เมนท์กันมาเหลือหลาย เหมือนสัญญาณบอกว่าน่าจะรีบๆมาต่อ ... ด่าซะสนั่นเลย แหม ใจร่มๆหน่อยครับ เรื่องไม่ได้ซับซ้อนไรมากหรอก แค่ดูไม่ออกเฉยๆ ฮ่าๆๆ
คราวก่อนคุ้นๆว่าด่าวากข้าวกล้องกันไปรอบแล้ว ตอนนี้ด่าพี่โจซะหมดรูปเลย ... จะบอกว่าทุกคนก็เหมือนผมอะ
เอาล่ะๆมาต่อให้ก่อน เพราะจะหายไปหลายวัน มีธุระต่างแดนนิดหน่อย กลับมาจะรีบอัพให้ทันที
หน้าที่ 7 วรรค 2 ...
“ ขอบคุณน้องๆทุกคนมากๆครับ วันนี้ไปเลี้ยงที่ร้าน … พี่ๆทั้งสองคณะเป็นเจ้าภาพคร้าบ ” พี่ปันประกาศที่เรียกรวมคณะทำงาน
“ เฮ !!! ” ทุกคนสนุกสนานกันมาก ถึงจะแทบไม่ชนะอะไรเลยก็ตาม เรื่องเมื่อสองวันก่อนถูกพับเก็บไว้ ไม่มีใครเอาไปพูดหรือเล่าในคณะ จะมีที่รู้ก็คือคนในกลุ่มที่สนิทกันมากๆเท่านั้น
“ คิม วันนี้ไปกินด้วยกันนะ ” นัทวิ่งมาชวนผม
“ ขอบใจนะ แต่ไม่มีอารมณ์ ”
“ แกเก่งมากๆ ... โต้งกับกูไม่รู้เรื่องจริงๆ ขอโทษนะที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ” มันน้ำตาซึมอีกแล้ว อ่อนไหวจริงๆคนสวยของผม
“ กูรู้ว่ามันไม่น่าบอกมึง ... กูจะลาออก ” ผมตัดสินใจแล้ว ผมรู้สึกแย่ถึงแย่ที่สุด มันอึดอัดและเจ็บช้ำน้ำใจเหลือเกิน
“ ไม่นะเว้ยคิม ชั้นไม่ให้ออกนะ ”
“ กูต้องมาเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของกู กูไม่ทนอีกแล้วว่ะ ” ยัยนัทคว้ามือผมไปกุม มันร้องไห้จ่ากๆใส่ผม
“ อ้าวเฮ้ย มึงไปทำนัทท้องเหรอ ร้องไห้ใหญ่เลยว่ะ ” ไอเรดันมาผิดจังหวะ เรื่องยุ่งแน่ๆเลย
“ ฮือ ๆ อีเร อีคิมมันจะลาออกแล้ว ฮืออ ”
“ ห๊ะ ... มึงจะลาออก ? ” เยี่ยมครับ มองแม่งหมดแถวเลย พวกรุ่นพี่ก็ได้ยินด้วย
“ มึงจะออกได้ไง ไม่พอใจไรหรือปล่าววะ ” พวกพี่ๆเดินเข้ามารุมผมเต็มไปหมด นับได้หลายสิบคน ทั้งพี่ๆคณะศิลป์ก็เข้ามาด้วย รู้สึกเหมือนเป็นคนสำคัญยังไงยังงั้น … จังหวะนั้นเองที่ผมเห็นหน้าไอเลวที่ชื่อว่าโจ มันยืนมองผมอยู่ที่วงนอก ผมเดาใจมันไม่ออก แต่ผมมั่นใจว่ามันกำลังสำนึกผิดอยู่แน่ๆ เพราะมันร้องไห้น้ำตานองเรียบร้อย
“ เทอมนี้ออกไปหลายคนตั้งแต่ตอนรับน้องแล้ว มึงจะออก กูไม่ยอมนะเว้ย ” ไอเรพูดกับผม
“ ทุกคน แค่ผมคนเดียว อย่าทำแบบนี้เลยนะ ” ผมพยายามอธิบาย คิดผิดจริงๆที่บอกยัยนัท
“ พี่ๆ ผมจัดการเอง ” ... ไอวากข้าวกล้องเดินเข้ามาอีกคน
“ ปล่อยพ่อสายมันจัดการ ... ไอดิษ ถ้าวันนี้กูไม่เห็นหลานกูในงาน มึงเจ็บ ไปเว้ย ! ” พี่ปันคาดโทษไอวากข้าวกล้องซะแล้ว เพื่อนๆของผม ไอเร ไอโต้ง ไอวาฬ ไอหนิง แม้แต่คนที่ผมไม่ค่อยชอบหน้าอย่างไอกิฟกับไอต้อง ก็เดินมาหาผมกันหมด
“ ให้กูตีไอโจเลยไหม ” นั้นไง วิญญาณนักสู้เข้าเลยนะไอต้อง
“ กูว่าให้มันมาเคลียร์กับมึงเลยดีกว่า ถ้าจบก็จบ ไม่จบก็ไม่ต้องคบมัน เอาให้แม่งอยู่ไม่ได้อีกคน ” ไอกิฟก็แรงพอกัน ไอสองคนนี้เคยจะตีปากกันมาก่อน ทำไมมาสนิทกันได้วะ
“ พอๆ มึงจะรุนแรงกันทำไม ... แค่กูไปก็จบเถอะนะ ” ผมแค่เบื่อและท้อใจ แต่ไม่ถึงกับเคียดแค้นใครถึงขั้นนั้น
“ ก็พวกกูไม่อยากให้มึงไปไง มึงไม่เข้าใจเหรอ ” น้ำตาลูกผู้ชายของไอโต้งไหลออกมา ยัยนัทรีบไปจับมือแฟนเขาเลย ผมเริ่มลังเลแล้วสิครับ
“ โกรธกูกูรับได้นะ แต่ถ้ามึงไปแบบนี้ กูก็อยู่ไม่ได้นะคิม ” ไอวากข้าวกล้อง ... มันพูดทำเอาเพื่อนๆหันไปมองหน้ามันกันหมด ... พูดอย่างกับกูเป็นเมียมึงงั้นแหละ
“ ใกล้จะสอบแล้ว สอบก่อนแล้วกลับไปที่ไร่ของมึง ค่อยคิดก็ได้ ตอนนั้นพวกกูก็จะอยู่กับมึง ” ไอเรเสนอความคิด
“ อย่าเลย กูพอแล้ว ”
“ ไอคิม ... มึง ” พวกเพื่อนๆเหมือนหมดสิ่งที่จะรั้งผมไว้ ตัวผมตัดสินใจแน่แล้วว่าจะกลับบ้าน ผมออกอาการเข็ดกับเรื่องแบบนี้ ไม่อยากเจออีกแล้ว
“ คิม ... ”
“ พี่ดิษ !!! ” ไอวากข้าวกล้อง เหมือนจะเข่าอ่อนลงไปกองเฉยๆ ผมตกใจรีบวิ่งเข้าไปดู
“ มึงเป็นไรเนี่ย เฮ้ยๆ ไอดิษ ” มันหายใจรัวๆ นี่มันจะเป็นลมนี่หว่า พวกผมรีบแบกมันออกไปกองอำนวยการ พวกอาจารย์ตกอกตกใจกันใหญ่ โชคดีที่ยังมีครูพยาบาลอยู่ หลังจากเอาผ้าเย็นกับยาอะไรไม่รู้ให้ ก็ปล่อยให้พวกผมเฝ้ากันเอง
“ ไหนวะๆ ” พี่หมี ว่าที่ประธานคณะวิ่งพรวดๆเข้ามาดูเพื่อน
“ ไอขี้สำออย ลุกๆ ” ดูเขาดิ
“ พี่หมี พี่ดิษจะเป็นลม อย่าไปทำแบบนั้นดิ ” ไอเรท้วงพี่หมี
“ กินเหล้าเป็นถังมันยังไม่เป็นลมเลย แม่งสำออย ”
“ ฮ่ะๆ ฮ่า ... ฮะๆ ” ไอวากข้าวกล้องมันหัวเราะครับ มันหายแล้วเหรอ
“ เป็นอีกแล้วเหรอวะ ” พี่หมีถามจบ ไอวากข้าวกล้องมันพยักหน้า ... มันเคยเป็นแบบนี้เหรอ
“ พวกมึงๆไปพักกันก่อนไป ... คิมอยู่นี่ก่อน ” พวกเพื่อนๆฟังพี่หมีครับ เดินมาตบไหล่บ้าง จับมือบ้าง พอไปกันหมด ครูพยาบาลก็เดินสวนเข้ามา
“ ช่วยกันแบกไปเรือนพยาบาลนะ เค้าจะรื้อแล้ว ” คงหมายถึงเต็นท์น่ะ
“ ไม่เป็นไรครับ มันเป็นบ่อย เดี๋ยวให้ไปนั่งพักก็หายครับ ” พี่หมีรีบบอก
“ อ่อๆ งั้นก็ค่อยๆพากันไปนะ ” ผมสามคนเดินมาหยุดตรงข้างสนามกีฬา ให้ไอวากข้าวกล้องแสนอ่อนแอพักก่อน
“ โจมันเลิกกับอีนั้นแล้ว ” พี่หมีพูดทำผมสะอึก
“ พูดชื่อนี้ทำห่าไรวะ ” ไอวากข้าวกล้องด่าสวนพี่หมี
“ ไอพ่อลูกพี่น้องสายหมาบ้า กูก็ไม่อยากยุ่งกับสายมึงหรอกนะ แต่กูว่าพวกมึงมีอะไรหัดคุยกันบ้าง ” ด่าซะสายรหัสผมมีหางเลย
“ จะให้คุยอะไร ” แหม ไอวากนี่นะ พอเริ่มมีแรงพูดจังมึง
“ อีนั้นน่ะ หลอกไอโจไปฟันแต่ไม่ได้ฟัน ไม่รู้เพราะอะไร ทีนี้ก็เอาไปพูดว่าไอโจเป็นเกย์ชอบไอคิม ” ถึงผมจะไม่อยากฟัง แต่ผมรู้สึกว่าฟังๆไปเถอะ เพราะอีกไม่นาน ผมก็ไม่ได้เจอพวกเขาอีกแล้ว
“ แล้วไง ”
“ เป็นเกย์ในสายตาพวกมึง คิดว่าไงล่ะ ” ผมเริ่มคิดอย่างที่คนดีๆเขาคิดกัน ไอโจมีอะไรปิดบังอีกเหรอ
“ ก็ไม่คิดอะไร ถ้ากูจะเป็น ใครจะทำไม ...ไม่กล้าที่จะรักใครสักคน แล้วจะมีความสุขได้ไง ” คำพูดของไอวากข้าวกล้อง ทำเอาผมเคลิ้มเลย ... ถ้าคนรักของมันได้ยินคงจะปลื้มน่าดู ... แล้วกูจะยิ้มทำไมเนี่ย
“ เออๆ กูหวังจะเห็นสายพวกมึงกลับมาคืนดีกัน ก็แค่นั้น ... เอาไงกลับหอก่อนแล้วไปงานไหม ”
“ คิม ไปนะ ” พอมันพูดเพราะๆแล้ว ผมรู้สึกดีไปด้วยเลยแฮะ
“ ยิ้มทำห่าอะไร ถามว่าจะไปไหม ” เออ ดีได้ไม่ถึงสิบคำหรอกมึงอะ
“ กูไม่ไป มึงก็โดนพี่ปันเตะดิ กลับหอก่อนปะ ”
พอถึงหอ ระหว่างทางไปที่ห้องผม มีเพื่อนๆ (บางคนก็อยู่หออื่น) มายืนคุมตามทาง ผมงงเลยครับ มายืนทำไมกันเยอะแยะ
“ พี่หมี พวกนั้นมาทำไมอะ ”
“ ปู่มึงคงสั่งมาอะ เค้าคงเป็นห่วงมึง ” พี่ปันสินะ ... พอถึงหน้าห้อง พี่หมีปล่อยให้ผมกับไอวากข้าวกล้องเข้าไปสองคน
“ อ้าว ปรบมือให้คู่บ่าวสาวหน่อย ”
“ ฮ่าๆๆ ” ทำอย่างงานแต่ง ไอพวกนี้
“ มึงก็ไปเปลี่ยนเสื้อดิ มาเฝ้ากูทำไม ” ผมบอกไอวากข้าวกล้อง
“ จะไปจริงๆเหรอ ”
“ อืม ”
“ ทำแบบนั้น เท่ากับมึงแคร์ไอโจมากสิ ” มันจะมาตัดพ้ออะไรให้ผมฟังอีก
“ กูไม่ได้จากพ่อจากแม่มาเจอเรื่องแบบนี้นี่หว่า ” ผมบอกมัน ไอวากข้าวกล้องก้มหน้ากุมหัว ... พอมันเงยหน้าขึ้นมา
“ จะไปจากกูอีกแล้วเหรอ ” ถ้าผมมองไม่ผิดไป ตาของมันมีน้ำตาซึมออกมา ผมอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เป็นคนอื่นผมยังพอทำใจ แต่ไอวากข้าวกล้อง คนที่แข็งกร้าว เป็นวากเกอร์ของคณะ ผมยอมรับว่าทำเอาใจสั่น
“ กะ กู ไม่ได้ ... ไปตายนะเว้ย ”
“ คิม ... กูอยากบอกมึงมานานมากแล้ว ”
“ อะ ... อะ อะไร อย่าเล่นตลกๆ ” ผมว่าบรรยากาศมันจะเริ่มทำให้ผมรู้สึกแปลกๆนะ
“ กู ... ”
“ ... ” ผมแทบหยุดหายใจ
“ กู ระ ... ”
“ (ปั้งๆๆๆ) เฮ้ยๆๆ เปิดประตูหน่อยเว้ย ” เฮ้อออออ รู้สึกโล่งอกแบบบอกไม่ถูกเลย ไอวากข้าวกล้องชกหมัดลงบนเตียงอย่างแรง เหมือนมันจะเสียดายอะไรมากๆ ผมเดินไปที่ประตู
“ จะบอกว่า กูรักมึงเหมือนน้องแท้ๆ กูสัญญากับพ่อมึงว่าจะดูแลให้ดีที่สุด มึงอย่าลาออกเลย ” เหมือนผมจะรู้สึกเสียดายบางอย่างบ้าง ... ผมคาดหวังจะได้ยินอะไรเนี่ย เฮ้อ ก่อนจะเปิดประตู ผมหันกลับไปหามัน
“ กูจะลองคิดดู ” คนที่มาเคาะประตูคือพี่ตวง พี่โบ้ กับพี่ฟาง พวกพี่เขานึกว่าไอโจมันอยู่ที่นี่ครับ เลยมาตามหา ... ในที่สุด ผมก็ตัดสินใจไปงานเลี้ยงกับทุกคน
“ สุดซอยยย เย้ !!! ” เขาดีใจเหมือนได้ถ้วยชนะเลิศทุกรายการ จริงๆแล้วได้ถ้วยพาเหรดกับรองชนะเลิศกองเชียร์ครับ ... ถ้วยพาเหรดนี้ไอโจเป็นหัวหน้างานคณะผมด้วย ตอนนี้ไม่มีใครเห็นหัวมันเลย
“ เว้ยเฮ้ยๆ โจสุดหล่อมาแล้วเว้ย ” พอมีคนบอกว่าไอนี่มา เพื่อนๆผมลุกมานั่งแถบผมหมดเลย
“ ... คิม มึงจะกลับกูพาไปส่งได้นะ ” ไอโต้งจะพากลับเลยครับ
“ เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก ” ตอนนี้ผมยังคิดอยู่ว่า อีกไม่นานผมก็จะไปแล้ว ผมไม่มีอะไรต้องกลัว ... นั่งไปได้ซักพัก ไอโจเหมือนจะเดินมาทางผม
“ เฮ้ย อย่า !!! ” พวกเพื่อนผมลุกขวางเป็นกำแพง
“ ขอพี่คุยกับคิม ”
“ มึงมีโอกาสคุยตั้งนาน เสือกไม่คุย ไอควาย !!! ” พี่ตวงด่าไอโจ โชคดีมากที่ในงานเขาไม่ค่อยสนใจเท่าไร
“ ได้ไหมครับ ” ผมแพ้แววตาแบบนี้จริงๆ
“ กูไม่อยากคุยอะไรกับมึง ” ไอโจตีสีหน้าเศร้า ยังไงก็ตาม ผมจะไม่หวั่นไหวกับสายตาแบบนั้นเด็ดขาด
“ น้องไม่อยากคุย มึงจะยืนอยู่ทำไม ” ไอวากข้าวกล้องเดินมาแจมด้วยอีกคน ไอโจแยกเขี้ยวเหมือนจะกัดไอวากเลย มันสองคนยืนปะทะสายตาอยู่เดี๋ยวเดียว ไอโจเป็นฝ่ายถอยไป ... ดูไปเหมือนตอนที่เลี้ยงน้องยังไงไม่รู้ ครั้งนั้นไอวากมันเดินหนีไป
“ ไอคิม เบาๆดิวะ เหล้านะเว้ย ไม่ใช่น้ำเปล่า ” ไรว้า ไอเรนี่ขัดใจว่ะ
“ กูว่ามึงเมาแล้วนะ ” ไอโต้งนี่ก็โง่ กินเหล้าไม่เมาจะกินไปทำไม เอิ้วว
“ ยุ่งๆๆ กูจะกินอย่ามาขวาง ... ห้องน้ามไปทางหนายว้า ” ปวดฉี่ครับ
“ มาเดี๋ยวพาไป ” ไอวากข้าวกล้อง ...
“ กูบังคับของกูได้ บอกทางมาๆ ” มันเริ่มจะงงๆ ฟังใครไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร ฉะนั้นพูดนี่ไม่ต้องห่วงไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว
“ เออ มึงเดินไปเองเลย ... ดูนิ้วๆ ” ไอวากเล่นหัวกูเป็นเด็กเลยนะ ตบเอาๆ ... ไอพวกที่นั่งๆก็หัวเราะใหญ่เลย
“ อ้าว บอกทางแล้วก็ลุกสิไอโง่ ! ” ถีบส่งกูอีก
“ ฮ่าๆๆ ” ผมรู้ว่ามันหยอกเล่นครับ จำได้ว่าผมเดินมาตามนิ้วของไอวาก เดินไปเดินมาเหมือนมันจะสุดทาง เป็นทางเดินออกไป ... มันเหมือนลานจอดรถมากกว่า ไอวากข้าวกล้องแม่งบอกทางมั่ว ... หรือกูมั่วเองเนี่ย
“ คิม ”
“ เฮ้ย !!! ” ตกใจ ... ไอโจนี่หว่า เอาแล้วกู สร่างเมาเลย ... พอเจอหน้ามัน จู่ๆผมก็เกิดอารมณ์น้อยใจขึ้นมา ทำไมผมถึงไม่โกรธมันล่ะ
“ เดินมาทำเฮ้อาราย ”
“ พี่ขอโทษ … ” แหม อะไรจะง่ายขนาดนั้น ทรยศ หักหลังความเชื่อใจ มันดันทำแค่ขอโทษ
“ กูเหม็นหน้ามึงมากกก เลย ... ไปไหนก็ไปเหอะปาย ” ผมเซๆไปทางซ้ายทางขวา หาอะไรเกาะไม่ได้ ... ไอโจมันมาประคองไว้ ผมสะบัดมันหนี ... ตัวของผมลงไปกองคลุกกับพื้นดิน
“ มึงจะประคองกูทำม้ายยย !!! ”
“ กลัว ... คิมจะล้ม ”
“ ฮ่าๆๆๆ ... หึ หึ ” ผมส่งสายตาอาฆาตไปหามัน ดูมันจะตกใจเหมือนกัน
“ ห่วงกูจะล้ม ... แล้วไม่ห่วงใจกูเลย มึงหักหลังกู !!! ” ไอโจมันเอื้อมมือมาจะดึงให้ผมลุก
“ นั้นคิมหรือปล่าววะ ” เสียงใครอะ
“ เฮ้ย ไอโจต่อยไอคิม !!! ” จากนั้นผมเห็นลางๆว่าไอโจโดนรุมกระทืบมั่วไปหมด ผมค่อยๆตั้งสติ ... นี่เรื่องจริงนี่หว่า ไอโจโดนรุมอยู่จริงๆ
“ หยุด !!! … หยุดๆ อย่าตีกันๆ ” ผมวิ่งเข้าไปดึงคนนู้นคนนี้จนรู้สึกเวียนหัว ... ไม่ไหวแล้ว กูจะอ้วก
“ อ่อกก !@#@!! ~ ~ ”
“ คิม ! … ไอคิม ... ” อารมณ์ง่วงนอนมากๆเลย ไม่ไหวละ ขอนอนก่อนดีกว่า ...
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1213029 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก