ปรบมือให้คนโดดงานมาต่อหน่อยเร้วๆๆ เหอะๆๆ
ผมเดินออกมาจากห้องทำงานของไอหัวหน้าคนใหม่ อารมณ์ไม่ค่อยดีเลยครับ รู้สึกเหมือนจะเจอคนโรคจิต ที่สำคัญดันเป็นคนโรคจิตที่ต้องทำงานด้วยกันซะด้วย
“ ฮุ้ววววววว ” ผมเดินมานั่งที่โต๊ะ แล้วก็ระเบิดความเซงออกมา
“ เป็นอะไรอะพี่ ” น้องคนนึงเดินมาถาม
“ อยากฆ่าคน ” ไอน้องคนนั้นรีบลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ ในที่ทำงานก็แบบเนี่ยอะครับ พอมีเรื่องให้คุย มันไม่เป็นอันทำงานทำการกันเลย
“ ใครพี่ หัวหน้าริชปี้ใช่มะ ”
“ ริชอะไรนะ ” ได้ยินปี้ๆแล้วหูผึ่ง เหอะๆๆ
“ ริชปี้ไงพี่ ได้ข่าวว่าก่อนแกมาทำงาน แกฟันทั้งหนุ่มทั้งสาวไปหลายคนแล้ว หนึ่งในนั้นก็ทำงานที่นี่ด้วย ”
“ แล้วมึงรู้ได้ยังไง ”
“ ไม่มีมูลหมาไม่ขี้หรอกพี่ เค้าเล่ากันทั้งแผนก ” เออ เจริญจัง เค้าเล่ากันให้แซ่ด แต่กูทำงานหน้าห้องมันดันไม่รู้เนี่ย
“ อย่าว่าร้ายกันให้มากนะ ยังไงก็หัวหน้า ”
“ พี่ก็ทำแสนดีเกินไป ระวังให้ดีเหอะพี่อะ ขาวๆตี๋ๆแบบเนี่ย ”
“ พอๆ ไปเอางานมาแก้ไป ..... ทำงานกันอะให้ขยันเท่ากับเสือกเรื่องชาวบ้านมั่งได้มะ ” ไอน้องคนนี้แหละครับ ที่ทำให้ผมต้องโดนไอหัวหน้าริชปี้ไล่มาแก้งาน
ระหว่างที่ผมทำงาน ก็เห็นไอวินเดินเข้าเดินออกห้องหัวหน้าบ่อยๆ ผมเลยคิดมากเลยครับ กลัวว่าไอหัวหน้าริชมันจะทำให้ไอวินเดือดร้อน สงสัยต้องคุยกับมันหน่อยละครับ
“ วิน ”
“ ครับพี่ ” หลังจากที่มันมาทำงานที่นี่ มันดูซึมเศร้าน้อยลงครับ แต่มันยังมีสีหน้าเครียดๆอยู่ ผมเดาว่ามันยังคงคิดถึงไอเดย์อยู่บ้าง
“ หัวหน้าใช้ทำอะไร ”
“ อ๋อ ให้เอาคำแปลไปส่งครับ กับเดินเอาเอกสารไปให้แผนกอื่น ” ความจริงมันก็หน้าที่ของเด็กที่มาทดลองงานอยู่แล้วครับ แต่ผมไม่สบายใจอะครับ เลยบอกให้มันมานั่งกับผมแทน
“ วิน ” มันยังไม่ทันได้นั่งเต็มก้นเลยครับ หัวหน้าริชแม่มเรียกอีกละ
“ วินช่วยงานสำคัญอยู่ครับ ” ผมโพล่งออกไป ไอวินมันก็คงจะงงอะครับ เพราะผมยังไม่ได้คุยอะไรกับมันเลย
“ งานอะไร ”
“ ผมมีของผมครับหัวหน้า ” ในห้องเริ่มมีมองๆมาทางผมแล้วครับ
“ อธิบายมาสิ ”
“ ไม่มีเวลาครับ งานกำลังเร่ง ” ผมก็ตั้งท่าจะรบกับมันอยู่แล้วครับ
“ ให้เด็กทดลองงานช่วยทำงานสำคัญ ต้องอธิบายได้สิ ” มันไม่ยอมอะครับ
“ แล้วที่หัวหน้าให้เด็กเข้าไปในห้องบ่อยๆ มีงานอะไรครับ อธิบายได้หรือปล่าวครับ ” ไอหัวริชมองมาที่ผม แต่แปลกนะครับ สายตามันไม่บ่งบอกถึงความหมั่นไส้หรือกำลังจะหาเรื่องผมเลย
“ โอเคๆ ไม่พูดก็ไม่พูด งั้นเป๊กมานี่หน่อย ” เป๊กนี่เป็นเด็กฝึกงานครับ ตัวเล็กๆ หน้าตาเรียบร้อย ผมก็เรียกมาช่วยอยู่บ่อยๆ พอไอเป๊กเดินเข้าไปแล้ว ไอวินรีบสะกิดผมใหญ่เลย
“ พี่ทำอะไรน่ะ ”
“ กัดกับหัวหน้าไง ไม่เคยเห็นเหรอ ” มันทำหน้างงอีกละครับ
“ กัดเค้าทำไมอะพี่ ”
“ เออน่า ช่างเหอะ มึงสนใจนี่หน่อย ” ผมให้มันนั่งทำงานอยู่ยาวถึงพักเที่ยง ผมเดินไปชวนวากดิษออกไปหาข้าวกินกัน ผมแอบโทรนัดไอเดย์มาด้วย จากนั้นผมสามคนก็ออกมากินข้าวครับ
“ .......... ” เราเลือกมากินข้าวที่ร้านอาหารครับ เลือกร้านที่แอร์เย็นๆด้วย เพราะท่าทางไอคู่รักหักสะบั้นจะมีอารมณ์รุนแรง
“ มึงจะไปเมื่อไร ” ครั้งนี้ไอวินเปิดปากพูดกับไอเดย์ก่อนครับ
“ ไม่แน่ใจ ”
“ แล้วมึงเลิกกับกูทำไม ” ผมกับวากดิษมองหน้ากัน วากดิษส่งสายตาประมาณว่าปล่อยไปก่อน เหอะๆ
“ กูต้องไปเรียนตั้งสองปี มึงจะเป็นแฟนกับกู ทั้งที่กูไม่อยู่ใกล้ๆมึงได้เหรอ ”
“ เหอะๆ ” วากดิษหลุดหัวเราะออกมาเฉยเลยครับ
“ หัวเราะอะไรพี่ ” ผมรู้ว่าวากดิษคิดอะไรครับ ดิษคงจะหัวเราะที่ดูๆไปแล้ว ต่างคนต่างก็ไม่อยากเลิก แต่เพราะคิดไปเองเลยตัดสินใจทำเรื่องที่ไม่น่าทำ
“ เออน่า คุยกันเถอะ ” ดิษมันนั่งซดก๋วยเตี๋ยวต่อ
“ ตอบกูมาสิ ” ไอเดย์กลับเป็นฝ่ายถามบ้าง
“ มึงจะทิ้งกูไปจริงๆ ” ไอวินออกจะดราม่าแล้วครับ
“ ...... ถ้ากูไม่ไป กูจะไม่เหลืออะไร แล้วกูจะดูแลมึงได้ยังไง ” อู้ยยย ฟังแล้วขนลุก หวานแท้พวกมึงอะ เหอะๆๆ
“ คิมๆ ” วากดิษสะกิดผมอีก คือผมนั่งชิดกับวากดิษครับ
“ อะไร น้องกำลังคุยกันนะ ”
“ พี่ว่ามันเหมือนหนังเกาหลีเรื่องนึงนะ ที่ว่าผู้ชายได้งานที่เมืองนอก ผู้หญิงก็ไม่ได้ตามไปหรือตามไปไม่ได้นี่แหละ แต่เค้าสัญญาว่าจะไม่เลิกกันน่ะ ”
“ คอฟฟี่ปริ๊นซ์ ”
“ อะไรมึง ” คือผมสองคนคุยกันครับ แต่ไอคนที่ตอบดันเป็นไอเดย์
“ คุยกันก็คุยดังๆดิพี่ ” ไอเดย์โวยใส่ผม
“ เอาแบบนี้ไหม พี่ขอถามแทนไม่กี่คำถามหรอก ” วากดิษถามครับ เออวันนี้แปลกว่ะ กูไม่ต้องพูดอะไรเลย
“ เอาสิพี่ ”
“ รักกันอยู่ไหม ”
“ ผมรักครับ ” ไอเดย์ตอบก่อน ช้างเท้าหน้าเหลือเกินนะมึง
“ ผมก็เหมือนกัน ”
“ งั้นก็อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะ เรื่องมันยังมาไม่ถึงอย่าเพิ่งคิดเกินไป ดีไหม ” กามเทพดิษลงมือเองเลย
“ ครับพี่ ...... วันนี้ไปเล่นที่บ้านเรานะ ” ไอเดย์ชวนไอวินครับ
“ เล่นอะไรกันหนอ ” ผมแซวครับ
“ ยุ่งว่ะพี่ ” หลังจากที่ดูจะระงับปัญหาไปได้ก่อน ผมรู้สึกดีมากเลยครับ ช่วงบ่ายวากดิษให้วินพักเลย เพราะวินยังไม่ได้ทำงานเต็มตัว ที่สำคัญวากดิษเป็นหัวหน้าของมันอยู่แล้วก็เลยอนุญาตได้
หลังจากผ่านพ้นวันนั้นมาได้ ไอหัวหน้าริชก็ดูจะไม่มาหาเรื่องผมเหมือนก่อน ทำงานตามปกติได้ครับ
และแล้ววันออกสัมมนาก็มาถึงครับ หัวหน้าทุกคนได้รับเชิญทั้งหมด ผมกับพวกที่กำลังรอขึ้นตำแหน่งหัวหน้าก็ไปกันครบทีม นอกเหนือจากพวกผมก็มีน้องๆพี่ๆ รวมทั้งหมดประมาณ 30 คน ออกเดินทางโดนรถบัสไปยังสถานที่สัมมนากัน โดยที่ไอวินกับไอเดย์ขอติดมาด้วย โดยที่ไอเดย์ขบรถมาเองครับ
“ ...... ” หัวหน้าริชนั่งมองไอเดย์กับไอวินเอาหัวซุกกัน
“ มองอะไรครับหัวหน้า ” ผมถาม
“ อย่าลืมที่พี่บอกล่ะ รู้ใช่ไหมว่าพี่ทำอะไรได้บ้าง ...... ไม่อยากเห็นเด็กสองคนนั้นต้องแยกกัน ก็มาห้องพี่ ”
“ พี่ ผมถามหน่อยเหอะ ถ้าอยากขนาดนั้น ทำไมไม่ไปหาใครคนอื่น ยุ่งกับผมทำไม ”ตอนนี้วากดิษต้องไปรอแสดงแผนให้พวกหุ้นส่วนฟังครับ ผมเลยอยู่คนเดียว
“ งั้นตามมา พี่จะได้บอก ” มันเดินนำๆมา และมาที่ห้องพักของมัน
“ ทำไมต้องในนี้ล่ะ ”
“ อยากให้พี่เล่าเรื่องที่ดีตรงนี้เหรอ จะดีเหรอ ” ใจนึงผมก็ยังหวั่นๆ เพราะไม่รู้ว่ามันจะพูดหรือจะทำอะไร เลยยอมเดินตามเข้าไป แต่ผิดคาดครับ พอผมเดินนำเข้ามา ไปหัวหน้ามันผลักมันจนล้มถลาไปข้างหน้าแล้วกดล็อคประตู
“ แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง พวกแย่งของชาวบ้านต้องเจอดีซะบ้าง ” มันคล่อมตัวผมอย่างรวดเร็ว แล้วก็ฉีกเสื้อผมขาดเป็นชิ้นเลย ชิบหายแล้วไงกู ไอเวรนี่มันทำท่าจะข่มขืนผม
“ รักมันมากใช่ไหม หรือรักสมบัติของมัน ห๊ะ!!!! ”
“ มึงหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ” ผมเริ่มสู้กับมันครับ แต่ไอนี่มันมือถึงจริงๆ มันชกใส่ท้องน้อยผม ผมจุกมากครับ
“ คนอย่างคิม กลัวอะไรกับถูกทำแบบนี้ โดนมามากแล้วไม่ใช่เหรอ ”
“ เดี๋ยวเว้ย อีแจงพูดห่าเหวอะไรให้มึงฟัง ” ผมพยายามจะพูดกับมันครับ แต่ไอนี่แม่งแรงมากจริงๆ หุ่นฝรั่งเห็นๆ
“ แย่งของๆเค้ามาไม่ใช่เหรอ คิดหรือปล่าวว่าจะเจอแบบนี้ ”
“ ฮ่าๆๆๆๆ ”
“ หัวเราะอะไร หน้าด้าน ” ดูมันด่าผมสิ
“ เอางี้ดีกว่า ถ้ามึงไม่ได้อยากเอากู มึงลุกออกไปก่อน แล้วเอาผ้าอะไรมามัดกันกูหนีก็ได้ อยากรู้อะไรมึงฟังความสองฝั่งสิวะ มึงเชื่อว่าเพื่อนมึงดีขนาดนั้นเลยเหรอ รู้ไหมว่าคนอื่นเค้ามองมึงเป็นคนยังไง เพื่อนมึงน่ะทำให้มึงเป็นยังไง มึงไม่รู้เลยหรือไง ” ผมพูดทั้งๆที่โดนนอนคล่อมอยู่แบบนั้นแหละครับ
“ จะเกลี่ยกล่อมเหรอ ไม่ง่ายหรอก ”
“ กูไม่เกลี่ยกล่อมหรอก กูจะพูดความจริง ...... ยกเว้นว่าใจจริงมึงอยากเอากู แต่เอาเพื่อนของมึงมาอ้าง ”
“ อย่าว่าพี่แบบนี้นะ ” ท่าทางจะได้ผลว่ะ
“ แล้วมึงมาทำกับกูก่อนทำไม มึงเห็นกูทำงานอยู่ด้วยตั้งหลายวัน ไม่เห็นนิสัยกูบ้างเหรอ ” ไอหัวหน้าริชเริ่มจะคลายวงแขน แต่ผมไม่คิดดิ้นหนีหรอกครับ ไม่อย่างนั้นมันจะคิดว่าผมหลอกมัน
“ แน่ใจนะว่าจะไม่หนี ”
“ เออ ” มันปล่อยให้ผมลุกขึ้น จากนั้นก็มีเสียงคนมาเคาะประตู ไอหัวหน้าริชปี้เดินออกไปเปิดประตู มันคุยอะไรไม่รู้ จู่ๆก็มีคนกรูเข้ามาในห้อง ผมต้องตกใจตาค้างเลยครับ
“ ไอเชี้ย มึงทำอะไรพี่กู ไอนรก ตายซะ ” ไอเดย์ใช้ไม้ฟาดที่กลางหลังหัวหน้าริช เรียกว่าหักกลางเลยครับ มันทรุดลงไปนอนกองกับพื้น หนึ่งในนั้นมีวากดิษเข้ามาด้วย แต่ไม่มีคนอื่นแล้วครับ
“ กูคิดแล้วว่ามึงมีลับลมคมในอะไรบางอย่าง คิมไม่เป็นอะไรใช่ไหม ” วากดิษเดินมากอดผม ใจนึงผมรู้สึกเหมือนตื่นจากฝันร้ายเลยครับ วากดิษถอดเสื้อคลุมให้ผมใส่แทนเสื้อที่ขาด
“ มึงลุกขึ้น ไปโรงพัก กูจะพามึงเยี่ยมห้องขัง ” ไอดิษจับไอหัวหน้ายืน
“ ....... ” หน้ามันตอนนี้สำนึกผิดแบบสุดๆครับ ขณะที่มันกำลังโดนรวบออกไป
“ เดี๋ยว ”
“ อะไรเหรอน้อง ”
“ เรื่องมันเป็นมายังไง ริช ถึงเวลาเล่ามาให้หมดแล้ว ถ้าไม่อยากต้องถูกดำเนินคดี เรามาเคลียร์กันให้จบดีกว่า คนชื่อแจงมันเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไง ” ผมพูด
“ แจง ? แจงทำไม ตอบสิเว้ย ” วากดิษกระชากคอหัวหน้าริช หน้ามันตอนนี้ก็ปวดมากๆอยู่แล้วครับ ไอเดย์คงฟาดแรงมาก
“ พูดตอนนี้ ก็แค่แก้ตัวไม่ใช่เหรอ ”
“ พี่กูให้โอกาสมึงแล้วนะไอสัด จะพูดไม่พูด ” ไอเดย์เค้ามาแรงจริงๆแฮะ แต่แปลกที่ไม่เห็นไอวินครับ
“ ก็ได้ ..... ปล่อยแขนได้หรือยัง ” ผมจัดแจงเก็บกวาดข้างของ แล้วถึงมานั่งโดนที่ไอหัวหน้าริชโดนให้นั่งติดฝา ผมสามคนล้อมไว้ หวังว่าจะได้รู้นะว่า ไอเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง
********************************************************************
ข่าวร้าย เมื่อวันก่อนวินโดวส์เจ๊ง ไฟล์หายครับ เหอะๆๆ ยังไงก็อ่านให้หายคิดถึงก่อนเนอะๆ
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1212937 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก