หัวข้อ: Short story : เลือก(choose) By Chatchakan ตอนเดียวจบ

[boyfriend]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

---------------------------------------------------







จากการที่ผมได้อ่าน สั่งสมมาเรื่อยๆ หลายๆเรื่อง เลยลองแต่งดูบ้าง

ฝีมือผมยังไม่เท่าไหร่หรอกครับ ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ

[boyfriend]

“อาจารย์ นะอาจารย์ ปล่อยช้าไม่มีรถกลับเลย” ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ขณะที่เดินออกมาจากโรงเรียน รถรับส่งของผมไปแล้ว คงต้องโทรบอกให้แม่มารับแล้วล่ะนะ

“ว่าไงลูก” โห...นึกว่าจะไม่รับแล้วนะแม่ โทรจะเป็นสิบรอบละ

“น้องมาบ่ตันรถอ่า ปิ๊กบ้านบ่ได้ แม่มารับน้องกำเรอะ” รีบแจ้งจุดประสงค์ทันทีครับ เงินในโทรศัพท์มีแค่สองบาทเอง

“โฮ๊ะ!...เอ่อๆ เดียวรอแม่อยู่แถวนั้นหนา เดียวแม่ประชุมก่อน...” ตึ๊ดด..ตึ๊ดดด แม่ตัดสายทันที ยังคุยไม่ทันรู้เรื่องเลย แง้ๆ

...ก็ แค่เพียงรักเขาข้างเดียวไม่เห็นเป็นไร แอบรักเขาข้างเดียวไม่ทำให้วุ่นวาย รักเค้าข้างเดียว แค่นี้ก็ดีถมไป ฉันยังไม่มีใคร ทำให้ใจเต้นแรง...ตอนนี้ผมอยู่ที่ศาลาๆหนึ่งด้านข้างของโรงเรียน นั่งฟังเพลงในMP4 รอท่านแม่ ฟังจนจะครบทุกเพลงแล้วท่านแม่ก็ยังไม่เสด็จมาสักที รถที่ตอนแรกผ่านไปมาอย่างหนาตา ตอนนี้ นานๆจะผ่านมาสักคัน ท้องฟ้าก็มืดลงทุกทีๆแล้วด้วย

“น้องๆ...” รถเก๋งสีดำขับมาจอดที่ริมฟุตบาตรตรงหน้าผมพอดี

“มีอะไรครับ” ผมเดินเข้าไปหาคนขับที่เรียกผมเมื่อกี้นี้

“พี่ให้สองพัน ไปเปล่า”

“เอ่อ...ไปไหนครับ แล้วอะไรสองพัน”

“อ้าว น้องไม่ได้ขายหรอ โทษที” พูดจบเค้าก็ขับรถออกไปทันที ‘น้องไม้ได้ขายหรอ...’ เฮ้ย!! เค้าคิดว่าผมเป็นเด็กขายน้ำหรือนี้

“เฮ้ย! มึงอะ ถ้าจะมาขายแถวนี้ก็ต้องจ่ายกันหน่อยนะเว้ย ค่าคุ้มครองนะ” ขณะที่ผมยังอึ้งอยู่กับความคิดของตัวเองอยู่นั้น ก็มีผู้ชายใส่ชุดนักเรียนสามคนเดินเข้ามาหา

“เอ่อ พี่ครับ ผมไม่ใช่เด็กขายน้ำนะ ผมแค่มารอแม่เฉยๆ” อักษรย่อ ร.ร.เดียวกับผม แต่ดาวที่ปกเสื้อมากกว่าดวงนึง บ่งบอกว่าเป็นรุ่นพี่ อยู่ม.6สินะ

“ฮึ...เจอกี่คนๆก็พูดแบบเนี่ย ถามจริง พวกมึงไม่คิดจะเปลี่ยนประโยคแก้ตัวกันมั้งหรอว่ะ ไอ้บูม ไอ้แมน ค้นดิ!” ไอ้สองคนที่เงียบมาตั้งแต่ต้นตรงเข้ามาค้นตัวผมทันที

“มีแต่โทรศัพท์วะ ไอ้เต้”

“เอ่อ เอาโทรศัพท์มาก็ได้ เดียวเอาไปขายเอา” ไอ้คนที่ยืนอยู่หรือไอ้เต้อะไรนั่นมองหน้าผมอย่างไม่ละสายตา ดูหน้ามันดีๆ รู้สึกว่ามันจะหล่อไม่แพ้เดือนของโรงเรียนเลยนะ

“พี่ครับ อย่าเอาไปเลยนะ ผมขอร้องละ” ทำไงได้ จำเป็นต้องอ้อนวอนมันละ จะหนีก็คงไม่รอด แต่ละคนดูแข็งแรงกันทั้งน้น

“แล้วน้องจะเอาอะไรจ่ายล่ะ ตัวน้องดีไหม” ไอ้เต้เดินเข้ามาชิด ผมได้แต่ยืนตัวแข็งขยับไม่ได้เลย

“ที่สั่นนี้หมายความว่าไง สั่นสู้รึเปล่า” ฮ่าๆๆๆ...ไอ้สองตัวข้างหลังพากันหัวเราะกับการปล่อยมุขของไอ้เต้

“ไอ้เต้!” เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ไม่ใกล้ไม่ไกลจากด้านหลังผม ไอ้แต้ผละออกจากตัวผมทันที

“อะไรวะ ไอ้ต้น” ผมหันไปมอง ก็เจอกับพี่ต้น ประธานโรงเรียนที่ควบตำแหน่งเดือนโรงเรียนอีกหนึ่งตำแหน่ง

“ปล่อยน้องเค้าซะ น้องเค้าไม่ใช่เด็กขายสักหน่อย” เฮ้อ...รู้สึกโล่งจัง มีคนมาช่วยแล้ว

“มัน จะขายหรือไม่ขาย มึงมายุ่งอะไรด้วย” ไอ้ลูกน้องสองตัวที่หัวเราะเมื่อกี้ ตอนนี้ได้แต่หลบอยบู่หลังไอ้เต้ ที่กำลังต่อปากต่อคำกับพี่ต้นอย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่ยุ่งได้ไง ก็น้องเค้าเป็นแฟนกู” ไอ้เต้ทำหน้านิ่วทันที ดูเหมือนมันจะยิ่งโกรธขึ้นมากกว่าเดิมด้วย

“เอ่อ...กูไม่ยุ่งก็ได้” พูดจบมันก็เดินออกไป ระหว่างที่มันเดินผ่าน มันหันมามองหน้าผมอีกครั้ง

“อย่าคิดว่ามันจะจบนะมึง” ไหล่ไอ้เต้ชนกับไหล่พี่ต้นอย่างจงใจระหว่างที่มันเดินผ่าน

“ทำไม ถึงมาอยู่ตรงนี้ รู้ไหมแถวนี้มันอันตรายนะ” พี่ต้นพูดระหว่างที่ลากผมมาหน้าโรงเรียน ซึ่งอีกฝากหนึ่งเป็นร้านอาหารร้านกาแฟต่างๆ ทำให้มีคนเยอะผิดกับด้านข้างโรงเรียนที่ผมนั่งเมื่อกี้

“ทีหลังถ้าไอ้เต้มันทำไรน้อง เอ่อ...”

“ตาลครับ”

“อืม ถ้ามันทำไรน้องตาลอีกก็มาบอกพี่นะ แต่ถ้าหลบมันได้จะดีที่สุด ไอ้นี่มันเป็นญาติพี่เองแหละ” มิน่าละ ชื่อตัวอักษรถึงเหมือนกัน ต้น...เต้...แต่นิสัยคงต่างกันเยอะ

“...” ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองด้านข้างของพี่ต้นที่กำลังซื้อน้ำอยู่

“อะนี้...” พี่ต้นยื่นแก้วโกโก้มาให้ผมก่อนที่จะรับแก้วกาแฟจากแม่ค้าอีกที

 

“มืดแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับบ้านสักที” ตอนนี้ผมนั่งที่ม้านั่งริมฟุตบาตรสองคนกับพี่ต้นนะครับ

“รอแม่นะครับ ปกติผมขึ้นรถรับ-ส่ง แต่วันนี้อาจารย์ปล่อยช้า เลยต้องรอให้แม่มารับ”

“อ่อ...นี่เอาโทรศัพท์มาดิ”

“ครับ...” ผมยื่นโทรศัพท์ให้อย่างงงๆ พี่ต้นกดอะไรสักอย่าง สักพักโทรศัพท์พี่เขาก็ดังขึ้น

“มีเรื่องอะไรโทรมาหาเบอร์ที่พี่โทรออกเมื่อกี้นะ เบอร์พี่เอง” พี่ต้นยื่นโทรศัพท์ให้แล้วล้วงโทรศัพท์ตัวเองออกมา

“ครับ...พี่ต้น ขอบคุณนะครับ” พี่ต้นมองหน้าผมด้วยสายตาที่ไม่อาจบอกได้ว่ารู้สึกอย่างไร

“อื้ม” ปี๊นๆ...เสียงแตรรถ เรียกให้เราหันไปหา

“ผมไปแล้วนะ กลับบ้านดีๆนะครับ” ผมร่ำลาพี่ต้นก่อนจะเดินไปขึ้นรถviosของท่านแม่ที่ในที่สุดก็เสด็จมาสักที

หน้า ของพี่ต้นยังคงติดตาชัดเจน ใบหน้าหล่อๆที่ดูอบอุ่นนั้น มันทำให้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยในตอนนี้ “คนเมื่อกี้ใครนะ” อยู่ๆแม่ก็ถามขึ้น

“รุ่น ปี่นะแม่” ผมตอบส่งๆไป ติ๊ดๆ...ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นเบอร์พี่ต้นที่ส่งข้อความมานั่นเอง (ทีหลังอย่าทำอะไรเสี่ยงๆอีกนะครับ ตาลน้อย ^^) 

“เป็นไรลูก นั่งยิ้มคนเดียว” เฮ้ย! ผมยิ้มอยู่หรอเนี่ย เมื่อไหร่อ่าไม่เห็นรู้ตัวเลย

“บ่มีหยังแม่” ความรู้สึกนี้มันยังไงกันนะ...หรือว่าผมชอบพี่ต้นเข้าแล้ว

“เฮ้ย ไอ้ตาล แมร่งใครวะ เห็นมองมึงตั้งนานละ” ในชั่วโมงพละ ผมเล่นวอลเล่ย์อยู่ดีๆ ไอ้นาชชี้ให้ผมดูใครคนหนึ่งทางด้านหลัง

“เชี่ยแล้ว!” ผมสบถเบาๆ เพราะไอ้คนที่ไอ้นาชชี้นั้น เป็นไอ้เต้นั่นเอง ผมหันหน้าหนีทันทีเมื่อสบตากับมัน

“อะไรของมึงวะ” ไอ้นาชถามต่ออย่างสงสัย

“ช่างเหอะ เล่นต่อเหอะวะ” ผมเล่นวอลเล่ย์ต่อย่างไม่สนใจ จริงๆก็กลัวๆข้างหลังอยู่เหมือนกัน แต่หันไปอีกทีมันก็ไม่อยู่แล้ว

 

“ไอ้นาช กูปวดฉิ่งฉ่องวะ เดียวกูตามไปนะ มึงขึ้นห้องไปก่อนเลย”

“เอ่อ” ทำไมมันปวดอย่างนี้ ผมรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

“เฮ้อ...ในที่สุดกระต่ายก็ตายจนหมด” (ยิงกระต่าย) ผมงึมงำกับตัวเองแล้วเปิดประตูออกอย่างโล่งตัวและใจ

“โอ้ย!...” ไม่ทันที่จะก้าวพ้นขอบประตู ผมก็ถูกผลักเข้ามาติดกับพนังห้องน้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว ประตูถูกลงกลอนอย่างรวดเร็ว

“อะ...ไอ้...เต้”

“เอ่อ กูเอง” มันทาบมือสองข้างกับพนังห้องน้ำและผมก็อยู่กึ่งกลางระหว่างมือมันพอดี แบบนี้เค้าเรียกว่ากันไม่ให้หนีสินะ ถึงจะหนีผมก็หนีมันไม่พ้นหรอก

“มึงทำแบบนี้ทำไม” เอาวะ ทำใจดีสู้เสือไว้เรา ดูมันอย่างกับคนบ้ายาเลยอะ

“แล้วมึงโกหกกูทำไม”

“กูโก...โกหกมึงเรื่องอะไร” หน้าของมันตอนนี้ห่างจากหน้าผมไม่ถึง30เซนด้วยซ้ำ

“มึงไม่ได้เป็นแฟนกับไอ้เชี่ยต้น” การหายใจของมันแรงและเร็วมากด้วย

“แล้ว...แล้วไง กูไม่ได้พูดสักหน่อย พี่ต้นต่างหากที่พูด กูผิดหรอ” อย่าสั่นสิวะ ไอ้ตาลทำใจดีไว้

“เอ่อ มึงผิดและมึงก็ต้องโดนทำโทษ” พูดจบไอ้เต้ก้มหน้าลงมาที่ซอกคอผมทันที มือทั่งสองข้างของมันเปลี่ยนตำแหน่งมากดไหล่ผมเพื่อไม่ให้ดิ้น จะพยายามอย่างไรก็ไม่สามารถสู้แรงมันได้เลย

“หยุด...พอได้แล้ว” ผมรู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้กับสิ่งที่มันทำ

“หึๆ...” มันผละออกไปแล้ว พร้อมกับหัวเราะในลำคอที่ทำให้รู้สึกขนลุกที่สุด

“ไอ้บ้าเอ้ย” ผมผลักมันจนเซไปข้างหลังแล้วเปิดประตูวิ่งหนีออกมาทันที

 

“ไอ้ตาลคอมึงไปโดนไรมาวะ แดงเถือกเลย” ไอ้นาชทักอย่างหน้าตาตื่น ทันทีผมนั่งลงข้างมัน

“เอ่อ...กูโดนแมงไรไม่รู้กัดวะ สงสัยคงจะแผ้” ถึงว่าละ ระหว่างทางมีแต่คนมอง

“ไปทายาก่อนป่าว เดียวหนักหรอกมึง”

“เอ่อ....”

“ไม่ต้อง เอ่อ กูว่าไปนั่นแหละดีละ เดียวกูไปส่ง อาจารย์ครับ ขออนุญาตพานายตาลไปห้องพยาบาลครับ”

“อืม ดูแลกันดีๆละ”

“ขอบคุณครับ” สิ้นเสียงอาจารย์ไอ้นาชลากผมออกจากห้องทันที ตอนนี้ผมคิดว่า ถ้ามีรางวัลเพื่อนดีเด่นนะ ผมขอมอบให้มันเลย ซึ้งอะ

“อ้าว น้องตาล จะไปไหนละนั่น” ตายห่าละดันเจอพี่ต้นกลางทางอีก

“ไปห้องพยาบาลครับ” ผมตอบ

“ฮือ...เป็นไรละ ปวดหัวหรอ” พี่ต้นเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง อ๊าก...พี่คร้าบ เดียวใจผมก็ละลายหมดหรอก

“เอ่อ...” จะบอกไงดีว้า ไม่อยากกูโกหกด้วย

“ป่าวหรอกครับ พอดีจะไปหาอะไรปิดคอให้มันนะ ไปโดนใครดูดมาไม่รู้ เห็นแล้วทุเรศลูกตา” อ้าว ไอ้เชี่ยนาช มึงรู้ตั้งแต่แรกแล้วหรอเนี่ย

“ใคร!” อั๊ก...หน้าพี่ต้นจากที่เป็นห่วงเป็นใยเมื่อกี้ เปลี่ยนเป็นโหมดดุทันที สายตาแข็งกร้าวน่ากลัวไม่แพ้ไอ้เต้เลย แถมพลังกดดันวิญญาณก็สุดยอด(เกี่ยวไรกับ bleachครับท่าน)

“เอ่อ ไอ้ เอ้ย พี่เต้ครับ” ผมก้มหน้าพูดความจริงออกไปอย่างหมดหนทาง

“แล้วทำไมไม่มาบอกพี่” เฮ้อ โล่งอก น้ำเสียงพี่ต้นอ่อนลงแล้ว

“กลัวรบกวน โอ้ย!” ไม่ทันที่จะพูดจบ ก็โดนพี่ต้นตบหัวเข้าทีนึง ที่จริงก็ไม่เจ็บหรอกครับ ตบเบาๆนะ แกล้งสำออยไปงั้นแหละ

“ห้ามพูดแบบนี้กับพี่อีกนะ เรื่องนี้เดียวพี่จัดการเอง” อยู่ๆพี่ต้นก็ถอดเสื้อกันหนาวแล้วยื่นให้

“ใส่เสื้อไว้ก็คงไม่เห็นแล้ว โชคดีนะทีอยู่บริเวณหลังๆคอหน่อย”

“ขอบคุณครับ”

“แล้วโดนอะไรอีกไหม นอกจากที่เห็น” เง้อ ทำไมพี่ต้นต้องทำตาดุอีกแล้วอะ ผมกลัวนะรู้ไหม

“ไม่มีครับ”

“อืม ถ้ามากกว่านี้มันตายแน่ พี่ไปก่อนนะ” พี่ต้นเอามือขยี้หัวผมเบาๆก่อนจะเดินจากไป

รู้สึกดีขึ้นมาเยอะเลยแหะ...แต่ เดียวนะพี่ต้นไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือผมกับไอ้นาช ว่าแต่ตอนนี้มันอยู่ไหน....เฮ้ย!! เพื่อนกู ทำไมต้องทำหน้างง ทรงพระเอ๋ออย่างนั้นด้วย

“นี้มันเรื่องอะไรกันวะ” จริงดิ ไอ้นาชยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยนี่หว่า เอาไว้ตอนกลางวันค่อยเล่าแล้วกันนะ

[boyfriend]

“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้...หมู ฉึก ฉึก ไก่ ฉึก ฉึก บลา...บลา...บาล...” ผมเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ไอ้นาชฟัง ขณะที่นั่งกินข้าวอยู่

“กูว่านะ ตอนนี้พี่ต้นต้องคิดอะไรกับมึงแน่เลยวะ” ไอ้นาชพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“ก็ เห็นว่าพี่เค้าปกตินะ คงทำตามหน้าที่ของประธานแหละ” ที่จริงผมก็อยากให้พี่ต้นคิดนะ เพราะผมนะคิดไปแล้ว แต่ก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองอ่า

“รวมถึงไอ้พี่เต้ อะไรนั่นด้วย” ไอ้นาชเสริมต่อความคิดของตน

“เอ่อ มันคิด คิดจะฆ่ากูนะสิ” ผมสบถอย่างลืมตัว

 

“นี่ๆ พวกมึง เมื่อกี้กูไปดูพี่ต้น กับพี่เต้ ต่อยกันมาวะ” นักเรียนหญิง ม.ต้นคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเพื่อนที่นั่งกินข้าวอยู่โต๊ะข้างๆผม

“เฮ้ย จริงดิ เดือนโรงเรียนเนี่ยนะ” เพื่อนคนนึงตอบกลับ ผมกับไอ้นาชพร้อมใจกันเงียบโดยไม่ได้นัดหมาย

“เอ่อดิ พวกมึงรู้ไหมเพราะอะไร”

“อะไรวะ” เพื่อนสาวที่ไม่ใช่สาวอีกคนหนึ่งถามด้วยความอยากรู้เต็มที่

“แย่งแฟนกันเว้ย” ไอ้นาชส่งยิ้มที่มุมปากมาให้ผม

“ใครวะ โชคดีขนาดนั้น กูละหมั่นใส้” น้องตุ๊ดพูดพร้อมทำท่าทางไม่พอใจ

“กูได้ยินว่า น่าจะชื่อ ตาลนะ” พรุดดด!!....ข้าวในปากที่ผมอมไว้พุ่งตรงไปยังจานข้าวของไอ้นาช อย่างกับจรวดนำวิถี

“ยี้...ไอ้ ตาล หมดเลยข้าวกู” ไอ้นาชทำหน้ายี้มองดูจานข้าวของตัวเองด้วยความสียดาย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา จากการที่ไอ้เชี่ยนาชพูดชื่อผมออกไป ทำให้น้องโต๊ะข้างๆบวกกับโต๊ะใกล้เคียงที่สงสัยจะแอบฟังกลุ่มนี้เล่าเหมือน กัน หันมามองผมหมดเลย

“เออ ไอ้นาช ไหนๆ ข้าวมึงก็กินไม่ได้ละ กูไม่กินเป็นเพื่อนมึงละกัน ไปเหอะ” ผมลากไอ้นาชที่กำลังทำท่าน้อยอกน้อยใจออกจากโต๊ะเพื่อหนีทันที

 

“แม่ วันนี้น้องปิ๊กค่ำหนา เดียวหื้อบ่านาชไปส่ง น้องจะไปยะรายงานบ้านมัน” เนื่องจากว่า รายงานที่มีคะแนนถึง30คะแนน เลื่อนการ death line มาเป็นพรุ่งนี้ ผมเลยต้องโทรไปขออนุญาติท่านแม่

“เอ่อๆ จะไปยะอะหยั่งบ่ดีๆกันหนา” แปลกแหะ คราวนี้แม่ไม่เซ้าซี้เลย สงสัยยุ่งอยู่

“คร้าบบ แม่” ตื้ด...ตื้ด...ท่านแม่ตัดสายทิ้งอีกตามเคย สงสัยยุ่งจริงๆ

“ไอ้ นาช บ้านมึงก็อยู่ไม่ไกลทำไมไม่เอารถมาวะ แค่เนี้ยไม่เปลืองน้ำมันมากหรอก” ผมบ่นให้ไอ้นาชฟังขณะที่เดินไปบ้านมัน ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลหรอกครับ ถัดจากโรงเรียนไป2ซอยก็ถึงบ้านมันแล้ว

“ก็กูอยากเดิน ปัญหาไหม ถ้ามึงขี้เกียจจะให้พี่ต้นไปส่งก็ได้นะ เอ...หรือว่าพี่เต้ดี สองคนนั้นเอารถมากันนิ”

“ไอ้เชี้ยนาช เมื่อไหร่มึงจะเลิกพูดสักทีวะ ตั้งแต่กลางวันแล้วนะ ไม่เบื่อมั่งรึไง”

“ได้ข่าวว่าพี่สองคนนั่นโดนหวดด้วยไม่ใช่ไง มึงไม่ไปทาให้หน่อยหรอวะ” ยังแขวะไม่เลิกนะมึง

“ไอ้นาช” ผมเน้นชื่อมัน เพื่อให้มันเลิก แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลย

“เฮ้ยๆ นั่นไง พี่เต้มึงอะ” ระหว่างที่เดินผ่านสนามกีฬาเทศบาล ไอ้นาชก็ชี้ให้ผมดู...ไอ้เต้ มันกำลังเล่นบาสอยู่ ไอ้เต้ในชุดบาสนี้เท่ย์กว่าตอนใส่ชุดนักเรียนอีกแหะ

“ไอ้ตาลเอ้ย ตาค้างเลยนะมึง” ไอ้นาชถองผม จนสติกลับคืนมา นี่ผมเผลอไปชื่นชมมันได้ไงเนี่ย

“ค้างบิดามึงดิ เดินต่อได้แล้ว”

“ฮ่าๆๆ” เออ หัวเราะเข้าไป ทีใครทีมันนะมึง ไอ้นาช

 

2ชั่วโมง เต็มๆ ในการในการทำรายงาน ก่อนกลับต้องอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนมันอีก พ่อแม่มันไม่อยู่เพราะไปดูงานที่ต่างจัดหวัดถึงสี่วัน ตอนนี้ก็เกือบสองทุ่มแล้วผมซ้อนมอไซค์ไอ้นาชเพื่อกลับบ้าน

“ไอ้เชี่ยตาล มึงดูนั่นดิ” ไอ้นาชเรียกผมให้ดูคนกลุ่มหนึ่งข้างทาง

“เฮ้ย! โดนรุมเลยนี้หว่า” คนสี่คนกำลังช่วยกันกระทืบคนๆหนึ่งที่นอนขดอยู่กับพื้น

“กูว่าช่วยเค้าเหอะ” ผมบอกไอ้นาช มันก็จอดรถแต่โดยดี

“เอาไงดีวะ” ไอ้นาชถามถึงวิธีการช่วย ไอ้พวกนั้นก็ยังไม่สังเกตเห็นเราสองคนที่อยู่อีกฟากของถนน

“เอางี้ เฮ้ย! ตำรวจมา” ได้ผล มุกละครน้ำเน่าใช้ได้กับสถานการณ์จริงอย่างไม่น่าเชื่อ ไอ้พวกนั่นวิ่งกระจายกันไปแล้ว ผมกับไอ้นาชวิ่งเข้าไปดูคนบาดเจ็บทันที

“ไอ้เต้!” ผมถึงกับอึ้ง เมื่อคนที่นอนอยู่คือไอ้เต้

“มึงจะตกใจทำเชี้ยไร ช่วยพี่เค้าก่อน” ไอ้นาชตบหัวผมทีนึงเพื่อเรียกสติผมกลับมา

เหตุการณ์กลับสู่ปกติแล้ว ผมกับไอ้นาช ช่วยกันพาไอ้เต้ที่ได้แต่เงียบกลับมาบ้านของไอ้นาชมัน

“พาขึ้นไปห้องกูก่อนก็ได้” ไอ้นาชเสนอการช่วยเหลือคนเจ็บ ที่ตอนนี้สภาพดูไม่ได้เลย

“แมร่ง ตัวโครตหนักอะ” ผมบ่นเบาๆ แต่ก็ทำให้ไอ้เต้หันมามองผม

“...” แปลกแหะ ทำไมมันไม่พูดอะไรเลยวะ ผมนึกแปลกใจกับความเงียบของไอ้เต้

 

“เอ่อ เดียวกูไปเอากล่องยามาให้ มึงเป็นคนทำแผลแล้วกัน กูกลัวเลือดวะ” ไอ้นาชพูดขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ผมกับมันแสดงอาการอึ้งให้กับแผลและรอยช้ำของไอ้เต้แล้ว

“มึงช่วยกูทำไม” ในที่สุดมันก็เปิดปากพูด หลังจากที่ไอ้นาชเอากล่องยามาให้แล้วเดินออกไปแล้ว

“กูไม่ใช่คนใจไม้ใส้ระกำหรอกนะ” ผมตอบส่งๆไป มือก็เช็ดแผลให้มันด้วย

“มอง อะไร” ผมถามมันขณะที่เช็ดเลือดบริเวณหางคิ้วให้ ซึ่งเป็นสุดท้ายแล้ว มันไม่ตอบแต่อย่างคงมองผมอยู่อย่างนั้น ผมมองตอบเป็นการท้าทาย

หน้า หล่อๆของไอ้เต้ค่อยๆขยับเข้ามาใกล้กับหน้าผมเรื่อยๆ จนรู้สึกสั่นไปหมด ทำไมไม่หนีวะไอ้ตาล หลบดิ...หลบ จมูกชนกันแล้ว อ๊าก...รู้สึกได้การเต้นของหัวใจ สามพันสองร้อยซาว ครั้ง/วินาที แกร๊ก...ประตูเปิดผ่างออก

“เออ...กู ขอโทษที่ขัดจังหวะ กูแค่จะมาบอกว่า คืนนี้มึงนอนนี้เลยแล้วกัน จะได้ดูพี่เค้าด้วย กูโทรบอกแม่มึงแล้ว” ตายห่าละ ไอ้นาชมันจะคิดยังไงวะเนี่ย แต่ เฮ้ย!! จะให้กูนอนกับไอ้บ้าเนี่ยนะ ไม่มีทาง

“จะ...จะบ้าหรอมึง กูนอนนี่แล้วมึงจะไปนอนตรงไหน” รู้สึกว่าหน้าผมจะแดงนะ หน้าไอ้เต้ด้วย(จากการที่เหลือบๆมองมัน)

“เดียวก็ไปนอนห้องแม่กูก็ได้ ไปละ”

“เฮ้ย ไอ้น้อง...” ไอ้เต้เรียกไอ้นาชก่อนที่มันจะปิดประตูจนมันต้องชะงัก

“พี่ขอบใจวะ” ไอ้เต้ขอบใจพร้อมกับส่งยิ้มให้ แต่ดูแล้วมันเป็นยิ้มที่เจ้าเล่ห์มากๆเลยละนะ

“ไม่เป็นไรครับ” ไอ้นาชส่งยิ้มกลับ ซึ่งเป็นยิ้มที่นากลัวพอกันก่อนจะปิดประตู ไอ้นาช มึงจงใจแกล้งกูใช่ไหมมมม

“เฮ้ย!” ไอ้บ้าเต้ก็กอดผมล้มลงไปนอนกับเตียงเรียบร้อยแล้วครับตอนนี้ กอดแน่นด้วยอ่า มันตั้งใจจะรัดผมให้หายใจไม่ออกตายแน่เลย

“ถ้ามึงยังดิ้นอยู่อีก กูจะทำอย่างที่มึงคิดจริงๆนะ” ไอ้เต้ขู่ผมครับ

“มึงรู้รึไงว่ากูคิดไรอยู่” เอาสิ มึงเป็นเทวดารึไง

“ปล้ำไง” o_O

“ไอ้บ้ากูยังไม่ได้คิดเลยนะ” แต่ตอนนี้มันทำให้ผมคิดแล้ว แง้ๆ

“ตอนนี้ก็คิดแล้วไง หึๆ” มันยังคงกอดผมอยู่ในท่านอนตะแคง ส่วนผมนอนหงาย ถ้ามันคิดจะทำอะไรก็คงง่ายที่จะทำมากมายละ

“เอ่อ กูไม่ดิ้นก็ได้” จะว่าไปปล่อยให้มันกอดอย่างนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกันแหะ >_<’ อ้าก...นี้กูคิดอะไรอยู่เนี่ย ฟอดดดด...ขณะที่กำลังสับสนกับความคิดตัวเองอยู่นั้น ไอ้เต้ก็หอมแก้มผมซะเต็มรักเลย แง่งๆๆ

“ไอ้บ้า ไหนบอกจะไม่ทำอะไรแล้วไง” ไอ้ชั่วเอ้ย หน้ากูแดงหมดแล้วเห็นไหม

“สัจจะไม่มีในหมูคนน่าตาดี” (- -) หลงตัวเองชัดๆ(ถึงแม้มันจะจริงอยู่ก็เหอะ)

“แหวะ”

“หึๆ” หัวเราะแบบนี้อีกแล้ว

“นี่กูถามไรหน่อยดิ กลางวันมึงต่อยกับพี่ต้นใช่ไหม” ไหนๆมันก็อยู่ตรงนี้ละ อะไรที่คาใจ จะถามให้หมดเลย

“ใช่” ผมหันไปหาก็เห็นมันมองผมอยู่เลยต้องหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว มันมองผมตลอดเลยใช่ไหม

“เพราะ/เพราะมึงไง” ไม่ทันที่ผมจะถามจบมันก็ชิงตอบก่อนซะแล้ว

“...” ผมไม่รู้จะถามยังไงต่อ ในสมองตอนนี้รู้สึกจะมีแต่ความว่างเปล่า

“กูเจอมึงก่อน กูไม่ยอมเสียมึงไปให้มันหรอกนะ และคราวนี้เหมือนโชคจะเข้าข้างกูด้วย ที่ทำให้กูมาอยู่กับมึงในตอนนี้”

 

“โดนรุมตื๊บเนี่ยนะ โชค” 

“ถ้าไม่ใช่โชคงั้นก็พรหมลิตแล้วกัน” มันพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

ที่มันทำอยู่ตอนนี้หมายความว่ามันชอบผมใช่ไหม หรือมันแค่อยากจะเอาชนะพี่ต้นเท่านั้น มันคิดยังไงกันแน่วะ

“ไอ้เต้”

“...” หลับไปแล้ว อะไรวะ เมื่อกี้ยังคุยกันอยู่แท้ๆ หลับไวชิบ เอ...จะว่าไปตอนหลับมันน่ารักดีแหะ เหมือนกับ? จุ๊บ!!....กร๊าชชช โดนอีกแล้ว

“จ้องกันแบบนั้นใครจะหลับลงเล่า” เวง ยังไม่หลับนี้หว่า แง้ๆๆ แม่จ๋า ลูกอายอะ

“ใครจ้อง บ้าเปล่า” ผมชักหน้ากลับทันที อายโว้ย

 

“เน่ๆ ท่ายชายจะหลับไปถึงไหนครับท่าน จะไปไหม โรงเรียนนะ”

“หือออ...” เสียงไอ้นาชนี่ เรียกทำไมวะคนจะนอน ตุ๊บ!!...อยู่ๆตัวผมกระเข้ากับพื้นห้องอย่างจัง

“ไอ้ เชี่ยนาช มึงกล้าถีบกูหรอวะ มึงตายไอ้สาด” อาการง่วงหายเป็นปริบทิ้ง ใจจดจ่ออยู่ที่ตูดไอ้นาช กูต้องถีบมึงคืนให้ได้ อย่าหนีนะเว้ย ย้ากส์....

 

“ไอ้เต้ละวะ แฮกๆ...” ผมกับไอ้นาชพากันนั่งหอบอยู่ข้างเตียง หลังจากเปิดศึกกันไปหนึ่งยกในช่วงเช้า

“แฮกๆ...กลับไปตั้งนานแล้ว” คนนิสัย...ตื่นแล้วก็ไม่ปลุก ชิส์

“เมื่อคืนมึงทำไรกันวะ” ไอ้นาชถามขึ้นตอนที่ผมกำลังเปลี่ยนชุด เอาชุดไอ้นาชมาใส่ก่อนนะครับ

“ทำเชี่ยไร ต่างคนต่างนอนเว้ย”

“แต่รู้รู้สึกเหมือนจะได้ยินเสียงครางนะ โอ๊ย!!” ลูกบาสกระแทกลงกลางหัวไอ้นาชพอดี โอวเยส ฝีมือยังไม่ตก แม่นเหมือนเดิมเลยกู

“พูดอีกมึงตายแน่”

“โอ...ท่านชายเล่นบทโหดแล้ว” ดูมันสิ ยังกวนไม่เลิกอีกนะมึง

 

“น้องตาลไปซื้อของเป็นเพื่อนพี่ข้างนอกหน่อยดิ” ผมเดินเข้าโรงเรียนได้ไม่เกินสิบก้าว ก็มาเจอกับพี่ต้นเข้าให้

“ครับ” จำเป็นต้องปล่อยไอ้นาชเข้าโรงเรียนไปคนเดียว แต่ดูมันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรที่ผมทิ้งมันตอนนี้ ปกตินะ หน้ามันจะย่นเป็นหมาปั๊กไปแล้ว ถ้าผมทิ้งมัน

“กินข้าวยังนะเรา” พี่ต้นถามขึ้นขณะเราเดินไปด้วยกัน

“ยังครับ” ถามมาก็ตอบไป คิดไรมาก

“งั้นไปกินข้าวกันก่อน พี่ก็ไม่ได้กินมาเหมือนกัน”

“แต่ผมจะเข้าสายนะครับ”

“เดียวพี่บอกอาจารย์ให้ ไปกินกับพี่นะ” อ๊าก...พี่ต้นอ้อน ทำไมน่ารักอย่างนี้วะ

“ครับ”

 

ความ ซวยเดินทางมาเยือนผมอีกแล้ว ระหว่างที่กินข้าวกันอยู่ไอ้เต้ก็ผ่านหน้าร้านพอดี มันเห็นตอนที่พี่ต้นตักปลากหมึกในจานของพี่เค้าให้ผมด้วย มันจะคิดอะไรรึเปล่าไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ถังขยะหน้าร้านถูกมันเตะเกลื่อนเลยก่อนมันจะไป

“ขอบ คุณที่เลี้ยงข้าวนะครับ” ผมขอบคุณสำหรับค่าข้าวที่พี่ต้นออกให้ ก่อนจะแยกกันไป ระหว่างทางเข้ามามีแต่คนมองผมกับพี่ต้นป็นตาเดียว ข่าวเมื่อวานคงรู้กันทั่วโรงเรียนแล้วละ คิดว่านะ

 

“ไอ้ตาล กูถามมึงจริงๆนะ ระหว่างพี่ต้นกับพี่เต้ มึงจะเลือกใครวะ”

“...” นั่งเรียนอยู่ดีๆ ไอ้นาชดันมาถามปัญหาโลกแตกเข้าให้

“ว่าไงวะ” มันย้ำคำถามอีกครั้ง

“กู...” ทำไมผมไม่ตอบไปนะ ต้องเลือกพี่ต้นอยู่แล้ว พี่เค้าดีออกขนาดนั้น เป็นทั้งประธานทั้งเดือนของโรงเรียน ต่างจากไอ้เต้ลิบลับ ถึงแม้มันจะหล่อไม่แพ้พี่ต้นก็เหอะ แต่อย่างอื่น...

“สอง คนนั้นนะ จะคุยกันอีกนานไหม” เสียงอาจารย์ที่มาขัดจังหวะ เล่นเอาผมกับไอ้นาชผวาเลย เป็นอันต้องจบการสนทนาไป แต่แค่ชั่วคราวหรอกนะ เชื่อเหอะ เดียวไอ้นาชก็ต้องถามอีก

 

“เชี้ยเอ้ย จารย์ปล่อยช้าอีกแล้ว ทำไมช่วงนี้กูไม่ทันกลับรถรับ-ส่ง เลยวะ” ผมบ่นให้ไอ้นาชฟัง หลังเลิกเรียนแล้ว

“จะบ่นเชี่ยไรอีกวะ ก็กูยอมไปส่งมึงแล้วไง” ก็มันอดไม่ได้นี่หว่า

“น้องตาล” พี่ต้นตะโกนเรียกชื่อผม พร้อมกลับวิ่งมาหา ขณะที่ผมเดินผ่านหน้ายิม

“พี่ขอคุยอะไรหน่อยได้ไหม” ไอ้นาชปลีกตัวออกไปรอผมใต้ต้นไม้ อย่างรู้ตัวว่าควรทำอะไร มารยาทดีจริงๆเพื่อนกู

“มีอะไรละครับ” ผมถามพี่ต้นไปโดยไม่คิดเดาล่วงหน้าว่าเรื่องที่คุยนั้นมันจะเป็นเรื่องอะไร

“ตาล...” พี่ต้นเอามือมาวางบนบ่าผม ขณะใบหน้าพี่เค้ายังจับตรึงอยู่ที่หน้าของผมอย่างแน่วแน่

“...” ถึงผมจะดูไม่ออกว่ามันจะเป็นเรื่องอะไร การกระทำของพี่ต้นตอนนี้ เล่นเอาใจผมสั่นไม่น้อยเลย

“ตาล เป็นแฟนกับพี่นะ” กึ๊ก...เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่ง เหลือเพียงแค่ผมกับพี่ต้นเท่านั้นที่ไหวติง

“เอ่อ...” นี่ไง โอกาสมาแล้ว ตอบรับไปสิ ตกลงไปเลย พี่เค้าขอเราเป็นแฟนแล้วนะ คนที่แสนดีที่เราชอบอยู่ เค้ามาขอคบกับเราแล้วนะ

“คือ ผม...” พี่ต้นยืนนิ่งเหมือนกำลังรอคำตอบอย่างจดจ่อ ทำไมผมถึงพูดออกไปไม่ได้นะ เพราะอะไร อยู่ๆใบหน้าไอ้เต้ก็ปรากฏตรงหน้าผม เป็นหน้าที่ดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก สายตามองมาที่ผมอย่างตัดพ้อ นี่มันอะไรกัน ทำไมผมต้องนึกถึงไอ้เต้ด้วย

“ไอ้ตาล!!” เสียงไอ้นาชเรียกผมให้ตื่นจากพวัง เมื่อผมหันไปก็เห็นไอ้เต้ยืนอยู่ด้านหน้าไอ้นาช หน้าของมันเป็นเหมือนตอนที่ผมคิดไม่มีผิด แวบเดียวที่สายตาเราประสานกัน มันก็เดินหนีทันที

“ตาล...” พี่ต้นที่ยืนอยู่ตรงหน้า เรียกชื่อผมด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“พี่ต้นครับ ผมขอโทษนะครับ พี่เป็นพี่ที่ดีที่สุดสำหรับผมนะครับ”

“อืม...พี่เข้าใจละ” ก่อนที่พี่ต้นจะหันหลังไป เหมือนผมจะเห็นน้ำตาของพี่เค้าด้วย ผมขอโทษนะพี่ต้น ผม...

“มึงเลือกได้แล้วสินะ” ไอ้นาชเอามือมาจับบ่าผม เราสองคนได้แต่มองพี่ต้นเดินกลับเข้าไปในโรงยิมอย่างสงบ

“ความรู้สึกกูมันสั่งให้กูเลือกไอ้เต้วะ”

“แล้วมึงจะรออะไรละ ตามพี่เค้าไปสิ เดินไปสระน้ำหลังโรงเรียนโน่นแหนะ”

“กู ขอบใจนะเว้ย มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกูเลยวะ” ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดเพื่อตอบแทนกับสิ่งที่มันทำให้กับผมได้นอกจากคำ ว่าขอบคุณเลย หวังว่ามันคงรู้นะว่าผมรู้สึกดีกับมันแค่ไหน

“เอ่อ รีบไปเหอะน่า” มันจับตัวผมหมุนไปทางสรนะน้ำ แล้วผลักผมออกมา

“อย่าหันหลังกลับมานะเว้ย” (นาช: อย่าหันกลับเห็นน้ำตากูที่กำลังจะไหลเลยนะ”)

 

ผมรีบวิ่งอย่างสุดฝีเท้าเผื่อตามให้ทันไอ้เต้ และในที่สุดผมก็เจอมัน

“หยุดนะเว้ย” ผมรีบคว้ามันออกมาจากต้นไม้ ก่อนที่มือมันจะเละไปยิ่งกว่านี้

“มึงมาทำไม” มันสลัดผมออกแล้วเดินหนีทันที

“กูเลือกมึงไง” ไอ้เต้ชะงักทันที มันหันกลับมามองหน้าผมช้าๆ ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า ‘ช่วยพูดอีกครั้งสิ’

“มึง คบกับกูนะ” ผมพูดออกไปทั้งที่ใจยังรู้สึกสั่นๆ ผมยังไม่รู้เลย ว่ามันต้องการผมจริงๆ หรือแค่ต้องการเอาชนะพี่ต้นเท่านั้น ถ้ามันแค่ต้องการเอาชนะผมคงเจ็บ แต่จะทำไงได้ผมเลือกมันไปแล้วนิ

“อะไรกัน กูสิต้องขอคบกับมึง” ไอ้เต้รวบตัวผมเข้าไปชิดกับมัน รู้สึกได้เลยว่าใจมันเต้นแรงมากแค่ไหน

“ทำไมถึงเลือกกูละ กูไม่ได้เป็นประธาน ไม่ได้เป็นเดือน แถมยังนิสัยไม่ดีอีกนะ”

“นั่นดิ ทั้งๆที่รู้อยู่ แต่ทำไมกูถึงเลือกมึงนะ” อั๊ก...มันรัดผมแน่นขึ้นกว่าเดิมอีก เมื่อผมพูดจบ

“มึง สัญญากับกูได้ไหม ว่าต่อไปนี้มันจะทำตัวดีๆขึ้นมา...สักนิดก็ยังดี” ที่ผมพูดไปก็ไม่ได้หวังอะไรหรอกครับ นอกจากให้มันจบ ตอนนี้มันก็ ม.6 แล้ว คะแนนความประพฤติมันจะเหลือรึเปล่ายังไม่รู้เลย

“ตาล...พี่ไม่สัญญานะ เพราะพี่ทำได้อยู่แล้วถ้าตาลอยู่ข้างๆพี่” O_o ไอ้เต้โหมดพูดเพราะ เล่นเอาผมขนลุกเลยอะ แต่ก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย

“พูด เพราะกับเค้าเป็นด้วย” มันคลายแขนออกไม่สนใจกับคำแขวะของผม แล้วก้มลงมาจูบที่หน้าผากผมอย่างแผ่วเบา(มันทั้งตัวสูง ทั้งตัวใหญ่กว่าผมอีก อย่าว่ากันนะครับในเรื่องเนี่ย ผมเตี้ยสุดละ ไอ้นาชก็สูง พี่ต้นก็สูง เฮ้อ นึงแล้วอนาจตัวเอง)

“เป็นสิครับ คนนะครับผม” ฮ่าๆๆ คนหรอ นึกว่า...โอ๊ย! เหมือนมันจะรู้เลยแหะ กำลังคิดอยู่ ตบหัวผมซะงั้น เจ็บนะเฟ้ย( เต้:เดียวเตะ กูตบเบาๆเองนะ )ไม่รู้อะ สำออยไว้ก่อน แหะๆ

__________________________________________________________

 

ต้น : ถึงจะเป็นประธานเป็นดาวโรงเรียน แต่มันก็คงไม่มีค่าเลยสินะ สำหรับตาล เพราะตาลเป็นคนแบบนี้ไง พี่ถึงรักตาล

 

นาช : สุด ท้ายเราก็เป็นได้แค่เพื่อนกัน...ตาล สิ่งที่กูแอบหวังไว้ มันคงไม่มีทางเป็นจริงสินะ แต่ก็ช่างเหอะ แค่ได้อยู่ใกล้ๆทำสิ่งดีๆให้กูก็พอใจละ

 

______________________________________________________________________end

[Artemis]

ทำไมเด็กสมัยนี้ ชอบผู้ชายเกเรเนอะ

เหมือนคุณพี่ตอนสมัยสาวๆเรยยยยย 

ขอบคุณนะค่ะ

[aeecd]

หรือ...ว่าเธอนั้นชอบเลว~ยิ่งเลวเท่าไหร่ยิ่งดี~โอ้เย้~

ต้นกะนาชมาซบอกเราก็ได้นะ อิอิ

[seaz]

น้องคงชอบอารมณ์ประมาณแบดบอย อิอิ ก็ดูเท่ไปอีกแบบนะ

[Wr@iTh]

น่ารักดีค่ะ...ถูกใจสุดๆที่ให้คู่กับเต้ (ฮ่าๆๆ ชอบพระเอกเถื่อนๆหน่อยอ่ะ)
แต่ก็สงสารสองคนนั่นอยู่เหมือนกัน โดยเฉพาะนาช...จับคู่กันเลยดีป่ะ
(เรื่องจะได้ยาวมาอีกหน่อย)

[spok1234]

รัก กัน ๆ

อิ อิ

[yeyong]

bad boy อยู่ด้วยแล้วคงมีรสมีชาด
ตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลามั้งคะ

[lasom]

ชอบคนหล่อ รักคนเลว แต่งงานกะคนรวย
หวังว่าหนูตาลจะไม่เป็นแบบนี้นะ

[mama]

อ่านจบด้วยความรู้สีกว่า เรื่องเดินเร็วมาก ขอบคุณนะครับที่นำมาลงให้อ่าน

[kny]

ดีๆไม่รักร้ายมันเร้าใจรึไง หรือเต้มันรุกได้ตรงจุด     นาชมาหยอดให้เป็นตัวเลือกล่องหนสำหรับตาลซะได้ :angry2:ทำไมไม่รุกมันตั้งแต่แรกวะ

[CK]

ก้อแบบสั้นๆอ่า
 

[OhJa]

มาแบบสั้งๆ แต่ก็น่ารักดีค่ะ 

[tuek]

ถึงจะเป็นตอนเดียวจบแต่สนุกมากๆ
+1 นะคะ

[kokikung]

สั้นๆๆได้ใจความ

น่ารักมว๊ากกกกกกก

[｡◕rainfall◕｡]

โอ๊ยตอนจบซึ้งจังเลยอ่า

น่ารักนะคะ

[playgirl]

อย่าว่าแต่ผู้ชายชอบคนเลวๆเลย  ผู้หญิงยังชอบเลย  รักด้วยซ้ำ     

[~MeiMeiZ@~]

สนุกเวอร์

 

[lizzii]

 

ชอบอ่ะ

[❝CHŌN❞]

เราเป็นตาลก็เลือกเต้ อิอิ

น่ารักอีกแล้วเรื่องนี้ ชอบมากเลยค่ะ

[gummin]

ถึงจะสั้นแต่ก็ได้ใจเราไปเลย

[kazama]

เลือกได้ดีมากน้องตาล อิอิ 

สมัยนี้ชอบแบบหล่อเลว

สั้นๆแต่สนุกดี

ขอบคุณมากจ้า

[boran]

 :เฮ้อ:แอบเจ็บมันเจบจริงๆนะค้าบ--*
ขอบคุนมากครับสนุกอ่าชอบ

[DeJavu~ ★]

เลือกได้ดีมากๆๆครับ น้องตาล

เพราะเเอบเชียร์เต้ตั้งแต่แรก เเล้ว

สมัยนี้ มีแต่ คน ชอบ แบบหล่อ เลวกันทั้งนั้น

แต่ถ้าเลวเกินไปก้อรับไม่ไหวเหมือนกัน555

ชอบมากๆๆครับ

สั้นๆๆแต่เนื้อหา อรรถรถ ครบถ้วนจริงๆๆๆๆ

ขอบคุนมากๆๆครับ

[TheWanFah]

ขอ ตอนพิเศษ ได้ป่ะค่ะ
 

[seaz]

อยากอ่านตอนพิเศษ

[ไอ้หัวแห้ว]

น่ารักดีครับบบ

[tatar*]

เสียดายพี่ต้น อ๊างงงงงงงงงง ><

โดยส่วนตัวแอบชอบพี่ต้น แต่ไม่เป็นไร เต้ตาลก็ฮาร์ดคอดี

หึหึ

[kokoky]

เรื่องแรกก็เยี่ยมเลยนิคะ
เรื่องไม่สะดุด แต่มันตอนเดียวจบนี่มันรวดเร็วเนาะ
แบบว่ากะลังได้ที่ อ้าวจบซะละ
คำเมืองไม่มีซับไทย คนเมืองเฮาเข้าใจ๋ คนไทยเปิ้นจะงงน่าก่า ฮ่าๆๆๆๆๆ

หวังว่าคงมีเรื่องต่อๆไปอีกนะคะ