มาต่อแล้วนะครับ พักหลังนี่เงียบเหงาเนอะกระทู้เรา แฮะๆ บังเอิญแบบว่า พิมพ์ตอนนี้แล้วมันยากอะ อ่านๆไปแล้วจะเข้าใจครับ
***************************************************************************
หน้าที่ 40 วรรคสุดท้าย
หลังจากวากดิษฟื้นขึ้นมาหลายอย่างเริ่มจะเปลี่ยนไปนิดๆครับ โดยเฉพาะตัวผมที่ค่อนข้างมีชีวิตชีวาผิดปกติ จนหลายคนอดแซวไม่ได้
“ ตื่นเช้าอะพี่ แล้วก็ลำบากผม ” ไอวินบ่นงุ้งงิ้งๆ
“ ลำบากอะไรวะ มึงต้องออกกำลังกายบ้าง พักนี้เริ่มมีน้ำมีนวลแล้วมึงอะ ” ผมสองคนมาเดินออกกำลังกายตอนเช้าครับ
“ เออพี่ ....... ผมจะไปแล้วนะ ” ไอวินพูดเสียงอ่อยๆ ถ้าพอจะจำได้ ไอวินเคยบอกว่าจะออกไปทำงานที่ตรงสายงานของมัน แต่ยังไม่ไปในทันที มันจะรอบอกกับวากบ้าก่อน
“ จะทิ้งกูว่างั้นเถอะ ”
“ พี่อะ พูดแบบนี้ผมก็ลำบากใจดิ ”
“ พี่พูดเล่นเว้ย ไปเหอะ ตอนนี้ดิษก็ฟื้นแล้ว มึงไปบอกมัน ส่วนเอกสารพี่จัดการให้ ” ไอวินยิ้มให้ผม
“ ขอบคุณนะครับพี่ ”
วันนั้นเอง ผมกับไอวินรีบไปหาวากดิษที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า วากบ้าก็ยังไม่เต็มร้อยหรอกครับ คนนอนสลบไสลตั้งนาน จะให้ดีวันดีคืนคงจะยากแหละ
“ หืม ..... แล้วจะไปที่ไหน เค้าตอบรับแล้วเหรอ ” วากบ้าที่ตอนนี้ผอมแห้งแรงน้อย พูดกับไอวินครับ
“ ทางนั้นติดต่อมานานแล้วครับ แต่ผมอยากบอกกับพี่ดิษก่อน ”
“ ความจริง ไม่น่าจะต้องรอนานขนาดนี้เลย ดีนะที่ทางนั้นรอเรา ” ไอวินมันทำเสียงฮึกๆ แล้วปาดน้ำตาครับ
“ มึงจะเป่าปี่ทำไมเนี่ย ”
“ ผมคงคิดถึงพวกพี่ ” คือที่มันพูดแบบนี้ เพราะมันต้องย้ายหอด้วยครับ ไม่ได้ย้ายแค่ที่ทำงาน ส่วนเหตุผลก็เพราะมันอาจลองพึ่งพาตัวเอง ตรงนี้หลายคนคงจำได้ว่า มันกำพร้าทั้งพ่อและแม่ มีแค่น้าที่คอยดูแลมัน ความต้องการดูแลตัวเองคงจะมีมากทีเดียวครับ
“ คิดถึงก็โทรคุย มาหากันได้นี่หว่า ..... ไหนจะแฟนมึงล่ะ มันก็ยังไม่กลับมาเลย ” ไอวินทำท่าสะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อครับ จากนั้นผมก็ให้วากดิษพักผ่อน แล้วมาที่ทำงานกัน
“ เหอะ ” ฟังน้ำเสียงคงเดาได้นะว่าใครส่งเสียง
“ มีอะไร ” ผมถามมัน
“ ช่วงนี้มาทำงานเช้าเชียวนะ แบบนี้ถ้าผัวกลับมาคงนอนค้างที่นี่เลยมั้ง ” ไอพานนั่นแหละครับ
“ คนมันมีกำลังใจดี ” ผมพูดสวนมันไปครับ
“ แล้วไหนวินล่ะ ” มันชะเง้อมองไปด้านหลังของผม
“ เอารถไปจอดเดี๋ยวมา มันจะลาออกไปทำงานที่อื่นละนะ ” ไอพานขมวดคิ้ว
“ อืม ..... งั้นต่อไปใครจะขับรถมาส่งมึง ”
“ อ้าว กูก็ขับเองดิวะ ” ไอพานมองหน้าผมแวบนึง แล้วก็เดินหนีอีก ไอนี่อารมณ์ไหนวะเนี่ย
ผมพาไอวินมาส่งเอกสารที่ฝ่ายบุคคล ตอนที่มันเก็บของลงกล่อง มันน้ำตาซึมตลอดเลย หลายๆคนก็พากันมาปลอบใจ บอกว่าการทำงานก็แบบนี้ต้องมีขยับขยายบ้าง ถึงตรงนี้ผมก็แอบคิดถึงตัวเองเหมือนกันนะ
วันนั้นเราจัดการเรื่องเอกสารครับ ตอนเย็นถึงไปย้ายหอให้ไอวิน จากนั้นวันต่อมาก็มาถึงวันที่มันต้องย้ายจริงๆ
“ วิน !!!!! ” ขณะที่ไอวินกำลังเดินออกจากห้าง พี่ริชก็เดินออกมาครับ
“ ครับพี่ริช ”
“ พี่ไม่มีอะไรจะให้เราหรอกนะ แต่ที่ๆพี่เคยทำงาน ก่อนจะออก หัวหน้าจะซื้อของให้ ...... พี่ให้ปากกาด้ามนี้นะ ” พี่ริชถอดปากกาด้ามสีทองอร่ามส่งให้ไอวิน
“ ไม่เอาดีกว่าครับพี่ มันแพงไป ” พี่ริชยิ้มให้มัน
“ ซื้อใหม่ก็จะแพงเหมือนกัน รับไปเถอะ ” ไอวินรับมา แล้วก็จับมือกับพี่ริช
“ คิมจะไปส่งใช่ไหม ”
“ ครับ ขอลาครึ่งวันนะครับพี่ ”
“ ไปเถอะ พี่จะลงว่าคิมไปทำงานนอกสถานที่ เจอกันตอนบ่าย ..... โชคดีวิน ” พี่ริชโบกมือให้ แล้วก็เดินกลับไป
“ ปะๆ ” ผมกอดคอไอวินเดินออกมา จะว่าไปมึงนี่ตัวสูงจริงๆนะไอวิน เหอะๆ
“ เดี๋ยว ” ใครอีกวะ
“ พี่พาน ” ไอพานตามมาครับ แล้วใส่แว่นดำหล่ออีกมึง
“ พี่ไปส่งเอง ไปด้วยกันสามคน ”
“ มึงจะไปส่งทำไม ว่างงานนักหรือไงมึง ” ผมแซวมัน
“ ปฏิเสธความหวังดี ไม่มีมารยาท ” อ้าว โดนเลยกู เหอะๆๆ
“ ดีเหมือนกันครับ ไม่อยากให้พี่คิมขับรถ พี่แกสายตาไม่ค่อยดี ” รู้ดีอีกไอวินนี่
“ ใช่ ตาถั่วๆแบบนี้ ให้ทำอย่างอื่นไม่ได้หรอก นอกจากทำงาน ”
“ สัดนี่ จะกัดกูทำไมวะ ” ว่ากูตาถั่วอีก
“ มาๆ ” ในที่สุดก็ไปกันสามคนครับ ไอพานก็เอารถเก๋งคันเดิมมารับพวกผม แล้วเดินทางไปที่ทำงานของไอวินกัน
สถานที่ทำงานใหม่ของไอวิน เป็นบริษัทใหญ่ทีเดียวครับ มีสาขาในจังหวัดผมพอดี
“ ใหญ่เหมือนกันนะ ” ไอพานพูดขึ้น
“ ผมขอเข้าไปรายงานตัวก่อนนะครับ ........ พี่คิมช่วยผมถือของได้ไหมพี่ ”
“ ได้ดิ มาๆ ” ขณะที่ผมกำลังจะถือของ ไอพานก็เดินมาพอดี
“ มาพี่ถือให้ ” ผมกับไอวินมองหน้ากันเลยครับ ทำไมช่วงนี้มันดูจะเป็นสุภาพบุรุษเหลือเกิน
“ พี่รอข้างนอกเถอะครับ ผมไปไม่นานหรอก ” ไอพานพยักหน้า จากนั้นผมสองคนก็เข้ามาที่อาคารครับ
“ พี่คิม ”
“ ผมบอกพี่หลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้ขอบอกอีกครั้งนึง ”
“ เรื่องอะไรน้อง ”
“ อย่าไว้ใจพี่พานนะครับ เค้าดูจริงจังกับพี่ ” สายตาของมันบ่งบอกถึงความเป็นห่วงจริงๆ
“ เอาเถอะ รับรองพี่ไม่ให้เรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ ” ความจริงผมไม่ค่อยจะเชื่อมันเท่าไรหรอกครับ แต่รับปากเพราะมันจะได้หมดห่วง
“ ครับ แล้วผมจะโทรหานะ ”
“ เออวิน พี่ก็จะบอกเหมือนกัน ” ไอวินหันขวับมาหาผม
“ ว่ามาเลยพี่ ”
“ ถ้าไม่ไหว ก็กลับมาหาพวกพี่นะ ” มันยิ้มทั้งน้ำตาเลยครับ แต่มันถือของอยู่ ไม่อย่างนั้นมันคงได้กอดกับผมอีกแน่ๆ
“ ขอบคุณครับ ” จากนั้นผมก็เดินกลับมาหาไอพาน
“ ไปนานนะ ”
“ กลับห้างเถอะ มีงานรอให้ทำอยู่ ” ไอพานมองดูนาฬิกา
“ กินข้าวก่อน บ่ายค่อยกลับ ”
“ ไปหากินใกล้ๆก็ได้น่า ” ผมบอกมันครับ
“ ไม่ กินอะไรบำรุงบ้างเถอะมึงน่ะ ” มันไม่พูดปล่าวครับ เดินมาดันให้ผมไปนั่งอีก
“ คาดเข็มขัดด้วย ” พอยัดผมใส่รถเรียบร้อย มันก็เดินอ้อมไปขึ้นรถแล้วออกรถครับ ระหว่างทาง ผมอาจจะคิดไปเองนะครับว่า ไอพานชอบมองมาทางผมแล้วถอนหายใจ
“ ไอพาน ” มันพาผมมานั่งที่ร้านอาหารไม่ไกลจากที่ทำงานของไอวินนั่นแหละครับ พอนั่งปุบ ผมก็เอ่ยปากเรียกมัน
“ เรียกกูพี่ซักคำสิ ” อ้าว ผิดอีกล่ะ
“ มึงก็หยุดเรียก กูมึงๆไหมล่ะ ”
“ ได้ คิมมีอะไร ” เชื่อปะครับ ผมแอบใจเต้นเลย ผมรู้สึกว่าเสียงของมันอ่อนโยนมั่ก เหอะๆๆ
“ เอ่อ ...... มีอะไรเครียดๆหรือปล่าววะ ”
“ มี ”
“ บอกกู .... เอ่อ บอกเราได้นะเว้ย ” ไอพานหันมามองหน้าผม
“ แล้วจะบอก ข้าวมาแล้วกินก่อนสิ ” พอเป็นแบบนี้ ผมก็เขินดิครับ คนห่ามๆมาพูดจาดีแบบเนี่ย
“ จะมองหน้ากูเพื่อ ” ผมถามมันครับ
“ อร่อยไหม ”
“ ....... อืม อร่อยดีว่ะ มึงเคยมากินเหรอ ”
“ ฮะๆ ” มันหัวเราะขึ้นมาเฉยๆครับ นาทีนี้แหละ ที่ผมรู้สึกเชื่อสิ่งที่ไอวินพูดแล้ว เพราะอะไรเหรอครับ เพราะว่า ผมเคยทำสิ่งที่คล้ายกับมันมาก่อน ตอนที่ผมจีบผู้หญิง (ซึ่งนานละ คึคึคึคึคึ) ผมก็มักจะทำตัวให้ดูดี และไอการที่มารอนั่งถามว่าข้าวอร่อยไหมเนี่ย ถ้าไม่สนใจความรู้สึกจริงๆ มันไม่ถามกันหรอก
พอผมเริ่มรู้สึกตัว ผมก็เริ่มไม่พูดครับ เพราะเกิดมันรุกหนักกว่านี้ จะลำบากใจไปเปล่าๆ
“ ทำไมเงียบล่ะ ไม่มีเรื่องคุยแล้วเหรอ ” มันถามระหว่างที่เดินทางกลับห้างครับ
“ ก็ .... กำลังนึกถึงไอดิษอยู่ ” อันนี้แกล้งถามครับ
“ ...... มันก็ฟื้นแล้ว จะคิดถึงทำไมมากมาย ” โอ้ เสียงแข็งเลยว่ะ ฮ่าๆๆ
“ ว่าแต่แกเหอะ จะยังไงต่อ ”
“ อะไรยังไงต่อ ” มาพาลซื่ออีกมึง
“ ก็ที่ทำงานเนี่ย ยังไงต่อ ”
“ จิตใจจะไล่กันให้ไปพ้นๆหรือไง ” นั่นไงๆ
“ ไม่ได้ไล่ แค่อยากรู้ แกมาแทนดิษมัน ถ้าดิษกลับมา ตำแหน่งก็ซ้อนกัน ถึงถามไง ” ไอพานหันมามองหน้าผม
“ พานควรทำยังไงล่ะ ” อุ้ย ..... เรียกพานเลยเหรอ
“ ไงดีล่ะ ถ้าจะอยู่ ก็ไปปรึกษาฝ่ายบุคคลสิ ”
“ พาไปได้ไหม ”
“ โห เป็นตั้งรักษาการผู้จัดการ เดินไปเองก็ได้ม้าง ” มันหัวเราะ แล้วพูดต่อไปครับ
“ ลองคิดดู พานทำอะไรไว้มั่ง คนที่อยู่จะอยากให้พานอยู่หรือปล่าว ” เวลามันพูดแบบนี้ ผมไม่ค่อยแปลกใจเลยครับที่สาวๆจะไปหลงมัน นอกจากการแต่งตัวแล้ว เสียงมันยังหวานซะด้วย อ้าวๆๆ คิดอะไรของกูนิ
“ แล้วอย่างนั้นจะอยู่ต่อไหมล่ะ ”
“ เมื่อก่อนอยากกลับ แต่ตอนนี้อยากอยู่ต่อแล้ว ”
“ ได้กูจะช่วย ” ที่ผมตัดสินใจช่วย ไม่ได้มีอะไรหรอกครับ คือมันเป็นรุ่นพี่วากบ้า และผมเคยเห็นความตั้งใจทำงานของมัน เลยรับปากจะคุยกับฝ่ายบุคคลให้
พอกลับมาถึงห้าง ผมก็เข้าไปพบฝ่ายบุคคลพร้อมกับไอพาน หัวหน้าฝ่ายก็ออกอาการไม่พอใจ จนผมต้องบอกความต้องการให้ฟัง
“ เล่นกับหมาระวังหมาเลียปากนะคิม ” ตอนนี้ไอพานไปรอข้างนอกครับ
“ ไม่หรอกครับหัวหน้า ผมดูพฤติกรรมแล้ว พอจะไว้ใจได้ ”
“ เฮ้อ คิมใจกว้างจริงๆ อ่ะ ผมจะเสนอให้ ..... คิมจะเอาไปให้ริชลงนามเองไหมล่ะ จะได้ไม่ยุ่งยาก ” ท่านยื่นเอกสารให้ผมครับ
“ ขอบคุณครับ ” ผมรับมาแล้วออกจากห้อง ซึ่งไอพานก็กำลังรออยู่
“ ว่าไง ”
“ ตามมา ไปหาพี่ริช ”
“ เฮ้อ สงสัยไม่ได้อยู่แหงๆ ” มันทำหน้าสิ้นหวังเลยครับ เหอะๆ ใช่สิ พี่ริชกับมันแย่งตำแหน่งกันมานี่นะ
“ พี่เค้านิสัยดีน่า มาๆๆ ”
พอผมเอาเรื่องไปให้พี่ริชตรวจ แกมองผมตาขวางเลยครับ
“ ทำไมไม่ให้มันกลับไปทำงานที่เดิม ”
“ ก็ มันทำงานที่นี่ก็ดีไม่ใช่เหรอครับ ”
“ นี่ถามจริงๆ ยังไม่ได้มีอะไรกับมันใช่ไหม ” อะไรกันเนี่ย
“ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับ ”
“ เฮ้อ ...... พี่เห็นคิมทำให้มันมากมายทั้งที่พี่เตือนแล้วเตือนอีก เลยคิดสงสัยว่าจะติดใจมัน ”
“ อะไรของพี่ครับ ทำไมพูดแบบนี้ ”
“ คิม พี่ไม่ได้พูดเล่นๆนะ ไอคนนี้มันมีประวัติจริงๆ นั่งนี่แล้วฟัง ” พี่ริชแกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วต่อสายครับ
“ ผมริชนะครับพี่ ผมอยากให้พี่คุยกับน้องคนนึงครับ ..... เรื่องคนชื่อพานครับ ” พี่ริชยื่นโทรศัพท์มาให้ผม
“ สวัสดีครับ ผมคิมครับพี่ ”
“ คิมเหรอ ....... ใช่คิมน้องพี่โต้งไหมจ๊ะ ” หืม ทำไมถึงรู้ล่ะ พี่โต้ง คือพี่คนที่ผมเคยไปทำงานด้วย ตอนนี้ทะเลาะกับวากบ้าเรื่องยัยแจงงี่อะครับ
“ ครับ ผมรู้จักพี่ชื่อโต้งครับ ”
“ นี่พี่นิวนะ พี่เป็นคู่หมั้นของพี่โต้งไง จำได้ไหม ”
“ อ๋อ !!! จำได้ครับพี่ ..... เอ่อ เรื่องคนชื่อพานนี่ยังไงครับพี่ ”
“ คือว่า ....... พานเค้าเป็นคนที่ใช้เรื่องบนเตียงไต่เต้าน่ะ เพื่อนๆของพี่เคยถูกทำแบบนี้มาก่อน และคนล่าสุดเค้าเพิ่งจะรู้ความจริงก็เลยเลิก แต่ไม่รู้ทำไมสินะ ทุกวันนี้เค้าก็ยังไม่ยอมตัดขาด ยังแอบไปมีอะไรกันบ่อยๆ ” ผมไล่ไม่ถูกแล้วครับ ไอพานคนที่กำลังพูดถึง คือไอคนที่ยืนอยู่หน้าห้องจริงๆเหรอ
“ จริงเหรอครับพี่ ...... ทำไม ”
“ พี่ก็ไม่เคยเห็นนะ แต่เพื่อนพี่หลายคนทำแบบนั้น ........ จนบางทียังคิดว่าเค้าขายตัวด้วยซ้ำไป ” ผมแทบเข่าอ่อนเลยครับ พี่นิวคนนี้ ไม่ใช่คนที่จะนินทาใครหรือให้ร้ายใครสุ่มสี่สุ่มห้าซะด้วยสิ
“ ครับ แล้วผมจะถามพี่อีกครั้งนะครับ ” ผมกดวางสาย
“ หน้าเสียเลยเหรอ พี่ขอโทษนะ ”
“ ไม่เป็นไรพี่ ผมขอไปจัดการมันก่อนนะ ” พี่ริชพยักหน้า
“ เอกสารส่งตัว ให้ฉีกทิ้งไหม ”
“ ไม่ครับพี่ ผมขอเอาไว้ก่อน ” ผมรับกลับคืนมา แล้วเดินออกมาหามันครับ
“ ไอพาน มึงมานี่ ” ไอพานทำหน้างงๆ แต่ก็ตามออกมาโดยดีครับ
“ จะไปไหนเหรอ ”
“ ไปที่รถ กูต้องคุยกับมึง ”
“ อืมๆ ” ผมไม่อยากคุยในที่ไม่มิดชิดครับ กลัวมันจะเสียหาย พอมาที่รถผมก็ติดเครื่องแล้วขับรถออกมา
“ ไอพาน ”
“ มีอะไร ”
“ มึงเป็นคนนิสัยยังไงกันแน่ บอกกูมาเดี๋ยวนี้ ” ไอพานสะดุ้งนิดหน่อย
“ ทำไม ..... ถามแบบนั้นล่ะ ”
“ กูยอมเสี่ยงโดนด่า โดนนินทาเพื่อให้มึงได้ทำงาน กูน่าจะมีสิทธิ์รู้อดีตของมึงนะ ” ไอพานกัดฟันกรอดๆ จนเส้นเอ็นปูดเลยครับ หน้าของมันแดงขึ้นเรื่อยๆ
“ อ๊ากกกกกกกกกกกก ...... ฮือออ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ ฮือออ ” มันส่งเสียงร้องจนผมตกใจเลยครับ ดีนะที่ออกมาที่ออกมาจากห้าง ไม่งั้นล่ะแตกตื่นทั้งห้างแน่
“ มึงเป็นอะไรไอพาน ”
“ ฮืออออ กูพูดไม่ได้หรอก แค่นี้กูก็ไม่เหลือใครที่ไว้ใจแล้ว ..... มึงถามแบบนี้ แสดงว่ามึงรู้เรื่องของกูหมดแล้ว ”
“ นี่ กูกับมึงก็ผู้ชาย ..... ถึงกูจะชอบผู้ชายก็เถอะ แต่ก็เปิดอกคุยกันได้ไม่ใช่เหรอวะ ” ไอพานปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสายๆ ก่อนที่มันจะเงยหน้ามองผม
“ ช่างเถอะ กูจะ ..... กูจะไม่ให้มึงต้องลำบากเพราะกูหรอก ”
“ ไอพาน ถ้ามึงลงรถ ก็จะต่อยมึง ” ไอพานมองผมอีกรอบ
“ มึงจะสนใจคนต่ำๆแบบกูทำไม ” นี่ถ้าไม่เห็นว่าหล่อ ไม่ใช่ล่ะ เหอะๆๆ ไม่เห็นว่าน้ำตานองน่าจะเตะจริงๆครับ
“ ลูกผู้ชายกล้าทำกล้ารับสิวะ กล้าสู้ความจริงหน่อย ”
“ กูจะสู้ไปทำไม ”
“ ถ้าไม่อยากให้ใครด่ามึงว่าเป็นผู้ชายต่ำๆ มึงก็ต้องสู้ไง ” ตอนนั้น รถออกตัวพอดีครับ ไอพานก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ ส่วนผมก็ขับรถวนไปเรื่อยๆ
“ ได้คิม ...... กูจะบอกทุกอย่างให้ฟัง ”
**********************************************************************
ครั้งหน้า ก็จะเป็นเรื่องว่า ทำไมผมถึงบอกว่าผมมีกิ๊กแหละ
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย คิมไปไม่เป็นเลยครับ ป่วยบ๊อยบ่อย ส่วนใบแทรกที่ค้างไว้ คือเรื่องของไอพานกับพี่ริช รอผ่านบันทึกช่วงนี้ไปก่อนแล้วกันครับ อ่านใบแทรกแล้วมันเหมือนไปทับกับบันทึก แฮะๆๆ
ขอบคุณที่ยังติดตามอ่าน และมารอผมนะครับ พบกันวรรคต่อไปนะครับ
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1212872 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก