...... ”
“ พอแล้วพวกบ้า หยุดเลย จะพูดอะไรกันก็เอาสั้นๆสิวะ แล้วจะขึ้นเสียงกันทำไม ฮุ้ววว ” ไอเดย์ยิ้มกริ่ม ยิ้มทำไมวะ
“ เห็นมะ พี่คิมจะเป็นคนแรก ” แล้วมันก็พูดอะไรไม่รู้ครับ
“ พูดอะไรกัน ” ไอดิษหัวเราะใหญ่เลยครับ เข้าใจเร็วไปไหมท่าน
“ เค้าจะล้อว่าคิมจะยุ่งเรื่องชาวบ้านเป็นคนแรกไง ฮ่าๆๆ ” แล้วไอพวกนั้นก็หัวเราะกัน
“ เออออ ต่อไปจะไม่สนละ พวกไม่รักดีทำกูแก่เร็ว ”
“ ทุกที ” อันนี้วากดิษครับ ขณะที่ผมกำลังจะเดินไปดูว่าพ่อของเดย์เป็นยังไง ไอวินกับไอเดย์ก็จับมือกัน ผมเลยต้องหันกลับมามอง แฮะๆๆ
“ เดย์ทำตามสัญญาแล้วนะ ”
“ อืม ..... ขอบคุณนะ เราเชื่อแล้ว ”
“ โฮ้ววววว หวานไปละ ไปนอนดีกว่าโว้ย ”
“ ฮ่าๆๆ ” เหตุการณ์ในวันนี้เกิดขึ้นเร็วครับ พลิกไปพลิกมาอย่างน่าเหลือเชื่อ ผมถอดใจเรื่องของเดย์ทั้งๆที่ปัญหาถูกแก้ไปแล้ว และเรื่องมันจบด้วยดี บางสิ่งที่เรารู้สึกอยู่กลับตรงข้ามกับความจริง
“ ดีใจด้วยไอพวกบ้า ” ผมหันกลับไปบอกมันสองคน ไอสองนั้นก้มหัวให้ผม ผมอยากเห็นน้องสองคนก้าวหน้าด้วยกัน ขอให้จับมือไว้แล้วเดินไปด้วยกันให้นานที่สุด พี่ขอส่งกำลังใจให้
***************************************************************
ไม่รู้เรียกว่าผ่านพ้นด้วยดีไหมนะ แต่สำหรับในเวลานั้นผมยินดีกับพวกมันครับ บันทึกของผมอันต่อๆไปก็จะมาต่อเหมือนเดิมนะ
ขอบคุณเพื่อนคนอ่านทุกคน กับที่เข้ามาใหม่และให้กำลังใจกันนะครับ พักผ่อนฝันดี แล้วพบกันครับ
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1207759 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก