รอสักครู่ครับ กำลังต่อให้ นอนดึกไม่กลัวแก่กันเลยทีเดียว เพราะไงแก่ยากอยู่แล้ว หุหุหุหุ
*************************************************************************
หลังจากที่ผมโดนไอพานกระทืบแล้ว ผมก็มานั่งพักแถวๆนั้น โดยมีการ์ดยืนคุมเยอะเลย ระหว่างนั้นผมก็คิดถึงวากดิษครับ ผมหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์แล้วแนบที่หู แล้วก็เพิ่งนึกออกว่า วากดิษผ่าตัดนี่หว่า เฮ้อ นี่แค่วันเดียวเองที่ไม่เจอกัน ทำไมผมถึงคิดถึงมันขนาดนี้ก็ไม่รู้
“ พี่คิม ..... ทำอะไรมาเนี่ย ” ไอวินนี่มาละ
“ ลองเดาดูดิ ” ผมตอบมันไปครับ
“ อืม ..... พี่ไปกัดกับใครมาหรือปล่าวอะ ” วันนี้มันมีคิวต้องไปตามเอกสารแปลอะไรซักอย่าง ก็เลยไม่ได้มาแข่งกีฬากับพวกเรา
“ ฮ่าๆๆ แสดงว่าพี่คิมเนี่ย ชอบหาเรื่องชาวบ้านแน่เลย ” ไอพวกหางเครื่องแม่มแซวเลยครับ
“ อย่าเยอะๆ แล้วงานเป็นไงบ้างวิน ”
“ ก็ดีพี่ ...... เอ่อ ผมว่ามีเรื่องจะบอกพี่ครับ พี่ว่างคุยปะ ” หน้าตามันดูจริงจังไงไม่รู้สิ
“ เดี๋ยวค่อยคุยดีกว่า พี่ปวดไปหมดเลย ”
“ ก็ได้ครับ ”
พี่ริชเดินมาบอกผลของการพูดคุยแบบไม่เป็นทางการว่า พวกผู้ใหญ่รู้เรื่องแล้ว ไม่สบายใจมากๆ เลยจะขอให้ผมไปชี้แจงอีกครั้งวันพรุ่งนี้ ผมรับปากครับ จากนั้นไอวินก็พาผมกลับมาที่หอ มันอาสาไปซื้อข้าวซื้อน้ำซื้อยากินยาทาแก้ปวดมาให้ จากนั้นมันก็กลับลงไปที่ห้องของมันครับ
ตอนที่ผมกินข้าวคนเดียวนี่เอง ที่ทำให้ยิ่งรู้สึกคิดถึงวากดิษมากเข้าไปอีก ที่ผ่านมาผมไม่เคยเจอเรื่องอย่างนี้มาก่อนครับ ผมมักจะหงุดหงิดเล็กๆ เวลาวากบ้ามันเดินมาบอกให้ทำกับข้าวให้กิน รินน้ำให้หน่อย ไม่ก็บอกให้ผมรอกินข้าวด้วยกัน ยิ่งถ้าถอยหลังกลับไปก่อนจะได้มาเจอกับวากดิษ ผมไม่เคยได้กินข้าวร่วมกับใครเลยครับ ทั้งพ่อทั้งแม่ ก็ไม่เคย ทั้งหมดเป็นเพราะมึงเลยไอวากบ้า คืนนี้ผมจะนอนหลับหรือปล่าวนะ แล้ววากดิษได้ผ่าตัดหรือยัง มันต้องรู้สึกกลัวมากแน่ๆ
รุ่งเช้า ผมรีบมาทำงานแต่เช้า เพราะไม่รู้ว่าผู้ใหญ่ท่านจะคุยอะไรกันบ้าง ผมมาถึงก็แอบไปสอดสายตาดูที่ห้องผู้จัดการครับ ว่ามันอยู่หรือปล่าว ปรากฏว่ามันมาทำงานครับ แต่แถบนั้นไม่มีคนทำงานอยู่เลย สงสัยจะเริ่มมีแรงกดดันเข้ามาแล้วครับ
ช่วงสายผมโดนเรียกไปสอบถาม โดยที่ท่านผู้จัดการชั่วคราวมันก็ต้องมาด้วย เพราะเป็นคู่กรณีกับผม
“ ผม ...... ไม่มีเรื่องแก้ตัวครับ ” อ้าว ไมง่ายงั้นละ
“ ผมได้ยินว่า คุณดูหมิ่นไปถึงแฟนของคิมด้วย ” แหม เรียกแฟนของคิม คึคึคึคึ
“ ครับ ”
“ และคุณยังพาพวกพ้องไปรุมทำร้ายคิมอีก ..... ผมอยากรู้ว่าทำไม ” อืม เหมือนผมเลยครับ
“ ผมไม่พอใจเค้าเรื่องงานครับ ” กูคงจะเชื่อมึงหรอก
“ เฮ้อ คุณทำให้พวกเราผิดหวัง เดี๋ยวพวกเราจะขอหาแนวทางกัน พวกคุณเชิญกลับไปก่อน ...... คุณพาน คุณควรเก็บของออกจากห้องผู้จัดการได้แล้ว เราจะพิจารณาโทษอีกที ” มันยกมือไหว้แล้วเดินออกไป ผมยังไม่ค่อยจะเข้าใจสิ่งที่มันพูดครับ เลยตัดสินใจจะเดินตามมัน เพื่อคุยให้รู้เรื่อง แต่ก็โดนชายลึกลับมาดึงแขนไว้
“ รอซักครู่ ” ไอนี่ใครวะ
“ คุณทำอะไรครับ ” มันสวมแว่นดำ แต่งชุดซาฟารีครับ
“ คุณหนูขอคุยธุระครู่เดียวครับ ” คุณหนูไหนอีกวะ ผมมองลอดเข้าไปในห้องผู้จัดการก็เจอผู้หญิงสาวๆคนนั้นเอง คนที่ไอพานชอบพามาอวดชาวบ้านเช้าเย็นอะครับ ท่าทางตึงเครียดน่าดู
ไม่นาน ผู้หญิงสวยๆคนนั้นก็เดินออกมาเจอผมพอดี เค้าบอกผมว่าขอโทษที่ไม่เคยแนะนำตัวกับผม เค้ารู้แล้วว่าพานทำร้ายผม พานพูดถึงผมในทางไม่ดี แต่ตอนนี้เค้ารู้นิสัยไม่ได้เรื่องของพาน รวมถึงเรื่องอื่นๆแล้ว
“ ขอโทษนะคะ ถ้าพบกันอีกอย่าลืมมาทักทายกันบ้างนะคะ ” แล้วเธอก็เดินจากไป โดยทิ้งอะไรๆให้ผมได้งงต่อ ผมมองเห็นไอพานก้มหน้าร้องไห้ ก็เลยตัดสินใจไม่เข้าไปดีกว่า
ผู้ใหญ่ตัดสินใจปลดไอพานออกจากผู้จัดการชั่วคราว ให้มันมาทำงานที่สำนักงานใหญ่ไปพลางๆ ผมได้ยินว่ามันขอย้ายกลับที่เดิม แต่ผู้ใหญ่ไม่ยอมให้ไป นอกจากนั้นก็ตั้งพี่ริชมาทำหน้าที่แทน พี่ริชขอทำงานที่ห้องเดิม ให้เหตุผลว่าเค้าทำแค่ชั่วคราว ไม่จำเป็นต้องใช้ห้องของดิษ เรียกว่ากัดไอพานอย่างจัง เย็นวันนั้นพวกเราก็แอบไปฉลองกันเลยครับ ผมก็ตามไปด้วย
“ พี่คิม ” ไอวินรับหน้าที่ขับรถให้ผมครับ
“ ว่าไง ”
“ ผมว่าจะบอกพี่ตั้งแต่เมื่อวาน ” หน้าตามันจริงจังอีกแล้วครับ
“ เรื่องอะไรน้อง ”
“ ช่วงนี้ผมรับหน้าที่ทำงานกับบริษัท ..... พี่รู้ใช่ไหมครับ ”
“ รู้สิ ทำไมเหรอ ”
“ เค้าเสนองานให้ผมอะพี่ ” ผมรู้ทันทีเลยครับ ว่าท่าทางน้องมันจะอยากย้ายงาน
“ อยากออกเหรอ ”
“ ....... ผมเกรงใจพี่ๆน่ะครับ ตอนที่ผมไม่มีงานทำ พี่ดิษก็วิ่งเต้นหางานให้ ความจริงไม่ใช่เพราะพี่ดิษป่วยนะครับ ” ขณะที่มันกำลังจะร่ายยาว ผมห้ามมันไว้ก่อน
“ วิน มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาเกรงใจกันนะเว้ย พี่เคยบอกแล้วไง ว่าถ้าเจองานที่ถูกใจ วินก็ไปได้ ”
“ แต่ พี่จะไม่โกรธผมเหรอ ” ผมลูบหัวมันเล่นครับ
“ ถ้าถูกใจ ไปเถอะน้อง พี่บอกดิษให้เอง ”
“ ผมบอกเค้าไปว่าผมอยากปรึกษาพี่ดิษก่อน ผมจะรอพี่ดิษหายดีก่อนครับ ” เพิ่งรู้ว่ามันเป็นน้องที่น่ารักมากๆก็วันนี้แหละครับ เหอะๆ
เราเลี้ยงฉลองกันอย่างมีความสุข กินเหล้ากินยากันใหญ่เลย แต่ผมงดครับ เพราะช่วงนี้ไม่มีอารมณ์กินเท่าไร ถ้าวากดิษไม่อยู่ ผมก็ไม่อยากกินครับ
“ ไม่ดื่มหน่อยเหรอคิม ” พี่ริชเดินเป๋มาละครับ
“ ไม่อะพี่ ”
“ อ๋อๆ ..... เดี๋ยวนะ ” พี่ริชรับโทรศัพท์ครับ จากนั้นก็มาทำตาโตใส่ผม
“ ขอบคุณครับ .... คิมๆๆๆ ” โห ทั้งเรียกทั้งเขย่ากูเลยนะพี่
“ อะไรของพี่เนี่ย ”
“ พรุ่งนี้เราต้องนำงานไปเสนอตอนเช้า ไอพานมันรับงานมา คิมกลับไปเอางานที่สำนักงาน ..... แล้วก็เตรียมพรีเซนต์ทีนะ ” คิ้วขมวดเลยกู
“ ทำไมต้องผมอะพี่ ” พี่ริชยิ้มอย่างหมดสภาพ
“ พี่เมามากเลยว่ะ ตอนนี้ก็มีคิมคนเดียวไม่เมา ช่วยทีนะ ” ผมไม่โมโหหรืออะไรหรอกครับ เพราะเรื่องแบบนี้ควรโทษไอพานนั่นมากกว่า แทนที่จะบอกคนอื่นว่าไปรับงานพรีเซนต์มา พอจะโดนปลดแม่มไม่ทำอะไรเลย
ผมต้องขับรถมาเอง เพราะดันอวดดีบอกให้ไอวินกลับไปพัก ผมขับรถกลับมาที่ห้าง แล้วเข้ามาในอาคาร ผมไม่มีกุญแจสำนักงานครับ เลยไปตามยามมาเปิดให้
“ คุณคิมเข้าไปได้เลยครับ ”
“ ทำไมล่ะ ยังมีคนทำงานอยู่เหรอ สี่ทุ่มกว่าแล้ว ”
“ มีครับ คุณพานยังทำงานอยู่ ” หืม ไอพานเนี่ยนะ
“ ขอบคุณมากครับ ” พอได้ยินว่ามันยังอยู่ ผมใจคอไม่ดีครับ เพราะกลัวมันจะทำเรื่องไม่ดีกับห้างของเรา ผมรีบตรงไปที่ห้องผู้จัดการ เจอเลยครับ ไอพานกับพวก
“ สวัสดีครับ พี่กลับมาทำไมเหรอ ” เหอะๆ ทีนี้เรียกกูพี่เลยนะ
“ ทำอะไรกัน ดึกแล้วนะ ทำไมไม่กลับกัน ”
“ พี่พานให้พวกผมมาช่วยกันเตรียมงานพรีเซนต์พรุ่งนี้ ” อ้าว ยังไงกันวะ ผมเดินผ่านพวกนั้นเข้ามาในห้อง เจอไอพานกำลังทำงานอยู่
“ ........ ” ตามันบวมแดงมากเลยครับ ท่าทางเหมือนคนร้องไห้หนักมา
“ ทำอะไร ” ผมถามมัน
“ คนไปฉลองกันหมดนี่ ไม่มีใครเตรียมงาน ”
“ มึงไม่บอกพวกเค้าก่อนเอง ” ผมสวนมัน
“ จะให้คุยกับใครล่ะ ขนาดหมายังไม่มองเลย ” มันว่าใครหรือปล่าววะ
“ ไม่ใช่เว้ย มันเป็นงาน ถึงเค้าไม่อยากคุย มึงก็ต้องพูด ” มันจ้องหน้าผมเขม็งอีก เอาซักหน่อยไหมมึง
“ กูเตรียมใกล้เสร็จละ บอกพี่มึงมาเอาไปแล้วกัน ”
“ กูกลับมาเอานี่ไง ไหนดูซิ ” มันยื่นให้ผมอ่านครับ
งานที่ว่าก็เป็นงานทั่วๆไปครับ ไม่ได้ยากเย็นอะไร แต่ไอพวกนี้ทำออกมาได้ไม่ดีเลย ผมมองหน้าพวกนั้นแต่ละคน พอจะเข้าใจครับ เค้ามาจากต่างจังหวัด คงไม่เคยทำงานอะไรแบบนี้มาก่อน อันนี้พอเข้าใจได้
“ พวกมึงรีบกันไหมวะ ” ผมถาม
“ ไม่รีบ แต่ยังไม่ได้กินข้าว ” ไอพานตอบผม
“ มึงให้เงินน้องๆไปซื้อข้าวมาดิ ..... เผื่อกูด้วย ” ไอพานมันหยิบกระเป๋าออกมา แล้วก็กัดฟันกรอดๆ อะไรของมันน่ะ
“ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมซื้อกันเอง ” พวกน้องๆมันพูดขึ้น
“ อะไรวะเนี่ย ” ผมหันกลับมาหาไอพาน
“ กูไม่มีเงิน ” คำพูดของมันทำเอาผมอึ้งนิดหน่อยครับ มันยื่นกระเป๋าให้ผมดู ไม่มีเลยจริงๆครับ ผมควักเงินให้พวกนั้นไม่ซื้อข้าวกล่อง ตอนนี้เหลือแค่ผมกับไอพานสองคนครับ
“ พาน กูเห็นมึงแต่งตัวดี รถที่ใช้ก็ราคาแพง ทำไมมึงไม่มีเงิน ” มันเงยหน้ามามองผม แล้วยิ้มออกมา
“ ไม่ต้องยุ่งกับชีวิตของกูหรอก ” มันทำท่าจะลุกหนีครับ ผมขยับมาขวาง แม่ม ตัวมึงนี่นะ ถ้าผลักกูหนีกูคงปลิวไปเลยล่ะ
“ ไม่ยุ่งได้ไง ไอดิษบอกให้กูช่วยมึง ” มันมองตาปริบๆ
“ ช่วยอะไร ช่วยแบบนี้เหรอ ” กวนตีน
“ มึงเคยให้โอกาสกูพูดหรือทำอะไรมั่งล่ะ นอกจากพูดว่ากูเกลียดเกย์ๆ ” มันหัวเราะออกมาครับ
“ ช่างมันเถอะ ” จะหนีอีกละครับ
“ มึงชอบหนีปัญหาแบบนี้เหรอวะ มิน่าถึงโดนเมียทิ้ง ” มันหยุดกึกเลยครับ ตายห่ะ กูไปจี้จุดเจ็บมันหรือปล่าว ไอพานค่อยๆหันหน้ากลับมา มันร้องไห้ครับ
“ ฮึ ..... มึงจะซ้ำเติมกูอีกไหม เอาให้หมดวันนี้เลย กูไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้ว ฮืออออออออ ” เวรกรรม ร้องไห้ใหญ่เลย
“ ไอพาน กูอยากคุยกับมึงจริงๆนะเว้ย ไม่ได้มายั่ว มึงลองทำใจเลิกเกลียดเกย์ซักนาทีได้ไหมวะ ” กูต้องเป็นเกย์เต็มตัวเพราะมึงเลยนะเชี้ย
“ ..... กูไปล้างหน้าก่อน ” ยังจะอุตส่าห์อายอีกนะมึง ผมนั่งรอมันเดินออกมา ส่วนน้องๆมันก็วิ่งรี่เข้ามาหาผม
“ มีอะไรวะ ทำไมต้องวิ่งเข้ามา ” มันทำท่าตกใจนิดหน่อย
“ กลัวพี่ๆจะหิวครับ ” พอเห็นสายตาซื่อๆของพวกมันแล้ว โกรธเรื่องที่ผ่านมาไม่ลงครับ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะผมก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เวลาพี่สั่งก็ลุย หรือตอนเป็นลูกพี่คนอื่นเค้าก็สั่งเค้าสารพัด ถ้าจะผิดก็ผิดที่คนสั่งครับ คนทำตามเค้าไม่มีทางเลือกมานักหรอก
“ กินข้าวกันก่อนปะ ” ไอพานเดินออกมาละครับ พวกน้องๆมันไม่ได้สังเกตอะไร ดีไปครับ จะได้ไม่มาเห็นพี่มันอ่อนแอ
ขณะที่กำลังนั่งกินข้าว พี่ริชก็ยังมีอารมณ์โทรมาถามไถ่ ถึงเสียงจะอ้อแอ้หนักแล้วก็ตาม
“ กำลังนั่งแก้งานอยู่พี่ ” ผมบอกไป
“ เอ้า .... ทำไมต้องแก้ล่ะ คิมเอากลับมาทำที่หอพักก็ได้นี่ ” ผมมองหน้าพวกนั้นที่กำลังมองมาทางผมเหมือนกัน
“ ก็ มันมีงานต้องค้นนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ ฉลองกันเหอะ ”
“ โอเคๆ ค่อยๆทำไปนะ ”
“ หึหึ ” พอวางสาย ไอพานก็หัวเราะอีก
“ ชอบหัวเราะจริงนะมึง ”
“ ถึงขนาดต้องฉลองเลยเหรอ สนุกกันมากเลยล่ะสิ ” ผมทุบโต๊ะดังปัง ทีแรกว่าจะขู่เล่นๆครับ แต่ดูเหมือนพวกนั้นจะกลัวจริง เหอะๆๆ
“ มึงเคยมองตัวเองมั่งไหมพาน ”
“ อะไร มองอะไร ” ผมชี้ไปที่ลูกน้องมันทั้งหลาย
“ พาพวกเค้ามาลำบาก แล้วยังจะปากดี มึงเคยคิดจะดูแลคนในความดูแลมั่งมะ นอกจากใช้เค้าทำเรื่องไม่ดีอะ ” ไอพานหลับตาอีกรอบ
“ พี่คิมอย่าว่าพี่พานอีกเลยครับ ”
“ ตลอดเวลากูก็ทนๆอยู่ กูเพิ่งว่ามันได้สองรอบนี่แหละ ” พวกน้องๆมันก้มหน้าไปเลยครับ
“ เอาไว้คุยทีหลัง ทำงานก่อน พรุ่งนี้มึงต้องนำเสนอไม่ใช่เหรอ ” เออ ก็จริงนะ พวกผมหยุดเรื่องส่วนตัวเอาไว้ จากนั้นก็มาเริ่มงานกันใหม่ โดยที่ผมเป็นคนบอกให้เตรียมงานแทนไอพาน กว่างานจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่งแล้วครับ
“ เอาไงล่ะ รถหมดแล้ว ” ผมได้ยินพวกน้องๆคุยกัน
“ ให้พี่ชายสุดหล่อไปส่งดิ รถมันออกจะใหญ่โต ” ไอพานมองมาทางผม หัวเราะอีกล่ะ
“ กูไม่มีแล้ว กูไม่มีเงินส่ง ” เอาอีกละ
“ งั้นมากับพี่แล้วกัน ปะๆๆ ” รถที่พ่อให้ผมมาใช้ เป็นรถแวนครับ ก็เลยบรรทุกพวกนี้ได้หมด
ผมอาสาขับไปส่งมันตามที่พัก พวกนี้นอนอยู่ด้วยกัน ก็เลยสะดวกหน่อย แต่ก่อนจะกลับขึ้นมาที่รถ ไอน้องคนนึงก็กระซิบบอกผมว่า
“ ผมขอร้องนะพี่ อย่าพูดเรื่องเงินกับพี่แกอีกเลย แกช้ำมามากแล้ว ” ผมไม่เข้าใจหรอกครับ แต่ก็รับฟังไว้ ในที่สุดก็เหลือแค่ผมกันไอพานสองคน
“ ที่พักมึงอยู่ไหน ”
“ แถวๆ ....... ” มันบอกที่พัก ผมเคยได้ยิน (จากที่เค้านินทากัน) ว่ามันพักอยู่ที่หรูมาก แต่จากที่มันบอก ไม่มีที่หรูๆแถวนั้นหรอกครับ ผมขับมาตามที่มันบอก ก็มาเจอกับที่พักของมัน ซึ่งแย่ไม่แพ้พวกน้องๆมันเลย
“ เฮ้ย พาน ”
“ วันนี้พอแค่นี้เถอะ กูไม่ไหวละ ” ผมก็ตามใจมันครับ แต่พอมันลงรถ ยังเดินไปไม่ถึงสองก้าวเลย มันทรุดฮวบลงไปนอน แล้วก็กุมท้อง มันอ้วกออกมามากเลย
“ พานเว้ยๆ ”
“ อ่อกกก ...... อ่ออกก ” ตอนนี้เนื้อตัวมันเปื้อนอ้วกไปหมด ขณะเดียวกันก็มีคนออกมาดู คงได้ยินเสียงผมเรียกไอพาน
“ หนุ่มๆ พาเค้าไปโรงพยาบาลเถอะ เค้าแย่มาหลายวันแล้ว ” ผมอยู่ในอาการตกใจอยู่ครับ ก็เลยไม่ทันได้ถามอะไร นอกจากขอกะละมังมาลองอ้วกเผื่อมันอ้วกอีก กับแบกมันขึ้นรถอย่างรวดเร็ว
“ ไม่ ...... ต้อง ขอเถอะ อย่าไปโรงพยาบาล ”
“ สัด หุบปากเหอะ ” ผมตะคอกใส่มัน แล้วก็รีบบึ่งรถออกไปทันที
ผมมองดูเวลามันใกล้ตีสองแล้ว จะโทรหาพี่กริชก็กระไรอยู่ เลยไม่ได้โทรครับ ส่วนไอพานก็เอาแต่บอกให้ผมไปโรงพยาบาลรัฐเถอะ อย่าไปโรงพยาบาลของแม่ดิษ มันกลัวค่ายาค่าอะไรไปนู้น ผมไม่ได้ขี้เหนียวนะครับ แต่ใจนึงก็เห็นด้วยที่จะไม่ไปโรงพยาบาลของดิษ เพราะตัวไอพานอาจจะมีเหตุผลลึกๆอีก ผมไม่อยากขัดใจ ก็เลยไปตามที่มันบอก
พอถึงโรงพยาบาล มันต้องถึงขั้นให้ออกซิเจนกันเลยทีเดียว ไม่นานมันก็ค่อยๆฟื้น
“ ไม่ตายแล้วมั้งมึง ” ผมแซวมัน
“ อืม ขอบคุณนะ ..... แฟนเก่ากูยังดีไม่ถึงครึ่งของมึงเลย ” คนอื่นชมพอจะเขินครับ แต่ไอนี่ผมไม่เขินแม่มหรอก
ผมนอนคอหักคอห้อยจนถึงตีสามกว่า นี่อาจจะเป็นโชคดีของไอพานครับ ที่วากดิษป่วยอยู่ เพราะถ้าเวลาขนาดนี้ผมยังไม่กลับหอล่ะก็ พ่อท่านได้ออกตามหากันให้วุ่นไปแล้ว
“ ขับรถไหวไหม ” ไอพานเดินออกมาพร้อมกับถุงยาครับ
“ ไหวดิ แล้วยาใครจ่ายเงิน ”
“ ....... ” ไอพานแม่มปากอีกแล้วครับ
“ ไม่ต้องเลย เดี๋ยวจะอ้วก รดหัวกูเอา เอากุญแจไปสตาร์ทรถรอ เปิดแอร์เย็นๆ เดี๋ยวกูจ่ายเงินให้ ” มันรับกุญแจแล้วก็รีบเดินออกไป มึงคงไม่ร้องไห้อีกหรอกนะไอพานขี้แย
พอจ่ายเงินแล้ว ผมก็แอบเดินเลาะไปถามหมอว่ายาพวกนี้ใช้รักษาอะไร เค้าพูดวนๆทำนองเกี่ยวกับว่าอดอาหารแล้วก็กลับมาทานจำนวนที่มาก หรือว่ามันไม่ได้กินข้าว เรื่องของมันนี่ยังไงอยู่นะเนี่ย
ผมมาถึงรถ ไอพานนอนหลับเฉยเลยครับ ไอนี่ไม่กลัวคนมาจี้ชิงทรัพย์หรือมาทำร้ายเลยนะ พอผมมาถึงมันก็รีบปรับเบาะขึ้นมานั่งเหมือนเดิม
“ นอนก็ได้ ไม่ว่าหรอก .... แค่อย่ามาอ้วกใส่รถกูพอ ”
“ ฮะๆๆๆ ”
“ ........ ” พอมันหัวเราะออกมา ผมรู้สึกว่าใจมันกระตุกยังไงไม่รู้ครับ
“ กูทำแต่ความเดือดร้อนให้ ทำไมต้องทำดีกับกูด้วย ”
“ พ่อกูสอนมาดี ” มันหัวเราะอีกล่ะครับ คราวนี้ผมเผลอยิ้มเฉยเลย ตอนนั้นผมกับมันสบตากันอย่างจัง ผมรีบหันกลับอย่างรวดเร็ว ส่วนมันก็ไม่พูดอะไร ผมขับรถไปส่งมันที่ห้องพัก ก่อนที่มันจะลงจากรถ มันก็เรียกชื่อผม
“ คิม ”
“ อะไร ”
“ เรื่องวันนี้ อย่าบอกใครได้ไหมวะ ” ดูจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรครับ
“ ได้ ”
“ ถ้ามีโอกาส กูจะชดเชยสิ่งที่กูทำไม่ดีไว้ ขอบคุณ ” พูดจบก็ลงรถไปเลยครับ ผมขับรถกลับมาที่หอ ระหว่างทางนอกจากที่ผมกำลังคิดถึงดิษที่ตอนนี้อาจจะกำลังอยู่ในขั้นตอนผ่าตัดไม่ก็พักฟื้นแล้ว ผมยังนึกถึงรอยยิ้มของไอพานด้วย บ้าเอ้ย ความรู้สึกแบบนี้ ทำไมมันคุ้นเหลือเกิน ผมเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน มันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับผมใช่ไหม
*******************************************************************************
ช่วงนี้อ่านหนังสือเยอะเลยครับ ปวดตา ปวดขมับม้ากมาก มาแวะต่อให้ เพราะพรุ่งนี้อยากนอนยาวๆครับ แฮะๆๆ
ขอบคุณที่มารอติดตามนะครับ
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1213115 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก