งื้อๆ ขอบคุณที่รอคอย แฮะๆ ผมต่อกันก่อนนะครับ
************************************************************
หน้าที่ 41 วรรคที่ 1
หลังจากที่ผมได้รู้ถึงการกระทำเก่าๆของไอพานและตัดสินใจถามมันถึงเหตุผล มันก็ร้องไห้ใส่ผมชนิดไม่ยั้งเลยครับ พอมันหยุดร้องไห้แล้ว ผมก็ไปจอดแถวๆร้านกาแฟไม่ไกลจากที่ทำงานของผมมากนัก
“ มึงนี่ติดกาแฟนะคิม ”
“ ติดตรงไหนวะ ” มันเริ่มจะยิ้มได้แล้วครับ
“ กูเห็นมึงกินกาแฟทุกเช้า ”
“ ช่างสังเกตเหมือนกันนี่มึง ” สั่งดาแฟกันเรียบร้อย ก็ได้เวลาฟังปัญหาของมันครับ
“ ความจริง บ้านที่กูพามึงไปวันนั้นน่ะ ไม่ใช่บ้านของพ่อกับแม่แท้ๆหรอก ”
“ อะไรนะ ” ดูดกาแฟไม่อร่อยแล้วไงกู
“ มึงน่าจะเคยได้ยินที่น้องๆกูพูด ที่บอกว่ากูส่งเงินให้ทางบ้านน่ะ ” เออจริงด้วย แต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจไงครับ
“ อืม ยังไงล่ะ ”
“ นั่นน่ะพ่อกับแม่แท้ๆกูเอง ”
“ งั้นบ้านใหญ่ๆหลังนั้นล่ะวะ ” มันก้มหน้านิ่งอยู่พักนึง ผมก็ไม่ได้เร่งเร้าอะไรมัน
“ นั่นปู่กับย่า ”
“ แต่มึงเรียกเค้าว่าพ่อกับแม่ไม่ใช่เหรอวะ ”
“ พ่อกับแม่ ทิ้งกูตั้งแต่หย่านมได้ไม่กี่วัน ปู่กับย่าโกรธเลยตัดพ่อตัดลูกกับพ่อแม่ จากนั้นก็รับกูไว้เลี้ยงแทนเป็นลูกบุญธรรมน่ะ จากนั้นพ่อกับแม่ของกูก็หมดเนื้อหมดตัว ปู่กับย่าเลยไล่ไปทำไร่ไม่ให้เจอกับกูอีก ” ชีวิตรันทดไม่ใช่น้อยเลยแฮะ มิน่าน้องๆมันถึงรักมันนักหนา
“ ว่าแต่ มันเกี่ยวกับนิสัยสันดานมึงตรงไหนวะ ”
“ ปากดีชิบหาย ”
“ เล่าๆ กูไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะ ” มันร้องเหอะ แล้วตั้งใจเล่าต่อ
“ ตอนแรกกูก็ไม่รู้ว่ามีพ่อกับแม่หรอก ปู่ย่าบอกว่าตายไปนานแล้ว พอกูรู้ก็เลยไปเยี่ยม กูเห็นความเป็นอยู่แล้วกูทนไม่ได้ว่ะ ท่านลำบากมากต้องนอนบ้านหลังเก่า ตัวดำคล้ำ มือไม้เหี่ยวแห้งมาก กูกลุ้มใจ แต่ไม่กล้าพูดกับปู่กับย่า ”
“ มึงเลยหาเงินให้พ่อกับแม่ใช้ ว่างั้นเถอะ ”
“ อืม ”
“ แล้วทำไมต้องไปทำแบบนั้นด้วย หลอกผู้หญิงเนี่ยนะ ” ไอพานมองหน้าผม จ้องนานกูเขินนะมึง
“ หน้าตาไม่เหมือนคนอ่อนต่อโลกนะ ”
“ พูดอะไรวะ ”
“ ทำไมกูต้องหลอกวะ เรื่องแบบนี้เค้าต้องการกูก็ให้สิ่งที่กูมี ” มันไม่พูดปล่าวครับ แม่มลูบที่เป้าด้วย
“ กูเปลี่ยนคำถามก็ได้ ทำไอที่ว่ามาน่ะ ทำไปทำไม ไม่รู้เหรอว่ามันน่ารังเกียจ ” ไอพานนั่งพิงที่เก้าอี้ ถอนหายใจ
“ เมื่อก่อนเลย กูทำโดยไม่คิดเลย มันสนุกด้วย ได้เงินด้วย กูส่งให้บ้านใช้สบายมากเพราะกูไม่ต้องจ่ายค่ากินอยู่ แต่กูก็รู้ว่ามันไม่ดี บางครั้งพอเค้าเบื่อๆกู ก็ก็เลิกเลย ....... ตอนเรียนจบ กูมาเจอดิษ มันแนะนำให้กูทำงานกับพ่อมันก็ได้ ”
“ แสดงว่ามึงหลอกบ้านมึงทั้งสองบ้าน หลอกผู้หญิงด้วย มึงใช้ชีวิตแบบไหนวะ ” มันแม้มปากอีกล่ะครับ
“ ถามแบบนี้ หมายความว่ายังไง ”
“ ไม่ได้ตั้งใจหมิ่นเกียรติมึงนะเว้ย แต่อยากรู้ว่ารู้สึกยังไง กูว่าคงเหนื่อยพิลึกเลยว่ะ ”
“ หึหึ ใช่ เหนื่อยจนอยากตายๆไปซะ ”
“ งั้นตอนนี้ ปัญหาของมึงคืออะไร ” ไอพานเงยหน้ามองเพดาน ไอนี่ท่าทางเยอะว่ะ มิน่าสาวถึงชอบมันมาก
“ ก็เรื่องเงิน ”
“ อย่างแรกกูว่ามึงเลิกทำตัวแบกโลกเหอะ บอกบ้านทั้งสองบ้านของมึงซะ กูเชื่อว่ามึงทำได้ ใช้ลิ้นให้เป็นประโยชน์ ” มันมองหน้าผมอึ้งๆ ก่อนจะยิ้มแบบมีเลศนัย
“ พูดๆไปนี่ มึงก็มีมุมลามกเหมือนกันนี่ ”
“ พอละๆ กลับไปล้างหน้าล้างตากับทำงานต่อได้ละ ” ไอพานดึงมือของผมไว้
“ มึงถามแต่ตัวกู มึงล่ะ จะไม่ให้กูห่วงมึงเลยเหรอ ” เสียงมันอ่อนโยนดีนะครับ เข้มๆหวานๆปนไปหมดเลย อ้าวๆไปกันใหญ่ละกู
“ กูลูกพ่อเลี้ยงเว้ย ดูแลตัวเองได้ ปะ ” ผมถือโอกาสดึงตัวมันลุก จังหวะนั้นเราตัวใกล้กันมากครับ จนผมรู้สึกเหมือนว่าผมอยากใกล้กับมัน จะว่าไปนี่เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำ ที่ผมรู้สึกแบบนี้กับผู้ชาย มันไม่เหมือนกับที่รู้สึกกับดิษครับ แปลกมาก
“ กูขับนะ ” ผมยื่นกุญแจให้มันโดยดีครับ จากนั้นก็กลับกัน
ผมตัดสินใจไปยืนยันให้พี่ริชกับหัวหน้าฝ่ายบุคคล ให้ไอพานยังทำงานที่ห้างใหญ่ต่อ โดยที่พี่ริชก็ยังหงุดหงิด แต่ด้วยความที่ไม่อยากขัดผม เลยยอมตามนั้น ระหว่างนั้นไอพานมาทำหน้าที่ของพี่ริช ..... ซึ่งก็คือหัวหน้าชั่วคราวของผม
คืนนั้นผมกลับไปหาวากบ้า ซึ่งยังนอนอยู่บนเตียง ท่าทางยังไม่ดีขึ้นง่ายๆครับ เพราะไหนจะนอนนาน กล้ามเนื้ออ่อนแอลง ตามเนื้อตัวก็มีแผลกดทับ แต่ดีที่หน้าตาดูสดใสขึ้นเท่านั้นเอง
“ วันนี้ไปไหนมาบ้าง ” วากบ้าให้ผมไปนอนข้างๆ ...... จะว่าไปดิษเวอร์ชั่นผอมๆนี่ก็ดูหล่อไปอีกแบบนะ หึหึหึหึ
“ เฮ้อ ยังไม่เล่าดีกว่า ”
“ เล่ามาเถอะน่า อยากฟัง ”
“ ดิษ ..... คิมเพิ่งรู้เรื่องของพาน ” จู่ๆวากดิษก็มีสายตาเกรี้ยวกราดขึ้นมาครับ
“ แล้วทำไม ”
“ โกรธอะไรหรือปล่าวอะ ”
“ ไม่หรอก แค่รู้สึกว่าคิมอยู่กับเค้ามากกว่าพี่ ” อ้าว มีงี้ด้วย
“ ตอนนั้นดิษยังไม่ฟื้นไง คิมอยากให้ดิษพักฟื้นมากๆ จะได้หายไวๆไง ” วากบ้ายิ้มออกแล้วครับ
“ ตัวน่ะรักษาไม่ยากหรอก ..... แต่อย่าทิ้งพี่เพราะพี่เป็นแบบนี้นะ ” รู้สึกมันจะพูดจาแปลกๆนะ กินยามากไปไหมมึง
“ ทิ้งแล้ว ผมจะหากินยังไงล่ะคร้าบ ” ผมพุ่งเข้าไปกอดครับ วากบ้ามันหัวเราะ นี่เป็นอีกครั้งที่ผมเริ่มมีความรู้สึกว่า มันกำลังเปรียบเทียบมันกับดิษอีกแล้ว เฮ้อ กูเป็นอะไรวะ
จากนั้นผมก็ทำแบบนี้แทบเป็นกิจวัตรใหม่เลยครับ พอไอวินย้ายออกไป ผมก็ต้องไปกลับคนเดียว จะมีก็คือไอพานที่เข้ามาใกล้ชิดผมมากขึ้น อีกอย่างเพราะเค้าทำหน้าที่หัวหน้าผมด้วย ทำให้ยิ่งเจอหน้ากันบ่อยขึ้นไปอีก ส่วนพี่ริชวากดิษให้ไปทำงานในห้องของมันแทน เพราะท่าทางจะไม่กลับมาเร็วๆนี้ครับ
เดิมทีมันก็ถูกดูถูกเอาไว้มากครับ มันรับฟังคำแนะนำของผมที่ให้ทำงานพิสูจน์ตัวเอง ซึ่งมันก็ทำตามนั้นครับ ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ มันได้รับการยอมรับมากขึ้น ...... แต่กระแสที่ว่ามันกับผมกิ๊กกันก็เริ่มโหมขึ้นมาเช่นกัน
“ กินข้าวไหม ” ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ไอพานก็โผล่มายืนหน้าโต๊ะแล้วครับ
“ ไม่ดีกว่าครับ หัวหน้ากินเถอะ ”
“ เฮ้อ บางคนลืมหรือปล่าวว่า เรามีปัญหาที่กระเพาะอาหาร ” เออ ลืมไปเลย
“ ก็ได้ครับๆ เดี๋ยวตามไป ”
“ จะไปไหนเหรอ ” พักหลังมันเป็นเด็กดีอยู่นะครับ รู้จักห่วงชาวบ้าน
“ ไปฉี่ครับ ” มันหัวเราะเหอะๆครับ แต่ไม่ตามมาหรอก
“ กูว่าพี่คิมต้องโดนพี่พานเอาแล้วแน่เลยว่ะ ” หืม คิมไหน ใช่กูไหมวะ
“ ได้ไง พี่เค้าเป็นแฟนพี่ดิษนะเว้ย ” ใช่เว้ย
“ โห พี่ดิษป่วยขนาดนั้น จะมีแรงเย่อพี่คิมเหรอวะ พี่พานดิสูงยาวเข่าดี แล้วตอนนี้ก็สนิทกันด้วย พี่คิมถึงขนาดไปขอให้พี่พานทำงานที่นี่ต่อนะเว้ย ไม่ใช่แล้วจะอะไร ”
“ ก็คือว่า กูเป็นสุภาพบุรุษไงไอสัด ” ผมเดินปรี่ไปหามันเลยครับ
“ พะ พะ พี่ครับ ...... ผมพูดไปงั้นแหละครับ ”
“ งั้นแดกตีนไปงั้นก็ได้สิวะ กูไปทำอะไรให้ ถึงมานินทากูขนาดนี้ ” ไอสองคนนี้หน้าซีดเลยครับ เพราะปกติผมก็ใช่จะอารมณ์เย็น ยิ่งเวลาอารมณ์ขึ้นนี่ หัวหน้ายังถอยเลยครับ
“ โหพี่ เค้าคุยกันตั้งเยอะทำไมต้องเป็นพวกผมสองคนล่ะครับ ”
“ อะไรนะ ตั้งเยอะยังไง ..... มานี่ มึงเล่าให้หมด ”
ไอสองคนนั้นเล่าซะผมเห็นภาพเลยครับ คือจินตนาการอย่างกับหนังเอ็กเลย ทำนองว่าผมแอบคบกับไอพานลับหลังอะไรงี้อะ ผมรู้สึกเซ็งในอารมณ์ครับ แต่คำพูดของพี่ริชก็เข้ามาในหัว
“ พี่ริชเป็นคนเล่าให้ผมฟังด้วย ” ทันใดนั้น ผมก็ปรี๊ดแตกเลยครับ
“ เหอะ สรุปจะเขี่ยไอพานโดนใช้กูเหรอเลยเนี่ย ”
“ พี่พูดอะไรครับ ” ไอสองหัวขวดนี่ยังจะตื้อถามอีก
“ เลิกสันดานนินทาชาวบ้านได้แล้ว ไปๆๆๆ ” ผมเดินออกมาอย่างอารมณ์เสีย ไอพานนั่งที่เก้าอี้ผม
“ แน่ใจว่าแค่ฉี่นะ ทำไม ..... ทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้น ”
“ พาน วันนี้กูไม่ไปกินข้าวข้างนอก ” พอผมจะเดิน มันก็จับมืออีก ผมสะบัดมือใส่มันเลยครับ ไอพานก็มองผมอึ้ง
“ ไม่ต้องมายุ่งกับกูเลย ”
“ ก็ได้ๆ ไม่ยุ่ง ” ผมเดินดุ่ยๆไปหาพี่ริชครับ รายนั้นกำลังกินข้าวอยู่
“ มีอะไรท่านผู้ช่วย ”
“ ปล่อยข่าวแบบนี้ทำไมครับ ” พี่ริชมองหน้า แล้วก็ก้มหน้ากินข้าว ผมเดินไปใกล้มันมากขึ้น
“ ถามแล้วทำไมไม่ตอบวะ ”
“ แค่อยากให้รู้ว่า มีคนที่หายใจเข้าออกก็คิดถึงแกไงคิม แต่แกก็ไม่สนใจ จะหาตัวสำรองจริงๆใช่ไหม ” ผมเดินไปปิดม่านแล้วเข้าไปกระชากให้ไอริชลุกขึ้น
“ พูดไปพูดมา ก็คืออยากกำจัดคู่แข่งล่ะสิ ” ไอริชมันยังยิ้มได้อีก
“ ก่อนจะพูดอะไร ดูตัวเองก่อนเถอะ ว่าเปลี่ยนไปแค่ไหน ” มันพูดซะโดนเลยครับ
“ ไม่ได้เปลี่ยน ”
“ ขนาดดิษยังรู้สึกได้ว่าคิมไม่ตื่นเต้นที่เค้าปลอดภัย ที่เค้าไม่ดีขึ้นเพราะจิตใจมันแย่ต่างหาก ” ชักจะไปกันใหญ่แล้วครับ
“ ไม่รู้ไม่เห็นอย่าปากมาก ”
“ เหรอ เที่ยงแล้วไปกินข้าว เย็นไปส่ง บางทีก็เดินเที่ยวกันต่อ จากนั้นก็ไปเยี่ยมคนป่วย ถามหน่อยไอแบบนี้น่ะอะไร ” มือของผมค่อยๆคลายคอเสื้อของไปริชครับ
“ ...... ดิษ มันรู้เรื่องนี้เหรอ ”
“ ใช่ ”
“ มึงบอกมันใช่ไหม ” ไอริชยังคงนิ่งมากๆครับ
“ ไม่ใช่ คนที่บอกก่อนหน้านี้คือวิน ..... ก่อนจะออกจากที่นี่ อีกอย่างไอข่าวลืออะไรนั่นน่ะ พี่ไม่รู้ด้วยหรอก เมื่อกี้แค่โมโหแทนดิษ ” แสดงว่าดิษสงสัยในตัวผมเหรอ ผมหลับตาแล้วถอนหายใจ
“ ขอโทษแล้วกัน ” ผมบอกพี่ริชครับ
“ อืม แล้วจะทำยังไง ”
“ ผมจะไปคุยกับดิษ ” พี่ริชยิ้มให้
“ ไปเถอะ ไม่ต้องพา ...... ”
“ ครับ ไม่พามันไปหรอก ” คงหมายถึงไปพานครับ ผมเดินออกมาจากห้อง ขณะที่ไอพานก็ยังยืนอยู่
“ กูจะไปทำธุระ ไม่ต้องตามมานะ ..... กินข้าวซะด้วย ”
“ ครับ ท่านผู้ช่วย ” ผมรีบออกจากห้าง ไปหาวากบ้าที่โรงพยาบาล
พอมาถึงที่โรงพยาบาล พี่กริชก็เพิ่งเดินออกมาจากห้องของวากดิษครับ
“ อ้าว มาทำไมเหรอ ”
“ มาหาดิษสิครับ ”
“ อืมๆ ....... เรื่องแบงค์น่ะ ลองถามเค้าบ้างหรือยัง ” ยังจะมาห่วงแฟนตัวเอง
“ พี่ต้องคุยกับเค้าบ้างครับ ไว้จะนัดให้นะ ” หมอกริชยิ้มหวานเลยครับ จากนั้นผมก็เข้าไปหาวากดิษ อารมณ์ตอนนี้ผมกลัวจะเย็นไม่ไหวครับ เพราะมันระแวงผมทั้งๆที่ไม่ได้ถามอะไรจากผมเลย
“ เป็นยังไงบ้าง มีธุระหรือปล่าว ”
“ ดิษ นายคิดว่าเรานอกใจเหรอ ” วากดิษสะดุ้งนิดหน่อย
“ ไม่นี่ ไม่มี ”
“ แล้วทำไมต้องให้คนตามดูเราด้วย ” วากดิษหลับตานิ่งลง
“ สิ่งที่วินบอกพี่ ที่พี่ริชบอกพี่ ...... กับนิสัยเก่าๆของพาน ทำให้พี่ไม่ไว้ใจ ”
“ เหอะ แค่เพราะนอนสลบไปก็คิดว่าเราจะนอกใจเหรอ ”
“ ถ้าไม่นอกใจแล้วจะพูดใส่อารมณ์ทำไม !!!!! ” เข้าใจไม่ผิดครับ มันตะคอกใส่ผม
“ จะให้ทำยังไง ”
“ ออกไปซะ ” เฮ้ย อะไรเนี่ย
“ อะไรนะ ”
“ บอกให้ออกไป พี่เกลียดที่สุดก็คือคนที่นอกใจ ..... ตอนนี้พี่เกลียดคิม ” ผมแทบลมจะจับเลยครับ
“ นี่เรียกว่าอะไรวะ จะเลิกกันเหรอ ”
“ พี่ไม่อยากพูดแล้ว ไปซะ ...... อย่ามาหาอีก ถ้ายังเป็นอย่างงี้ ”
“ ได้ !!!! ไอคนใจแคบ ” ไอว่ามันครับ
“ หึ ..... ไอคนไม่มีหัวใจ ” ผมกำหมัดแน่น ไม่รู้ว่าผมโกรธขนาดไหน แต่ผมโกรธถึงขนาดที่มันแสดงความโกรธไม่ออกครับ ผมตัดสินใจเดินออกมาทันที เพราะกลัวจะฆ่าคนป่วย แต่พอผมเดินออกมาก็มาเจอกับคนๆนึงเข้าครับ
“ ไปกินข้าวได้หรือยัง ..... ”
*************************************************************************
วันวาเลนไทน์ ไม่ได้ไปไหนเลยครับ นอนหลับกับเตรียมประชุมวันนี้แหละครับ จบไปเมื่อเย็น จบปั๊บกลับถึงบ้านหลับปุ๊บ เหอะๆ ต้องขอบอกกับทุกคนครับว่า ผมตั้งใจจะพิมพ์บันทึกไปเรื่อยๆ ไม่หยุดพิมพ์หรอกครับ อาจจะขาดไปบ้างเพราะเรื่องส่วนตัวครับ ก็เรื่องงานแหละ แฮะๆ
ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจครับ
ปล.อากาศเปลี่ยนครั้งนี้ ผมไม่ป่วยนะเออ ครั้งแรกในรอบหลายปีเลยครับ
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1212982 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก