ตอนที่ 10 เพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกัน
เช้าที่สดใสของวันต่อมาตาผมมองเพดานห้อง สำรวจตามใยแมงมุม แต่ความคิดยังยอกย้อนกลับไปถึงเรื่องราว
ที่เหนือความคาดหมายเมื่อคืน
“กูน่ารักตรงไหน”ผมถามมันเขินๆ ระหว่างรอรถ
“...ตรงไหนเหรอ.....ปากไง....เล็กๆน่ารัก....แดงๆดีด้วย....แต่เวลาพูดออกมานะมีแต่หมา.55555”มันว่า
“แล้วมึงชอบกูตรงไหน”มันถามกลับครับ
“...เอ่อ...นิสัยมึงไง......มีเหตุผล...ตรงไปตรงมา”ผมตอบไปคิดไป ใจจริงก็อยากตอบว่ารูปร่างหน้าตาน่ะนะ.....
แต่กลัวมันเหลิง เมื่อคืนเรานั่งแท็กซี่กลับกันครับ พอถึงหอก็แยกย้ายกันไปนอน.......พอมาคิดไปแล้วเหมือนฝันเลย......
ว่าแต่มันเกิดขึ้นจริงรึเปล่าวะ....ผมยังสงสัย
“เฮ้ย”ผมอุทานเสียงหลงเมื่อมีมือมาวางพาดหน้าอกอย่างแรง
“ตกใจอะไร...ให้แฟนกอดไม่ได้เหรอ”ไอ้นี่หวานแต่เช้าเลยครับ น้ำเสียงอ้อนสุดๆ
“มาเมื่อไหร่....ไม่บอกล่ะ”ผมถามพร้อมหันหน้าไปหามัน....
“นึกว่าฝันไปซะอีกเมื่อคืนน่ะ”มันหัวเราะหึๆ ผมแปลกใจครับที่มันคิดเหมือนผมเลย หรือว่ามันมีพลังจิตอ่านใจคนได้....เพ้อเจ้อแล้วกู........ป้าบ....ไอ้คมคับ..มันเอาขามาพาดบนตัวผมแถมไปทับของผมเต็มๆ
“เฮ้ย...ไอ้คมเอาขาออก” ผมพยายามใช้มือช่วยยกขามันออก แต่แขนก็โดนมือที่มันกอดผมเอาไว้ขวางอยู่
“หึหึหึหึ”มันหัวเราะหื่นๆ มือไม้เริ่มลูบไล้แล้วครับ
“แค่นี้มีอารมณ์แล้วเหรอ”มันว่าพร้อมเริ่มเอามือรุกรานเข้าไป ก็รู้ดีว่าของสำคัญตอนเช้าๆน่ะมันขยันขนาดไหน
ยังมากวนอารมณ์อีกแฮะไอ้นี่
“ไอ้คมกูยังไม่พร้อม.....กูกลัว”ผมหน้าแดงหันหน้าหนี แต่มันดิครับ จับมือผมอีกข้างล้วงเข้าไปในกางเกงมัน
สัมผัสกับไอ้คมน้อยที่พร้อมเต็มที่
“น่ารักจริงๆ แฟนกู”มันว่าพร้อมหอมแก้มผมครับ ผมงี้เขินหน้าแดงเลย
“ไป ไปอาบน้ำเลยไอ้คม...มานอนทับตัวกูอยู่ได้”ผมพูดไปเบาๆ
“หึหึหึ.....ทำไมเหรอแค่นี้ก็เขินแล้วเหรอ”มันรีบกระโดดไปเลยครับก่อนจะโดนหมอนที่แฝงพลังวัตร 20 ปีจากมือผม
พอมันออกไปครับผมอมยิ้มเลยครับ....มีความสุขมาก
วันเวลาที่เหลือจนเปิดเทอมผ่านไปในลักษณะนี้ มันจะอยู่กับผมเกือบตลอดเวลา ตอนที่ผมไปเรียน
มันไปทำงานมันก็จะโทรหาผมตอนเทื่ยงวันเที่ยงคืนทุกวัน จนเปิดเทอมทุกคนก็กลับมาอยู่หอตามปกติ
(ปี 2 เทอม 1 ครับ) แต่ผมกับมันอะดิ ไม่รู้จะทำตัวยังไง เลยได้ข้อสรุปว่า เป็นเหมือนเดิมแล้วกัน
แต่มันต้องโทรหาผมทุกเทื่ยง วันนี้ผมมาเรียนตามปกติครับ เจอไอ้รัน ไอ้นิว ตามเคย เพราะไม่เจอกันนาน
เราเลยคุยกันเพลินจนไอ้คมโทรมา
“อื่อ”ผมรับ
“สวัสดีครับแฟน”มันว่า
“อยู่คนเดียวเหรอ”ผมถาม
“ใช่.....ทำไมรู้”
“ถ้ามีคนอยู่ด้วยคงไม่กล้าพูดหรอก”
“5555....แสนรู้จัง.......นี่ไม่บอกรักหน่อยเหรอ”มันอ้อนแล้วครับ....แต่ผมยังไม่เคยบอกรักมันนะครับ...
มีแต่บอกว่าชอบ....เพราะผมจะไม่พูดคำว่ารักง่ายๆ
“ไม่”ผมตอบไปเรียบๆ
“ทำไม”มันถามฉุนๆ
“คิดดิ”
“.........อยู่กับเพื่อนเหรอ...”มันถามครับ
“อือ”
“...งั้นไม่เป็นไร......คิดถึงนะ”
“เหมือนกัน”แล้วมันก็วางหูครับ คราวนี้ไอ้นิวถามครับ
“มึงมีแฟนแล้วเหรอ”มันแซวครับ
“....ไม่เมื่อกี้เพื่อนกูเอง....”ผมก็แก้ตัวไปตามประสา
พอตกค่ำพวกเราก็ออกไปกินข้าวข้างนอกกันตามระเบียบ มีผม ไอ้คม ไอ้รัน ตามเคย แล้วก็มีไอ้โน้ตสะกดรอยตาม พวกผมคร้านที่จะสนใจมันแล้วครับ น่าเบื่อที่สุด......มาตามตื้อแฟนผมอยู่ได้
“พวกมึงสนิทกันมากเหรอวะ”ไอ้รันมันถามขึ้นมาครับ
“...ถามทำไม”ผมก็ถามไปเรียบๆ ไม่เผยพิรุธ
“ไอ้เชี่ยโน้ตมันถามกู”ไอ้รันมันว่า....ท่าทางมันก็รำคาญ
“อ้าวมึงรู้จักไอ้โน้ตด้วยเหรอ”ไอ้คมถามด้วยความสงสัย
“ก็นิดหน่อย”ไอ้รันตอบส่งๆ
“.......พวกมึงเล่นกลับกันหมด...เหลือกูกับไอ้คม.....ถ้ากูไม่ไปกะมันจะไห้กูไปกะป๊ามึงเหรอ”กวนตีนทันทีครับผม
“ใครบอกให้มึงอยู่ล่ะ....คนอื่นเขากลับบ้านไปเสวยสุขกันไม่ต้องมานั่งเรียนหัวฟูแบบมึงหรอก...5555”ไอ้รันสวนเลยครับ
“ก๊าาาากาาากก...ถ้าอย่างกูมันฟู...แล้วแอฟโฟ่อย่างมึงเรียกอะไร”ผมว่าแล้วเอามือไปขยำหัวมัน
“ไอ้ควายทิศมึงเอามือออกหัวกูเสียทรงหมด”มันว่าแล้วเอามือผมปัดวุ่นวายเลยครับ
“มึงว่าใครเป็นควาย....ถ้ากูเป็นควาย...พวกมึงก็ญาติควายล่ะวะ....มึงก็ตัวควาย(ผมชี้ไอ้คมครับ)....มึงก็สมองควาย
(ผมชี้ไอ้รัน)....ได้ข่าวเกรดไม่ถึง 2....ก๊าาากกกไอ้โง่”ผมว่าพวกมันทั้ง 2 ตัวเลยครับเพื่อความฮา
“เฮ้ยลามมาถึงกู...ถึงกูจะตัวควายกูก็ไม่ได้หน้าควายเหมือนไอ้รันนะ”ไอ้คมร่วมด้วยครับ พอว่าจบผมกะไอ้คมก็หัวเราะไปวิ่งไป หลบการตระครุบตัวจากไอ้รันครับ พอไปถึงร้านพวกเราก็หัวเราะไปจนหมดเรี่ยวแรงไปตามกัน ขณะที่รอข้าว
ไอ้เชี่ยโน้ตครับ โผล่มาโฉบอีกแล้ว ผมก็ไม่สนใจ แต่ไอ้คมดิครับดันชวนมันมาด้วย
“เฮ้ยไอ้โน้ต...แดกข้าว”ไอ้คมแอบยื่นมือมากุมนิ้วก้อยผมใต้โต๊ะครับ คล้ายๆจะบอกว่าอย่าคิดมาก
แต่ผมก็อดอารมณ์เสียไม่ได้
“เออๆ...มาดิ.....กินด้วยกัน”ไอ้รันก็อีกคนครับ เออก็พวกมึงรู้จักกันนี่หว่า ผมคิด ส่วนไอ้โน้ตมันไม่ว่าอะไรครับ
เดินไปสั่งอาหารแล้วมานั่งเก้าอี้ข้างๆไอ้คมเลย ไอ้คมปล่อยมือผมเลยครับ
ไอ้รู้น่ะรู้ว่าเดี๋ยวไอ้โน้ตเห็นแล้วมันจะเป็นเรื่อง แต่อีกใจหนึ่งก็.............เฮ้อ พอมันนั่งลงเท่านั้นแหละ
บรรยากาศก็เปลี่ยนไปทันที เงียบครับเงียบ จู่ๆดูเหมือนทุกคนไม่มีเรื่องจะพูดขึ้นมากะทันหัน
มื้อนั้นจบลงด้วยความอึดอัด หลายวันต่อมาไอ้โน้ตก็มากินข้าวด้วยกันตลอด คราวนี้เดินมาอย่างเปิดเผยครับ
ไม่สะกดรอยตามเหมือนเคย บรรยากาศอึดอัดทุกวัน มีแต่ไอ้คมพยายามชวนไอ้โน้ตคุยตลอด ผมงี้ทั้งหึงทั้งเซ็ง.....
มึงเป็นใครต้องไห้แฟนกูเอาใจ.....แม่......ง วันนึงก่อนจะไปกินข้าวไอ้คมมันมาคุยกับผมครับ
“มึงชวนมันคุยหน่อยดิ”
“ทำไมกูต้องชวนมันคุย”ผมถามหงุดหงิด
“ก็มันบอกว่ามึงน่ะ ทีกับไอ้รัน กับกูคุยได้คุยดีแต่กับมันไม่ยอมคุย”ไอ้คมว่าเสียงอ่อยๆ
“อ๋อ...เพราะงี้ใช่มั้ยถึงมาบอกให้กูชวนมันคุย...เพราะมันว่ากูใช่มั้ย”ผมมองหน้าหาเรื่องเลยครับอารมณ์เสีย
กูไม่ไล่มึงกลับตอนแดกข้าวก็บุญแล้ว
“ไม่ใช่อย่างงั้น”
“แล้วทำไม่มันไม่ชวนกูคุย.....ทำไมกูต้องพูดกับมันก่อน...พ่อกูก็ไม่ใช่”ผมว่า
“ก็มันไม่กล้าพูด”ไอ้คมพยายามเกลี้ยกล่อม
“แล้วกูล่ะ......ถึงกูจะพูดมากกูก็ไม่เคยตอแหล.....คนที่กูไม่ชอบกูไม่อยากคุย”ผมหันหน้าไปทางอื่น
ไม่อยากมองหน้าของไอ้คมที่กำลังทำเพื่อคนอื่นต่อหน้าผม
“มึงสงสารมันเหอะ......มันเป็นเมทกูนะต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน.......กูไม่อยากอึดอัด”ไอ้คมขอร้องครับ
“........แล้ว........กูหล่ะ........”ผมถามันช้าๆชัดๆ เสียใจมาก...แต่ไม่รู้ว่าทำไม
“มึงก็แฟนกูไง”ไอ้คมพูดเบาๆครับ หลังจากสำรวจรอบข้างเรียบร้อย
“......มึงบังคับไห้แฟนมึงทำในสิ่งที่คนที่ชอบมึงอยากให้กูทำเหรอ..........”ผมก้มหน้าพูดเบาๆ ราวกับรำพึงกับตัวเอง
“ไม่ไช่อย่างงั้น........”มันพูดทำท่าลำบากใจ
“......................”ผมเงียบครับรู้ว่ามันยังพูดไม่จบ
“......ตอนปี 1 แรกๆไม่มีใครคบกูเลย........มีแต่มันนี่แหละ........แต่เมื่อก่อนมันไม่เป็นอย่างนี้......
มันก็ธรรมดานั่นแหละ.......พูดคุยหยอกล้อกันธรรมดา.............แต่ตั้งแต่กูเจอมึงกูก็อยู่แต่กับมึง........
กูว่ามันคงน้อยใจกูที่กูไม่มีเวลาไห้มัน..........แต่กูก็อยู่กับมันตลอดไม่ได้เดี๋ยวแฟนหึงตายเลย.........
กูก็เลยอยากให้มึงกับมันเป็นเพื่อนกันไว้.........นะกูขอร้อง.......ยังไงมันก็เพื่อนกู”มันอธิบายครับ
ผมเงียบอยู่นานแล้วถามมันว่า
“มึงรู้มั้ยว่ามันชอบมึง”
“กูไม่รู้แล้วกูก็ไม่อยากรู้.......กูมีแต่มึงคนเดียว....มึงก็รู้ไม่ใช่เหรอ”มันว่า ตั้งแต่รู้จักกับมันมามันไม่เคยโกหกผมเลย
จนผมเชื่อมันทุกอย่าง โดยเฉพาะการกระทำของมันครับที่ทำไห้ผมเชื่อใจมัน
ดังนั้นพอผมรู้ว่ามันต้องการเก็บเพื่อนคนนี้เอาไว้ ผมก็เต็มใจที่จะช่วยมันครับ
แต่ในใจลึกๆก็รู้ว่าไอ้คมไม่มีทางหลงรักไอ้โน้ตแน่นอนครับเพราะผมหน้าตาดีกว่าและไม่โรคจิตเหมือนมันด้วย55555
“ก็ได้กูจะพยายาม”ผมบอกมันปลงๆ
“กูขอโทษนะที่ทำไห้มึงลำบากใจ”มันว่าด้วยสายตาสงสาร
“กูเข้าใจว่าถ้าต้องอยู่ห้องเดียวกันแล้วน่าอึดอัดมันทรมานขนาดไหน”
หลังจากวันนั้นเราก็ไปกินข้าวกันบ่อยๆผมก็แหย่ไอ้รันกะไอ้คมตามปกติ....บางทีก็เลยไปถึงไอ้โน้ตด้วย....
คุยๆไปก็ชิน....เริ่มเฉยๆ.......ลึกๆก็สงสารมันนะที่มีคู่แข่งด้านความรักร้ายกาจอย่างผม55555 อันที่จริงแล้วไอ้โน้ต
มันก็นิสัยใช้ได้นะครับ แต่มันขี้งอนมากๆ แล้วก็ชอบงอนไอ้คมบ่อยๆ งอนจนออกนอหน้าทั้งๆที่ไอ้คมมันไม่เคยง้อเลย
ผมพยายามตะล่อมถามมันว่ามันมีคนที่ชอบไหม มีแฟนรึยัง มันก็ตอบว่ายังครับ ผมเคยถามมันว่า
“มึง.....กูถามมึงจริงๆนะ...มึงชอบไอ้คมรึเปล่า”
“ทำไมถามกูอย่างนี้”มันสวนผม
“ก็มึงชอบงอนมันอยู่เรื่อย”ผมก็บอกไปตามความจริง (ซึ่งหลายคนไม่ค่อยยอมรับ555)
“ไม่หนิ.........กูไปงอนมันตอนไหน”มันยังถามใสซื่อ
“เออๆ ถือว่ากูเชื่อมึงละกัน”ผมว่าอย่างหน่ายๆ เบื่อจริงๆ น่าจะพูดตรงๆ ผมกับมันจะได้มีเฮ.....55555
(มีหวังผมเละแน่ครับ เพราะมันเป็นนักกีฬา) บางครั่งพอผมถามมันว่า ทำไมชอบเดินตามไอ้คม มันก็จะบอกว่า
“กูเหงา มันไปไหนไม่เคยชวนกูเลย” พอผมไปถามไอ้คม
“เฮ้ย มันว่ามึงไม่ยอมชวนมันไปไหนมาไหนด้วยอ่ะ...แล้วมึงว่าไง” ไอ้คมก็จะตอบว่า
“กูชวนมันแล้ว......แต่มันเงียบไม่ตอบกูสักที...กูเลยไปเลย....แม่งน่ารำคาญ”
“ไม่ใช่มันไม่ได้ยินเหรอ”ผมถามไอ้คม เมื่อผมคิดว่าไอ้โน้ตมันเป็นเพื่อนผมคนนึง
ผมก็ต้องทำกับมันให้สมกับคำว่าเพื่อนครับ
“ไม่ได้ยินป๊ามึงเหรอ กูตะโกนตั้งหลายครั้ง ส่วนมันแม้แต่หน้ายังไม่เหลียวมา”ไอ้คมยิ่งพูดยิ่งขบเคี้ยวเขี้ยวฟันครับ
เวลาที่ผมไปกันข้าวกับพวกมันนะ ถ้ามีวันไหนที่มีไอ้โน้ตไปด้วย ผมต้องชวนไอ้โน้ตคุยก่อนแล้วพยายามโยนบทสนทนา
ให้ไอ้คมต่อ ไม่งั้นพวกมันไม่มีใครเอ่ยปากแน่ๆ บางครั้งผมก็สงสัยว่าใครเป็นแฟนใครกันแน่วะเนี่ย
แต่ผมก็ดีใจนะที่ตั่งแต่มีผมไปเป็นตัวประสานเนี่ยสถานการณ์ไม่ตรึงเครียดมาก ดีพอที่จะกินข้าวลง ก็นับว่าคุ้มอยู่
story by นายโฮะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
