นอนดึกรอกันด้วย ขอบคุณนะครับๆ
*********************************************
ผมกับวากดิษนั่งจ้องกันไปมา ผมสังเกตจากสีหน้าเท่าที่สังเกตได้ ดิษคงต้องการคำตอบนั้นจากผมมาก
“ ฮุ้ว ล้อเล่นอะไรกัน ฉลองๆๆ ” ผมตัดสินใจไม่พูดครับ เลยแกล้งเฉไฉไปซะ วากดิษค่อยยิ้ม แต่เห็นชัดว่ามันฝืนยิ้มนะ
“ นั่นดิ ฉลองๆ ” พี่โจคงรู้สึกได้ว่าดิษคาดหวังกับคำตอบของผมมากครับ ผมคิดว่าพี่โจคงไม่อยากให้ไอเดย์กับไอวินคิดมาก เลยต้องแกล้งทำเป็นไม่สนใจเหมือนกัน
คืนนั้น ผมขับรถมาส่งไอวินกับไอเดย์ที่บ้านของพวกมัน โดยไม่มีวากดิษมาด้วย ผมชวนมันมาส่งด้วยกัน แต่มันบอกว่าอยากนั่งเล่นที่ร้านมากกว่า ผมก็ไม่ว่าอะไรครับ
“ พี่ ผมไม่ได้ทำอะไร ที่ทำให้พี่ลำบากใช่ปะ ” ไอเดย์ถามออกมา
“ ปล่าว ไม่มีหรอก ”
“ งั้นก็ดีพี่ เพราะถ้าไม่พูด วินก็ไม่เข้าใจผมผิดซักที ” ที่มันพูดถึงแฟนมันได้ เพราะไอวินนอนหลับอยู่ครับ
“ ต่อไประวังหน่อยแล้วกัน แฟนมึงอ่อนไหว ”
“ กลัวอะไร มีพี่ทั้งคน ผมสบายใจแล้ว ” เฮ้อ อยากจะบอกมันนะครับว่า อย่าหวังให้ใครมาช่วยประคองความรัก แต่ไม่อยากพูดครับ วันนี้มันสองคนเพิ่งคืนดีกัน เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าผมอยากผลักไสพวกมัน
“ อื้อ ถึงบ้านแล้วเหรอ ” ไอวินงัวเงียลุกขึ้นมา
“ อืม ให้เราไปส่งไหม ” สาด จะหวานกันอีก
“ ไม่อะ ส่งมากกว่านี้ก็ในห้องนอนแล้วล่ะ ”
“ บ้านนี้ใช่ปะ ที่จะให้เอาขันหมากมาขอ ” ดูมันๆ
“ บ้าว่ะ ”
“ มึงขึ้นไปเอากันซักทีก่อนมะ แล้วค่อยกลับ ” หมั่นไส้อะครับ ด่าแม่ม เหอะๆๆ
“ ได้เหรอพี่ งั้นปะๆ ” ไอเดย์มันจะรับมุขผมไปถึงไหนเนี่ย
“ พอๆๆ ..... พี่คิม ผมว่าพี่ดิษกำลังกลุ้มๆ ” อ้าว เข้าโหมดนี้กันได้ไงวะ ไม่มีสัญญาณเตือนกูเลย
“ จริงสิ ผมก็คิดเหมือนกันนะพี่ ” ไอเดย์เห็นด้วยครับ
“ เอาเป็นว่า เดี๋ยวพี่จัดการกันเอง โอเคนะ ”
“ พี่ครับ ผมไม่เก่งอะไร แต่ผมอยากบอกพี่ ...... ผมอยู่ข้างพี่ทั้งสองคนเสมอนะครับ ” เหนื่อยมาทั้งวัน ฟังคำนี้ก็รู้สึกว่าคุ้มมากแล้วครับ
“ ขอบใจมากน้อง ไปนอนเถอะ จะยืนไม่ไหวแล้ว ” ไอวินโบกมือให้แล้วมันก็เข้าไปในบ้าน จากนั้นผมก็ไปส่งไอเดย์ที่บ้านของมันต่อ พอมาถึงบ้านของมันก็ต้องอุทานในใจครับ
“ เชี้ย บ้านคนเหรอวะ ” บ้านมันอยู่ไกลครับ ต้องออกมาจากตัวเมืองนิดหน่อย เดิมมันก็ขอกลับเองแหละครับ แต่ผมอยากเห็นบ้านมัน เลยแกล้งขอมาส่ง ฮ่าๆ
“ อ้าวพี่ บ้านคนเด้ จะให้เป็นบ้านตัวอะไรล่ะ ”
บ้านของไอเดย์ใหญ่มากครับ ผมมองจากหน้าบ้านในเวลานี้ เห็นแสงไรๆออกมาจากในบ้าน เหมือนกับว่าสะท้อนน้ำออกมา บ้านมันมีสระว่ายน้ำด้วยเหรอ
“ เฮ้ย พ่อมึงทำงานอะไรวะ ”
“ พี่เป็นคนสุดท้ายเลยนะ ที่ถามผมเรื่องนี้ แบบนี้ไงผมถึงรักพี่ ..... มาพี่เข้าบ้านผมก่อน ” ผมไม่รู้นะว่ามันพล่ามอะไร แต่นาทีนี้ กูขอดูบ้านมึงหน่อยเหอะ ผมโทรไปหาวากดิษ รายนั้นเสียงอ้อแอ้ๆบอกว่าไม่เป็นไรๆอยู่กับโจ จากนั้นผมก็เข้ามาในบ้านครับ
เข้ามาด้านใน ก็มีคนสูงอายุคนนึงเดินออกมา แต่ดูท่าจะเป็นคนที่ทำงานในบ้านมากกว่า
“ คุณเดย์พาเพื่อนมาค้างเหรอครับ ” ป้าด คุณเดย์
“ ไม่ครับลุง ขอน้ำให้ผมกับพี่ผมแล้วกัน ”
“ เอ่อ ลุงนอนเถอะครับ ผมจัดการกันเองดีกว่า ” ไอเดย์หันมามองขวับ ดูดีๆมึงนี่ดุเหมือนกันนะ
“ อืมๆ ตามใจพี่เค้าเหอะลุง ” ผมเห็นลุงอาการเหมือนเพิ่งตื่นนอน ผมไม่อยากรบกวนครับ แต่ไอเดย์ดูจะไม่ค่อยพอใจ มันพาผมขึ้นบันไดมา คือขึ้นมาครึ่งชั้น บ้านมันมีชั้นหนึ่งครึ่งด้วยครับ เป็นคล้ายๆบาร์เปิดเลย
“ ตกลงบอกได้ยัง กูชักกลัวมึงแล้วนะไอเดย์ ” มันหันมายิ้มให้
“ พี่คิดว่าพ่อผมทำงานอะไร ” เชี้ย คงไม่ใช่มหาโจรนะ
“ ไม่รู้ว่ะ ” มันชี้ไปที่ฝาผนัง ผมมองตรงไปที่ฝาก็เห็นภาพของชายหญิงคู่นึง แต่งกายด้วยชุดทางการ เต็มยศเลย
“ ข้าราชการเหรอ ”
“ พ่อผมเป็นฑูต ” ผมถึงบางอ้อเลย ลูกท่านทูตนี่เอง
“ เส้นใหญ่นี่หว่า เฮ้อ ต่อไปกูไม่กล้ากับลูกฑูตละ ” ไอเดย์ยิ้มๆ
“ ความจริง ผมอายุเท่าพี่นะ ” เอาเข้าไป
“ เอาจริงเหรอวะ มึงนี่ซับซ้อนมากนะเดย์ ”
“ ผมเต็มใจเรียกพี่ว่าพี่นะ ไม่ใช่เพราะพี่เข้าเรียนก่อนหรือเป็นรุ่นพี่ พี่เป็นพี่ผมจริงๆ ” ผมกำลังงงครับ เลยไม่ถามอะไรอีก ผมกินน้ำแร่ขวดแก้วของมันหมดก็กลับ ผมคิดว่าตัวมันอยากจะสื่ออะไรถึงผมอีกแน่ๆ ผมยังสงสัยอีกหลายอย่างในตัวของไอเดย์ แต่ไม่เอาล่ะ วันนี้ขอกลับไปเคลียร์กับแฟนก่อน
ผมขับรถกลับมาถึงร้าน ก็ตรงเข้าไปที่ห้องหลังร้าน แต่ไม่เจอทั้งวากดิษและพี่โจ ผมเลยจำใจเดินออกมาเข้าร้าน ที่บอกว่าจำใจเพราะ เวลาดึกๆแบบนี้ แต่ละคนก็เสียความเป็นคนไปเยอะแล้วครับ ทั้งดิ้น ทั้งกอด ทั้งจูบ ในห้องน้ำนี่อาจจะเข้าไม่ได้ชั่วคราว เฮ้อ คิดแล้วไม่อยากทำตัวแบบนั้นเลยครับ
“ เฮ้ย น้อง ” บาร์เทนเดอร์ซี้ผมหันมาหา
“ ว่าไงพี่ หาใครอยู่ ”
“ เจ้านายเองไง ไปไหน ” ผมต้องพูดสองสามครั้งครับ เพราะเสียงดังมาก ผมเคยถามพี่นากว่า ทำไมต้องบอกดีเจให้เปิดเพลงดังๆตอนดึก พี่แกบอกว่า คนเมาหูมันอื้อ เลยต้องเปิดสนองแก้วหูมันหน่อย
“ บอกว่าไปส่งเพื่อนครับ เมื่อกี้พี่แกเมาล้ม ” พี่แก คงหมายถึงดิษแน่เลย
“ ขอบใจน้อง ” ผมรีบออกมาโทรหาวากดิษ
“ เออคิม ” พี่โจรับสายครับ
“ พี่ดิษล่ะอยู่ไหน ”
“ ........ เรียกใครพี่นะ ” เออ เอาเข้าไป กูพูดเพราะต้องเป็นแบบเนี่ย เหอะๆๆ
“ ดิษอะพี่ ดิษอยู่ไหน ผมกลับมาแล้วไม่เจอ ” ทำไมกูรู้สึกร้อนรนแบบนี้วะ
“ พี่ดิษเป็นลมน่ะ คิมตามมาสิ โรงพยาบาลเจ้าเก่านะ ” พูดเล่นได้แบบนี้คงไม่หนักแล้วครับ ผมรีบบึ่งรถไปหาวากดิษทันที
แต่ไม่รู้ว่าเคราะห์กรรมอะไรที่ผมต้องเจอ ขณะที่ผมกำลังขับรถไปอยู่ในเลนของตัวเอง ความเร็วต่ำๆ ผมรู้สึกเหมือนว่าผมโดนดูดออกจากตัวรถ เรื่องที่ว่าเกิดขึ้นไวมากครับ ผมรู้สึกตัวตอนที่กำลังนอนอยู่กลางถนน ผมมองไปรอบๆเริ่มเห็นแสงไฟ ผมพยายามจะลุก แต่ก็มีคนวิ่งมาหาผมซะก่อน
“ อย่าลุกครับ อย่าเพิ่ง คุณถูกชนๆ ” ผมส่ายหน้าเบาๆเรียกสติ
“ อะไรนะ ใครชนอะไรนะ ”
“ คุณนั่งนิ่งๆนะครับ ผมโทรหาเบอร์ฉุกเฉินแล้ว เค้ากำลังมาๆ ” ผมเริ่มรู้สึกตัวแล้วครับ ผมขับรถอยู่ดีๆ ก็ถูกชน ผมมองไปที่รถของวากดิษที่ให้ผมยืมขับ ตอนนี้ถูกรถกระบะคันนึงชนยุบ นี่ผมกระเด็นออกมานอกรถเลยเหรอ
“ คุณครับ ขารู้สึกไหม ” ไอคนนี้ดีแฮะ ห่วงผมจัง ผมไม่เป็นอะไรซักหน่อย
“ ผมขอลุ ......... โอ้ยยยยยยยย ” ขณะที่ผมเกร็งขาจะลุก ผมต้องร้องออกมาอย่างดัง
“ แย่แล้ว คุณไม่รู้สึกแน่เลย เหล็กมันทิ่มขาอยู่นะครับ คุณนิ่งไว้นะครับๆ ” ทันใดนั้นแหละครับ ผมแทบจะร้องไห้เลย ขาข้างที่โดนเป็นข้างที่ผมผ่าตัดมาด้วย เหล็กที่ว่าไม่รู้มาจากไหน แต่ดูใหม่เอี่ยม ผมพยายามตั้งสติมองไปที่รถกระบะ ถึงรู้ว่ารถคันนั้นมีเหล็กเส้นบางๆอยู่เต็มคัน
“ ใครชนผม ใครชนผม ” ผมถามคนที่มาดูผม
“ ผมเอง ” ห่าเอ้ย เหอะๆ มิน่าล่ะมึงถึงดูแลกูดีเหลือเกิน
ผมนั่งดูเหล็กที่ทิ่มที่ขาของผม ไม่รู้ว่าทิ่มลึกไหม แต่มันปวดมากเลยครับ ผมน้ำตาเล็ดแล้ว ไม่นานรถพยาบาลก็มา เป็นรถพยาบาลของโรงพยาบาลแม่ท่านวากด้วย เค้าไม่พูดอะไรมากครับ เอาอะไรไม่รู้ให้ผมสูดๆ แล้วก็ปักเข็มลงที่ขา ผมจำได้ว่า พยาบาลเค้าแบกผมขึ้นมาบนรถ โดยที่จับๆที่เหล็ก บอกผมว่าไม่ลึกมาก แต่ถอดตอนนี้ไม่ได้ ต้องไปโรงพยาบาล
ผมโดนส่งตัวเข้าไปห้องผ่าตัด (ได้ยินว่า วันนั้นมีคิวผ่าตัดพอดี แพทย์เลยมาเวรกัน) ไม่มีอะไรมากครับ เค้าให้ผมนอน แล้วเอาผ้าปิดตา คงกลัวเห็นภาพหวาดเสียว เหอะๆ จากนั้นก็ไม่มีอะไรครับ
“ ทางที่ดี ฉีดยาไว้ดีกว่า ส่งไปตรวจด้วยว่าเหล็กมีเชื้ออะไรไหม ” แพทย์คนนึงสั่งพยาบาล
“ หมอครับ ผมต้องอยู่นานไหมครับ ” หมอคนนั้นเอาผ้าคลุมออก
“ จำน้าไม่ได้เลยนะ ใส่ผ้าคลุมหน่อยเดียว ”
“ ใช่ พี่ด้วย ” อ้าว น้าหมอของไอวากดิษ กับพี่กริชนี่หว่า เหอะๆๆ
“ ตอนแรกที่ได้ยินวอ ยังคิดอยู่ว่าทะเบียนรถคุ้นๆ พี่เลยไปบอก ผอ. เพิ่งรู้ว่าดิษอยู่ที่นี่ ” พี่กริชบอกผมต่อ
“ ไอดิษพอรู้ว่ารถโดนชน ก็ทำท่าจะเป็นลมอีก อารมณ์อ่อนไหวกันจริง กะอีแค่แฟนโดนรถชน ” อ้าว น้าหมอรู้ด้วยเหรอเนี่ย
“ ผมต้องอยู่นานไหมครับ อยากไปหาดิษ ”
“ ที่จริง เค้าถือนะ ผัวเมียเข้าโรงพยาบาลพร้อมกันน่ะ ” แน่ะ มีงี้อีก
“ แต่ผมอยากเจอน่ะครับ เห็นบอกว่าล้ม ”
“ คิดถึงอาการเราก่อนดีกว่า น้ากลัวเริ่มเข่าที่ผ่ามากๆ ตอนที่ผ่า เราคำนวณแรงกับลักษณะการเดิน แล้วผ่าเท่าที่จำเป็น ทีนี้ไม่รู้ว่าจะกระทบไหม คิมต้องงดใช้ขาข้างนี้ซักระยะ ให้น้าเอกซเรย์อีกรอบค่อยว่ากัน ” แล้วจะงดยังไงอะ
“ งั้นผมกับดิษต้องนอนที่นี่สิครับ ”
“ อืม กริช ดูแลต่อทีนะ ผมเหนื่อยจริงๆวันนี้ ” ผมขอบคุณน้าหมอ จากนั้นพี่กริชก็ทำแผลให้ มือเบามากครับ แฮะๆๆ
พี่กริชให้ผมนั่งรถเข็นเพื่อมาหาวากดิษทีห้องพัก ไม่ใช่ของโรงพยาบาลนะครับ เป็นห้องส่วนตัวสำหรับแม่ท่านวาก แต่ปกติท่านไม่ได้ใช้หรอกครับ กลับบ้านทุกวัน
“ คิม ....... ” วากดิษน้ำตาซึมเลยครับ
“ ดิษ เป็นไงบ้าง ”
“ พี่ขอโทษนะ ถ้าพี่ไม่ล้ม คิมคง ..... ”
“ พอๆ ไม่ต้องโทษกันเอง พี่อธิบายเอง ” พี่กริชเดินมายืนตรงกลางแล้วโบกให้หยุดพูด
“ ดีพี่ ไม่งั้นแม่งก็โทษกันอยู่นั่น ” พี่นากมีแซว ชิชะ
“ เอาเคสคุณก่อน คุณข้าวกล้อง ที่คุณลมจับเนี่ย เพราะคุณทานแอลกอฮอร์แถวบ้านเรียกเหล้ามากไป คุณรู้อยู่ว่าคุณทานมาก เลือดจะสูบฉีดแรง ความดันคุณน่ะสูงไปต่ำไปมีเฮตลอด ต่อไปใช้สมองก่อนแดก อ่อๆ ทานนะครับ ” เหอะๆๆ กัดเจ็บว่ะ
“ รู้แล้วเว้ย ” ขนาดลมจะขับยังแผลงฤทธิ์อีก วากดิษ
“ ส่วนคิม โทษใครไม่ได้หรอก ต้องโทษที่รถคันนั้นไม่เปิดไฟ แล้วพุ่งออกมาจากทางแยก พี่เห็น ผอ. จัดการกับประกันแล้ว รถก็ลากไปเตรียมซ่อม ทุกอย่างโอเคไหม ” ที่จริงก็โอเคแล้วล่ะครับ แต่สำหรับผมยัง
“ ผมขอพูดเรื่องนี้หน่อย ”
“ อ๋อได้ พวกเราออกไปเหอะ ” พี่โจเดาได้ทันทีเลยครับ คงรู้ว่าผมกำลังจะตอบคำถามของวากดิษ
“ ไม่ต้องพี่ ผมพูดต่อหน้าพี่ๆนี่แหละ ” ทุกคนทำท่าตั้งใจฟัง ส่วนพี่หมอกริชก็เดินไปนั่งข้างๆวากดิษ
“ ดิษ ตอนค่ำ นายถามเราว่า เราเคยแค่สงสาร ก่อนเรารักกันใช่ไหม ตอบตรงๆเลยนะ เราตอบไม่ได้ ”
“ ยังไงนะ ” วากดิษถามผม
“ คือ จะให้อธิบายยังไงล่ะ ความรักกับความสงสารเหรอ สองอย่างนี้มันต่างกันตรงไหน แล้วอันไหนเกิดก่อนเกิดหลังสำคัญตรงไหน เราก็ไม่รู้นะว่ามันสำคัญกับดิษหรือปล่าว แต่วันนี้ ตอนนี้น่ะ เวลาอยู่กับดิษ ชีวิตเรามีความหมายมากเลยรู้ปะ ดิษก็เห็น เราเป็นยังไงมาตลอดสิบปีมานี้ เราไม่ใช่คนคิดเล็กๆน้อยๆมากนัก แต่นั่นแหละ เราคิดอยู่ตลอด เราเองก็อยากอธิบายได้เหมือนกัน ว่าไอที่เราเป็นเนี้ยคืออะไร ทำไมเราต้องกลัวว่าดิษจะทิ้งเรา แล้วทุกวันเราก็กลัวว่าดิษจะเป็นกังวลไหมที่เราเป็นผู้ชายด้วยกัน ...... แล้วก็นั่นแหละ คำตอบ ” ตอนนี้ทุกคนนั่งเงียบหมดเลยครับ
“ โหดิษ ไม่คิดเลยนะ ” พี่กริชอุทานเป็นคนแรก
“ อะไร ” วากดิษหันไปหาพี่หมอ
“ แฟนแกรักแกมากจริงๆว่ะ สารภาพรักต่อหน้าพวกเราอะ ”
“ สารภาพอะไร / ตรงไหน ” ผมพูดแทบจะพร้อมกับวากดิษ
“ ความรักของพี่สองคนเป็นแบบนี้แหละ คนอื่นไม่มีวันเข้าถึงหรอก เฮ้อ ” พี่โจถอนหายใจครับ
“ สองคนเค้าเคลียร์กันได้ ทำไมต้องถอนหายใจ ” พี่นากถามขึ้น
“ ก็คิดว่า เมื่อไรแฟนเราจะกล้าๆพูดแบบนี้บ้างน้า ..... โอ้ยๆๆๆ เจ็บๆ ” พี่นากบิดแขนพี่โจครับ โหดอะ
“ นี่โรงพยาบาลนะ พอเลยๆ ” พี่กริชเดินไปห้ามสองคนนั้น ส่วนผมกับดิษได้แต่มองหน้ากันแล้วยิ้มออกมา คราวนี้ดิษยิ้มอย่างจริงใจแล้วครับ เราไม่ได้กอดกัน เพราะผมเจ็บขามาก แต่นี่ก็ดีกว่ากอดกันเป็นไหนๆนี่
***********************************************************
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1213092 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก