มาแล้วครับๆ
************************************************************
ผมวิ่งกลับมาที่เรือนนอนของผม เข้ามานั่งอยู่ในมุมของบ้านคนเดียว สมัยก่อนผมทำแบบนี้บ่อยมาก เพราะผมไม่มีคนที่จะมาแบ่งเบาความกลัดกลุ้มของผมได้ ตอนนั้นผมไม่ค่อยถูกกับพ่อเหมือนทุกวันนี้ กับแม่ผมก็เกรงใจไม่กล้าพูดอะไร แต่ที่ผมเป็นคนนิสัยไม่ดีในอดีตผมไม่โทษใครหรอกครับ ทั้งหมดเป็นเพราะตัวของผมเอง
ดิษป่วยหนักด้วยโรคเก่าอีกแล้ว ครั้งนี้คงจะเป็นหนักกว่าทุกทีครับ เพราะมันหายไปเฉยๆ แต่ที่ผมกำลังเครียดหนักอยู่ในตอนนี้คือ ทำไมทุกคนต้องปิดบังผมด้วย ผมกับดิษเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมกลายเป็นผมคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องนี้
“ ไอคิม เปิดประตูให้หน่อยเว้ย ข้าไม่อยากพังประตูนะ ” ผมได้ยินเสียงที่หน้าต่างครับ รู้สึกจะเป็นเสียงของพ่อผมนะ
“ ผมอยู่คนเดียวไม่ได้เหรอ ” ผมถามกลับไป
“ เองจะทำเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้นะ เอะอะจะวิ่งหนีออกมาท่าเดียว ข้ามาคนเดียว ข้าวกล้องมันไม่ได้มาด้วยหรอก ” ฟังแบบนี้แล้ว ก็ต้องจำใจไปเปิดให้ดิครับ พอเปิดประตูให้พ่อผมก็เดินเข้ามาในบ้านของผม
พ่อของผมหิ้วเอาข้าวห่อมาให้ผมด้วย พอมาถึงก็เดินไปแกะข้าวห่อมาให้ผม
“ ผมยังไม่หิวอะพ่อ ” ผมพูด
“ กินเถอะ ..... ข้าวกล้องบอกว่าเองจะปวดท้องถ้าไม่กิน ” แม่ม ไอวากบ้ามาทำรู้ดีอีก ผมไหว้ขอบคุณพ่อแล้วค่อยๆกินข้าว ระหว่างนั้นพ่อของผมก็ค่อยๆเล่าเรื่องให้ฟัง
“ เรื่องจริงๆน่ะ วันสองวันก่อนที่ข้าวกล้องจะป่วย ข้าว่าจะไปเยี่ยมเองที่หอ บอกกับแม่เองไว้ว่าจะไปเยี่ยม แม่เองเตรียมข้าวของไปฝากเยอะ แต่ข้าไม่ได้โทรบอกเองหรอก กะจะให้เองตกใจเล่นๆ ” มาทำขี้เล่นเอาตอนอายุปูนนี้อีกพ่อผม
“ แต่ช่วงนั้นผมไปอบรมนะพ่อ ”
“ ข้าโทรคุยกับข้าวกล้องถึงรู้ว่าเองไม่อยู่ ข้าเลยไปหาพ่อมันระหว่างรอเองกลับมา พอไปถึงข้าก็ไปพักที่บ้านของพ่อมัน ก็เจอหมอกริชกับแก้วเค้าด้วย วันนั้นพ่อแม่ของหมอกริชก็มา พวกข้าเลยได้พูดคุยกัน ” ชักเริ่มจะเข้าเค้าแล้วว่าแก้วไปอยู่กับไอดิษได้ยังไง
“ แล้วยังไงต่อพ่อ ”
“ ข้าวกล้องมันมาร่วมทีหลัง ข้าเห็นมันโทรมๆ หน้าตาไม่ค่อยดี ..... แต่แก้วเป็นคนทักว่าทำไมมันถึงดูแย่ๆ ก็เลยขอให้ไปตรวจหน่อยดีกว่า กริชกับแก้วเลยจะพาข้าวกล้องมันไปตรวจ แต่ยังไม่ทันไปโรงพยาบาล มันก็นิ่งไปเฉยๆ แก้วกับกริชก็เลยช่วยกันปั๊มหัวใจให้มัน ข้าก็อึ้งเหมือนกัน ไม่เคยเห็นใครใกล้ตายแบบมันมาก่อน ” แค่ฟังผมยังใจหวิวๆเลยครับ นี่ถ้าเป็นผมแทนคงจะแย่
“ แก้วกับกริชปั๊มหัวใจนานมาก กริชบอกว่ามีสัญญาณหัวใจอ่อนๆแล้ว เราก็เลยรีบไปเอาอุปกรณ์ของพ่อมันน่ะ มาช่วยมันชั่วคราว กริชบอกว่าไม่น่าเคลื่อนย้าย ต้องรอรถพยาบาล เราก็รอกัน ระหว่างรอ แก้วก็ต้องคอยดูอยู่ตลอดเวลา ส่วนข้าต้องพาพ่อมันออกมา เพราะพ่อมันเห็นลูกเป็นแบบนี้ก็พาลจะแย่ไปตามกันอีก ”
“ ผมก็พอเข้าใจนะพ่อ ผมเคยเห็นอาการของมันตอนที่เรียน ...... แต่ผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าทำไมต้องพากันปิดผมด้วย ” พูดไปพูดมาจะกินข้าวไม่อร่อยแล้วครับ พ่อของผมก็เอามือลูบหลังผม นี่แทบจะเป็นครั้งแรกเลยครับ
“ ตอนแรกสุด ข้าจะเป็นคนโทรบอกเอง แต่เห็นกริชบอกมาว่า เองไปอบรมไกล ถ้าเองรู้จะต้องเดือนร้อน อยากกลับมาแน่ๆ แล้วจะเสียงานเสียการ ได้ยินว่าข้าวกล้องก็เคยสั่งเอาไว้ว่าถ้าเกิดเจ็บป่วยอะไรก็อย่าบอกเอง ..... ข้าก็เลยเชื่อมัน เพราะข้าก็ไม่ค่อยจะแน่ใจว่าควรทำอย่างไร ....ข้าไม่สนิทกับเองมากนัก เองก็รู้ ” พอผมได้ยินพ่อของผมเล่าให้ฟัง ผมกลับรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาจริงๆครับ
ผมอายุยี่สิบกว่าแล้ว เรียนจบมหาลัย ทำงานทำการแล้ว แต่ในสายตาของคนอื่น ผมก็ยังไม่ใช่คนที่พร้อมจะรับกับเรื่องเหล่านี้สินะ แต่ผมจะโทษใครได้ล่ะครับ มันไม่ใช่เพราะตัวเองเหรอ ที่ชอบทำให้คนอื่นห่วงอยู่ตลอดเวลา
“ เองอย่าโกรธมากไปเลยนะ ข้าไม่มีหน้ามาขอให้เองยกโทษ ”
“ ไม่นะพ่อ อย่าพูดแบบนั้นเลย ผมจะบาปนะ ” พ่อยังพูดไม่จบหรอกครับ ผมแย่งพูดก่อน
“ เออน่า ..... เรื่องนี้ ถึงทำให้ข้ารู้ว่า ความจริงเองเป็นคนที่มีคนห่วงและคนรักมากนะ ฮะๆๆ ข้าก็แปลกใจเหมือนกัน ไม่คิดว่าคนอย่างเองจะมีคนรักคนชอบขนาดนี้ ” ผมยิ้มๆ เพราะเหมือนจะชมผมอยู่นะ หึหึ
“ ผมปล่าวหรอกพ่อ ”
“ ทุกคนทำไปก็ห่วงเอง ข้าวกล้องมันก็ห่วงเองมาก ข้าได้ยินมานะ ..... ว่ามันทำอะไรต่อมิอะไร ก็เอาไว้ให้เอง เรื่องนี้ข้าไม่รู้ชัดนะ ได้ยินจากพ่อมัน ”
“ พ่อ .... ผมไม่รู้จะเริ่มคุยกับมันยังไงเลย ผมจะโกรธมันก็ไม่ได้ จะทำเหมือนไม่มีอะไรก็ไม่ได้อะพ่อ ” ผมพูดไปก็กลั้นน้ำตาไป พ่อของผมก็หัวเราะนิดหน่อย
“ ถ้าเองไม่คุยกับมัน จะทำอะไรได้ ลองดูไอเสือ ลองคุยกันอย่างที่ผัวเมียเค้าคุยกันน่ะ ”
“ พ่อ !!!!! ”
“ เฮ้ยๆ อย่านะเว้ย เห็นแก่ๆข้าสู้คนนะ ” ลืมตัวเลยผม เหอะๆๆ พ่อของผมลูบหัวแรงๆเหมือนไอดิษเลย แฮะๆ จากนั้นเราก็เดินออกมาพร้อมกัน กลับมาที่เรือนใหญ่ พอมาถึงก็มีแต่แม่ของผมครับ วากบ้ากับแก้วไม่อยู่แล้ว
“ มาแล้วเหรอจ้ะ .... คิม แม่ขอโทษนะลูก ” พอเห็นแบบนี้แล้ว ผมยิ่งรู้สึกแย่ครับ แต่ละคนทำไปเพราะห่วงใยผมแท้ๆ แต่กลับต้องมาคอยขอโทษผมอีก
“ ครับแม่ ผมก็ขอโทษครับ ที่ผ่านมา ผมทำตัวไม่ดีเอง ”
“ ...... ” พ่อของผมก็มองไปทางอื่น ส่วนแม่ของผมมองตาปริบๆ
“ อะไรครับแม่ ”
“ ลูกแม่โตขึ้นมากแล้วนะเนี่ย ” เฮ้อ กูหนอไม่กู
“ แล้วดิษมันไปไหนอะแม่ ” ผมถามต่อ
“ อ๋อ ข้าวกล้องบอกว่าแก้วจะกลับไปเรียนต่อแล้ว ต้องไปขึ้นเครื่องก็เลยขับรถกลับไปส่งก่อน แล้วจะกลับมาใหม่ ”
“ เหอะ ตัวเองจะตายแหล่ไม่ตายแหล่ ยังจะมาทำเก่งขับไปนู่นไปนี่ บ้าว่ะ ” ผมพูด
“ เองก็ว่าไปนะ โทรไปหามันสิ ว่าเดี๋ยวเองกลับไปเอง ...... ข้าให้รถข้าไปขับ ”
“ อะไรนะพ่อ !!!!! ”
“ วันนี้ตื่นเต้นเยอะจังนะไอนี่ ก็ให้เอารถไปขับน่าตกใจตรงไหน ” รถของพ่อผมเป็นรถแวนขับเคลื่อนสี่ล้อครับ มันก็เก่าแล้วล่ะ แต่พ่อผมรักษาค่อนข้างดีครับ
“ แต่คุณคะ ลูกเราสายตาไม่ดีนะ ” แม่ของผมทักครับ
“ อืมๆ ผมรู้ ...... ไอคิม เวลาเองขับรถน่ะ ไม่ต้องขับเร็วไม่เดาใจคนอื่นก็พอ เห็นว่าไม่น่าแซงเค้าก็ไม่ต้อง ใครว่าขับช้าก็ช่างมัน ไปตามทางก็พอ ไหนไปลองขับพาข้าไปหมู่บ้านซิ ” แม่ของผมก็เอ็ดพ่อของผมอยู่นั่นแหละครับ แต่พ่อผมไม่ฟังครับ วันนั้นผมก็ได้ลองขับรถของพ่ออยู่ทั้งวัน
พ่อของผมบอกให้ผมกินข้าวเที่ยงแล้วก็ขับรถกลับไปได้ เพราะผมหนีงานมาแล้วหนึ่งวัน ผมเลยตัดสินใจโทรไปหาไอวากบ้าครับ
“ คิม พี่กำลังจะกลับไปรับแล้วนะ ”
“ ไม่ต้อง ”
“ ......... คือ ” ผมนั่งนึกถึงหน้าจ๋อยๆของมันแล้วอยากหัวเราะครับ แต่ไม่เอาหรอก เดี๋ยวไก่ตื่น หึหึหึ
“ ไม่ใช่แบบนั้น เดี๋ยวจะกลับเอง รออยู่นั่นแหละ ”
“ แต่พี่อยากกลับไปรับคิม ” เสียงมึงนี่ออดอ้อนจังนะ
“ เราก็อยากให้ดิษรออยู่ที่หอ ได้ปะ ”
“ ....... อืม พี่จะรอนะ ” พอวางสาย ผมก็ไปลาพ่อกับแม่ แล้วขับรถกลับไปทันที
ผมใช้เวลาขับนานหน่อยครับ เพราะยังไม่คล่องไม้คล่องมือ ไม่กล้าขับเร็ว ก็เลยมาถึงช้ากว่าที่เคยมาตามปกติเกือบๆชั่วโมง แต่มาถึงโดยสวัสดิภาพก็ดีแล้วล่ะ พอมาถึงก็เย็นแล้ว ผมหายใจเข้าหายใจออกถี่ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยอะไรกับมันดี
“ คิม ” ผมหันไปตามเสียงที่เรียก
“ เฮ้ย !!!! ...... ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ ”
“ คิมขับรถมาเหรอ ..... พี่นึกว่าคิมจะมาทางรถโดยสาร ” วากบ้ามันมานั่งรอผมข้างล่างครับ
“ พ่อให้รถมาขับ ...... แล้วนั่นอะไร ขนมน้ำอะไรเยอะแยะ ” มันหิ้วขนมกับน้ำมาด้วยครับ
“ พี่มานั่งรอข้างล่างไง คิดว่าคิมจะขึ้นรถมา พี่เลยมานั่งรอ ” ตามปกติ ถ้านั่งรถ จะช้ากว่านี้ร่วมสองชั่วโมงนู่นครับ แสดงว่า .....
“ คิดจะนั่งรอเราเป็นชั่วโมงๆเลยเหรอ ..... ตัวเองป่วยอยู่นะ ” วากดิษยิ้มให้ผม
“ พี่เคยต้องรอใครบางคนมาตั้งนาน ..... พี่รู้ว่าการนั่งรอคนๆนึง โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่เรารอคิดถึงเราไหม มันทรมานแค่ไหน พี่ก็เลยอยากมาทำโทษตัวเองที่ปล่อยให้คิมต้องทนรอพี่ไง ” มันนี่ชอบพูดให้ผมปวดใจตลอดเลย
“ ขึ้นห้องเหอะปะ ” ดิษเดินขับมือผมเข้าตึกมา ระหว่างทางก็ไปเคาะประตูห้องไอวิน
“ โห พวกพี่ ..... เคยคิดจะเป็นแบบคนทั่วไปมั่งปล่าวพี่ .... พี่คิมด้วยไปต่อยพี่ริชก็ไม่บอกผม ” มันโพล่งออกมาเป็นชุดๆเลยครับ
“ อะไรมึงเนี่ย ”
“ ถ้าพี่บอก ผมจะได้ต่อยด้วยไง แต่ละคนบ้ากันจริงๆ ” มันดุน่ากลัวนะเนี่ย
“ พูดแบบนี้ แสดงว่าอยากต่อยพี่ใช่ไหมวะ ” วากดิษถามกลับไปครับ
“ ไม่ต้องเลยพี่อะ ไปคุยกันให้เคลียร์ แล้วผมจะรอฟังคำตอบ ”
“ เออๆ ” แล้วเราก็ขึ้นมาบนห้องครับ
พอมาถึงบนห้อง วากดิษก็กอดผมเอาไว้แน่นเลย ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี แม้ว่าระหว่างที่ขับรถมาจะนั่งคิดไปต่างๆนาๆก็ตาม
“ คิม ..... ขอโทษนะ ”
“ อย่าพูดแบบนั้นเลย เราเข้าใจแล้ว ”
“ ไม่ใช่เรื่องที่ไม่บอกเรื่องครั้งนี้นะ ..... แต่เป็นเรื่องที่พี่ป่วย พี่น่าจะบอกคิม ”
“ โอเค ...... แต่ก่อนคุยเรื่องพวกนั้น เอาเรื่องนี้ก่อน เรื่องแก้วน่ะ ” วากดิษมองหน้าผม แล้วหัวเราะร่าเลย
“ ฮ่าๆๆ แฟนพี่หึงโหดน่าดูเลยนะ ถึงขนาดจะต่อยผู้หญิง ...... โอ้ยๆๆ ” ว่ากูหึงๆ ชกอกมันเลย หึหึ
“ ก็อะนะ .... แล้วว่ายังไง จะไม่ชอบใช่ปะ ”
“ นั่งดีกว่านะหรือจะนอนดี ” สงสัยอาการมันปกติแล้วล่ะ เลือดทะลึ่งเดินแล้วนี่
“ นั่ง ”
“ อืม ...... คือ พี่กับแก้วความจริงแล้ว เราสนิทกันมากจริงๆ พี่มีเพื่อนแค่กริชกับแก้ว พี่ไม่รู้จะยืนยันเรื่องนี้ยังไง แต่ถึงยังไงก็ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นหรอก พี่กับเค้าเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ” อ้าว งั้นมันกับพี่กริชก็เหมือนกันสิเนี่ย
“ งั้นพี่กริชก็ด้วยสิ ” วากดิษพยักหน้า เรื่องนี้โทษมันไม่ได้หรอกครับ เพราะผมไม่เคยถามมันเอง
“ พี่พาแก้วไปเลี้ยงตอบแทนที่ช่วยชีวิตพี่ กริชมันก็อยู่ด้วยนะ ” นั่นไงกู แทนที่จะตามมันต่อไปอีกหน่อย ดันด่วนใจร้อนซะนี่
“ ส่วนวันที่พี่บอกคิมว่า พี่จะไปต่างจังหวัดน่ะ พี่ต้องไปนอนโรงพยาบาลอีก เพราะว่า ..... แม่พี่อาจจะให้พี่ผ่าตัดไง ”
“ ..... แล้วเมื่อวานล่ะ ที่มาอยู่ด้วยกัน ”
“ คือว่า แม่พี่ให้แก้วมาดูห้อง ว่าต้องเตรียมอะไรไว้บ้าง กรณีฉุกเฉินจะต้องทำยังไง พี่ก็เลยให้แก้วมาด้วยกัน ไม่มีอะไรจริงๆ ….. แก้วฝากขอโทษคิมด้วย เค้าให้ถ่ายวิดีโอไว้ อ่ะ ” ในคลิปแก้วก็ขอโทษผม แล้วก็บอกด้วยว่าขอให้รักไอวากบ้ามากๆ เรื่องนี้เข้าใจได้อยู่แล้วครับ ก็ถ้าผมรู้ว่ามันป่วย ผมคงจะไม่ทำบ้าๆอย่างวันนั้นหรอก
“ ดิษ ถามหน่อยได้ไหม ” วากดิษตั้งใจรอฟังครับ
“ เอาสิ ”
“ คิดจะบอกเราตอนไหนเหรอ ” วากดิษนั่งอึ้งไปพักนึง ก่อนจะพูดออกมา
“ พี่ว่าจะไม่บอกคิม ” ผมก็นั่งก้มหน้าสิครับ
“ ทำไมล่ะ ”
“ พี่ไม่อยากให้คิมต้องห่วงพี่ ต้องกังวลกับตัวพี่ ”
“ ดิษ ”
“ ครับ ”
“ ..... ดิษคิดว่า เราตัดสินใจคบกับดิษ เพื่อจะมีความสุขเท่านั้นเหรอ ” วากดิษถอนหายใจ หลับตาแล้วก็ก้มหน้าลงครับ
“ พี่ก็แค่ .... ไม่อยากให้คิมทุกข์เลยน่ะ ฮะๆ พี่นี่ …. ” ขณะที่มันจะพูด ผมก็ตัดหน้าก่อน
“ ดิษ ขอได้ไหม ..... ต่อไปไม่ว่าเรื่องอะไรก็ช่าง ถ้าเป็นเรื่องของดิษ บอกเราคนแรกได้ไหม สัญญากับเรา ” วากดิษเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาไหลเลยครับ มันขยับมากอดผม แล้วก็ร้องไห้
“ พี่สัญญานะ ” ผมกับมันนั่งกอดกันอยู่นาน ผมรู้แล้วว่า ผมกับมันพูดกับน้อยมาก ไม่เคยรู้ว่ามันจะน้อยถึงขนาดที่ทำให้เราไม่เข้าใจกัน ครั้งนี้มันไม่ทำให้ผมกับดิษต้องแตกหักกัน แต่สิ่งที่ผมได้รู้และผมจะทำจากนี้ต่อไปคือ ผมจะไม่ทำให้ดิษต้องเจ็บอีกต่อไปแล้ว เพราะผมไม่รู้เลยว่า วันไหนกันที่เราจะจากกัน จากเป็นหรือจากตายก็ไม่อาจรู้ ต่อไปผมกับมันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วครับ เราจะไม่มีอะไรที่ปิดกันอีกแล้ว ดิษกูสัญญา
วันต่อมา ผมกับวากดิษเตรียมไปทำงานพร้อมกัน ส่วนไอวินก็ขอติดรถมาด้วย แต่มันทำท่างอนทั้งดิษทั้งผมเลยครับ
“ ไอวิน มึงเป็นอะไรมากไหมมึงอะ ” ผมพูด
“ พวกพี่นั่นแหละ พี่ดิษก็หายหัว พี่คิมก็หายหัว ”
“ เฮ้ยๆ กูหายหัวอะไรวะ ” ผมถามกลับไป
“ เมื่อวานอะพี่ พี่หนีกลับบ้านไม่ยอมบอกผมอะ ”
“ วิน ..... ถ้าวินเป็นคิม วินจะทำยังไง ” วากดิษยิงคำถามใส่ไอวินครับ ไอนั่นอึ้งไปเลย
“ ก็ ...... ผมไม่รู้สิพี่ ”
“ อย่างนั้นก็อย่าทำแบบพวกพี่ล่ะมันไม่ดี ” โห วากดิษนิ่งมาก เอาซะไอวินที่กำลังบ้าๆเงียบเลยครับ เราไปกินข้าวเช้ากันก่อน จากนั้นดิษบอกผมว่าจะขอไปทำธุระก่อน พอเข้าทำงานพี่ริชก็หลบหน้าหลบตาผมครับ หึหึหึ
“ สวัสดีครับหัวหน้า ”
“ อ๋อ ..... เออ สวัสดี ” พี่ริชหงอไปเลย เหอะๆๆ ผมเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานครับ
“ ทำอะไรน่ะ อย่าต่อยพี่นะ พอแล้ว ”
“ โหพี่ ผมมาขอโทษ ..... ขอโทษครับพี่ ”
“ ความจริงน่ะ พี่ไม่อยากทำเลยนะ เรื่องนี้ทำให้พี่อารมณ์เสียมากๆเลย พี่ขอโทษแล้วกันนะ ” ผมคงจะได้ยินคำขอโทษนี้กับทุกคนแน่เลยครับ เหอะๆ คิดแล้วก็ตลกดี
ระหว่างทำงาน ผมเดินไปพักนิดหน่อย แต่ก็อย่างว่าครับ เวลาพัก พวกพนักงานก็จะชวนกันไปนินทาเรื่องคนนู้นคนนี้ประจำ ผมไม่ได้เข้าไปร่วมวงหรอกระ แต่ก็ชอบแอบฟัง แฮะๆๆ
“ ได้ยินว่าพี่ดิษป่วย ” หืม
“ อืม พี่เค้าเพิ่งส่งหนังสือไปให้หุ้นส่วน ”
“ เหอะ เห็นพี่คิมแกะพี่ดิษตลอดเวลา สงสัยหวังสมบัติเค้ามั้ง พ่อพี่ดิษก็ใกล้ตาย ” โอ้โห แรงไปละมึง
“ มึงว่าอะไรวะ ” ไอสองคนนั้น ทีแรกมันก็ทำท่าตกใจนะครับ
“ ทำไมล่ะ เรื่องจริงไม่ใช่เหรอ ได้ดีเพราะเป็นเมียเค้านี่ ”
“ แรงไปแล้วนะพวกมึง ”
“ พวกคุณเสียงดังมากนะ ” คนที่มาเป็นรองผู้จัดการครับ คนนี้ไม่ถูกกับดิษมากๆด้วย สงสัยผมจะแย่อะครับ
“ ผมไม่ได้พูดอะไรนี่ครับ ก็แค่พูดความจริง ” แม่งนี่
“ พูดแบบนี้ ออกไปต่อยกันหน่อยดีกว่าไหมพวกมึง ” ผมพูดสวนไปครับ ต่อหน้ารองนั่นแหละ
“ เอาสิ ผมจะได้ร้องเรียน ” กำหมัดเลยกู
“ ร้องเรียนก็ได้นะ ” รองผู้จัดการพูดมาครับ
“ ครับ ” ไอสองตัวนั้นหัวเราะใหญ่เลย
“ แต่ผมไม่สนใจคำร้องเรียนพวกคุณหรอก ท้าเค้าเหยงๆ แล้วมากลัวนี่น่ะเหรอ นิสัยไม่ใช่ลูกผู้ชายเลยพวกคุณ .... คิมมาหาผมหน่อย ” มาแปลกแฮะ ผมชูนิ้วกลางให้พวกมันสองคน แล้วเดินตามรองผู้จัดการมา
“ ผมประทานโทษด้วยครับ ” ผมพูดกับเค้า คนนี้เป็นคนที่ขัดคอผมหลายครั้งมากๆ เวลาเราเข้าประชุม
“ คิม ที่ผ่านมาผมตั้งใจไม่ให้คุณได้ทำงาน เพราะผมคิดว่าดิษทำแบบนี้เพื่อให้คุณได้ดี ผมเลยขัดขวาง ” ทำไมต้องพูดตรงๆด้วยเนี่ย
“ ครับ ”
“ ผมได้หนังสือแล้วว่า ดิษป่วยหนัก ..... ผมรู้แล้วว่าทำไมเค้าต้องทำให้คุณมากขนาดนี้ ”
“ ยังไงครับ ” รองผู้จัดการคนนี้อายุมากกว่าดิษหลายปีทีเดียวครับ
“ เพราะเค้าไม่รู้ว่า วันไหนเค้าต้องหยุดทำงาน ..... ที่ผ่านมา ผมไม่เข้าใจ แต่วันนี้ผมเข้าใจแล้ว ต่อไปคุณต้องขยันทำงาน และอย่าไปสนใจคนพวกนั้น จะมีคนอิจฉาคุณอีกมาก ..... แต่ก็จะมีผมคนนึงที่ไม่ตั้งแง่กับคุณอีก ขอให้ตั้งใจนะ ”
“ ขอบคุณมากครับ ผมขอตัว ”
“ ไปเถอะ ” อย่างที่เคยมีคนบอกว่า ในเรื่องร้ายต้องมีเรื่องดี วันนี้ผมเชื่อแล้วครับว่ามีอยู่จริง
หลังจากนั้น ผมก็ทราบว่าดิษมีกำหนดผ่าตัดแล้ว ก็เลยลาป่วย เหล่าหุ้นส่วนพอรู้ก็ใจหายกันหมด เพราะดิษอายุน้อย และแต่ละคนที่เป็นหุ้นส่วนก็อายุมาก มีลูกเต้ากันแล้วทั้งนั้น พอไม่มองว่าดิษเป็นคู่แข่งแต่เป็นลูกหลานที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ก็พาลเห็นใจกันหมด เรียกว่าคนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูก็กลายเป็นเห็นกลางๆกันซะส่วนมาก ก่อนวันผ่าตัดประมาณสี่วัน ดิษจะต้องไปนอนที่โรงพยาบาลสองวันครับ
“ คิม ”
“ อะไร ”
“ คิมพาพี่กลับไปที่ไร่หน่อยสิ ไร่ของพ่อเลี้ยงน่ะ ”
“ ดิษจะผ่าตัดนะ ไปได้ยังไง ” วากดิษมันไม่สนอะครับ เก็บเสื้อผ้า ไม่ยอมตอบผมด้วย
“ เราไปกันเถอะนะ ” เฮ้อ ตามใจคนป่วยแล้วกัน ผมก็ช่วยกันเก็บของแล้วเตรียมตัวออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น เก็บความสงสัยต่อไปว่า ทำไมมันถึงอยากไปที่ไร่ของพ่อผมนะ
**************************************************************
ช่วงนี้มีประชุมอีกแล้ว พรุ่งนี้ก็ด้วย แต่กลัวจะไม่ได้มาต่อครับ เลยมาพิมพ์ให้กันก่อน แฮะๆๆ
ขอบคุณที่ยังติดตามนะครับ
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1213293 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก