หายไปนานเกิน ลืมพาสเวิร์ดเลย ฮ่าๆๆ
ผมนั่งคุยกับน้องเค้าไม่นาน ได้ความว่า น้องผู้หญิงที่ชื่อพิณกำลังเรียนอยู่ชั้น ม.5 จะขึ้นชั้น ม.6 ในเทอมนี้ พิณเรียนที่โรงเรียนเก่าที่ผมเคยเรียน
“ พิณจำพี่คิมได้ด้วยนะคะ ” คนมันดัง ทำไงได้ล่ะ ก่ากๆ
“ พี่ไปทำอะไรล่ะ ”
“ ที่พี่ไปต่อยกับโรงเรียนข้างๆ แล้วโดนจับตีหน้าเสาธงไงคะ ” นั่นไง
“ แหม อุตส่าห์จำได้นะ ” น้องพิณเค้าดูใสๆดีครับ ไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงที่ผมเคยคบ
“ พี่คิมเคยมามีเรื่องกับรุ่นพี่คณะสีด้วย ” กูไม่มีเรื่องดีๆให้คนจดจำบ้างหรือไงวะ
“ ไล่ก่อนนะ ตอนนั้นพี่อยู่ ม.ไหนนะ น่าจะ ม.6 ”
“ ใช่ค่ะ ” ช่วงนั้นกำลังเปรี้ยวเลยกู สงสัยจะหาดีไม่ได้จริงๆ
“ งั้นเราคงปรึกษาผิดคน พี่ไม่มีความรู้พอจะแนะนำได้หรอก จริงปะ ” พิณทำหน้าตกใจนิดหน่อย กำลังน่ารักอะ ฮ่าๆๆ
“ แต่พี่เคยช่วยพวกพิณไว้นะคะ ตอนกรีฑาจังหวัด พวกเราเคยโดนพวกโรงเรียนอื่นมาหาเรื่อง พี่คิมเคยช่วยจัดการให้ ” กรีฑาจังหวัดเหรอ ตอนไหนหว่า
“ ใช่ที่จัดที่สนามกลางไหม ”
“ ค่ะ ” ผมนึกๆเหตุการณ์นั้น จำได้ว่าผมน่าจะไปหาเรื่องพวกมันก่อนนะ แต่ช่างเหอะ อย่างน้อยหาดีเข้าตัวบ้าง
“ พิณอยากสอบคณะอะไรล่ะ ” ผมนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ พิณอยากเรียนเภสัชครับ
“ โห เภสัชเลยเหรอ ต่างกับพี่เยอะนะน่ะ ”
“ พิณอยากมีคนคอยดูแลอะค่ะ เพื่อนๆไม่มีใครเข้ามหาลัยเดียวกัน ” ฟังทะแม่งๆว่ะ
“ เดี๋ยวพอเข้าไป ก็มีคนตามดูแลเองแหละ ” ผมยิ้มให้ พิณหน้าแดงซะงั้นอะ
“ ถ้าพิณสอบได้ พี่คิมต้องมารับด้วยนะ ”
“ อ๋อๆ ได้สิ เพื่อนผู้หญิงของพี่เยอะ ไม่ต้องกังวล ” พิณทำหน้าเศร้าๆอีกล่ะ อารมณ์ไหนล่ะน้อง
“ ค่ะ ” ผมนั่งถามไถ่เรื่องของโรงเรียนต่อ ซักพักแม่เดินมาตามครับ
“ คุยกันเรียบร้อยไหมจ้ะ ”
“ เรียบร้อยค่ะ พี่คิมบอกว่าจะดูแลให้ค่ะ ”
“ ห๊ะ อะไรนะครับ ” ผมยังไม่ทันตั้งตัว พิณเล่นผมซะแล้วครับ
“ อ้าว ไหนว่าจะดูแลไงคะ ” แม่ของผมส่งสัญญาณด้วยการแยกเขี้ยวใส่
“ ครับๆ พี่ดูแลอยู่แล้วๆ ฮ่าๆๆ ” ผมเริ่มสัมผัสถึงความไม่ธรรมดาของน้องสาวคนนี้ซะแล้วสิ
ผมเดินมาส่งน้าเพิ่มที่รถ ท่านขอบอกขอบใจ และชมว่าผมใจกว้าง ไว้ใจได้ ว่าไปนู้นเลยครับ ผมได้แต่ยิ้ม เพราะแม่ตามมาหยิกซ้ายหยิกขวา พ่อก็ยักคิ้วให้อีก นี่มันอะไรกันเนี่ย
“ ฮ่าๆๆ ”
“ พ่นกัญชามาเหรอพ่อเลี้ยง ” ผมแซวพ่อ
“ เป็นไง น้องพิณไหวไหม ”
“ อะไร ไหวไม่ไหว ”
“ ไม่ชอบเหรอแบบนี้ นี่มาให้เลือกถึงบ้านนะ ” ชักท่าไม่ดีละ
“ เหอะ พ่อเค้าคงปล่อยลูกเค้าหรอก ” ผมบอกพ่อ
“ แม่ๆ มานี่หน่อย ” พ่อเรียกแม่มาละครับ
“ แม่ว่าหนูพิณเป็นไง ”
“ คุณถามลูกสิ แต่ดูๆแล้วน่ารักดีนะ ” เอ้า เชียร์กันเข้าไป ผมไม่อยากวุ่นวายกับเรื่องนี้ รีบขอตัวกลับมาที่บ้านพัก ผมนั่งเล่นไปมา ลุกขึ้นไปกวาด เช็ดถูบ้าน พอใกล้จะค่ำถึงมากินข้าวกับพ่อ
พ่อของผมคุยว่า จะมีโครงการเกี่ยวกับการประมูลพวกอาหารสัตว์ กับแจกจ่ายสิ่งของ โดยที่ราชการต้องการคนในชุมชนเป็นผู้ประมูล ในแถบนี้พ่อของผมมีฐานะน่าจะมั่นคงที่สุด ปศุสัตว์เลยมาพูดคุยด้วย ผมคิดไปว่า ถ้าผมเกิดทำให้น้องพิณไม่พอใจ มันจะลามถึงพ่อไหม เฮ้อ ไม่รู้ล่ะ ไม่อยากคิดไปไกล รอให้มันมาถึงก่อนแล้วกัน
ผมพักที่บ้านแค่วันเดียว เพราะไม่มีคนคุยด้วย และไม่มีอะไรจะทำ เช้าวันรุ่งขึ้นผมเลยมาลาพ่อกับแม่ กลับมาที่มหาลัย ช่วงนี้ขึ้นปีสามต้องย้ายห้อง ย้ายหาบกันอีกรอบ แต่ก็นั่นแหละ ที่กรรมการต้องเปลี่ยนรูมเมท เพราะต้องการให้รู้จักคนหลากหลาย และผมก็ชอบนะ
“ พี่คิมได้นอนกับใคร ” ผมยืนดูบอร์ดของหอพักว่าต้องย้ายไปห้องไหน ไอวินเล่นถามซะคนมองกูใหญ่เลย
“ จะไปรู้เรอะ มีแค่ชื่อกับคณะ ”
“ ไหนดูดิ๊ คณะวินนี่หว่า ” คณะวิน นี่คือคณะมนุษยศาสตร์ สงสัยจะได้เจอเด็กหน้าตาดีแง๋มๆ
“ อืม พี่ไปย้ายของก่อนนะเว้ย ”
“ ผมช่วยๆ ” ผมกับไอวินมาช่วยกันย้ายของที่ห้องเดิม พวกเพื่อนๆของผมมันมาย้ายของกันตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ที่มันมาช่วยผมไม่ได้ เพราะมันต้องไปช่วยภรรยาของพวกมัน กูล่ะอยากงอน
“ วิน มึงปีสอง ได้พักกับปีหนึ่งใช่ปะ ” ผมชวนมันคุยตอนกำลังเก็บของ
“ ใช่พี่ ”
“ แล้วคณะอะไร ”
“ คณะที่รับน้องบ้าๆ ที่เข่าเขิ่วพังอะพี่ ” คณะบ้าอะไรรับน้องกันขนาดนั้น
“ อ๋อ ........ อ้าวไอเจี้ย มึงด่าคณะกูเหรอ ” ทีแรกนึกไม่ทัน พอนึกออกเลยจัดไปโป๊กนึง ผมย้ายของขึ้นมาไว้ชั้นบน และผมเพิ่งนึกได้อีกว่า ผมต้องนอนกับปีสอง ไอวินบอกว่าคณะของมัน งั้นต้องเป็นเพื่อนมันดิวะ
“ วิน เมทใหม่กู นี่เพื่อนมึงใช่ปะ ”
“ กว่าจะรู้สึกตัวเนอะ ” ไอวินนี่ลีลาแพรวพราวจริง ผมไม่ค่อยได้ติดตามข่าวมาก รู้แค่ว่าไอวินเรตติ้งดีนะครับ คนชอบมันมาก แต่มันก็ยังไม่เคยบอกผมซักครั้งว่ามันชอบใครแล้ว บางทีผมอาจไม่สนิทกับมันขนาดนั้นก็ได้
“ ขอบใจมาก มึงกลับห้องเหอะ ”
ผมนั่งมองดูห้องใหม่ที่มาอยู่ ผมจะได้พักที่นี่จนจบปีสี่ เฮ้อจะว่าไปคิดถึงห้องเก่าของผมเหมือนกัน อย่างว่าคนอ่รมณ์อ่อนไหวอะ
“ ……... นี่ๆๆ ” ผมคงคิดถึงห้องเก่ามากไปครับ พอทิ้งตัวลงบนเตียงได้ ผมหลับเลยอะ ฮ่าๆๆ
“ อือ ” รู้สึกตัวตอนมีคนมาเขี่ยๆหลัง
“ ขอนอนเตียงนี้ได้ไหม ไม่ชอบนอนติดประตู ”
“ ไอดิษ ? ” อันนี้ผมพูด
“ นี่ๆๆ เป็นไรมากปะ ” ผมรีบปรับสายตาอย่างด่วน ไอคนที่ยืนอยู่ ไม่ใช่ไอดิษน่ะหว่า แต่หน้าละม้ายไอดิษมาก
“ ไม่มีไรๆ แล้วเมื่อกี้ว่าไงนะ ”
“ ขอนอนเตียงที่นอนนี่ได้ไหม ” ผมมองยังไงก็หน้าเหมือนไอดิษว่ะ
“ เอาดิ ” ผมลุกขึ้นมาย้ายของใช้ของผมไปไว้อีกฝั่งนึง
“ พี่ชื่ออะไร ” ยิ่งน้ำเสียง ท่าทางนี่นะ กวนไม่แพ้กันจริงๆ พูดกับพี่ไม่มีครับซักคำ
“ คิม มึงอะ ” พอผมถามกลับไป มันเริ่มจะสะดุ้ง
“ ให้ผมชื่อดิษปะ ”
“ อะไรนะ ” มันหัวเราะชอบใจ
“ เห็นเพ้อว่าดิษๆ ดิษนี่ใคร แฟนพี่เหรอ ” ไอนี่มันกวนทรีนใช้ได้
“ ตกลงมึงชื่ออะไร ”
“ ชื่อเดย์ครับ ” พอโดนถามเสียงแข็งมากๆ เริ่มจะอ่อนเหมือนกันเว้ย ฮ่าๆ
“ ตามสบายนะ กูออกไปข้างนอก ” ผมลุกเดินออกมา แต่ก่อนออกมา อดมองหน้ามันอีกทีไม่ได้ ผมมองแล้วก็หัวเราะออกมา ไอเดย์มันทำหน้างง ผมไม่บอกหรอกว่าผมคิดอะไร หึหึหึหึ ต่อไปกูจะได้เห็นไอดิษหน้าหงอยแล้วเว้ย
ผมว่างงาน ไม่มีธุระให้ทำเลยเดินมาโฉบแถวๆคณะ พวกพี่ๆมานั่งตั้งกลุ่มวิจารณ์การรับน้องกับพวกน้องปีสองอยู่ผมได้โอกาสเข้าไปร่วมฟังด้วย ส่วนใหญ่ไม่มีเรื่องน่าห่วง ห่วงแค่เด็กรุ่นใหม่ๆบอบบาง ไม่สู้งาน ประมาณว่าไม่เห็นปีสองซักคนมาขอช่วยงาน มีแต่ต้องบังคับ พอฟังดังนั้นวากคณะหรือจะทนได้
“ สัดมิค มึงอยู่ไหน ” ผมโทรหาน้องรหัสผม
“ โหพี่ เอากันเป็นสัดเลยนะครับ ผมอยู่หอ ” เสียงมันเหมือนเพิ่งจะตื่นนอน ใกล้เที่ยงแล้วนะเนี่ย
“ มึงตื่นมาช่วยพี่ๆเดี๋ยวนี้เลย จะนอนไรนักหนา เรียกเพื่อนมึงมาให้มากที่สุด กูนัดบ่ายสามนะ ”
“ พี่ ผมจะตามได้ไง พวกมันอยู่ไหนกันไม่รู้ ”
“ ไม่ได้ขอร้อง กูสั่ง บ่ายสามมาไม่ครบ ตัดแม่งหมดรุ่น ” ผมกดวางสาย
“ แหม ท่านวาก โหดไปไหม ” พี่ปีสี่ทัก ผมยิ้มแฉ่งให้
“ นานๆได้โหดทีนะพี่ ขอหน่อยๆ ”
ผมกินข้าวเที่ยงที่คณะ และนั่งรอพวกปีสองไปเรื่อยๆ ผมพิมพ์ข้อความเล่นกับไอดิษ แซวมันว่าผมเจอพี่น้องที่พลัดพรากของมัน
“ ใครนะ ” มันโทรกลับมาเลยครับ ฮ่าๆๆ
“ กูได้เมทใหม่ หน้าตาคล้ายมึงมากเลยว่ะ ”
“ จริงอะ หน้าตาพระเอกขนาดนี้ ยังมีคนเหมือนด้วยเหรอ ” โอย พ่อพระเอกเอ้ย
“ คร้าบ พระเอ๊กพระเอก หน้าโหลดิไม่ว่า เอ่อ ดิษ กูประชุมรุ่นน้องก่อนนะ ”
“ อืม อย่าไปบีบมากนะ เดี๋ยวมันไม่ยอมล่ะจะยุ่ง ” นี่คือความจริงนะครับ พวกรุ่นพี่น่ะ ห่วงรุ่นน้องมาก และเอาใจใส่เยอะกว่าพวกรุ่นเดียวกันด้วยซ้ำ แต่พวกเค้าไม่ค่อยเข้าใจ
“ บ่ายสองสิบห้า มึงมากี่คน ” ผมถามไอปีสองที่เดินมา
“ กำลังมาพี่ ”
“ ไปนั่งที่สนาม รอเพื่อนมึง ” พวกน้องๆเริ่มจะหน้าเสีย มันรู้แล้วว่าต้องเจออะไร พี่ปีสี่ กับพวกผมเดินมารุมพวกมัน ฐานที่ไม่รับผิดชอบงานของคณะ เรียกว่าลงโทษทั้งรุ่น
“ ปีสองต้องคุมน้องเชียร์ ไหนคนนำเชียร์ ไหนคนคุมแถว ไหนคนดูแลน้อง ไหนคนปลอบน้อง แบ่งงานหรือยัง ” ผมถามพวกมันด้วยปากเปล่า ผมเสียงดังอยู่แล้ว ไม่ต้องใช้เครื่องช่วยครับ
“ แบ่งแล้วครับ ” น้องคนนึงลุกตอบ
“ งั้นปีสองเรียงไปพบพี่ๆ พี่จะแนะนำการดูแลน้องปีหนึ่ง คนนำเชียร์มานี่ ” ผมลากคนนำเชียร์มาคุย เพราะช่วงสองสามอาทิตย์แรกผมยังไม่ได้ลง ผมจะลงตอนที่น้องๆเริ่มชินกับกิจกรรมเชียร์แล้ว
“ เพลงเชียร์ได้หมด เออ ผมเพ้ามึงตัดซะนะ ”
“ พี่ผมขอโทษเรื่องนั้นนะครับ ” ไอคนนำเชียร์ เป็นกลุ่มที่เคยพาคนนอกมากระทืบผม แต่ผมไม่ใส่ใจ ถือว่าให้คณะมาก่อน
“ เออๆๆ มึงทำงานช่วยคณะไถ่โทษไป ถ้าทำไม่ดี กูเล่นมึงแน่ ” มันยกมือไหว้ แล้วกลับไปประชุมกับเพื่อนๆ
ผมนั่งมองรุ่นน้อง คิดไปถึงไอเด็กปีสอง ที่เป็นเมทของผม มันหน้าคล้ายไอดิษจริงๆ ถ้าไม่มองให้ดีอาจจะเข้าใจผิดได้ง่ายๆ ผมนั่งคิดไปคนเดียวว่า ถ้าตอนไหนผมเกิดทะเลาะกับไอดิษ ผมคุยกับไอเดย์นี่แทนไอดิษจะเวิร์คไหม คิดไปก็หัวเราะอยู่คนเดียว แต่คงไม่มีแล้วล่ะ ผมกับไอวากบ้าเข้าใจ และสัญญากันว่าจะไม่ทะเลาะกันอีก ต่อๆไปคงจะเป็นแบบนั้นแหละ
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1212990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก