แอบมาๆ บอลจบแล้ว แฮะๆๆ
*****************************************************
หลังจากที่ผมเกลี้ยกล่อมไอเดย์สำเร็จ เราก็กลับมาที่หอพัก พอผมกลับมาถึงไอเดย์ก็ทำหน้าบูดบึ้งใส่พวกผมอีก ไอนี่อารมณ์ไหนกันวะ
“ อย่ามาทำหน้าแบบนั้นกับกูนะ ” ผมบอกมัน
“ พวกพี่หนีมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ไม่เห็นบอกผมบ้างเลย ” ไอเดย์เริ่มออกลายงอแงแล้วครับ
“ หนีมาอยู่ด้วยกันหมายความว่าไงวะ ” ผมถามกลับไป ขณะที่วากดิษกับวินกำลังช่วยกันขนของฝากที่แวะซื้อมาลงมาเก็บ
“ ก็ดูดิ ให้ไอวินมาอยู่หอพี่ครึ่งราคาอะ ”
“ ใครว่า เราขอพี่เค้าแค่เดือนสองเดือน หลังๆมานี้เราจ่ายเต็มทุกเดือนนะ ” ไอวินช่วยผมเถียงแล้วครับ
“ ไม่รู้แหละ พวกพี่ไม่บอกผม ” ความจริงมันก็งอนเล่นๆแหละครับ แต่ลึกๆมันอาจจะแขวะผม เพราะครั้งนึงมันเคยขอออกมาอยู่นอกบ้าน ผมห้ามไว้เพราะเห็นว่าบ้านมันออกใหญ่โต มาอยู่ก็ลำบากปล่าวๆ ไม่เหมือนไอวินครับที่ต้องนั่งรถมาทำงานไกล
“ เดย์ ” พอคนนี้พูด ทุกคนก็ต้องเงียบอะครับ กลายเป็นธรรมเนียมไปแล้ว เหอะๆ
“ ครับพี่ดิษ ”
“ ตกลง ตัดสินใจยังไง .... ตอนที่นั่งมา พี่ไม่เห็นเราตอบตกลงเลยว่าจะไปหรือไม่ไป ” อืม ใจมึงนี่จดจ่อจังเลยนะ
“ .... พี่ว่าผมควรไปเหรอครับ ”
“ ถามความต้องการดูสิ พี่ไม่รู้จะให้คำแนะนำยังไง เพราะพี่ก็ไม่ได้ไปเรียน ”
“ ใช่ หน้าอย่างงี้อะ ไปเรียนมาเค้าก็คงไม่เชื่อหรอก ” ผมได้ทีแซวมันเลยครับ หึหึหึหึ
“ แล้วหน้าอย่างพี่คิมอะ ”
“ ไอเดย์ กูพี่ห้องมึงนะเว้ย ” มันแขวะผมแทบทุกวินาทีเลยครับ
“ เดย์ ทำไมนายไม่ลองปรึกษาพี่ริชดูล่ะ ” วินพูดขึ้นครับ ความคิดเข้าท่าดีนะ
“ เหอะ ไอริชที่จะปล้ำพี่คิมใช่ปะ ไม่ไปปรึกษามันหรอก เดี๋ยวติดนิสัยแม่งมา ” ยังแค้นฝังหุ่นอยู่เหรอมึง เหอะๆ
“ ไม่เอาน่า พี่ริชเค้าจบเมืองนอกมานะ นิสัยรวมๆก็ใช่ได้อยู่ ” แสดงว่าถ้าไม่รวมๆมา นิสัยคงไม่ค่อยดีล่ะสิ ฮ่าๆๆ
“ เอางี้เดย์ จริงจังเลยนะ ” ผมพูดบ้าง
“ ..... ” ทำไมทุกคนต้องเงียบวะ
“ เงียบทำไม ”
“ ก็พี่จะเอาจริงอะ พวกผมกลัว ” หน้าตามันดูจะกลัวจริงๆอยู่นะครับ ผมก็ตั้งท่าตั้งทางแล้วคุยกับไอเดย์
ผมก็ไม่รู้นะครับว่า การไปเรียนเมืองนอกนั้นมันทำให้เราพัฒนาตัวเองขึ้นยังไงบ้าง แต่เท่าที่ผมเห็น ที่ได้แน่ๆก็คงเป็นสำเนียงการใช้ภาษากับประสบการณ์ที่หาไม่ได้จากบ้านเรา
“ ถ้าเดย์ไป ก็จะได้สองอย่างนะ ” วากดิษว่ามาครับ สองอย่างยังไงหว่า
“ ครับพี่ ”
“ หนึ่งเดย์ ก็ได้อย่างที่คิมว่ามา สอง เดย์ก็จะได้ทำให้สมเจตนาของพ่อด้วยไง ” จะว่าไป มันนี่กตัญญูจริงๆนะครับ
“ ทำไมพี่สองคนอยากให้ผมไปไกลๆจัง เบื่อผมมากเลยเหรอครับ ”
“ ทำตัวงอแงนะไอเด็กไม่จักโต ” มันมองผมแล้วยิ้มๆ
“ ความจริง ผมอยากเป็นอยู่แบบนี้จังเลยครับ ”
“ อย่างแรกนะน้อง เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว การทำให้พ่อแม่ทุกข์ใจจะทำให้เราบาปนะ อีกอย่างน้องโชคดีมากที่พ่อจะสนับสนุนให้ได้ศึกษาในระดับสูงขึ้น คนอื่นเค้าไม่มีสิทธิแม้แต่คิดฝัน ” โอ้โห วากดิษโฉมใหม่ มีบุญมีบาปด้วยครับ
“ อย่าคิดมากเลยเดย์ เราเห็นด้วยกับพี่ดิษกับพี่คิม ” แฟนมันปลอบอีกคน
“ งั้น ขอเราคิดก่อนหนึ่งวัน แล้วค่อยกลับไปคุยกับพ่อ ”
วันนั้นตลอดทั้งวัน ไอเดย์มันขลุกเล่นอยู่กับพวกผมไม่ได้ไปไหนเลยครับ ข้าวกลางวันข้าวเย็นก็ซื้อกันมานั่งกินที่ห้อง ค่ำๆไอสามคนนั้นเค้าก็ตั้งวงชนแก้ว ไม่นานก็นอนกลับกันหมดครับ
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะปวดท้อง แต่ไม่เจอไอเดย์ ก็นึกตกใจครับ พอทำธุระเสร็จก็รีบเดินออกมาเดินตามหามัน แล้วก็เจอมันที่ระเบียงใกล้ๆกับบันไดทางขึ้นไปที่อีกชั้น
“ นั่งทำอะไรวะ ดึกแล้ว ” ผมเห็นมันก้มหน้าลงพื้น เลยถามมันครับ
“ พี่ลุกมาทำไม ”
“ กูนึกว่ามึงหนีไง ” มันยิ้มๆ
“ ผมจะหนีไปไหนได้ล่ะพี่ ..... ตั้งแต่โตมา นอกจากขับรถ ผมทำอะไรไม่เป็นเลย ” พอพูดจบมันก็ก้มหน้าอีก ผมเลยเดินไปใกล้ๆกับมัน
“ ขยับกูนั่งด้วย ” มันเงยหน้ามองผมอีกรอบ
“ เดี๋ยวพี่ดิษเห็น หาว่าผมตีท้ายครัวนะ ” ใครว่ามันทำอะไรไม่เป็น ปากหมาเป็นก็อย่างนึงล่ะ
“ เอาน่า เรื่องของกู ..... ที่ว่าทำอะไรไม่เป็นคืออะไร ”
“ เอาตั้งแต่เริ่มเลยนะ ตอนผมเริ่มโต ผมอยากขับมอเตอร์ไซค์ พ่อบอกผมว่าอันตรายไม่อยากไม่อยากให้ขับ ..... พอจะลองทำกับข้าว พ่อก็บอกว่ามีคนทำให้กินแล้ว เอาเวลาไปเรียนเถอะ ขนาดขับรถ ผมยังต้องแอบหัดตอนพ่อไม่อยู่เลยอะพี่ ผมไม่เคยซักผ้าล้างจาน หรือทำงานบ้านเองซักอย่างเลย ..... พี่รู้ไหมว่าทำไม ” ผมคิดว่าเข้าใจได้อยู่หลายเรื่องนะครับ
“ ไม่รู้ว่ะ ” แต่ผมก็ไม่อยากขัดคอมันตอนนี้ อยากให้มันเปิดใจออกมาก่อน
“ พ่ออยากให้ผมกลายเป็นแบบนี้ไง ..... วันไหนที่ผมคิดจะทำอะไรเอง ทุกอย่างก็ยากไปหมด หึ ผมมันเป็นเด็กที่ยังไม่โตอย่างที่พี่พูดนั่นแหละ ..... ฮึก ” ชิบหาย จะร้องไห้นี่หว่า
“ เดย์ ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องเถอะ กูไม่ว่าอะไรมึงหรอก แล้วกูก็เก็บความลับเก่งนะเว้ย ”
“ ฮือออ ” มันทำตามสั่งเลยครับ
พอมันหยุดร้องไห้ ผมบอกให้มันไปล้างหน้าล้างตา มันไม่ยอมเข้าไปครับ บอกว่ากลัวคนอื่นจะมาเห็น แปลกดีแล้วมึงไม่กลัวกูเห็นหรือไง
“ ทำไมไม่คิดว่า พ่อห่วงมึงมากๆล่ะเดย์ ”
“ ฮ่ะๆๆ อะไรนะพี่ ”
“ ถามว่า ทำไมไม่คิดว่าพ่อมึงห่วงมึงมากบ้างล่ะ ” มันถอนหายใจ
“ พี่มองโลกสวยไปหรือปล่าว ”
“ ไม่เว้ย คืองี้นะ ..... ตัวกูเอง พ่อก็ห้ามขับรถ อย่างที่มึงเห็น กูไม่ได้ขับรถไปไหนมาไหนเองเหมือนกัน เพราะตอนเด็กกูเจออุบัติเหตุ และพี่ชายกูก็รถคว่ำโชคดีที่ไม่ตาย แต่ตอนนี้กระดูกสันหลังก็มีปัญหามากๆ ” มันนั่งฟังตาปริบๆเลยครับ
“ ส่วนเรื่องทำอาหารอะไรนั่นน่ะ พ่อกูก็เคยบอกคล้ายๆกันว่า อาหารมีไว้แค่กินอิ่ม เอาเวลาไปเรียนไปเล่นดีกว่า เพราะเรียนเนี่ยหมดช่วงนี้ไปเราก็จะแก่เกินเรียน เล่นก็เหมือนกันพอพ้นช่วงไปเราก็ไม่ใช่เด็กๆที่จะเอาแต่เล่นอีก ”
“ แต่ทำไมพี่ ดูไม่เหมือนคนอ่อนแอเลยล่ะ ”
“ ไม่รู้สิ .... บางครั้งกูก็คิดว่ากูไร้ประโยชน์นะ ”
“ พี่น่ะเหรอ ”
“ อืม ตอนนี้กูได้งานก็จริง แต่ก็ต้องทำอยู่กับดิษ ..... ความจริงกูอยากกลับไปดูทางบ้าน แต่พ่อก็ไม่ให้ไป ” ไอเดย์นั่งคิดอยู่ครู่นึง
“ บางที ผู้ใหญ่อาจจะคิดว่าพี่อยู่ทางนี้ ทำประโยชน์ให้ได้มากกว่ามั้ง ” มันก็คิดถูกอยู่นะครับ
“ อืม แล้วทำไมมึงไม่คิดแบบนี้บ้างล่ะ ” ไอเดย์ตาค้างเลย
“ ก็ ..... ”
“ ลองไปคุยกับพ่อดีๆ ถามไปตรงๆเลย มึงโตแล้วนะเดย์ อย่ากลัวที่จะเปิดใจกับครอบครัวเลย อะไรจะเกิดก็ปล่อยไป โอเคปะ ” ไอเดย์เริ่มยิ้มออกครับ
“ ขอบคุณครับพี่ ”
“ เออ ไปล้างหน้าล้างตา นอนได้แล้ว ” มันลุกนำผมไป เฮ้อ หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยสำหรับมึงนะเดย์
ผมเดินเข้ามาในห้อง ปรากฏว่าไอวินกับไอเดย์หายไปครับ เหลือแต่วากดิษนั่งคอตกอยู่
“ อะไรกันเนี่ย ” วากดิษเงยหน้าพรวดขึ้นมา ชี้ไปที่ห้องน้ำ สงสัยน้องสองคนอยู่ในห้องน้ำมั้งครับ จากนั้นมันดึงผมไปนอนที่เตียง
“ ไปจู๋จี๋กับคนอื่นมาเหรอ ” มันยังเมาๆอยู่นะเนี่ย
“ จู๋จี๋บ้าอะไร ไปคุยกับน้องมา ”
“ เชื่อด้ายไหมเนี่ย ” เวลาเมานี่น่าเตะดีเหมือนกันนะวากบ้า เหอะๆ
“ ได้ดิ ”มันก็ยิ้มหวานๆให้ผม น่ารักไปไหมมึง
“ แล้วทำไมตื่นกันหมดเลยล่ะ ” ผมถามวากดิษ นายนั่นเค้าไม่ตอบครับ แต่ลูบหัวผมแทน
“ พี่ก็ห่วงเดย์เหมือนกัน พอเห็นว่าเดย์กับคิมไม่อยู่ พี่ก็เลยลุกมาคุยกับวินในฐานะคนอยู่ข้างบนด้วยกัน ” ผมนั่งงงกับคำพูดมันอยู่พักนึง แล้วก็นึกออกครับ แม่มทะลึ่งเว่อร์อะ
“ เอะอะอยู่บนๆ ภูมิใจนักหรือไงห๊ะ วันนี้จะสอนให้รู้สำนึกบ้าง ” ผมผลักไอวากดิษลงไปกองแทน มันก็ดิ้นสู้ครับ แต่คราวนี้ผมสู้สุดแรงเกิดเหมือนกันครับ มันเอาแต่ว่าผมอยู่ล่างมั่ง เป็นรับมั่ง วันนี้แหละ ......
“ เอ่อ ....... ” ขณะกำลังจะชนะไอวากดิษที่กำลังเมามายอยู่ ไอน้องสองตัวก็โผล่ออกมา
“ พี่ทำอะไรกันครับ มวยปล้ำเหรอ ” ไอวินถาม เอาจริงๆนะครับ ผมลืมว่ามีน้องสองคนอยู่ด้วย เหอะๆ
“ เฮ้อออ ...... ” ไอวากดิษมันหายใจเหมือนโล่งอกอะครับ โธ่เว้ย
“ นอนกันเหอะพี่ พรุ่งนี้จะได้ไปบ้านผม ”
“ เออ ”ผมรับคำ
“ ฮ่าๆๆๆ ”
“ หัวเราะทำไมวะ ” ผมถามวากดิษ
“ วาสนาน้องคงไม่มี อย่าหวังลมๆแล้งๆเลยน่า ” ผมได้กัดฟันกรอดๆๆ
“ พวกพี่คุยอะไรกันอะ ”วากดิษมันหัวเราะไม่เลิกเลยครับ ผมก็ได้แต่ก้มหน้า โบกมือให้นอนๆไปซะ ผมก็ล้มตัวลงนอนกับไอวากบ้า แต่มันก็กระซิบผมก่อนจะนอนนะว่า
“ ขอดีๆพี่ก็โอเคนะ หึหึ ” เออ ให้ความหวังกูอะดีแล้ว ไอวากบ้า
ตื่นเช้ามา ไอสองตัวนั่นเดินลงไปอาบน้ำที่ห้องของไอวิน ส่วนผมก็เตรียมตัวกันพร้อม จากนั้นเราไปกะว่าจะไปหาอะไรกินกันก่อน แต่ไอเดย์บอกว่า พ่อของมันเตรียมไว้รอแล้ว ดีเลยกูจะได้กินข้าวบ้านคนรวยกับเค้ามั่ง หึหึ
พวกเรามาถึงบ้านของไอเดย์ เราเข้ามาที่ห้องโถงโดยที่ไอเดย์เป็นคนเดินนำ แต่คราวนี้อาจจะมีเรื่องให้เครียดนิดหน่อย เพราะคราวนี้ไอวินมันมาด้วย พอมาถึงแต่ละคนได้แต่มองหน้ากันไปมา ไม่มีใครพูดจากัน
“ เดย์ มานั่งเหอะ ...... นั่นใครเหรอ ” ถ้าจำไม่ผิด คนที่เดินมาชวนไอเดย์คือลูกเลี้ยงที่เดินตามผมออกมาคุยด้วยเมื่อคราวก่อน และนอกจากเดินมาทักทายแล้วยังถามถึงไอวินตัวโย่งด้วย
“ แฟนกูเอง ” อุ้ยยย แรงเนอะดิษน้อย
“ .... มานั่งกินอะไรกันก่อนสิ ” พ่อของเดย์พูดแล้วครับ ผมเดินตัวลีบๆไปที่โต๊ะอาหาร พยายามผลักไอดิษไปใกล้ๆพ่อของเดย์ มันก็เบียดๆผมให้ไปข้างหน้า
“ มาเถอะน่า คิมน่ะ มานั่งกับลุง ” แป่วววว
“ ครับ ” ว่าแต่เค้าเป็นลุงผมเมื่อไรอะ เป็นไปได้ไหมว่าพ่อผมก็พูดคุยกันอยู่บ้าง
“ คุณคะ ขอตัวก่อนนะคะ ” บ้านนี้เค้ามารยาทงามครับ กินเสร็จขอตัวกันด้วย คนนี้เป็นแม่เลี้ยงของเดย์ครับ
“ อืม ”
“ กั้ง นั่งอยู่ด้วยกันก่อนสิ ” ชื่อกั้งเหรอ คนที่อายุเท่าเดย์อะครับ
“ ครับอา ”
“ อาอยากส่งเราทั้งสองคนไปเรียนด้วยกัน ” ไอเดย์ที่กำลังกินข้าวอยู่ เงยหน้าแล้วส่งสายตาอาฆาตใส่กั้งเฉยๆเลยครับ
“ ไม่ดีกว่าครับ ผมช่วยร้านของแม่อยู่ก็ดีแล้วนะครับ ” ร้านของแม่เลี้ยงไอเดย์สิ เค้าทำอะไรกันนะ
“ แม่น่ะเค้าทำเองได้ แต่อา ...... อาว่า ” ทำไมจู่ๆอ้ำอึ้งไปซะงั้นล่ะ
“ อะไรพ่อ ” ไอเดย์ซักพ่อมันเฉยเลยครับ แต่ละคนก็นั่งมองหน้ากันครับ ตอนนั้นผมก็คิดบางอย่างได้
“ ลุงอยากให้ไปเป็นเพื่อนกันใช่ไหมครับ ” ลุงพ่อของไอเดย์พยักหน้าช้าๆ
“ ใช่ ลุงอยากให้มีเพื่อนไปด้วยกัน เพราะไปอยู่คนเดียวมันลำบากมาก ”
“ พ่ออยากส่งเค้าไปกับผมหรือให้ผมไปกับเค้า ” โห ไอนี่เถียงเก่งจริงๆครับ
“ มันสำคัญตรงไหนล่ะเดย์ ” ผมถามแทนพ่อมันเลยครับ ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ ผมรู้สึกได้ว่าพ่อของเดย์ก็รักลูกมากจริงๆ ผมสัมผัสได้จากการคุยกันครั้งที่แล้ว
“ พี่ ..... อย่ายุ่ง ” มันทำปากหมุบหมิบๆ แต่เค้าก็ได้ยินกันทั้งโต๊ะนั่นแหละครับ
“ อย่างน้อย ไปเรียนเอาความรู้ประดับตัวเอง ..... เพื่อพ่อซักครั้งเถอะ ”
“ ..... ” ไอเดย์งี้มองตาค้างเลยครับ แม้แต่คนชื่อกั้งก็มองหน้าอาของเค้าเหมือนกัน
“ แล้วหลังจากนั้น จะไปทำอะไรพ่อก็ไม่ว่าแล้ว แต่พ่อไม่อยากให้สิ่งที่เราทุกคนสร้างกันมาต้องพังเพราะคนรุ่นเรา ” พอพูดถึงตรงนี้ กั้งดูจะหงอยๆลงไปนิดหน่อยครับ
“ พ่อไม่ได้วางแผนให้ผมต่อเหรอ .... แล้วผมจะต้องทำอะไรต่อ ” ที่มันถาม ก็ดูจะเชื่อมโยงกับสิ่งที่มันเล่าให้ผมฟังครับ
“ ลูกอาจไม่รู้ แต่พ่อไม่เคยบังคับลูกเลย ” โอ้โห ไม้ตายเลยไหมมึงไอเดย์ เหอะๆ มันถอนหายใจเฮือก จากนั้นทุกคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันต่อ
กินข้าวเสร็จ พ่อของเดย์ต้องไปออกรอบกับผู้ใหญ่ ออกรอบตีกอล์ฟอะครับ ส่วนพวกผมก็ให้อยู่ที่นี่ได้ ผมเลยขอจองสระว่ายน้ำก่อนเลย หุหุหุ พวกเราก็ไปกระโดดน้ำเล่นกันที่สระน้ำข้างๆตัวบ้านครับ
“ เหมือนบ้านดิษเลยอะ ” ผมชอบเล่นน้ำมากเลยครับ ติดที่บ้านไม่มีตังทำสระ เหอะๆๆ มีแต่ลงไปวิดน้ำกับจับปลา
“ พี่คิม ผิวไม่เหมือนเด็กบ้านนอกเลยอะ ” ไอเดย์พูดกับผม ตอนนี้ทุกคนก็ลงอยู่ในน้ำกันหมดครับ แม้แต่กั้งก็ด้วย
“ เดย์ ถ้านายไม่สบายใจ เราจะไม่ไปก็ได้ ”
“ ถามหน่อย ทำไมต้องเกรงใจกูนัก …. โอ๊ย พี่ตบหัวผมทำไม ” ผมตบหัวแม่มเลยครับ
“ จะพูดไม่เพราะไปถึงไหนวะ ”
“ พี่ก็เลิกพูดวะกับผมดิ ” ผมเถียงกัน คนที่เหลือก็ขำดิครับ
“ นายเป็นลูกของอา แล้วพวกเราก็แค่คนอาศัย เราได้ยินแม่สั่งพี่เราบ่อยๆว่า ถึงอายุมากกว่าแต่ก็ต้องดีกับเดย์มากๆ เราก็เลยทำตาม ” ผมไม่เข้าใจหัวอกของเค้าหรอก แต่เท่าที่ฟังลูกเลี้ยงนี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ
“ ต่อไปก็เลิกเถอะ ..... ไหนๆก็ต้องไปเรียนด้วยกัน ”
“ ตกลงมึงตัดสินใจไปเหรอวะ ”
“ ทำยังไงได้ล่ะ ถ้าผมดื้อ ผมก็กลายเป็นลูกอกตัญญูดิ ”
“ ดีมากไอเด็กน้อย จับมันกดน้ำเลย !!!! ” ผมเป็นหัวหอกเลยครับ ไล่กดน้ำไอเดย์ แต่ไอนี่มันคล่องมากเลย ใช่สิบ้านมึงมีสระนี่หว่า
ในที่สุด เดย์น้องรักของผมก็ตัดสินใจที่จะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ โดยผมไม่รู้รายละเอียด แต่ได้ยินผ่านๆว่าต้องไปเข้าชั้นเรียนก่อน แล้วถึงสอบเข้าเรียน ถ้าสอบไม่ผ่านพ่อมันก็จะเลือกมหาวิทยาลัยให้ ค่าใช้จ่ายก็แพงมากทีเดียวครับ คุยกันเป็นหมื่นเหรียญต่อเทอมกันเลย
พวกผมไม่ได้เจอกันบ่อยๆครับ เพราะเดย์ต้องไปทำเรื่องที่นู่นที่นี่ แต่ไอเดย์กับไอวินก็ยังพูดคุยกันอยู่ตลอด
“ พี่ว่าเดย์ต้องจับได้แน่เลย ” ผมกับวากดิษมายืนคุยกันช่วงพักที่ทำงานครับ
“ จับว่าอะไร ”
“ เรื่องที่วินดูเศร้าลงไง แล้วก็ดูผอมลงด้วย พี่ว่าวินต้องกลุ้มใจอยู่แน่ๆ ” ในวงก็มีพี่ริชด้วยนะครับ พี่แกยืนกินกาแฟดำไม่ได้ออกความเห็นอะไรเลย
“ พี่ว่าไง ” ผมเลยต้องถามเอง
“ มันก็ปกติสำหรับคนที่รักกันไม่ใช่เหรอ ” ตอบได้ดีๆ
“ แล้วพี่เคยเศร้าแบบนี้ไหมหรือคนเก่าไปคนใหม่มาตลอดเวลา ” มึงไปแขวะพี่เค้าทำไมวะวากบ้า
“ พี่ลืมไปแล้ว มันนานมากแล้วที่ไม่รู้สึกแบบนั้น ”
“ งั้นพอดีเลย ” จู่ๆก็คิดอะไรได้ครับ
“ พี่ต้องให้คำแนะนำน้องมันหน่อยนะ ผมสงสารน้องมัน ” ผมบอกพี่ริช วากดิษก็มองหน้าเหมือนกับรอฟังคำตอบ
“ เรื่องอย่างนี้ ให้เค้าเรียนรู้เองดีที่สุด ..... นั่นไงแฟนเค้ามาแล้ว ” จังหวะนั้นไอเดย์ก็มาพอดีครับ ปกติมันไม่ได้มาหาทุกวันหรอกครับ วันนี้มันคงไปทำธุระข้างนอกมา
“ ....... ” ไอเดย์มองหน้าพี่ริชแบบไม่เป็นมิตรเลยครับ มันยังแค้นเค้าไม่เลิกอีกนะ
“ ได้ยินว่าจะไปเรียนที่ชิคาโกเหรอ ”
“ ครับ ”
“ ที่นั่นหนาวมากนะ ต้องรู้จักบริหารตัวเองดีๆ ไม่อย่างนั้นจะป่วยตลอดเวลา ” ให้เด็กนอกกับว่าที่เด็กนอกคุยกันไปแล้วกัน
และก็มาถึงวันที่เราต้องเลี้ยงส่งไอเดย์กันครับ เราเลือกก่อนวันขึ้นเครื่องสองวัน เผื่อมันเมามากแล้วลุกไม่ไหวด้วย หุหุ คืนนั้นไม่ค่อยสนุกครับ เพราะมันเหมือนยังผูกพันกับไอวินอยู่มาก
“ เดย์จะไปเมืองนอก ทำไมไม่ส่งวินตามเดย์ไปล่ะ ” พี่โจก็มาตามคำเชิญด้วยครับ เดี๋ยวนี้ตัดผมสั้นหล่อขึ้นเยอะเลย คึคึคึคึ
“ จะไปรู้กับพ่อง เค้าไหมล่ะ ” วากดิษพูดกับน้องรหัสเค้าครับ
“ อ้าวพี่ งั้นทำไมพี่ไม่บอกพ่อง เค้าล่ะ ” นั่นไง เล่นก่อนเองนะมึง
“ เลิกพูดถึงพ่องกันได้แล้ว ..... เพิ่งจะเข้าใจกันรักกัน ก็ต้องห่างกันแล้ว น่าเสียดายนะ ” พี่นากพูดครับ
“ เค้าจากกัน เพื่อจะได้อยู่ด้วยกัน ” วากดิษเสริม
“ ใช่ เราคิดว่า เดย์คงใช้เรื่องเรียนแลกกับการได้คบกับวินนั่นแหละ ” ผมหมายถึงกับพ่อเค้าครับ
“ ขอให้เวลากับระยะทาง มาทำให้ความรักน้อยลงแล้วกัน ” พี่โจบอก อันนี้ผมก็ห่วงแทนจริงๆครับ
“ เรื่องนั้น แล้วแต่ชีวิตของเค้าเถอะ เราทำได้ดีที่สุดก็เท่านี้ ” ผมนั่งมองหน้าวากดิษแล้วยิ้มให้กัน เราทั้งสี่คนมองไปที่วินกับเดย์ที่เอาหัวซุกกันอยู่ข้างหน้า
ในวันไปส่งไอเดย์ เรียกว่ามากันครบทีมเลยครับ พ่อผมแม่ผม แม่ของวากดิษ (พ่อของดิษเริ่มป่วยครับ) พี่กริชก็หนีงานตามเจ้านายมาด้วย พ่อกับแม่เลี้ยงของเดย์ก็ตามมาส่ง แต่ผมยังไม่เห็นพี่ชายของกั้งนะครับ ได้ยินว่าทำงานอยู่ไกล
“ มีอะไรเร่งด่วนโทรหาพ่อไม่ติด ให้ติดต่อสถานทูต เค้าจะติดต่อพ่อเอง ” พ่อของเค้าทิ้งท้ายให้ ความจริงได้ยินว่าพ่อเค้าก็อยากไปส่ง แต่มีภารกิจกับรัฐบาลวันที่ส่งนี่พอดี เลยไม่ได้ไปด้วยกัน
“ โทรหาน้าบ้างนะจ๊ะ ” ไอเดย์ก็ยิ้มให้แม่เลี้ยงเค้าครับ
“ ผมไปนะครับทุกคน ” เดย์ดูจะเข้มแข็งมากขึ้นครับ แต่ที่ผมแปลกใจก็คือวินไม่พูดอะไรออกมาเลย
“ วิน พูดอะไรหน่อยดิน้อง ” ผมเดินไปผลักๆมันมาแถวหน้า
“ เดย์ ..... ขอให้สำเร็จนะ ” เดย์ยิ้มตอบมา แต่ไม่พูดอะไรกันอีก ในที่สุดเดย์กับกั้งก็เดินเข้าไปที่ด่านตรวจ (มั้งนะ เรียกไม่ถูก) พวกเราก็แยกย้ายกันกลับครับ
ผมสัญญากับไอเดย์ไว้ว่า ผมจะดูแลวินเท่าที่จะดูแลได้ ไม่ต้องกังวล ... น้องชาย ทำให้ดีที่สุดแล้วกันนะ พี่เป็นกำลังใจให้และหวังว่าเวลากับระยะทางจะไม่ทำให้ความรักของน้องสองลดน้อยลงไป เป็นกำลังใจนะวินเดย์
************************************************************
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1213225 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก