หายไปหลายวัน กิ้วๆ เหอะๆๆ มาต่อให้ก่อนครับ เพิ่งเรียงเสร็จเลย
***********************************************
ใบแทรก ช่วงวันที่อันตราย
วันนี้ผมมาทำงานกับวากดิษและไอเด็กวินตามปกติครับ เช้าก็มาช่วงกันเก็บๆกวาดๆ แต่ผมได้ยินมาว่า ไอวินกำลังจะไปสอบสัมภาษณ์เข้าทำงานในบริษัทที่ตรงสายการเรียนของเค้าอยู่ ระยะหลังก็อาจจะไม่ได้เจอกันบ่อยนัก ส่วนที่ผมพลาดหวังจากการทำผลงานเสนอเพื่อรับหน้าที่ใหม่ ก็ทำให้ผมคุยกับดิษน้อยลงนิดหน่อยครับ โดยที่หลังจากจบเรื่องนั้น วากดิษโดนกดดันอีกพอสมควร แต่ผมโดนทางลับพูดเชิงบังคับให้ผมเลิกคิดว่าจะเติบโตไปเลย เพราะเค้าไม่ยอมให้ทั้งผมและทั้งดิษได้เข้ามาดูแลนโยบายของห้างเด็ดขาด ทำให้ผมกับดิษมีเรื่องให้หมองใจกันบ่อยขึ้น แต่เราก็เลี่ยงๆด้วยการไม่คุยกันเรื่องงาน
“ คิม มานี่หน่อย ” วากดิษเดินมาหาผมครับ
“ ลงทุนเดินมาหากันเลยนะ ” พี่ริชก็ชอบสอดนะครับ เหอะๆๆ
“ ยุ่งน่ะพี่ มานี่ๆ ” คราวนี้กวักมือเรียกเลยครับ ผมก็เดินตามออกมา
“ มีอะไรเหรอ ”
“ คิม พี่คุยกับแซน ..... คิมจำซันได้ไหม ” พอได้ยินชื่อซัน หัวใจผมมันกระตุกวูบๆยังไงไม่รู้ครับ
“ บอกว่าจำไม่ได้ก็คงโกหกแหละ ทำไมเหรอ ”
“ เค้าเลิกกับแฟนน่ะ ที่ชื่อโน้ต ”
“ ..... แล้วเกี่ยวอะไรกับเราเหรอ ” วากดิษทำหน้างงๆ
“ คิมสนิทกับซันมากไม่ใช่เหรอ ลองไปดูเค้าหน่อยสิ นะนะ ” ทำไมมันทำท่าขอร้องแบบนี้ล่ะ
“ เราไม่ไปได้ปะ ” ความจริงผมมีความรู้สึกอะไรบางอย่างอยู่ครับ
“ ไม่เอาน่า ไปหาเค้าหน่อย แซนบอกว่าซันเสียใจมาก นอนไม่หลับทำงานได้ไม่ปกติ คิมไปดูเพื่อนหน่อยนะ ” คิมตบไหล่ผมแล้วก็เดินออกไป ผมถอนหายใจเฮือกเลย
ความจริงก็คือ ซัน เป็นแฟนเก่าผมเอง ก่อนที่ผมจะคบกับดิษแบบจริงจัง เราเลิกกันเพราะผมได้รู้ความจริงเกี่ยวกับดิษ ทำให้ผมจบความสัมพันธ์กับซันอย่างรวดเร็ว แต่ใจลึกๆของผม เหมือนจะยังไม่ได้ขาดกับซัน ผมเคยมีท่าทางหึงหวงกับแฟนของซันด้วย คนนั้นก็คือแฟนคนที่เพิ่งบอกเลิกกับซัน ชื่อ โน้ต
เย็นวันนั้น ผมตัดสินใจไปหาซันที่บ้าน แต่ก็ได้รู้จากคนที่เฝ้าบ้าน ว่าซันไม่ได้อยู่ที่บ้านแล้ว ตอนแรกคนที่เฝ้าไม่ได้บอกว่าไปอยู่ที่ไหน ผมเลยโทรไปหาพี่แซนที่ผมมีเบอร์อยู่แล้ว พี่แซนเลยบอกที่อยู่ปัจจุบันของซัน
ผมนั่งรถมาถึงอพาร์ทเมนท์ของซันที่อยู่ไกลจากที่ผมทำงานและหอพักของผมมากทีเดียว ผมขึ้นไปไม่ได้ครับ เพราะคนที่จะเข้าไปต้องมีคีการ์ด ผมเลยจำใจโทรไปหาซัน ให้ลงมาคุยกัน พอซันเดินลงมา ซันก็น้ำตาร่วงเลย
“ คิม โน้ตทิ้งเรา ” ซันไม่บอกเปล่านะครับ เดินมากอดแน่นเชียว ผมมองไปทางซ้ายทางขวา เห็นคนมองเต็มเลย คงไม่คิดว่ากูทำคนท้องหรอกนะ
“ ใจเย็นๆนะ เรานั่งคุยกันก่อนดีปะ ”
“ คิมขึ้นไปห้องดีกว่า ที่นี่คนเยอะ ..... แล้วก็ซันไม่อยากคุยตรงนี้อะ ” ผมพยักหน้า ซันจูงมือผมเดินขึ้นห้องมา พอถึงห้อง ซันก็หยิบน้ำมาให้ แล้วเริ่มคุยกัน
ซันบอกผมว่า ซันกับโน้ต คบๆเลิกๆกันบ่อย เป็นแบบนี้ตลอดหลายปี เพราะส่วนนึง ไอเหม่งโน้ต (มันชอบตัดผมสกินเฮด) มันมีเพื่อนเยอะ ทั้งผู้ชายผู้หญิง บางครั้งก็ไม่ดูแลซัน ปล่อยให้ซันนั่งคนเดียวทั้งๆที่มันชวนไปเที่ยว ทำให้วันสิงวันก่อนเกิดเถียงกัน ซันเลยบอกเลิกไป
“ มันได้โทรมาบ้างไหม ”
“ ไม่นะ เค้าคงลืมซันไปแล้ว ฮือออ ” เฮ้อ ร้องไห้อีกละ ซันพูดไปร้องไห้ไปบ่อย ทำให้ผมได้แต่นั่งปลอบไปเรื่อยๆ และลงไปซื้อข้าวให้ซัน ผมนั่งกินข้าวกับซันจนซันกินไปได้เยอะ ผมถึงจะขอตัวกลับ
“ คิม ....... ” ตอนที่ผมกำลังจะออกจากประตู ซันเดินมาจับแขนเสื้อของผมไว้
“ หืม ”
“ พรุ่งนี้มาอีกได้ไหม ” ใจผมน่ะไม่อยากมาแล้วครับ
“ ครับ ”
“ คิมเป็นลูกผู้ชายจริงๆนะ ” ซันพูดไปก็ยิ้มไป ผมเดินออกมาแล้วตรงกลับไปที่หอ และคิดว่าจะไม่มาอีกแล้วครับ ผมกลัวจริงๆ ผมกลัวจะกลายเป็นว่าผมมาเป็นมือที่สามไป เพราะเวลานี้ซันกำลังอ่อนแอ ยิ่งรอยยิ้มสดใสที่ผมเคยประทับใจมาก่อน ผมกลัวจริงๆครับว่า มันจะเกิดเรื่องไม่ดีกับผม
สองวันต่อมา ผมก็ทำงานตามปกติเช่นเดิม แค่ปกปิดเรื่องที่ผมรู้สึกเท่านั้น ช่วงพักกลางวัน วากดิษเรียกผมกับวินนี่ไปกินข้าวด้วยกัน พอนั่งโต๊ะ วากดิษก็ทำหน้ามุ่ยใส่ผม
“ อะไรอะ ” ผมถามวากดิษ
“ แซนบอกว่า ซันแย่กว่าเดิมอีก คิมได้พูดกับเค้าบ้างหรือปล่าว ” สงสัยจะกินข้าวไม่อร่อยแล้วมั้งผม
“ คุย ...... แต่ก็ให้เค้าค่อยๆรักษาตัวเองดีกว่า ”
“ อะไรเหรอพี่ ” วินนี่ถามขึ้น
“ เพื่อนเก่าของคิมน่ะ โดนแฟนบอกเลิก พี่ชายเค้าสนิทกับพี่ เลยอยากให้คิมไปดูหน่อย ”
“ ทำไมพี่คิมต้องไปดูด้วยล่ะครับ ” วินถามตรงดีว่ะ
“ ก็เค้าสนิทกับคิมไง ” ง่ายไปไหมมึง
“ เราไม่ไปดีกว่า โอเคปะ ” ผมกินข้าวหมดแล้วก็รีบเดินกลับไปทำงานเลยครับ วากดิษก็ไม่ได้ตามมาคุยอีก ส่วนนึงเพราะผมยังไม่ได้คุยกันตามปกตินัก
เย็นในวันนั้น ผมนึกถึงคำพูดของวากดิษที่ว่าซันแย่กว่าเดิม ก็มาคิดว่า อาจจะเป็นเพราะผมผิดสัญญากับซัน ทั้งๆที่ผมบอกว่าจะไปหาเค้า แต่ผมไม่ได้ไป ผมคิดหน้าคิดหลังอยู่นาน ก็ตัดสินใจจะไปหาซันครับ
ผมโทรหาซัน ครั้งแรกเค้าไม่รับสายครับ ตัดสายทิ้งเลย ผมเลยส่งข้อความไปหาว่า ผมงานเยอะเลยไม่ได้มา มาคุยกันเถอะ ไม่นานซันก็โทรกลับมา และลงมารับผม
“ พี่ดิษไม่ให้คิมมาหาซันใช่ไหม ” ซันถามผมคำถามแรกเลยครับ
“ ปล่าว เราไม่ได้คุยกันเลย ”
“ หมายความว่ายังไง ทะเลาะกันเหรอ ”
“ ไม่เชิงหรอก ซันเป็นยังไงบ้าง กินข้าวหรือยัง ” ซันฝืนยิ้มออกมา
“ มาหาเรา เพราะกลัวว่าเราจะคิดสั้นล่ะสิ ” ผมลืมบอกไปว่า ซันแต่งตัววาบหวิวอยู่นะครับ โชว์เนื้อหนังและขาอ่อนด้วย ผมพยายามจะไม่มองครับ
“ ซัน ...... ถ้าต้องการคุยกับไอโน้ต ..... ”
“ ไม่ต้องพูดถึงโน้ตหรอก ...... คิม คิมรู้หรือปล่าว ว่าความจริง ซันยังรักคิมอยู่นะ ”
“ ........ ” คำที่ผมไม่อยากได้ยิน ออกมาแล้วครับ
“ ไม่เอาน่าซัน ซันก็รู้ ว่าคิมน่ะ ..... ”
“ พี่ดิษเหรอ ...... ”
“ อืม ซันก็รู้แล้วไง ” ซันนิ่งไปพักนึง
“ แล้วคิมยังเหลือความเป็นผู้ชายอยู่ไหม ” ผมเงยหน้ามองซันแทบไม่ทัน
“ อะไรนะ ”
“ ซันรู้นะ ..... คิมต้องเสียความมั่นใจไปมากแค่ไหน ให้ซัรคืนให้คิมนะ ” จู่ๆซันก็จู่โจมเข้ามาหาผม ผมพยายามลุกหนีครับ แต่เรื่องนี้ใครไม่เคยเจอกับตัว ไม่รู้หรอกครับ ซันดูมีเสน่ห์กว่าตอนที่คบกับผมตอนนั้นมาก เค้าจูบผม กดผมลงนอนที่โซฟา รู้ตัวอีกที ผมก็คร่อมร่างของซันแล้ว มือของผมก็จับที่หน้าอก กระดุมของผมถูกถอดทีละเม็ดๆ
“ ซันๆ ..... ทำอะไรน่ะ ” ขณะที่เรากำลังจะไปไกลกว่านั้น ผมก็ได้ยินคนเรียกชื่อซัน พอผมเลยหน้ามอง ผมต้องตกใจสุดชีวิต เพราะคนที่เรียกคือพี่แซน ...... ส่วนอีกคนก็คือ
“ ดิษ !!!!! ” ผมรีบลุกมาโดนที่ไม่ได้สนใจเสื้อผ้าเลย ผมเดินตรงไปหาดิษ แต่ผมก็ต้องทรุดไปอีกทาง
“ เฮ้ย ดิษทำอะไรวะ อย่าๆ ” ผมโดนตบครับ
“ หึ ”
“ ดิษ มันไม่ใช่อย่างที่เห็นนะ ” ผมรีบอธิบาย
“ แล้วยังไงล่ะ ต้องให้เห็นตอนที่สอดใส่กันหรือไง ถึงจะยอมรับน่ะห๊ะ !!!!! ”
“ ฟังก่อนสิ ”
“ ปากบอกว่าไม่อยากมาๆ แต่ก็มาหากันทุกวันล่ะสิ ใช่ไหม ” คำพูดของมันกรีดลงกลางใจผมเลยครับ ผมอยากจะพูดตอนนี้เลยว่า ผมไม่อยากมาเลย แต่เพราะทุกคนพูดเหมือนกับว่า ซันกำลังแย่ ซันเป็นเพื่อนรักผม ทำไมผมไม่มาหา ผมถึงปฏิเสธไม่ได้ ...... แต่ถ้าพูดตอนนี้ก็คงเป็นแค่เรื่องแก้ตัว
“ คิม เรื่องมันเป็นยังไง ” พี่แซนถามผม
“ ไม่ต้องตามมา และอย่ามาให้เห็น พี่ไม่อยากเจอคนหลอกลวง ”
“ ดิษ !!!! ” ผมจะเดินตามไป แต่พี่แซนรีบห้ามไว้ก่อน
“ ใจเย็นๆหน่อย ...... ซัน ทำอะไรน่ะ พี่รู้นะว่าซันคิดอะไร ทำไมทำแบบนี้ ”
“ ซันปล่าว ” ผมไม่โทษเค้าหรอกครับ ผมนี่แหละที่แย่เอง
“ โกหก ” พี่แซนขึงขังมากครับ ซันทำท่าจะร้องไห้อีกแล้ว ผมเลยเดินมาโอบไหล่ซันเอาไว้ พี่แซนอึ้งไปเลย
“ พี่แซน ..... ช่างเถอะครับ ในเมื่อมันคิดแบบนี้ ผมก็จะสนองมันเอง ”
“ คิม อย่าบ้าไปอีกคน ..... เป็นไปหมดเนี่ย ” พี่แซนเดินหัวเสียออกไป ส่วนซันก็พยายามจะกระชับกอดผม แต่ผมผละออกมา
“ ซัน อย่าทำแบบนี้กับคิมอีกนะ ”
“ ทำไมล่ะคิม ไหนคิมบอกว่า ....... ”
“ ซันยังไม่รู้จักคิมจริงๆ กินข้าวกันเถอะ แล้วซันก็พักผ่อนนะ ” ผมลูบหัวของซัน
“ คิมจะไปแล้วเหรอ ”
“ ไม่หรอก คิมจะนอนที่โซฟา กับขออาบน้ำหน่อยแค่นั้น ” ห้องของซันมีห้องด้านในด้วยครับ
“ เรานอนด้วยกันได้นะ ” ผมยิ้มๆแล้วส่ายหน้า เดิมทีถ้าซันไม่ทำแบบนี้ ผมอาจจะไขว้เขวครับ แต่พอซันรุกผม ผมก็คืนสติทันที
ตอนนี้ผมรู้สึกโกรธไอวากบ้ามันมากๆเลย ทำไมมันไม่แม้แต่จะฟังสิ่งที่ผมพูดบ้าง ไหนว่ามันรู้จักผมดีไง ทำไมมันคิดว่าผมจะทำแบบนี้กับซัน แล้วก็มันไม่ใช่เหรอที่คะยั้นคะยอให้ผมมาหาซัน ทั้งๆที่ผมขอร้องว่าไม่อยากมา สรุปแล้ว ตอนนี้ผมผิดคนเดียวเลย ผมไม่กล้าไปเผชิญหน้ากับมันตอนนี้หรอกครับ พอคิดไปถึงคำที่ผู้ใหญ่คนนึงพูดอีกว่า อย่าคิดว่าเค้าจะปล่อยให้ผมสองคนได้ดีด้วยกัน ยิ่งทำให้ผมเจ็บใจจนร้องไห้ ผมจะผ่านเรื่องนี้คนเดียวไปได้ยังไง ทำไมเราไม่ก้าวไปด้วยกันวะ ไอวากบ้า
คืนของวันนั้น ผมทำท่าจะมีไข้ครับ แต่ผมไม่ได้ไปขอยาของซันกินเพื่อลดไข้ กลัวจะมีปัญหาอีก ผมทำได้แค่กินน้ำไปเรื่อยๆ รุ่งเช้าก็ได้เรื่องเลยครับ ผมเป็นไข้นอนซมที่ห้องของซัน
“ คิม กินอะไรไหม ซันจะลงไปซื้อให้ ” ซันก็ยังแต่งตัวดูสวยน่ารักเหมือนเดิมครับ
“ ไม่เป็นไรซัน เอาคีการ์ดไว้ให้คิม แล้วไปทำงานเถอะนะ ”
“ ซันจะไปซื้อข้าวให้นะ ..... แล้วก็นี่ผ้าเช็ดตัวนะคิม ” ซันลงไปพักนึง แล้วก็หิ้วข้าวต้มขึ้นมาให้ผมถุงนึง จากนั้นก็ออกไป ผมไม่หิวข้าวครับ เลยนอนอย่างเดียว
ตอนสะดุ้งตื่นบางครั้ง ทำให้ผมคิดถึงวากดิษมากๆ เวลาที่ผมป่วย ผมจะไม่ได้นอนเต็มที่หรอกครับ เพราะวากดิษจะมาเช็ดตัวให้แทบจะตลอดเวลา ไข้จะลดไวมาก แต่ตอนนี้มันคงไม่มาหาผมแน่ๆ ผมต้องเดินไปเอาผ้าชุบน้ำเอง พอนึกแบบนั้น ก็พาลจะร้องไห้อีก
ผมไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้า จนถึงช่วงเย็น ตอนนี้ซันกลับมาแล้ว พี่แซนก็มาหาผมด้วย พี่แซนอยากให้ผมกลับไปอยู่ที่หอ เพราะกลัวผมจะป่วยหนักกว่านี้
“ คิม ...... คิม กินข้าวหน่อยดีไหม ” พี่แซนเดินมาสะกิดผม ตอนนี้ผมขอผ้าห่มเป็นสองผืนแล้วครับ
“ ผม ...... ไม่ค่อยหิวครับ ”
“ ซัน ชงน้ำเกลือให้คิมหน่อย ปากซีดหมดแล้ว ”
“ ค่ะ ” ซันเอาน้ำเกลือมาส่งให้ผม ผมก็จิบๆ แล้วนอนต่อ ผมได้ยินเค้าสองคนคุยอะไรกันไม่รู้ครับ เพราะผมเพลียมาก จากนั้นสองคนก็ปลุกผมมากินโจ๊ก ผมกินได้ไม่กี่คำก็อ้วกออกมา ในที่สุดผมกินได้แค่น้ำเกลือ
หลังจากผมนอนหลับไป พอตื่นมาผมก็เจ็บคอเพิ่มขึ้นอีก รู้สึกแย่เอามากๆเลย ผมจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ยังไงกัน ต้องมานอนในห้องของแฟนเก่า แฟนที่ผมรักก็ไม่ยอมให้กลับห้อง ผมคิดถึงมันมากเหลือเกิน ผมไม่อยากอยู่กับความรู้สึกแบบนี้เลย คิมคนเก่าสงสัยจะตายไปแล้ว ผมรู้สึกว่า ผมไม่อยากห่างกับวากดิษแบบที่เป็นอยู่เลย
ผมนอนพลิกไปมาจนน่าจะประมาณตีสี่ตีห้า ซันตื่นแล้ว บอกว่าวันนี้จะไปทำงานนอกสถานที่ ผมตัดสินใจออกจากห้องเพื่อกลับไปหาวากดิษ มันจะทำยังไงผมก็ไม่สนแล้วครับ แต่ผมไม่อยากเป็นแบบนี้อีก
ผมออกจากห้องโดยที่ยังไม่ได้บอกกับซัน ผมเดินๆลงมาที่ด้านล่าง กำลังจะออกไปด้านหลังของอพาร์ทเมนท์ แต่ก็ดันไปสะดุดกับม้านั่งตัวนึง ที่มีคนนั่งอยู่ คนๆนั้นคุ้นตาผมมาก แม้ว่ากำลังนั่งก้มหน้าอยู่ก็เถอะ ผมมั่นใจเลยว่าเป็นไอวากบ้าครับ มันมานั่งทำไมที่นี่ละ ผมซุ่มมองมันอยู่พักนึง มันก็เงยหน้า หรือว่ามันมาเพื่อรอผม คิดได้ดังนั้น ใจผมพองโตเลยครับ
หลังจากมันเดินไป ผมก็เดินมาขึ้นรถตรงกลับมาที่หอ พอมาถึงผมก็เคาะเรียกไอวิน พอมันเจอหน้าผม แรกมันก็ทำหน้ามุ่ย แล้วมันก็กอดผมในที่สุด
“ พี่รู้หรือปล่าว พี่ดิษไม่ได้ไปทำงานเมื่อวาน ส่วนวันก่อนพี่แกทำงานได้แค่ครึ่งวันก็ขอกลับ พวกพี่มีปัญหาอะไรกันเหรอ ”
“ แล้วพี่จะบอก ” ขณะที่ผมกำลังจะเดินขึ้นไป ไอวินก็เดินตามมาอีก
“ พี่ดิษเพิ่งกลับมา ..... แกเป็นแบบนี้สองคืนแล้ว ออกไปข้างนอก ไม่รู้ว่าไปไหน ”
“ อืมๆ ”
“ คุยกันดีๆนะพี่ ” ผมตบไหล่ไอวิน แล้วเดินขึ้นมาที่ห้อง ผมเดินมาเคาะประตู พักนึงก็มีคนเปิดประตู แต่ดันไม่ใช่วากดิษครับ เป็นอีกคนที่หน้าคล้ายๆวากดิษ แต่หน้าหวานกว่า
“ พี่มาทำไม กลับไปเลยนะ ” ข้าวจ้าว น้องวากดิษเองครับ
“ จ้าวใครมา วินเหรอ ” เสียงไอวากบ้าครับ แค่ได้ยินเสียงผมก็น้ำตาปริ่มๆแล้ว
“ จ้าว ขอพี่เข้าไปเถอะ ” น้องข้าวจ้าวแกล้งทำเป็นขมวดคิ้วครับ
“ ไม่ ” ผมอาศัยจังหวะที่จ้าวกำลังลังเล ผลักข้าวจ้าว แล้วเข้ามาเจอกับวากดิษ ภาพที่เห็นทำเอาผมต้องประหลาดใจมากๆ ดิษกำลังเอาเสื้อกันหนาวของผมมาถือไว้
“ พี่อย่าเข้ามานะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย ” แรงของข้าวจ้าวไม่มากนักหรอกครับ ผมเดินเข้าไปหาวากดิษได้ง่ายๆ พอผมสบตากับมัน ปรากฏว่าวากดิษหลบตาผมเป็นครั้งแรก ผมเดินๆไป และหยุดตรงหน้า
“ ดิษ ..... ฮืออออ ” ผมทรุดลงไปกอดเข่าของดิษ ตอนนี้ผมรับผิดทุกอย่าง เค้าจะทำอะไรกับผมก็ได้ แต่ผมจะไม่ทนอยู่กับความรู้สึกเหมือนเมื่อสองวันอีกแล้ว ผมกลายเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ เวลาเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทุกอย่างในหัวของผมมันว่างเปล่าไปหมดเลย
“ พี่ดิษ เราตกลงกันแล้วนะ ” ข้าวจ้าวพูดขึ้นมา
“ พอแล้วจ้าว พี่ไม่ทำอย่างที่พูดแล้ว ” ผมไม่สนใจหรอกครับ ผมยังกอดเข่าของวากดิษอยู่
“ ฮุ้วววว พี่เนี่ย ....... ใจอ่อนง่ายจริงๆเลย ผมไปนั่งเล่นกับพี่วินนะ ...... ให้พี่คิมลุกขึ้นด้วย สงสารพี่เค้า ” ผมได้ยินเสียงประตูเปิดและปิด จากนั้นดิษก็ประคองผมขึ้นมา
“ พี่ขอโทษ ” วากดิษยิ้มทั้งน้ำตาเลยครับ
“ ไม่หรอก เราผิดเองดิษ ”
“ พี่คิดว่าเราจะจบกันจริงๆ ...... ทำไมถึงตัวร้อน หน้าซีดแบบนี้ล่ะ ” ผมส่ายหน้า แต่ไม่ได้บอกอะไรครับ
“ ช่างเราเถอะ ดิษเป็นยังไงบ้าง ” ผมถาม
“ ....... พี่หิวข้าว มา เราทำกับข้าวกินกัน ” ผมหัวเราะมันครับ
หลังจากเรากินข้าว ซึ่งผมแทบจะลืมไปเลยว่าผมกำลังเจ็บคอ พอกินข้าวแล้ว ผมก็กินยาไปด้วย ที่ห้องของผมจะมียาพวกนี้เตรียมไว้ ก็ถึงเวลาที่เราจะคุยกัน ว่าเกิดอะไรขึ้น โดยวากดิษเป็นคนพูดก่อน
“ พี่ได้ยินจากแซน ว่าซันเลิกกับแฟน ....... พี่น่ะ อยากเป็นคนที่อยากช่วยคนอื่นเหมือนคิมบ้าง ก็เลยไม่ทันคิดว่า ความจริงมันไม่ใช่เรื่องเลย พี่เคยเตือนคิมบ่อยๆว่า คนที่เลิกกับแฟน เค้ามักจะมีอารมณ์อ่อนไหว ..... พี่ก็แค่อยากให้คิมรักพี่มากขึ้นเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าจะกลายเป็นทำร้ายตัวเอง ”
“ ทำไมถึงคิดต้องคิดแบบนั้นล่ะ เป็นแบบทุกวันนี้ก็ ...... ” วากดิษมองหน้าผม
“ ก็ ..... อะไรเหรอ ”
“ ก็ รักแย่แล้ว ” วากดิษกอดผมแน่น
“ ดิษ ....... เรากับซันน่ะ ไม่ได้มีอะไรกันเลยจริงๆ ”
“ พี่ไม่เชื่อหรอก พี่ต้องพิสูจน์ ..... ” จากนั้น ผมก็โดนวากดิษเล่นเอา ทั้งที่ป่วยๆนั่นแหละ หลังจากเสร็จกิจ หุหุ วากดิษนอนหลับเป็นตายเลยครับ ส่วนผมก็มีภาระต้องโทรไปหาไอเหม่งโน้ต เพื่อเคลียร์บางอย่างกับมัน
“ คิมเหรอ มีอะไร ”
“ มึงก็รู้ว่ากูโทรมาทำไม ห้ามวางสาย แล้วมึงก็ตอบคำถามกูมา มึงยังรักซันไหม ”
“ ...... กูรัก ..... รักมากด้วย ”
“ แล้วมึงไปตายห่าที่ไหนตั้งสามวัน มึงกลับไปดูแลแฟนมึงเดี๋ยวนี้ ...... อย่าให้กูมีเหตุผลต้องกลับไปหาเค้าอีก ” ไอโน้ตเงียบไปพักนึง
“ มึงจะแย่งซันเหรอวะ ..... มึงก็มีพี่คนนั้นอยู่ ไม่ใช่เหรอ ”
“ กูบอกมึง เท่าที่บอกได้ มึงรีบไปง้อเค้าซะ ทำตัวใหม่ด้วย ไม่งั้นคราวหน้า กูไม่เตือนมึงอีก ” ผมกดวางสายไป
เป็นอันว่า เรื่องนี้ เกิดขึ้นเร็วแล้วก็จบเร็วมาก ผมได้ข่าวมาว่า ซันเองก็ยอมคุยกับไอเหม่งโน้ตแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยครับว่า ผมต้องมาเจอช่วงเวลาที่อันตรายมากๆแบบนี้ ..... แต่จบในทางบวกแบบนี้ ก็น่าพอใจแล้วล่ะ
******************************************************
ขอบคุณที่มาให้กำลังใจกัน และขอบคุณข่าวดีๆเรื่องงานนะครับ ผมจะเอาไปฝากเพื่อนๆ แฮะๆ ส่วนตัวผมคงไม่ไปหรอกครับ ไม่ค่อยสันทัดกับงานราชการ
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1212907 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก