หัวข้อ: [เรื่องเล่า] :+: กว่าจะรู้ว่ารัก ภาค2 :+:

[Darklord]

สู้ต่อไป  นะนิว เป็นกำลังใจให้ซำเหมอ 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

จากใจ...ถึงใจ

ฝากถึงเพื่อนๆทุกคนในเล้าที่เข้ามาอ่านเรื่องเล่านี้ แล้วได้อ่านกระทู้ที่ผมเล่าเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้นกับผม
อยากจะบอกว่า แค่รู้ว่ามีเพื่อนๆมาอ่านเรื่องที่เล่านี้ก็ดีใจมากแล้วครับ ยิ่งได้อ่านความเห็นอื่นๆ
ที่เกี่ยวกับเรื่องแย่ๆในชีวิตของผมช่วงนี้ ซึ่งล้วนเป็นกำลังใจและข้อคิดข้อแนะนำที่อบอุ่นใจจังเลย
ดังนั้น กระทู้พูดคุยกันในครั้งนี้ผมจึงอยากบอกเพื่อนๆทุกคนว่า "ขอบคุณมากครับ"
 
ที่จริงแล้วหลังจากเหตุการณ์ที่ผมเล่าในกระทู้ที่ผ่านมา มันยังมีเรื่องแย่กว่านั้นตามมาอีก
แล้วก็เป็นเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้นจาก ผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำให้ผมรู้สึกว่าจากนี้ไปการมีชีวิตอยู่
เป็นเรื่องที่ต้องใช้ความอดทนมากมายเหลือเกินกว่าจะพ้นไปวันๆนึง ทนต่อสายตาคน ทนต่อคำพูดคน
(โดยเฉพาะคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่อมาเมื่อผู้หญิงคนนั้น...มาประจานผมถึงที่แล้วก็จากไปอย่างสมใจเค้า)
ตอนนี้ ผมรู้สึกหม่นหมองชอบกล เพลียใจน่ะครับ ยังดีงานที่ทำเป็นกิจการส่วนตัวผมก็เลยเหลวไหลได้บ้าง

ดังนั้น 2-3วันมานี้ ผมก็เลยอยู่แต่ในบ้าน เล่นเนต นอนหลับ ออกไปวิ่ง(ให้หายเครียด) แล้วก็ดูละครตั้งแต่บ่ายถึงค่ำ
บางทีก็รู้สึกเบื่อๆ เหมือนใช้ชีวิตหมดไปวันๆแบบไร้ค่า แถมต้องให้แม่กลับไปรับภาระในการดูแลกิจการที่ร้านแทนอีก
แต่ผมก็คิดได้ว่า เมื่อตัวเราเดินหน้าไม่ไหวก็อย่าฝืน เหมือนดึงหนังสติ๊กจนตึงมากไปพอหมดแรงก็ดีดกลับมาทำให้เราเจ็บ
เพราะฉะนั้น ในเมื่อตอนนี้ผมเดินต่อไปไม่ไหว ไม่อยากเจอใคร ผมก็ไม่อยากฝืนเพราะผมไม่อยากเจ็บซ้ำซากอีกแล้ว
ลำพังแค่สิ่งที่คนใจร้ายคนนั้นทำกับผม ผมก็เจ็บมากพอแล้ว ตอนนี้ผมแค่อยากจะอยู่ในที่ซึ่งทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยนั่นคือ บ้าน
รอให้ผมมีแรงลุกขึ้นเดินต่อไป พร้อมที่จะอยู่ท่ามกลางผู้คนซึ่งอาจจะ มองผมแปลกไป คิดกับผมต่างจากเดิม เพราะคำพูดของคนใจร้ายนั่น

แต่ตอนนี้ ความรู้สึกของผมคล้ายคลึงกับเนื้อเรื่องท่อนหนึ่งของเพลงนี้จริงๆครับ เพลงที่มีชื่อว่า เดียวดาย
...เหนื่อยล้าเหลือเกิน มันเหมือนเดินมาเดียวดาย เจ็บช้ำหัวใจ ยังไม่มีใครเหลียวแล...
...สิ่งที่ทำให้กับเขา ทุ่มเทเท่าไร ยอมให้จนหมดใจ ไม่เห็นว่าใครจะแคร์...
...เสียใจ มีแต่ความเสียใจ ที่ก้าวเดินไป ยิ่งเดินยิ่งไกล แต่ไม่มีใคร เข้าใจฉันเลย...

ขอบคุณอีกครั้งด้วยใจจริง จาก ผมเอง

[kryo_lover]

เป็นกำลังใจให้นะคร้าบพี่นิว

 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ยังมีเรื่องร้ายในชีวิตต้องเจออีกมากครับ

ลองพูดความจริงออกไปสิครับ ว่าผู้หญิงคนนี้ทำอะไรกับเราไว้บ้าง

เขาจะเชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของเรา เราทำดีที่สุดแล้ว

บัวใต้น้ำโปรดอย่างไรก็ไม่ขึ้น

ถ้ายากนักก็เอาเบอร์มา เด่วจะให้พวกเพื่อนๆโทรไปด่าให้กระจาย

 

[krappom]

บัวใต้น้ำโปรดอย่างไรก็ไม่ขึ้น

ท่าทางจะไม่ใช่บัวใต้น้ำธรรมดาๆ
น่ากลัวว่าจะจมอยู่ในตมแล้วโดนหินทับเอาไว้ด้วยรึป่าว
 

[Serendipity]

  สู้ๆค๊าบบบบบบ พี่นิว^^

[gobgab]

...........เป็นกะลังใจหั้ยเน้อ....

[THIP]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เห็นด้วยกับที่เรย์แนะนำนะ บางครั้งเราก็ควรตอบโต้บ้าง ไม่งั้นเดี๋ยวเค้าจะได้ใจ 

[มะนาว]

มะนาวมาเป็นกำลังใจให้พี่นิวน้า.....อ่านเรื่องของพี่มาตลอด.....

พี่นิวสู้สู้คร้าบบ.....อย่าไปยอมแพ้นะคร้าบ.....ผู้หญิงคนนั้นมันเป็นโรคจิต...มันบ้าอ่ะคับ....

รักพี่นิวนะคร้าบ.......

มะนาวตัวนิดๆคร้าบผม.......

[bishonen]

เป็นชั้นล่ะไม่ได้.....จะตบด้วยเปลือกทุเรียนตั้งแต่มันแอ๊บแบ๊วนั่นแหละ

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ตอนที่19
จดหมายของเทค

หลังจากเกิดเรื่องเข้าใจผิดกันในคืนนั้น เทค ก็หายหน้าไปจากชีวิตผม ผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ใครเป็นฝ่ายผิดกันแน่
แต่สำหรับผมนั้นไม่มีความสบายใจเลยแม้แต่น้อย ผมรู้สึกเหมือนกับว่าแค่เพียงช่วงเวลาสั้นๆช่วงหนึ่งที่เราไม่เข้าใจกัน
กลับทำให้ผมและเทคต้องห่างเหินกันอีกแล้ว ผมอยากรู้ว่าเค้าเป็นอย่างไรบ้าง ผมรู้ว่าคืนนั้นผมไม่ควรทิ้งเค้าไว้ที่สวนหย่อม
หมู่บ้านตามลำพัง ทั้งที่เค้าตั้งใจจะมาหาผมแท้ๆ แต่หลังจากคืนนั้นผมไม่ได้ข่าวคราวของเค้าอีกเลย
ผมโทร.ไปที่บ้านของ เทค แม่บ้านที่มารับสายมักจะบอกว่า เทคไม่อยู่บ้าง เทคยังไม่ตื่นบ้าง หรือเพราะเค้าไม่อยากพูดกับผมแล้ว
นับว่าโชคดีที่ผมยังต้องไปเรียน และ นั่นทำให้ผมได้เจอเพื่อนๆ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมคลายความกังวลเรื่อง เทค ลงไปบ้าง
แล้วเวลาผ่านไป จากวันเป็นเดือน ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ผมเปลี่ยนจากการโทรศัพท์เป็นการส่งจดหมายไปหา เทค ที่บ้านของเค้า
แต่ไม่เคยได้รับจดหมายตอบกลับจากเทคเลยแม้เพียงฉบับเดียว เทค จะรู้มั้ยว่าผมทรมานใจแค่ไหนตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นปีๆ
ตลอด6เดือนมานี้  ผมเขียนจดหมายไปถึงเค้าไม่รู้กี่ฉบับ บางฉบับผมเขียนไปซะหลายแผ่น บางฉบับก็มีเพียงโปสการ์ด1ใบ
เค้าจะรู้มั้ยว่า ทุกตัวอักษรที่ผมอยากจะขอโทษเค้า อยากจะส่งผ่านความห่วงใยที่มีไปนั้น มีความคิดถึงและความทรงจำอยู่ในนั้น
ผมอยากบอกเค้าว่าถ้าเค้าโกรธผมแล้วจะลงโทษด้วยการหายไปจากชีวิตผม ตอนนี้ผมก็ได้รับโทษนั้นแล้วมันช่างทรมานซะจริง
ในที่สุดผมก็ได้รับจดหมายที่ส่งมาจาก นาย ทยาวัติ ผมรีบดูที่หน้าซองจดหมายทำให้รู้ว่าจดหมายฉบับนี้ถูกส่งมาจาก จ.ระยอง

เกาะเสม็ด จ.ระยอง
5 กันยายน 2546
หวัดดีนิว
          ตอนนี้เราอยู่ที่เสม็ดล่ะ จำได้รึเปล่าว่าเราเคยมาที่นี่ด้วยกันเมื่อเกือบ2ปีที่แล้ว แต่ถึงนิวจำไม่ได้ก็
ไม่เป็นไร เพราะตอนนี้นิวคงคร่ำเคร่งกับการเรียนอยู่สินะ เป็นไงมั่งเก็บไปกี่หน่วยกิตแล้วล่ะ ใกล้ความจริงรึยังที่ว่าจะจบ3ปีอ่ะ
เรามาอยู่ที่นี่ได้หลายอาทิตย์แล้วล่ะ ก่อนหน้านี้เราเบื่อไปหมดทุกอย่าง ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนดี นิวเคยเป็นมั้ยอยู่ๆก็เหมือนกับว่า
ไม่มีที่ไหนเป็นที่ของเราจริงๆเลยว่ะ เราอยู่บ้านของเราแต่ก็เหมือนอาศัยบ้านพ่อ (แต่ก็จริงล่ะวะทุกวันนี้ยังใช้เงินพ่ออยู่เลยนี่นา)
เออ ขอโทษด้วยนะเว้ย ที่เราไม่ได้รับโทรศัพท์นิวเลย บอกตรงๆเราไม่รู้จะพูดอะไรกับนิวจริงๆ ไม่รู้ว่าที่นิวโทร.มาเพื่ออะไร
เราไม่อยากคิดว่าการที่นิวโทร.มา เพราะนิวเป็นห่วงเรา เดี๋ยวเราก็ต้องคิดเข้าข้างตัวเองเหมือนเดิม มันทรมานว่ะ นิวเข้าใจป่ะ
          เราไม่เคยรู้เลยว่ามีจดหมายจากนิวมาถึงเรามากขนาดนี้ เพราะตอนนั้นเราไปอยู่สิงคโปร์กับพ่อ
ไม่ได้ติดต่อกับคนที่เมืองไทยเลยว่ะ พ่อมาเมืองไทย เราเองก็ไม่รู้จะทำอะไร พ่อบอกว่าจะส่งเราไปเรียนต่อที่ เมกา เราเองก็คิดว่า
ดีกว่าอยู่เปล่าๆทำตัวไร้คุณค่าแบบนี้ ยังจำได้มั้ยหลายปีที่แล้วเราไม่ยอมไปเรียนต่อ เพราะตอนนั้นเรารู้ว่าเรามีคนที่เรารักอยู่ที่นี่
แต่ตอนนี้เราไม่แน่ใจแล้วซะแล้วล่ะ ก่อนหน้านี้นิวอาจจะบอกว่าอยากคบเราแบบเพื่อน และ กลัวคนจะมองว่าเป็นเกย์ กลัวแม่เสียใจอ่ะ
เราก็เข้าใจนะ  ก็ได้แต่บอกตัวเองว่านิวไม่มีใคร วันนึงถ้านิวกล้ายอมรับตัวเอง นิวก็คงกล้ายอมรับความรักจากเราด้วย
แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ ต่อให้นิวยอมรับว่าเป็นเกย์ นิวก็คงไม่ได้มีแค่เรา ยังมีคนที่ดีกว่าเรา คนที่นิวอาจชอบมากกว่าเรา
หลายครั้งที่ความใจร้อน ความบ้าของเราทำให้นิวต้องรำคาญใจ เราก็ไม่ควรทำให้นิวลำบากใจกับเราเหมือนอย่างที่ผ่านมาอีก
          เรากลับมาถึงเมืองไทยเดือนที่แล้วนี้เอง แม่บ้านเอากล่องมาให้1อันบอกว่าใส่จดหมายที่ส่งถึงเรา
แปลกใจมากที่จดหมายหลายสิบฉบับนั้นมาจากนิวคนเดียว เราอ่านจดหมายครบทุกฉบับแล้วอยากบอกว่าเราไม่เคยโกรธนิวเลย
เรารู้ว่านิวหวังดีอยากให้ทำสิ่งถูกต้อง ตอนนี้ก็คงจะสมใจนิวแล้วนะ เพราะเรากำลังจะไปเรียนต่อ อยากเรียนอะไรให้มันจริงจัง
แต่คงไปอยู่กับพ่อก่อนยังไม่รู้จะไปเรียนที่ไหนดี เออ พ่อเรากำลังจะแต่งงานใหม่ว่ะ คิดว่าคงไม่มีปัญหาท่าทางแม่ใหม่เราก็โอเค
เอาไว้ใกล้วันเดินทางเราจะโทร.ไปบอกอีกทีแล้วกัน ตอนนี้เราอยากบันทึกความทรงจำดีๆที่เคยเกิดขึ้นที่นี่เก็บไว้กับเราให้นานๆ
หลายวันมานี้เราไปกินข้าวร้านที่เคยไปกับนิว ไปเล่นน้ำทะเลที่เดิม และฟังเพลง หัวใจผูกกันด้วย จำได้มั้ยว่ามันเป็นเพลงของเรา
ปล.อีก2วันก็จะถึงวันเกิดของนิวแล้วนะ เราตั้งใจจะให้จดหมายฉบับนี้ส่งไปให้ทันวันเกิดของนิว สุขสันต์วันเกิด นะเพื่อนรัก
รักนิวเสมอ
Take

[Serendipity]

เหอะๆๆๆๆ มาทัน อิอิ 
ไม่ได้คุยกะพี่นิวเลยอ่าคับ
ยุ่งๆอ่าคับ
สู้ๆนะคับพี่นิว
^^

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ตอนที่20
ต่างก็มีทางเดินก้าวไป

ในที่สุดวันที่ เทค บอกไว้ในจดหมายก็มาถึง เทค โทร.มาบอกผมก่อนวันเดินทางเพียงแค่1วัน ผมได้ใช้โอกาสนั้นพูดคุยกับเค้า
เราคุยกันอย่างยาวนานเท่าที่จะนานได้ มีหลายครั้งที่ผมจะบอกบางสิ่งให้ เทค ได้ฟังแต่ผมก็กลืนคำพูดเหล่านั้นกลับลงไปในใจ
พร้อมๆกับน้ำตาที่ผมไม่ยอมให้รินไหลออกมา และหวังว่าวันที่ผมไปส่งเค้าบางทีผมจะกล้าบอกถึงสิ่งที่อยู่ในใจผมให้เค้าได้รู้   

เทค จะออกเดินทางเวลา 10.30น. ผมจึงออกเดินทางด้วยรถทัวร์ตอนตี5 เพื่อให้ถึงดอนเมืองตอน8โมงเช้าตามที่เรานัดกัน
ทั้งผมและเทคตั้งใจว่าจะได้มีเวลาพูดคุยกันนานๆก่อนที่ เทค จะต้องเตรียมตัวขึ้นเครื่องบิน แต่…อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ
โดยเฉพาะเมื่อเราอยากไปถึงให้เร็วที่สุด มักจะกลายเป็นช้าที่สุด ผมหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อดูเวลา ตัวเลขที่หน้าจอมือถือบอกให้รู้
ว่าเป็นเวลา7.20 am. อีกเพียง40นาที ผมก็ควรจะได้เจอเทคแล้ว แต่ในตอนนี้รถทัวร์ยังจอดเสียอยู่ที่ วังน้อย อยุธยา อยู่เลย
ผมอยากจะบ้าตาย อยากร้องไห้ อยากโวยวายให้ลั่นรถว่า ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้? ผมโทร.หา เทค แต่โทรศัพท์เค้าไม่มีสัญญาณเ
ผมได้แต่คิดว่า  ‘เวลาที่เค้าอยากเจอเรา เราก็ผลักไสเค้า เวลานี้เราอยากเจอเค้าแทบตาย กลับไม่มีโอกาสอย่างนั้นหรือ?’
ผมพยายามข่มความไม่สบอารมณ์กับสถานการณ์บ้าบอที่ผมแก้ไขอะไรไม่ได้ ผมจึงนั่งนิ่งๆค่อยๆหลับตาลงและเอนศรีษะแนบ
กับกระจกรถพิงเบาะที่นั่งค้างไว้อย่างนั้นเนิ่นนาน แล้วคิดว่า “ถ้าตอนนี้ได้พิงไหล่เทคเหมือนอย่างที่เคยพิงก็คงจะดีสินะ”
ผมคงเผลอหลับไป รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะแรงสั่นของมือถือ คนที่โทร.มาคือเทค ผมรีบกดรับสายและบอกเทคว่ากำลังเดินทาง
“อืม…เรารู้ accidentมันเกิดกันได้ เราเข้าใจ แต่ไม่ทันแล้วล่ะนิว ตอนนี้เรากำลังเตรียมตัวอยู่ที่หน้าGATEแล้วนะ”
เทค ตอบกลับมาหลังจากผมเล่ารายละเอียดความขัดข้องในการเดินทางให้เค้าฟังอย่างละเอียด…แต่สุดท้ายก็คือผมไปไม่ทัน
“เตรียมตัวแล้วเหรอ ทำไมเร็วนักล่ะ เดินทางตอนสิบโมงครึ่งนี่นาทำไมรีบไปรอที่GATEซะตั้งแต่ตอนี้ล่ะ”
ผมถามกลับไปอย่างร้อนรน เสียใจที่เค้าไม่รอผม เค้าคงคิดว่าผมจะไม่ไปส่งหรือบางทีเค้าอาจไม่เชื่อว่าผมกำลังไปหาเค้าด้วยซ้ำ
“ตอนนี้สิบโมงสิบห้าแล้วนะ พ่อเลยบอกให้รอตรงนี้ เราก็ไม่อยากขัดใจ กลัวโดนพ่อด่าให้เสียฤกษ์อ่ะ หึหึ”
เทค บอกเหตุผลของเค้าด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด แต่ผมรู้ว่าน้ำเสียงนั้นมีความสั่นไหวปนอยุ่ด้วย
“เฮ้ย!” ผมเผลออุทานเสียงดังเพราะผมไม่ทันดูเวลาตอนกดรับสาย  ผมรีบก้มดูเวลาในมือถือ “จริงด้วย ทำไมเป็นแบบนี้นะ” 
“แล้วนิวถึงตรงไหนแล้วล่ะ” เทคถาม “เดี๋ยวนะ อืม ใกล้ถึงเซียร์รังสิตแล้ว ต่อไปก็จะจอดให้ลงที่ดอนเมืองแล้วล่ะ” ผมตอบ
“เอางี้เราก็คุยกันไปเรื่อยๆถ้านิวลงรถทันก็มาเจอเราที่GATEแต่ถ้าไม่ทันก็ลากันทางโทรศัพท์ ดีมั้ย” เทค เสนอทางออก
“ก็ดี” ผมตอบไปแบบนั้นทั้งที่ในใจคิดว่า ‘ไม่ดีเลยเราอยากเจอแกมากกว่า’ แล้วผมกับ เทค ก็คุยกันเรื่อยๆจนผมลงรถทัวร์
“นิว เราต้องไปแล้วนะ พ่อรอจนรอไม่ไหว เดินเข้าไปก่อนเราแล้วเอาไว้ไปถึงจะเมล์มาหานะ นิว นิว ได้ยินป่ะ ตอบหน่อยดิ”
ผมได้ยินที่ เทค พูดทุกคำและอยากตอบกลับไปว่าผมอยู่ในอาคารผู้โดยสารแล้ว และกำลังวิ่งสุดแรงที่ผมมีเพื่อไปให้ทันส่งเค้า
“เทค เรามาแล้วนะเกำลังวิ่งไปที่GATE รอก่อนะ” เสียงของผม สั่นรัวไปหมดด้วยความเหนื่อยหอบจากการวิ่งหา เทค
“ฮัลโหลๆ ทำไมแถวนั้นเสียงดังจัง นิวว่าไงนะ นิวๆ เราต้องไปแล้วนะเดี๋ยวไปนั่งแล้วจะคุยอีกทีตอนนี้จะแกล้งเก็บมือถือก่อน”
ผมวิ่งมาถึงแล้วครับ เทค ยืนอยู่แค่ข้างหน้าผมนี่เอง ผมเห็นเค้าแต่เค้าไม่เห็นผมเพราะกำลังจะเดินเข้าประตูผู้โดยสารขาออก
“เทค เราอยู่นี่หันมาหน่อย หันมา” ผมพยายามเรียกเค้าผ่านทางมือถือทั้งที่เห็นว่า เทค กำลังซ่อนมันไว้ในกระเป๋ากางเกง
เทค เดินผ่านเข้าประตูผู้โดยสารไปแล้วผมเห็นเค้าเดินจากไปทั้งที่อีกนิดเดียวเราก็จะได้เจอกันและได้บอกลากัน แต่ก็สายเกินไป
“นิว นิว ได้ยินป่ะ เรานั่งเรียบร้อยแล้วเลยรีบเอามือถือมาคุยต่อ นิวล่ะอยู่ไหน” เสียงของ เทค เหมือนเด็กทำผิดที่กลัวถูกจับได้
“ก็ในแอร์พอร์ตนี่ล่ะ” ผมตอบด้วยเสียงแหบแห้ง “งั้นเราจะออกไปหา” แต่เทคก็ถูกห้ามไว้เพราะเครื่องบินกำลังจะขึ้นแล้ว
“ไม่เป็นไร เราแค่จะบอกว่า เอ่อ  คือ จะบอกว่า เทครักเรายังไงเราเองก็…” ..ตู๊ด ตู๊ด ..จู่ๆสัญญาณก็หายไปทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ
ผมรีบดูที่มือถือว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า ขีดแบตมือถือก็เต็ม ขีดสัญญาณก็มี แล้วเกิดอะไรขึ้น เฮ้อ…ผมทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนล้า
วันนี้มีแต่สิ่งผิดพลาด พลาดตั้งแต่ต้นจนวินาทีสุดท้าย วินาทีที่ผมกำลังจะพูดคำสุดท้ายออกไปให้เทคได้รู้ คำนั้นก็คือคำว่า ‘รัก’

อวสาน :+:กว่าจะรู้ว่ารัก:+: ภาค2
โปรดติดตามภาคจบบริบูรณ์ได้ใน :+:กว่าจะรู้ว่ารัก:+: ภาค 3

[LingNERD*]

อ่านทันแระ เศร้าจังคับ 


ปล.อะไรก็เกิดขึ้นได้...ถ้ามีปาปริก้า 

[krappom]

 

บีบหัวใจอย่างแรง

ยิ่งตอนนิววิ่งตามหาเทคในแอร์พอร์ทนะ

งือออออ

[THIP]

บีบหัวใจเหลือเกิน     

[pongsj]

เศร้าๆๆๆๆๆ จะรออ่านภาค 3 นะค้าบ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เวลานั้นมีค่า ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร
จึงทำปัจจุบันอย่างดีที่สุดตามแต่ใจต้องการ
 

[Serendipity]

 
เศร้าอ่าคับ  ยังไงมารอภาค3พี่นิวอยูนะคับ

[aumzaa]

 
รอภาค 3 ครับผม
 

[luvdisc]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด รีบมาต่อภาค 3 เลยนะ

[Jingjoh]

เข้ามารอภาค 3 เช่นเดียวกันครับ
 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

ถึง เพื่อนๆทุกคน

ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนที่แวะเข้ามาอ่าน มาโพสท์อยู่เป็นระยะๆ
ทุกการอ่าน ทุกข้อความที่โพสท์ ทำให้ผมอบอุ่นใจมากครับ
ทำให้รู้ได้ว่าในชุมชนแห่งนี้ มีคนที่ผ่าน พบ เรื่องราวไม่ต่างจากผม
อาจจะเศร้ากว่า สุขกว่า สนุกกว่า ตื่นเต้นกว่าเรื่องเล่าของผม
หรือ บางเรื่องก็อาจโลดโผน จนเกินกว่าที่จะมาเกิดขึ้นจริงในชีวิตผมได้
แต่พอผมได้อ่านเรื่องของเพื่อนๆ และเพื่อนๆก็มาอ่านเรื่องของผม
นั่นก็ทำให้รู้ว่าในความแตกต่าง ยังมีความเหมือนที่เชื่อมโยงเราไว้ด้วยกัน
คือ ความคาดหวัง ความสมหวัง ความผิดหวัง ซึ่งก็เนื่องมาจาก...ความรัก...
แต่ไมว่าความรักของเราแต่ละคนจะลงเอยแบบไหน อาจจะเศร้า อาจจะซึ้ง อาจจะสุข

แต่อย่างน้อยที่ปลายทางในเรื่องเล่าของเราแต่ละคน ความจริงมันยังไม่มีตอนจบ
เพราะตัวเรายังอยู่ ชีวิตของพวกเรายังดำเนินไป และอาจจะมีเรื่องเล่าเรื่องใหม่
อาจมีคนที่ถูกเล่าในเรื่องเล่าเรื่องใหม่นั้นเป็นใครอื่นๆที่เพิ่งถูกแนะนำให้คนอ่านรู้จัก
แต่ที่สำคัญก็คือ เมื่อเป็นเรื่องเล่าของเรา ก็ย่อมจะมีตัวเราเป็นหลักของเรื่องนั้น
เช่นกันครับ เรื่องเล่าของผมก็ยังไม่จบ ไม่เพียงแต่ชีวตผมที่ดำเนินอยู่ในปัจจุบัน
แต่หมายถึงเรื่องที่ยังดำเนินอยู่ในเรื่องเล่าก็ยังไปไม่ถึงตอนสำคัญๆอีกหลายตอนเลย
ยังมีเรื่องราวระหว่างผม เทค พี่อาร์ท ความผูกพันของผมกับเพื่อนๆที่จะนำมาเล่าในภาคจบ

เรื่องเล่า :+:กว่าจะรู้ว่ารัก ภาค3:+: ซึ่งยังคงเป็นเรื่องเล่าที่มาจากประสบการณ์จริงที่ผานมาแล้ว
ในช่วงเวลาหนึ่งซึ่งเหตุการณ์เหล่านั้น ยังแจ่มชัดในความทรงจำของผมเสมอนับเนื่องจนถึงบัดนี้
เรื่องเล่าของผม อาจไม่เร้าใจ จนถึงขั้นตื่นตาตื่นใจนักเพราะในเรื่องเล่าของผมเป็นเรื่องธรรมดาๆ
ที่อาจเกิดขึ้นกับใครก็ได้ ที่มีเพื่อนแท้ ใครซักคน ที่มีเพื่อนรัก และใครก็ตามที่มีโอกาสได้รู้จักความรัก
แต่ในระหว่างที่รอเรื่องเล่า ในภาคสุดท้ายของผม ขณะนี้ผมเริ่มนิยายขนาดสั้นที่แต่งขึ้นโดยอ้างอิงเรื่องจริง
ที่เกิดขึ้นกับผมในช่วงเวลาหนึ่ง ซึ้งมีผลในทางลบกับผมพอสมควร ทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้หญิงใจร้ายคนหนึ่ง
ที่ผ่านเข้ามาสร้างความวุ่นวาย ความปั่นป่วนให้กับชีวิตของผมและคนรอบข้างอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
และจากการกระทำของ ผู้หญิงคนนั้น ทำให้ผมรู้สึกหดหู่ ไร้ค่า เสียความเชื่อมั่น จิตใจย่ำแย่ลงทุกวัน

แต่ต้องบอกก่อนว่า นิยายก็คือนิยาย นะครับ เพราะแม้จะมีความจริงเป็นพื้นฐานของนิยาย
แต่การจะทำให้เรื่องจริงเรื่องหนึ่งกลายเป็นนิยายได้นั้นผมจึงตั้งใจที่จะแต่งเติมความสนุกขึ้นใหม่
ดังนั้นผลงาน(คั่นเวลา)เรื่องใหม่ของผมในครั้งนี้อาจจะให้ความรู้สึกสมจริงน้อยกว่าเรื่องเล่าไปบ้าง
แต่ก็จะได้ความสนุกสนาน เข้มข้น ในทางนิยายมากขึ้น ก็ลองอ่านงานเขียนแนวนิยายของผมกันก่อนนะครับ
ว่าจะสนุก เข้มข้น และทำให้เพื่อนๆรู้สึกอินไปกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงโดยเล่าผ่านการผสมผสานจินตนาการได้มากแค่ไหน
ฝากติดตามผลงานในแนวทางใหม่ งานเขียนนิยายเรื่องแรกของผมในเล้าเป็ดด้วยครับ รอติดตามอ่านกันนะครับ เร็วๆนี้

ปล. อาจสรุปได้ว่าเรื่องเล่ามีเรื่องจริงกว่า 90%(อาจผิดเพี้ยนไปบ้างตรงประโยคคำพูด หรือสถานการณ์บางอย่างที่ต้องกระชับหน่อย)
แต่ในส่วนของนิยาย ความจริงยังคงเป็นพื้นฐานอยู่อย่างน้อยๆก็ 50% แต่อีกครึ่งหนึ่งถูกเติมเต็มด้วย จินตนาการและกลวิธีการเล่าครับ

จาก ผมเอง

[ANA]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน มาอีกทีจบซะแล้ว

เดี๋ยวจะตามเก็บตอนที่ยังไม่ได้อ่านนะคะ แต่ตะกี้อ่านตอนสุดท้ายไปก่อน โฮ... บีบหัวใจอ่ะ

[LingNERD*]

รับทราบคับ

[Jingjoh]

เป็นกำลังใจให้คุณนิวคับ
 

[jammy]

เศร้ามากมายครับอยากให้นิวผ่านพ้นเรื่องร้ายๆไปให้ได้เเล้วยืนขึ้นอย่างเข้มเเข็งนะครับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

มารอภาคใหม่
เข้มแข็งไว้ครับ ชีวิตต้องเจอเรื่องต่างๆอีกมากมาย
คนอื่นที่แย่กว่าเราก็มี
 

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

-

[รอยยิ้มอาบยาพิษ]

-